Σίγουρα δεν είναι και πολύ ευχάριστες οι μνήμες που ανασύρονται βλέποντας κανείς τη δουλοπρέπεια που χαρακτηρίζει τις κινήσεις της κυβέρνησης το τελευταίο διάστημα και ιδιαίτερα μετά την ανάληψη καθηκόντων από την εκπρόσωπο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, Γκιλφόιλ.
Και μόνο δυσάρεστα νέα για το λαό προμηνύουν τα «γλέντια» και οι πανηγυρισμοί για την αναγνώριση από τις ΗΠΑ του ρόλου της χώρας ως «σταθερού στρατηγικού συμμάχου».
Γιατί αυτό που εξελίσσεται με ταχύτατους ρυθμούς τις τελευταίες μέρες, με την όλο και πιο αμερικανόστροφη πορεία της ασκούμενης πολιτικής, δεν είναι παρά μία ακόμη απόδειξη του βαθέματος της εξάρτησης της χώρας από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Είναι μία ακόμη απόδειξη του εξαρτημένου χαρακτήρα της ντόπιας άρχουσας τάξης, της φύσης και του ρόλου της, που υπαγορεύεται από το ότι είναι δεμένη με χίλια μύρια νήματα από τους ιμπεριαλιστές.
Και ειδικά στη σημερινή περίοδο, την περίοδο της κρίσης, της αναταραχής και της αβεβαιότητας, των άγριων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και της προετοιμασίας των όρων για μία γενικευμένη πολεμική αναμέτρηση, γίνεται ακόμη πιο έντονη και αναγκαία η αναζήτηση των «προστατών» της, του «ασφαλούς λιμανιού».
Αρκεί μια σύντομη αναδρομή στο πρόσφατο παρελθόν για να διαπιστώσει κανείς πόσο ασπόνδυλη και ανερμάτιστη είναι η ντόπια άρχουσα τάξη.
Από τη γκρίνια για έλλειψη εθνικής στρατηγικής και πυγμής (που αγγίζουν και το εσωτερικό της ΝΔ) που έδιναν και έπαιρναν μόλις μερικές εβδομάδες πριν, κάτω από το βάρος των πολιτικών πρωτοβουλιών της τουρκικής αστικής τάξης, περάσαμε στους κομπασμούς για τη «βαρύτητα» της χώρας στους νατοϊκούς σχεδιασμούς.
Από τις δηλώσεις Μητσοτάκη περί πράσινης ανάπτυξης, πριν από 4-5 χρόνια, που καθόρισαν έναν νέο γύρο αφαίμαξης του λαού και καταστροφής του τόπου, ξαναγυρίσαμε στις «κλασικές» ενεργειακές πηγές, όπως επιβάλλουν τα αμερικανόπνευστα σχέδια και το «drill, baby, drill» του Τραμπ με στόχο την άμεση και εξασφαλισμένη ενεργειακή επιβολή στις χώρες της Ευρώπης και την αποκοπή τους από το ρωσικό φυσικό αέριο.
Και από τους πανηγυρισμούς για την παραχώρηση του λιμανιού του Πειραιά στην κινεζική Κόσκο, περάσαμε στην άρον-άρον νομοθέτηση του υπουργού Ανάπτυξης, Θεοδωρικάκου, για την παραχώρηση του λιμανιού της Ελευσίνας στις ΗΠΑ. Δηλαδή, στην ευθεία αμφισβήτηση-αντιπαράθεση με την κινεζική παρουσία στην περιοχή, όπως απαιτούν τα συμφέροντα των ΗΠΑ.
Αλλά και τα παχιά λόγια περί «αυτοδύναμης ανάπτυξης» πόσο μπορούν να πείσουν όταν ο πρωτογενής τομέας ξεπατώνεται κάτω από το βάρος των εντολών της ΕΕ και της λεγόμενης Κοινής Αγροτικής Πολιτικής; Όταν η αγροτιά συρρικνώνεται και η επαρχία βουλιάζει (και κυριολεκτικά!) κάτω από το βάρος της εγκατάλειψης;
Η λεγόμενη «εθνική στρατηγική» της ντόπιας άρχουσας τάξης δεν είναι παρά η επαναλαμβανόμενη δήλωση υποταγής στους ιμπεριαλιστές, μία διαρκής υπενθύμιση του πόσο πρόθυμη είναι να υπηρετήσει τα συμφέροντά τους.
Οι μικρομεγαλισμοί και ο τυχοδιωκτισμός της είναι σύμφυτοι με τη δουλοπρέπειά της. Τα όνειρα για «μπίζνες στα Βαλκάνια» είναι συνυφασμένα με τους «φραπέδες» και τους «χασάπηδες», όλο αυτό το κηφηναριό που συγκροτεί το δίκτυο επιρροής και επιβολής αυτής της πολιτικής. Και που προφανώς δεν αφορά μόνο τη σημερινή κυβέρνηση, αλλά το σύνολο του αστικού πολιτικού προσωπικού.
Συνθλίβουν τις ζωές του λαού - Υποθηκεύουν το μέλλον του
Κι αν κάποιος πρέπει να πληρώσει το τίμημα αυτών των επιλογών, αυτός είναι ο λαός. Τίμημα βαρύ, που αφορά τόσο το παρόν όσο και το μέλλον. Που αφορά τα δικαιώματά του στη δουλειά, στην εκπαίδευση, στην ασφάλιση, στην περίθαλψη. Που αφορά τις πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες.
Είναι πλέον ωμή η ομολογία και πρέπει να εμπεδωθεί από όλους. Πρέπει να ξεχάσουμε τις μέρες της «ευημερίας». Πρέπει να γίνουν θυσίες μπροστά στην ανάγκη για «αμυντικές δαπάνες». Πρέπει να εξοικειωθούμε με το μέλλον του πολεμικού αιματοκυλίσματος. Έχουμε πόλεμο!
Δεν πρόκειται για «αριστερή κινδυνολογία». Είναι δηλώσεις των ίδιων των ταγών του ιμπεριαλισμού και τις αναπαράγουν πρόθυμα και οι ντόπιοι υποτακτικοί τους.
Τα «ντηλ» με την αμερικανική κρατική αναπτυξιακή τράπεζα DFC και την αμερικανική ΟΝΕΧ για το λιμάνι της Ελευσίνας πάνε χέρι-χέρι με τις δηλώσεις Δένδια: «Σήμερα η Ευρώπη δεν αντέχει να δει φέρετρα με σημαία πάνω, ούτε καν με την ευρωπαϊκή σημαία. Οι ΗΠΑ είναι εθισμένες σε αυτό το θέαμα. Πρέπει λοιπόν να κάνουμε μια σοβαρή και ειλικρινή συζήτηση στο πλαίσιο της Ευρώπης, μέχρι πού είμαστε διατεθειμένοι να φτάσουμε».
Ο «ενεργειακός κόμβος» (όπως βαφτίζουν τη χώρα οι πλασιέ του αμερικάνικου φυσικού αερίου) πάει χέρι-χέρι με την ενίσχυση και επέκταση της αμερικανονατοϊκής στρατιωτικής παρουσίας και των βάσεων. Η παρουσία της πλωτής δεξαμενής LNG στον Βόλο είναι άμεσα συνυφασμένη με τη μετατροπή της Ελευσίνας σε κέντρο μεταφοράς εμπορευμάτων και στρατιωτικού εξοπλισμού για τους «δικούς μας», για τους «συμμάχους» μας, για τους ιμπεριαλιστές «προστάτες» (η λεγόμενη πολιτική του friend-shoring).
Πόσο προκλητικές (αλλά και γελοίες) ακούγονται οι δηλώσεις Θεοδωρικάκου για την Ελευσίνα: «Βλέπω ανθρώπους που ξαναβρήκαν ασφάλεια και σιγουριά, που αισθάνονται ότι δουλεύουν σε ένα Ναυπηγείο, το οποίο έχει προοπτική, που νιώθουν ότι δίπλα σε αυτή την προσπάθεια υπάρχει μια Κυβέρνηση η οποία ενδιαφέρεται πραγματικά για τη ναυπηγική βιομηχανία». Είναι δηλώσεις –όπως τόσες ακόμη από χείλη αστών και κυβερνητικών– που γίνονται σε βάρος ενός λαού που είναι βαθιά εξοργισμένος και που το δείχνει με κάθε τρόπο. Ενός λαού που όλο και πιο δύσκολα χωράει στα καλούπια που θέλουν να τον βάλουν και που αναζητά αγωνιστική διέξοδο. Κι αν τολμούν να κάνουν τέτοιες δηλώσεις, είναι γιατί νιώθουν ότι έχουν (τουλάχιστον στο επίπεδο της καταδυνάστευσης του λαού) τη στήριξη των αφεντικών τους.
Ο λαός, λοιπόν, οφείλει να δώσει τη δική του απάντηση. Να ταράξει για μια ακόμη φορά το αστικό πολιτικό σύστημα. Να αμφισβητήσει την προοπτική που του ετοιμάζουν. Να αντιπαρατεθεί στα αφηγήματα που θέλει να επιβάλει ο ιμπεριαλισμός και οι ντόπιοι υποτακτικοί του. Για τον λαό μας, ο αγώνας για τη ζωή και το μέλλον είναι αγώνας ενάντια στην κυριαρχία της ντόπιας άρχουσας τάξης, είναι αγώνας ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση.
