Σε όλο και πιο ταραγμένα νερά καλείται να κινηθεί η ντόπια άρχουσα τάξη και το πολιτικό της προσωπικό. Από τη μια, η γενικευμένη αναστάτωση και η ένταση των ανταγωνισμών μεταξύ των ιμπεριαλιστών «προστατών» της κάνουν όλο και πιο δύσκολη τη διατήρηση της ισορροπίας στο καθεστώς διπλής εξάρτησής της από ΗΠΑ και ΕΕ. Από την άλλη, η οξυμένη κατάσταση στη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο όχι μόνο δεν υπηρετούν το αφήγημα για «ισχυρή Ελλάδα - παράγοντα σταθερότητας», αλλά διαμορφώνουν το έδαφος για πιο καθοριστική εμπλοκή της γειτονικής Τουρκίας και αναβάθμισης του ρόλου της, σε ανησυχητικό βαθμό για την ντόπια άρχουσα τάξη. Και σαν να μην της έφταναν όλα αυτά (και τα όσα επαπειλούνται από τη γενικευμένη αναμόχλευση που προωθεί η κυβέρνηση Τραμπ), έχει να αντιμετωπίσει και τη λαϊκή οργή, τον λαϊκό παράγοντα ο οποίος μπήκε ορμητικά στο πολιτικό προσκήνιο με τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις σε όλη τη χώρα, αναζητώντας διέξοδο και προοπτική.
Σε αυτόν τον παράγοντα υποτίθεται ότι προσπάθησε να παρέμβει και να κατευνάσει η κυβέρνηση με την ανακοίνωση της αύξησης-κοροϊδία του κατώτατου μισθού στα 880 ευρώ τον μήνα (μικτά). Εκεί κατέληξε η κυβερνητική προπαγάνδα που εδώ και μήνες προσπαθεί να πείσει τον λαό και τους εργαζόμενους ότι δήθεν νοιάζεται για τις ανάγκες τους και ότι η πολιτική της δήθεν βελτιώνει το επίπεδο διαβίωσής τους. Τι σημαίνει αυτό για τους εργαζόμενους; Σημαίνει ότι όσοι αμείβονται με τον κατώτατο μισθό (και επομένως όχι όλοι οι εργαζόμενοι) θα λάβουν μία αύξηση περίπου ενός ευρώ την ημέρα, καθώς από το «ιλιγγιώδες» ποσό της αύξησης των 50 ευρώ θα παρακρατούνται φόροι και ασφαλιστικές εισφορές. Σημαίνει ότι ο μισθός ίσα που θα φτάνει για το μισό του μήνα. Σημαίνει ότι η φτωχοποίηση θα επεκταθεί, ότι τα κάθε λογής δάνεια θα συνεχίσουν να «κοκκινίζουν», ότι δεν θα μπορεί η λαϊκή οικογένεια να καλύπτει τις διαρκώς αυξανόμενες δαπάνες που απαιτούνται για στέγη, τροφή, υγεία, περίθαλψη, παιδεία. Σημαίνει ότι θα τείνουν να γίνουν κανόνας οι δύο και τρεις δουλειές, ή η δουλειά μέχρι τα βαθιά γεράματα. Σημαίνει ότι θα βρουν ακόμη πιο εύφορο έδαφος οι κάθε λογής εργοδοτικοί εκβιασμοί.
Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν μπορούν να κρύψουν τα χαρωπά βιντεάκια της Κεραμέως στο Τικ Τοκ, που δήθεν δίνουν απαντήσεις για τον νέο κατώτατο μισθό. Και αν καταφέρνουν να πουν κάτι, μια αλήθεια, ακόμη κι αυτήν την λένε αντιστραμμένη: «Λαμβάνουμε υπ' όψιν δύο βασικούς παράγοντες. Ο πρώτος είναι να ενισχυθεί το εισόδημα των εργαζομένων και ο δεύτερος είναι να είναι όλο αυτό το σχήμα οικονομικά βιώσιμο. Τι εννοώ οικονομικά βιώσιμο; Να το αντέχει η αγορά εργασίας και οι επιχειρήσεις».
Στην πραγματικότητα, αυτός που παρουσιάζεται ως δεύτερος παράγοντας είναι ο κύριος και αυτός που παρουσιάζεται ως πρώτος είναι... παρεμπιπτόντως! Γιατί έτσι ακριβώς οριοθετείται η διάθεση και η δυνατότητα της κυβέρνησης να «ασχοληθεί» με τις λαϊκές ανάγκες και την καθημερινή αγωνία των πλατιών λαϊκών μαζών για επιβίωση. Γιατί –πριν απ’ όλα και πάνω απ’ όλα– προέχει η υπηρέτηση των συμφερόντων και των προτεραιοτήτων των ξένων αφεντάδων της και της ντόπιας πλουτοκρατίας.
- Εξάλλου, η κυβέρνηση το έκανε απόλυτα σαφές αυτό λίγες μέρες μετά, με την ανακοίνωση των αυξήσεων στους στρατιωτικούς και κυρίως με την ανακοίνωση του θηριώδους εξοπλιστικού προγράμματος των 25 δισεκατομμυρίων ευρώ για τα επόμενα 12 χρόνια. Ένα πρόγραμμα που υπόσχεται κι άλλο ζεστό χρήμα από τις τσέπες του λαού στα ταμεία των ιμπεριαλιστών, ακόμη κι αν αυτό βαφτίζεται ως «ενίσχυση της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας». Ένα πρόγραμμα που δένει ακόμη πιο σφιχτά τη χώρα και τον λαό της με τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, που υποθηκεύει τις ζωές και τις τύχες του λαού στα αιματοβαμμένα πολεμικά σχέδια των ιμπεριαλιστών. Ένα 12ετές «συμβόλαιο» λεηλασίας, απόλυτα συνυφασμένο με τη φάση προετοιμασίας του Γ΄ Παγκοσμίου Πολέμου στην οποία έχουμε μπει ανεπιστρεπτί.
Πώς, άραγε, διαμορφώνεται ο... αλγόριθμος υπολογισμού του κατώτατου μισθού με την ενσωμάτωση του παράγοντα... Rearm EU; Πώς άραγε θα ενσωματωθεί ο άλλος νέος παράγοντας, το οικονομικό τοπίο μετά τη γενικευμένη επιβολή δασμών από την κυβέρνηση Τραμπ; Σε ποιον ακόμη «θεό» θα πρέπει να θυσιαστεί το δικαίωμα της εργατικής τάξης σε μισθούς που θα καλύπτουν το κόστος της ζωής και εντέλει σε αξιοπρεπή ζωή; Και γιατί ένας λαός που βγήκε μαζικά στους δρόμους και –έστω κι ανοργάνωτος– ταρακούνησε το αστικό πολιτικό σύστημα, διαπιστώνοντας τη δύναμη της μαζικής συλλογικής πάλης, θα πρέπει να περιμένει να ζήσει από τους αλγόριθμους της πολιτικής που σπέρνει φτώχεια, ανεργία και θάνατο;
(Αυτ)απάτες και πραγματικοί στόχοι πάλης
Ενώ η αντεργατική επίθεση γίνεται όλο και πιο άγρια και απροσχημάτιστη, και το κράτος αναδείχνει με τον πιο ωμό τρόπο την ταξική του φύση, τον ρόλο της υπεράσπισης και επιβολής των συμφερόντων κεφαλαίου και εργοδοσίας, οι (αυτ)απάτες για την αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης κάθε άλλο παρά υποχωρούν. Περισσεύουν οι προτάσεις για «ΑΤΑ», «κρατικοποιήσεις», «εργατικό έλεγχο»! Οι προτάσεις αυτές παρουσιάζονται ότι αποτελούν και συγκροτούν μια «ριζοσπαστική», «αγωνιστική» ακόμα και «ανατρεπτική» γραμμή πάλης για το εργατικό κίνημα. Προφανώς, οι εμπνευστές των προτάσεων αυτών τίποτε δεν κατάλαβαν –για παράδειγμα– από τον πρόσφατο νόμο για τον κατώτατο μισθό, όπου το (αστικό) κράτος με τις «εννιά εξαιρέσεις» παρουσιάζεται ως αυτό που πραγματικά είναι: ο απόλυτος εγγυητής των συμφερόντων του κεφαλαίου και συνολικά της άρχουσας τάξης, το όργανο εκείνο που θα κάνει ό,τι απαιτείται όχι μόνο για να διαφυλάξει τα κέρδη και τα συμφέροντα του κεφαλαίου, αλλά ό,τι απαιτείται για τις ανάγκες του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Παρόλα αυτά, η γραμμή των (αυτ)απατών επιμένει! Επιμένει να φαντασιώνεται ένα (τουλάχιστον ταξικά ουδέτερο) κράτος που θα δίνει στους εργαζόμενους χωρίς αγώνες αλλά «αυτόματα» –μέσω της ΑΤΑ– ό,τι χάνουν από τον πληθωρισμό. Επιμένει να υποθέτει ότι υπάρχει ένα κράτος τουλάχιστον φιλολαϊκό που θα αναλάβει το ίδιο, μέσω των κρατικοποιήσεων, να οργανώσει συγκοινωνίες, υπηρεσίες κ.λπ. «σε όφελος του λαού και του τόπου». Επιμένει, ακόμα περισσότερο, να ονειρεύεται έναν καπιταλισμό που «θα δώσει τον έλεγχο» της παραγωγής και της οικονομίας στην εργατική τάξη!
Όμως, η ταξική και πολιτική πάλη είναι αμείλικτες. Δεν αφήνουν περιθώρια για όνειρα και φαντασιώσεις. Κάθε θέση και πρόταση αντιστοιχεί σε μια πραγματική επιλογή. Και αυτή η γραμμή των (αυτ)απατών αντιστοιχεί και υπηρετεί τη γραμμή της ταξικής συνεργασίας, τη γραμμή της υποταγής των εργατών και των εργαζομένων στο κεφάλαιο και στην πολιτική του συστήματος. Γιατί καλεί τους εργάτες και τον λαό να αναζητήσουν και να προσδοκούν αυτό που δεν υπάρχει! Γιατί αντί να επιδιώκει την ταξική και αγωνιστική τους συγκρότηση και πάλη, τους καλεί να αναζητούν έναν ταξικό αντίπαλο έτοιμο να... «συνεννοηθεί» μαζί τους για... το καλό της κοινωνικής πλειοψηφίας όπως πολύ χαρακτηριστικά ομολογείται σε μια σχετική απόφαση του ΣΔΜ-ΟΣΕ, που από αριστερές εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις παρουσιάζεται ως κορυφαίο παράδειγμα πρότασης για το εργατικό κίνημα: «Καταγγέλουμε τους χρόνιους πειραματισμούς σε διοικητικό επίπεδο και προτείνουμε την κατάθεση συγκεκριμένου πλάνου από το Υπουργείο για την εταιρεία «Σιδηρόδρομοι Ελλάδος» και διαβούλευση με τους εργαζόμενους. Αποτύπωση του πλάνου σε σαφές και εφαρμόσιμο 5ετες επιχειρησιακό σχέδιο της εταιρείας και εφαρμογή του πλάνου από τη διοίκηση της εταιρείας. Έγκαιρη εξασφάλιση της χρηματοδότησης των δράσεων για την υλοποίηση του επιχειρησιακού σχεδίου.» (Από την ιστοσελίδα prin.gr)
Απέναντι σε αυτές τις αυταπάτες και τις συνειδητές απάτες βρίσκεται η γραμμή για τη συγκρότηση και την ανάπτυξη της πάλης του κόσμου της δουλειάς. Στόχοι πάλης που προσδιορίζουν αυτή τη γραμμή είναι η κατάκτηση Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας με πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς, η πλήρης και σταθερή δουλειά για όλους, η δουλειά με ασφαλείς όρους, η υπεράσπιση των εργασιακών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων. Αυτοί είναι οι «απαγορευμένοι» από την πολιτική του συστήματος (αλλά και απαγορευμένοι κυριολεκτικά από τις διώξεις και την κατάπνιξη του δικαιώματος στην οργάνωση και στην πάλη) στόχοι πάλης, που χρειάζεται να «κατακτηθούν» καταρχήν από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Γιατί αποτελούν βάση και περιεχόμενο για τη συγκρότηση πάλης και κινήματος με διάρκεια και προοπτική, αφού εκφράζουν τα δικά τους πραγματικά ταξικά συμφέροντα και είναι απέναντι σε κάθε επιδίωξη χειραγώγησης και διαστρέβλωσης από τις δυνάμεις του συστήματος και τα κάθε λογής δεκανίκια τους.
Αυτοί οι στόχοι πάλης είναι και μπορεί να είναι και η βάση για την πορεία «επανοργάνωσης» των εργαζόμενων μαζών, για τη συγκρότηση και κατάκτηση των δικών τους σωματείων που θα είναι όργανα πάλης των δικών τους συμφερόντων. Αυτό είναι το μεγάλο ζήτημα που ανέδειξε η ιστορική 28η του Φλεβάρη ως το πιο επίκαιρο και επείγον ζήτημα συνολικά για τη λαϊκή υπόθεση! Ένα ζήτημα που, προφανώς, έχει μια σειρά ιδεολογικές και πολιτικές παραμέτρους με καθοριστική σημασία, αλλά που η «βάση» της απάντησής του βρίσκεται στην πλατιά σύνδεση με την εκτεταμένη εργατική-λαϊκή οργή. Σύνδεση που χρειάζεται και μπορεί να γίνει στη βάση των στόχων πάλης που θα μετατρέπουν την οργή σε στράτευση στον αγώνα για ζωή και δουλειά με δικαιώματα.
- Με αυτό το ζήτημα αναμετριέται και η απεργία της 9ης του Απρίλη και η πάλη για την προετοιμασία της. Γι’ αυτό απαιτείται επιμονή μέχρι την «τελευταία στιγμή» στην προβολή των στόχων πάλης που έχει η απεργία για τον εργαζόμενο λαό, στην προβολή της ανάγκης που ο ίδιος έχει να απεργήσει και να διαδηλώσει. Γιατί οι απάτες θα καταρρέουν, οι αυταπάτες θα διαψεύδονται ξανά και ξανά, αλλά ο ορίζοντας της εργατικής-λαϊκής οργής βρίσκεται έξω και πολύ μακριά από τα αντιδραστικά και μικροπολιτικά σχέδια! Γι’ αυτό παλεύουμε η 9η Απρίλη να γίνει βήμα οργάνωσης του εργατικού δίκιου και των λαϊκών συμφερόντων!
