Πέρασαν 168 χρόνια από την 8η Μάρτη του 1867, που η διαμαρτυρία που οργάνωσαν οι εργάτριες στις υφαντουργίες της Νέας Υόρκης ενάντια στις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας και τους χαμηλούς μισθούς πνίγηκε στο αίμα. Από το 1910 καθιερώθηκε ως ημέρα μνήμης και τιμής των αγώνων της γυναίκας για ισοτιμία και κοινωνική απελευθέρωση, από το Διεθνές Συνέδριο Εργαζόμενων Γυναικών στην Κοπεγχάγη, με πρόταση της Γερμανίδας επαναστάτριας Κλάρας Τσέτκιν. Φέτος, η μέρα της γυναίκας θα τιμηθεί στο φόντο της προετοιμασίας του Γ’ Παγκόσμιου Πολέμου και με το λαομίσητο σύστημα εξουσίας στη χώρα μας να έρχεται αντιμέτωπο με τις μάζες που ξεσηκώθηκαν, γιατί ένιωσαν πως χάνονται από την πολιτική του συστήματος, όπως οι 57 αδικοχαμένοι νεκροί που δολοφονήθηκαν στα Τέμπη.
Η γυναίκα, που είναι το μισό του λαού, ξεσηκώθηκε για όλους τους λόγους που ξεσηκώθηκε το άλλο μισό. Μονάχα που βαραίνουν περισσότερο τους ώμους της, λόγω της ανισότιμης θέσης της στην κοινωνία και βαθαίνουν κι άλλο την ανισοτιμία της. Ως κομμάτι του λαού, η γυναίκα καλείται να παλέψει για το δίκιο του, που είναι και δικό της δίκιο, να μιλήσει για τα προβλήματά της και τη διπλή καταπίεσή της, να προβάλλει και να διεκδικήσει τα ιδιαίτερα αιτήματά της. Πρέπει, όμως, πρώτα να ξεκαθαρίσει ποια είναι αυτά. Γιατί η υποχώρηση του εργατικού κινήματος και συνακόλουθα του γυναικείου κινήματος, που είναι τμήμα του, την έχουν αποσυγκροτήσει.
Επιπλέον, τα διάφορα ρεύματα του φεμινισμού, made in USA τα περισσότερα, που είναι κυρίαρχα στις μέρες μας, μπερδεύουν και συσκοτίζουν τα πάντα γύρω από το γυναικείο ζήτημα. Προσπαθούν να συκοφαντήσουν και να αποδομήσουν το έργο των Μαρξ και Ένγκελς, μιλάνε για πατριαρχία αντί για καπιταλισμό, αναπτύσσουν κουίρ αγνωστικιστικές ιδεαλιστικές θεωρίες και προσπαθούν να πείσουν πως η χρήση του ουδέτερου άρθρου εξουδετερώνει την αντρική κυριαρχία και τις κοινωνικές προκαταλήψεις απέναντι στη σεξουαλικότητα των ανθρώπων. Τελικά, το μόνο που καταφέρνουν είναι να διασπώνται συνεχώς. Ο μαρξισμός, που έβαλε τη σφραγίδα του στο γυναικείο κίνημα, δεν διαπραγματεύεται την ταξική του ανάλυση. Μπορεί και πρέπει να συμβάλλει στην πάλη της γυναίκας σήμερα.
Ο Τραμπ απειλεί πως θα κόψει τη χρηματοδότηση σε μια σειρά φεμινιστικές οργανώσεις του λεγόμενου woke κινήματος και να δώσει τα ονόματά τους στη δημοσιότητα. Η ατζέντα Τραμπ (απαγόρευση αμβλώσεων, ύπαρξη μόνο δύο φύλων, δηλαδή κυνήγι ομοφυλόφιλων, τρανς κ.λπ.), που θα επηρεάσει όλο τον κόσμο, δεν είναι μόνο μια αντιπαράθεση woke και αντί-woke, μια ενδοαστική αντιπαράθεση. Είναι πιο βαθιά. Γιατί όταν προετοιμάζονται οι ιμπεριαλιστές για πόλεμο, οι κατακτήσεις της γυναίκας και τα ανθρώπινα δικαιώματα πάνε περίπατο. Ήδη, στη χώρα μας διάφοροι, όχι και τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους, ανοίγουν το θέμα των αμβλώσεων.
Σήμερα, που το ιμπεριαλιστικό καπιταλιστικό σύστημα βγάζει τα πιο αντιδραστικά σκοταδιστικά χαρακτηριστικά του, η θέση της γυναίκας χειροτερεύει. Η φτώχεια, οι περικοπές, οι ανθρώπινες σχέσεις που διαλύονται και τα αδιέξοδα που δημιουργούνται, έχουν σαν αποτέλεσμα την αύξηση της ενδοοικογενειακής βίας, που φτάνει μέχρι τις δολοφονίες γυναικών και παιδιών, την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης της γυναίκας στη δουλειά και της καταπίεσής της στο σπίτι, ενώ η μητρότητα γίνεται ακόμα πιο ασύμβατη με την εργασία. Την ίδια ώρα, κάθε πλευρά της ζωής της γυναίκας αναδεικνύεται σε πεδίο κερδοφορίας του κεφαλαίου. Στην Ουκρανία και στην Παλαιστίνη, βλέπουμε την τραγική μοίρα της σε καιρό πολέμου.
Η γυναίκα δεν μπορεί να απουσιάζει από την αντιπολεμική αντιιμπεριαλιστική πάλη και από τις εργατικές διεκδικήσεις. Δεν διεκδικεί μισθό για τις δουλειές του σπιτιού, θέλει να απαλλαγεί από αυτές. Διεκδικεί το δικαίωμά της να εργάζεται και να είναι μητέρα. Ζητά παιδικούς σταθμούς. Απαιτεί μισθό και ίσα δικαιώματα. Καλείται, όπως όλος ο λαός, να οργανωθεί και να παραμείνει στους δρόμους μαχόμενη. Στους δρόμους του αγώνα σπάει τα δεσμά της και απελευθερώνεται.
