Διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων με το πρόσχημα της «συναίνεσης» των εργαζομένων φέρνει η κυβέρνηση
Μαζικός και ανυποχώρητος αγώνας η απάντηση!
Με όχημα το νέο αντεργατικό νομοσχέδιο που ετοιμάζει η κυβέρνηση θα προχωρήσει η επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα. Μέχρι και σήμερα δεν έχει αποσαφηνιστεί αν η κυβέρνηση θα προσπαθήσει να το περάσει μέσα στο κατακαλόκαιρο ή θα επιλέξει να το φέρει προς ψήφιση από Σεπτέμβρη, ενώ ταυτόχρονα «τρέχει» το νέο πειθαρχικό στο δημόσιο και η ένταση της επίθεσης στην εκπαίδευση.
Σε κάθε περίπτωση, σίγουρο είναι ότι η κυβέρνηση έχει ψηλά στην ατζέντα της την ένταση της αντεργατικής επίθεσης. Έχει μπροστά της σοβαρό «έργο», τηρώντας τις δεσμεύσεις της απέναντι στα ξένα και ντόπια αφεντικά. Γι’ αυτό κάνει το παν για να πείσει τον λαό και τους εργαζόμενους ότι το νέο αντεργατικό νομοσχέδιο «προέρχεται από την αγορά εργασίας, αφού πολλές από τις ρυθμίσεις του προτάθηκαν από εργαζόμενους και επιχειρήσεις» και «εισάγει ρυθμίσεις που ενισχύουν τους εργαζόμενους». Τα αποσπάσματα απ’ τις ανακοινώσεις του υπουργείου Εργασίας.
Στην προσπάθειά της να βαφτίσει το μαύρο άσπρο, τονίζει χαρακτηριστικά ότι οι ρυθμίσεις που αφορούν την 13ωρη εργασία, τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας σε 10ωρα για όλο το έτος, την κατάτμηση της άδειας κ.ο.κ θα εφαρμόζονται μόνο μετά από αίτημα του εργαζόμενου ή μετά απ’ τη συναίνεσή του στα πλαίσια της ατομικής διαπραγμάτευσης με τον εργοδότη. «Ο εργαζόμενος είναι αυτός που θα καθορίζει το πώς και πόσο θα δουλεύει σύμφωνα με τις ανάγκες του».
Ποιον νομίζουν ότι μπορούν να κοροϊδέψουν; Ποιος θα πειστεί ότι τάχα αυτό το σάπιο σύστημα που στηρίζεται στην εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και των εργαζομένων θα βάλει τώρα μπροστά τις δικές τους ανάγκες; Ποιος θα πειστεί ότι ο εργαζόμενος έχει την ελευθερία να επιλέξει και μάλιστα να διαπραγματευτεί ατομικά επί ίσοις όροις με το αφεντικό του τον τρόπο και τον χρόνο παροχής της εργατικής του δύναμης; Λες και σ’ αυτή τη σχέση δεν υπάρχει ισχυρό και αδύναμο μέρος. Λες και σ’ αυτό το σύστημα δεν καθορίζονται τα πάντα με γνώμονα τις ανάγκες και το κέρδος του κεφαλαίου.
Όλα τα παραπάνω περί συναίνεσης και αιτημάτων των εργαζομένων δεν είναι παρά κυβερνητική προπαγάνδα με στόχο να κρύψουν τη μαύρη καθημερινότητα που ετοιμάζουν. Νομίζουν ότι έχουν κοντή μνήμη οι εργαζόμενοι που εξαναγκάζονταν να επιστρέφουν τα δώρα των Χριστουγέννων στον εργοδότη ή που αναγκάζονται να δουλεύουν 12ωρα με απλήρωτες υπερωρίες γιατί αλλιώς θα πρέπει να περιμένουν στις ουρές της ΔΥΠΑ.
Η σχέση μεταξύ εργαζόμενου και εργοδότη στηρίζεται στην εκμετάλλευση του πρώτου από τον δεύτερο. Ο εργαζόμενος ατομικά δεν έχει τη δυνατότητα να επιβάλει την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του. Γι’ αυτό άλλωστε και οι κατακτήσεις των εργαζομένων ιστορικά ήρθαν μέσα από συλλογικούς αγώνες και όχι μέσα από την ατομική διαπραγμάτευση.
Δεν είναι τυχαίο ότι το σύστημα ήδη από τον νόμο Χατζηδάκη έκανε πολλά βήματα προς την κατεύθυνση διάλυσης της έννοιας της συλλογικής διεκδίκησης, βγάζοντας μπροστά την «ατομική διαπραγμάτευση». Ουσιαστικά καλλιέργησε και καλλιεργεί α) την αντίληψη ότι ο εργαζόμενος πρέπει να είναι μόνος απέναντι στον εργοδότη και β) έχει τη δυνατότητα κατά μόνας να επιλέξει πώς, πόσο και πότε θα εργάζεται λες και οι ανάγκες του κεφαλαίου θα υποχωρήσουν μπροστά στις ανάγκες και τα θέλω του εργαζόμενου, που τάχα ξαφνικά αποτέλεσαν προτεραιότητα της κυβέρνησης.
Είναι ολοφάνερο ότι το νέο νομοσχέδιο θα σημάνει νέους εκβιασμούς για τους εργαζόμενους, που υπό το βάρος της τρομοκρατίας και της απόλυσης θα είναι υποχρεωμένοι να δεχτούν τη διάλυση του 5ήμερου – 8ώρου, το ξεχείλωμα του ωραρίου τους, τον κατακερματισμό της άδειάς τους. Γι’ αυτό τον λόγο καμία στάση αναμονής δεν πρέπει να υπάρχει. Η μαζικοποίηση του αγώνα για να μην περάσει το αντεργατικό τερατούργημα είναι σήμερα πιο αναγκαία από ποτέ!
