Νέα Δημοκρατία
Με αντιλαϊκή λαίλαπα απαντάει στις αντιθέσεις του συστήματος και τις πιέσεις που την κλυδωνίζουν
Στη σκιά των «αποκαλύψεων» για το «σκάνδαλο» του ΟΠΕΚΕΠΕ, σε χαμηλούς τόνους και με «αμηχανία», σύμφωνα με την κοινή εκτίμηση της πλειοψηφίας των συστημικών ΜΜΕ, η ΝΔ γιόρτασε τα 4+2 χρόνια στο τιμόνι της αστικής διαχείρισης. Υπό αυτές τις συνθήκες, έχοντας μάλιστα καταρρεύσει κάθε θετικό «αφήγημα» που θα μπορούσε να αποτελεί τη στάχτη στα μάτια του λαού και ταυτόχρονα υπό τον φόβο του «τι άλλο θα μας βγάλουν στην φόρα», το σύνολο του προπαγανδιστικού μηχανισμού της ΝΔ στήθηκε και στοιχήθηκε κυρίως στην ανάδειξη μιας άλλης επετείου, αυτής των δέκα χρόνων από το «ΟΧΙ» στο Δημοψήφισμα του 2015.
Ακόμη και σε αυτή την πολιτική επιλογή της ΝΔ, η «άνωθεν» παρέμβαση με τη «διαρροή» των πρακτικών του Συμβουλίου των Πολιτικών Αρχηγών έθεσε συγκεκριμένα όρια εργαλειοποίησης. Ήταν μια παρέμβαση που ουσιαστικά αποκαθιστά τον τότε ΣΥΡΙΖΑ και τον Α. Τσίπρα στο αστικό πολιτικό σκηνικό ως εκφραστή της «διαπραγμάτευσης», της βασικής γραμμής της ντόπιας αστικής τάξης για ένα νέο Μνημόνιο που θα διαμορφώνει καλύτερους όρους για τα συμφέροντα του κεφαλαίου, χωρίς να αναιρεί την αντιλαϊκή επίθεση και το βάθεμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Μια παρέμβαση που αποτελεί, επίσης, μορφή πίεσης κάποιων κέντρων εξουσίας προς τον Κ. Μητσοτάκη, ανεξαρτήτως εάν υλοποιηθούν τα σενάρια που υφαίνονται γύρω από τον Α. Τσίπρα. Πολύ περισσότερο, βέβαια, από το «κέντρο» Σαμαρά και την πρωτοβουλία των 91.
Η κυβέρνηση της ΝΔ και ο Κ. Μητσοτάκης μπαίνουν στον έβδομο χρόνο διακυβέρνησης της χώρας, σε ένα πολιτικό περιβάλλον διεθνών εξελίξεων που χαρακτηρίζεται από την έντονη ρευστότητα, αβεβαιότητα και αστάθεια που διαμορφώνει η κλιμάκωση του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού στην περιοχή. Ταυτόχρονα, η επίδραση αυτών των εξελίξεων σε συνδυασμό με τον εξαρτημένο χαρακτήρα της ντόπιας κεφαλαιοκρατίας και την επίθεση στα λαϊκά και εργατικά δικαιώματα επιτείνει το αδιέξοδο στο αστικό πολιτικό σκηνικό και την αδυναμία διαμόρφωσης δευτέρου πυλώνα. Αυτή η αδυναμία του συστήματος μπορεί παροδικά να εμφανίζεται ως προτέρημα του βασικού πυλώνα διαχείρισης, ωστόσο δεν μπορεί παρά να εκφραστεί, να μετουσιωθεί και ως δικό του πρόβλημα, ιδιαίτερα σε αυτές τις συνθήκες ιμπεριαλιστικής παρέμβασης στη χώρα σε όλους τους τομείς (οικονομικό, πολιτικό, στρατιωτικό, γεωπολιτικό).
Η κυβέρνηση της ΝΔ και ο Κ. Μητσοτάκης βρίσκονται εν μέσω μιας εξελισσόμενης αντιπαράθεσης των μεγάλων αφεντικών ΗΠΑ-ΕΕ για το βάθεμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και τον έλεγχο της χώρας στις νέες συνθήκες. Είναι πλέον φανερή η αδυναμία της να διαχειριστεί τη σχέση της διπλής ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Οι «αποκαλύψεις» για τον ΟΠΕΚΕΠΕ έχουν ευρωπαϊκό άρωμα, την ίδια στιγμή που μεγαλώνει και διογκώνεται το αμερικανικό αποτύπωμα στη χώρα, ενώ αυτή μετατρέπεται σε γρανάζι της αμερικανοΝΑΤΟϊκής πολεμικής μηχανής.
Προφανώς, πάνω στον ανταγωνισμό και τις αντιθέσεις ΗΠΑ-ΕΕ εδράζονται και εκδηλώνονται και οι ενδοαστικές κόντρες του ντόπιου παρασιτικού κεφαλαίου, που συντάσσονται με τον έναν ή τον άλλον προστάτη, θεωρώντας ότι θα τους εξασφαλίσει την κερδοφορία τους ή αντιπαρατίθενται με την κυβέρνηση, επειδή προωθεί τα συμφέροντα άλλων κεφαλαιοκράτων. «Είναι πολλά τα περιστατικά τα οποία έχουν εκθέσει τον ίδιον (σημ. τον Κ. Μητσοτάκη), την κυβέρνηση και πρωτοκλασάτα στελέχη της ΝΔ: Υποκλοπές, λίστα Πέτσα, Τέμπη, ΟΠΕΚΕΠΕ, σύνδεση κόμματος-κυβέρνησης-ομάδας αλήθειας, καταγγελίες για απευθείας αναθέσεις κ.λπ. Διόλου τυχαίο ότι κατά τη διάρκεια της εξαετίας έχουν παραιτηθεί ή διαγραφεί πάνω από 30 υπουργοί, υφυπουργοί, γενικοί γραμματείς και στελέχη της ΝΔ», διαβάζουμε στο αντιπολιτευόμενο in.gr. Τέτοιου τύπου αναλύσεις είναι επικίνδυνες, όχι μόνο γιατί τσουβαλιάζουν το έγκλημα των Τεμπών, αλλά και επειδή έχουν ως βασική πλευρά να συσκοτίσουν την πραγματικότητα, να αποπροσανατολίσουν τον λαό, βγάζοντας λάδι το πραγματικό σκάνδαλο, που είναι ο ντόπιος εξαρτημένος καπιταλισμός. Επειδή μπαζώνουν την εκμετάλλευση, την καταπίεση, την φασιστικοποίηση και την ιμπεριαλιστική εξάρτηση, καταλήγουν να αναζητούν υποκριτικά από έναν άλλον διαχειριστή «δικαιοσύνη», «κράτος δικαίου», κ.ά.
Η κυβέρνηση της ΝΔ και ο Κ. Μητσοτάκης μπαίνουν στον έβδομο χρόνο της αστικής διακυβέρνησης με έναν αρνητικό απολογισμό σε σχέση με τα συνολικά και συλλογικά συμφέροντα της ντόπιας αστικής τάξης, που σχετίζονται με τον γεωπολιτικό της ρόλο στην περιοχή. Όχι μόνο χωρίς να έχει αποκρυσταλλώσει σε πολιτικές συμφωνίες και πρωτοβουλίες συγκεκριμένες και απτές επιτυχίες, αλλά φτάνοντας πρόσφατα τόσο με την ελληνοτουρκική αντιπαράθεση, όσο και με την ελληνολιβυκή να αμφισβητούνται ακόμη και στοιχεία που θεωρούσε δεδομένα. Αυτή είναι η «αμηχανία» για την οποία γίνεται λόγος. Η αμηχανία μιας αστικής τάξης που υποτελής εκλιπαρεί για την εύνοια των ιμπεριαλιστών πατρώνων της, φτάνοντας, για να δείξει την προθυμία της για ανάληψη ρόλου, να γίνεται ολοένα πιο τυχοδιωκτική και επικίνδυνη, βγάζοντας τον ακροδεξιό λαγό Βελόπουλο με τη γραμμή: «Εμείς θα μπορούσαμε να βομβαρδίσουμε τα δουλεμπορικά σκάφη μες το λιμάνι, ούτε Λιμενικό έχει η Λιβύη ούτε τίποτα».
Η κυβέρνηση της ΝΔ και ο Κ. Μητσοτάκης μέσα στον ορυμαγδό των πιέσεων και των εκβιασμών που ασκούνται, απευθύνονται στα ξένα και ντόπια κέντρα εξουσίας με τον «άσσο στο μανίκι». Ότι έξι και πλέον χρόνια με συνέπεια προωθούν και νομοθετούν την αντεργατική και αντιλαϊκή λαίλαπα, ζητώντας τη στήριξή τους για την ολοκλήρωση της εργασιακής και κοινωνικής βαρβαρότητας. Το έκανε ξεκάθαρο, όταν ο λαϊκός παράγοντας με αφορμή και αιτία το έγκλημα των Τεμπών εφόρμησε μαζικά στο προσκήνιο. Το κάνει και τώρα, έχοντας ανοίξει όλα τα μέτωπα της επίθεσης ενάντια στον λαό.
Ενάντια στους εκπαιδευτικούς με τις διώξεις, τα πειθαρχικά, την αξιολόγηση. Ενάντια στους δημοσίους υπαλλήλους με το νέο πειθαρχικό άδικο, τη συνταγματική θεσμοθέτηση της αξιολόγησης και την άρση της μονιμότητας. Ενάντια στους εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα με το νέο αντεργατικό έκτρωμα της πλήρους απελευθέρωσης και ελαστικοποίησης του εργάσιμου χρόνου. Ενάντια στους μαθητές με τα τεχνικά σχολεία-αναμορφωτήρια και το εθνικό απολυτήριο. Ενάντια στους φοιτητές με τον νέο νομό πειθάρχησης και τις διαγραφές. Ενάντια στους πρόσφυγες και τους μετανάστες με τα ακροδεξιά μέτρα και τη φασιστική ρητορική.
Με αυτές τις δεσμεύσεις για το κεφάλαιο, αλλά και ως «πυλώνας σταθερότητας» στην περιοχή για τον ιμπεριαλισμό, με την άνεση της κυβερνητικής πλειοψηφίας και την απουσία εναλλακτικών λύσεων, με την ενδεχομένη κυβερνητική αστάθεια που θα προκύψει από το σενάριο πρόωρων εκλογών, η απονομιμοποιημένη στη συνείδηση του λαού κυβέρνηση εξαγγέλλει την κλιμάκωση της αντιλαϊκής-αντεργατικής επίθεσης πάνω στην ισοπέδωση των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων των προηγούμενων έξι χρόνων.
Βέβαια, οι εξελίξεις είναι απρόβλεπτες και μέσα στο πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί δεν προϋποθέτουν απαραίτητα και γωνιασμένες λύσεις. Το σίγουρο είναι ότι όσο οι δυσκολίες και τα ζόρια της κυβέρνησης δεν προέρχονται από τον λαϊκό παράγοντα, αλλά από τις αντιφάσεις και τις αντιθέσεις του συστήματος, η όποια εξέλιξη θα είναι σε αντιδραστική κατεύθυνση. Όσο καθυστερεί η συγκρότηση της λαϊκής-εργατικής αντίστασης και διεκδίκησης, καθώς και η συγκρότηση αντιπολεμικού-αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, τόσο θα κυριαρχούν οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες, που θα προετοιμάζουν το έδαφος για την επόμενη «χειρότερη» κυβέρνηση που θα διαδεχθεί τη «χειρότερη» ως σήμερα.
