Ενάντια στο διεφθαρμένο σύστημα του πολέμου, της εκμετάλλευσης και της φτώχειας
Οι λαοί θα βρουν τον δρόμο του αγώνα
Βράζουν κάτω από την καταπίεση, την ανέχεια και τη διάλυση των ζωών τους
Περού, Αργεντινή, Μαρόκο, Μαδαγασκάρη, Νεπάλ, Φιλιππίνες, Ινδονησία, Σρι Λάνκα, Κένυα, Μπαγκλαντές αλλά και Ελλάδα, Σερβία, Γαλλία. Είναι πολλά για να είναι τυχαία. Και είναι ζήτημα χρόνου ποια θα είναι η επόμενη χώρα της Αφρικής, της Αμερικής, της Ασίας, της Ευρώπης, που θα μπει στον χορό των δυναμικών, ασύμμετρων και αντικαθεστωτικών κινητοποιήσεων, στις οποίες πρωτοστατεί η νέα γενιά και όχι τυχαία.
Ο αστικός τύπος (διεθνής και εγχώριος) και οι διάφοροι δημοσιολογούντες αναγκάζονται να παραδεχτούν τη μισή αλήθεια, για να αποκρύψουν την υπόλοιπη. «Ανησυχούν με τη διαφθορά και το νεποτισμό των κυβερνήσεων», για να κρύψουν το ίδιο το DNA του συστήματος. Μερικοί συνηγορούν στην αμφισβήτηση των κυβερνήσεων και καμώνονται ότι βλέπουν με κατανόηση τα ξεσπάσματα, απλώς για να μην αμφισβητηθεί τίποτα. Και βέβαια προσπαθούν να υπαγορεύσουν στους λαούς τα όρια και το πλαίσιο της αγανάκτησής τους, να οχυρώσουν πολιτικά και ιδεολογικά τις όχθες που θα περιορίσουν το ποτάμι της λαϊκής πάλης.
Τι γεννάει τα ξεσπάσματα σε όλο τον κόσμο
Δύο είναι οι βασικοί όροι που (με σχετικά όμοιο τρόπο) αποτελούν την υλική βάση που γεννάει αυτό το τσουνάμι οργής των λαών και των νέων:
- Ο ένας είναι η πρωτοφανής και εκθετική επιδείνωση των όρων ζωής και δουλειάς, η πλήρης συντριβή κάθε έννοιας εργασιακών σχέσεων, η πλήρης απαξίωση της ζωής.
- Ο δεύτερος είναι η παντελής έλλειψη διεξόδου και προοπτικής εκ μέρους του συστήματος σε όλο τον κόσμο. Και αυτό, θα τολμούσαμε να πούμε, συμβαίνει για πρώτη φορά. Ακόμα (για να μιλήσουμε και για την ελληνική εμπειρία) και την εποχή των μνημονίων, το σύστημα αναγκαζόταν να πουλάει το παραμύθι ότι θα «πιεστούμε λίγο για να βγούμε από τα μνημόνια και να επανέλθουμε στην κανονικότητα». Τώρα πια, από τις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις μέχρι τις εξαρτημένες χώρες, το καπιταλιστικό σύστημα «υπόσχεται» πόλεμο και εξαθλίωση.
Η καταβύθιση των συνθηκών ζωής, συνδυασμένη με μια μαύρη προοπτική, ήταν, είναι και θα είναι εύφλεκτη ύλη για τους λαούς και τη νεολαία. Πάντα και σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης.
Είναι, λοιπόν, αντιιμπεριαλιστικά και αντικαπιταλιστικά τα κινήματα που ξεσπάνε;
Η υλική βάση που τα γεννά είναι, αλλά η συγκρότησή τους δεν είναι και δεν θα μπορούσε να είναι απευθείας σε αυτή τη φάση. Είναι γνωστή η εκτίμησή μας ότι οι συνέπειες της αποσυγκρότησης της εργατικής τάξης και της ήττας του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος είναι παρούσες. Η πορεία αμφισβήτησης και κατόπιν ανατροπής των όρων αυτών θα είναι μια επίπονη διαδικασία, που θα περάσει δια πυρός και σιδήρου.
Η πολιτική και ιδεολογική συγκρότηση της δυσαρέσκειας και του αδιεξόδου των μαζών βρίσκει εμπόδιο τους όρους αυτούς, φρενάρει σε αυτούς. Η μαζική αποϊδεολογικοποίηση και αποπολιτικοποίηση που έχει κυριαρχήσει για δεκαετίες έρχεται κατόπιν να συναντηθεί με τη συνειδητή και οργανωμένη προσπάθεια των αρχουσών τάξεων (που είναι συγκροτημένες ως τάξεις για τον εαυτό τους και ξέρουν τι θέλουν, ειδικά απέναντι στον εχθρό λαό) να περιορίσουν και να απονευρώσουν πολιτικά και ιδεολογικά το τσουνάμι των λαϊκών ξεσπασμάτων.
Έτσι, η αρκετά αυτόματη (με βάση την αποϊδεολογικοποίηση) τάση των μαζών να στοχεύσουν τον νεποτισμό και τη διαφθορά ή να αναζητήσουν μια αόριστη δικαιοσύνη γίνεται από τη μεριά των κέντρων του συστήματος πραγματική εκστρατεία όχι μόνο καθυπόταξης των μαζών, αλλά και εκμετάλλευσής τους, για να αναδιαταχτεί το αστικό πολιτικό σκηνικό, δηλαδή «να αλλάξουν όλα, για να μην αλλάξει τίποτα», όπως λεγόταν πολύ διεισδυτικά στον Γατόπαρδο. Αποτελεί, δηλαδή, το πλαίσιο που υπαγορεύει το σύστημα ως επιτρεπτό όριο της λαϊκής και νεολαιίστικης οργής, που λέγαμε εισαγωγικά. Είναι άλλο ζήτημα, όπως θα πούμε πιο κάτω, ότι αυτή η αναδιάταξη δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολο να γίνει!
Παρατηρούμε το εξοργιστικό (αν η περίοδος ήταν λιγότερο επώδυνη, θα ήταν απολύτως κωμικό) οι πιο χωμένοι κύκλοι του συστήματος σε διάφορες χώρες, διάφορες μαριονέτες του ιμπεριαλισμού ή μεγάλοι κεφαλαιοκράτες να ομνύουν «ενάντια στη διαφθορά και τον καθεστωτισμό». Στη χώρα μας, στο μέτωπο ενάντια στο «καθεστώς Μητσοτάκη» και στη διεκδίκηση «δικαιοσύνης» συντάσσονται από δυνάμεις που τοποθετούνται στην Αριστερά μέχρι τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο και τον Βελόπουλο! Ε, εντάξει, δεν θέλουμε άλλον τέτοιον… αντικαθεστωτισμό!
Για τη διαφθορά και τον νεποτισμό
Είναι αλήθεια, βέβαια, ότι η εν γένει στάση των πολιτικών ελίτ του συστήματος σε όλο τον κόσμο οξύνει αυτή την πλατιά οργή ενάντια έστω σε αυτόν τον αόριστο καθεστωτισμό και τον «νεποτισμό». Αν παρακολουθήσει κανείς τις δηλώσεις εκπροσώπων των κυβερνήσεων παγκόσμια (από τον Τραμπ, τον Μακρόν, τον Μεντβέντεφ, τον Μιλέι έως τον Γεωργιάδη και τον Μαρινάκη, για να πάμε στα δικά μας) δεν βλέπει τίποτα άλλο από μίσος στον λαό και πρόκληση προς αυτόν. Από σάπιο καθεστωτισμό και νεποτισμό.
Αλλά και κάτι άλλο: Απόλυτη παρακμή. Το παγκόσμιο καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα είναι σε απόλυτη παρακμή και μόνη του «διέξοδος» είναι ο πόλεμος, η επίθεση και το μίσος στους λαούς και την εργατική τάξη. Γι’ αυτό και τα διάφορα σχέδια αναδιάταξης είναι τόσο βραχύχρονης διάρκειας και κάθε κυβέρνηση που αναδεικνύεται θυμίζει σε λίγους μήνες το γνωστό «με τον ήλιο τα βάζω, με τον ήλιο τα βγάζω, τι έχουν τα έρμα και ψοφάν».
Όμως είναι κρίσιμο να απαντήσουμε (και να θέσουμε στις μάζες) τα ερωτήματα:
Οι κινητοποιήσεις στο Περού, που ξέσπασαν όταν πέρασε νόμος που υποχρεώνει όλους όσους κλείνουν τα 18 χρόνια να εγγραφούν σε ιδιωτική ασφάλιση, ήταν κινητοποιήσεις ενάντια στη διαφθορά;
Οι άγριες συγκρούσεις στην Αργεντινή, όπου ο φασίστας Μιλέι έχει ξηλώσει κάθε ίχνος κοινωνικής κατάκτησης, έγιναν ενάντια στη διαφθορά;
Οι νέες κινητοποιήσεις στη Γαλλία (σε συνδυασμό με τη συνολική πολιτική κρίση της ιμπεριαλιστικής γαλλικής αστικής τάξης) ενάντια στις νέες αντιασφαλιστικές ρυθμίσεις έγιναν ενάντια στον νεποτισμό;
Οι τεράστιες κινητοποιήσεις για τα Τέμπη και το «δεν έχω οξυγόνο» έγιναν μόνο ή βασικά για το έγκλημα των Τεμπών;
Τι είναι διαφθορά, αν δεν είναι το γεγονός ότι τα πούρα μιας μέρας ενός καπιταλιστή αξίζουν όσο το φαγητό τόσων παιδιών;
Ότι μια ιμπεριαλιστική αστική τάξη εξαφανίζει χώρες ολόκληρες, για να ικανοποιηθούν οι γεωπολιτικές και οικονομικές της επιδιώξεις;
Ότι διαλύονται νοσοκομεία, ενώ η αστική τάξη δείχνει πόσο καλό παιδί είναι στους ιμπεριαλιστές αγοράζοντας F-35 και Belharra;
Ότι, τελικά, η παραγωγή είναι κοινωνική, ενώ η ιδιοποίησή της ατομική;
Δεν υπάρχει κανένα μεγαλύτερο σκάνδαλο, καμία μεγαλύτερη διαφθορά από την ίδια την ύπαρξη του καπιταλιστικού συστήματος. Που, στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο, όπου είναι σε απόλυτη παρακμή, παράγει πράγματι χιλιάδες δευτερεύουσες «διαφθορές» σε κάθε πτυχή της κοινωνικής και πολιτικής ζωής.
Για τη στάση μας
Ως κομμουνιστές, χαιρόμαστε για αυτή την έξοδο των μαζών στο προσκήνιο. Προσπαθούμε να την ευνοήσουμε και είμαστε με ενθουσιασμό μέσα σε αυτή. Προσπαθούμε ταυτόχρονα να ευνοήσουμε το μπόλιασμα της λαϊκής αγανάκτησης και των λαϊκών αγώνων με την οργή ενάντια συνολικά στο σύστημα του πολέμου, της εκμετάλλευσης και της τρομοκρατίας. Έχουμε πλήρη συναίσθηση της φάσης του κομμουνιστικού κινήματος, αλλά ταυτόχρονα ξέρουμε ότι το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα βρίσκεται σε βαθιά κρίση και περιδίνηση.
Αν τα κέντρα εξουσίας του συστήματος σκυλιάζουν για να αποφύγουν τη συνάντηση της λαϊκής οργής σε όλο τον κόσμο με τις κομμουνιστικές ιδέες, εμείς πρέπει να κάνουμε το αντίθετο. Έχοντας εμπιστοσύνη στις μάζες, υποστηρίζοντας τον δρόμο της επανάστασης και χωρίς να κρύβουμε από αυτές τις αδυναμίες μας και τα ζητήματα στα οποία δεν είμαστε ώριμοι να έχουμε απαντήσεις.
