Το μεγάλο βάθος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου φαίνεται από το γεγονός ότι κάθε χρονιά, όσο πλησιάζει η 17η Νοέμβρη, τόσο η επέτειος γίνεται ξανά και ξανά κεντρικό πολιτικό γεγονός. Αλλά και ένα ιδιότυπο βαρόμετρο του κλίματος στις λαϊκές μάζες. Σύστημα και κυβερνήσεις από τη μία και ο κόσμος του αγώνα από την άλλη «μετράνε» τη συμμετοχή στις εκδηλώσεις εορτασμού και στις πορείες, ανιχνεύοντας τις λαϊκές διαθέσεις. Αλλά και αντίστροφα: Οι μεγάλες (πάντα) διαδηλώσεις, με μεγάλη (πάντα) συμμετοχή της νεολαίας, δίνουν ξανά κουράγιο σε όλο το λαό, που ψάχνει χαραμάδες διεξόδου και προοπτικής στο μαύρο αδιέξοδο που τον εγκλωβίζει το σύστημα.
Καθόλου μικρό όλο αυτό το αποτύπωμα της εξέγερσης, αν σκεφτεί κανείς ότι έχει περάσει πάνω από μισός αιώνας από τότε. Και, αν και κοινότοπο, δεν είναι καθόλου ανακριβές ότι το αποτύπωμα αυτό αποκτά νέα δυναμική στις μέρες μας.
Αχαλίνωτη επίθεση, αναχρονισμός και απόλυτη παρακμή από τη μία…
Η αλήθεια είναι ότι άλλο να το λες και να το εκτιμάς και άλλο να το ζεις. Ακόμα και για όποιον είχε εκτιμήσει σωστά αυτό που έρχεται (και δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι η οργάνωσή μας ήταν η μόνη που είχε αντιληφθεί από τη δεκαετία του ’90 το βάθος της καπιταλιστικής επίθεσης), είναι εντυπωσιακή η βίωση –μέσα στην πραγματική ζωή και σε όλες τις πτυχές της- του πρωτοφανούς ιστορικού αναχρονισμού που χαρακτηρίζει αυτήν την περίοδο.
Από τις πολεμοκάπηλες κραυγές και τη στρατιωτικοποίηση των οικονομιών μέχρι τα 13ωρα και τα απανωτά αντεργατικά νομοσχέδια αλλά και την απίστευτη περιστολή των ελευθεριών που φτάνει στο σημείο να κυνηγάνε 13χρονους μαθητές τα αστυνομικά drones, ο κοινός παρονομαστής είναι ένας: η χωρίς προσχήματα και εξωραϊσμούς έκφραση του πραγματικού DNA του καπιταλιστικού συστήματος, ως ενός συστήματος του πολέμου, της φτώχειας, της απόλυτης καθυπόταξης των εξαρτημένων χωρών από τις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις, της αχαλίνωτης εκμετάλλευσης και καταπίεσης.
Αντίθετα με αυτό που λέγεται, δεν ζούμε μια φάση «εκτροπής» του καπιταλισμού, αλλά τη φάση του τέλους της… εκτροπής του και της πρόσμιξής του με κάποια βαρίδια υποχρεώσεων απέναντι στο λαό, την οποία επέβαλε ένας άλλος ταξικός συσχετισμός. Με άλλα λόγια, αυτό που ζούμε είναι ο… κανονικός καπιταλισμός (με τα ιδιαίτερα «αξεσουάρ» του στην εξαρτημένη Ελλάδα) και κάθε θρήνος για τον «καπιταλισμό που χάσαμε» είναι μάταιος και αποπροσανατολιστικός.
Ολη αυτή η αντιδραστική επέλαση συνοδεύεται –για πρώτη φορά τις τελευταίες δεκαετίες- από την απόλυτη απουσία κάποιου θετικού αφηγήματος από την πλευρά του συστήματος. Το οποίο δεν υπόσχεται καμία προοπτική μετά τη «στενωπό», καμία κανονικότητα μετά την «έξοδο από τα μνημόνια» (θυμάται κανείς όλες τις λεξούλες που συνόδευαν αυτές τις προσωρινές –υποτίθεται- δύσκολες περιόδους;). Υπόσχεται μόνο τρόμο και καταβύθιση…
Καταβύθιση και απόλυτη παρακμή! Ένα σύστημα που έχει σαπίσει και ζει πάνω στα «νεκροταφεία» δικαιωμάτων αλλά και στα νεκροταφεία πραγματικών ανθρώπων… Με πολιτικούς που μιλάνε σαν κτήνη, με πολιτικά συστήματα που παραδέρνουν σε κρίση, με κυβερνήσεις που πέφτουν η μια μετά την άλλη, με αντιπολιτεύσεις που δεν μπορούν να στηθούν αφού δεν λένε τίποτα διαφορετικό από τις κυβερνήσεις.
Εφήμερες «διέξοδοι» που προβάλλει το σύστημα, ακροδεξιές και «προοδευτικές»
Γιατί, τι, άραγε, διαφορετικό θα κάνει ο Μαμντάνι από το να εφαρμόσει τη δικιά του εκδοχή του MAGA, προσανατολισμένη πάντα στην ένταση των πολεμικών επεμβάσεων και στην απάντηση των προβλημάτων και του άγχους του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού; Ποιος άραγε πίστεψε στα σοβαρά (εκτός από κάτι ανόητους θαυμαστές του ρώσικου ιμπεριαλισμού) ότι ο Τραμπ θα εφάρμοζε… φιλειρηνική πολιτική;
Πόσο αποκαλυπτικό είναι ότι ο (αξέχαστα διαβόητος) Βενιζέλος έσπευσε να στηρίξει τον (άλλο διαβόητο) Σαμαρά αλλά και ότι ο τραγικός Τσίπρας φροντίζει να στοχεύσει την «κλεπτοκρατία» και τη «διαφθορά» (αγαπημένες καραμέλες των απανταχού πουλέν του συστήματος), χωρίς να αφήνει ούτε χαραμάδα διαφορετικής πολιτικής στη μία και μόνη πολιτική του συστήματος – αυτήν του πολέμου, της φτώχειας, της φασιστικοποίησης και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης στη χώρα μας!
Και πόσο συνυπεύθυνοι είναι όλοι οι «προοδευτικοί» του συστήματος για το ότι στρώνουν το δρόμο στις πιο ανοιχτά φαιές εκδοχές του συστήματος, για να κλαίνε, μετά, με κροκοδείλια δάκρυα!
Όμως, ακόμα κι αν υπάρξουν κάποιες αυταπάτες, αυτές πια είναι πολύ βραχείας χρήσης… Το καπιταλιστικό – ιμπεριαλιστικό σύστημα είναι σε βαθιά κρίση. Και κάθε κίνησή του να την απαντήσει το χώνει ακόμα πιο βαθιά στην κινούμενη άμμο της.
Η δραματική αντίφαση και η επίπονη πορεία επίλυσής της
Λέγεται συχνά ότι είναι κρίμα που η εργατική τάξη και άρα και ο λαϊκός παράγοντας προέρχονται από πορεία δεκαετιών αποσυγκρότησης και ήττας, τώρα που θα ήταν όχι μόνο χρυσή ευκαιρία να παρέμβουν, αλλά και ανάγκη ζωής. Πρόκειται για μια αφαίρεση χωρίς καμία αξία. Οι συσχετισμοί διαμορφώνουν τις συνθήκες. Και κυρίως οι συσχετισμοί δεν «παραγγέλνονται», χτίζονται με πάλη!
Οι λαοί και η εργατική τάξη, αυτή ως εμπροσθοφυλακή και κρίσιμος παράγοντας για την προοπτική της κοινωνίας, θα συγκροτηθούν ξανά στις σημερινές (ναι, καυτές) συνθήκες – και σε αυτό πρέπει να συμβάλουν αποφασιστικά σήμερα οι κομμουνιστές. Στην ανάπτυξη της λαϊκής πάλης και στη συγκρότηση της εργατικής τάξης, σε απόλυτο διαχωρισμό από τον ρεφορμισμό – ρεβιζιονισμό που έβαλε φαρδιά πλατιά την υπογραφή του στην ήττα και που, και σήμερα, «θεωρητικά» και πρακτικά, βγάζει λάδι τον ιμπεριαλισμό και την αστική τάξη. Με απόλυτη επίγνωση ότι ο μόνος δρόμος είναι ο αγώνας και η μόνη πραγματική προοπτική η επανάσταση. Μια πορεία συγκρότησης που δεν θα είναι εύκολη, δεν θα είναι βελούδινη, δεν θα είναι σύντομη, αλλά θα χαραχτεί…
Αν μερικοί νομίζουν ότι οι λαοί θα μπουν σε μια μακρόχρονη περίοδο μεσαίωνα, όπου δεν θα αντιδρούν, ΚΑΝΟΥΝ ΛΑΘΟΣ! Το αποδεικνύουν οι μάζες που (στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα) ασφυκτιούν, πνίγονται, αγανακτούν, αηδιάζουν με τη βρωμιά και τον κυνισμό του συστήματος και βγαίνουν στους δρόμους, όλο και περισσότερο, όλο και πιο απρόβλεπτα.
Το σύστημα τροφοδοτεί αντικειμενικά τους λαϊκούς αγώνες - Ο λαός μπορεί!
Λέγεται ότι παραμονές της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, ο αγαπημένος αφορισμός κύκλων τής (ας πούμε) προοδευτικής διανόησης ήταν ότι «οι νέοι έχουν πουλήσει τις ζωές τους και τα ιδανικά των γονιών τους στα μπιλιάρδα και στο ποδόσφαιρο». Οι «δημογέροντες» διαψεύστηκαν…
Δεν θέλουμε, βέβαια, καθόλου να συγκρίνουμε δυο εντελώς ανόμοιες περιόδους. Μόνο να πούμε ότι οι λαϊκές μάζες –σε συνθήκες αδιεξόδου, συνεχούς αφόρητης πίεσης και κατακρήμνισης των όρων ζωής τους- αντιδρούν με τρόπο που τα πολιτικά υποκείμενα (εξαιτίας της ανεπαρκούς γείωσής τους στις λαϊκές μάζες και στις υπόγειες διεργασίες που σε αυτές, μαζικά, συντελούνται) πολλές φορές εκπλήσσονται.
Η ταξική πάλη δεν καταργείται – δεν απαγορεύεται, αντικειμενικά θα δυναμώσει. Και χρειάζεται μέσα στην πάλη αυτή να παλέψουμε (ιδεολογικά, πολιτικά, πρακτικά) επίμονα και αποφασιστικά για να έρθει η ώρα που θα πούμε (από τη θετική, πια, πλευρά) «άλλο να το λες και άλλο να το ζεις»!
