Η έναρξη της διαδικασίας οριοθέτησης δύο εκτεταμένων νέων θαλάσσιων πάρκων -και ιδιαίτερα αυτού του Αιγαίου πελάγους- από ελληνικής πλευράς τροφοδοτεί μια νέα κλιμάκωση της έντασης μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Πρόκειται για συνολικές εκτάσεις άνω του 30% του συνολικού ελληνικού θαλάσσιου χώρου, που προβλέπεται να τεθούν υπό νέο καθεστώς, με σημαντικές επιπτώσεις στην οικονομία, το περιβάλλον αλλά και τη... γεωπολιτική. Μετά τον περσινό Απρίλη, που εξαγγέλθηκαν από την ελληνική κυβέρνηση, στις 21/7/25 ήρθε η επίσημη ανακοίνωση Μητσοτάκη και η ανάρτηση της σχετικής διαδικασίας σε «δημόσια διαβούλευση», που προβλέπεται να ολοκληρωθεί ως το τέλος τους έτους. Μάλιστα, δόθηκαν στη δημοσιότητα και οι σχετικοί χάρτες. Η συνολική έκταση ανέρχεται σε 27.500km2, εκ των οποίων 18.000km2 αφορούν στο πάρκο του Ιονίου και 9.500km2 στο πάρκο του Αιγαίου. Επιπρόσθετα, η ελληνική κυβέρνηση αναφέρει ότι τα συγκεκριμένα πάρκα ανήκουν στην πρώτη φάση του ελληνικού σχεδιασμού και θα ακολουθήσουν και νέες οριοθετήσεις.
Άμεση ήταν η αντίδραση του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών, που έκανε λόγο για «μονομερείς ενέργειες» της ελληνικής πλευράς, επαναφέροντας τη θεωρία των λεγόμενων γκρίζων ζωνών, που εδράζεται στη μη αναφορά μικρών νησιών και βραχονησίδων στις Συνθήκες παραχώρησής τους στην Ελλάδα, ιδίως δε σε αυτήν της Λοζάνης. Επίσης, δηλώθηκε ρητά ότι επίκειται ανάλογη τουρκική ενέργεια ως προς τα θαλάσσια πάρκα σύντομα. Με άμεσο τρόπο τονίστηκε στην επονομαζόμενη διεθνή κοινότητα ότι η ελληνική οριοθέτηση δεν αναγνωρίζεται από τουρκικής πλευράς. Υπενθυμίζεται ότι ανάλογη έντονη αντίδραση από την Τουρκία είχε υπάρξει όταν πρωτοτέθηκε το θέμα πέρυσι τον Απρίλη.
Η ντόπια άρχουσα τάξη, ιδιαίτερα πιεσμένη από τις εξελίξεις στα εν γένει λεγόμενα εθνικά θέματα (ντε φάκτο διχοτόμηση της Κύπρου, αμφισβήτηση κυριαρχίας και κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο, ψαλίδισμα βλέψεων στην ανατολική Μεσόγειο, μη οριστικοποίηση οριοθέτησης υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ με Αλβανία, σποραδικές ανακινήσεις του «Μακεδονικού» με τη Βόρεια Μακεδονία, πλαγιοκόπηση της Ελλάδας από τουρκικής πλευράς μέσω Λιβύης, τριβές με την Αίγυπτο, εδραίωση της παρουσίας της Τουρκίας στη Συρία και πρόθεση σύναψης ενός ανάλογου του τουρκολιβυκού Συμφώνου), αναζητούσε εμφανώς, το τελευταίο διάστημα, πεδίο υποδήλωσης της παρουσίας της. Η επιλογή των λεγόμενων θαλάσσιων πάρκων, πέρα από την ακραία εμπορευματική πολιτική που θα ακολουθηθεί «στο πεδίο» και τον εξοβελισμό των ψαράδων της περιοχής, αν κι εφόσον ευοδωθεί μια τέτοια κίνηση, φαίνεται ότι προκρίθηκε ως η «ενδεδειγμένη» και στις απανωτές «πόρτες που τρώει» από «φίλους και συμμάχους».
Τελευταία επεισόδια στη δυσμενή αυτή ελληνική θέση ήταν η στάση του «κέντρου» Χαφτάρ στην ανατολική Λιβύη, αλλά και η βαρύνουσας σημασίας κίνηση τόσο των ΗΠΑ με την αναβάθμιση των τουρκικών F-16 και την προοπτική επανένταξης της Άγκυρας στο πρόγραμμα των F-35, όσο και των Ευρωπαίων «συμμάχων και εταίρων» να παραχωρήσουν 40 νέα πολεμικά αεροσκάφη 4ης γενιάς Eurofighter (κοινοπραξία Γερμανίας, Αγγλίας, Ιταλίας και Ισπανίας) στην γείτονα. Επί της ουσίας, πρόκειται για εκκωφαντική «κατάρριψη» του υποτιθέμενου «ελληνικού πλεονεκτήματος στον αέρα», με το οποίο βαυκάλιζε εαυτήν και αλλήλους η ντόπια ολιγαρχία του πλούτου, αναφερόμενη στα Rafale και τα F-35. Αρκέστηκε, λέει, να θέσει «όρους» αναφορικά με τη χρήση τους στη γερμανική πλευρά (!) που ήταν και η τελευταία που «κάμφθηκε» από το τουρκικό αίτημα. Είναι βέβαιο ότι θα ακολουθήσει ο εξοπλισμός αυτών των αεροπλάνων με πυραύλους Meteor, για να επαληθευτεί, για πολλοστή φορά, το περιβόητο... «Ελλάς Γαλλία Συμμαχία» (τρομάρα τους)!
Ρόλο στην ενεργοποίηση της απόφασης για τα θαλάσσια πάρκα φαίνεται να παίζει και η αφόρητη πίεση που δέχεται το Μαξίμου, από όλο το φάσμα των αστικών και ρεφορμιστικών πολιτικών δυνάμεων. Τα λεγόμενα εθνικά θέματα αποτελούν εδώ και χρόνια «προνομιακό πεδίο» της (ακρο)δεξιάς «αντιπολίτευσης» εντός κι εκτός της ΝΔ, ενώ και σύσσωμη η «κεντροαριστερά», ακολουθούμενη από το ΚΚΕ, συναγωνίζονται σε εθνικιστικές και σοβινιστικές κορώνες. Όταν κατηγορούν την κυβέρνηση ορισμένοι και εν συνόλω την άρχουσα τάξη, για «υποχωρητικότητα, ενδοτισμό και πολιτική κατευνασμού» έναντι της Τουρκίας, ρίχνουν συνειδητά νερό στον μύλο του εθνικισμού, σέρνουν τον λαό μας πίσω από το άρμα της ντόπιας πλουτοκρατίας και, βεβαίως, και των ιμπεριαλιστών προστατών της, που τρίβουν τα χέρια τους, με τέτοια... «Αριστερά».
Απάντηση από την Τουρκία στις ελληνικές κινήσεις είναι σίγουρο ότι θα υπάρξει! Άλλωστε, όλοι οι αστοί δημοσιολογούντες την αναμένουν. Το τι βάθους και έκτασης θα είναι αυτή, δεν είμαστε σε θέση να προσδιορίσουμε. Το πρόσχημα του «περιβάλλοντος» και της θαλάσσιας χλωρίδας και πανίδας (δεν τους έπιασε, βέβαια, ο πόνος για τα... ψάρια) ενδεχόμενα να είναι η αφορμή για έναν νέο γύρο αντιδραστικού ανταγωνισμού των δύο αστικών τάξεων. Κάθε φορά χρησιμοποιείται ένα ή και περισσότερα από τα θέματα αντιπαράθεσης ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία, για να ανεβαίνει το θερμόμετρο στο Αιγαίο και τη νοτιοανατολική Μεσόγειο. Πάντως, για μια ακόμη φορά, η ειρηνική συμβίωση των δύο λαών τίθεται υπό αμφισβήτηση και βρίσκεται σε κίνδυνο. Όσο, ωστόσο, κι αν αναλύουμε τα τεκταινόμενα, χωρίς την παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα στις εξελίξεις, είναι αποδεδειγμένο ότι αυτές θα γέρνουν σε μια κατεύθυνση ενάντιά του. Το αντιπολεμικό και αντιιμπεριαλιστικό κίνημα είναι αναντικατάστατο. Είναι αυτό που λείπει από την «εξίσωση», αυτό που μπορεί να δώσει μια άλλη προοπτική ανάμεσα στους δύο λαούς! Γι’ αυτό πασχίζουμε!
