Με πρόταση των ΗΠΑ, και αφού η διοίκηση Τραμπ θέλει «ειρήνη», γίνεται διαπραγμάτευση (μεταξύ ΗΠΑ-Ρωσίας) για το αν μπορεί να υπάρξει εκεχειρία 30 ημερών, η οποία ενδεχομένως να επιτρέψει να γίνει... διαπραγμάτευση που θα αναζητά έναν –κάποιας μεγαλύτερης διάρκειας– προσωρινό συμβιβασμό. Αυτή είναι η φωτογραφία της σημερινής κατάστασης όσον αφορά τον πόλεμο στην Ουκρανία, ενώ ταυτόχρονα γύρω από αυτό το κεντρικό ζήτημα εξελίσσονται μια σειρά άλλα, και πριν από όλα εξελίσσονται οι μάχες –και οι επιτυχίες του ρώσικου ιμπεριαλισμού– στο πεδίο του πολέμου.
Παράλληλα, γίνεται φανερό ότι, παρά τη... φόρα του Τραμπ για «ειρήνη», και αυτή καθαυτή η διαπραγμάτευση για την εκεχειρία των 30 ημερών δεν είναι καθόλου εύκολο και ούτε βέβαιο ότι θα ευοδωθεί. Πριν τις δηλώσεις Πούτιν από το Κρεμλίνο σχετικά με την αμερικάνικη πρόταση για εκεχειρία, ο Ουσάκοφ (βοηθός του Ρώσου προέδρου) είπε ότι η αμερικανική πρόταση για κατάπαυση του πυρός δεν προσφέρει «τίποτα» στη Ρωσία. Στη συνέχεια, ο Πούτιν, με πιο διπλωματική γλώσσα, έθεσε τα βασικά ζητήματα από τη σκοπιά του ρώσικου ιμπεριαλισμού (την απαίτηση «να επιλυθούν τα βαθύτερα αίτια της σύγκρουσης») και επισήμανε ότι για να αποδεχθεί την εκεχειρία «χρειάζεται να δοθούν απαντήσεις σε πολλές κρίσιμες λεπτομέρειες». Επιπλέον, υπερασπιζόμενος κι αυτός την «ειρήνη» που θέλει η Μόσχα, αφενός δήλωσε πως αν υπάρξει συμφωνία οι δυτικές εταιρείες θα μπορούν να επιστρέψουν στη Ρωσία, αλλά χωρίς «ειδικές συνθήκες», αφού οι εγχώριοι παραγωγοί «έχουν πάρει τις θέσεις τους» στην αγορά της Ρωσίας. Αφετέρου –και για να μην αφήσει καμιά αμφιβολία για τις συνολικότερες στοχεύσεις του ρώσικου ιμπεριαλισμού– δήλωσε πως, αν υπάρξει «ενεργειακή συνεργασία» ΗΠΑ-Ρωσίας, τότε ο ανεφοδιασμός της Ευρώπης με (ρώσικο) φυσικό αέριο θα μπορούσε να ξαναρχίσει!
Τι συμβαίνει, λοιπόν; Γιατί, αφού Ουάσιγκτον-Μόσχα «θέλουν ειρήνη», δείχνει και είναι πολύ δύσκολη ακόμα και μια εκεχειρία 30 ημερών; Γιατί οι ειδησεογραφικοί τίτλοι διεθνώς πηγαινοέρχονται από την «ανακήρυξη της ειρήνης» στην ένταση των προετοιμασιών για πόλεμο; Γιατί μια σειρά αναλύσεις αριστερών κομμάτων και οργανώσεων στην Ελλάδα και διεθνώς, που προεξόφλησαν πως «οι ΗΠΑ φεύγουν από τη Ρωσία και πάνε για επίθεση στον Ειρηνικό και στην Κίνα», διαψεύδονται από την πραγματικότητα μόλις δημοσιευτούν;
«Ποιος» είναι ο πόλεμος στην Ουκρανία;
Μια από τις «κρίσιμες λεπτομέρειες» που ο Πούτιν ζήτησε να απαντηθούν για να υπάρξει η εκεχειρία είναι το ζήτημα του Κουρσκ, στο οποίο απαίτησε την παράδοση των ουκρανικών δυνάμεων, με τον Μεντβέντεφ να... συμπληρώνει ότι αλλιώς θα εξοντωθούν «μεθοδικά» από τις ρώσικες δυνάμεις. Η εκκαθάριση του Κουρσκ –και με όρους πανωλεθρίας των ουκρανικών δυνάμεων που τον Αύγουστο επιτέθηκαν στην περιοχή αυτή– αποτελεί όντως μία (αλλά μόνο μία) από τις πολλές «λεπτομέρειες» που θέτει η Μόσχα. Οι υπόλοιπες «λεπτομέρειες» συνθέτουν τη συνολική απαίτηση που πολλές φορές έχει εκθέσει η Ρωσία σε σχέση με αυτή καθαυτή την Ουκρανία: Την προσάρτηση του ανατολικού τμήματός της (ήδη κατέχει το 20%) στη ρώσικη επικράτεια και τη μετατροπή της «υπόλοιπης» σε μια περιοχή «ουδέτερη» έτσι ώστε να μην παράγει καμιά «ανασφάλεια» για το ρώσικο ιμπεριαλισμό. Τελικά και πάνω από όλα, η Ρωσία απαιτεί τη συνολική πολιτική και στρατιωτική «εκκαθάριση» της Ουκρανίας από οποιαδήποτε παρουσία της Δύσης. Γι’ αυτό ακριβώς από την πρώτη στιγμή Πούτιν και Λαβρόφ δήλωσαν πως είναι «απαράδεκτη» κάθε σκέψη εγκατάστασης δυτικών στρατιωτικών δυνάμεων ως επιτηρητές της «ειρήνης» στην Ουκρανία απαντώντας στην πρόταση Τραμπ. Με βάση αυτά τα δεδομένα –που δεν τα αλλάζει η εκλογή Τραμπ– τοποθετηθήκαμε σχετικά με τις επιδιώξεις της «ειρηνευτικής» του πρότασης (ανακοίνωση του ΠΓ του ΚΚΕ(μ-λ), 16 Φλεβάρη 2025).
Συνεπώς, ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν είναι «ένα Αφγανιστάν» ούτε για τις ΗΠΑ ούτε για τη Ρωσία. Δεν είναι μια ιμπεριαλιστική επέμβαση σε κάποια «περιφέρεια». Ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει παγκόσμια διακυβεύματα και η όποια εξέλιξή του θα έχει καθοριστικές συνέπειες στο ταμπλό των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και συσχετισμών. Από τη μια, ΗΠΑ-Δύση θέλουν την Ουκρανία ως διάδρομο για να «φτάσουν» στη Μόσχα, ως βάση των (και πυρηνικών) πυραύλων τους που θα εξοντώσουν χωρίς να προλάβει να απαντήσει τον μόνο αντίπαλο των ΗΠΑ που διαθέτει την αντίστοιχη με αυτές πυρηνική ισχύ. Από την άλλη, η Ρωσία την θέλει ως δική της βάση πάνω στην οποία θα «πατήσει» η γεωστρατηγική της αναβάθμιση με ρόλο παγκόσμιου βεληνεκούς. Ή, αλλιώς, η ανατροπή (με πόλεμο!) της επιδίωξης των ΗΠΑ θα είναι η βάση για την κατοχύρωση και την αναβάθμιση του ιμπεριαλιστικού ρόλου της Ρωσίας στα Βαλκάνια και την Ευρώπη. Εξ ου και η «νέα αρχιτεκτονική ασφάλειας της Ευρώπης» που σταθερά διακηρύσσει το Κρεμλίνο. Μια μόνο πλευρά αυτής της «νέας αρχιτεκτονικής» υπενθύμισε ο Πούτιν με τις τελευταίες δηλώσεις του για την επανέναρξη του ανεφοδιασμού της Ευρώπης από το ρώσικο φυσικό αέριο.
Τα «θέλω» και τα «μπορώ» των ΗΠΑ
Αυτός είναι ο πόλεμος στην Ουκρανία, αυτό είναι το στρατηγικό του βάρος για τις δύο πρώτες πυρηνικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις του πλανήτη. Σε αυτό το στρατηγικό βάρος αυτού του πολέμου και στα δεδομένα που έχουν παραχθεί στο πεδίο του, βρίσκονται οι αιτίες των μεγάλων δυσκολιών που υπάρχουν ακόμα και για την εκεχειρία των «30 ημερών». Με αυτά τα δεδομένα θα περιμένουμε να δούμε αν θα υπάρξει, με ποιους όρους και ποια εκεχειρία και θα παραμείνουμε στη βασική μας εκτίμηση: αν υπάρξει συμβιβασμός, μόνο προσωρινός και εύθραυστος μπορεί να είναι. Τέτοιος που να μπορεί κάθε πλευρά να τον χρησιμοποιήσει όσο διαρκέσει για τις δικές της επιδιώξεις. Εξάλλου, είδαμε πως ο «ειρηνοποιός» Τραμπ υποχρεώθηκε κιόλας να χρησιμοποιήσει υψηλούς τόνους και απειλές (για κυρώσεις κ.λπ.) έναντι της Ρωσίας, συνυπέγραψε στους G-7 επιθετική ανακοίνωση εναντίον της και ανακάλεσε πολύ γρήγορα την απόφαση «διακοπής» της δορυφορικής κ.λπ. στήριξης της Ουκρανίας στο πεδίο του πολέμου –απόφαση που στην πραγματικότητα δεν εφαρμόστηκε ποτέ.
Σε κάθε περίπτωση, οι ΗΠΑ (σε αντίθεση με μια σειρά αναλύσεις και αναλυτές) δεν... αμφιβάλλουν ότι η Ρωσία αποτελεί στρατηγικό αντίπαλό τους, το υπ’ αριθμόν ένα (πυρηνικό) εμπόδιο σήμερα στο στόχο τους για παγκόσμια κυριαρχία/ηγεμονία. Το πραγματικό δίλημμα των ΗΠΑ υπάρχει με δεδομένη την πορεία ραγδαίας αναβάθμισης της Κίνας. Το Πεκίνο στρατηγικά και στρατιωτικά απέχει σημαντικά και από τις ΗΠΑ και από τη Ρωσία, αλλά ο χρόνος είναι σύμμαχός του στη διαδρομή της στρατηγικής αναβάθμισής του. Οι ΗΠΑ, συνεπώς, στοχεύουν και να εξουδετερώσουν τη Ρωσία και να «σταματήσουν» την πορεία της Κίνας. Αλλά δεν θέλουν και δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν ταυτόχρονα και παράλληλα και τους δύο, που εξάλλου έχουν ήδη διαμορφώσει μια «στρατηγική συνεργασία». Γι’ αυτό αναζητούν την τακτική εκείνη που η επίθεση στον έναν δεν θα φέρνει ταυτόχρονα μπροστά στο κάδρο και τον άλλον. Γύρω από αυτό το ζήτημα εξελίσσεται εδώ και χρόνια η οξεία αντιπαράθεση εντός των αμερικάνικων κέντρων και σε συνάρτηση ταυτόχρονα με την πολιτική που θα έχουν απέναντι στους συμμάχους τους της Δύσης.
Σήμερα, ωστόσο, είναι δεδομένη η εμπλοκή των ΗΠΑ στο ουκρανικό πεδίο, στον πόλεμο που οι ίδιες οικοδόμησαν μέσα από χρόνια προωθήσεων του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς και κάθε είδους μεθοδεύσεων. Συνεπώς, ένα βασικό ερώτημα είναι αν η «ειρηνευτική» πρόταση Τραμπ στοχεύει πράγματι να πετύχει και την απεμπλοκή των ΗΠΑ από την Ουκρανία και την «ουδετεροποίηση» της Ρωσίας, ώστε οι ΗΠΑ... «απερίσπαστες» να στραφούν στο μέτωπο Κίνας-Ειρηνικού. Υπάρχουν μια σειρά εκτιμήσεις από πολλές και διαφορετικές πλευρές που σχεδόν με βεβαιότητα προεξοφλούν μια τέτοια εξέλιξη. Το ερώτημα, όμως, δεν είναι αν μια τέτοια εξέλιξη «τη θέλουν» οι ΗΠΑ. Το ερώτημα είναι «αν μπορούν» να τη διαμορφώσουν και να την επιβάλουν.
Κανόνες (λήξης) πολέμου
Για να εξετάσουμε τη βασιμότητα μιας τέτοιας τροπής των εξελίξεων θα χρησιμοποιήσουμε ένα απόσπασμα από σχετική ανακοίνωση του Μ-Λ ΚΚΕ, που συμπυκνώνει με χαρακτηριστικό τρόπο της εκτιμήσεις αυτές. «Είναι φανερό ότι οι ΗΠΑ στην αντιπαράθεσή της με την Κίνα, επιχειρούν να παίξουν το «ρωσικό χαρτί». Προσφέρουν προκαταβολικά στον Πούτιν όλα όσα έχει ζητήσει για τον τερματισμό του πολέμου, αλλά ταυτόχρονα στέλνουν ξεκάθαρο μήνυμα για το μεγάλο αντάλλαγμα που θέλουν να πάρουν. Και αυτό που περιμένουν από τη Ρωσία είναι το σπάσιμο της συμμαχίας της με την Κίνα, το φρενάρισμα των BRICS και ο τερματισμός κάθε συζήτησης για αποδολαριοποίηση» (ανακοίνωση του Μ-Λ ΚΚΕ, 26 Φλεβάρη 2025).
Θα λέγαμε ότι το απόσπασμα αυτό δεν αποτυπώνει ούτε τα πραγματικά δεδομένα (όσον αφορά το ποια είναι η πρόταση Τραμπ) ούτε πολύ περισσότερο το πώς οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις αξιοποιούν τα πραγματικά δεδομένα που παράγει η λήξη του πολέμου.
Πιο συγκεκριμένα: Πρώτον, οι ΗΠΑ κάθε άλλο παρά «προσφέρουν προκαταβολικά στον Πούτιν όλα όσα έχει ζητήσει για τον τερματισμό του πολέμου». Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο! Όχι μόνο δεν «του δίνουν την Ουκρανία», αλλά επιδιώκουν με την «ειρηνευτική» της πρόταση να βάλουν στο έδαφος της Ουκρανίας μεγάλη στρατιωτική δύναμη της Δύσης! Γι’ αυτό ακριβώς οι Ρώσοι αξιωματούχοι επανειλημμένα δηλώνουν πως με «όποια ετικέτα» (ΝΑΤΟ, ΕΕ, εθνική) δεν πρόκειται να δεχτούν τη στρατιωτική εγκατάσταση της Δύσης εντός της Ουκρανίας! Δεύτερον και από μια άποψη ακόμα πιο σημαντικό: Αν υποθέσουμε ότι πράγματι η Ρωσία «παίρνει όσα θέλει» από τον πόλεμο στην Ουκρανία, αν δηλαδή υποθέσουμε ότι η Ρωσία είναι η νικήτρια του πολέμου, από πού και ως πού θα παραιτηθεί, θα υποχωρήσει από τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις της που προσπαθεί να θεμελιώσει σε αυτόν τον ήδη τρίχρονο πόλεμο; Γιατί θα δεχτεί να «σπάσει τη συμμαχία της με την Κίνα», να «φρενάρει τις BRICS» (που χρόνια τώρα οικοδομεί μαζί με την Κίνα επιδιώκοντας να διαμορφώσουν αντίβαρο στο ΝΑΤΟ); Γιατί θα πάψει να επιδιώκει (γεωπολιτικά, οικονομικά, ενεργειακά) να αποδυναμώσει την ισχύ του δολαρίου; Με άλλα λόγια, (πάντα στη βάση αυτής της υπόθεσης) από πού κι ως που ο νικητής του πολέμου (Ρωσία) θα κάτσει «με σταυρωμένα τα χέρια» και «θα περιμένει» να νικηθεί από τον ηττημένο (ΗΠΑ), αφού πρώτα εξουδετερώσει τον άλλο αντίπαλο του (Κίνα);
Καμιά βάση δεν έχουν αυτές οι εκτιμήσεις, όποιες και αν είναι οι αφετηρίες τους. Σε κάθε περίπτωση, και για να μη χαθεί η στοιχειώδης πολιτική λογική, το αποτέλεσμα του (όποιου) πολέμου βαρύνει σημαντικά έως καθοριστικά τους όρους και τις επιδιώξεις που έχει η κάθε ιμπεριαλιστική πλευρά. Και προφανώς βαρύνει τους όρους θετικά για τον νικητή και αρνητικά για τον ηττημένο, και όχι αντίστροφα! Ο κανόνας λήξης του πολέμου είναι απαράβατος, γιατί αλλιώς ο πόλεμος δεν θα ήταν... πόλεμος! Στην περίπτωση του πολέμου στην Ουκρανία και με τη στρατηγική βαρύτητα που έχει η όποια εξέλιξή του θα έχει καθοριστικές συνέπειες και για τις ΗΠΑ και για τη Ρωσία.
Ως πού μπορούν να φτάσουν οι Ευρωπαίοι;
Το οξύμωρο που έχει παραγάγει εντός της Δύσης η πολιτική της διοίκησης Τραμπ για την Ουκρανία είναι προφανές. Από τη μια, οι ΗΠΑ, που από το 2004 μεθόδευσαν και οικοδόμησαν τον πόλεμο αυτό, που στη διάρκεια των τριών χρόνων του αποτέλεσαν την από κάθε άποψη ηγετική δύναμη κλιμάκωσής του μέσω του ενεργούμενού τους καθεστώτος Ζελένσκι, που εκβίασαν και μέσω του πολέμου την ένταξη Σουηδίας-Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ και με την καταστροφή των βόρειων αγωγών φυσικού αερίου γκρέμισαν την γερμανική ost politic για να επιτείνουν τον αποκλεισμό της Ρωσίας, είναι αυτές που σήμερα εμφανίζονται με «καλή διάθεση» έναντι του Κρεμλίνου και με επιδιώξεις «τερματισμού του πολέμου»!
Από την άλλη, οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές, που από το 2008 (όταν Γαλλία και Γερμανία έβαζαν βέτο στην απόφαση ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ) διάνυσαν μια ολόκληρη διαδρομή και «χρειάστηκαν» όλους τους παραπάνω στρατηγικούς εκβιασμούς των ΗΠΑ για να μπουν στο μέτωπο του πολέμου, είναι σήμερα αυτοί που εμφανίζονται να «υπερασπίζονται την ακεραιότητα της Ουκρανίας» και τη συνέχιση του πολέμου.
Αν για της ΗΠΑ η αλλαγή τακτικής και το νέο προσωπείο τους υπηρετεί την επιδίωξή τους να αλλάξουν της όρους του πολέμου ώστε να μπορούν να νικήσουν, για τους Ευρωπαίους το ζήτημα είναι διαφορετικό. Έχοντας πλέον ως δεδομένη την αντι-ρώσικη τροχιά τους και θέση τους, θεωρώντας πως είναι πολύ δύσκολο –αν όχι αδύνατο– να επιστρέψουν στην κατάσταση των σχέσεων που είχαν με τη Μόσχα πριν τον Φλεβάρη του 2022 και με τον ρώσικο στρατό να διαμορφώνει δεδομένα για λογαριασμό του ρώσικου ιμπεριαλισμού μέσα στην Ουκρανία, μέσα στην Ευρώπη, με βάση όλα αυτά, το λιγότερο ανησυχούν για το πώς θα σταθούν στην πορεία των εξελίξεων. Και ανησυχούν με δεδομένο ότι η διοίκηση Τραμπ απαιτεί να αναλάβουν πολύ περισσότερα βάρη για λογαριασμό της Δύσης και βασικά για λογαριασμό του MAGA που είναι, πρέπει να είναι, ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης της Δύσης. Ακόμη περισσότερο ανησυχούν καθώς η ΕΕ τους όχι μόνο δεν έχει συνοχή, αλλά παραμερίζεται ως βάση αναφοράς, και η πίεση των εξελίξεων παράγει διάφορες «συναθροίσεις ηγετών» με τον Στάρμερ (που δεν είναι στην ΕΕ) να παίζει πρώτο ρόλο στη διαμόρφωση της «συμμαχίας των προθύμων». Δηλαδή να παίζει έναν ρόλο που εκ των πραγμάτων ευνοεί τα σχέδια που οι ΗΠΑ έχουν για τους Ευρωπαίους.
Με βάση όλα αυτά υπάρχει μια... περίπου απόφαση για τον «επανεξοπλισμό της Ευρώπης» με έναν προϋπολογισμό 800 δισ. ευρώ.
Το προχώρημα της απόφασης μέλλει να κριθεί κάτω από τους στρατηγικούς εκβιασμούς των ΗΠΑ αλλά και τις αντιθέσεις των δύο βασικών ιμπεριαλιστικών πυλώνων (Γερμανία-Γαλλία), με τη δεύτερη να «επιδεικνύει» προς την πλευρά του Βερολίνου τα πυρηνικά της πλεονεκτήματα. Αλλά κυρίως, όλη η συζήτηση για «την αμυντική αυτονομία της Ευρώπης» πλαισιώνεται πάντα με την επωδό για την «αναγκαία» αμερικάνικη σκέπη αυτής της «αυτονομίας».
Ως πού, λοιπόν, μπορούν να φτάσουν οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές; Με τα σημερινά δεδομένα, αυτό που φαίνεται ως μέγιστη επιδίωξη των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών είναι να αποτελούν σημαντικό συμπλήρωμα στο πλευρό των ΗΠΑ και στη βάση των στόχων που οι ΗΠΑ θα καθορίζουν. Αυτή είναι η προοπτική που διεκδικούν και με όσα αυτή η προοπτική ήδη σημαίνει για την ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και την καταλήστευση των λαών της Ευρώπης, με όσα σημαίνει για την ένταση της καταπίεσης των μαζών, για την ακόμα πιο αντιδραστική πορεία των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων.
Η εθελοτυφλία, μορφή υποταγής!
Ο πόλεμος στην Ουκρανία ούτε «τελειώνει» ούτε «μεταφέρεται» μακριά από εμάς! Είναι ενδεχόμενο με μεγάλες πιθανότητες τα βραχυκυκλώματα που θα δημιουργηθούν από τους ελιγμούς Τραμπ να παραγάγουν σύντομα την κλιμάκωσή του.
Συνολικά και με επίκεντρο τον πόλεμο αυτό, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις έχουν βάλει τον πλανήτη σε τροχιά προετοιμασίας παγκόσμιου πολέμου.
Κι όμως! Στο χώρο των δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά περισσεύει η αγνόηση-υποτίμηση της κατάστασης αυτής, η εθελοτυφλία, ακόμα και ο πιο εξωφρενικός πασιφισμός όταν τάχα «αποφασίζουν να ασχοληθούν» με το πρόβλημα αυτό. Λόγου χάρη, η «Μετάβαση» ως βασικούς άξονες αντιμετώπισης του πολέμου προτείνει το «άμεσο σταμάτημα όλων των πολεμικών αναμετρήσεων και επιστροφή στις διπλωματικές διαπραγματεύσεις», την «ουδέτερη, αποστρατιωτικοποιημένη, αποπυρηνικοποιημένη Ουκρανία και αντίστοιχα, ζώνη χωρών στην Ευρώπη, ανάμεσα στη Ρωσία και το ΝΑΤΟ» και ακόμα την «έναρξη μιας διεθνούς διαδικασίας πλήρους καταστροφής και απαγόρευσης όλων των πυρηνικών όπλων».
Αλήθεια, σε τι κόσμο ζουν ώστε να καταφέρνουν να επινοούν τέτοιες προτάσεις; Ή –αλλιώς– τι βάθους διάβρωση υπάρχει από τα θεωρήματα για τους «καλούς ιμπεριαλιστές», για «την Ευρώπη των λαών» και συνολικά για το «ανίκητο» καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα, ώστε την ίδια ώρα που οι ιμπεριαλιστές έχουν βάλει μπροστά τις μηχανές του ολέθρου και ματοκυλούν χώρες και λαούς, να τους ζητούν να αρνηθούν τον εαυτό τους, να μεταμορφωθούν σε δυνάμεις της ειρήνης;
Αυτή η διάβρωση, όμως, δεν αφορά την εργατική τάξη και τους λαούς, που διατηρούν και ένστικτο και κριτήριο των εξελίξεων. Δεν αφορά τον λαό και τη νεολαία της χώρας μας, που βρίσκονται στους δρόμους αιφνιδιάζοντας όχι μόνο τις δυνάμεις του συστήματος, αλλά και όλους εκείνους από «αριστερά» που τον έχουν «ξεγράψει» και έχουν «συμπέσει» με τον παλιό υπουργό της ΝΔ, τον Λάσκαρη, στη θέση περί «κατάργησης της ταξικής πάλης».
Γι’ αυτό δεν είναι μόνο αναγκαία, αλλά και ρεαλιστική, η κατεύθυνση συγκρότησης και ανάπτυξης μαζικού αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, στηριγμένου μόνο στις δυνάμεις των εργατών, του λαού και της νεολαίας. Κίνημα που οι μόνοι πραγματικοί σύμμαχοί του είναι και θα είναι η πάλη των λαών της περιοχής και όλου του κόσμου. Αυτή είναι και η μόνη κατεύθυνση για την οποία απαιτείται και αξίζει να κατατεθεί κάθε προσπάθεια, με μαχητικότητα και αισιοδοξία. Όπως ταιριάζει και αντιστοιχεί στην υπόθεση των λαών, στην υπόθεση της πάλης για ένα λεύτερο μέλλον!
ΥΓ. Το άρθρο γράφτηκε πριν την ανακοίνωση της συνεννόησης που προέκυψε από την τηλεφωνική συνομιλία Τραμπ-Πούτιν της 18/3/25. Μια συνεννόηση που θεωρούμε πως επιβεβαιώνει όσα αναφέρονται σε αυτό. Γιατί παρά τη σπουδή του Τραμπ για «συνολική εκεχειρία», αυτό που προέκυψε ήταν να σταματήσουν για 30 μέρες τα χτυπήματα των ενεργειακών υποδομών. Πρόκειται για μια απόφαση που εξυπηρετεί πρακτικά κυρίως τη Ρωσία και δίνει τουλάχιστον τυπικά τη δυνατότητα να συνεχιστούν οι διαπραγματεύσεις. Ωστόσο, το κύριο περιεχόμενο της συνομιλίας αυτής –όπως δείχνει και η σχετική ανακοίνωση του Κρεμλίνου- ήταν η διατύπωση ξανά από τον Πούτιν των ρώσικων απαιτήσεων (των «κρίσιμων λεπτομερειών»), ως αναγκαίες προϋποθέσεις για να υπάρξει εκεχειρία…
