Εντείνονται οι καταιγιστικές εξελίξεις γύρω από την Ουκρανία, την αμερικανορωσική πολεμική διαπραγμάτευση και τα στρατηγικά διλήμματα που αντιμετωπίζουν οι ΗΠΑ σε συνάρτηση με τη σχετική τους υποχώρηση. Η διοίκηση Τραμπ, με τον κατεπείγον χαρακτήρα που έχει ολοφάνερα δώσει στις κινήσεις της, επιδιώκει -άγαρμπα και άγρια- μια σημαντική ανατροπή των όρων με τους οποίους πορεύονταν οι ΗΠΑ και συνολικά η Δύση, στην μεγαλύτερη πολεμική σύγκρουση στο κέντρο της Ευρώπης από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και δώθε. Διότι έβλεπε πως οι εξελίξεις στο πεδίο των μαχών έβαιναν και βαίνουν σε βάρος του ενεργούμενου των ΗΠΑ-Δύσης, καθεστώτος Ζελένσκι. Βιάζεται σε σημείο τέτοιο μάλιστα που, προκειμένου να ευθυγραμμίσει άμεσα και χωρίς πολλές αντιρρήσεις τους Ευρωπαίους «εταίρους» στον δικό της βηματισμό, διακινδυνεύει ρήξη και σε κάθε περίπτωση μεγάλες δυσαρέσκειες από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Διακινδυνεύει, βέβαια, εκτιμώντας πιθανά πως τελικά, λόγω του συσχετισμού δύναμης, οι Ευρωπαίοι θα στοιχηθούν. Η νέα διοίκηση φαίνεται στην κίνησή της αυτή να αποδέχεται ακόμα και την ύπαρξη κάποιων απαραίτητων «ηττών» σε πεδία όπως ο ΟΗΕ, εάν πρόκειται να υπάρξει «νίκη», δηλαδή προχώρημα των επιδιώξεών της μέσα στη Δύση. Αλλά και να στριμώχνει σε ζωντανή μετάδοση τον «πληρεξούσιό» τους, Ζελένσκι, στέλνοντας ξανά το μήνυμα προς την Ευρώπη και όλη τη Δύση, για τον ερχομό του «νέου σερίφη στην πόλη». Οι ΗΠΑ, δηλαδή, λένε σε όλους τους τόνους πως για να σώσουν τη Δύση, όλη η Δύση πρέπει να στοιχηθεί πίσω από το MAGA, δηλαδή πίσω από τις παγκόσμιες επιδιώξεις τους. Και επειδή αυτά δεν γίνονται… εθελοντικά, επιδίδονται σε έναν ωμό γεωστρατηγικό εκβιασμό διαρκείας προς τους Ευρωπαίους συμμάχους τους!
Από τα δύο ψηφίσματα στον ΟΗΕ, στην κατά μέτωπο επίθεση στον Ζελένσκι
Σε μια πρωτόγνωρη στα χρονικά κίνηση, οι ΗΠΑ, όχι μόνο βρέθηκαν στη μειοψηφία απέναντι σε ένα ψήφισμα της ΕΕ προς τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ για την Ουκρανία που εμπεριείχε την καταδίκη της Ρωσίας για την εισβολή της στη χώρα αυτή, αλλά και ψήφισαν μαζί με τη Ρωσία στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, το δικό τους ψήφισμα, που καλούσε προς μια διαρκή ειρήνη στην Ουκρανία. Ο Αμερικανός ΥΠΕΞ, Μάρκο Ρούμπιο, σε συνέντευξή του στο Breitbart News Network, ήταν σαφής: Η στάση των ΗΠΑ συνάδει με την κατεύθυνση του «ειρηνευτικού σχεδίου» του Τραμπ, θέλει να ανοίξει τον δρόμο σε μια τέτοια κατεύθυνση. Φυσικά, τα λεγόμενα του Ρούμπιο αναδεικνύουν, επίσης, πως παραμένει καθ’ όλα ενεργή η στρατηγική περιπλοκή που έχει προκύψει από την επιλογή (που έγινε επί των ημερών της πρώτης θητείας του Τραμπ και την οποία εξέλιξε η διοίκηση Μπάιντεν) να μπουν στο στόχαστρο ταυτόχρονα και οι δύο ιμπεριαλιστές της Ευρασίας (Ρωσία, Κίνα): «δεν ξέρω αν θα καταφέρουμε ποτέ να τους (σ.δ. τους Ρώσους) ξεκολλήσουμε εντελώς από μια σχέση με τους Κινέζους. Δεν νομίζω ότι η Κίνα και η Ρωσία, η μία στον λαιμό της άλλης, είναι επίσης καλό για την παγκόσμια σταθερότητα».
Η νέα διοίκηση, για να γυρίσουμε στα του ΟΗΕ, θέλοντας να γίνει στοιχειωδώς πιστευτή, θεώρησε -και σωστά- ότι δεν μπορεί να προτείνει «ειρηνευτικό» σχέδιο προς τη Ρωσία και ταυτόχρονα να την καταδικάζει ως εισβολέα. Επιχειρεί δηλαδή να δείξει -μέσα στις τόσες απρόβλεπτες αλλά εξηγήσιμες κινήσεις της- πως έχει έναν σταθερό προσανατολισμό προς την «ειρήνη» και θέλει με αυτόν τον τρόπο να πιέσει διπλωματικά τη Ρωσία σε μια λογική εκατέρωθεν υποχωρήσεων. Θυμίζουμε ότι το «ειρηνευτικό σχέδιο» του Τραμπ, αν από τη μια αποδέχεται την κατάληψη των ουκρανικών εδαφών από τη Ρωσία και θεωρεί πως δεν μπορεί να είναι μέρος του σχεδίου η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, προβλέπει ευρωπαϊκά, δηλαδή ΝΑΤΟϊκά στρατεύματα μέσα στην Ουκρανία! Μάλιστα, σε μια προσπάθεια πίεσης ο Τραμπ δήλωσε πως η Ρωσία είναι έτοιμη να δεχτεί κάτι τέτοιο, για να πάρει άμεση απάντηση από τον Πεσκόφ, πως μια τέτοια αποστολή θεωρείται απαράδεκτη από την πλευρά της Ρωσίας.
Ταυτόχρονα, η νέα διοίκηση κατέστησε με τον πιο απόλυτο τρόπο σαφές προς τον Ζελένσκι ότι δεν μπορεί να έχει οποιαδήποτε αξίωση, ενώ με το online στρίμωγμά του ίσως επιπλέον να ήθελε να στείλει το μήνυμα και σε κέντρα εξουσίας εντός των ΗΠΑ, που διατηρούν προνομιακές σχέσεις με τον Ζελένσκι, πως δεν θα ανεχτούν οποιεσδήποτε «παρεμβολές» στην τακτική που ξεδιπλώνουν έναντι της Ρωσίας.
Αν το δούμε… ψύχραιμα και ψυχρά, με αυτές τις κινήσεις, οδήγησε τον Ζελένσκι να αναζητά τρόπο επανόρθωσης της «ασέβειάς» του, δηλώνοντας έτοιμος για την «ειρήνη» και πανέτοιμος -θα προσθέταμε εμείς- για την υπογραφή της συμφωνίας για τις σπάνιες γαίες με τις ΗΠΑ! Πολύ περισσότερο οδήγησε τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές να ανακοινώνουν με βαθιά αγωνία και προβληματισμό από το Λονδίνο, δηλαδή από την χώρα-αποστάτη της ΕΕ (!), μέτρα στην κατεύθυνση που η διοίκηση Τραμπ πίεζε σκληρά για να παρθούν: αύξηση των αμυντικών προϋπολογισμών των χωρών-μελών του ΝΑΤΟ, άνοιγμα για τα καλά της συζήτησης για αποστολή ευρωπαϊκών στρατευμάτων στην Ουκρανία. Στην ίδια σύσκεψη οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές προχώρησαν σε μια σαφέστατη ομολογία του στρατηγικού τους νανισμού, αιτούμενοι εν χορώ την αμερικανική στήριξη και προστασία της πορείας τους προς την… «στρατηγική αυτονομία» τους! Έτσι, με τις αγαρμποσύνες και τις αγριάδες της, η νέα διοίκηση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού έχει κάνει σημαντικά βήματα στην επιστράτευση -μεταφορικά και κυριολεκτικά- των Ευρωπαίων εταίρων τους, στην κατεύθυνση ενίσχυσης της περίσφιξης της Ρωσίας.
Ωμός γεωστρατηγικός εκβιασμός
Η πιο πρόσφατη μάλιστα κίνηση, να ανακοινώσει την αναστολή της αμερικανικής βοήθειας προς την Ουκρανία, εκτός από το ότι λειτούργησε καταλυτικά στην κωλοτούμπα του Ζελένσκι, λειτουργεί ήδη σαν ένας αδίστακτος γεωστρατηγικός εκβιασμός, που αναδεικνύει την πλήρη αδυναμία των Ευρωπαίων να πορευτούν χωρίς τον… σερίφη. Μ’ άλλα λόγια, οι ΗΠΑ απαιτούν την ανακήρυξή τους σε αδιαμφισβήτητο ηγεμόνα της Δύσης, που μόνο στοιχισμένοι πίσω του μπορούν οι υπόλοιπες δυνάμεις της Δύσης να ελπίζουν ότι θα αντιμετωπιστούν οι ανερχόμενοι ευρασιατικοί ιμπεριαλιστές. Και φυσικά να ξεχάσουν δια παντός τις οικονομικό-πολιτικές σχέσεις που δημιούργησαν με αυτούς, κάτω από την ανοχή των ΗΠΑ.
Ο ρώσικος ιμπεριαλισμός κινείται πολύ προσεκτικά, εκμεταλλεύεται τις αντιθέσεις που γεννά η πολιτική Τραμπ μεταξύ ΗΠΑ και Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών (εντός και εκτός ΕΕ) και εμφανίζεται ανοιχτός σε μια διαδικασία διαπραγμάτευσης που δεν αφορά «μόνο» την Ουκρανία, αλλά συνολικά τις αμερικανορωσικές σχέσεις. Ταυτόχρονα, προσπαθεί να αποφεύγει τις κακοτοπιές που του στήνει η νέα διοίκηση Τραμπ. Γνωρίζει καλά πως δεν είναι απίθανο, σε μια επόμενη στροφή των τακτικών κινήσεων του στρατηγικού του αντιπάλου, να βρεθεί στη θέση αυτού «που αρνείται την ειρήνη», με ό,τι συνέπειες μπορεί να έχει αυτό σε μια απότομη επιτάχυνση των εξελίξεων. Έτσι κι αλλιώς, ακόμα και για το ενδεχόμενο ενός συμβιβασμού, κρατά «μικρό καλάθι», ενώ δεν είναι τυχαίο πως επαναλαμβάνει σε όλους τους τόνους ορισμένους σκληρούς άξονες που πρέπει να περιλαμβάνει μια συμφωνία, ώστε να μπορέσει να γίνει αποδεκτή από τον ίδιο.
Σε κάθε περίπτωση, όλα τα καταιγιστικά γεγονότα των ημερών, η ίδια η ομιλία του Τραμπ στο Κογκρέσο, καταδεικνύει πως έχουμε μπει ανεπιστρεπτί στη φάση προετοιμασίας των όρων για τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο! Με τον πόλεμο στην Ουκρανία να εξακολουθεί να αποτελεί το βασικό «εργαστήρι» της φάσης αυτής από κάθε άποψη!
