1η Εισήγηση
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Σας καλωσορίζουμε στη σημερινή εκδήλωση που διοργανώνει το ΚΚΕ(μ-λ) στο πλαίσιο της διεθνούς καμπάνιας κομμάτων και οργανώσεων ενάντια στους εξοπλισμούς, τον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό. Η σημερινή εκδήλωση αποτελεί κομμάτι μιας σειράς από δράσεις και παρεμβάσεις, οι οποίες σκοπεύουμε να ενταθούν, όσο πλησιάζουμε στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ, που θα πραγματοποιηθεί στις 24-25-26 Ιουνίου στη Χάγη.
1. Η κατάσταση στον κόσμο
Τα τελευταία 24ωρα οι λαοί του πλανήτη παρακολουθούν με αγωνία τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή. Το σιωνιστικό κράτος-δολοφόνος του Ισραήλ προχωρά σε μια σειρά από επιθέσεις στην Τεχεράνη, αλλά και σε άλλες πόλεις του Ιράν, χτυπώντας κέντρα διοίκησης, αντιαεροπορικές συστοιχίες, υπόγεια πυρηνικά εργοστάσια, κατοικίες ηγετών των Φρουρών της Επανάστασης. Ανάμεσα στους νεκρούς φέρεται να είναι κορυφαία στελέχη του στρατιωτικού καθεστώτος και της Υπηρεσίας Ατομικής Ενέργειας.
Η επίθεση αυτή γίνεται λίγες μέρες μετά τη διακοπή του πέμπτου γύρου συνομιλιών μεταξύ ΗΠΑ-Ιράν για το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης, αλλά και αμέσως μετά την εκπνοή του τελεσίγραφου 60 ημερών που είχαν δώσει οι ΗΠΑ στην ιρανική ηγεσία για συμφωνία. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι συνομιλίες διακόπηκαν λόγω της προκλητικής απαίτησης των ΗΠΑ να σταματήσει πλήρως το Ιράν το πυρηνικό του πρόγραμμα.
Είναι, λοιπόν, φανερό ότι η επίθεση γίνεται με την έγκριση και τη στήριξη των ΗΠΑ. Πέρα από το προφανές συμφέρον του Ισραήλ στο να προωθήσει τα περιφερειακά του σχέδια, βρίσκεται η προσπάθεια των ΗΠΑ να βάλουν σφήνες στην πορεία στρατηγικής προσέγγισης του Ιράν με τη Ρωσία και την Κίνα. Είναι μια προσπάθεια που φέρνει έναν νέο γύρο πολεμικής αντιπαράθεσης στην πολύπαθη Μέση Ανατολή και σοβαρούς κινδύνους για τους λαούς της περιοχής και όχι μόνο.
Ταυτόχρονα, συνεχίζει ακάθεκτο τη γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού, ρημάζοντας τη Γάζα, μετατρέποντας ακόμα και την ανθρωπιστική βοήθεια σε παγίδα θανάτου. Οι νεκροί έχουν φτάσει τους 55.000, όμως χιλιάδες ακόμα είναι τραυματισμένοι, ακρωτηριασμένοι ή κινδυνεύουν από την πείνα, τη δίψα και τις αρρώστιες.
Η «live» μετάδοση των βομβαρδισμών και των χτυπημάτων μεταξύ Ισραήλ και Ιράν είναι ένα ακόμα δείγμα της φρίκης και της αποκτήνωσης που προκαλούν τα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Οι εικόνες που συγκλονίζουν δεν αποτελούν κάποια ανορθογραφία γι’ αυτό το σύστημα. Δεν παράγονται από «τρελές» και αλλοπρόσαλλες ηγεσίες. Είναι εικόνες από το μέλλον που ετοιμάζουν οι ιμπεριαλιστές στους λαούς αυτού του πλανήτη. Είναι εικόνες που γεννούν οι αδυσώπητοι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί για το ξαναμοίρασμα του κόσμου.
Παγκοσμίως, βρισκόμαστε απέναντι σε μια πρωτόγνωρα αντιδραστική, αντιφατική και ρευστή κατάσταση. Μια κατάσταση που γεννιέται από τις αντιθέσεις που χαρακτηρίζουν το καπιταλιστικό σύστημα στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο, αλλά και οξύνονται σε νέα, επικίνδυνα επίπεδα με βάση τη δομική κρίση που περνά το σύστημα.
Στην 10η Συνδιάσκεψή μας προσδιορίσαμε την παρακάτω θέση:
«Στο επίκεντρο των αιτιών αυτής της κατάστασης βρίσκεται η αδυσώπητη πάλη των βασικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, ΗΠΑ, Ρωσίας και Κίνας, για την κατάκτηση της παγκόσμιας ηγεμονίας. Αυτή η διαπάλη είναι που σπρώχνει στη στρατιωτικοποίηση των οικονομιών και των κοινωνιών, στη φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής. Αυτός ο άγριος ανταγωνισμός των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων αναστατώνει και ματώνει τις εργαζόμενες μάζες, χώρες, περιοχές, απειλεί τον πλανήτη ολόκληρο φέρνοντας στο προσκήνιο τον γενικευμένο πόλεμο και τον πυρηνικό όλεθρο! Κι αυτό διότι, αν και παραμένουν οι επισημάνσεις μας για το όριο που βάζει η πυρηνική ισορροπία, αυτό το όριο όχι μόνο πλησιάζεται ολοένα και περισσότερο, αλλά αναζητούνται αγωνιωδώς -από τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία- οι προϋποθέσεις ξεπεράσματός του. Δεν είναι λοιπόν υπερβολή να υπογραμμίσουμε πως δεν βρισκόμαστε παρά στη φάση προετοιμασίας του Γ’ Παγκόσμιου Πολέμου»
Η τελευταία πρόταση δεν αποτυπώνεται με μια «ελαφρότητα». Βασίζεται πάνω στην ανάλυση των εξελίξεων με βάση την ανάλυση των όρων λειτουργίας αυτού του συστήματος. Είναι μια θέση που παράγει καθήκοντα στο σήμερα όσον αφορά την επιτακτικότατα της ανάπτυξης της αντιπολεμικής-αντιιμπεριαλιστικής πάλης.
Με αυτή την έννοια, τα πολεμικά μέτωπα τα οποία βλέπουμε να εξελίσσονται στο σήμερα δεν μπορούν να ιδωθούν «έξω» από τις προσπάθειες των ιμπεριαλιστών να προετοιμάσουν τους όρους για τη γενικευμένη σύγκρουση. Τα μέτωπα αυτά τροφοδοτούνται από τους ανταγωνισμούς των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, αλλά ταυτόχρονα παράγουν πραγματικά δεδομένα, τα οποία οξύνουν τους ανταγωνισμούς σε μια κατεύθυνση συνεχούς κλιμάκωσης.
Πρώτα και κύρια το μέτωπο της Ουκρανίας, όπου σηματοδοτεί το πέρασμα σε μια «νέα» εποχή. Ο πόλεμος αυτός αποτελεί το βασικό πεδίο έκφρασης των ανταγωνισμών μεταξύ ΗΠΑ-Ρωσίας. Αυτός ο πόλεμος είναι αποτέλεσμα του άγριου, εξελισσόμενου γεωπολιτικού ανταγωνισμού για το ξαναμοίρασμα των αγορών, των σφαιρών επιρροής και –εν τέλει– για το ξαναμοίρασμα του κόσμου.
Οι τάχα «φιλειρηνικές» τοποθετήσεις Τραμπ για λήξη του πολέμου σε 100 ημέρες, όχι απλώς δεν προχώρησαν (πώς θα μπορούσαν, άλλωστε), αλλά σήμερα φαντάζουν μόνο ως κακόγουστο αστείο. Οι εξελίξεις στο μέτωπο της Ουκρανίας δείχνουν να παίρνουν τον δρόμο της κλιμάκωσης, με τις επιθέσεις και από τις δύο πλευρές να εντείνονται, με την πρόσφατη παραδοχή του Μερτς ότι πλέον «δεν υπάρχει πλέον απολύτως κανένα όριο εμβέλειας για τα όπλα που παραδίδονται στην Ουκρανία, ούτε από τη Βρετανία, ούτε από τη Γαλλία, ούτε από εμάς ούτε από τους Αμερικανούς», αλλά και την απάντηση του Μεντβέντεφ στον Τράμπ, ότι με βάση τις «απειλές» που εξαπέλυσε, το «αληθινά κακό πράγμα» που μπορεί να σκεφτεί είναι ο Γ' Παγκόσμιος Πόλεμος.
Οι προσπάθειες που γίνονται από τη διοίκηση Τραμπ για την προώθηση του οικονομικού-εμπορικού πολέμου, με χαρακτηριστικά «όλοι εναντίων όλων», δεν μπορούν να απαντήσουν την ανάγκη ανάδειξης ενός «νικητή» στην αντιπαράθεση των ιμπεριαλιστών για το ξαναμοίρασμα του κόσμου. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, η αντιπαράθεση μεταφέρεται συνεχώς στο στρατιωτικό επίπεδο, με νέα αιματηρά μέτωπα να αναδεικνύονται συνεχώς.
Με αυτή την έννοια, ακόμα και η οικονομική πλευρά αυτή της αντιπαράθεσης έχει σκοπό την προετοιμασία των καλύτερων όρων στο πλαίσιο της διαμόρφωσης στρατηγικών συμμαχιών με φόντο τη γενικευμένη σύγκρουση. Σε αυτή την κατάσταση εντάσσονται και οι φαινομενικά «ακραίες» τοποθετήσεις του Τραμπ προς τους συμμάχους.
Πρόκειται για τοποθετήσεις οι οποίες έχουν βάλει –μέσα σε όλα– στην πρώτη γραμμή το ζήτημα των εξοπλισμών.
2. Τα εξοπλιστικά προγράμματα και ο χαρακτήρας τους.
Η φρενίτιδα των εξοπλιστικών προγραμμάτων που παρατηρούμε τους τελευταίους μήνες αποτελεί κομμάτι της έντασης που περιγράψαμε προηγουμένως. Μπορεί να υπάρχουν οικονομικές πλευρές σε αυτούς, όμως δεν αποτελούν την κυρίαρχη πλευρά του χαρακτήρα τους. Η κούρσα των εξοπλισμών αποτελεί ΒΑΣΙΚΟ ΟΡΟ της προετοιμασίας του Γ' Παγκοσμίου Πολέμου. Εντάσσεται στη διαδικασία των όρων προετοιμασίας του, επηρεάζει και επηρεάζεται από διάφορα επίπεδα, όπως το στρατιωτικό, το γεωστρατηγικό, το πολιτικό και το οικονομικό. Έχει πλευρές ιδεολογικής προετοιμασίας, ενώ επηρεάζει και πλευρές του εποικοδομήματος.
Οι τοποθετήσεις που αναγνωρίζουν τη φρενίτιδα των εξοπλιστικών ως μια καθαρά «οικονομική» συναλλαγή, η οποία έχει σκοπό να κινήσει λιμνάζοντα κεφάλαια, όχι απλά δεν βλέπουν την πολυπλοκότητα του ζητήματος, αλλά δεν καταφέρνουν να αντιληφθούν το βάθος των εξελίξεων.
ReArm
Βασικό όχημα για τον «επανεξοπλισμό» της Ευρώπης αποτελεί το πρόγραμμα ReArm Europe (το οποίο μετά από αντιδράσεις μετονομάστηκε σε Readiness 2030). Η συζήτηση ξεκίνησε στις 6 Μαρτίου, όπου μετά από εισήγηση της Φον ντερ Λάιεν στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο υιοθετήθηκε η πρόταση για το ReArm. Η κίνηση αυτή δεν αποτελεί κομμάτι μόνο της πίεσης που ασκούν οι ΗΠΑ στους Ευρωπαίους συμμάχους, αλλά δείχνει τις προσπάθειες των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών να ισχυροποιήσουν τη θέση τους στο πλαίσιο των ανταγωνισμών, με βάση τη μεγάλη αμηχανία στην οποία έχουν έρθει από τις εξελίξεις. Έτσι, βλέπουν ότι στο πλαίσιο της προετοιμασίας των όρων της γενικευμένης σύγκρουσης χρειάζεται να προχωρήσουν στη στρατιωτικοποίηση της οικονομίας της ΕΕ. Άλλωστε, όπως οι ίδιοι λένε, «η εποχή του μεριδίου της ειρήνης έχει περάσει προ πολλού…».
Σύμφωνα με το πρόγραμμα αυτό, η ευρωπαϊκή πολεμική βιομηχανία –αλλά και οι παρεμφερείς κλάδοι– θα χρηματοδοτηθούν με 800 δισ. ευρώ στο πλαίσιο του ReArm! Τα 650 δισ. από αυτά θα βρεθούν με την αύξηση κατά 1,5% του ΑΕΠ των κρατών-μελών για τις στρατιωτικές και εξοπλιστικές δαπάνες. Μάλιστα, για να μην υπάρχουν «ανησυχίες», προβλέπεται ότι θα ενεργοποιηθεί προσωρινά η ρήτρα διαφυγής του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης, έτσι ώστε η παραπάνω αύξηση του ΑΕΠ να μην προσμετρηθεί στα ελλείμματα! Δείχνουν, δηλαδή, ότι οι «ιερές αγελάδες» της δημοσιονομικής σταθερότητας μπορούν να αμφισβητηθούν, αρκεί να ενισχύονται τα σχέδια των ιμπεριαλιστών.
Τα υπόλοιπα 150 δισ. θα έρθουν από τη σύσταση του ταμείου SAFE (Security Action for Europe), το οποίο θα έχει τα χαρακτηριστικά κοινού δανεισμού για τα κράτη-μέλη και όχι μόνο. Ανοίγει, δηλαδή, την πόρτα για συμμετοχή χωρών που ανήκουν στον Ευρωπαϊκό Οικονομικό Χώρο, την Ευρωπαϊκή Ζώνη Ελεύθερων Συναλλαγών ή την Ουκρανία. Η συγκεκριμένη επιλογή έχει ανοίξει και τον δρόμο για την Τουρκία, κάτι το οποίο έχει δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα στη ντόπια αστική τάξη, που βρίσκεται στριμωγμένη από τις κινήσεις της τούρκικης αστικής τάξης στην περιοχή.
Ήδη έχουν αρχίσει οι αναλύσεις για το ποιος θα πληρώσει τα σπασμένα, με τους ιμπεριαλιστές να μην κρύβονται. Η τοποθέτηση του Ρούτε ότι «Ξεχάστε το κοινωνικό κράτος, τώρα έχουμε πόλεμο» δείχνει τον νέο γύρο λεηλασίας των λαϊκών και εργατικών δικαιωμάτων που θα ξεκινήσει. Άλλωστε, οι ιμπεριαλιστές είναι ξεκάθαροι, λέγοντας ότι στις συνθήκες προετοιμασίας του πολέμου, τι χρησιμότητα έχουν τα σχολεία, τα νοσοκομεία, οι συντάξεις και τα δικαιώματα; Συγκεκριμένα, για το ReArm έχουν ήδη ανακοινώσει ότι θα χρειαστεί ανακατεύθυνση κονδυλίων της «κοινωνικής συνοχής» και των κοινωνικών κονδυλίων από τον προϋπολογισμό της ΕΕ για τις αμυντικές δαπάνες, ενώ, μάλιστα, θέλουν να βάλουν και το χέρι τους στα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων.
Οι σχεδιασμοί της αστικής τάξης στη χώρα μας
Η αστική τάξη στη χώρα μας, πιστή στο δόγμα «τα δίνουμε όλα για τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά μας» έχει τις τελευταίες δεκαετίες κάνει βήματα, έτσι ώστε να ικανοποιήσει τις ανάγκες των ΗΠΑ και να μετατρέψει τη χώρα μας σε μια απέραντη ΝΑΤΟϊκή βάση. Ταυτόχρονα, προχωρά σε αγορές εξοπλισμών, κυρίως από ΗΠΑ, αλλά με κινήσεις και προς τη Γαλλία, σε μια προσπάθεια να «ικανοποιήσει» και τις δύο βάρκες στις οποίες πατάει. Πιο συγκεκριμένα, την τελευταία περίοδο έχει προχωρήσει σε:
- Αγορά 20 F-35 (με επιλογή για άλλα 20)
- 3+1 φρεγάτες Belharra
- Συζητήσεις για δημιουργία anti-drone θόλου, στα χνάρια του Iron Dome του κράτους-δολοφόνου
- Πληρωμές για τα 24 Rafale
- Αναβάθμιση του στόλου των F-16
- Φρεγάτες Constellation και πυραυλικών συστημάτων HIMARS στα πλάνα
Πέρα από το κόστος της αγοράς, υπολογίζεται ότι η συντήρηση των συστημάτων για όλη τη διάρκεια ζωής τους κοστίζει το τριπλάσιο της αρχικής αξίας! Έχουμε μπροστά μας ρεκόρ εξοπλισμών το οποίο αγγίζει τα 25 δισ. ευρώ και αναμένονται μέχρι το 2036 να φτάσουν τα 28! Και προφανώς, η χώρα μας εξακολουθεί σταθερά να προσφέρει τον ΝΑΤΟϊκό στόχο του 2,5% σε αμυντικές δαπάνες.
Ο παράγοντας της εξάρτησης
Οι πωλήσεις εξοπλισμών δεν αφορούν μόνο τα οπλικά συστήματα, αλλά δημιουργούν ισχυρές δεσμεύσεις μεταξύ των οικονομιών των εξαρτημένων και ιμπεριαλιστικών χωρών. Στόχος των ιμπεριαλιστικών χωρών δεν είναι μόνο η συναλλαγή, αλλά και η δυνατότητα να έχουν λόγο στην πολιτική κατεύθυνση και στην οργάνωση της οικονομίας της εξαρτημένης χώρας, ώστε να διασφαλίσουν ότι θα εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους.
Έτσι, βλέπουμε ότι ακόμα και στο κομμάτι των εξοπλισμών εκφράζονται οι ανταγωνισμοί των ιμπεριαλιστών. Ιδιαίτερα στη χώρα μας, η «αντιπαράθεση» μεταξύ Γαλλίας-ΗΠΑ για τους εξοπλισμούς δεν έχει να κάνει μόνο με τις προσπάθειες για κέρδος, αλλά εκφράζει και επιδιώξεις (ιδιαίτερα από τη Γαλλία, που βλέπει την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ) για μεγαλύτερο έλεγχο στη χώρα.
Βλέπουμε, άλλωστε, ότι όλα τα εξοπλιστικά προγράμματα στα οποία συμμετέχει η Ελλάδα, ανεξαρτήτως ρητορείας, χρησιμοποιούνται για να εδραιώσουν τη χώρα ως προπύργιο του ΝΑΤΟ. Ακριβώς γιατί οι πωλητές των όπλων θέλουν ταυτόχρονα να διασφαλίσουν ότι αυτά θα χρησιμοποιηθούν για τα δικά τους ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι αντιφάσεις με τα εξοπλιστικά που στάλθηκαν στην Ουκρανία, όπου σύμφωνα με τις δικές τους παραδοχές αδυνάτιζαν την «άμυνα της χώρας». Μια τοποθέτηση η οποία υιοθετήθηκε και από το ΚΚΕ, το οποίο σε καμία περίπτωση δεν αμφισβητεί τα δισ. για την «άμυνα της χώρας», ενώ ταυτόχρονα μιλά για την ανάγκη εξοπλισμού ενάντια στην «επιθετική Τουρκία».
Η ιδεολογική πλευρά των εξοπλισμών
Η προετοιμασία των όρων του Γ' Παγκοσμίου Πολέμου δεν περνά απλώς από τις διεργασίες που γίνονται σε οικονομικό, γεωστρατηγικό και πολιτικό επίπεδο. Περνά και μέσα από την προσπάθεια των ιμπεριαλιστών να «πείσουν» τους λαούς να γίνουν κρέας στα κανόνια τους. Περνά μέσα από τις προσπάθειες ιδεολογικής παρέμβασης, που θέλουν να «πείσουν» ότι οι γείτονες λαοί έχουν κάτι να χωρίσουν. Ότι το αιματοκύλισμα στην Ουκρανία, η γενοκτονία στην Παλαιστίνη, οι συνεχόμενες εστίες που ανοίγουν ανά τον κόσμο μπορούν να φέρουν κάτι καλό για τους λαούς.
Είναι φανερό, όμως, ότι δεν τα καταφέρνουν. Οι λαοί δεν πείθονται ότι οι κρεατομηχανές που τους ετοιμάζουν είναι το μέλλον τους, ότι το ενδεχόμενο του γενικευμένου πολέμου και του πυρηνικού ολέθρου αποτελεί γι’ αυτούς την προοπτική που αναζητούν. Τα εκατομμύρια λαού και νεολαίας που εβδομαδιαία διαδηλώνουν στους δρόμους του κόσμου ενάντια στη σιωνιστική σφαγή, δεν αναζητούν μονάχα πεδίο έκφρασης της αλληλεγγύης τους στο έγκλημα που συντελείται στην Γάζα. Κατανοούν –ακόμα και πρωτόλεια– ότι οι εξελίξεις στην Παλαιστίνη, τη Μέση Ανατολή, αλλά και την Ουκρανία, αποτελούν κομμάτια του παζλ που τους ετοιμάζουν οι ιμπεριαλιστές.
Γι’ αυτό ακριβώς χρησιμοποιούν τους εθνικισμούς, τον μιλιταρισμό και τον φασισμό. Ήδη στη χώρα μας –στο πλαίσιο της εξάρτησης– έχουμε σοβαρές προσπάθειες έτσι ώστε να εμπεδώσει ο λαός μας για ποιους θα σφαχτεί: Έχουμε δηλώσεις ότι «θα χύσουμε ξανά το αίμα μας για τους συμμάχους μας», ότι με βάση την Ουκρανία πρέπει να βρεθούμε στη «σωστή πλευρά της Ιστορίας», τα αφηγήματα για την «επιτιθέμενη» Τουρκία, οι προσπάθειες να παρουσιαστούν οι ΝΑΤΟϊκές βάσεις ως παράγοντες σταθερότητας, οι τοποθετήσεις ότι «οι εξοπλισμοί διασφαλίζουν την ασφάλειά μας και φέρνουν ανάπτυξη».
Αποκορύφωμα αποτελούν οι προσπάθειες για παρέμβαση στη νεολαία. Η μία πλευρά έχει το «καρότο», όπου ΝΑΤΟϊκοί κάνουν επιδείξεις σε σχολεία στα Χανιά, τα παιδιά του Πειραιά σέρνονται σε ημερίδες ξεπλύματος των εγκλημάτων του Ισραήλ, μπάτσοι και στρατιωτικοί κάνουν παρουσιάσεις σε σχολεία για να πείσουν τα παιδιά να μπουν σε στρατιωτικές σχολές, ενώ ταυτόχρονα ενισχύουν διάφορες φασιστικές ομάδες που παρεμβαίνουν στα σχολεία.
Η άλλη πλευρά έχει το «μαστίγιο». Η νεολαία μαθαίνει από νωρίς ότι στη φάση προετοιμασίας πολέμου, εάν δεν έχει πειστεί, τότε πρέπει να πειθαρχήσει! Να κατεβάσει το κεφάλι και να αποδεχθεί ότι θα πεταχτεί έξω από την εκπαίδευση, είτε με την ΕΒΕ είτε με τις διαγραφές. Ότι όποιος ανοίγει το στόμα του στα σχολεία και στα πανεπιστήμια είτε θα διώκεται είτε θα καταστέλλεται.
Επίλογος
Όπως αναφέραμε και προηγουμένως, η κούρσα των εξοπλισμών αποτελεί ΒΑΣΙΚΟ όρο προετοιμασίας του Γ' Παγκοσμίου Πολέμου. Έχει πλευρές οικονομικές, σε μια προσπάθεια να κινητοποιήσει λιμνάζοντα κεφάλαια, τα οποία όμως δεν μπορούν να απαντήσουν τα βασικά ζητήματα που γεννά η κρίση του συστήματος.
Εντάσσονται στην προσπάθεια των ιμπεριαλιστών να αποκτήσουν την καλύτερη θέση που μπορούν στον πόλεμο που ετοιμάζεται. Αρχικά να εξοπλιστούν οι ίδιοι. Να δημιουργήσουν πιέσεις και να κάνουν προχωρήματα στο ζήτημα των συμμαχιών. Να στοιχίσουν τις εξαρτημένες χώρες και να τις ετοιμάσουν να πολεμήσουν με το μέρος τους. Να δημιουργήσουν πιέσεις στους ανταγωνιστές τους. Να πείσουν τους λαούς ότι πρέπει να παραιτηθούν από τα δικαιώματά τους, να πεινάσουν και να θυσιαστούν για τα κανόνια των ιμπεριαλιστών. Να φέρουν φτώχεια, εξαθλίωση και εκμετάλλευση στους λαούς. Να δημιουργήσουν ένα αντιδραστικό κλίμα στη δημόσια και πολιτική ζωή.
Για όλα τα παραπάνω, οι ιμπεριαλιστές «επενδύουν» στην καταστροφή: νέα, πιο φονικά οπλικά συστήματα, τα οποία συναγωνίζονται για το ποιο θα διαλύσει τον πλανήτη πρώτος. Αυτός είναι ο χαρακτήρας αυτού του συστήματος, το οποίο καθημερινά σαπίζει. Ένα σύστημα που με μαθηματική ακρίβεια μας οδηγεί στον όλεθρο και τον θάνατο.
Η πάλη ενάντια στους εξοπλισμούς δεν είναι πάλη διαχείρισης αυτού του συστήματος. Δεν είναι πάλη προϋπολογισμών και οικονομισμού. Δεν έχουμε καμία αυταπάτη ότι σε αυτό το σύστημα μπορεί να υπάρχει «υγιής» ανάπτυξη ή ότι τάχα το χτύπημα στα δικαιώματά μας έχει να κάνει κυρίαρχα με την οικονομική πλευρά.
Η πάλη ενάντια στο ράλι των εξοπλισμών είναι πάλη ενάντια στον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό! Ειδικά για τον λαό μας είναι, ταυτόχρονα, πάλη ενάντια στην πολιτική της εξάρτησης και της υποταγής στον ιμπεριαλισμό. Ενάντια στη μετατροπή της σε ορμητήριο θανάτου για τα αιματοβαμμένα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Μια πάλη που πρέπει να γίνει υπόθεση του λαού και της νεολαίας της χώρας μας, αλλά και σε συντονισμό με τους λαούς του κόσμου. Γιατί μόνο το ΜΕΤΩΠΟ ΛΑΩΝ ενάντια σε ΠΟΛΕΜΟ και ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ θα μπορέσει να χαράξει ένα μέλλον διαφορετικό από αυτό που μας ετοιμάζουν!
2η Εισήγηση
Να σηκώσει ο λαός, οι εργαζόμενοι και η νεολαία τη σημαία του αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τον πόλεμο και τους εξοπλισμούς
Δεν πάνε πολλά χρόνια από τότε που οι προπαγανδιστές του συστήματος κήρυτταν το τέλος της ιστορίας και την οριστική και αμετάκλητη νίκη του συστήματος της εκμετάλλευσης, το οποίο, χωρίς αντίπαλο, θα οδηγούσε τάχα όλον τον κόσμο στην «αέναη ανάπτυξη» και στο «παγκόσμιο χωριό».
Ήταν η ίδια περίοδος που η συντριπτική πλειοψηφία της αριστεράς –πεισμένη από τις αστικές αναλύσεις και χωρίς να μπορεί να χειραφετηθεί από αυτές- κήρυττε το τέλος του αντιιμπεριαλιστικού και αντιπολεμικού κινήματος, φορτώνοντάς το μάλιστα με εύκολες κατηγορίες περί του ξεπερασμένου και ντεμοντέ του πράγματος.
Όμως η πραγματικότητα είναι πεισματάρα και εκδικητική. Κανένα παγκόσμιο χωριό δεν ήρθε. Καμία κατάργηση συνόρων και καμία ανάπτυξη δεν πραγματοποιήθηκε. Το Ιράκ, η Λιβύη, το Αφγανιστάν, η Συρία, η Παλαιστίνη, η Ουκρανία, αντί να βαδίσουν το δρόμο της λεγόμενης «καπιταλιστικής ολοκλήρωσης» που περίμεναν ορισμένοι, βάδισαν το δρόμο της ερήμωσης και της καταστροφής.
Γιατί ο καπιταλισμός στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο δεν έχει ΚΑΜΙΑ επόμενη φάση ανάπτυξης. Είναι ένα σάπιο σύστημα που παρατείνει τη ζωή του, καταστρέφοντας χώρες, παραγωγικές δυνάμεις (και πάνω από όλα την εργασία), πλουτοπαραγωγικές πηγές και τη φύση και εγκληματώντας πάνω σε ανθρώπους και δικαιώματα. Γιατί, ακόμα περισσότερο από ό,τι πριν από έναν αιώνα, μια χούφτα ιμπεριαλιστικές χώρες όχι μόνο εκμεταλλεύονται τον πλανήτη, αλλά, στη βάση των ανταγωνισμών τους, υποδαυλίζουν σε κάθε γωνιά της γης εθνικισμούς, συγκρούσεις και προβοκάτσιες.
Δεν θα μείνουμε παραπάνω στη χρέωση ευθυνών. Έτσι κι αλλιώς, σε αυτόν το λογαριασμό χρεώσεων μπαίνουμε και εμείς που δεν μπορέσαμε αποτελεσματικά να βάλουμε φρένο σε αυτή την επέλαση ανοησίας και υποταγής στις αυταπάτες του μικροαστικού κοσμοπολιτισμού. Ας δούμε όμως πού βρισκόμαστε σήμερα, γιατί αυτό έχει τώρα σημασία…
Σήμερα, λοιπόν, είμαστε σε μια φάση που τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού – ιμπεριαλιστικού συστήματος το σπρώχνουν στη γνωστή καταστροφική «επιλογή», δηλαδή στην προετοιμασία του επόμενου μεγάλου πολέμου. Από την άλλη, οι λαοί και η εργατική τάξη παγκόσμια βιώνουν ακόμα (και θα συνεχίσουν για ένα όχι γνωστό και όχι από τώρα ικανό να προσδιοριστεί διάστημα) τις συνέπειες της ήττας του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος. Μια ήττα που έχει φέρει τους λαούς σήμερα σε ολοφάνερα δυσχερή θέση.
Αποτελέσματα της δυσχερούς αυτής θέσης είναι:
- Οι δυσκολίες στην ανάπτυξη αντιιμπεριαλιστικού – αντιπολεμικού κινήματος, παρά την εντελώς προφανή αναγκαιότητα. Η δυσκολία που συναντά η οργάνωσή μας από άλλες οργανώσεις στο να καλεστεί μια διαδήλωση ενάντια στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ και στις εξοπλιστικές κούρσες αποτελεί ένα μικρό, αλλά χαρακτηριστικό δείγμα της κατάστασης αυτής.
- Η τεράστια πίεση που δέχονται τα επαναστατικά κινήματα σε διάφορές περιοχές του πλανήτη, αλλά και η διαφαινόμενη σοβαρή πίεση που δέχεται η ηρωική παλαιστινιακή αντίσταση.
- Οι σαφείς δυσκολίες στη συγκρότηση του εργατικού κινήματος και το πέρασμα σε όλες τις χώρες μιας σειράς αντιλαϊκών μέτρων σε σχέση, συνολικά, με τις συνθήκες ζωής της εργατικής τάξης, των λαών και της νεολαίας και τις κατακτήσεις τους σε διάφορα επίπεδα.
Όμως η παραπάνω είναι η μία πλευρά της εικόνας. Γιατί, υπάρχει και η άλλη πλευρά:
Υπάρχουν οι επίμονες κινητοποιήσεις αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό και καταγγελίας της γενοκτονίας και του δολοφονικού κράτους του Ισραήλ. Πρέπει να σημειώσουμε ότι αυτές οι κινητοποιήσεις έρχονται σε αντιστοιχία με ένα πολύ πλατύ αίσθημα της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας. Το οποίο αίσθημα, μάλιστα, είναι σε κόντρα με όλες τις άρχουσες τάξεις που συναινούν στο έγκλημα και υπερνικάει την τεράστια προπαγανδιστική μηχανή που έχουν στήσει οι σιωνιστές και οι αμερικάνοι αλλά και οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές. Παρά την άμεση κρατική τρομοκρατία, το ξύλο και τα χημικά στις διάφορες πόλεις της Ευρώπης και των ΗΠΑ, παρά την ανοιχτή ποινικοποίηση της αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη (και ακόμα και των χρωμάτων της παλαιστινιακής σημαίας), παρά τις σε διατεταγμένη υπηρεσία εκπομπές παραπληροφόρησης στα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, παρά τις ανοιχτές και πολυέξοδες διαφημίσεις των δολοφόνων του Ισραήλ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, παρά και τη χρόνια αποσυγκρότηση του λαϊκού παράγοντα, οι λαϊκές μάζες συνεχίζουν να κινητοποιούνται και να εκφράζουν με κάθε τρόπο που μπορούν την αλληλεγγύη τους στον παλαιστινιακό αγώνα.
Αυτό το πλατύ αίσθημα δεν εκφράζεται μόνο σε προνομιακούς χώρους κατεξοχήν πολιτικής κινητοποίησης, δηλαδή μόνο σε διαδηλώσεις, αλλά και όπου κινείται ο, ας πούμε, «βαθύς λαός». Παλαιστινιακές σημαίες εμφανίζονται σε γήπεδα, σε συναυλίες και σε πλατείες, ενώ τελευταία έχουμε δει και αυτοκίνητα στην Αθήνα να σκιάζουν τα παράθυρά τους με την παλαιστινιακή κεφίγια!
Έχει ιδιαίτερη σημασία να σημειώσουμε ότι όλο αυτό το αίσθημα δεν πυροδοτείται από κάποιες ενδοαστικές αντιθέσεις – όχι πως και αυτό δεν θα έπρεπε να το εκμεταλλευτεί ο λαϊκός παράγοντας. Αλλά εκτιμάμε ότι το κλίμα αυτό εδράζεται σε τρεις βάσεις:
- Η μία είναι το γενικό αίσθημα πλατιάς λαϊκής αγανάκτησης για το έγκλημα που συντελείται και που η αλήθεια είναι ότι είναι από τα εγκλήματα που έχουν ιστορική βαρύτητα, μένουν, δηλαδή, στην ιστορία.
- Η δεύτερη είναι το συνολικό αίσθημα οργής και αδιεξόδου που νιώθουν οι εκμεταλλευόμενοι για όλες τις αδικίες αλλά και την καταπίεση που υφίστανται σε κάθε χώρα και σε κάθε πτυχή της ζωής τους, οργή και αδιέξοδο που ψάχνουν ρωγμές και ευκαιρίες για να εκφραστούν.
- Και η τρίτη είναι ότι οι λαϊκές μάζες έχουν την ανάγκη να εμπνευστούν για κάτι που είναι δίκαιο, μακριά και κόντρα στην ιδεολογική χρεοκοπία, τη βρωμιά, τη σαπίλα και τον κυνισμό του συστήματος και των παραγόντων του, των προπαγανδιστών του και όλου του κόσμου του.
Αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά (και έτσι είναι σε όλες τις πτυχές του κινήματος, από έναν εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα έως μια απεργία) ότι το κίνημα δεν κάνει αποτελεσματική προπαγάνδα μέσω δελτίων Τύπου, αλλά μέσα από τους αγώνες του.
Ο ηρωικός και συνεχιζόμενος αγώνας του παλαιστινιακού λαού είναι ο παράγοντας που έχει εμπνεύσει το κίνημα αλληλεγγύης. Και από την άλλη, το κίνημα αλληλεγγύης ανατροφοδοτεί την αντοχή του παλαιστινιακού λαού στον αγώνα του. Ακόμα και η (δυστυχώς) διευρυμένα αποδεκτή φράση που λέει ο λαός μας κάτω από τις απογοητεύσεις του, ότι «δεν ιδρώνει το αυτί τους ό,τι κι αν κάνουμε», γνωρίζει πλήγμα. Το αυτί του σιωνιστικού δολοφονικού φασιστικού καθεστώτος και των αφεντικών του Αμερικάνων ιδρώνει τόσο πολύ, που εξαγοράζουν μέχρι και ψηφοφορίες στη Eurovision και έχουν πλημμυρίσει τα κοινωνικά δίκτυα με μαύρη σιωνιστική προπαγάνδα.
Οι όλο και εντεινόμενες γκρίνιες και καταγγελίες στον Νετανιάχου για το μάταιο και το αναποτελεσματικό του πολέμου από εκπροσώπους του στρατού και των μυστικών υπηρεσιών του σιωνιστικού κράτους, οι υποδείξεις σε τμήμα του διεθνούς αστικού τύπου «τελειώστε τον Νετανιάχου» είναι αποτελέσματα της ίδιας της πάλης του παλαιστινιακού λαού και του φόβου για μια ενδεχόμενη συνολική αποσταθεροποίηση που μπορεί να δημιουργηθεί στην περιοχή. Αλλά και του διεθνούς κινήματος αλληλεγγύης. Και όχι αποτέλεσμα ύπαρξης μια λιγότερο φασιστικής τάσης στο εσωτερικό της κρατικής μηχανής του μορφώματος που λέγεται Ισραήλ.
«Ξαφνικά», υποτίθεται, λοιπόν, ένας λαός βγήκε ξανά στο προσκήνιο. Ο αγώνας του γίνεται διεθνής είδηση. Οι νέοι άνθρωποι συζητάνε για το θέμα και προσπαθούν να βγάλουν μια άκρη. Μπαίνει στην ημερήσια διάταξη η δολοφονική φύση του σιωνισμού και η εγκληματική φύση του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ και της ΕΕ αλλά και των αρχουσών τάξεων και των κυβερνήσεων (σαν την ελληνική) που του κάνουν πλάτες. Είναι, άραγε μικρά όλα αυτά;
Και ταυτόχρονα ο πλανήτης βράζει παντού! Οι αστικές κυβερνήσεις σε ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις είναι σε διαρκή κρίση και περιδίνηση και βρίσκουν διέξοδο σε ολοένα και πιο αντιδραστικές και μαύρες «διαφυγές». Όπου παρεμβαίνουν οι μάζες με αγωνιστικό τρόπο, η πολιτική κρίση οξύνεται.
Στις χώρες της Λατινικής Αμερικής οι λαοί, το προλεταριάτο και η νεολαία είναι σε σοβαρές συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής και με διάφορα τερατώδη μορφώματα σαν αυτό του Μιλέι με το πριόνι στην Αργεντινή. Στις ΗΠΑ, το πρωτοφανές δείγμα ανοιχτής φασιστικοποίησης με το κατέβασμα των πεζοναυτών για να περάσουν οι βίαιες απελάσεις μεταναστών και να κατασταλούν οι μαζικές και μαχητικές κινητοποιήσεις δεν δείχνει τίποτα άλλο από ένα σύστημα που είναι σε τέτοια κρίση, αδιέξοδα και αντιλαϊκή υστερία, που γεννάει καθημερινά αντίρροπες συνθήκες και αναζητήσεις.
Τα διεθνή αντιδραστικά Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης δεν μπορούσαν να κρύψουν την ενόχλησή τους για διαδηλωτές που ήταν τυλιγμένοι όχι με τη μεξικάνικη, αλλά με την κόκκινη σημαία με σφυροδρέπανο και αστέρι! Και δεν αντέχουμε να μη σημειώσουμε ότι η άγρια καταστολή των διαδηλώσεων στο Λος Άντζελες συνάντησε τη στοργική κατανόηση του Russia Today και του προπαγανδιστικού μηχανισμού του ρώσικου ιμπεριαλισμού.
Αλλά και στη χώρα μας, είναι φανερές οι αναζητήσεις του λαού. Και είναι εντυπωσιακό πόσο μεγάλο τμήμα των νέων ανησυχεί σοβαρά για το ενδεχόμενο του πολέμου. Ενώ η καθίζηση στη ζήτηση στρατιωτικών σχολών στα μηχανογραφικά είναι τέτοια, που ο αστικός Τύπος μιλάει για «σχολές που από περιζήτητες έγιναν ανεπιθύμητες» και η κυβέρνηση ρίχνει την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής και μεθοδεύει μια σειρά κίνητρα μήπως αντιμετωπιστεί το πρόβλημα. Ακόμα και πριν από το φοιτητικό κίνημα ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, το 61% των νέων 17-24 χρονών δήλωνε αντιπάθεια για την Αστυνομία!
Συντρόφισσες και σύντροφοι, συναγωνίστριες και συναγωνιστές,
Δεν τρελαθήκαμε βέβαια. Δεν ψάχνουμε ενέσεις ψεύτικης αισιοδοξίας. Έχουμε πλήρη επίγνωση ότι ο συσχετισμός παραμένει αυτός που είναι. Όπως έχει διαμορφωθεί μετά την ήττα της επαναστατικής γραμμής στο κίνημα και τη συνακόλουθη αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης. Συσχετισμός εξαιρετικά αρνητικός για τους λαούς, τη νεολαία, το προλεταριάτο.
Και για να επιστρέψουμε –παραγωγικά θεωρούμε- στα προβλήματα και τις αδυναμίες αλλά και στο βασικό θέμα της σημερινής εκδήλωσης, ας διατυπώσουμε κάποια ερωτήματα: Και ο πόλεμος στην Ουκρανία; Και οι εξοπλισμοί; Και οι νατοϊκές βάσεις; Και οι πολεμικές οικονομίες; Και η πολεμική προετοιμασία της κοινωνίας ώστε να βγάλει το σκασμό απέναντι στην καταστροφή της; Πού βρίσκεται εκεί η παρέμβαση των μαζών;
Για να μην είμαστε άδικοι, θα θέλαμε καταρχάς να σημειώσουμε την εκτίμησή μας ότι ο λαός στη χώρα μας, ενώ διακατέχεται από φόβο για τα τεκταινόμενα στην Ουκρανία, κρατά, ταυτόχρονα μια απόσταση από αυτά και δείχνει να μη διαλέγει πλευρά. Αυτή η προσέγγιση είναι καταρχάς σωστή, γιατί στην Ουκρανία διεξάγεται ένας άδικος πόλεμος με πρωταγωνιστές –άμεσους ή έμμεσους- δύο ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Είναι καταρχάς θετικό το γεγονός ότι ο λαός μας δεν έχει πειστεί περί της σωστής πλευράς της ιστορίας ούτε από τα νατοϊκά τσιράκια της κυβέρνησης και από όλο το σκυλολόι του συστήματος αλλά ούτε και από αυτούς που περιμένουν λύσεις από τη Ρωσία, δηλαδή από μια αντιδραστική ιμπεριαλιστική δύναμη ανταγωνίστρια με το ΝΑΤΟ.
Στην εξίσωση πρέπει να βάλουμε και το πραγματικό και εξηγήσιμο γεγονός ότι κανένα λαϊκό κίνημα δεν έχει αναπτυχθεί ούτε στην Ουκρανία αλλά ούτε στη Ρωσία με κάποιο προοδευτικό πρόσημο. Η καθοριστική φύση αυτού του πολέμου ως πολέμου ανταγωνισμού ιμπεριαλισμών έχει απομακρύνει δυστυχώς (από όσο γνωρίζουμε τουλάχιστον) την ύπαρξη ενός πλαισίου αγώνα στις δύο αυτές χώρες που να προτάσσει τους κοινούς αγώνες των δύο λαών κόντρα σε όλους τους ξένους ιμπεριαλιστές.
Όμως, κάπου εδώ τελειώνουν τα θετικά και αρχίζουν τα προβλήματα. Και το πρόβλημα που υπάρχει είναι η καθοριστική απουσία των μαζών από όλο το αντιδραστικό τόξο εξελίξεων που αφορά τα αλληλοσυνδεόμενα ζητήματα παρόξυνση ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών – προετοιμασία του επόμενου μεγάλου πολέμου – εξοπλισμοί – ανάγκη αντιιμπεριαλιστικού αντιπολεμικού κινήματος.
Συντρόφισσες, σύντροφοι, συναγωνίστριες, συναγωνιστές,
Στο ντοκιμαντέρ που προβάλαμε πριν από λίγες μέρες «48 | Αντίσταση στον μεγάλο εποικισμό», ακούσαμε από Παλαιστίνιες και Παλαιστίνιους της Δυτικής Όχθης να λένε «Δεν είμαστε θύματα, Είμαστε αγωνιστές της ελευθερίας – Δεν θέλουμε τα δάκρυά σας, θέλουμε στις χώρες σας να παλέψετε ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό».
Το ζήτημα που θέτουν οι παραπάνω φράσεις αποτελεί ΤΟ ζήτημα. Και ακουμπάει το πρόβλημα που προσδιορίσαμε λίγο πριν.
Ο λαός ανταποκρίνεται με επιμονή και πολλές φορές με ηρωισμό όταν καλείται σε κάτι στο οποίο έχει πειστεί ότι έχει μια αξία. Αλλά συνεχίζει να κρατάει αποστάσεις από την ανάγκη να είναι ο ίδιος το υποκείμενο που θα δημιουργήσει αυτό το κάτι.
Αυτές τις μέρες, αγωνιστές και αγωνίστριες προσπαθούν να πορευτούν στη Ράφα σε μια ασφαλώς θετική πρωτοβουλία. Και σκεφτόμαστε: πόσο μεγάλη σημασία θα είχε παράλληλα να πλημμύριζαν τα Χανιά, η Ξάνθη, η Αλεξανδρούπολη με διαδηλωτές που να βροντοφώναζαν ενάντια στον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό και θα απαιτούσαν να κλείσουν οι βάσεις! Πόσο σπουδαίο θα ήταν να πλημμύριζε παράλληλα η Αθήνα για να «υποδεχτεί» το προεδρικό αεροσκάφος του Νετανιάχου που κατέφυγε στη φιλόξενη από το σύστημα για τους φονιάδες πόλη μας…
Βέβαια, η ιστορία δεν γράφεται με ευχές ούτε με «αν». Άλλωστε, αυτή η κατάσταση είναι το αποτέλεσμα της μακρόχρονης κυριαρχίας του συστήματος αλλά και των φιλικών σε αυτό δυνάμεων. Των αντιλήψεων ότι οι λαϊκές μάζες πρέπει απλώς να ψηφίζουν σωστά, να διαλέγουν το λιγότερο κακό, να επιλέγουν τον λιγότερο μισητό προστάτη, να συνδιαλέγονται με το σύστημα. Των αντιλήψεων ότι η συμμετοχή στον πόλεμο με αποστολή όπλων στην Ουκρανία είναι κακή γιατί μένουν ανοχύρωτα τα νησιά, ότι οι εξοπλισμοί (ναι, του αστικού στρατού της εξαρτημένης από τον ιμπεριαλισμό Ελλάδας) είναι καλοί όταν προσανατολίζονται στην «εθνική άμυνα». Των αντιλήψεων ότι «οι βάσεις θα έφευγαν με δημοψηφίσματα» ή ότι «η Ελλάδα είναι ασφαλώς σύμμαχος των ΗΠΑ, αλλά δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένη». Των αντιλήψεων ότι την ιστορία τη γράφουν οι ιμπεριαλιστές, γιατί τι άλλο σημαίνει το ανέκδοτο για τα σύνορα του ‘67 στην Παλαιστίνη; Με δυο λόγια, αντιλήψεων που οδήγησαν στον ιδεολογικό, πολιτικό και οργανωτικό αφοπλισμό του λαού και την αποσυγκρότηση του κινήματος. Σε όλη αυτήν την πορεία, αν οι δυνάμεις του συστήματος ήταν αυτές που κανοναρχούσαν, οι δυνάμεις του οπορτουνισμού, του ρεφορμισμού και του ρεβιζιονισμού αποτελούσαν την αναγκαία επιμελητεία…
Είναι λοιπόν μια φάση. Που όμως, πια, κάθε μέρα που περνά, γεννά το αντίθετό της…
Η ίδια η επίθεση και τα αδιέξοδα του συστήματος γεννούν καθημερινά τους όρους και κάνουν καθημερινά πιο φανερή την κρίσιμη ανάγκη για συγκρότηση της λαϊκής πάλης. Αυτό είναι και το έδαφος πάνω στο οποίο θα βλέπουμε όλο και πιο συχνά αγωνιστικές αναζητήσεις του λαού και της νεολαίας. Ίσως όχι με τον τρόπο που περιμένουμε, ίσως όχι με τον τρόπο που ξέρουμε – και πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για τέτοιους «αιφνιδιασμούς» παράδοξης και ασύμμετρης εισόδου των μαζών στο προσκήνιο.
Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι,
Το ΚΚΕ(μ-λ) –με όλες τις σοβαρές αδυναμίες του- εδώ και δεκαετίες προσπάθησε να κρατήσει ψηλά τη σημαία του αντιιμπεριαλιστικού – αντιπολεμικού αγώνα. Ποτέ δεν θαμπωθήκαμε από εφήμερες, ανόητες υποτιθέμενες αναλύσεις των think tank του συστήματος – ποτέ δεν αντιγράψαμε άλλες προσεγγίσεις. Βασιστήκαμε στα δικά μας εργαλεία ανάλυσης των εξελίξεων όχι με βάση πρόσκαιρα φαινόμενα ή εντυπώσεις αλλά με βάση τα πραγματικά δεδομένα. Και με αυτά τα εργαλεία, δεν διαψευστήκαμε ποτέ, ούτε και δημιουργήσαμε ποτέ αυταπάτες στο δυναμικό μας αλλά και στο λαό.
Πριν από ένα χρόνο, στις αρχές Ιούλη του 2024, έγινε η 10η Συνδιάσκεψη της οργάνωσής μας. Σε αυτήν, μια βασική εκτίμηση που ψηφίστηκε ήταν ότι η παρόξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων βάζει τον πλανήτη σε φάση διαμόρφωσης όρων για το ξέσπασμα του επόμενου μεγάλου πολέμου από τις βασικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Η εκτίμηση αυτή συνάντησε την απορία ή αμηχανία άλλων δυνάμεων της Αριστεράς. Είναι περιττό να σημειώσουμε τι συζητιέται παντού τώρα…
Πριν από 4 μήνες, στις 22-23 Φλεβάρη του 2025, στη βάση της παραπάνω ανάλυσης, η οργάνωσή μας διοργάνωσε και φιλοξένησε ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ – ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ – ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, μια δύσκολη διοργάνωση κατά γενική ομολογία υψηλών προδιαγραφών, η οποία ήταν εξαιρετικά επιτυχημένη. Στη συνάντηση αυτή, οργανώσεις από διάφορες περιοχές του κόσμου αντάλλαξαν εκτιμήσεις και αποφάσισαν την επιδίωξη κοινών δράσεων και τη δημιουργία διαδικτυακού ενημερωτικού δελτίου, το οποίο σας καλούμε να επισκέπτεστε. Με λύπη μας σημειώνουμε, ότι, με εξαιρέσεις βέβαια, η συμμετοχή των συμμετεχουσών ελληνικών οργανώσεων τη δεύτερη μέρα του διημέρου δεν μας έδωσε την εντύπωση ότι έχει γίνει σαφές στις οργανώσεις της Αριστεράς τι είναι αυτό που συμβαίνει. Καθώς και ότι η κουλτούρα του πολιτικού διαλόγου βρίσκεται δυστυχώς ακόμα στα σπάργανα…
Συντρόφισσες και σύντροφοι, συναγωνίστριες και συναγωνιστές, φίλες και φίλοι,
Εξηγήθηκαν στην πρώτη εισήγηση οι δραματικές συνέπειες σε ΚΑΘΕ ΠΤΥΧΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ τις οποίες φέρνει η κούρσα των εξοπλισμών που καθοδηγούν οι ιμπεριαλιστές. Αυτές τις συνέπειες πρέπει να τις εξηγήσουμε πλατιά, απλά και με κάθε τρόπο στο λαό.
Το ίδιο πλατιά και απλά πρέπει να εξηγήσουμε γιατί το Ισραήλ δεν αποτελεί παρά ένα ψευδοκράτος, ένα μόρφωμα που στήθηκε για να είναι ο τραμπούκος του ιμπεριαλισμού στη Μέση Ανατολή ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ.
Η οργάνωσή μας μαζί με όσες δυνάμεις, συλλογικότητες, αγωνίστριες και αγωνιστές κατανοούν την ανάγκη ΘΑ ΠΑΛΕΨΟΥΜΕ ΝΑ ΣΗΚΩΣΕΙ Ο ΛΑΟΣ, ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΚΑΙ Η ΝΕΟΛΑΙΑ ΤΗ ΣΗΜΑΙΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ, ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΥΣ, τη σημαία της διεθνιστικής αλληλεγγύης με τον τούρκικο και κουρδικό λαό, με τον παλαιστινιακό λαό και όλους τους λαούς που αγωνίζονται.
Ως πρώτο μικρό αλλά αναγκαίο βήμα, θα επιδιώξουμε την πλατύτερη συμμετοχή σε διαδηλώσεις τις ημέρες της συνόδου του ΝΑΤΟ που θα γίνει 24-26 Ιούνη, μια σύνοδος που θα έχει το θεάρεστο έργο να μεταφέρει τις φιλοπόλεμες κατευθύνσεις των αφεντικών ιμπεριαλιστών στα κράτη μέλη για την επόμενη περίοδο.
Τέλος, σας καλούμε στη μεγάλη λαϊκή διαδήλωση που θα γίνει αύριο στις 7:00 μμ στο κέντρο της Αθήνας για να καταγγελθεί το κράτος δολοφόνος Ισραήλ και να χαιρετίσουμε την ηρωική αντίσταση του παλαιστινιακού λαού.
