Η τεράστια συμμετοχή του λαού στις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις της 28/2 ανέδειξε την αντίθεσή του στην πολιτική του συστήματος που δολοφονεί ζωές, δικαιώματα και κατακτήσεις. Δεν κατάφερε όμως να σταματήσει την επίθεση. Η κυβέρνηση, νιώθοντας την λαϊκή πίεση στην πλάτη, αντεπιτίθεται. Και μάλιστα με πρώτους στόχους τους «συνήθεις ύποπτους» δημοσίους υπαλλήλους.
Οι πρώτες κιόλας δηλώσεις του πρωθυπουργού, αμέσως μετά τις 28/2, υπέδειξαν τους δημοσίους υπαλλήλους, λίγο ως πολύ, σαν τους βασικούς υπαίτιους του εγκλήματος των Τεμπών. Τις επόμενες δε ημέρες αναγγέλθηκαν πανηγυρικά και… απειλητικά 4.000.000 ερωτηματολόγια πολιτών, μέσα απ’ τα οποία θα «κριθούν» οι δημόσιοι υπάλληλοι και το έργο τους. Ανακοινώσεις που σύνδεσαν άμεσα την αξιολόγηση με την άρση της μονιμότητας και την επικείμενη αναθεώρηση του συντάγματος.
Αξιολόγηση - Άρση μονιμότητας
Το ζήτημα της αξιολόγησης στο δημόσιο αποτελεί προτεραιότητα της κυβέρνησης και προσωπικό στόχο του Μητσοτάκη που, προφανώς, ακόμα δεν μπορεί να ξεχάσει το φιάσκο του 2014. Τότε που οι εργαζόμενοι στο δημόσιο, κατά την πρώτη εφαρμογή της, όχι μόνο της γύρισαν την πλάτη, αλλά στην κυριολεξία την κουρέλιασαν συμμετέχοντας, σε ποσοστά που άγγιξαν και το 100% σε κάποιες περιπτώσεις, στην απεργία-αποχή. Από τότε βέβαια έχει μπει πολύ νερό στο αυλάκι. Ακολούθησε η αξιολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ, που ουσιαστικά «ξέπλυνε» την αξιολόγηση Μητσοτάκη και, απ’ το 2023, η εφαρμογή του νέου συστήματος στοχοθεσίας. Μια αλλαγή που ναι μεν διαφοροποίησε κάποιες διαδικασίες, αλλά κράτησε ατόφια την ουσία και τη βασική κατεύθυνση τρομοκράτησης και πειθάρχησης.
Ήδη τα πρώτα στοιχεία εφαρμογής της αξιολόγησης για το έτος 2024 είναι χαρακτηριστικά. Απ’ το σύνολο των 189.000 δημοσίων υπαλλήλων, αξιολογήθηκαν 166.350 (με περίπου 23.000 να μη συμμετέχουν) εκ των οποίων μόνο 4.259(!) κατέληξαν υψηλής απόδοσης και 1.390 χαμηλής με αβέβαιη τύχη!
Δεν ανακάλυψε, λοιπόν, το σύστημα κι η κυβέρνηση την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων κατά την αναζήτηση των υπαίτιων του εγκλήματος των Τεμπών. Ούτε καν στους επίορκους δημοσίους υπαλλήλους που κοιτάνε να κερδίσουν στις πλάτες του λαού, εκμεταλλευόμενοι την ανάγκη του. Χαρακτηριστικό είναι ότι στα περίφημα σκάνδαλα στην πολεοδομία της Ρόδου, στις ΔΟΥ της Χαλκίδας και της Κέρκυρας, στα κυκλώματα προστασίας των Δήμων και της Περιφέρειας, φιγουράρουν τα δήθεν επίλεκτα στελέχη (προϊστάμενοι και διευθυντές) που έχουν «κριθεί» απ’ την κυβέρνηση για να κατέχουν θέσεις ευθύνης, αμείβονται με, συγκριτικά με τους υπόλοιπους μισθούς, μεγάλα επιδόματα θέσεων και, το κυριότερο, έχουν το θράσος να αξιολογούν τους υφιστάμενούς τους.
Όλα αυτά, λοιπόν, είναι προφάσεις. Η αξιολόγηση αποτελεί συγκεκριμένη κυβερνητική δέσμευση, στρατηγική επιλογή και προτεραιότητα με στόχο την άρση της μονιμότητας, αλλά και κάθε εργασιακού δικαιώματος που ακόμα παραμένει στο δημόσιο. Εξ’ ου και οι διώξεις των εκπαιδευτικών που αντιστέκονται. Εξ’ ου και οι επικείμενες αλλαγές στο πειθαρχικό δίκαιο των δημοσίων υπαλλήλων, που προβλέπει αυστηροποίηση των ποινών, αλλαγές στη σύνθεση των πειθαρχικών συμβουλίων με αποκλεισμό ακόμα κι αυτών των «αδύναμων» αιρετών εκπροσώπων, αλλαγές και στη διαδικασία τους με τηλεσυνεδριάσεις που αποκλείουν κάθε πιθανότητα διαμαρτυρίας κι έκφρασης αλληλεγγύης. Αλλαγές που θα προστεθούν σ’ όλο το αντιδραστικό νομικό οπλοστάσιο των νόμων Χατζηδάκη και Γεωργιάδη, του ποινικού κώδικα, του νόμου περί διαδηλώσεων…
Τα 4.000.000 ερωτηματολόγια
Στην ίδια κατεύθυνση εντάσσεται κι η πρόταση για τα 4.000.000 ερωτηματολόγια πολιτών. Μια πρόταση ιδιαίτερα επικίνδυνη, καθώς επιστρατεύει όλες τις νοσηρές πλευρές του «κοινωνικού αυτοματισμού», της ανθρωποφαγίας, του διαίρει και βασίλευε για να μπορεί το σύστημα να επιβάλλει τις πολιτικές του. Μια διαδικασία που εκμεταλλεύεται την υπαρκτή δυσαρέσκεια του λαού για τη λειτουργία του αστικού κράτους, για να τη στρέψει εναντίον του ίδιου του λαού. Γιατί βέβαια, ποιος θα δηλώσει ικανοποιημένος απ’ τις δημόσιες συγκοινωνίες; το δημόσιο νοσοκομείο με τα ράντζα στους διαδρόμους, τις ελλείψεις προσωπικού, τις ατέλειωτες ουρές και τα «ιδιωτικά» χειρουργεία; το δημόσιο σχολείο που πετάει κατά χιλιάδες τους μαθητές έξω απ’ τη σχολική διαδικασία; που οι γονείς, έτσι κι αλλιώς, καταφεύγουν στα φροντιστήρια, ελπίζοντας σ’ ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά τους; που η ίδια η κυβέρνηση υπονομεύει με τα Ωνάσεια και όχι μόνο; Κι ας μη μιλήσουμε για το πόσο βαθιά βάζει ο λαός το χέρι στην τσέπη για τις υπηρεσίες που θα έπρεπε να προσφέρουν οι δήμοι, για τη γνώμη του σχετικά με τους μήνες αναμονής για την έκδοση σύνταξης, την εικόνα που έχει για τις εφορίες, τους ελεγκτικούς μηχανισμούς κλπ. Εννοείται, βέβαια, ότι δεν προβλέπονται ερωτηματολόγια, δεν υπάρχει καν αξιολόγηση, για τους ένστολους, τα σώματα ασφαλείας και τους κληρικούς, που ας μην ξεχνάμε, πληρώνονται, επίσης, απ’ τον κρατικό προϋπολογισμό.
Η κυβέρνηση θέλει να εκμεταλλευτεί τα αποτελέσματα της αντιλαϊκής πολιτικής της, την υπαρκτή δυσαρέσκεια του λαού, για να τη στρέψει εναντίον των εργαζομένων, που αποτελούν μέρος του λαού. Το ίδιο που έκανε αμέσως μετά τις μεγαλειώδεις διαδηλώσεις της 28/2, αυτό που κάνει κάθε επομένη των εγκλημάτων του συστήματος, όταν αποθεώνει την «ατομική ευθύνη» (των άλλων) αναγορεύοντας σαν υπεύθυνους τον λαό και τους εργαζόμενους, όταν αναζητά τον… νέο σταθμάρχη. Στηρίζεται στην αντίθεση που έχει, επί χρόνια, καλλιεργήσει ανάμεσα στον δημόσιο, στον ιδιωτικό υπάλληλο και τον άνεργο. Μια τεχνητή αντίθεση ανάμεσα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά, όσο και όπως ακόμα υπάρχει, και τον εργασιακό μεσαίωνα της επισφάλειας και των ελαστικών μορφών απασχόλησης. Μια αντίθεση, εν τέλει, που η απουσία πολιτικής συγκρότησης της εργατικής τάξης αφήνει το περιθώριο στην κυβέρνηση να τη χρησιμοποιεί εναντίον της και να τη διασπά.
Μισθολογική καθήλωση
Η επίθεση προχωρά και στο επίπεδο των μισθών. Ακόμα κι η εφαρμογή του νόμου για τον κατώτατο μισθό προβλήθηκε σαν σπουδαία εξέλιξη. Τα περίπου 12 ευρώ καθαρά το μήνα έπαιζαν στα δελτία ειδήσεων σαν μέγιστη αύξηση. Η καταδίκη των δημοσίων υπαλλήλων σε μόνιμη φτώχεια, η υπαγωγή των αναγκών και διεκδικήσεών τους στις περίφημες δημοσιονομικές αντοχές αναγορεύτηκε σε μέγιστη κυβερνητική επιτυχία. Δημοσιονομικές αντοχές που βέβαια δεν χωράνε ούτε τη διεκδίκηση του 13ου και 14ου μισθού, αλλά χωράνε πολύ καλά 12-20% αυξήσεις στους ένστολους, που βρίσκονται, έτσι κι αλλιώς, σε ειδικά μισθολόγια, χωράνε πολύ καλά την αύξηση των αμυντικών και εξοπλιστικών δαπανών που απαιτούν τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά, ειδικά σ’ αυτή τη συγκυρία της έντασης των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και της προετοιμασίας ενός νέου γενικευμένου πολέμου. Μπορεί η ελληνική οικονομία το 2024 να κατέγραψε υπερδιπλάσιο ρυθμό ανάπτυξης στην ευρωζώνη, μπορεί ο οίκος Moody’s να την αναβάθμισε αλλά τα κυβερνητικά στελέχη με δηλώσεις τους, σε κάθε ευκαιρία, αποκλείουν την επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού. Ακόμα κι ο πρωθυπουργός επιστρατεύτηκε για να παραδεχτεί, τελικά, ότι τα 70 ευρώ το 2024 και τα 30 ευρώ μικτά το 2025 αποτελούν τις πρώτες αυξήσεις εδώ και 14 χρόνια! Ο δε Στουρνάρας είχε το θράσος να εγκαλεί τους δημοσίους υπαλλήλους και τους συνταξιούχους ότι με τη διεκδίκηση των δώρων «στερούν λεφτά απ’ τους φτωχούς».
Στη μισθολογική δε καθήλωση αντιπροτείνονται τα περίφημα μπόνους, τα οποία, βέβαια, δεν πρόκειται να ξεπερνούν το 15% των ετήσιων βασικών αποδοχών και, άρα, σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να καλύψουν στα σοβαρά καμία μισθολογική ανάγκη. Εξάλλου, το πού θα δοθούν συνδέεται ευθέως με την εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής και το αποφασίζει κάθε φορά η κυβέρνηση ανάλογα με τις προτεραιότητές της. Η επιλογή δε των υποψηφίων υπαλλήλων θα γίνεται απ’ τον εκάστοτε διευθυντή και θα αφορά πολύ συγκεκριμένο αριθμό, που δεν θα ξεπερνά το 5% των δημοσίων υπαλλήλων. Στην πραγματικότητα, η επιλογή των υπαλλήλων που θα πάρουν μπόνους θα είναι αποτέλεσμα μιας πελατειακής σχέσης, συναλλαγής, υποταγής και συμμόρφωσης, που εκμεταλλεύεται στυγνά την οικονομική δυσπραγία των εργαζομένων.
Το ζήτημα του καθορισμού της αξίας της εργατικής δύναμης και των αυξήσεων δεν είναι λογιστικό. Είναι πολιτικό και αποτελεί έκφραση του δεδομένου ταξικού συσχετισμού. Η επιλογή να μη δίνονται πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς είναι πολιτική. Εμπεδώνει τη λογική ότι ο μισθός δεν είναι δικαίωμα με βάση τις ανάγκες της εργατικής τάξης που παράγει τον πλούτο αυτής της κοινωνίας, αλλά «προνόμιο», παραχώρηση του κεφαλαίου.
Και η ΑΔΕΔΥ πάει… ΣτΕ!
Η ΑΔΕΔΥ όχι μόνο δεν βρήκε μια λέξη για τον αντιλαϊκό νόμο για τον κατώτατο μισθό, αλλά είναι προφανές ότι είναι κι ευχαριστημένη που θα βρεθεί στις διάφορες επιτροπές «παίζοντας ρόλο». Όσον αφορά δε στην αξιολόγηση, έχει υποταχθεί πλήρως στη νομιμότητα, έχει αποδεχτεί ότι η απεργία-αποχή, που η ίδια επέλεξε ως μέσο πάλης για ν’ αποφύγει την κεντρική απεργιακή μάχη, είναι «παράνομη» και άρα «δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο». Αντίστοιχα στο ζήτημα του 13ου και 14ου μισθού, έχει εναποθέσει τις ελπίδες της στο Συμβούλιο της Επικρατείας.
Είναι ανάγκη οι εργαζόμενοι στο δημόσιο να οργανώσουν τον αγώνα τους ενόψει της απεργίας στις 9 Απρίλη. Να διεκδικήσουν στα σοβαρά πραγματικές αυξήσεις και το δικαίωμά τους να ζουν με αξιοπρέπεια απ’ τον μισθό τους χωρίς κανενός είδους «ανταποδοτικότητα». Να παλέψουν για μόνιμη και σταθερή δουλειά και μονιμοποίηση όλων των εργαζομένων με ελαστικές μορφές απασχόλησης. Να αγωνιστούν με πραγματικούς απεργιακούς όρους ενάντια στην αξιολόγηση, ενάντια στον «κοινωνικό αυτοματισμό» και την ανθρωποφαγία, δίπλα στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, τους συνταξιούχους, τους ανέργους και τη νεολαία.
