Έντονη κινητικότητα διαπιστώνεται το τελευταίο διάστημα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Τα ενεργειακά έρχονται σε πρώτο πλάνο, μετά τις κατηγορηματικές δηλώσεις-κατεύθυνση του Τραμπ για «πίστη» στους υδρογονάνθρακες και μια σοβαρή παγκόσμια ανατροπή στη μετάβαση στις λεγόμενες ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Το σήμα παραλήφθηκε από την ντόπια άρχουσα τάξη και την κυβέρνηση της ΝΔ, που σπεύδει να πλασάρει ως ενεργειακό κόμβο τη χώρα μας, πάντα στο πλευρό των μεγάλων προστατών της. Παράλληλα, βέβαια, η γεωπολιτική αναδύεται ως μείζονα πλευρά της ελληνοτουρκικής γειτνίασης. Σ’ αυτή την αντιδραστική αντιπαράθεση, το ποιος θα βγει κερδισμένος αναδεικνύεται σε άγχος πρώτου μεγέθους για τις άρχουσες τάξεις Ελλάδας και Τουρκίας.
Η τριμερής Ελλάδας-Κύπρου-Λιβάνου έλαβε χώρα χωρίς πολλές τυμπανοκρουσίες, δείγμα μιας επιλογής συντήρησής της για κάθε ενδεχόμενο. Η πολιτική κατάσταση στη γειτονική χώρα δεν είναι, χρόνια τώρα, καθόλου σταθερή, πολύ περισσότερο που η Χεσμπολάχ έχει αναδειχθεί σε βασική δύναμη στο πολιτικοστρατιωτικό επίπεδο. Έτσι, η ελληνική κυβέρνηση δεν θέλει να χρεωθεί μια έστω και έμμεση στήριξή της. Εξ ου και οι χαμηλοί τόνοι. Τελείως διαφορετικά είναι τα πράγματα με το Ισραήλ, που έχει αναχθεί σε «στρατηγικό εταίρο» και η τριμερής Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ σε «στρατηγική συνεργασία». Η στήριξη από ελληνικής πλευράς στις εγκληματικές ενέργειες του σιωνιστικού κράτους σ’ ολόκληρη τη Μέση Ανατολή και ιδιαίτερα στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη είναι συνεχής και σε όλα τα επίπεδα.
Πέρα από τις συναντήσεις με το φασιστικό μαντρόσκυλο των ΗΠΑ σε τριμερή βάση (Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ), πραγματοποιήθηκε αυτή την εβδομάδα μια ακόμη συνάντηση κορυφής Νετανιάχου-Μητσοτάκη στην Ιερουσαλήμ. Τις ώρες μάλιστα που το κράτος-τρομοκράτης προχωρούσε σε νέα μαζικά εγκλήματα κατά των Παλαιστινίων στη Λωρίδα της Γάζας, οι δύο άνδρες χαριεντίζονταν μπροστά στις κάμερες, κάνοντας σχέδια γεωπολιτικής και ενεργειακής αναβάθμισης των κρατών τους στην Ανατολική Μεσόγειο. Το περιβόητο καλώδιο ηλεκτρικής διασύνδεσης Ιταλίας-Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ επανήλθε στο προσκήνιο, ενώ επανεπιβεβαιώθηκαν οι «άριστες» σχέσεις των δύο χωρών σε όλα τα επίπεδα.
Πρέπει να είναι σαφές ότι τις δύο άρχουσες τάξεις και τις κυβερνήσεις τους ενώνει ο κοινός εχθρός: η Τουρκία! Η αναταραχή που συμβαίνει στο εσωτερικό της με τις εκτεταμένες διώξεις αντιπάλων του καθεστώτος Ερντογάν και τις μαζικές αντικυβερνητικές διαδηλώσεις εκλαμβάνεται από Ισραήλ και Ελλάδα -λαθεμένα κατά τη γνώμη μας- ως «ευκαιρία» για κινήσεις στριμώγματός της. Αντίθετα, όλοι σχεδόν οι πολιτικοί αναλυτές συμφωνούν ότι η τουρκική ηγεσία έχει παρελθόν σοβαρών «εξαγωγών» των εσωτερικών της κρίσεων στις σχέσεις με τους γείτονές της και δεν αποκλείεται να το ξανακάνει. Έτσι, πυροδοτούν εξελίξεις που δεν ελέγχουν στις βασικές τους πτυχές, αφού τόσο οι ευρωπαίοι (λιγότερο) όσο και οι αμερικανοί (πρωτίστως) ιμπεριαλιστές έχουν τον πρώτο λόγο στα ενεργειακά της Νοτιοανατολικής Μεσογείου.
Αναφορικά με το καλώδιο, η μη οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ -μέσω συμφωνίας Τουρκίας και Ελλάδας- δημιουργεί «ασάφειες» στα θαλάσσια σύνορα που, με γνωστά τα αντιδραστικά χαρακτηριστικά των δύο εξαρτημένων αρχουσών τάξεων, εγκυμονούν σοβαρούς κινδύνους για τους δύο λαούς που ενδεχόμενα να πατήσουν πάνω σε πιθανούς εκατέρωθεν τυχοδιωκτισμούς. Η προσπάθεια αποκλεισμού της Άγκυρας από ενεργειακούς πόρους της περιοχής είναι διακαής πόθος της Αθήνας, που μεγαλώνει μετά και τη στήριξη του Ισραήλ, η οποία εσφαλμένα ερμηνεύεται ως «πράσινο φως» από τις ΗΠΑ. Οι μεγαλεπήβολοι επεκτατισμοί και αναθεωρητισμοί, ασχέτως πόσο μεγάλοι ή μικροί φαντάζουν, έχουν ως όριο τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών και δεν μπορούν να τα υπερβούν. Αυτό ισχύει για όλους τους μικρούς παίκτες.
Παράλληλα, το αγκάθι του τουρκολιβυκού Συμφώνου θεωρείται ότι «ξεπερνιέται» από ελληνικής πλευράς με την εκδήλωση ενδιαφέροντος έρευνας από τη Chevron για άλλα δύο θαλάσσια οικόπεδα νοτιοανατολικά της Κρήτης, πέραν αυτού νότια της Πελοποννήσου και δυτικά της Κρήτης. Βάσιμα οι ντόπιοι ιθύνοντες πιστεύουν ότι αυτή η κίνηση της μεγάλης πολυεθνικής είναι σε συνεννόηση με την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Μόνο που τέτοιου χαρακτήρα εταιρείες λειτουργούν σε άμεση συνάφεια με τα στρατηγικά και άλλα συμφέροντα της υπερδύναμης και όχι για λογαριασμό τρίτων, όσο κι αν οι επιδιώξεις πρόσκαιρα συμπλέουν.
Τα μυαλά φαίνεται, πάντως, πως… παίρνουν αέρα! Σύσσωμος ο αστικός Τύπος επαίρεται για την δήθεν «ψήφο εμπιστοσύνης» στην ελληνική πλευρά. Μάλιστα εκθειάζει, στο ίδιο μήκος κύματος με την ελληνική κυβέρνηση, τη «συνεπή προς το Διεθνές Δίκαιο» στάση της λιβυκής, παρά το γεγονός ότι και σ’ αυτήν τη γειτονική χώρα μόνο σταθερότητα δεν μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι υπάρχει.
Το αν οι Αμερικανοί θα παρακάμψουν οριστικά το τουρκολιβυκό Μνημόνιο για τα δικά τους συμφέροντα μένει να φανεί. Πάντως μιλάμε για ενέργειες που, όπως γράφεται, θα απαιτήσουν τουλάχιστον πέντε χρόνια εντατικών ερευνών -χρόνος που είναι αρκετά μεγάλος με βάση την επιτάχυνση του πολιτικού χρόνου από την όξυνση των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων- και άπτονται του γεγονότος της δυνητικής ύπαρξης εκμεταλλεύσιμων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων. Αυτό δεν εμποδίζει, ωστόσο, την ελληνική πλευρά να κομπάζει για «δικαίωση», να εξάπτει και τα δύο σύμφυτα με την ύπαρξή της χαρακτηριστικά, αυτά της υποτέλειας και του εθνικισμού. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, αν και εφόσον, θα πρόκειται για άλλο ένα μπαξίσι ξεπουλήματος του πλούτου της χώρας, αφού τη μερίδα του λέοντος θα απολαμβάνουν οι αμερικανοί ιμπεριαλιστές, το κράτος τους και οι πολυεθνικές τους. Αφήνοντας στους ντόπιους ξεπουληματίες το ποσοστό της αναπαραγωγής τους.
Προς το παρόν, επομένως, οι ντόπιοι κεφαλαιοκράτες αρκούνται σε μια, όπως από τους ίδιους θεωρείται, «έμπρακτη αμφισβήτηση» του τουρκολιβυκού Μνημονίου από τις ΗΠΑ, μέσω Chevron. Το γεγονός ότι καμία από τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις -με πρώτη και καλύτερη τις ΗΠΑ- δεν έχει αναγνωρίσει και κυρώσει το Δίκαιο της Θάλασσας κάνουν πως δεν το ξέρουν. Γιατί αυτό που, προς ώρας, παίζεται δεν είναι μια ενδεχόμενη εξόρυξη υδρογονανθράκων, αλλά η «κατοχύρωση» της ελληνικής ΑΟΖ, που ταυτόχρονα σημαίνει μικρότερη ή και καθόλου ΑΟΖ για την τουρκική ολιγαρχία του πλούτου. Αντιδραστικές ελίτ που δεν το έχουν σε τίποτε να παίξουν στα νερά του Αιγαίου και της Νοτιοανατολικής Μεσογείου τις ζωές των δύο λαών.
Η όλη συζήτηση, συνεπώς, όχι μόνο δεν πρέπει να «εξιτάρει» το λαό μας για τις «μεγάλες εποχές που θα έρθουν», αλλά έχει όλα εκείνα τα αντιδραστικά χαρακτηριστικά που πρέπει να του γεννούν την ανάγκη να βγουν στην επιφάνεια τα δικά του συμφέροντα αλληλεγγύης, φιλίας, συνεργασίας και αμοιβαιότητας με όλους τους γειτονικούς λαούς. Πρώτα και κύρια να δυναμώσει η αντιπολεμική-αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση μέσα στην πάλη του, ενάντια στις σύγχρονες «Μεγάλες Ιδέες» της άρχουσας τάξης, τους μαξιμαλισμούς και τις μωροφιλοδοξίες για ρόλους και κόμβους, κόντρα στους μεγάλους αφέντες της ντόπιας ολιγαρχίας του πλούτου. Τίποτε το καλό για τους λαούς δεν πρόκειται να βγει όσο τις τύχες τους διαφεντεύουν αστικές τάξεις και ιμπεριαλιστές!
