Παλαιστίνη
Εύθραυστη ανακωχή μεταξύ σιωνιστικού κράτους και Παλαιστινιακής Αντίστασης - Αμερικάνικοι σχεδιασμοί στη Μέση Ανατολή: από τις φιέστες στο εύφλεκτο τοπίο
Μέσα σε μία εβδομάδα είχαμε εξελίξεις που έτρεξαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Αυτό το γεγονός σε συνδυασμό με την ανάγκη τους να προκαταλάβουν μια μεγάλη νίκη των ΗΠΑ (PAX TRUMPIANA) είναι η αιτία που πολλά δυτικά ΜΜΕ υπερεκτίμησαν πολλά από τα συμβαίνοντα στη Μέση Ανατολή. Στις τεράστιες δόσεις προπαγάνδας που κατέκλυσαν τις οθόνες των τηλεοράσεων και των υπολογιστών μας, μεγάλο μερίδιο είχε φυσικά και η επιχείρηση ξεπλύματος του σιωναζιστικού Ισραήλ και των απερίγραπτων εγκλημάτων που διέπραξε τα τελευταία δύο χρόνια και που συνεχίζει να διαπράττει. Στην πορεία των ημερών και αφού «η δουλειά είχε γίνει», τα πιο ψύχραιμα από αυτά προχώρησαν σε «διορθώσεις» μιας και η πραγματικότητα αποδεικνύεται πιο πολύπλοκη από τις τακτοποιημένες αναλύσεις.
Η συμφωνία ανακωχής
Σε κάθε περίπτωση, με βάση τα έως τώρα δεδομένα που έχουν διαμορφωθεί στη Λωρίδα της Γάζας, οι έμμεσες διαπραγματεύσεις του σιωνιστικού κράτους και της παλαιστινιακής αντίστασης στην Αίγυπτο κατέληξαν στα εξήςQ κατάπαυση του πυρός, υποχώρηση του κατοχικού IDF στο 53% της Λωρίδας, ανταλλαγή των 20 iσραηλινών ομήρων με 1.900 παλαιστίνιους αιχμαλώτους (κατά τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα) και ομήρους του ισραηλινού κράτους (δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ένα σημαντικό τμήμα των φυλακισμένων δεν έχει περάσει καν από δίκη).
Η παλαιστινιακή αντίσταση δεν κατάφερε να απελευθερώσει στελέχη της (όπως ο Μπαργούτι, ο γραμματέας του ΛΜΑΠ κ.ά.) μιας και εξακολούθησε να ισχύει γι’ αυτούς το ισραηλινό βέτο. Επίσης συμφωνήθηκε η επανέναρξη της ανθρωπιστικής βοήθειας στον λιμοκτονούντα λαό με 600 φορτηγά ανά ημέρα.
Η συμφωνία αυτή έχει δημιουργήσει, όπως είναι φυσικό, στον κόσμο του κινήματος ερωτηματικά για το τι αυτή σημαίνει αλλά κυρίως για το τι μέλλει γενέσθαι. Μένοντας στα μέχρι τώρα δεδομένα, οι δυνάμεις της παλαιστινιακής αντίστασης (Χαμάς, ισλαμική Τζιχάντ, Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης - ΛΜΑΠ) παραμένουν στη γραμμή της πάλης ενάντια στην κατοχή και τη διεκδίκηση λύσης για αυτό που προσδιορίζουν ως «Εθνικό Παλαιστινιακό Ζήτημα». Η συμφωνία στην οποία προέβησαν ήταν μια αναγκαία συμφωνία τόσο στο στρατιωτικό επίπεδο (έναντι της πίεσης που ασκούσε η περίσφυξη του IDF) όσο και κυρίως για να πάρει ανάσα ο παλαιστινιακός πληθυσμός που στενάζει κάτω από τη δίχρονη σιωνιστική-ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα που έχει ισοπεδώσει τις πόλεις της Γάζας, ένας πληθυσμός που δολοφονείται μαζικά με βόμβες, λιμοκτονία και αρρώστιες. Θα λέγαμε μάλιστα πως οι αιχμάλωτοι – όμηροι που παρέδωσε η παλαιστινιακή αντίσταση είχαν το τελευταίο διάστημα μετατραπεί από «ατού» σε φύλο συκής της γενοκτονίας που διεξήγε το σιωνιστικό καθεστώς.
Σύμφωνα με την κοινή ανακοίνωσή τους, αλλά και τις ξεχωριστές που εξέδωσαν, οι δυνάμεις της αντίστασης αρνούνται τόσο τον αφοπλισμό όσο και τη «διεθνή δύναμη», δηλαδή την ξένη κηδεμονία, και επιμένουν πως η διακυβέρνηση της Λωρίδας της Γάζας αποτελεί εσωτερικό παλαιστινιακό ζήτημα. Δηλώνουν πως παράδοση των όπλων θα γίνει μόνο σε δυνάμεις των Παλαιστινίων κατά την ίδρυση του παλαιστινιακού κράτους. Το αν θα παραμείνουν σ΄ αυτή τη γραμμή θα κριθεί στη συνέχεια και στην πράξη μιας και είναι σίγουρο πως θα ενταθούν, θα πολλαπλασιαστούν οι πιέσεις των Αμερικανών, ενώ το σιωνιστικό κράτος δηλώνει πως είναι πανέτοιμο για νέες σφαγές. Γεγονός που χρησιμοποιείται και ως εκβιασμός από τον Τραμπ.
Ομιλία Τραμπ στην Κνεσέτ
Είναι φανερό ότι η διοίκηση Τραμπ έπαιξε κρίσιμο ρόλο στην αποδοχή αυτής της συμφωνίας από την κυβέρνηση Νετανιάχου. Γράφεται και δεν διαψεύδεται ότι, κατά την επίσκεψη του τελευταίου στον Λευκό Οίκο (29 Σεπτεμβρίου), ο Τραμπ έβαλε τον Νετανιάχου να ζητήσει τηλεφωνικά συγνώμη από τον εμίρη του Κατάρ και στη συνέχεια υπέγραψε διάταγμα με το οποίο παρείχε στο Κατάρ αμερικανικές εγγυήσεις ασφαλείας.
Με την ομιλία του στην Κνεσέτ (ισραηλινή Βουλή) ήθελε να στηρίξει τη συμφωνία αυτή, αλλά και να εξασφαλίσει τη συνοχή όλων των πολιτικών δυνάμεων του σιωνιστικού κράτους έναντι αυτής. Μάλιστα, θέλοντας να προλάβει ενστάσεις, τη χαρακτήρισε «νίκη του Ισραήλ», αν και οι στόχοι του σιωναζισμού παραμένουν ανεκπλήρωτοι (εξάλειψη της παλαιστινιακής αντίστασης, διώξιμο του πληθυσμού). Επιπλέον να σημειωθεί ότι το σιωνιστικό κράτος δεν κατόρθωσε να πάρει πίσω τους αιχμαλώτους με πόλεμο, αλλά αναγκάστηκε να τους ανταλλάξει, όπως επιδίωκε η παλαιστινιακή αντίσταση.
Οι ΗΠΑ πίεσαν για την επίτευξη αυτής της συμφωνίας, γιατί ήθελαν να άρουν το στρατηγικό αδιέξοδο που διέβλεπαν στις σφαγές του σιωνιστικού κράτους. Διότι ενόσω ο παλαιστινιακός πληθυσμός αρνούνταν να φύγει από τη Γάζα, αυτό θα οδηγούσε μαθηματικά, σε μια φάση μάλιστα πλήρους απονομιμοποίησης του Ισραήλ, σε δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες δολοφονημένους. Γιατί, ακριβώς για να μην είναι μόνο του το Ισραήλ, θα πρέπει να επανεκκινήσει και να αναβαθμιστεί η επαναπροσέγγισή του με τα αραβικά και μουσουλμανικά κράτη και να συμβάλουν κι αυτά στο θάψιμο του παλαιστινιακού ζητήματος.
Από κει και πέρα η ομιλία αυτή με την οποία εξυμνούσε τον ισραηλινό κατοχικό στρατό για την «εξαιρετική δουλειά» που έκανε (πάνω από 70 χιλιάδες δολοφονημένους, πάνω από 150 χιλιάδες τραυματίες και ισοπέδωση αλά Δρέσδη μιας ολόκληρης περιοχής) θα μείνει σαν μνημείο ιμπεριαλιστικής θρασύτητας και κυνισμού, δείχνοντας το πόσο αδίσταχτα είναι αυτά τα φυράματα.
Η «Σύνοδος ειρήνης» στο Σαρμ Ελ Σέιχ της Αιγύπτου
Θα αντιπαρέλθουμε τις γελοιότητες περί ειρήνης. Τα χτυπήματα στη Χεζμπολάχ, οι εξελίξεις στη Συρία με την ανατροπή του φιλορωσικού καθεστώτος Άσαντ, οι περιορισμένες έστω επιτυχίες έναντι του Ιράν δημιούργησαν τις προϋποθέσεις ώστε ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός να θέλει να ανοίξει το δρόμο για την επίτευξη των επιδιώξεών του. Την άρση του στρατηγικού αδιεξόδου για το Ισραήλ, την «ανάσταση» και επέκταση των Συμφωνιών του Αβραάμ, την απάντηση στις κινήσεις των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών στην περιοχή αλλά και την απάντηση σε Ρωσία και Κίνα τόσο στην περιοχή όσο και ευρύτερα. Και φυσικά τη στρατηγική αναβάθμιση της θέσης και του ρόλου τους στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Από αυτό το σημείο βέβαια ώς το σημείο να προεξοφλείται η επίτευξή τους, υπάρχει μεγάλη απόσταση.
Στη «Σύνοδο Κορυφής» έχει φυσικά σημασία ποιοι προσήλθαν. Αλλά ίσως περισσότερο το ποιοι δεν προσήλθαν και φυσικά δεν υπέγραψαν τη «συμφωνία». Δεν προσήλθε το Ισραήλ με μια γελοία δικαιολογία του Νετανιάχου (συμμετοχή σε μια εβραϊκή γιορτή). Δεν προσήλθε η παλαιστινιακή αντίσταση, παρά μόνο ο προδότης και ενεργούμενο των ιμπεριαλιστών, Αμπάς, ως πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής. Παραμένει ενεργή η αντίθεση Τουρκίας – Ισραήλ. Χαρακτηριστικά γράφεται ότι ο Ερντογάν έβαλε βέτο για την παρουσία του Νετανιάχου στη Σύνοδο και μόνο όταν του δηλώθηκε ρητά ότι δεν θα παραστεί, διέταξε να προσγειωθεί στο Κάιρο το αεροπλάνο που τον μετέφερε! Επίσης, τόσο η Αίγυπτος όσο και το Κατάρ έκαναν δηλώσεις για τη «λύση των δύο κρατών», συνεχίζοντας έτσι να κρατάνε τις αποστάσεις τους από το Ισραήλ. Όπως και να έχει, ο δρόμος της επανεκκίνησης των «Συμφωνιών του Αβραάμ» είναι στρωμένος με πολλά αγκάθια και περιπλοκές.
Η Σαουδική Αραβία έστειλε τον ΥΠΕΞ της, πιθανά για να δείξει τη δυσαρέσκειά της για την αναβάθμιση του Κατάρ αλλά και της Τουρκίας. Από εκεί και πέρα, προσήλθαν είκοσι κράτη, με τα τέσσερα από αυτά (ΗΠΑ, Αίγυπτος, Κατάρ, Τουρκία) να υπογράφουν τη συμφωνία, της οποίας το περιεχόμενο είναι ακόμη άγνωστο, εκτός από το επιμύθιό του!
Η παρουσία του Αζερμπαϊτζάν και της Αρμενίας είχε διπλό ρόλο. Από τη μια να επιβεβαιώσει την εμπλοκή των ΗΠΑ στο Νότιο Καύκασο και από την άλλη, όσον αφορά το Αζερμπαϊτζάν, είναι μέρος της επέκτασης των Συμφωνιών του Αβραάμ. Ενώ η Ινδονησία και το Πακιστάν προσκλήθηκαν με το βλέμμα στην Κίνα. Εξάλλου, ο ίδιος ο Τραμπ παρουσίασε συνολικά τη σύνοδο αυτή ως «απάντηση» στη Σύνοδο του «Οργανισμού της Σαγκάης» στο Τιαντζίν της Κίνας.
Οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές (Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία, Ιταλία) συμμετείχαν βέβαια στη «Σύνοδο της Ειρήνης», αλλά, αν εξαιρέσεις τον κουρελή ιμπεριαλισμό (Ιταλία) με τις περιορισμένες δυνατότητές του, ήδη όλοι τους κινούνται για τις δικές τους «διασκέψεις ειρήνης» (η Γαλλία την πραγματοποίησε ήδη πριν από τη Σύνοδο στο Σαρμ Ελ Σέιχ), μη αποδεχόμενοι το ρόλο κομπάρσου που τους επιφυλάσσει ο Τραμπ.
Η «επόμενη μέρα» στη Λωρίδα της Γάζας
Με το που άρχισαν να υποχωρούν οι κατοχικές δυνάμεις, μια λαοθάλασσα Παλαιστινίων ξεχύθηκε για να πάει για τρίτη, τέταρτη ή δέκατη φορά, δεν έχει σημασία, στα γκρεμισμένα σπίτια του και τις ισοπεδωμένες γειτονιές του. Δηλώνοντας έτσι, φωνάζοντας προς όλους τους διώκτες του πως θα μείνει στη γη του, στην πατρίδα του. Παραδίδοντας μαθήματα αξιοπρέπειας και θάρρους, αλλά κυρίως δυσχεραίνοντας, με την απαράμιλλη αντοχή του, ξανά τους όρους νέων επιθέσεων από τον κατοχικό στρατό.
Ταυτόχρονα, στα εδάφη από τα οποία αποσύρθηκαν οι σιωναζιστικές μονάδες των IDF, αναπτύχθηκε μια ένοπλη δύναμη 7.000 αντρών της Χαμάς, που ανέλαβε την περιφρούρησή της, δείχνοντας πως η διακυβέρνηση της ματωμένης Λωρίδας είναι στα χέρια της παλαιστινιακής αντίστασης. Μάλιστα, με την εκεχειρία στα πρώτα εικοσιτετράωρά της αλλά και τις επόμενες μέρες, η παλαιστινιακή αντίσταση έδωσε μάχες, εξόντωσε ή συνέλαβε και εκτέλεσε ομάδες δωσίλογων Παλαιστινίων που είχαν εξοπλιστεί και επιστρατευτεί από το Ισραήλ.
Η εκεχειρία, η ανακωχή που υπογράφηκε είναι εύθραυστη. Όλες οι εκδοχές είναι εδώ και μπροστά μας! Η διοίκηση των ΗΠΑ θα κλιμακώσει τις πιέσεις για να μπορέσει να συζεύξει τις δύο επιδιώξεις της: να στηρίξει το Ισραήλ και να ενισχύσει ταυτόχρονα τις σχέσεις της με τα αντιδραστικά αραβικά καθεστώτα. Οι ΗΠΑ θα παλέψουν και θα εκβιάσουν για την προώθηση και επιβολή των ευρύτερων σχεδίων τους έναντι των άλλων ιμπεριαλιστών.
Το κράτος δολοφόνος περιέκοψε στο μισό των αριθμό των φορτηγών που μπαίνουν στη Γάζα και ο Νετανιάχου δηλώνει με κάθε ευκαιρία πως «ο πόλεμος δεν τέλειωσε». Οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές σε κάθε περίπτωση θα διεκδικήσουν ρόλο στις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και μερίδιο από το αίμα των λαών. Οι ρώσοι και οι κινέζοι ιμπεριαλιστές μετρούν τα ερείσματά τους, τις αντιφάσεις της πολιτικής των ΗΠΑ και προσπαθούν να δουν τα περιθώρια κίνησής τους.
Η ένοπλη παλαιστινιακή αντίσταση χρειάζεται όσο ποτέ την αλληλεγγύη των λαών, την προβολή του δίκαιου αγώνα που διεξάγει ο λαός της Παλαιστίνης, την ανάπτυξη του κοινού αντιιμπεριαλιστικού αγώνα των λαών της περιοχής.
