GLOBAL SUMUD FLOTILLA
Πώς θα σπάσει ο αποκλεισμός στη Γάζα; ή Ποιος θα τερματίσει τη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού;
Είναι ερωτήματα που αμείλικτα βάζει η πραγματικότητα της σιωναζιστικής θηριωδίας του κράτους-δολοφόνου του Ισραήλ, που εξελίσσεται και κλιμακώνεται στη μαρτυρική και ηρωική Παλαιστίνη. Ερωτήματα που απασχολούν και κινητοποιούν μεγάλα τμήματα λαού και νεολαίας σε παγκόσμιο επίπεδο. Ερωτήματα που αναγκάζουν πολιτικές δυνάμεις, κόμματα, οργανώσεις, συλλογικότητες να πάρουν θέση και να διατυπώσουν άποψη για την απάντησή τους.
Η απουσία δημόσιας πολιτικής συζήτησης για το ζήτημα της Παλαιστίνης από τη μεριά των αριστερών οργανώσεων στη χώρα μας, ένα μεγάλο έλλειμμα και μια ανάγκη που την έχουμε διατυπώσει και ως πρόταση χωρίς ανταπόκριση, η ένθερμη υποστήριξη και η στοίχισή τους πίσω από το κίνημα Global Sumud Flotilla (GSF), οι απόψεις και οι θέσεις που κυριαρχούν σε αυτό και υιοθετούνται άκριτα, η σιωπηλή αποδοχή ή και η προβολή της λύσης των δυο κρατών θεωρούμε ότι είναι σοβαρότατα ζητήματα, που δεν μπορούν να προσπερνιούνται και που βρίσκονται σε άλλη κατεύθυνση από αυτό που οφείλει και πρέπει να υπηρετηθεί ως πολιτικό πρόταγμα προς τον λαό.
Το GSF είναι μια διεθνής ναυτιλιακή πρωτοβουλία με στολίσκο 50 σκαφών από 44 χώρες -και με ελληνικά πλοία- που άρχισαν να αποπλέουν από διάφορα σημεία με σκοπούς το σπάσιμο της πολιορκίας της Λωρίδας της Γάζας, το άνοιγμα ανθρωπιστικού διαδρόμου και τον τερματισμό της γενοκτονίας του παλαιστινιακού λαού, όπως αναφέρεται στην ιστοσελίδα της. Η πρωτοβουλία διοργανώθηκε από τον Συνασπισμό του Στόλου της Ελευθερίας, το March to Gaza και τους στόλους Sumud Μαγκρέπ από Βόρεια Αφρική και Νουσαντάρα από Μαλαισία.
Είχαν προηγηθεί πολλές παρόμοιες προσπάθειες μικρότερης εμβέλειας και από ξηρά και από θάλασσα. Από το 2010 που υπήρξαν και οι 10 δολοφονίες ακτιβιστών του πλοίου Mavi Marmara από Ισραηλινούς κομάντος ως την πιο πρόσφατη του Ιουνίου, με το σκάφος Madleen και το March to Gaza, με τις συλλήψεις και τις απελάσεις που ακολούθησαν. Από το 2010 όλες οι προσπάθειες δέχτηκαν επιθέσεις και καμιά δεν μπόρεσε να φτάσει στον προορισμό της. Ήδη, καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές, πλοία του στόλου έχουν κιόλας δεχτεί τα πρώτα χτυπήματα από drones, δείχνοντας τη λύσσα των σιωνιστών, αλλά και τις «πλάτες» τους.
Η ταυτότητα
Στην ιστοσελίδα της κίνησης GSF παρουσιάζονται: «Είμαστε ένας συνασπισμός καθημερινών ανθρώπων […] είμαστε ανεξάρτητοι, διεθνείς και δεν συνδεόμαστε με καμιά κυβέρνηση ή πολιτικό κόμμα».
Ανάμεσα στους «καθημερινούς ανθρώπους» διαβάζουμε ότι στη Διοικητική Επιτροπή, πέρα από γνωστούς ακτιβιστές και τη διαφημισμένη Γκρέτα Τούνμπεργκ, βρίσκεται ειδικός απεσταλμένος στη Μέση Ανατολή από το υπουργείο Εξωτερικών της Μαλαισίας και ιδρυτής ΜΚΟ, καθώς και Αλγερινός πολιτικός, κοινοβουλευτικός σύμβουλος και πρόεδρος της Ακαδημίας Ηγεσίας και εκπαίδευσης πολιτικών ηγετών στην Αλγερία.
Παράλληλα, σε μια απλή περιήγηση στο διαδίκτυο μαθαίνουμε ότι τα μαλαισιανά σκάφη χρηματοδοτούνται επίσημα από την κυβέρνηση της Μαλαισίας, η πρωτοβουλία έχει λάβει υποστήριξη από ορισμένους Ιταλούς πολιτικούς, από βουλευτές στην Ισπανία και την Πορτογαλία, από τον Πρόεδρο της Κολομβίας, Γκουστάβο Πέτρο, και από τον πρώην πρωθυπουργό της Ιταλίας, Τζουζέπε Κόντε. Στους Ιταλούς πολιτικούς που έπλευσαν με τον στόλο περιλαμβάνονται γερουσιαστής του Κινήματος των 5 Αστέρων (M5S), ευρωβουλευτές των Πρασίνων και βουλευτές του Δημοκρατικού Κόμματος. Επιπλέον, τον Ιούνιο ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Εξωτερικών της Λιβύης με έδρα την Τρίπολη χαιρέτισαν και υποστήριξαν τo κονβόι Sumud, ενώ ανάμεσα στους συλληφθέντες του March to Gaza στην Αίγυπτο ήταν Τούρκος βουλευτής, Ιρλανδός πολιτικός και Αμερικανίδα διπλωμάτης.
Είναι μια κίνηση-πρωτοβουλία που απ’ ότι φαίνεται, αξιοποιείται από πολλούς συστημικούς παράγοντες και χρησιμοποιείται από αυτούς για προβολή και για πλασάρισμα με αφορμή τη «διαχείριση» του Παλαιστινιακού. Στη χώρα μας, εκτός από τις αριστερές οργανώσεις, υποστηρίζεται επίσημα από τον ΣΥΡΙΖΑ, τη Νέα Αριστερά και το ΜΕΡΑ 25.
Η πολιτική ταυτότητα ή Όταν ο κόσμος μένει σιωπηλός...
Με κεντρικό σύνθημα «Όταν ο κόσμος μένει σιωπηλός, εμείς σαλπάρουμε», το Global Sumud Flotilla δίνει το πολιτικό του στίγμα.
Ο κόσμος που «μένει σιωπηλός» είναι η αποκαλούμενη «διεθνής κοινότητα» που, ενώ παραβιάζεται το «διεθνές δίκαιο», δεν παίρνει «έμπρακτα μέτρα πολιτικής και οικονομικής πίεσης», απέναντι στο Ισραήλ, όπως αναφέρεται επανειλημμένα σε ανακοινώσεις.
Παραθέτουμε τα παρακάτω αποσπάσματα:
Ανακοίνωση BDS Greece (συνεργάζεται με το March to Gaza Greece) για το Global Sumud Flotilla:
«Το ελληνικό καράβι από το March to Gaza που συμμετέχει στον στόλο πρέπει να έχει για συνοδεία νέες, κλιμακούμενες δράσεις για επιβολή εμπάργκο όπλων, καθολικό στρατιωτικό εμπάργκο και κυρώσεις σε όλα τα επίπεδα, ακαδημαϊκό, αθλητικό, οικονομικό, πολιτιστικό. Μόνο έτσι θα σπάσει η ασυλία του κράτους-δολοφόνου, μόνο έτσι θα σταματήσει η ασυδοσία του και θα μπει τέλος στη γενοκτονία». (οι υπογραμμίσεις δικές μας)
Σε απόλυτη σύμπνοια και πιο αναλυτικός ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Κώστας Αρβανίτης, αναφέρει τα παρακάτω σε ανάρτησή του, που έχει την υπογραφή Syriza European Parliament The Left. Ο ΣΥΡΙΖΑ μάλλον ελπίζει ότι έχουμε πάθει αμνησία για τους άξονες και τις τριμερείς στρατηγικές συνεργασίες που εγκαινίασε, όταν κυβερνούσε. Λέει, λοιπόν:
«Η ΕΕ να λύσει την υποκριτική σιωπή και να πάρει δραστικά μέτρα:
Αναστολή συμφωνίας Σύνδεσης ΕΕ-Ισραήλ
Διακοπή της πώλησης όπλων
Αποκλεισμό στην Ευρώπη των εταιρειών που δραστηριοποιούνται στους παράνομους οικισμούς εποίκων
Ακύρωση ευρωπαϊκών επενδύσεων σε βιομηχανίες που συνδέονται με την κατοχή του Ισραήλ».
Και τελειώνει κι αυτός με τον ίδιο τρόπο: «Μόνο έτσι θα σταματήσει η γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού».
Σε δελτίο τύπου το March to Gaza Greece στις 9/9/2025 για την επίθεση σε πλοίο του GSF σε λιμάνι της Τύνιδας, αφού τα σούρνει στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και στον ρόλο της ΕΕ, καταλήγει στο ίδιο μήκος κύματος με τα προηγούμενα:
«Εάν κάτι θα έπρεπε να μην “ενθαρρύνουν”, αυτό δεν είναι ο στόλος του GSF. Είναι οι γενοκτονικές πολιτικές του Ισραήλ και οποιαδήποτε παράνομη ενέργεια […] λαμβάνοντας έμπρακτα μέτρα πολιτικής και οικονομικής πίεσης». (οι υπογραμμίσεις δικές μας)
Ποια είναι, όμως, τα έμπρακτα μέτρα πολιτικής και οικονομικής πίεσης;
Αντιγράφουμε από την προκήρυξη των March to Gaza Greece και BDS Greece για τις πανελλαδικές δράσεις της 10ης Αυγούστου, στις οποίες καλούσαμε και συμμετείχαμε με το δικό μας πολιτικό πλαίσιο:
«Για 22 μήνες, οι κυβερνήσεις της ΕΕ και οι Δυτικές χώρες του ΝΑΤΟ, υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, παρακολουθούν ατάραχες τη σφαγή στη Γάζα. Όμως οι μαζικές διαδηλώσεις σε ευρωπαϊκές πόλεις πιέζουν, πετυχαίνουν νίκες και στέλνουν μήνυμα αξιοπρέπειας των λαών και καταδίκης του Ισραήλ.
- Η Σλοβακία επέβαλλε καθολικό εμπάργκο όπλων στο Ισραήλ, σπάζοντας το ταμπού των κυρώσεων εντός ΕΕ.
- Στην Ισπανία ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε νομοσχέδιο για εμπάργκο όπλων τον Σεπτέμβριο.
- Η Ιρλανδία προωθεί νομοσχέδιο απαγόρευσης εισαγωγών από τους παράνομους ισραηλινούς εποικισμούς.
Ακόμα και η Γαλλία και η Βρετανία, υπό τη λαϊκή πίεση, ψελλίζουν για αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους. […]
Αυτός είναι ο δρόμος για να σπάσει η συνενοχή στη γενοκτονία και στην Ελλάδα.
- Καθολικό εμπάργκο όπλων στο Ισραήλ.
- Πλήρης διακοπή της στρατιωτικής συνεργασίας Ελλάδας-Ισραήλ».
(οι υπογραμμίσεις δικές μας)
Όλα τα μάτια στραμμένα στη Γάζα ή στις κυβερνήσεις;
Αν ήμασταν τόσο αναλυτικοί στην παράθεση αυτών των αποσπασμάτων, είναι γιατί θέλουμε να υπογραμμίσουμε από τη δική μας μεριά, κάποια βασικά σημεία κάθετου διαχωρισμού με τις παραπάνω απόψεις, που χρωματίζουν πολιτικά το εγχείρημα. Κι αυτό γιατί πιστεύουμε ότι τις παρακολουθεί πληθώρα κόσμου αλληλέγγυου, πραγματικά καθημερινοί άνθρωποι, που συμμετέχουν και έχουν πραγματικές διαθέσεις κινηματικής απάντησης και ενίσχυσης της παλαιστινιακής Αντίστασης.
Καταρχάς να πούμε ότι η ύπαρξη της ένοπλης Αντίστασης αποτελεί τον καθοριστικό παράγοντα και τον καταλύτη για τις εξελίξεις. Είναι αυτή που κρατά «ανοιχτό» το παλαιστινιακό ζήτημα, στρέφει τα μάτια όλων των λαών πάνω της, ορθώνεται ως ανυπέρβλητο εμπόδιο για την «τελική λύση» των σιωνιστών, φωτίζει την έμπνευση για τους λαούς, ενσαρκώνει τη δύναμή τους, τροφοδοτεί αλλά και παίρνει δύναμη από τα τεράστια κύματα αλληλεγγύης παγκοσμίως. Είναι η Αντίσταση που άντεξε και αντιπάλεψε τη γραμμή του συμβιβασμού και συνθηκολόγησης, σε διάφορες φάσεις της πολύχρονης ιστορίας και διαδρομής της, γραμμή που εμφανιζόταν και επανερχόταν με διάφορες μορφές και ετοίμαζε προδοτικά χτυπήματα. Απέναντι σ’ αυτή τη γραμμή ξέσπασε η πρώτη και δεύτερη Ιντιφάντα και έβαζε φωτιά στα σχέδια επί χάρτου «διευθέτησης» του Παλαιστινιακού.
Αλλά ποια είναι η γραμμή του Global Sumud Flotilla;
Είναι φανερό ότι στο GSF κυριαρχούν σε ηγετικό, οργανωτικό και πολιτικό επίπεδο απόψεις που μετατοπίζουν το κέντρο βάρους από την πάλη των λαών ως πρωταγωνιστικό παράγοντα και το μεταθέτουν στη στάση που πρέπει να κρατήσουν αστικές κυβερνήσεις, αστικές πολιτικές δυνάμεις και αστικοί θεσμοί.
Στην αναζήτηση μιας άλλης πολιτικής, που θα παίρνει σκληρά μέτρα, θα τιμωρεί, θα επιβάλλει κυρώσεις, εμπάργκο κ.λπ. και τελικά… δικαιοσύνη, εκεί απευθύνεται, προς τα κει καλλιεργεί αναμονές και προσδοκίες. Ο ακτιβισμός και οι δράσεις συμβολικού χαρακτήρα βρίσκονται στο πρώτο πλάνο. Ο ρόλος των λαών είναι συμπληρωματικός και υποβοηθητικός αυτού του στόχου. Ακόμα χειρότερα: η υπόδειξη ότι «μόνο έτσι θα σταματήσει η γενοκτονία» εγκλωβίζει τα κινήματα αλληλεγγύης σε μια πολιτική κατεύθυνση που είναι αδιέξοδη, ανακυκλώνει αυταπάτες, παράγει συγχύσεις, αναμονές και βάζει πολιτικά εμπόδια στη μόνη πραγματική διέξοδο που θα ενισχύσει την παλαιστινιακή Αντίσταση και θα φέρει τη ΝΙΚΗ: την ανάπτυξη ισχυρού λαϊκού κινήματος αλληλεγγύης με αντιιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά.
Γιατί είναι άλλο να αναγνωρίζεις την αλληλεγγύη ως υπόθεση των λαών, που σαν τέτοια παράγει τριγμούς και ρωγμές στο σύστημα και εντελώς διαφορετικό να αναζητάς εντός συστήματος μια άλλη πολιτική.
Γιατί οι αστικές κυβερνήσεις και η ΕΕ ούτε ατάραχες είναι ούτε παρακολουθούν σιωπηλές. Δέρνουν, συλλαμβάνουν, πνίγουν με χημικά διαδηλωτές, ποινικοποιούν την κατοχή παλαιστινιακών συμβόλων και συνθημάτων (π.χ. από το ποτάμι μέχρι τη θάλασσα), χρησιμοποιούν όργια καταστολής και ποτάμια ξεπλύματος του Ισραήλ μέσα από χιλιάδες κανάλια. Γιατί οι αστικές δυνάμεις καταπιέζουν τους δικούς τους λαούς και μισούν τους αγώνες που τους φέρνουν στο προσκήνιο και τους χειραφετούν από τη δική τους επιρροή. Γιατί οι Δυτικές κυβερνήσεις στήριζαν, στηρίζουν και θα συνεχίσουν να στηρίζουν πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά το κράτος-δολοφόνο, μέσω αμέτρητων τρόπων και μέσων, ακόμα κι αν επιβάλλουν εμπάργκο. Και δεν πρόκειται να αλλάξουν, γιατί εκεί βρίσκονται τα ταξικά τους συμφέροντα!
Όλοι αυτοί θα βρεθούν στην επικείμενη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη στα τέλη του Σεπτέμβρη. Και δίπλα τους θα ηγεμονεύει ο μεγαλύτερος δολοφόνος των λαών, οι ΗΠΑ, για να υπερασπίσουν το μαντρόσκυλό τους και την ηγεμονία τους και να επιβάλλουν το ιμπεριαλιστικό δίκαιο που προσδιορίζεται ως «διεθνές».
Όλοι αυτοί θα κάνουν τα πολιτικά τους παιχνίδια και θα αναζητήσουν ευνοϊκούς συσχετισμούς απέναντι σε ανταγωνιστές, στην πλάτη του παλαιστινιακού λαού και στο όνομά του με περίσσιο θράσος!
Η διαφημιζόμενη πρωτοβουλία της ιμπεριαλιστικής Γαλλίας και της Σαουδικής Αραβίας για αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους δεν είναι νίκη.
Γιατί αποκηρύσσει την Αντίσταση, ζητά την καταδίκη και τον αφοπλισμό της και τελικά ευνοεί την υποταγή του παλαιστινιακού λαού στους σφαγείς του, προβάλλοντας τη λύση των δυο κρατών, δηλαδή τη νομιμοποίηση της κατοχής και του κράτους-δολοφόνου.
Η μόνιμη καραμέλα της «αναγνώρισης παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του ’67» χρησιμοποιείται ποικιλοτρόπως και από τον ρεφορμισμό, διανθισμένο με παρόμοιο πολιτικό πλαίσιο με το GSF (βλέπε πρωτοβουλία ΚΚΕ και κοινή επιστολή στον πρωθυπουργό με ΣΥΡΙΖΑ, ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ και ΠΛΕΥΣΗ τον Μάιο). Το μόνο που υπενθυμίζει η επανάληψη αυτού του «αιτήματος» είναι την αβάσταχτη επιμονή και προσήλωση του ρεφορμισμού στο να υπερασπίζεται τις αστικές μανούβρες, καθώς και την αβάσταχτη ελαφρότητά του, ότι θα βρει κι αυτός μια θέση στο τραπέζι της αστικής διαχείρισης!
Οι λαοί δεν έχουν, όμως, καμιά θέση εκεί!
Η δική τους θέση είναι στο πλευρό του παλαιστινιακού λαού. Μέχρι τη Νίκη. Και νίκη είναι Λεύτερη Παλαιστίνη από τον Ιορδάνη μέχρι τη Μεσόγειο! Με μαζικό κίνημα και συστράτευση απέναντι στους κοινούς εχθρούς, αστικές κυβερνήσεις, ΝΑΤΟ και ΕΕ. Με πρωταγωνιστικό ρόλο και χειραφέτηση από τις αστικές επιρροές. Με κοινό μέτωπο ενάντια στον φασισμό, τον σιωνισμό και τον ιμπεριαλισμό!
Και όσον αφορά τη χώρα μας, αυτό σημαίνει αντιπολεμικό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, για διώξιμο των βάσεων και έξοδο από ΝΑΤΟ και ΕΕ, για να σταματήσει κάθε εμπλοκή στον άδικο πόλεμο της Ουκρανίας και στη σφαγή του παλαιστινιακού λαού. Γιατί η Ελλάδα δεν είναι απλώς τουριστικός προορισμός για τους σιωνιστές και χώρος αναψυχής για τους στρατιώτες του IDF. Είναι πρωτίστως ορμητήριο των φονιάδων, πλατφόρμα εξόρμησης των πολεμικών επιχειρήσεων των ΑμερικανοΝΑΤΟϊκών στους γύρω λαούς! Και πόσο αναγκαίο και σπουδαίο θα ήταν ένα κάλεσμα για να διαδηλώσει ο λαός μαζικά έξω από τις Βάσεις, βάζοντας στο στόχαστρο αυτή ακριβώς τη στρατιωτική παρουσία των επικυρίαρχων.
Επιμένουμε ότι οι λαοί μπορούν! Μόνο αυτοί μπορούν και ξεκάθαρα το έχουν αποδείξει!
Επιμένουμε ότι αυτός είναι ο μόνος δρόμος οικοδόμησης της αλληλεγγύης στην πάλη του παλαιστινιακού λαού. Μόνο έτσι θα σπάσει ο αποκλεισμός! Μόνο έτσι θα σταματήσει η γενοκτονία!
