Αφού ζήσαμε έναν πόλεμο που δεν κηρύχθηκε ποτέ, ήρθε μια κατάπαυση πυρός άνευ όρων η οποία θα δούμε κατά πόσο θα διαρκέσει αλλά και τι θα τη διαδεχτεί! Αυτή τη στιγμή η κάθε πλευρά μετρά τα τρωτά της σημεία και τα ατού της, τις επιτυχίες και τις αποτυχίες της, όλοι τους εξετάζουν τα βήματά τους την «επόμενη μέρα».
Επίδειξη δύναμης
Μετά την τυχοδιωκτική επίθεση του σιωνιστικού-φασιστικού κράτους του Ισραήλ στο Ιράν με τις πλάτες των ΗΠΑ, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός επέλεξε την άμεση εμπλοκή του, βομβαρδίζοντας τις πυρηνικές εγκαταστάσεις με επίκεντρο αυτή στο Φόρντοου. Η επίθεση αυτή, πέρα από τους στρατιωτικούς και πολιτικούς στόχους όσον αφορά το Ιράν, για τους οποίους θα αναφερθούμε παρακάτω, με βάση τον τρόπο που προβλήθηκε αποτέλεσε ταυτόχρονα και μια επίδειξη δύναμης του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.
Οι ΗΠΑ έκαναν μια επίδειξη των καταστρεπτικών βομβών και των στρατηγικών βομβαρδιστικών του, του εκτεταμένου δικτύου βάσεων που διαθέτουν απ’ άκρη σ’ άκρη της γης αλλά και των δυνατοτήτων άμεσης ανταπόκρισης «όσο μακριά και αν βρίσκεται ο στόχος».
«Παραλήπτες» αυτής της επίδειξης ήταν φυσικά πρώτα απ’ όλους ο ρωσικός και κινέζικος ιμπεριαλισμός. Όμως και οι εταίροι των ΗΠΑ στη συμμαχία του ΝΑΤΟ, ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές, όχι μόνο πήραν το μήνυμα, αλλά με πρωτεργάτη τον γενικό γραμματέα της συμμαχίας, Μαρκ Ρούτε, επιδόθηκαν σε ένα διαγωνισμό γλειψίματος του «νέου σερίφη», αποσπώντας πολλά από όσα εκβιαστικά είχε θέσει στους ευρωπαίους «εταίρους» του εδώ και καιρό. Το μήνυμα σίγουρα έφτασε σε όλες τις άρχουσες τάξεις, ενώ αυτή η επίδειξη δύναμης και ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας είχε ειδικό «παραλήπτη» την εργατική τάξη και τους λαούς όλου του κόσμου με σκοπό τη μαζική τους τρομοκράτηση και καθυπόταξή τους.
Στόχοι της αμερικανοστήριχτης επίθεσης του Ισραήλ στο Ιράν
Αν πάμε λίγο πιο πίσω, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, όταν έδωσε το πράσινο φως στο Ισραήλ να ξεκινήσει την επίθεσή του στο Ιράν, δεν είχε αποκλείσει το ενδεχόμενο να συρθεί το Ιράν σε μια άσχημη για το ίδιο συμφωνία για το πυρηνικό του πρόγραμμα.
Όσον αφορά το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, αν αυτό κυρίως αποτέλεσε το πρόσχημα για την επίθεση Ισραήλ – ΗΠΑ, δευτερευόντως απηχούσε την ανησυχία τους για μια πορεία ενδυνάμωσής του ως περιφερειακού παίχτη. Καθόλου τυχαία δεν είναι και η ταυτόχρονη στόχευσή τους στο ιρανικό βαλλιστικό πρόγραμμα, του οποίου η αξία αποδείχθηκε στην πρόσφατη σύγκρουση και που η κατάργησή του ήταν η δεύτερη κύρια απαίτηση των ΗΠΑ το 2017, όταν αποχώρησαν από την επονομαζόμενη Συμφωνία για τα Πυρηνικά του Ιράν (JPKOA) κατά τη διάρκεια της πρώτης θητείας του Τραμπ.
Βέβαια ο ενδιάμεσος στόχος των ΗΠΑ ήταν σε κάθε περίπτωση να αποδυναμώσουν το καθεστώς και να περιορίσουν σημαντικά την εμβέλεια και την επιρροή του στην περιοχή. Στόχος που αποτελούσε συνέχεια της πολιτικής που είχε ξεκινήσει πολλούς μήνες πριν, όταν από τις ΗΠΑ δόθηκε στο Ισραήλ, πέρα από το σφαγιασμό των Παλαιστινίων, ένας ευρύτερος ρόλος: αυτός της αποδυνάμωσης του λεγόμενου «άξονα της αντίστασης» (Χαμάς, Χεζμπολάχ, Συρία του Άσαντ, επιρροή στο Ιράκ, Χούθι της Υεμένης) που σε σημαντικό βαθμό επιτεύχθηκε τόσο από τη δράση του Ισραήλ όσο και άλλων δυνάμεων (Τουρκία στην περίπτωση της Συρίας) και φυσικά των ΗΠΑ. Ωστόσο η κεντρική και μάξιμουμ στόχευση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού ήταν να ανατρέψει και να αναστρέψει τη στρατηγική προσέγγιση του Ιράν με τον ρωσικό και τον κινέζικο ιμπεριαλισμό και φυσικά να εγκαθιδρύσει ένα φιλοδυτικό καθεστώς. Αυτή η ευρύτερη στόχευση ήταν ένα γεγονός που δημιουργούσε ασάφεια για το μέχρι πού θέλει να το τραβήξει η Ουάσιγκτον.
Μόνο να δει κάποιος το χάρτη, το μέγεθος και τη στρατηγική θέση του Ιράν, μπορεί να κατανοήσει το πόσο στοίχισε στις ΗΠΑ η απώλεια του Ιράν το 1979 και αντίστροφα, γιατί εδώ και δεκαετίες πασχίζει να το ξανακερδίσει. Πολύ περισσότερο στην περίοδο που έχει ανοιχτεί και η οποία χαρακτηρίζεται από την όξυνση της διαπάλης των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για την παγκόσμια ηγεμονία. Και μέσα σ’ αυτήν να έχουμε σαν κεντρικό στοιχείο της την αγωνιώδη προσπάθεια και της νέας διοίκησης του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού να αντιμετωπίσει τη σχετική αποδυνάμωση των ΗΠΑ έναντι των αντιπάλων τους, βασιζόμενη στη δυνατότητά των ΗΠΑ να παίρνουν πρωτοβουλίες και στο γεγονός ότι παραμένουν η πιο ισχυρή ιμπεριαλιστική δύναμη στη γη.
Η άμεση εμπλοκή των ΗΠΑ
Θεωρούμε ότι μετά τον αρχικό αιφνιδιασμό του ιρανικού καθεστώτος από το εύρος της επίθεσης των σιωνιστών, που συνδυάστηκε και έγινε κατορθωτή από τη διάβρωση –από τις μυστικές υπηρεσίες Ισραήλ και ΗΠΑ- των συστημάτων ασφαλείας και τη δολοφονία ανώτατων στρατιωτικών και επιστημόνων του πυρηνικού προγράμματος, η ιρανική ηγεσία ανασυγκρότησε τις δυνάμεις της.
Έτσι, παρά το αρνητικό ισοζύγιο στην αντιαεροπορική άμυνα και συνακόλουθα την ενισχυόμενη αεροπορική υπεροχή των σιωνιστών πάνω από το Ιράν, το ιρανικό καθεστώς απάντησε με αλλεπάλληλα κύματα βαλλιστικών πυραύλων. Τα χτυπήματα αυτά και ιδιαίτερα στο ερευνητικό κέντρο Βάισμαν, σε βάσεις αλλά και κάποιες κρίσιμες υποδομές του σιωνιστικού κράτους ήταν πολύ ακριβή και δημιούργησαν ανησυχία τόσο για το είδος της βοήθειας που εισπράττει το Ιράν όσο και για το τι θα μπορούσε να επακολουθήσει. Πάνω απ’ όλα όμως διέλυσαν το μύθο του απροσπέλαστου «Σιδερένιου Θόλου» του φασιστικού Ισραήλ και μαζί με αυτόν μετέφεραν – κάτι πρωτόγνωρο για το Ισραήλ από την ίδρυσή του ακόμα- την ανασφάλεια στο εσωτερικό του σιωνιστικού κράτους, προκαλώντας αναταράξεις, τριγμούς και σοβαρούς προβληματισμούς στην ηγεσία του.
Παράλληλα η διοίκηση Τραμπ εκτιμούσε ότι αν από τη μια το καθεστώς του Ιράν έχει αποδυναμωθεί σε κάποιο σημαντικό βαθμό, από την άλλη η ελπίδα και στόχευση του Ισραήλ και των ΗΠΑ να το αποσταθεροποιήσουν δεν προχωρούσε (πολύ περισσότερο η εκ των έσω ανατροπή του), ενώ άρχισαν να πληθαίνουν τα σημάδια συσπείρωσης του ιρανικού λαού γύρω από την ηγεσία του. Επίσης, τόσο οι πυραυλικές απαντήσεις του Ιράν (που γράφτηκε ότι –από ένα σημείο και πέρα- είχαν τη συμμετοχή ρωσικών δορυφόρων) όσο και κάποιες άλλες κινήσεις (κινέζικα μεταγωγικά αεροπλάνα μετέφεραν συνεχώς υλικό στο Ιράν) έδειχναν μια -χαμηλής έστω έντασης- εμπλοκή τόσο της Ρωσίας όσο και της Κίνας. Ενώ είναι ένα ζήτημα τι διαμείφθηκε στη συνομιλία Τραμπ-Πούτιν.
Φαινόταν δηλαδή όχι μόνο ότι η επίθεση του Ισραήλ έπιανε ένα όριο, αλλά και ότι η όλη εξέλιξη κινδύνευε να μετατραπεί σε ένα δεύτερο μέτωπο, απροσδιόριστης έκτασης και βάθους. Έτσι, η άμεση εμπλοκή και η επίθεση των ΗΠΑ προς το Ιράν πραγματοποιήθηκε όχι μόνο για να αντιμετωπιστεί το μπλοκάρισμα των σιωνιστών αλλά και για να οριοθετήσουν τη σύγκρουση. Μια επίθεση που αναζωπύρωσε την κόντρα στο εσωτερικό των ΗΠΑ για τους στόχους και τους κινδύνους της άμεσης εμπλοκής τους στο ναρκοπέδιο της Μέσης Ανατολής. Φυσικά οι ΗΠΑ δεν θα αρνούνταν να αξιοποιήσουν και άμεσα μάλιστα μια κατάρρευση του ιρανικού καθεστώτος σαν αποτέλεσμα αυτής της επίθεσης, όμως κάτι τέτοιο κάθε άλλο παρά φαινόταν σαν πιθανή εξέλιξη.
Έτσι, με την αστραπιαία όσο και στοχευμένη επέμβασή τους, οι Αμερικανοί «έδωσαν» στο σιωνιστικό μαντρόσκυλο αυτό που ήθελε, απαιτώντας ταυτόχρονα να σταθεί στην άκρη, μιας και τα διακυβεύματα το ξεπερνούν πια κατά πολύ και αφορούν τη συνολική στρατηγική των ΗΠΑ. Τα χτυπήματα «τόσο όσο» του Ιράν σε αμερικανικές βάσεις στην περιοχή και μετά από ειδοποίηση της αμερικάνικης ηγεσίας και των αραβικών χωρών που τις «φιλοξενούν», έδωσαν και το αναγκαίο μήνυμα της άλλης πλευράς για το «πάγωμα» της σύγκρουσης.
Εξάλλου η διοίκηση Τραμπ, εκτιμώντας πως ο στόχος αποδυνάμωσης του Ιράν έχει σε ένα βαθμό επιτευχθεί και πως το Ισραήλ αναδύεται σήμερα –παρά τα πλήγματα που έχει δεχθεί- ως η ισχυρότερη περιφερειακή δύναμη στη Μέση Ανατολή, θεώρησε πως κλείνει μια φάση με έστω και ατελείς επιτυχίες που του δίνουν τη δυνατότητα το επόμενο διάστημα να κινηθεί από καλύτερες θέσεις. Βέβαια, θα δούμε πόσο θα επιδράσει «στο ταμείο» που κάνουν και ιδίως στις επιλογές τους (ΗΠΑ- Ισραήλ) η αποδεδειγμένη πια «τρωτότητα» του σιωνιστικού κράτους.
Σε κάθε περίπτωση, η αμερικάνικη ηγεσία στη φάση αυτή ιεραρχεί ένα «πάγωμα» του πολέμου που θα συνοδεύεται από μια διαρκή πίεση –υπό την απειλή νέων επιθετικών κινήσεων- στην ιρανική ηγεσία ώστε να περιορίσει στο ελάχιστο τις περιφερειακές της φιλοδοξίες «και βλέπουμε». Οι αμφίσημες δηλώσεις, από τη μια για την προοπτική μιας συμφωνίας μεταξύ Ιράν - Σαουδικής Αραβίας - Κατάρ, για συμπαραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από πυρηνικά εργοστάσια και από την άλλη των απειλών για νέες επιθέσεις στο Ιράν, δεν δείχνουν μόνο τη ρευστότητα της κατάστασης αλλά και τα διλήμματα των ΗΠΑ.
Ταυτόχρονα και στη βάση των συσχετισμών που διαμορφώνονται, πιθανά να επιχειρήσει μια επανεκκίνηση των «Συμφωνιών του Αβραάμ» με τα αραβικά καθεστώτα και ειδικότερα τη Σαουδική Αραβία, προσπαθώντας ταυτόχρονα να διασκεδάσει τις ανησυχίες τους από τη σχετική ενδυνάμωση του Ισραήλ στην περιοχή. Στο πεδίο αυτό οι ΗΠΑ γνωρίζουν ότι καμιά επανεκκίνηση δεν μπορεί να υπάρξει, ενόσω συνεχίζεται η ατέλειωτη σφαγή του παλαιστινιακού λαού από το σωνιστικό-φασιστικό ισραηλινό κράτος και για αυτό πιέζουν, θα δούμε πόσο αποτελεσματικά, για την επίτευξη μιας κατάπαυσης του πυρός.
Οι ευρασιατικοί ιμπεριαλιστές μπροστά σε κρίσιμες αποφάσεις
Ο ρωσικός και ο κινέζικος ιμπεριαλισμός βρίσκονται μπροστά στην ανάγκη να αντιμετωπίσουν τις νέες γεωπολιτικές προκλήσεις που έχουν προκύψει από τις επιθετικές πρωτοβουλίες που πήρε ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός ενάντια σε μια χώρα που, εκτός των άλλων, αποτελεί μέρος του οικονομικο-πολιτικού σχήματος των BRICS στο οποίο ηγούνται.
Για τη Ρωσία, μετά τον σημαντικό περιορισμό της επιρροής της με βάση την ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ στη Συρία, που κινδυνεύει να οδηγήσει σε απώλεια των βάσεων που εκεί διαθέτει, καλείται να αποδείξει τη δυνατότητά της να στηρίζει τους «στρατηγικούς εταίρους» της, δυνατότητα που τρώθηκε από τη στάση της στην επίθεση ΗΠΑ-Ισραήλ στο Ιράν. Σε μια χώρα δηλαδή που παίζει σπουδαίο ρόλο (ακόμα πιο σημαντικό από αυτόν που έπαιζε η Συρία του Άσαντ) στη διάρρηξη της ζώνης περικύκλωσης που στήνουν οι ΗΠΑ περιμετρικά της Ρωσίας αλλά και της Κίνας.
Στην πανθομολογούμενη μη στήριξη – στο βαθμό που απαιτούσε η πρόκληση των ΗΠΑ, Ισραήλ - από τη Ρωσία υπάρχουν πολιτικές εξηγήσεις που αφορούν και τις δύο πλευρές. Από τη μια ήταν οι αυταπάτες του Πεζεσκιάν και των μερίδων του ιρανικού κατεστημένου που εκπροσωπεί, για τη δυνατότητα της επίτευξης ενός συμβιβασμού με τις ΗΠΑ. Αυτές είχαν σαν αποτέλεσμα και η «Συνθήκη Στρατηγική Εταιρική Σχέση» με τη Ρωσία που υπογράφηκε το Γενάρη του 2025 να επικυρωθεί μετά (!) την επίθεση του Ισραήλ και να έχει αφαιρεθεί από αυτήν –με ιρανική απαίτηση- η αναφορά στην αμοιβαία συνδρομή σε περίπτωση επίθεσης!
Από την άλλη, ο ρώσικος ιμπεριαλισμός κινούνταν και κινείται έχοντας στραμμένη την προσοχή και το βάρος του στο «ουκρανικό μέτωπο» και με τη δυσκολία που αναδεικνύει αυτό το γεγονός στην ανταπόκρισή του σε μέτωπα –έστω και χαμηλότερης κλίμακας- όπως αυτό με την επίθεση ΗΠΑ-Ισραήλ στο Ιράν.
Ταυτόχρονα, η αλλαγή στην ηγεσία του Ιράν μετά την ύποπτη πτώση του ελικοπτέρου και η στάση της νέας ηγεσίας είχε δημιουργήσει ερωτήματα στη Μόσχα για το τι διαμείβεται στο ηγετικό επίπεδο στην Τεχεράνη και αν μπορεί να την εμπιστευτεί, δίνοντάς της οπλικά συστήματα υψηλού επιπέδου. Στα προηγούμενα ίσως επέδρασε σε κάποιο βαθμό και η επιλογή της ρωσικής ηγεσίας οι τακτικές της κινήσεις στη Μέση Ανατολή να μη γίνονται σε αναφορά με έναν και μόνο περιφερειακό παίχτη αλλά σε πολλά επίπεδα. Δυτικοί αναλυτές αναφέρονται έντονα στις πιέσεις που ασκήθηκαν από τη Σαουδική Αραβία προς τη Ρωσία να μην προχωρήσει σε μια τέτοια αποστολή οπλισμού διότι αυτό θα άλλαζε τις ισορροπίες δύναμης στην περιοχή. Και ότι η Ρωσία το έλαβε υπόψη της μιας και – εκτός του βασικού, δηλαδή των ανησυχιών για το «πού το πάει» η ιρανική ηγεσία - έχει διαμορφώσει με τη Σαουδική Αραβία μία σχέση διαμέσου του OPEC+, καταφέρνοντας να κοντράρει σε κρίσιμες στιγμές τις αμερικανικές απαιτήσεις όσον αφορά τη ροή πετρελαίου και φυσικού αερίου.
Έτσι ίσως μπορεί να εξηγηθεί το γιατί από τη συμφωνία παροχής στρατιωτικού εξοπλισμού του περασμένου καλοκαιριού από τη Ρωσία στο Ιράν, που περιελάμβανε μαχητικά αεροπλάνα Su-35, S-400 και εκπαιδευτικά αεροσκάφη, στο Ιράν δόθηκαν μόνο τα τελευταία! Στην τωρινή φάση που η ιρανική ηγεσία είναι αποδυναμωμένη, αυξάνεται η δυνατότητα της Ρωσίας να φέρει την ιρανική ηγεσία πιο πολύ στα μέτρα της ταυτόχρονα με το στόχο τής αποτροπής τού αναπροσανατολισμού του Ιράν που προωθούν οι ΗΠΑ.
Από την πλευρά του Ιράν θα δούμε πόσες συνέπειες θα έχει η «ασυνέπεια» της Ρωσίας και αν αυτή μπορεί να υπερκεράσει την αδήριτη ανάγκη της ηγεσίας του, εφόσον θέλει να σταθεί και να μην προσπεραστεί από τις εξελίξεις ή και να ανατραπεί, να δημιουργήσει ακόμα στενότερους δεσμούς με τη Ρωσία αλλά και την Κίνα. Άρα στην επόμενη περίοδο θα διαπιστώσουμε τις αντοχές του καθεστώτος αλλά και το αν οι κινήσεις των ΗΠΑ επιτάχυναν αυτό που ήθελαν να αποτρέψουν!
Αντίστοιχα για την Κίνα, το πρόβλημα της στάσης της είναι ακόμη μεγαλύτερο, μιας και η ίδια έχει αναδείξει το Ιράν σε έναν από τους πιο σημαντικούς κόμβους (αν όχι τον πιο σημαντικό) για την επέκταση της οικονομικής και πολιτικής της επιρροής στη Μέση Ανατολή και τη Δυτική Ασία. Διότι, από τη συμμετοχή του Ιράν στον Κινέζικο Δρόμο του Μεταξιού – BRI (2016), οι σχέσεις των δύο χωρών ανέβηκαν κλίμακα με την 25ετή συμφωνία οικονομικής συνεργασίας (2021) που προέβλεπε κινέζικες επενδύσεις ύψους 400 δισ. δολαρίων και η οποία ανέδειξε το Ιράν ως έναν από τους βασικούς ενεργειακούς προμηθευτές της (το 90% των εξαγωγών πετρελαίου του Ιράν πάει στην Κίνα).
Μάλιστα δυτικοί αναλυτές αναφέρουν ότι η επίθεση ΗΠΑ-Ισραήλ στο Ιράν υπαγορεύτηκε, εκτός των άλλων, από την ανάγκη των ΗΠΑ να δυναμιτίσουν τον – μεγάλης γεωοικονομικής αξίας - σιδηροδρομικό διάδρομο Κίνας με Ιράν (που υλοποιήθηκε στο πλαίσιο της BRI) και ο οποίος εγκαινιάσθηκε μερικές εβδομάδες πριν από την επίθεση (τέλη Μαΐου του 2025). Με αυτόν το σιδηροδρομικό διάδρομο, η Κίνα μπορεί να παρακάμπτει το Στενό της Μαλάκα (από το οποίο περνάει περίπου το 80% των πετρελαϊκών εισαγωγών και το 60% του ναυτιλιακού εμπορίου της) και τα Στενά του Ορμούζ που βρίσκονται υπό στενό αμερικάνικο έλεγχο.
Έτσι, μπροστά στην αμφισβήτηση του αμερικανικού ελέγχου επί των παγκόσμιων ναυτιλιακών δρόμων, η επίθεση των ΗΠΑ-Ισραήλ εισήγαγε «σημαντικές πολυπλοκότητες στις στρατηγικές και επιχειρησιακές προοπτικές του διαδρόμου». Αντίστοιχη στόχευση υπήρξε και για τον διηπειρωτικό διάδρομο Ρωσίας – Ιράν, που θα συνδέσει την Αζοφική και την Κασπία Θάλασσα με τον Ινδικό Ωκεανό και στην πορεία του οποίου καμιά δυτική (ή φιλοδυτική) δύναμη δεν παρεμβάλλεται, όπως αναφέρει το Bloomberg. Και φυσικά με αυτόν τον τρόπο οι ΗΠΑ υπερασπίζονται και προωθούν τον ανταγωνιστικό σε Ρωσία και Κίνα διηπειρωτικό διάδρομο IMEC που θα συνδέει την Ασία με την Ευρώπη, με θαλάσσια σύνδεση Ινδίας - ΗΑΕ και κατόπιν μέσω σιδηροδρομικού δικτύου θα συνδέει τη Σ. Αραβία και την Ιορδανία με το ισραηλινό λιμάνι της Χάιφα και από εκεί θα καταλήγει διά θαλάσσης στην Ευρώπη.
Για να ξαναγυρίσουμε στην Κίνα, ο κινέζικος ιμπεριαλισμός καλείται να αποδείξει ότι έχει τη δυνατότητα να υπερασπίσει την προσπάθεια επέκτασης της ακτίνας δράσης του πέραν του Ινδο-Ειρηνικού, ότι δηλαδή δεν θα επαναληφθεί για τον ίδιο η περίπτωση της Λιβύης που κατέδειξε ότι η «ήπια ισχύς» δεν μπορεί να σώσει τη διείσδυσή σου σε μια χώρα ή περιοχή ενόσω αυτή δεν στηρίζεται στις στρατιωτικές δυνατότητές σου. Οι ειδήσεις που θέλουν το Ιράν να προχωρά στην αγορά 36 μαχητικών αεροσκαφών J-10C της Κίνας από τα 160 που είχε ζητήσει είναι μια πρώτη κίνηση, έστω και αν έγινε μετά την άρση από τις ΗΠΑ, στις 24/6/2025, των κυρώσεων στην αγορά ιρανικού πετρελαίου από το Πεκίνο!
Επιδιώξεις και όρια των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών στο περιθώριο της σύγκρουσης
Οι ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις κινήθηκαν η κάθε μία στη βάση των δεδομένων και των καταστάσεων που έχουν διαμορφώσει, χωρίς φυσικά να αμφισβητήσουν το πλαίσιο που διαμόρφωναν οι κινήσεις των ΗΠΑ. Η Γερμανία με την ελάχιστη επιρροή στην περιοχή της Μέσης Ανατολής το έπαιξε «τζάμπα μάγκας», πρωτοστατώντας στην αντιιρανική υστερία και τη φιλοσιωνιστική ρητορική και στήριξη. Ο γερμανικός ιμπεριαλισμός θεώρησε ότι μια τέτοια τακτική ήταν το μοναδικό «όχημα» για να χωθεί στις εξελίξεις στην περιοχή. Αντίθετα, ο γαλλικός ιμπεριαλισμός, που διακινδύνευε δεσμούς και επιρροές στην περιοχή, εμφανίστηκε «συγκρατημένος» και υπέρμαχος της «διπλωματικής λύσης». Σε ανάλογο τόνο και για ανάλογους λόγους ο βρετανικός ιμπεριαλισμός έδειχνε να αποκλίνει λίγο από τη συνήθη εικόνα του «βασιλικότερου του βασιλέως» σε σχέση με τις κινήσεις και τις επιλογές των ΗΠΑ.
Επεισόδιο στη μεγάλη πορεία για τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο
Τόσο για τις ΗΠΑ όσο και για τη Ρωσία, παραμένει η δυσκολία ανοίγματος ενός δεύτερου μετώπου, ενός δηλαδή πολέμου πλήρους κλίμακας, ανάλογου με αυτό της Ουκρανίας, ενώ η Κίνα είναι ακόμα «άκαπνη». Παραμένει δηλαδή η στρατηγική υπαγωγή της Μέσης Ανατολής στο «ουκρανικό μέτωπο». Βέβαια, επειδή ακριβώς οι κινήσεις των ΗΠΑ και του Ισραήλ είχαν ισχυρά στοιχεία τυχοδιωκτισμού, κανείς δεν μπορούσε να αποκλείσει μια κλιμάκωση της κατάστασης, που βέβαια θα είχε έτσι κι αλλιώς ποιοτική διαφορά από ένα δεύτερο μέτωπο με την ουσιαστική έννοια του όρου.
Ωστόσο η επίθεση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και συνολικά οι εξελίξεις στη Μέση Ανατολή είναι ένα σημαντικό επεισόδιο την πορείας του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού κόσμου προς τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτή η επίθεση δηλώνει ταυτόχρονα πως αυτή η πορεία, παρά τα ζιγκ- ζαγκ, δεν μπορεί να αναιρεθεί από αυτούς που υποκειμενικά και αντικειμενικά σπρώχνουν και πρωταγωνιστούν σ΄ αυτή την πορεία. Δηλαδή από τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, την Κίνα και από πίσω τούς ευρωπαίους και ιάπωνες ιμπεριαλιστές. Αποδεικνύει ταυτόχρονα ότι αυτή η πορεία θα είναι γεμάτη αίμα, θάνατο και δυστυχία για την εργατική τάξη, τη νεολαία και τους λαούς όλου του κόσμου.
Άλλωστε η ιμπεριαλιστική σύγκρουση στην Ουκρανία ανάμεσα σε ΗΠΑ-Δύση μέσω του ενεργούμενού τους, Ζελένσκι, και τη Ρωσία, ο μεγαλύτερος πόλεμος από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και που παραμένει το κεντρικό «εργαστήριο» της διαμόρφωσης των όρων προς έναν γενικευμένο πόλεμο αυτό δεν καταδεικνύει; Με τους –έως τώρα- εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και τους πολλαπλάσιους σακατεμένους, τα εκατομμύρια πρόσφυγες και την καταστροφή πόλεων και υποδομών. Με τη διαρκώς κλιμακούμενη σε μέσα και έκταση πολεμική αναμέτρηση και την αποτυχία, έως τώρα, της επίτευξης ενός έστω πρόσκαιρου και εύθραυστου συμβιβασμού;
Και οι λαοί;
Ο λαός μας όπως και οι λαοί του κόσμου καλούνται σήμερα να «βγάλουν το σκασμό» στη συντριβή των δικαιωμάτων και των κατακτήσεών τους και να «ματώσουν» οικονομικά για τους δυσθεώρητους πολεμικούς εξοπλισμούς, ώστε να ματώσουν αύριο κυριολεκτικά στους άδικους πολέμους, στο γενικευμένο μακελειό όπου οδηγεί την εργαζόμενη ανθρωπότητα ο γερασμένος και σάπιος κόσμος του καπιταλισμού – ιμπεριαλισμού.
Οι προοδευτικοί άνθρωποι, οι αγωνιστές δεν αναζητούμε στήριξη, ελπίδα και προοπτική στοιχιζόμενοι πίσω από τους ιμπεριαλιστές φονιάδες, ούτε ακουμπώντας τους πόθους μας σε αντιδραστικά καθεστώτα που διαπραγματεύονται τη στήριξή τους από τον ένα ή τον άλλο ιμπεριαλιστή.
Στεκόμαστε δίπλα στο λαό του Ιράν που δέχτηκε την επίθεση από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και το σιωνιστικό Ισραήλ. Είμαστε με το λαό της Παλαιστίνης που παλεύει ενάντια στη γενοκτονία και την κατοχή και για λεύτερη και ανεξάρτητη πατρίδα. Είμαστε με τον κόσμο των λαών, με αυτόν δηλαδή που θα φτιάξουν οι λαοί με την ανειρήνευτη πάλη τους ενάντια στο σύστημα που μας οδηγεί στον γενικευμένο πόλεμο, στην πείνα και τη φασιστικοποίηση.