Οι φετινές φοιτητικές εκλογές θα πραγματοποιηθούν στις 14 Μάη στον απόηχο των ιστορικών κινητοποιήσεων για το έγκλημα στα Τέμπη, όπου εκατομμύρια λαού και νεολαίας πλημμύρησαν τους δρόμους σε όλη τη χώρα αλλά και στο εξωτερικό. Η μαζικότατη κινητοποίηση στις 26/01, που ακολουθήθηκε από τη μεγαλειώδη απεργία στις 28/02 αλλά και τι`ς μετέπειτα διαδηλώσεις, δεν ήταν παρά η συσσωρευμένη λαϊκή οργή, εκφρασμένη στον δρόμο. Τα ηχητικά που διέρρευσαν με τις κραυγές των θυμάτων που κάηκαν ζωντανοί μετά τη σύγκρουση, συγκλόνισαν τους πάντες. Ήταν μία ακόμα σταγόνα στο υπερχειλισμένο ποτήρι, που γεμίζει κάθε μέρα λίγο-λίγο. Με κάθε εργοδοτικό έγκλημα που προστίθεται στη ματωμένη λίστα. Με κάθε περικοπή στους ήδη πετσοκομμένους μισθούς μας. Με κάθε νέα είδηση για τα πολεμικά μέτωπα που μας απειλούν. Με κάθε νέο νόμο που τσακίζει τις σπουδές μας. Μέχρι αυτό να ξεχειλίσει…
Σε μια περίοδο που φαίνεται ξεκάθαρα ότι το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης δεν έχει να προσφέρει τίποτα στον λαό και τη νεολαία, πέρα από μεγαλύτερο τσάκισμα των δικαιωμάτων και της προοπτικής τους, ο δρόμος αναδείχθηκε ως διέξοδος. Δεκάδες χιλιάδες κόσμου κατέβηκαν για πρώτη φορά, ενώ πάρα πολλοί βρήκαν τη δύναμη να απεργήσουν. Δεν καταφέρθηκε, όμως, να μεταφερθεί αυτό το μαζικό ξέσπασμα στους συλλογικούς χώρους. Ούτε στα σωματεία, ούτε στους φοιτητικούς συλλόγους.
Εάν, λοιπόν, πέρσι μιλάγαμε για φοιτητικές εκλογές που έπονταν μαζικότατες διαδικασίες των φοιτητικών συλλόγων (βλ. συνελεύσεις, καταλήψεις, διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα ενάντια στον νόμο Πιερρακάκη), φέτος η εικόνα είναι λίγο διαφορετική. Δεν κρύβεται η αναντιστοιχία που υπήρξε μεταξύ των μεγαλειωδών κινητοποιήσεων και των άμαζων, άνευρων γενικών συνελεύσεων που πραγματοποιήθηκαν στις σχολές της χώρας. Κόσμος βγήκε μαζικά στον δρόμο παρακάμπτοντας το συλλογικό του όργανο. Όχι υπονομευτικά, αλλά επειδή δεν ένιωσε την ανάγκη αυτό το αυθόρμητο αίσθημα αδικίας που ένιωσε και θέλησε να το εκφράσει στον δρόμο, να του το «επικυρώσει» κάποιος. Γιατί με άλλα λόγια, η εμπιστοσύνη στα συλλογικά όργανα έχει κλονιστεί και οφείλει να αποκατασταθεί…
Η αναντιστοιχία μεταξύ διαδηλώσεων και συλλογικών διαδικασιών δεν πρέπει να αποτελεί απλά μία διαπίστωση, αλλά να μας προβληματίσει όλους και να αποτελέσει μέλημα κάθε σχήματος που παρεμβαίνει στις σχολές και επιδιώκει την ανασυγκρότηση και την οργάνωση των φοιτητικών συλλόγων σε αγωνιστική κατεύθυνση, να «κλείσει την ψαλίδα». Να πείσει για την ανάγκη που υπάρχει να αναλάβουν οι ίδιοι οι φοιτητές τα όργανά τους, όταν μέρα με τη μέρα αυτά τους αποξενώνουν. Η στήριξη των γενικών συνελεύσεων αλλά και η μαζική συμμετοχή των φοιτητών στις επερχόμενες φοιτητικές εκλογές είναι σημαντικά στοιχήματα προς αυτή την κατεύθυνση.
Άλλο τόσο σημαντική είναι η ενίσχυση και η ανάδειξη αγωνιστικών φωνών μέσα στους φοιτητικούς συλλόγους, που βλέπουν τις φοιτητικές εκλογές σε σύνδεση με το φοιτητικό κίνημα και δίνουν τη μάχη στην πορεία της ανασυγκρότησής του. Τέτοια φωνή είναι αυτή των Αγωνιστικών Κινήσεων, που συμπυκνώνεται στους εξής άξονες πάλης:
- Ορμώμενοι από τις ιστορικές κινητοποιήσεις για τα Τέμπη, εκτιμάμε πως η νεολαία συσσωρεύει χρόνια οργής που τη μετατρέπουν σε «καζάνι που βράζει». Οι όροι που την οδηγούν σε τέτοια ξεσπάσματα βρίσκουν τις ρίζες τους στην πολιτική αυτού του συστήματος που τσακίζει δικαιώματα και ελευθερίες, μαυρίζει το μέλλον και την προοπτική, δολοφονεί, εκμεταλλεύεται, καταστέλλει. Αυτή την οργή δεν πρέπει να την εκτονώσει, αλλά να την κάνει ΑΓΩΝΑ για ζωή-σπουδές-δουλειά με δικαιώματα. Με γενικές συνελεύσεις στους συλλόγους, να οργανώσουμε τη συνέχιση που έχουμε ανάγκη.
- Τα αδιέξοδα που δημιουργεί αυτό το σύστημα δεν μπορεί να τα λύσει με δικές του εναλλακτικές. Καμία νέα κυβέρνηση και κανένας ανασχηματισμός δεν θα φέρουν τη λύση. Ο αγώνας ενάντια σε κάθε λογής αυταπάτες πρέπει να γειωθεί στις σχολές, όπου οι ελπίδες για πιο ήπιες διαχειρίσεις «φουντώνουν» από τη ρεφορμιστική αριστερά. Οι ρεφορμιστικές δυνάμεις αναζητούν διοικήσεις που δεν θα εφαρμόσουν τους νόμους και ελπίζουν σε μια κυβερνητική αλλαγή για να παρθούν πίσω οι διαγραφές. Οι φοιτητές πρέπει να στηριχτούν στις δικές τους δυνάμεις και να ξεχωρίσουν τους φίλους από τους εχθρούς τους.
- Ο αγώνας που ξέσπασε δεν έχει κλείσει. Οι όροι που τον πυροδότησαν όχι απλά δεν έπαψαν να υφίστανται, αλλά θα οξύνονται συνεχώς. Είναι αναγκαία η σύνδεση με τα ζητήματα-αιχμές που εκφράζονται σε κάθε χώρο, ώστε αυτός ο αγώνας να αναδείξει επίδικα και να βάλει στόχους πάλης. Στις σχολές, να συνδεθεί με την τομή των διαγραφών, που απειλούν άμεσα σχεδόν το ½ των φοιτητών. Με περίπου 333.000 διαγραφές να προγραμματίζονται τον Σεπτέμβρη για φοιτητές που ξεπερνούν το όριο σπουδών και περιπτώσεις φοιτητών να απειλούνται με διαγραφή ως πειθαρχική ποινή στην παρούσα φάση, ο αγώνας για ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΚΕΡΑΜΕΩΣ και για ΝΑ ΜΗΝ ΔΙΑΓΡΑΦΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΦΟΙΤΗΤΗΣ, είναι το λιγότερο επιτακτικός.
- Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ και ΟΡΓΑΝΩΣΗ στους φοιτητικούς συλλόγους είναι πέρα για πέρα αναγκαία για να στηριχτεί ο αγώνας. Η λειτουργία των συλλόγων ως οργάνων πάλης κόντρα στην υποκατάστασή τους από Διοικητικά Συμβούλια, επιτροπές, εκπροσώπους, η μαζική συμμετοχή των φοιτητών σε αυτά και η υπεράσπισή τους απέναντι στην πλήρη διάλυση που προσπαθεί να επιφέρει το σύστημα με τους μηχανισμούς του, είναι ζωτικής σημασίας για την οργάνωση του κόσμου σε αυτά. Ενάντια σε ηλεκτρονικές εκλογές, ενιαία ψηφοδέλτια, συμβούλια φοιτητών, να υπερασπιστούμε τα δικά μας όργανα, τις δικές μας διαδικασίες.
- Το αγωνιζόμενο φοιτητικό κίνημα δεν μένει στο απυρόβλητο μπροστά στην όξυνση της καταστολής και της τρομοκρατίας. Οι διώξεις που απειλούν μια σειρά κλάδους και ιδιαίτερα αυτόν των εκπαιδευτικών, με την απαράδεκτη εξέλιξη της αργίας-απόλυσης της εκπαιδευτικού Χρύσας Χοτζόγλου για τη συμμετοχή της σε κινητοποίηση ενάντια στην αξιολόγηση, είναι η εικόνα που θέλουν να μεταφερθεί στις σχολές. Με τον νόμο Κεραμέως να εισάγει το νομικό πλαίσιο, οι απειλές για πειθαρχικά παίρνουν σάρκα και οστά. Η διαπίστωση ότι όποιος σηκώνει κεφάλι θα διώκεται πρέπει να γίνει από νωρίς. Στη σχολή θα μας διαγράφουν, στη δουλειά θα μας απολύουν. Κάτω τα χέρια από το αγωνιζόμενο φοιτητικό κίνημα!
Στις 14 Μάη οι φοιτητές δεν έχουν κανέναν λόγο να χαρίσουν την ψήφο τους στις συστημικές δυνάμεις ΔΑΠ, ΠΑΣΠ, ΣΥΡΙΖΑ, που αποδεικνύουν κάθε φορά ότι είναι αντιπαρατιθέμενες με τα φοιτητικά συμφέροντα, ότι τάσσονται με τις κυβερνήσεις που ανά τα χρόνια τσακίζουν δικαιώματα και κατακτήσεις δεκαετιών.
Θα πρέπει να γυρίσουν την πλάτη τους, όμως, και στις δυνάμεις του ρεφορμισμού, που συνεχίζουν να κάνουν ζημιά στο κίνημα. Που από νωρίς, έσπευσαν να κλείσουν τις κινητοποιήσεις για τα Τέμπη και να προχωρήσουν σε συναυλίες και ημέρες δράσης. Που εγκλώβισαν τον αγώνα στη συζήτηση περί «συγκάλυψης», «απόδοσης ευθυνών» και «κυβερνητικής αλλαγής», όταν έπρεπε να στοχοποιήσουν το σύστημα της εκμετάλλευσης και της αδικίας και να ανοίξουν τα μέτωπα που καίνε τον λαό και τη νεολαία στην καθημερινότητά του. Από κοντά ΠΚΣ, ΕΑΑΚ, ΑΡΕΝ, ATTACK καλλιεργούν αυταπάτες για μια «καλύτερη διακυβέρνηση», δεν πιστεύουν στη δύναμη του φοιτητικού κινήματος να τα βάζει με τις πολιτικές τους και στρέφονται για άλλη μια φορά σε πρυτάνεις, διοικήσεις, καθηγητές για να αποσπάσουν τοποθετήσεις στήριξης από ένα στρώμα ξένο και αντιπαραθετικό με τα συμφέροντα των φοιτητών. Δεν θέλουν και δεν μπορούν να εκφράσουν και να απαντήσουν τις ανησυχίες των φοιτητών.
Οι Αγωνιστικές Κινήσεις καλούμε τους φοιτητές να στηρίξουν πλατιά τις φοιτητικές εκλογές και συγκεκριμένα τη φωνή της αντίστασης και της διεκδίκησης στους συλλόγους. Για να γίνει η οργή αγώνας, για να πιάσουμε το νήμα των συγκλονιστικών κινητοποιήσεων και να παλέψουμε για ζωή! Στις 14 Μάη μαζικοποιούμε τις εκλογές, στηρίζουμε-ψηφίζουμε Αγωνιστικές Κινήσεις!
