Ένας εργάτης σκοτώνεται στη δουλειά κάθε τρεις ημέρες και προστίθεται στη μακάβρια λίστα των εργοδοτικών εγκλημάτων. Ο λαός στοιβάζεται στους διαδρόμους των νοσοκομείων, όπου καθημερινά συσσωρεύονται τα θύματα της κυρίαρχης πολιτικής στον χώρο της περίθαλψης, χωρίς να καταγράφονται σε καμία επίσημη στατιστική. Στα Τέμπη, στο Μάτι, στο Νόβι Σαντ, στο Κότσανι οι λαοί θρηνούν τους δολοφονημένους από την αδιαφορία του συστήματος της εκμετάλλευσης για την ανθρώπινη ζωή.
Στη Γάζα το κράτος-δολοφόνος του Ισραήλ, με τις πλάτες ΗΠΑ και ΕΕ, κλιμακώνει τη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού, που ποτέ δε σταμάτησε. Στη Συρία σφαγιάζονται χιλιάδες από τους «εκλεκτούς» τζιχαντιστές της Δύσης, εγκλωβισμένοι στο χάος που σπέρνουν οι ανταγωνισμοί των ιμπεριαλιστών στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Και, φυσικά, στο ματωμένο εργαστήρι της Ουκρανίας συνεχίζεται αμείωτη η αιματοχυσία, παρότι την ίδια ώρα οι μεγάλοι «παίκτες» διακηρύσσουν σε όλους τους τόνους πως φέρνουν την ειρήνη, προετοιμάζοντας τις νέες φάσεις του άδικου πολέμου. Και για τους εκτοπισμένους από όλες αυτές τις ανθρωποσφαγές, που τόλμησαν να ελπίσουν στην αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής, αν δεν βρεθούν θαλασσοπνιγμένοι σε κάποια Πύλο ή Λαμπεντούζα, το μέλλον βρίσκεται στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης που στήνουν ακριβώς αυτοί που τους ξερίζωσαν από τον τόπο τους!
Τι κινητοποίησε τις λαϊκές μάζες και πώς θα παραμείνουν στον δρόμο του αγώνα;
