Σε αμηχανία και αναταραχή βρίσκονται η κυβέρνηση και το σύνολο του αστικού πολιτικού συστήματος μετά τις ιστορικής σημασίας συγκεντρώσεις της Κυριακής 26/1. Αυτό το πολιτικό δεδομένο παρήγαγαν οι εκατοντάδες χιλιάδες που κατέκλυσαν τους δρόμους και τις πλατείες της χώρας -και όχι μόνο. Για άλλη μια φορά, κόντρα στις φωνές της μοιρολατρίας και της υποταγής, η λαϊκή πάλη απέδειξε τη δύναμή της! Γιατί έγινε ξανά φανερό ότι, ακόμα και στις πιο αυθόρμητες και ανοργάνωτες μορφές της, μπορεί να επιβάλλει εξελίξεις, να οξύνει τα αδιέξοδα του κυρίαρχου πολιτικού σκηνικού, να δημιουργεί προβλήματα και «πονοκεφάλους» στους «από πάνω».
Η λαϊκή οργή είναι εδώ και πανταχού παρούσα! Θα συνεχίσει να την τροφοδοτεί το έγκλημα στα Τέμπη, παρά τις λυσσασμένες προσπάθειες που έγιναν και γίνονται από τις δυνάμεις του συστήματος για να «θαφτεί» και να ξεχαστεί. Δε θα σταματήσουν να φουντώνουν ο θυμός και η αγανάκτηση των μαζών για τη θυσία των 57 ανθρώπων στον βωμό των συμφερόντων του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου. Προπαντός, όμως, οι εργάτες, ο λαός και η νεολαία δεν θα πάψουν να στέκονται απέναντι στην κυρίαρχη πολιτική που θυσιάζει καθημερινά τα δικαιώματά τους. Αυτή η πολιτική, εξάλλου, ήταν που συμπυκνώθηκε και εκφράστηκε με τον πιο φρικτό τρόπο στη δολοφονία των Τεμπών.
Πίσω από τη λαϊκή οργή, συνεπώς, στους όρους και τις αιτίες που προκάλεσαν τις συγκλονιστικές κινητοποιήσεις της Κυριακής 26/1, βρίσκονται όλα τα εγκλήματα που διαρκώς διαπράττει το σύστημα της εκμετάλλευσης και της εξάρτησης σε βάρος των δικαιωμάτων και της ζωής της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας, η πολιτική που προωθούν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και οι κάθε λογής «εφεδρείες» τους, όλοι αυτοί που υπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού. Αυτό το δεδομένο θέλουν να ξορκίσουν η κυβέρνηση και η αστική αντιπολίτευση. Σε αυτό το ζήτημα είναι που εξελίσσεται η μεγαλύτερη των συγκαλύψεων!
Γι’ αυτό και ο καβγάς που έχει στηθεί στο πολιτικό σκηνικό το τελευταίο διάστημα είναι πέρα για πέρα αντιδραστικός και δεν έχει τίποτα να περιμένει ο λαός από αυτόν. Γιατί ο κοινός παρονομαστής όλων των αστικών δυνάμεων είναι η επιδίωξη να εκτονωθεί η λαϊκή οργή, να διασωθεί η αντιλαϊκή-αντεργατική πολιτική, να βγει όσο το δυνατόν πιο «αλώβητο» το σύστημα για να προετοιμάσει τα επόμενα εγκλήματά του.
Αντιδραστικές μανούβρες και ελιγμοί
Η κυβέρνηση της ΝΔ πασχίζει εναγωνίως να διαχειριστεί τα αδιέξοδα και να ξεπεράσει τη δύσκολη θέση στην οποία την έφεραν οι λαϊκές κινητοποιήσεις. Οι αναδιπλώσεις του Μητσοτάκη στη συνέντευξη που έδωσε στον Σρόιτερ σε σχέση με τις μέχρι πρότινος τοποθετήσεις του για μια σειρά από πτυχές της υπόθεσης των Τεμπών, από το μπάζωμα του χώρου του εγκλήματος μέχρι το εύφλεκτο φορτίο της εμπορικής αμαξοστοιχίας, αλλά και το ότι δεν δίστασε να «αδειάσει» κορυφαία στελέχη του επιτελείου του, αποτυπώνουν το γεγονός ότι η κυβέρνηση θορυβήθηκε από τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις και αναζητά τρόπους να φτιασιδώσει την αντιδραστική στάση αλαζονείας και χλευασμού της διάχυτης λαϊκής αγανάκτησης. Βρίσκεται, άλλωστε, αντιμέτωπη με δυσαρέσκειες που εκφράζονται από μερίδες του ντόπιου συστήματος για τους χειρισμούς της εδώ και δύο χρόνια μετά τον λαϊκό ξεσηκωμό για τα Τέμπη, που αντί να ενσωματώνουν τον αναβρασμό που επικρατεί στους κόλπους των μαζών, κατάφεραν τελικά να τον φουντώσουν.
Ο αποκλειστικός γνώμονας αυτών των παρεμβάσεων δεν είναι άλλος από τη διασφάλιση της απρόσκοπτης συνέχισης της επίθεσης στις εργατικές και λαϊκές κατακτήσεις, χωρίς τα εμπόδια που μπορεί να προκύψουν από τους αγώνες του λαού και της νεολαίας. Η πρόσφατη έκθεση του ΔΝΤ, άλλωστε, που επιχαίρει για την «ισχυρή δυναμική ανάπτυξης» της οικονομίας, φροντίζει να καταστήσει σαφές ότι καμία παρέκκλιση δεν επιτρέπεται από την τροχιά των «ματωμένων» πρωτογενών πλεονασμάτων!
Την ίδια στιγμή, όλο και πιο φανερά γίνονται τα αδιέξοδα που καλείται να διαχειριστεί η κυβέρνηση για λογαριασμό της ντόπιας άρχουσας τάξης και σε σχέση με το ταραγμένο γεωπολιτικό τοπίο που διαμορφώνεται στην περιοχή και τον κόσμο. Έτσι, στις ανησυχίες του εγχώριου αστισμού για τον αναβαθμισμένο ρόλο που διεκδικεί η ανταγωνίστρια τουρκική άρχουσα τάξη διαμέσου της εμπλοκής της στις συριακές εξελίξεις, ήρθε να προστεθεί ο πανικός των ιθυνόντων από την αποκάλυψη των σχεδίων για την πώληση στην Τουρκία πυραύλων Meteor από τη Γαλλία. Φυσικά, η αποστροφή του Μητσοτάκη στη συνέντευξή του για τη «χρησιμότητα» της Ελλάδας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια των ΗΠΑ, καθώς και οι δηλώσεις του στη σύνοδο κορυφής της Ε.Ε. για την ανάγκη οι Ευρωπαίοι να επιδείξουν «πραγματισμό» και «συνεργασία» στις σχέσεις τους με τους Αμερικάνους, αλλά και η φανατική υποστήριξη της πρότασης Τραμπ για αύξηση των στρατιωτικών δαπανών για το ΝΑΤΟ μέχρι και στο 5% του ΑΕΠ, δείχνουν ότι για το εξαρτημένο καθεστώς της χώρας η ακόμα βαθύτερη στοίχιση στα μεγάλα υπερατλαντικά αφεντικά είναι η μοναδική δυνατή επιλογή απέναντι στα στριμώγματά του. Ωστόσο, είναι σαφές ότι κάθε άλλο παρά εύκολα θα κυλήσουν τα πράγματα σε αυτό το επίπεδο, μιας και προβλέπεται πως η ντόπια άρχουσα τάξη θα βρεθεί ανάμεσα στην παρόξυνση των αντιθέσεων των «προστατών» της, που ήδη προκαλούν οι αποφάσεις Τραμπ, και κάθε άλλο παρά μπορεί να προσπεράσει τη σχέση εξάρτησής της με τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές.
Τα σενάρια ανασχηματισμού που έχουν πέσει στο τραπέζι, λοιπόν, αλλά και η συνεχιζόμενη «προεδρολογία» μέχρι οι απανωτές ψηφοφορίες να βγάλουν τον Τασούλα, αφορούν την ανάγκη περαιτέρω προσαρμογής του πολιτικού σκηνικού στην κατεύθυνση υπηρέτησης της επίθεσης και των ιμπεριαλιστικών απαιτήσεων, με την ταυτόχρονη αντιμετώπιση της λαϊκής οργής που εκφράστηκε μαζικά και ορμητικά στις κινητοποιήσεις για το έγκλημα στα Τέμπη.
Την ίδια ανάγκη ακριβώς υπηρετούν και οι κινήσεις της αστικής αντιπολίτευσης! Από την πρόταση δυσπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ με τη Νέα Αριστερά και την Πλεύση Ελευθερίας μέχρι την πρόταση για σύσταση προανακριτικής επιτροπής του ΠΑΣΟΚ για τον Τριαντόπουλο, ξεδιπλώνονται πρωτοβουλίες που επιχειρούν να καπηλευτούν την αποστροφή του κόσμου απέναντι στην κυβέρνηση της ΝΔ και να την εντάξουν στις αντιδραστικές διεργασίες για την ανασύσταση του δεύτερου πυλώνα του αστικού πολιτικού συστήματος. Κοινή αγωνία όλων τους, παρά τις υποκριτικές κραυγές για «δικαιοσύνη» και ενάντια στη «συγκάλυψη», είναι το πώς θα βγάλουν από τη μέση τον κίνδυνο του εργατικού-λαϊκού ξεσηκωμού, το πώς θα υπαγάγουν την οργή των μαζών σε ελεγχόμενα για το σύστημα θεσμικά κανάλια.
Στην προσπάθεια να διοχετευτεί η λαϊκή αγανάκτηση μακριά από τον δρόμο του αγώνα έρχονται να συνδράμουν και οι υποταγμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες από κοινού με τον καθεστωτικό ρεφορμισμό. Από την πρώτη στιγμή, άλλωστε, και αμέσως μετά τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις της Κυριακής 26/1, το ΚΚΕ φρόντισε να σαλπίσει την «κλιμάκωση» για τις… 28/2, ενώ παράλληλα διακηρύσσει σε όλους τους τόνους πως ζητάει και αυτό προ ημερησίας κοινοβουλευτική συζήτηση και πως θα κάνει ό,τι «περνάει από το χέρι του στη Βουλή και την Ευρωβουλή» για να «μπει το μαχαίρι στο κόκαλο». Η ΑΔΕΔΥ ακολουθεί με προκήρυξη απεργίας για τις 28/2, ενώ η ΓΣΕΕ από την πλευρά της στέλνει σήμα ακόμα μεγαλύτερης υποταγής και υπευθυνότητας με απεργία στις 9/4!
Στον αντίποδα των παραπάνω σχεδιασμών, που επιδιώκουν να δώσουν χείρα βοηθείας στις δυνάμεις του συστήματος, το ξέσπασμα της λαϊκής οργής θέτει κάθε δύναμη με αναφορά στο κίνημα μπροστά στο πρωταρχικό καθήκον της σημερινής στιγμής: να αναληφθούν πρωτοβουλίες και να υπηρετηθεί με κάθε τρόπο η παραμονή του λαού στον δρόμο του αγώνα. Να δυναμώσει η κατεύθυνση συνέχισης της πάλης και να συνενωθούν οι εστίες αντίστασης και διεκδίκησης που ήδη είναι ενεργές, από τη φτωχομεσαία αγροτιά που παλεύει για την επιβίωση μέχρι τους εκπαιδευτικούς, τους μαθητές και τους γονείς που αγωνίζονται ενάντια στην ένταση των ταξικών φραγμών. Μόνο με αυτόν τον τρόπο, η απεργία στις 28/2 μπορεί να ξεπεράσει τους σχεδιασμούς των εμπνευστών της και να σημαδευτεί από την αποφασιστική είσοδο των μαζών στο προσκήνιο!
Απαράγραπτη πολιτική προϋπόθεση για αυτό, όμως, είναι να ξεπεραστεί ο αντιδραστικός «ορίζοντας» στον οποίο επιδιώκουν οι κυρίαρχοι και ο ρεφορμισμός να εγκλωβίσουν τη λαϊκή οργή. Να ξεφύγουν οι αναζητήσεις από το ποιοι θα «τιμωρηθούν» για το έγκλημα στα Τέμπη, που είναι σίγουρο ότι ακόμα και αν οδηγήσουν στο «κάψιμο» κάποιων συστημικών στελεχών για να εκτονωθεί ο θυμός, θα αφήσουν στο απυρόβλητο την εγκληματική πολιτική των αστικών κυβερνήσεων, του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού. Να ξεπεραστούν οι χιλιοπληρωμένες αυταπάτες για την αστική δικαιοσύνη, για το κοινοβούλιο και τους θεσμούς του αστικού κράτους, για την αλλαγή που υποτίθεται πως μπορούν να φέρουν οι εναλλαγές προσώπων και κυβερνήσεων. Σε αντιπαράθεση με τη γραμμή της συμμόρφωσης και της υποταγής, η εργατική-λαϊκή πάλη μπορεί να συγκροτηθεί στη βάση των δικαιωμάτων και των συμφερόντων της πλατιάς κοινωνικής πλειοψηφίας, να οικοδομήσει μέσα στην ανάπτυξή της μια κατεύθυνση αναμέτρησης με το σύστημα και τους μηχανισμούς του.
Νέες σκοτεινές εποχές φέρνουν οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί
Η εργατική τάξη, ο λαός και η νεολαία έχουν να αντιμετωπίσουν και τα «τέρατα» μιας εποχής γενικευμένης καπιταλιστικής κρίσης και παρόξυνσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, που έχουν βάλει την ανθρωπότητα σε μια τροχιά προετοιμασίας των όρων για τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι απανωτές αποφάσεις και ανακοινώσεις Τραμπ, που το τελευταίο διάστημα «αναστατώνουν» τον πλανήτη, είναι απόλυτα ενταγμένες στις επιδιώξεις του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού να σταθεί με όρους πρωτοκαθεδρίας σε αυτή την εξελισσόμενη προετοιμασία, καλύπτοντας το χαμένο έδαφος της σχετικής του αποδυνάμωσης έναντι της Ρωσίας και της Κίνας.
Αυτό αφορά η κήρυξη του εμπορικού πολέμου με την Κίνα, οι αντίστοιχες πιέσεις στον Καναδά, οι εκβιασμοί στο Μεξικό και τον Παναμά, που ήδη άρχισαν να «αποδίδουν», αλλά και η προπαρασκευή των όρων για το άνοιγμα του μετώπου απέναντι στους «συμμάχους» Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, από τους οποίους οι ΗΠΑ απαιτούν απόλυτη ευθυγράμμιση στον πολεμικό βηματισμό τους. Και φυσικά, το βλέμμα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού είναι πάντοτε στραμμένο στο επίκεντρο των ανταγωνισμών, στην αντιπαράθεση που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη στην Ουκρανία με τον ρώσικο ιμπεριαλισμό, σε σχέση με την οποία συσσωρεύουν όρους οι παραπάνω αποφάσεις, τροφοδοτώντας ταυτόχρονα νέες εστίες σύγκρουσης και φέρνοντας ακόμα πιο μαύρες μέρες φτώχειας και φασιστικοποίησης για τους λαούς, προκειμένου να υπηρετηθεί η αντιδραστική πορεία προς τον Μεγάλο Πόλεμο.
Σε αυτό το πλαίσιο, η νέα ανακοίνωση του Τραμπ για την αμερικανική κατοχή της Γάζας και τον εκτοπισμό του παλαιστινιακού λαού δεν είναι τίποτε άλλο παρά η πιο ωμή και απροκάλυπτη στήριξη των σιωνιστικών σχεδίων για την «τελική λύση» της παλαιστινιακής υπόθεσης. Κλείνει το μάτι στο κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ, που παρά την εύθραυστη εκεχειρία και τα εμπόδια που συναντάει όλο αυτό το διάστημα από την αξιοσημείωτη αντοχή της Παλαιστινιακής Αντίστασης, συνεχίζει το δολοφονικό του έργο. Το μόνο σίγουρο, ωστόσο, είναι πως ο λαός της Παλαιστίνης δεν θα υποκύψει! Ταυτόχρονα, για τους λαούς του κόσμου, για την εργατική τάξη και τον λαό της χώρας μας, ακόμα πιο επιτακτικά τίθεται το καθήκον της ολόπλευρης αλληλεγγύης στην πάλη του, στον αγώνα του για λεύτερη πατρίδα από τον Ιορδάνη μέχρι τη Μεσόγειο!
Απέναντι σε αυτές τις εξελίξεις, η Αντιιμπεριαλιστική Αντιπολεμική Διεθνιστική Συνάντηση που διοργανώνει το ΚΚΕ(μ-λ) στις 22-23 Φλεβάρη στο Πάντειο Πανεπιστήμιο επιδιώκει να θέσει στο επίκεντρο την επείγουσα αναγκαιότητα της περιόδου: τη συγκρότηση της αντιιμπεριαλιστικής-αντιπολεμικής πάλης των λαών. Με τη σημαντική συμμετοχή αριστερών οργανώσεων από το εξωτερικό, αλλά και την παρουσία πολιτικών δυνάμεων με αναφορά στο κίνημα της χώρας μας, στις εκδηλώσεις του διημέρου θα επιχειρήσουμε να ανταλλάξουμε απόψεις και εκτιμήσεις, αλλά και να ανιχνεύσουμε δρόμους για την οικοδόμηση του μετώπου πάλης των λαών, της μόνης δύναμης που μπορεί να βάλει φραγμό στις εφιαλτικές πολεμικές προετοιμασίες του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος. Στη βάση αυτή, θεωρούμε πως η Αντιιμπεριαλιστική Αντιπολεμική Διεθνιστική Συνάντηση έρχεται να υπηρετήσει μια μεγάλη ανάγκη του λαού μας και των λαών του κόσμου. Ως τέτοια πρέπει να προωθηθεί και να παλευτεί! Να γίνει υπόθεση κάθε μέλους και φίλου της οργάνωσης, κάθε αγωνίστριας και αγωνιστή του κινήματος η επιτυχία της!
