28 Φλεβάρη: όλοι στις απεργιακές συγκεντρώσεις!
Η οργή να γίνει μαζικό απεργιακός αγώνας ενάντια στο σύστημα που μας δολοφονεί!
Ξεχειλίζει η λαϊκή οργή για το έγκλημα των Τεμπών. Όσο κι αν προσπαθεί το σύστημα και η κυβέρνηση να τη διασκεδάσουν και να τη διαχειριστούν, αυτή δεν λέει να κοπάσει. Κανένας δεν μπορεί να ξεχάσει τι έγινε δύο χρόνια πριν αλλά και τι συντελείται όλο αυτό το διάστημα. Γι’ αυτό γέμισαν οι δρόμοι στις 26 του Γενάρη!
Η οργή ξεχειλίζει μπροστά στην προσπάθεια του συστήματος να φορτώσει αυτό το έγκλημα σ’ ένα «ατομικό λάθος» ή στην «κακιά την ώρα», προκειμένου να συγκαλύψει ότι είναι η πολιτική του αυτή που γεννά και θα γεννά τέτοια εγκλήματα. Η πολιτική της υποβάθμισης, της υποστελέχωσης, των απολύσεων, των ιδιωτικοποιήσεων, η πολιτική που βάζει πρώτα και πάνω απ’ όλα το κέρδος του κεφαλαίου. Η πολιτική που μας δολοφονεί καθημερινά! Στα τρένα, στα εργοστάσια, στους δρόμους.
Η οργή ξεχειλίζει γιατί ο λαός αντιλαμβάνεται ότι ζει από τύχη! Ο καθένας θα μπορούσε να ήταν στο τρένο εκείνο το βράδυ. Ο καθένας βλέπει να συμβαίνουν συνεχώς «στιγμιαία λάθη» που από τύχη δεν έχουν αποβεί μοιραία, όπως συνέβη με τα βαγόνια του προαστιακού που πήγαν να συγκρουστούν γιατί βρίσκονταν στις ίδιες ράγες. Όπως συμβαίνει με τις μπάρες στις διαβάσεις πεζών που δεν κατεβαίνουν όταν περνούν τρένα από κεντρικούς δρόμους.
Η οργή ξεχειλίζει γιατί δύο χρόνια μετά η κατάσταση στους σιδηρόδρομους είναι ακριβώς η ίδια και χειρότερη. Την ίδια στιγμή η Hellenic Train αποφασίζει προκλητικά να απολύσει εκατοντάδες εργαζόμενους ανήμερα της μαύρης επετείου του εγκλήματος. Γιατί αυτή είναι η πολιτική του συστήματος και καρφάκι δεν της καίγεται για τη ζωή του λαού.
Αυτή η οργή εκφράστηκε στις 26 Γενάρη στις συγκεντρώσεις σ’ όλη τη χώρα και αναζητά να βρει τη συνέχειά της στην απεργία στις 28 του Φλεβάρη.
Άλλωστε δεν είναι μόνο το έγκλημα των Τεμπών που έβγαλε τον λαό στον δρόμο. Είναι η σύνδεσή του με την κατάσταση που βιώνει ο λαός κι οι εργαζόμενοι. Είναι όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό με την ένταση της εκμετάλλευσης, της φτώχειας και της εξαθλίωσης. Είναι οι μισθοί πείνας που δεν φτάνουν ούτε για τα βασικά την ώρα που δίνονται δισεκατομμύρια για πολεμικούς εξοπλισμούς. Είναι τα ωράρια λάστιχο, οι απλήρωτες υπερωρίες και συνολικά ο σύγχρονος εργασιακός μεσαίωνας που θέλει τους εργαζόμενους να ζουν για να δουλεύουν. Είναι η ανεργία, η διάλυση του επιδόματος ανεργίας που τους ωθούν στην εξαθλίωση. Είναι μέσα σ’ όλα αυτά η βία, η καταστολή και οι διώξεις σε όποιον τολμά να απεργήσει και να σηκώσει ανάστημα κόντρα στο κυρίαρχο αφήγημα. Και για όλα τα παραπάνω, ο πραγματικός ένοχος είναι ο ίδιος με αυτόν του εγκλήματος των Τεμπών. Είναι το καπιταλιστικό - ιμπεριαλιστικό σύστημα, αυτό το σάπιο σύστημα της καταπίεσης, της εκμετάλλευσης και των πολέμων.
Για όλα τα παραπάνω είναι αναγκαίο η λαϊκή οργή να μετατραπεί σε μαζικούς και ανυποχώρητους αγώνες!
Για αυτά και άλλα τόσα η απεργία στις 28 του Φλεβάρη πρέπει να αποτελέσει μια βροντερή απάντηση σ’ αυτούς που μας διαλύουν τη ζωή. Να νεκρώσουν όλοι οι χώροι δουλειάς. Να γεμίσουν οι δρόμοι από τους απεργούς και τη νεολαία που θα πάρουν οξυγόνο μέσα απ’ τους αγώνες τους. Η μόνη διέξοδος άλλωστε βρίσκεται στον δρόμο του αγώνα.
Η πίεση που έχει δεχτεί το σύστημα είναι μεγάλη. Έτσι εξηγείται η προσπάθεια της κυβέρνησης να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα και να πείσει ότι τάχα η δικαιοσύνη θα λάμψει και θα καταδείξει τους πραγματικούς ένοχους… Λες και δεν γνωρίζουμε ποιον υπηρετεί η δικαιοσύνη και πόσο αντικειμενική αυτή είναι. Τόσο αντικειμενική που όταν μπαζώνονται εγκλήματα κλείνει τα μάτια, ενώ τα έχει ορθάνοιχτα όταν για παράδειγμα οι εκπαιδευτικοί παλεύουν ενάντια στην αξιολόγηση, μιας και αυτές τις ημέρες βρισκόμαστε μπροστά στην προσπάθεια για πρώτη φορά εκπαιδευτικός να παραπεμφθεί και ποινικά για τον αγώνα ενάντια στην αξιολόγηση.
Από αυτήν την πίεση δεν θα μπορούσαν να ξεφύγουν οι ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Σ’ αυτήν την πίεση οφείλεται η κωλοτούμπα της ΓΣΕΕ, η οποία προκήρυξε τελικά κι αυτή απεργία για τις 28 Φλεβάρη. Δεν μπορούσε κάτω από την πίεση της λαϊκής οργής και των εκτιμήσεων ότι μπροστά μας έχουμε μια μαζική απεργία, να επιμείνει στις γελοιότητες περί πολιτικών σκοπιμοτήτων όσων καλούσαν σε απεργιακές αποφάσεις.
Παραμένει βέβαια αρνητικός ο ρόλος της εργοδοτικής ΓΣΕΕ και γενικότερα των ξεπουλημένων συνδικαλιστικών ηγεσιών, οι οποίες κάνουν ό,τι μπορούν για να βάζουν εμπόδια στον λαό και τους εργαζόμενους και να ξεθυμάνει η οργή, την ίδια ώρα που ανοίγουν τον δρόμο για να περνά ανενόχλητη η επίθεση του συστήματος. Πρέπει να ξεπεραστούν για να μπορέσουν οι εργαζόμενοι να δώσουν συνέχεια στον αγώνα τους και να μην εγκλωβιστούν σε αδιέξοδες λογικές που μόνο χέρι βοήθειας προς το σύστημα μπορούν ν’ αποτελέσουν.
Η 28 του Φλεβάρη να αποτελέσει την αρχή του αγώνα και όχι την «κλιμάκωση» που θα σημάνει για μια ακόμα φορά το τέλος.
Οι εργαζόμενοι να κάνουν την απεργία δική τους υπόθεση. Μέσα απ’ το ζωντάνεμα των σωματείων και των διαδικασιών τους, να παρθούν απεργιακές αποφάσεις. Ν’ αποτελέσει η απεργία πεδίο συγκρότησης όρων συλλογικής οργάνωσης και δράσης. Κόντρα στην αποσυγκρότηση και τη λογική της ανάθεσης.
Να καταδειχτεί η σαπίλα του συστήματος. Αυτός είναι ο πραγματικός ένοχος που προσπαθεί να τη βγάλει λάδι. Να αναδειχθεί η σαπίλα των θεσμών του συστήματος από τους οποίους τίποτα δεν έχουν να περιμένουν ο λαός και οι εργαζόμενοι. Η μόνη δικαίωση θα έρθει μέσα απ’ τους αγώνες για τη διεκδίκηση και κατοχύρωση δικαιωμάτων που θα καλυτερεύσουν τους όρους της ζωής.
Καμία αυταπάτη ότι τάχα οι εναλλαγές κυβερνήσεων μπορούν να αποτελέσουν λύση. Δεν παραμυθιαζόμαστε με τη λογική του «μικρότερου κακού» από όλους εκείνους που χρόνια τώρα εφάρμοσαν την ίδια πολιτική με αυτήν της ΝΔ. Καμία κοινοβουλευτική αυταπάτη! Η εγκληματική πολιτική δεν ανατρέπεται με προτάσεις νόμου στη βουλή και το ευρωκοινοβούλιο.
Οι εργαζόμενοι να δώσουν τη δική τους απάντηση στον δρόμο! Καμία στάση αναμονής δεν χωράει. Μόνο η συνεχής καθημερινή πάλη των εργαζομένων μπορεί να φέρει δικαιώματα και κατακτήσεις. Η απεργία στις 28 Φλεβάρη να ξαναβγάλει τον λαό μαζικά στον δρόμο ενάντια σ’ όλους αυτούς που του διαλύουν τη ζωή και τον θέλουν στο περιθώριο. Να παραμείνουμε στον δρόμο, μέχρι να κατακτήσουμε τη ζωή και τα δικαιώματά μας.
