Ο λαός αγωνίζεται στους δρόμους, κόντρα σε τρομοκρατία, καταστολή, απολύσεις
Κάτω η πολιτική του συστήματος!
Καμιά αλλαγή δεν θα έρθει από τη Βουλή
Η ταξική πάλη έχει τους δικούς της όρους, που δεν τους «διαπραγματεύεται» με κανέναν! Ούτε με τις δυνάμεις του συστήματος, που θέλουν να την… «καταργήσουν», ούτε με τις δυνάμεις του συμβιβασμού και της υποταγής, που τη θέλουν να είναι υπάκουος βοηθός τους στα μικροπολιτικά και εκλογικά τους σχέδια.
Έτσι έγινε και τώρα. Συσσωρεύονταν χρόνια τώρα οι όροι της έκρηξης. Από τη μια, η χρεοκοπία των από πάνω, των κομμάτων και των δυνάμεων του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Από την άλλη, τα αδιέξοδα και οι αγωνίες του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας. Κάθε τόσο -στον φοιτητικό ξεσηκωμό, σε εργατικούς αγώνες, σε λαϊκές διαδηλώσεις, στις μάχες σε σωματεία, σε πρωτόγνωρες κινητοποιήσεις για την περίθαλψη σε επαρχιακές πόλεις, στον διαρκή αναβρασμό στα σχολεία, αλλά και σε εκλογές και γκάλοπ- έδινε σημάδια της τροχιάς της. Έτσι φτάσαμε στην Κυριακή της 26ης του Γενάρη και στην ιστορική 28η του Φλεβάρη.
Η κυβέρνηση λυσσάει και επιδιώκει να πνίξει τα πρωτόγνωρα μεγέθη αυτής της πάλης με τρομοκρατία και καταστολή. Ολόκληρο το επίσημο πολιτικό σκηνικό, με ατελείωτες «αποκαλύψεις-συγκαλύψεις-πορίσματα», επιδιώκει να φορέσει στην πάλη αυτή το κοστούμι μιας «δικαστικής-νομικής διερεύνησης» για τα αίτια του εγκλήματος στα Τέμπη. Το κοστούμι είναι κακοραμμένο και με όσες τσόντες και να προστίθενται, δεν μπορεί να κρύψει τη συνολική ενοχή των κομμάτων του συστήματος για το έγκλημα στα Τέμπη και για όλα τα «Τέμπη» που ζει ο εργαζόμενος λαός και η νεολαία. Κυρίως, όμως, δεν χωράει την έκρηξη της οργής και της αγωνίας λαού και νεολαίας. Την αγωνία για ζωή και δουλειά με δικαιώματα.
Να τιμωρηθούν όλοι, λοιπόν, είναι το πάνδημο αίτημα. Ένας μόνο τρόπος υπάρχει. Να ηττηθεί η πολιτική του συστήματος και της κυβέρνησής του. Λαός και νεολαία να κερδίσουν κατακτήσεις, στη δουλειά, στην περίθαλψη, στα σχολεία και στις σπουδές, στα δημοκρατικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα. Γι' αυτό λαός και νεολαία χρειάζεται να μείνουν στον δρόμο, με απεργίες, διαδηλώσεις και στόχους πάλης. Χρειάζεται να οργανώσουν την πάλη τους με τις δικές τους δυνάμεις. Χρειάζεται να γυρίσουν την πλάτη τους στις κοινοβουλευτικές απάτες, στο άθλιο θέατρο της «αντιπαράθεσης» που τάχα γίνεται στη Βουλή.
Αυτοί είναι αναγκαίοι όροι για να βαδίσουμε λαός και νεολαία στο μέλλον και τη ζωή που μας αξίζει.
«Σταθερότητα και ασφάλεια»…
Το αφήγημα αυτό, με το οποίο η κυβέρνηση Μητσοτάκη ήρθε στην εξουσία το 2019, έχει προ πολλού καταρρεύσει και όχι βέβαια μόνο όσον αφορά τα τρένα, τις πλημμύρες, τις πυρκαγιές που σκοτώνουν και ρημάζουν το βιός του λαού και ό,τι έχει απομείνει στην παραγωγική δυνατότητα του πρωτογενούς τομέα. Από τα λεγόμενα εργατικά «ατυχήματα» ως τη διάλυση των νοσοκομείων και από τις διαγραφές των μισών φοιτητών ως τις συμβάσεις «μηδενικού χρόνου» και την αδυναμία να πληρώσουν το ηλεκτρικό ρεύμα οι λαϊκές οικογένειες, η «κανονική πραγματικότητα» επιβεβαιώνει το αντίθετο: Καταβύθιση των όρων ζωής και διαρκώς αυξανόμενη ανασφάλεια για το «τι θα με βρει αύριο» είναι ο κοινός τόπος της ζωής του λαού.
Η κατάρρευση του αφηγήματος αυτού δεν είναι μια συγκυριακή αδυναμία, δεν αφορά μόνο την πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ και του Μητσοτάκη. Είναι εκδήλωση των αδιεξόδων συνολικά του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Είναι συνέπεια της μιας και μόνης πολιτικής γραμμής που αυτό το σύστημα έχει. Μιας πολιτικής που το πλαίσιό της ορίζεται από την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, τους οξυμένους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και τις ανάλογες απαιτήσεις των ιμπεριαλιστών «προστατών», των ΗΠΑ και της Ευρώπης, που κάνουν κουμάντο στη χώρα. Γι' αυτό ακριβώς κανένα κόμμα της λεγόμενης αντιπολίτευσης δεν (μπορεί να) έχει μια εναλλακτική πρόταση κυβερνητικής πολιτικής, κανένα δεν τολμά να έχει έστω «αιρέσεις» σε πλευρές της άγριας αντιλαϊκής-αντεργατικής κυβερνητικής πολιτικής. Γι' αυτό υπάρχουν οι αλλεπάλληλες κρίσεις στα κόμματα της διαβόητης «κεντροαριστεράς» και τα γκάλοπ καταγράφουν μαζί με την κυβερνητική και τη δική τους καθίζηση.
Ωστόσο, αυτά που βρίσκονται μπροστά είναι πολύ χειρότερα από τα μέχρι τώρα. Οι δύο βάρκες της διπλής εξάρτησης, που αποτελούν τα βάθρα της κυριαρχίας της άρχουσας τάξης της χώρας, βρίσκονται η κάθε μια σε μεγάλη ταραχή και σε τροχιά αντιπαράθεσης μεταξύ τους. Από τη μια, οι ΗΠΑ με τη διοίκηση Τραμπ τα δίνουν όλα απέναντι σε συμμάχους και αντιπάλους, για να ενισχύσουν τα οικονομικά και γεωστρατηγικά τους όπλα, σε μια πορεία παγκόσμιας αναμέτρησης, που ήδη έχει ξεκινήσει. Από την άλλη, οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές αναζητούν απαντήσεις και στρατηγική υπόσταση απέναντι στους πολλαπλούς αμερικάνικους εκβιασμούς, ενώ ταυτόχρονα βρίσκονται σε κρίση και σε αντιθέσεις μεταξύ τους. Τι φέρνει αυτή η θύελλα σε μια χώρα που από τη μια ακούμπησε τη «στρατηγική» της (λέμε τώρα…) στις ΗΠΑ και από την άλλη είναι δεμένη με χίλια νήματα στην ΕΕ των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών; Πώς θα υπηρετήσει όλους τους αφέντες της η μεγαλοαστική τάξη σε τέτοιες συνθήκες και τι θα σημαίνουν οι υπηρεσίες της αυτές για τον λαό και τη χώρα; Αν ήδη έχουν γίνει κομμάτια τα αφηγήματα της «ανάπτυξης-σταθερότητας-ασφάλειας», τι θα γίνει με τη ζωή του λαού και τη χώρα σε συνθήκες πολεμικής οικονομίας που ανήγγειλε ο Ρούτε και εκστρατευτικής ευρωπαϊκής δύναμης «ειρήνης» στην Ουκρανία που εκβιάζει ο Τραμπ, ενώ ο Μακρόν κάνει πολεμικό διάγγελμα για να βγάλει μπροστά τα πυρηνικά του γαλλικού ιμπεριαλισμού; Πώς θα εξελιχθεί και θα χρησιμοποιηθεί από τους ιμπεριαλιστές πάτρωνες σε αυτές τις συνθήκες ο αντιδραστικός ελληνοτουρκικός ανταγωνισμός;
Όσο και να προσπαθούν να κρυφτούν πίσω από τις «αναλύσεις για το τουλουόλιο», η κυβέρνηση και τα κόμματα του συστήματος ξέρουν πολύ καλά πως όλα τα παραπάνω είναι αυτά που θα καθορίσουν την αμέσως επόμενη περίοδο στη χώρα και στη ζωή του λαού. Γι' αυτό η κυβέρνηση, την ίδια στιγμή που έχει απέναντί της ξεσηκωμένο στους δρόμους όλο τον λαό και τη νεολαία, επιλέγει την τρομοκρατία, την καταστολή και τις απολύσεις μόνιμων εκπαιδευτικών που αγωνίζονται και αναγγέλλει πως θα βάλει την αξιολόγηση και τις απολύσεις των δημοσίων υπαλλήλων στην αναθεώρηση του Συντάγματος. Η ωμή και άγρια επίθεση είναι ο μόνος «ρεαλιστικός» δρόμος, με βάση τη φύση και τη θέση των δυνάμεων που έχουν την ευθύνη να υπηρετήσουν το σύστημα αυτό. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τις δυνάμεις (της «αντιπολίτευσης») που φιλοδοξούν να διαδεχτούν την κυβέρνηση ή να καλύψουν με όποιον άλλο τρόπο τα κενά της κυβερνητικής εξουσίας.
Κάτω η πολιτική του συστήματος!
Αυτή είναι η μοναδική γραμμή πάλης που χρειάζεται να προβληθεί και να παλευτεί για όσους έχουν -και θέλουν να έχουν- και επίγνωση των αιτιών που έφεραν την ιστορική 28η του Φλεβάρη και επίγνωση της πορείας των εξελίξεων στη χώρα και στην περιοχή.
-Γιατί είναι η μόνη γραμμή που μπορεί να εκφράσει τους πραγματικούς πόθους, να αναδείξει στόχους πάλης για τις ανάγκες των μαζών που πλημμύρισαν τη χώρα. Που συνεχίζουν και τις επόμενες μέρες, σε κάθε δυνατότητα που τους δίνεται, να διαδηλώνουν κατά δεκάδες χιλιάδες στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη και σε όλες τις πόλεις. Αυτά τα κύματα πάλης προσπαθούν να τα ακυρώσουν και να τα διαλύσουν πολιτικά οι κατασκευές για «δικαιοσύνη» και «αλήθεια», που είναι τόσο θολές και αταξικές, όσο πιστοί υπηρέτες του συστήματος της αδικίας και της εκμετάλλευσης είναι οι εμπνευστές τους.
-Γιατί είναι η μόνη γραμμή που απορρίπτει τις άθλιες πιρουέτες της αντιπολίτευσης, όλη την ξινισμένη και δηλητηριασμένη σούπα των κοινοβουλευτικών αυταπατών, που σερβιρισμένη με τον τίτλο «κάτω η κυβέρνηση» πληρώθηκε πολύ ακριβά όλα τα προηγούμενα χρόνια των μνημονίων και πληρώνεται ακόμα και από το κίνημα και από τον λαό και τη ζωή του. Η ηγεσία του ΚΚΕ, που αιφνιδιάστηκε και ξεπεράστηκε από την έκρηξη του λαού, το ίδιο με όλα τα αστικά κόμματα, είναι σήμερα υπόλογη, γιατί κάτω από τις δικές της αντιφάσεις και την αταλάντευτη επιλογή της να είναι εντός της αστικής πολιτικής νομιμότητας, πλασάρει διαρκώς και σε κάθε ευκαιρία τη θεωρία των «χαραμάδων», που τάχα ανοίγει η «πάλη» στη Βουλή. Στην πραγματικότητα, με αυτή τη θεωρία και με ανοιχτά αστικές τοποθετήσεις για «το μαχαίρι που θα φτάσει ως το κόκαλο», που τις πασπαλίζει με αριστερή ρητορεία για το «αστικό κράτος», επιδιώκει να φρενάρει τις διευρυμένες τάσεις ριζοσπαστικοποίησης των μαζών και να τις σύρει πίσω στην «κοινοβουλευτική κανονικότητα». Αλλά ταυτόχρονα, είναι και μέτρο του εκφυλισμού δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, που ακόμα και… χωρίς ΣΥΡΙΖΑ και οπωσδήποτε πολύ πιο πίσω από την εμπειρία και τα συμπεράσματα λαού και νεολαίας, προβάλλουν ξανά το «κάτω η κυβέρνηση» και το… φάντασμα μιας «μεταβατικής» κυβερνητικής λύσης.
-Γιατί, τέλος, είναι η μόνη γραμμή που ζητά και καλεί τον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία να κάνουν το κρίσιμο βήμα: Να οργανωθούν! Γιατί είναι η μόνη γραμμή που η υλοποίησή της δεν μπορεί να ανατεθεί σε κανέναν επίδοξο διάδοχο ή συνδιαχειριστή της κυβερνητικής εξουσίας. Δεν μπορεί να ανατεθεί σε «ειδικούς αναλυτές», σε γνωστούς ή άγνωστους ανερχόμενους «αστέρες» της πολιτικής και του δημόσιου βίου. Οι μόνοι «αρμόδιοι» να την αναλάβουν και να την κάνουν πράξη με τη μαζική πάλη τους είναι οι εργάτες, ο λαός, η νεολαία! Ως εκ τούτου, οφείλουν να συγκροτηθούν και να οργανωθούν σε δύναμη αντίστασης και διεκδίκησης. Να «κατακτήσουν» και να συγκροτήσουν τα σωματεία τους, τους συλλόγους τους, τις επιτροπές πάλης στη γειτονιά τους και κάθε μορφή οργάνωσης που θα υπηρετεί τη μαζική πάλη και την αντιπαράθεσή τους με την πολιτική του συστήματος. Να γεμίσουν με μαζικές διαδικασίες το «κενό» της γραμμής και των στόχων πάλης, την «αφωνία» που επιβάλλεται και επαινείται από τις δυνάμεις του συστήματος.
Με αυτή τη γραμμή παλεύουμε για να υπηρετήσουμε τη συνέχιση και την προώθηση του μεγάλου ξεσηκωμού. Για να φέρει νίκες και κατακτήσεις. Για να κάνουν βήματα ο λαός και η νεολαία στην πορεία της αναμέτρησής τους με ένα σύστημα σάπιο και αντιδραστικό, που μόνο δεινά και συμφορές μπορεί να φέρνει.
