«Στην κολυμπήθρα της κοινωνίας, με εμπιστοσύνη στον λαό…»: από τη συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα, που δημοσιεύτηκε στην ΕφΣυν, λίγες μέρες μετά την ανακοίνωση της παραίτησής του από το βουλευτικό αξίωμα. Στην πραγματικότητα, ο Τσίπρας ετοιμάζεται για μακροβούτι στις ταραγμένες θάλασσες της εξουσίας.
Η παραίτησή του από το βουλευτικό αξίωμα παρουσιάζεται από τον ίδιο ως πράξη πολιτικής ευθύνης και ηθικής. Ισχυρίζεται ότι άφησε τα κοινοβουλευτικά προνόμια, για να συνεχίσει απαλλαγμένος από το φθαρμένο κοινοβούλιο και το σάπιο πολιτικό σύστημα. Μόνο που αυτό το σύστημα το έχει υπηρετήσει πιστά και συνεχίζει να το υπηρετεί. Υπηρέτησε τα συμφέροντα του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, με το τρίτο μνημόνιο και τους αντιλαϊκούς νόμους, όπως το συνταξιοδοτικό του Κατρούγκαλου. Έδωσε εξετάσεις στους ιμπεριαλιστές, σαν γνήσιος υποτακτικός και τις πέρασε με επιτυχία. Η ευθυγράμμισή του με τον «διαβολικά καλό» Τραμπ, όπως ο ίδιος δήλωνε, η διατήρηση των σχέσεων με το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ, η αποδοχή των εκβιαστικών όρων που ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός επέβαλε στην ελληνική οικονομία χαρακτήρισαν την πολιτική υποτέλειας και της δικής του διακυβέρνησης.
Ποιο ρόλο καλείται να παίξει
Με τη στήριξη μερίδων του συστήματος και διαφόρων κέντρων εξουσίας επανεμφανίζεται ξανά στο προσκήνιο. Το ινστιτούτο που φέρει το όνομά του, τα φόρουμ και τα πανεπιστήμια -όπως η Σορβόννη- όπου εμφανίζεται τον τελευταίο καιρό, η συστηματική προβολή του από συγκεκριμένα μέσα ενημέρωσης, καθώς και οι δημοσκοπήσεις, όλα φέρουν τη σφραγίδα του συστήματος. Στην πραγματικότητα, προσπαθεί να διώξει από πάνω του οποιαδήποτε σύνδεση με το παρελθόν του, προς ακόμα πιο δεξιά κατεύθυνση. Κόβει τους δεσμούς με τον ΣΥΡΙΖΑ και πετάει από πάνω του κάθε υπόνοια σύνδεσης με την Αριστερά. Ακόμα και με αυτή την υποταγμένη, αστική, κυβερνώσα «Αριστερά», με την οποία συνδέθηκε το όνομά του.
Φαίνεται πως κάποιοι αποφάσισαν να αναθέσουν στον Τσίπρα το δύσκολο έργο της συγκρότησης του πολιτικού φορέα που θα παίξει τον ρόλο του δεύτερου πυλώνα. Η έλλειψη αντιπολίτευσης απασχολεί εδώ και καιρό το σύστημα. Είναι πρόβλημα για τα εκτός συνόρων κέντρα εξουσίας και την αστική τάξη να μην έχουν διάδοχη λύση για τη στιγμή που θα θελήσουν να «τελειώνουν» με τον Μητσοτάκη. Επίσης πρόβλημα είναι να μην υπάρχει ένα κόμμα που να μπορεί να απορροφήσει τους κραδασμούς της λαϊκής αγανάκτησης μπροστά στις επόμενες κάλπες.
Παρά τις προσπάθειες που έγιναν μέχρι σήμερα -είτε μέσω του ΠΑΣΟΚ, είτε με τον Κασσελάκη, είτε με τις Κατσέλη και Κωνσταντοπούλου- τα αποτελέσματα υπήρξαν απογοητευτικά ή κατέληξαν σε φιάσκο. Σε αυτό το πλαίσιο, ο Τσίπρας καλείται να αναλάβει ρόλο και, από τη στιγμή που αποδέχθηκε την πρόκληση, θα πρέπει να φροντίσει να ικανοποιήσει εκείνους που του την ανέθεσαν. Γι’ αυτό και η όλη προσπάθεια δεν έχει καμία πραγματική σχέση με τον λαό ή τις ανάγκες του.
Η πολιτική πρότασή του και οι αποδέκτες της
Με τον όρο Δημοκρατικός Καπιταλισμός κωδικοποιεί την πολιτική του πρόταση. Στόχος η «σωστή» ανάπτυξη της οικονομίας, με πιο δίκαιη μοιρασιά για τον λαό. Παράλληλη επιδίωξη είναι να εναρμονιστεί η οικονομία της χώρας με τους δείκτες της Ευρώπης. Αυτή η πολιτική πρόταση δεν απευθύνεται στον λαό. Απευθύνεται στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, στο ξένο και ντόπιο κεφάλαιο.
Στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις, οι οικονομίες στρατιωτικοποιούνται, στο πλαίσιο της προετοιμασίας του τρίτου παγκοσμίου πολέμου. Τα αυξημένα κέρδη του κεφαλαίου θα έρθουν από τομείς που καμία σχέση δεν έχουν με τις ανάγκες του λαού. Τα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα καταργούνται ή καταστέλλονται, σε ένα περιβάλλον ραγδαίας φασιστικοποίησης των κοινωνιών. Σε αυτό το πολιτικό, οικονομικό και στρατιωτικό πλαίσιο, ποια είναι η «σωστή» ανάπτυξη για τον εξαρτημένο ελληνικό καπιταλισμό;
Οι αντιλαϊκοί προϋπολογισμοί που κατατέθηκαν σε Γαλλία και Γερμανία πυροδότησαν κινητοποιήσεις και δημιούργησαν τεράστιο πολιτικό πρόβλημα στο σύστημα. Ιδιαίτερα στη Γαλλία, οι κυβερνήσεις εναλλάσσονται ακόμα και εντός λίγων ημερών η μια από την άλλη. Με δεδομένη την οικονομική εξάρτηση της χώρας από τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, ο πλούτος που παράγεται στην Ελλάδα θα συνεχίσει να φεύγει προς τα μεγάλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, είτε με τη μορφή μνημονίων, είτε με το ξεπούλημα υποδομών και πλουτοπαραγωγικών πηγών. Κανένα περιθώριο δεν υπάρχει για δίκαιη μοιρασιά του πλούτου. Το μόνο που προβλέπεται για τους λαούς είναι ένταση της επίθεσης και της φτώχειας.
Κλείνει το μάτι και προς τα δεξιά
Εντάσσει τον Πατριωτισμό στο αφήγημά του και κλείνει το μάτι προς τα δεξιά. Ο πατριωτισμός ως κίνητρο για να φορολογηθεί το μεγάλο κεφάλαιο! Να φορολογηθεί η αστική τάξη, προκειμένου να βοηθηθεί η πατρίδα. Οι «πατριώτες» στους οποίους ποντάρει ο Τσίπρας κλέβουν καθημερινά το ψωμί του λαού με τα μειωμένα μεροκάματα, την ακρίβεια, την κατάργηση των κοινωνικών δικαιωμάτων. Αυτοί οι «πατριώτες» έχουν μετατρέψει τη χώρα σε ΝΑΤΟϊκή βάση. Βάζουν τον λαό σε κίνδυνο, δίνοντας κάθε διευκόλυνση στους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές στον πόλεμο στην Ουκρανία. Πανηγύριζαν για την παρουσία της Chevron νότια της Κρήτης, θεωρώντας ότι με αυτόν τον τρόπο προστατεύονται τα σύνορα της χώρας.
Τι έχει να περιμένει ο λαός
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, δεν υπάρχει κανένα περιθώριο οι παραπάνω στόχοι να επιτευχθούν και ταυτόχρονα, αυτοί που παράγουν τον πλούτο, οι εργάτες και οι εργαζόμενοι, να έχουν αυξήσεις στους μισθούς και ανθρώπινες συνθήκες ζωής. Και επειδή αυτό το γνωρίζει πολύ καλά, δεν τολμά ούτε να το υποσχεθεί. Οι υποσχέσεις προς τον λαό είναι πολύ γενικόλογες, σαν αυτές που παπαγαλίζουν σχεδόν όλες οι αστικές δυνάμεις. Δικαιοσύνη, ήθος, αξίες, δημιουργικότητα, όλα τα ευφυολογήματα που χρησιμοποιούν οι υποψήφιοι των αστικών κομμάτων, όταν παρελαύνουν από τα πάνελ την προεκλογική περίοδο. Προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την οργή του λαού και να εμφανιστεί ως σωτήρας.
Δεν πιστεύουμε ότι ο λαός τρώει κουτόχορτο. Γνωρίζει ποιοι ευθύνονται για τη φτώχεια που ζει, για το έγκλημα στα Τέμπη, για τη συνολική χειροτέρευση των όρων ζωής. Η απαξίωση που δείχνει ο λαός σε όλο το πολιτικό προσωπικό αποδεικνύει ότι δεν περιμένει τίποτα από τα αστικά κόμματα. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν θα καταφέρει ο Τσίπρας να εκμεταλλευτεί τη δυσαρέσκεια του λαού προς την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Θα προσπαθήσει να αξιοποιήσει τον εκβιασμό, εγώ ή ο Μητσοτάκης. Με όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά και άγνωστο το αποτέλεσμα του εγχειρήματος, το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για εκβιασμό που προσπαθεί να λύσει προβλήματα της αστικής τάξης.
Η επανεμφάνιση του Τσίπρα και ο ρόλος που αναλαμβάνει δεν γίνεται με όρους επανάληψης του 2015. Τότε ανέλαβε, για λογαριασμό του συστήματος, να αδειάσει τις πλατείες και να κατασυκοφαντήσει την Αριστερά στις λαϊκές συνειδήσεις. Και το έκανε με επιτυχία. Σήμερα οι ιμπεριαλιστές ετοιμάζονται για έναν γενικευμένο πόλεμο και η αστική τάξη της χώρας δεν έχει αφήγημα ούτε για τα δικά της ιδιαίτερα συμφέροντα. Η αυταπάτη ότι μπορεί να υπάρξει μια κυβέρνηση που θα ικανοποιεί και τους από πάνω και τους από κάτω κρύβει τεράστιες παγίδες για τον λαό και τους εργαζόμενους.
