Πέρασαν δύο χρόνια (14/6/23) από τότε που 650 πρόσφυγες και μετανάστες (με τη σχετικότητα των αριθμών για τις ζωές ανθρώπων που θεωρούνται «παρίες» για το σύστημα της εκμετάλλευσης και τον ιμπεριαλισμό) έχαναν τη ζωή τους, μεταμεσονύκτιες ώρες, στα ανοικτά της Πύλου, όταν ναυάγησε το υπερφορτωμένο αλιευτικό πλοιάριο Adrianna στο οποίο επέβαιναν «γύρω στους» 750 ανθρώπους...
100 παιδιά αναφέρεται πως βρίσκονταν κλεισμένα στα αμπάρια και πνίγηκαν, όπως και γυναίκες… 104 διασώθηκαν. Αιγύπτιοι, Σύροι, Αφγανοί, Παλαιστίνιοι, Πακιστανοί. Ήταν τότε που το ελληνικό λιμενικό όχι μόνο δεν έσπευσε σε βοήθειά τους, στην οποία καλούσαν απελπισμένα, «κωλυσιεργώντας» για 15 ολόκληρες ώρες, αλλά έστειλε και σκάφος να ρυμουλκήσει το πλοιάριο με τους μετανάστες έξω απ΄ τα ελληνικά ύδατα, το οποίο στη συνέχεια ναυάγησε...
Όπως προκύπτει, μάλιστα, από στοιχεία επικοινωνίας του λιμενικού με το πλοίο, που βγήκαν στη φόρα, έκαναν το παν για να καταγραφεί πως οι μετανάστες ήθελαν να πάνε στην Ιταλία και όχι στην Ελλάδα και στη συνέχεια να «αποδείξουν» πως το πλοίο δεν βρισκόταν σε ελληνικά χωρικά ύδατα. Αυτή ήταν εξάλλου και η επίσημη συστημική «δικαιολογία» για την «αδράνειά τους».
Άνευ σχολιασμού είναι οι «δικαιολογίες» πως οι ίδιοι οι μετανάστες αρνούνταν τη βοήθεια. Μετά έριξαν το φταίξιμο για το μαζικό αυτό έγκλημα σε 9 αιγύπτιους διασωθέντες (!) που τους κατηγόρησαν ως «διακινητές» και ως «υπαίτιους του ναυαγίου» (!!!) και τους έσυραν πέρυσι σε δίκη, τον Μάη του ’24, για ν΄ ανακηρυχθούν, στη συνέχεια, αθώοι για όλες τις κατηγορίες. Ενώ είχαν ήδη βρεθεί προφυλακισμένοι για 11 μήνες… «Συγνώμη, λάθος», λοιπόν! Και, μόλις πρόσφατα, τον Μάη που μας πέρασε, ασκήθηκε δίωξη σε βαθμό κακουργήματος σε 17 ανώτατα στελέχη του λιμενικού σώματος (ανάμεσά τους και στον πρώην αρχηγό του σώματος, Αλεξανδράκη) απ’ την Εισαγγελία του Ναυτοδικείου Πειραιά. Για άλλους 4 (ανάμεσά τους κι ο σημερινός αρχηγός, Κοντιζάς, που απαλλάχθηκε) η υπόθεση μπαίνει στο αρχείο…
Προφανώς, η κυρίαρχη διαχείριση, η κυβέρνηση και η αστική ταξική της «δικαιοσύνη» επιδιώκουν να διασώσουν τα στελέχη των μηχανισμών του συστήματος και να κουκουλώσουν τις ευθύνες τους για το έγκλημα. Βέβαια, όταν αυτό δεν μπορεί να γίνει, θα «καούν» ίσως κάποια απ΄ τα στελέχη – αν δεν «πέσουν στα μαλακά» - έστω πρόσκαιρα. Η βαθύτερη αιτία, ωστόσο, του εγκλήματος αυτού βρίσκεται στην ίδια τη φύση και την πολιτική τόσο του εγχώριου εκμεταλλευτικού συστήματος όσο και των ιμπεριαλιστικών αφεντικών του σε ΕΕ και ΗΠΑ.
Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες, που αποτελούν δημιούργημα αυτού του συστήματος και αυτών των πολιτικών, του ξεριζωμού, του πολέμου, της φτώχειας, της εξαθλίωσης, της φασιστικής καταπίεσης, αντιμετωπίζονται ως «περιττό βάρος», όταν δεν πρόκειται να αποτελέσουν αντικείμενο αιματηρής καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Τόσο στις ιμπεριαλιστικές χώρες όσο και στις εξαρτημένες, σαν την Ελλάδα, οι άρχουσες τάξεις και οι κυβερνήσεις επιδιώκουν την «απαλλαγή» με κάθε τρόπο απ΄ αυτό που θεωρούν «βάρος». Γι’ αυτό και ακολουθούν την πολιτική των απελάσεων, των «επαναπροωθήσεων», της σκλήρυνσης των αντιμεταναστευτικών μέτρων και νόμων, την καταστολή και την αποτροπή παραμονής τους στη χώρα για μια ζωή με δικαιώματα. Γι’ αυτό δεν διστάζουν να πραγματοποιήσουν τα χειρότερα εγκλήματα.
Δεν λείπουν οι περιπτώσεις – όπως και στο έγκλημα της Πύλου – που επιδιώκουν να ρίξουν την ευθύνη, κύρια, στους διακινητές (που αποτελούν μόνο ένα εκτελεστικό γρανάζι του όλου συστήματος, που έπεται της αιτίας του προβλήματος) ή να ενοχοποιήσουν αθώους. Παράλληλα με την απαίτηση για καταδίκη των φυσικών αυτουργών του μεγάλου αυτού συστημικού - κρατικού εγκλήματος, των «ενεργούμενων», δηλαδή, η μόνιμη πάλη Ελλήνων και μεταναστών/προσφύγων ενάντια σε κάθε είδους αντιπροσφυγική και αντιμεταναστευτική πολιτική και μέτρα, για ζωή και δικαιώματα, αλλά και η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο, αποτελούν τον καθοριστικό παράγοντα για την αποτροπή τέτοιων εγκλημάτων, στην προοπτική εξάλειψης των αιτιών τους, που είναι το ίδιο το εκμεταλλευτικό σύστημα κι ο ιμπεριαλισμός.
