Έχει ενδιαφέρον να παρατηρήσει κανείς τις ιδεολογικές και πολιτικές θέσεις του ΚΚΕ, αλλά και τις συνεχείς μεταβολές τους. Γιατί παρά την προβολή του κόμματος αυτού από τις δυνάμεις του συστήματος ως «κόμμα με σταθερές θέσεις», η πραγματικότητα είναι ότι ίσως μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ ξεπερνάει το ΚΚΕ στις οβιδιακές μεταμορφώσεις, με μοναδικό κριτήριο το στενό κομματικό του συμφέρον.
Είναι γεγονός ότι όσο ο ΣΥΡΙΖΑ ηγούνταν στον εσωτερικό ανταγωνισμό των δύο πτερύγων του ρεφορμισμού στη χώρα μας, το ΚΚΕ πλειοδοτούσε σε «κομμουνιστική» ρητορεία, ακόμα και σε υπερβολικό και λανθασμένο βαθμό (το τι έκανε στην πράξη είναι γνωστό). Ήταν οι εποχές που το ΚΚΕ δήλωνε «εμείς δεν είμαστε αριστεροί, είμαστε κομμουνιστές», για να φτάσει σήμερα να φιλοδοξεί να είναι μια χοάνη απογοητευμένων παραγόντων του συστήματος.
Αντίστοιχα, την ίδια εποχή, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πάρει κεφάλι στον μεταξύ τους ανταγωνισμό, το ΚΚΕ δήλωνε με διάφορους τρόπους ότι δεν μπορεί να τίθεται ζήτημα διακυβέρνησης στον καπιταλισμό. Και για να μη νομίζει κανένας ότι υπαινισσόμαστε κάποια πολιτική διαφορά Κουτσούμπα-Παπαρρήγα, παραθέτουμε το παρακάτω απόσπασμα:
«Ποτέ, καμία κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού και της ΕΕ, ό,τι κι αν λέει, όποιους κι αν τιμάει στα λόγια και απ' όπου κι αν κρατάει η σκούφια αυτών που την απαρτίζουν, δεν υπάρχει περίπτωση να διαχειριστεί φιλολαϊκά το σύστημα της εκμετάλλευσης και τους γραφτούς και άγραφους, σιδερένιους νόμους του» (Δ. Κουτσούμπας, 3/4/2019, https://www.rizospastis.gr/story.do?id=10279563).
Η πίεση του ΣΥΡΙΖΑ έπαψε. Το ΚΚΕ δεν χρειάζεται να καμώνεται πια καμιά ταξική καθαρότητα και αριστερούς «σεχταρισμούς». Έτσι, ο Δ. Κουτσούμπας (πάλι) προχωράει στις απαραίτητες ακροβασίες, απαντώντας στην ερώτηση αν το ΚΚΕ θέλει να κυβερνήσει:
«Εμείς δεν πρόκειται να μπούμε σε κυβέρνηση μαζί με τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΡΙΖΑ και όλους αυτούς που ταλαιπωρούν τον ελληνικό λαό, κι έχουν αυτές τις προτάσεις, σήμερα, στα πλαίσια αυτού του συστήματος, αυτού του διεφθαρμένου κράτους […]. Μα εμείς μιλάμε ότι θα είμαστε στη διακυβέρνηση, θα ‘μαστε στην εξουσία, για αυτή παλεύουμε, που θα αντιπαλεύει όμως αυτό το σύστημα, τον καπιταλισμό, αυτό το κράτος, το αστικό […] που θα αντιπαλεύει το εφοπλιστικό κεφάλαιο, το βιομηχανικό κεφάλαιο που καταπιέζει τους εργάτες. Όταν η εργατική τάξη θα είναι στην εξουσία και εκεί θα έχουμε θεσμούς λαογέννητους […] Άρα μη λένε ότι εμείς δεν θέλουμε να κυβερνήσουμε. Δεν θέλουμε να κυβερνήσουμε με αυτούς.» (https://www.902.gr/eidisi/politiki/391509/o-provlimatismos-gia-tis-exelixeis-na-vrei-agonistiki-diexodo-se-symporeysi, στο 58’, και ενώ ο 902 σημειώνει στο χρονικό απόσπασμα το κείμενο «Θέλει το ΚΚΕ να κυβερνήσει»!).
Έχουμε και λέμε, λοιπόν. Το ΚΚΕ «θα είναι στη διακυβέρνηση». Για να καθησυχαστούν όσοι είχαν μάθει την «προηγούμενη» γραμμή, προστίθεται από τον ΓΓ του ΚΚΕ κολλητά ότι «θα είναι στην εξουσία», αφήνοντας να εννοηθεί ότι εννοεί το ίδιο πράγμα. Αμ δε! Αυτή η… διακυβέρνηση και εξουσία, τελικά, «θα αντιπαλεύει τον καπιταλισμό και το αστικό κράτος, το εφοπλιστικό και το βιομηχανικό κεφάλαιο». Που για να τα αντιπαλεύει όλα αυτά η… διακυβέρνηση και η εξουσία, μάλλον θα υπάρχουν! Ενώ, ταυτόχρονα, το ΚΚΕ και η εργατική τάξη θα έχουν την εξουσία και λαογέννητους θεσμούς! Ναι, όλα μαζί σε μια σούπα… Πραγματικός σουρεαλιστικός μύλος…
Τι μένει, τελικά, από όλα αυτά; Ότι το ΚΚΕ θέλει πρώτα να δημιουργήσει καλύτερο συσχετισμό στο πλαίσιο του συστήματος, για φτάσει να βάλει πλάτη στο πολιτικό πρόβλημα της άρχουσας τάξης. Άλλωστε, εδώ που τα λέμε, (χωρίς, βεβαίως να είναι το ίδιο πράγμα) ούτε η ΝΔ θέλει να κυβερνήσει με «τους άλλους», ούτε καν το σε κρίση ΠΑΣΟΚ. Το ΚΚΕ απλώς φυλάγεται και τίποτα παραπάνω.
Τέτοια σύγχυση (και συγχώνευση) διαφορετικών όρων, όπως της διακυβέρνησης και της εξουσίας, μπορεί να δικαιολογηθεί μόνο σε κάποιον ιδεολογικοπολιτικά αστοιχείωτο άνθρωπο. Και επειδή, την καθοδήγηση του ΚΚΕ δεν μπορεί να την κατηγορήσει κανείς για κάτι τέτοιο, δεν μπορεί στην περίπτωση αυτή, να μιλάμε για τίποτα άλλο από μια συνειδητή διασπορά σύγχυσης, η οποία μπορεί να επιτρέπει στον οπορτουνισμό να κάνει εκείνο ή το αντίθετό του, να υποστηρίζει σήμερα το άλφα και αύριο να το καταγγέλλει, χωρίς να πληρώνει τίποτα.
Και εμείς; Τι λέμε πάνω σε αυτό το ζήτημα; Μπορεί να τεθεί στους επαναστάτες κομμουνιστές και την εργατική τάξη ζήτημα διακυβέρνησης;
Στην ιστορία της ταξικής πάλης, τίποτα δεν μπορεί να αποκλειστεί (και θα αποφύγουμε για λόγους οικονομίας χώρου, μιας και από μόνο του είναι ένα τεράστιο ζήτημα, τις ιστορικές αναφορές, οι οποίες, άλλωστε δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως μανιέρα για το μέλλον). Παρά το γεγονός ότι θεωρούμε ένα τέτοιο ενδεχόμενο εξαίρεση, δεν μπορούμε να αποκλείσουμε εντελώς το ενδεχόμενο να τεθεί σε κάποια χώρα, σε κάποια χρονική στιγμή, κάποιο τέτοιο ζήτημα. Όμως, και σε αυτήν την περίπτωση το κρίσιμο ζήτημα παραμένει αυτό που ΔΕΝ ΛΕΕΙ το ΚΚΕ και ο ΓΓ του. Ότι ακόμα και αν βρεθούν στη διακυβέρνηση οι επαναστάτες κομμουνιστές, θα βρεθούν ΠΟΛΥ ΣΥΝΤΟΜΑ στο καθήκον να απαντήσουν ΤΟ ζήτημα. Αυτό της πολιτικής εξουσίας, δηλαδή της επανάστασης, δηλαδή της συντριβής του αστικού κράτους, δηλαδή το να έρθει η εργατική τάξη και τα σύμμαχά της στρώματα στην εξουσία! Μάλλον αυτό το κεφαλαιώδες ζήτημα αποτελεί… μικρή λεπτομέρεια για την καθοδήγηση του ΚΚΕ και επιλέγει τη θολούρα και τη σύγχυση διαλύοντας συνειδήσεις…
Μια υποσημείωση: Ας ξαναμιλήσουμε για το αστικό κράτος
Ο… σουρεαλισμός έχει και τις εξειδικεύσεις του: Διαβάσαμε ένα άρθρο του ΗΤ με τίτλο «Θα μας σώσει απ’ τις ιδιωτικοποιήσεις το κράτος του κεφαλαίου;» στον Ριζοσπάστη (μπορείτε να το δείτε εδώ: https://www.902.gr/eidisi/politiki/391526/tha-mas-sosei-ap-tis-idiotikopoiiseis-kratos-toy-kefalaioy).
Το άρθρο αυτό θα λέγαμε έχει αντιγράψει διάφορες δικές μας τοποθετήσεις. Ή, έστω, μπορεί κάποιος να υποθέσει ότι οι προβληματισμοί της καθοδήγησης του ΚΚΕ στο ζήτημα αυτό κινούνται στην ίδια κατεύθυνση με τους δικούς μας. Ας παραθέσουμε μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα, με τα οποία μπορούμε χοντρικά να συμφωνήσουμε:
«[…]ανέβηκαν ξανά στην επιφάνεια μια σειρά ιδεολογήματα παλαιάς σοσιαλδημοκρατικής και οπορτουνιστικής “κοπής” […]
[…] Έφτασαν να ισχυριστούν ότι η επανακρατικοποίηση με “εργατικό-κοινωνικό έλεγχο” και την πίεση ενός ισχυρού κινήματος μπορεί να επιβάλει ότι οι κρατικές επιχειρήσεις θα λειτουργούν δωρεάν και θα υπηρετούν (!) τις λαϊκές ανάγκες […]
[…] Στην πραγματικότητα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: Όποια πολιτική δύναμη καλλιεργεί την προσδοκία ότι θα μας σώσει το κράτος του κεφαλαίου σπέρνει αυταπάτες για τη δυνατότητα φιλολαϊκού μετασχηματισμού του καπιταλισμού και στην πράξη παραπέμπει τον αγώνα για ανατροπή του στις ελληνικές καλένδες […]
[…] Συγκαλύπτει τον ταξικό χαρακτήρα του κράτους […]
[…] Διατηρεί και ενισχύει την απατηλή θεωρία ότι το κράτος αποτελεί ένα ταξικά “ουδέτερο γήπεδο”, όπου τάχα αναμετρώνται το κεφάλαιο και το εργατικό-λαϊκό κίνημα. Ότι με έναν ευνοϊκότερο συσχετισμό δύναμης και μια “αριστερή-προοδευτική” κυβέρνηση υπάρχουν δυνατότητες για την υλοποίηση ενός μεταβατικού προγράμματος “ρήξης” που θα στρέψει το κράτος σε φιλολαϊκή κατεύθυνση. […]
[…] στο έδαφος της καπιταλιστικής οικονομίας κάθε επιχειρηματική λειτουργία, ανεξάρτητα απ' την ιδιοκτησιακή μορφή της επιχείρησης -κρατική, ιδιωτική ή μεικτή- υποχρεωτικά στηρίζεται στην ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και στην αφαίμαξη των υπόλοιπων λαϊκών στρωμάτων […]
[…] Η πλούσια ιστορική πείρα αποδεικνύει περίτρανα τον βαθιά ταξικό χαρακτήρα της λειτουργίας όχι μόνο των κρατικών επιχειρήσεων αλλά και κρατικών υπηρεσιών “κοινωνικού” χαρακτήρα. […]
[…] κάθε επανακρατικοποίηση φορτώνει πάντα τα βάρη στον λαό. […]»
Ωραία θα λέγαμε! Ας δούμε και τη συνέχεια, ως προς την προοπτική:
«Υπάρχει διέξοδος από τον βάλτο της εκμετάλλευσης και της ανασφάλειας για τη ζωή μας. Είναι ο δρόμος της εργατικής εξουσίας, του σοσιαλισμού, οπότε θα αλλάξει χέρια η ιδιοκτησία, θα κοινωνικοποιηθούν τα εργοστάσια, τα μέσα παραγωγής, οι υποδομές, η γη. Εκεί θα πάψουν οι Μεταφορές, η Υγεία, το Φάρμακο, η Μόρφωση, το νερό, τα καύσιμα, η ίδια η εργατική δύναμη να αποτελούν εμπορεύματα».
Και κάπου εδώ έρχεται και η κατεύθυνση των άμεσων στόχων πάλης:
«Μπαίνουμε μπροστά στους αγώνες για ΣΣΕ με ουσιαστικές αυξήσεις μισθών και συντάξεων, ενάντια στην ακρίβεια και την ενεργειακή φτώχεια, για τα δικαιώματα των αυτοαπασχολουμένων, για να μετατραπεί σε οργανωμένο μαχητικό λαϊκό αγώνα η οργή που ξεχειλίζει. Σε έναν πανελλαδικό, συντονισμένο, λαϊκό ξεσηκωμό ενάντια στην πολιτική της “απελευθέρωσης” της ΕΕ και των ιδιωτικοποιήσεων για αποκλειστικά κρατικές Μεταφορές, Ενέργεια, Επικοινωνίες που θα λειτουργούν με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες».
Εδώ δεν χρειάστηκαν καν μερικά χρόνια για την κωλοτούμπα. Στο ίδιο άρθρο που «αποδεικνύει τον βαθιά ταξικό χαρακτήρα των κρατικών επιχειρήσεων» και που υποστηρίζει με πάθος ότι «οι κρατικές επιχειρήσεις δεν μπορούν να υπηρετούν τις λαϊκές ανάγκες», λίγες γραμμές παρακάτω (με το ίδιο πάθος) απαιτούνται «αποκλειστικά κρατικές Μεταφορές, Ενέργεια, Επικοινωνίες που θα λειτουργούν με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες»! Αυτό δηλαδή που κατακεραυνώνει το ίδιο το άρθρο!
Αυτά τα ευτράπελα φέρνει η σύγχυση διακυβέρνησης και εξουσίας, αυτά φέρνει η εξαφάνιση της επανάστασης και της συντριβής του αστικού κράτους.
Δεν έχουμε να σχολιάσουμε τίποτα περισσότερο, παρά μόνο να επαναλάβουμε τον υπότιτλο: Δύσκολοι καιροί για ακροβασίες…
