Στις 16 του Ιούνη ξεκινά η απεργία των ναυτών-λοστρόμων στα Ε/Γ-Ο/Γ πλοία της Αδριατικής. Η τελευταία ΣΣΕ που υπέγραψε η ΠΝΟ με την εργοδοσία, πίσω απ’ τις πλάτες των ναυτεργατών, δεν καλύπτει καμία απ’ τις ανάγκες των εργαζομένων στα πλοία και κυρίως αυτών της επιστασίας των ναυτών-λοστρόμων. Η εξαρχής υπονομευμένη απ’ την ηγεσία της ομοσπονδίας 48ωρη απεργία (3-4 Ιούνη) και το θολό της πλαίσιο δεν έδωσε καμία διεκδικητική προοπτική, γι’ αυτό και η συζήτηση στους κόλπους των ναυτεργατών φούντωσε, με αποτέλεσμα την κήρυξη νέας απεργίας, αυτήν τη φορά μονάχα απ’ το πρωτοβάθμιο σωματείο της ΠΕΝΕΝ.
Απ’ την πρώτη στιγμή οι εργοδότες (ΣΕΕΝ) έτρεξαν στο πρωτοδικείο Πειραιά, που χωρίς δεύτερη σκέψη έβγαλε στην παρανομία τους απεργούς, ενώ ΠΝΟ και ΓΣΕΕ σφύριζαν αδιάφορα αποφεύγοντας να την καλύψουν. Αν και καθυστερημένα, το ΕΚ Πάτρας τελικά κάλυψε την απεργία την πρώτη μέρα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως η εργοδοσία πτοήθηκε, μιας και συνέχισε να βγάζει παράνομες τις επαναλαμβανόμενες απεργίες των επόμενων ημερών. Απ’ την άλλη, η καθολική συμμετοχή στην απεργία, οι καθημερινές μαζικές και σε κλίμα ομοφωνίας συνελεύσεις των εργατών νομιμοποιούσαν με τον δικό τους τρόπο τον αγώνα. Οι απεργοί δεν έκαναν βήμα πίσω ακόμα κι όταν το Λιμενικό μπούκαρε σε πλοία συλλαμβάνοντας 18 συναδέλφους τους. Τελευταίο χαρτί για τους εφοπλιστές ήταν κι η δημιουργία κλίματος τρομοκρατίας και «κοινωνικού αυτοματισμού» όταν στοίβαξε εκατοντάδες επιβάτες σε δύο επιβατικά πλοία, κάλεσε ιδιοκτήτες φορτηγών και αυτοκινητιστές να έρθουν για επιβίβαση και παράλληλα έβαλε τις διοικήσεις των πλοίων να πιέσουν τους απεργούς να σταματήσουν τον αγώνα τους. Ο αγώνας όμως αυτός ήταν δίκαιος και όσο πίεζαν οι εργοδότες, άλλο τόσο πείσμωναν οι ναυτεργάτες.
Η κατάσταση στα πλοία και τα λιμάνια ήταν πάντα δύσκολη, αλλά οι συνθήκες εργασίας χρόνο με τον χρόνο γίνονταν χειρότερες, με σημαντικό σημείο την ψήφιση του αντιναυτεργατικού νόμου 4150 το 2013, που μείωσε τις οργανικές συνθέσεις των πλοίων και τις ασφαλιστικές εισφορές των εργοδοτών. Με μισθούς καθηλωμένους και με υποστελεχωμένα πληρώματα, οι ναυτεργάτες έρχονται αντιμέτωποι όχι μόνο με τη φτώχια αλλά και με τον θάνατο. Τραγικό παράδειγμα η εργοδοτική δολοφονία 47χρονης εργάτριας από τράκτορα κατά τη διάρκεια εκφόρτωσης στο λιμάνι της Πάτρας τον περασμένο Απρίλη. Με κύκλο εργασιών άνω των 40 δισ. την τελευταία χρονιά για τον ελληνικό και ελληνόκτητο στόλο, το ντόπιο και ξένο εφοπλιστικό κεφάλαιο αρνείται πεισματικά να δώσει έστω και τα βασικά για τη ζωή όσων με ένταση εκμεταλλεύεται. Αυτό προστίθεται στη συσσωρευμένη οργή, που μεγαλώνει στη ρώσικη ρουλέτα των εντατικοποιημένων βαρδιών στα πλοία, και εκφράστηκε και στις απεργιακές κινητοποιήσεις στα λιμάνια της χώρας.
Οι ναύτες των πλοίων της Αδριατικής, με βάση τα λιμάνια Πάτρας και Ηγουμενίτσας, όντας πιο «ριγμένοι» του κλάδου απαίτησαν τα αυτονόητα:
1) Εξίσωση των μισθών τους με την Ακτοπλοΐα
2) Επαναφορά των συνθέσεων των πληρωμάτων
3) Δύο ρεπό τον μήνα εκτός πλοίων
4) Express δρομολόγια
Μαζί μ’ αυτά ζητούσαν και την αύξηση του επιδόματος για τα γκαράζ των πλοίων. Τέτοιες διεκδικήσεις δεν αποτελούν κάποιο «προωθημένο» σχέδιο φαντασίας, αλλά το ελάχιστο που πρέπει να παραχωρήσουν οι εφοπλιστές για να βελτιωθούν οι συνθήκες δουλειάς και ζωής σε μια περίοδο που η ανασφάλεια κι η ακρίβεια τσακίζει κόκκαλα. Οι απεργοί της Αδριατικής ξεκίνησαν με σκοπό ν’ αποσπάσουν όσα περισσότερα μπορούν, πεισμένοι πως δεν πρόκειται να γυρίσουν στις βάρδιές τους με άδεια χέρια και τελικά τα κατάφεραν! Έπειτα από 10 μέρες απεργιακού αγώνα, ο Δ. Θεοδωράτος, πρόεδρος του ΣΕΕΝ και Αναπληρωτής Διευθύνων Σύμβουλος της Attica Group, «έριξε τα μούτρα του» και κατέβηκε στην Πάτρα με σκοπό να βρεθεί με τα πληρώματα της εταιρίας ερήμην των απεργών για ν’ ασκήσει κατ’ ιδίαν τις πιέσεις που δεν ευδοκίμησαν νωρίτερα. Οι ναυτεργάτες όμως δεν του επέτρεψαν να κινηθεί όπως σχεδίαζε, με τους απεργούς να τον «αιφνιδιάζουν» σ’ ένα απ’ τα πλοία του. Η άμεση κινητοποίηση των απεργών ανάγκασε την εργοδοσία να κάνει πίσω, με αποτέλεσμα το επιτυχημένο κλείσιμο της 10ήμερης απεργίας.
Οι εχθροί και οι «φίλοι» της απεργίας
10 μέρες οι απεργοί βρέθηκαν αντιμέτωποι με μια εργοδοσία εξοπλισμένη με όσα όπλα είχε στη διάθεσή της απ’ τη φαρέτρα του αντεργατικού νομικού οπλοστασίου. 10 μέρες οι απεργοί βρέθηκαν αντιμέτωποι με την κατά βάση εχθρική στάση του εργοδοτικού συνδικαλισμού των ΓΣΕΕ-ΠΝΟ. Αυτές όχι μόνο δεν έκαναν τίποτα για να στηρίξουν την απεργία, αλλά συνέχισαν ακόμα πιο εχθρικά καταγγέλλοντάς την. Οι ανακοινώσεις τους για την απεργία μιλάνε από μόνες τους: «…θα δρομολογηθεί να απαλλαγούν, όσο πιο σύντομα γίνεται, τα υπό Ελληνική σημαία πλοία της Αδριατικής από τους Έλληνες Ναυτεργάτες…» (18/06) και «Καταγγέλλουμε όλους αυτούς που το προηγούμενο δεκαήμερο σουλατσάρανε στο Λιμάνι της Πάτρας […] ενώ η αλήθεια είναι ότι ήταν και είναι σε εξέλιξη η εκτέλεση του Συμβολαίου για το πέταγμα των Ελλήνων Ναυτεργατών από αυτά τα πλοία». (24/06). Η διοίκηση της ΠΝΟ χρησιμοποιώντας το εργοδοτικό αφήγημα περί οργανωμένου σχεδίου με σκοπό να χαθεί η ελληνική σημαία από τα πλοία της Αδριατικής, καλούσε τους ναυτεργάτες σε ανοιχτή απεργοσπασία. Τελευταία κατάπτυστη κίνηση της ΠΝΟ είναι κι η μήνυση που κατέθεσε κατά της ΠΕΝΕΝ στις αρχές της εβδομάδας.
Απ’ την άλλη, τα ναυτικά σωματεία που ελέγχει το ΠΑΜΕ και συνολικά οι δυνάμεις του στα δύο λιμάνια (Εργατικά Κέντρα κτλ.) δεν έκαναν ούτε τα βασικά για τη στήριξη του δίκαιου αγώνα των ναυτεργατών. Δεν πρόκειται για υποτίμηση ενός αγώνα που δεν γίνεται στα δικά τους μέτρα, αλλά για εξόφθαλμη υπονόμευσή του. Η επίσκεψη του Κουτσούμπα στο λιμάνι της Πάτρας, η κάλυψη της απεργίας από τα Εργατικά Κέντρα και τα σωματεία ΠΕΜΕΝ-ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ, χωρίς την ουσιαστική συμμετοχή των μελών του, δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν αυταπάτες για το ποιες είναι οι «ταξικές» δυνάμεις μέσα στο κίνημα. Στην πραγματικότητα δεν έκαναν τίποτα για να δημιουργηθεί κίνημα συμπαράστασης στους απεργούς ναυτεργάτες.
Απ’ την πρώτη μέρα, οι δικές μας δυνάμεις βρέθηκαν στα λιμάνια των απεργών. Εκτιμώντας τα δίκαια αιτήματα και την αποφασιστικότητα των ναυτεργατών από νωρίς, βάλαμε πλάτη για να νικήσουν. Πρωτοστατήσαμε στη δημιουργία Επιτροπής Αλληλεγγύης, που κατάφερε να κάνει μαζική συγκέντρωση στο κέντρο της Πάτρας. Οι καθημερινές μας παρεμβάσεις στις συγκεντρώσεις και τις συνελεύσεις στο λιμάνι, η συμμετοχή στις περιφρουρήσεις, οι μαζικές αφισοκολλήσεις και παρεμβάσεις στην πόλη, ήταν ένα μικρό δείγμα της εμπιστοσύνης που δώσαμε στον αγώνα των ναυτεργατών και στο τέλος δικαιωθήκαμε μαζί τους. Η επιτυχία αυτού του αγώνα φέρει διπλή νίκη για όλους μας. Πρώτον γιατί κατάφερε να αποσπάσει μεγάλο μέρος των διεκδικήσεων της απεργίας και δεύτερον γιατί αφήνει μια σημαντική παρακαταθήκη για τις μορφές και τον χαρακτήρα των αγώνων που θα χρειαστεί να δώσει στο μέλλον η εργατική τάξη κι ο λαός μας.
