Θέσεις για το 22ο Συνέδριο του ΚΚΕ
Παντός ελιγμού, κάθε συμμόρφωσης και… στο όνομα του σοσιαλισμού!
Οι Θέσεις για τις διεθνείς εξελίξεις: Ο ιμπεριαλισμός των επιχειρηματικών ομίλων δεν έχει ιμπεριαλιστικά κράτη!
Οι θέσεις για το 22ο Συνέδριο του ΚΚΕ έχουν ένα βασικό χαρακτηριστικό: «καταπιάνονται» με όλα τα ζητήματα, καταφέρνοντας –το λιγότερο- να τα αποφεύγουν! Με θεωρητικό οδηγό τον οικονομισμό (με απίστευτες κατασκευές για την κατάσταση στον κόσμο), με εργαλείο την αυτοαναφορικότητα (χαρακτηριστικοί οι τίτλοι ιδιαίτερα των δύο πρώτων κεφαλαίων), με πολιτικό οδηγό τη μη δέσμευση σε θέσεις-εκτιμήσεις-καθήκοντα για την εργατική τάξη, το λαό και τη νεολαία και με κριτήριο το σεβασμό των βασικών γραμμών της άρχουσας τάξης, η ηγεσία του ΚΚΕ καταφέρνει με την πολυσέλιδη εισήγησή της να μένει εντός (μιας «κομμουνιστικής» ρητορικής), εκτός (όλων των κρίσιμων ζητημάτων που θέτει η ταξική πάλη και η ιμπεριαλιστική πολεμική προετοιμασία) και στην ίδια γραμμή συμμόρφωσης με το σύστημα που υπηρέτησε σταθερά από τον Ιούνιο του 2021 που έγινε το προηγούμενο 21ο συνέδριο.
Μεταξύ πολλών άλλων –αλλά με βαρύνουσα σημασία- είναι η καινοφανής «εκτίμηση» -που επαναλαμβάνεται με πολλούς τρόπους αρκετές φορές- για «τις αναβαθμισμένες δυνατότητες ενσωμάτωσης της εργατικής τάξης». Με την εκτίμηση αυτή, που οι θέσεις την κληροδοτούν ως βασική προίκα στη νέα ΚΕ που θα εκλεγεί στο 22ο Συνέδριο (σελίδα 129 σημείο 3), η ηγεσία του ΚΚΕ ανακαλύπτει το… αδιανόητο: Σε συνθήκες της πιο άγριας εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης μετά τον Β’ ΠΠ, σε συνθήκες ολομέτωπης και γενικευμένης επίθεσης στο λαό και στους λαούς, σε συνθήκες στροφής στην πολεμική οικονομία, το καπιταλιστικό σύστημα (υποθέτουμε εννοούν και διεθνώς και στη χώρα μας) παρουσιάζεται με «αναβαθμισμένες δυνατότητες ενσωμάτωσης» όχι μόνο μικρών και μεσαίων αστικών στρωμάτων αλλά και της ίδιας της εργατικής τάξης!
Αυτό το… αδιανόητο επιστρατεύεται, όπως φαίνεται από το ίδιο σημείο των θέσεων, για να «διερευνηθεί η μακρόχρονη υποχώρηση του εργατικού κινήματος»! Επιστρατεύεται δηλαδή για να κατασκευαστεί ένα «αντικειμενικό οχυρό» που όχι μόνο δεν θα κριτικάρει, αλλά θα υπερασπίζεται ολόκληρη την πορεία δεκαετιών της ρεβιζιονιστικής-ρεφορμιστικής στροφής, την πορεία συμμόρφωσης και υποταγής στο σύστημα που διεθνώς και στη χώρα μας, με πρωταγωνιστικό το ρόλο του ΚΚΕ, που ακολούθησαν τα κόμματα που στοιχήθηκαν στο χρουστσοφισμό και όσα ακολούθησαν από το διαβόητο 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ στο κομμουνιστικό κίνημα.
Βρισκόμαστε σε μια περίοδο όξυνσης της ταξικής πάλης αλλά και εξαιρετικά αντιφατική. Η διαρκώς διογκούμενη εργατική-λαϊκή οργή, οι εκτεταμένες και εντεινόμενες αγωνιστικές ανησυχίες της νεολαίας βρίσκονται διαρκώς αντιμέτωπες με τις συνθήκες απο-πολιτικοποίησης και απο-ιδεολογικοποίησης που επικρατούν στο κίνημα και στον κόσμο που αγωνίζεται. Οι συνθήκες αυτές δεν έπεσαν από τον ουρανό, είναι αποτέλεσμα της πορείας της υποχώρησης και της ήττας των προηγούμενων δεκαετιών. Θεωρούμε ότι συνολικά οι Θέσεις του ΚΚΕ για το 22ο Συνέδριο αποτελούν συμβολή και ενίσχυση αυτών των αρνητικών συνθηκών και μάλιστα… από «αριστερά» και στο όνομα του «σοσιαλισμού».
Γι αυτό θεωρούμε αναγκαία την κριτική των Θέσεων αυτών, την αντιπαράθεση στη σύγχυση που καλλιεργούν, την πολιτική και ιδεολογική απόκρουση των νέων συμβιβασμών και των νέων βημάτων στη γραμμή της υποταγής που προετοιμάζουν.
Στο φύλλο αυτό της ΠΣ δημοσιεύουμε την κριτική μας αναφορικά με το πρώτο μέρος του πρώτου κεφαλαίου των Θέσεων σχετικά με τη «διεθνή πραγματικότητα» όπως την ορίζουν οι Θέσεις του 22ου Συνεδρίου του ΚΚΕ.
Οι Θέσεις για τις διεθνείς εξελίξεις
Ο ιμπεριαλισμός των επιχειρηματικών ομίλων δεν έχει ιμπεριαλιστικά κράτη!
Η σημερινή παγκόσμια κατάσταση είναι μια συνεχής πορεία προς τη βαρβαρότητα. Τη βαρβαρότητα του πολέμου, της απόλυτης εξαθλίωσης των εργαζόμενων μαζών, του εξανδραποδισμού των λαών, της φασιστικοποίησης και του σκοταδισμού.
Καθήκον κάθε Κομμουνιστικού Κόμματος είναι να φωτίσει τις αιτίες αυτής της κατάστασης, να προσδιορίσει τους όρους και την πορεία κίνησης των πραγμάτων και βεβαίως -και κυρίως- να καθορίσει άξονες πάλης για το λαϊκό κίνημα.
Για άλλη μια φορά, η ΚΕ του ΚΚΕ, με τις Θέσεις της για τη διεθνή κατάσταση, δεν ανταποκρίνεται σε τίποτε από τα παραπάνω. Επιμένει να διαβάζει τον σημερινό κόσμο μέσα από τους παραμορφωτικούς ρεφορμιστικούς φακούς της και να την προσαρμόζει σε προκατασκευασμένες θεωρίες και δικές της ανάγκες.
«Συνολική εκτίμηση για το πού βρισκόμαστε σήμερα» (θέση 1)
Σαν μια πρώτη εκτίμηση θα μπορούσαμε να πούμε ότι σε όλο το κείμενο των Θέσεων η ΚΕ περιορίζεται στη διατύπωση «γενικών νομοτελειών» («Η υπερσυσσώρευση κεφαλαίου και η εκδήλωση της κρίσης δημιουργείται περιοδικά από τη φυσιολογική λειτουργία της καπιταλιστικής οικονομίας»), δίπλα σε «δημοσιογραφικού τύπου» αναφορές και τίποτα παραπάνω. Είναι εντυπωσιακό ότι, ενώ από το 21ο Συνέδριο ως σήμερα έχει μεσολαβήσει ο πόλεμος στην Ουκρανία, που συγκλονίζει την ανθρωπότητα και αναδεικνύει ορατό τον κίνδυνο παγκόσμιας, και μάλιστα πυρηνικής αναμέτρησης, οι Θέσεις στέκονται με «απάθεια» απέναντί του, σαν κάτι που «απλώς» συμβαίνει λόγω «της φύσης του καπιταλιστικού συστήματος και της ανισόμετρης ανάπτυξης»!
Υπάρχει, θα λέγαμε, μια αμηχανία μπροστά στις διεθνείς εξελίξεις, γιατί δεν «ταιριάζουν» με το γενικό αφήγημα του ΚΚΕ, με τις «σχέσεις ανισότιμης αλληλεξάρτησης που διέπουν τις σχέσεις όλων των καπιταλιστικών κρατών» (21ο Συνέδριο, 2ο κείμενο, θέση 13), οι οποίες, κατ’ αυτόν τον τρόπο, συγκροτούν ένα παγκόσμιο σύστημα, ναι μεν με αντιθέσεις, ναι μεν με ανισόμετρη ανάπτυξη, αλλά ικανό να αυτορρυθμίζεται. Αυτή την «αυτορρύθμιση» υποκρύπτει και η εκτίμηση των σημερινών Θέσεων, για μια «σχετικά ελεγχόμενη καταστροφή κεφαλαίου» μέσω πολέμων και η οποία κατά συνέπεια θα ανοίξει έναν νέο κύκλο κερδοφορίας και ανάπτυξης του κεφαλαίου: αφού «δοκιμάστηκαν ξανά όλες οι διαχειριστικές επιλογές… προωθείται η στροφή προς την πολεμική οικονομία και την προετοιμασία για έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο μεγάλης κλίμακας με στόχο… να διαμορφωθούν προϋποθέσεις για μια σχετικά ελεγχόμενη, μεγάλη απαξίωση, καταστροφή κεφαλαίου στις διάφορες πολεμικές εστίες» (θέση 1).
Μια τέτοια εκτίμηση είναι, βέβαια, απόλυτη στρέβλωση της πραγματικότητας, αλλά είναι συνέπεια της θέσης του ΚΚΕ για τον σημερινό κόσμο. Η αντίληψη της «ιμπεριαλιστικής πυραμίδας» (υπόκλιση στην παγκοσμιοποίηση) και η «κατάργηση» του ιμπεριαλισμού, μια χαρά ταιριάζουν με μια «ελεγχόμενη» πορεία των πραγμάτων, «εις δόξαν» και μακροημέρευση του καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος.
Στη σημερινή περίοδο, όμως, όπου η βαθιά δομική κρίση του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος συμπλέκεται με την αδυσώπητη πάλη των βασικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων ΗΠΑ, Ρωσίας και Κίνας για την κατάκτηση της παγκόσμιας ηγεμονίας, «το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα που ζει και κυριαρχεί έτσι κι αλλιώς εγκληματώντας σε βάρος της εργαζόμενης ανθρωπότητας… επιδιώκει διέξοδο για την αναπαραγωγή του, για μια νέα περίοδο κυριαρχίας του, απειλώντας το ίδιο το μέλλον της ανθρωπότητας και του πλανήτη». Σήμερα «το σύνολο των ανταγωνισμών και των προετοιμασιών που εξελίσσονται σε όλα τα επίπεδα (οικονομικό, εμπορικό, νομισματικό, ενεργειακό, στρατιωτικό, πολιτικό, στρατηγικό) συνιστούν πορεία προετοιμασίας προς τον Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο» [10η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ(μ-λ)].
Η ηγεσία του ΚΚΕ αρνείται να δει αυτή την πραγματικότητα, βλέποντας «ελεγχόμενες» διεξόδους, και φυσικά αρνείται να θέσει τα ανάλογα καθήκοντα για τη συγκρότηση ενός μαζικού, αγωνιστικού και με ταξικά χαρακτηριστικά αντιπολεμικού αντιιμπεριαλιστικού κινήματος.
«Ανισόμετρη ανάπτυξη και όξυνση των ανταγωνισμών» (θέση 2)
Με τον ίδιο τρόπο (φυσιολογικά) προχωράει και στην εξειδίκευση, θα λέγαμε, της γενικής εκτίμησης, στις επόμενες θέσεις. Στη θέση 2 διαπιστώνει (σωστά) ότι «βασικό στοιχείο της διαπάλης σε διεθνές επίπεδο είναι η αμφισβήτηση της πρωτοκαθεδρίας των ΗΠΑ και του μπλοκ των δυνάμεων ΝΑΤΟ-ΕΕ». Εντοπίζει, όμως, αυτή την αμφισβήτηση σε καθαρά οικονομικό επίπεδο, «στην υποχώρηση του μεριδίου των ΗΠΑ και στη σημαντική αύξηση του μεριδίου της Κίνας στο Παγκόσμιο Προϊόν… στη σημαντική διαφορά του ρυθμού ανάπτυξης ΗΠΑ-Κίνας, στο μεγάλο εμπορικό έλλειμμα των ΗΠΑ στο διμερές εμπόριο µε την Κίνα και την ΕΕ, στη θεαματική αύξηση του αμερικανικού κρατικού χρέους», και φυσικά εντοπίζει σαν φορέα αυτής της αμφισβήτησης την Κίνα.
Αν έτσι «απλά οικονομικά» ήταν τα πράγματα, δεν θα είχε και πολλούς λόγους να ανησυχεί ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός. Γιατί καμία οικονομική ισχύς δεν μπορεί από μόνη της να δημιουργήσει όρους πρωτοκαθεδρίας, αν δεν συνοδεύεται από συνολική γεωστρατηγική ισχύ, με βασικό στοιχείο την ανάπτυξη στρατιωτικού οπλοστασίου στρατηγικού χαρακτήρα (πυρηνικά κ.λπ.). Η (υπαρκτή) ανησυχία, λοιπόν, των ΗΠΑ ως προς την Κίνα βρίσκεται ακριβώς στο ότι η μεγάλη ασιατική χώρα βαδίζει γοργά σε τέτοια κατεύθυνση. Γι’ αυτό και εμφανώς πλέον ανήκει σ’ αυτό που προσδιορίζουμε σαν ιμπεριαλιστική γεωστρατηγική τριάδα (ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα), έστω κι αν παραμένει «τρίτη» στην ιεραρχία. Ωστόσο, επίσης εμφανές είναι ότι η αντίθεση ΗΠΑ-Κίνας δεν είναι αυτή που δεσπόζει και καθορίζει την πορεία του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού. Ο πόλεμος στην Ουκρανία απέδειξε με τραγικό τρόπο αυτή την αλήθεια, την οποία το ΚΚΕ δεν ήθελε και δεν θέλει ακόμη να παραδεχτεί.
«Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος στην Ουκρανία» (θέση 4)
Αναζητούνται αλλά δεν βρίσκονται οι αιτίες του!
Για την ηγεσία του ΚΚΕ, ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι «ιμπεριαλιστικός και από τις δύο πλευρές» (θέση 4), αφού σύμφωνα με την αντίληψη της «ιμπεριαλιστικής πυραμίδας», όλες οι χώρες είναι ιμπεριαλιστικές και επομένως όλοι οι πόλεμοι είναι ιμπεριαλιστικοί. Είναι ένας «περιφερειακός ιμπεριαλιστικός πόλεμος» δίπλα «σε δεκάδες εύφλεκτες εστίες σε όλες τις ηπείρους» (θέση 2). Η ισοπέδωση αυτή δεν είναι τυχαία. Είναι στην ουσία η άρνηση του ιμπεριαλιστικού σταδίου του καπιταλιστικού συστήματος, όπου μια χούφτα χώρες νέμονται όλον τον πλανήτη ανταγωνιζόμενες μεταξύ τους για την παγκόσμια κυριαρχία και δε διστάζουν να τον οδηγήσουν σε μια παγκόσμια ιμπεριαλιστική σύρραξη, όπως το έχουν κάνει ήδη τον προηγούμενο αιώνα.
Ολόκληρο το σημείο 4 των Θέσεων, που αναφέρεται στον πόλεμο της Ουκρανίας, είναι γεμάτο από ασάφειες και υπεκφυγές, ενδεικτικές για την πολιτική λογική της ηγεσίας του ΚΚΕ. Ας παραθέσουμε κάποια αποσπάσματα:
«Ο λαός της Ουκρανίας πληρώνει τους ανταγωνισμούς και τις επεμβάσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ… από τη µια, και της καπιταλιστικής Ρωσίας, από την άλλη».
«Το ΚΚΕ παρουσίασε στον λαό το πώς συσσωρεύτηκε η καύσιμη ύλη…».
«Η αμερικανική προεδρία Τραµπ τάσσεται υπέρ της διευθέτησης της σύγκρουσης, χωρίς να επιλύονται οι αιτίες της, αλλά οικοδομώντας µια προσωρινή “ειρήνη”, που θα δώσει έδαφος για την κερδοφορία μονοπωλίων από την ανοικοδόμηση και θα επιτρέψει στις ΗΠΑ να διευρύνουν την πολιτικο-οικονομική συνεργασία µε τη Ρωσία, μπαίνοντας “σφήνα” στο υπό διαμόρφωση ευρωασιατικό μπλοκ…».
«Σε αυτόν τον σχεδιασμό αντιδρούν κυρίαρχοι κύκλοι της ΕΕ… και αστικές τάξεις άλλων χωρών…».
«Είτε συνεχιστεί ο πόλεμος, είτε επιτευχθεί µια προσωρινή “ειρηνική” διευθέτηση, οι αιτίες της σύγκρουσης παραμένουν, καιροφυλακτούν η κλιμάκωση και ο κίνδυνος της γενίκευσης… Ο κίνδυνος του πυρηνικού ολέθρου εντείνεται».
Πράγματι, ο ουκρανικός λαός πληρώνει τους ανταγωνισμούς των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και Ρωσίας. Αλλά ποιο είναι το επίδικο αυτών των ανταγωνισμών; Ποια είναι η «καύσιμη ύλη του πολέμου» που «το ΚΚΕ παρουσίασε στον λαό», αλλά δεν παρουσιάζει στο κείμενο των Θέσεων; Ποιες είναι «οι αιτίες της σύγκρουσης» που θα παραμείνουν ακόμη κι αν «επιτευχθεί μια προσωρινή ειρηνική διευθέτηση», οι οποίες μάλιστα μπορεί να οδηγήσουν σε έναν «πυρηνικό όλεθρο»; Και γιατί να οδηγηθούμε σε μια πυρηνική αναμέτρηση, αφού ο Τραμπ «τάσσεται υπέρ της διευθέτησης της σύγκρουσης» για να «διευρύνουν (οι ΗΠΑ) την πολιτικοοικονομική συνεργασία με τη Ρωσία» και να την ουδετεροποιήσουν σε σχέση με την Κίνα; Επειδή «αντιδρούν κυρίαρχοι κύκλοι της ΕΕ και αστικές τάξεις άλλων χωρών»; Ποιες είναι τελικά οι στρατηγικές επιδιώξεις της ιμπεριαλιστικής Ρωσίας και της ιμπεριαλιστικής Αμερικής; Η απαίτηση της Ρωσίας για συμμετοχή στην ευρωπαϊκή (και επομένως στην παγκόσμια) αρχιτεκτονική ασφαλείας και ο λεγόμενος «πολυπολικός κόσμος» τον οποίο διεκδικεί, είναι ή δεν είναι ευθεία αμφισβήτηση του πρωταγωνιστικού ρόλου των ΗΠΑ και της Δύσης σε όλο τον κόσμο; Και αυτή την αμφισβήτηση, οι ΗΠΑ, που επιδιώκουν την παγκόσμια κυριαρχία/ηγεμονία, θα την αντιμετωπίσουν με τη διεύρυνση της πολιτικής και οικονομικής συνεργασίας με τη Ρωσία ή με την αναζήτηση όρων για να την επιβάλλουν;
Η ΚΕ του ΚΚΕ δεν κρίνει αναγκαίο να απαντήσει σε κανένα από τα παραπάνω ερωτήματα. Δεν κρίνει, γιατί δεν μπορεί. Γιατί αν επιχειρήσει να το κάνει, τότε είτε θα οδηγηθεί σε μεγαλύτερες γελοιότητες, είτε θα αναγκαστεί να παραδεχτεί ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία συνδέεται άμεσα και καθοριστικά με τους στρατηγικούς στόχους των ΗΠΑ και της Ρωσίας. Ότι αποτελεί το επίκεντρο του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, έκφραση της δεσπόζουσας αντίθεσης ΗΠΑ-Ρωσίας και εργαστήρι συγκρότησης των όρων για την ένοπλη λύση της αντίθεσης αυτής, για τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Στην Ουκρανία «δεν μπορούν να ηττηθούν οι ΗΠΑ, ούτε να μη νικήσει η Ρωσία»!! Η διαπίστωση αυτή συνοψίζει το παγκόσμιο στρατηγικό διακύβευμα αυτού του πολέμου, αλλά και τα αδιέξοδα και τους εκρηκτικούς κινδύνους που συσσωρεύει η εξέλιξή του. Ενώ καμία από τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές δεν είναι έτοιμη για την τελική αναμέτρηση (λόγω των αδιαμόρφωτων ακόμα στρατηγικών συμμαχιών και της ισορροπίας του πυρηνικού τους οπλοστασίου), δεν είναι επίσης διατεθειμένη να κάνει συμβιβασμούς που θα αποτυπώνουν στρατηγικού χαρακτήρα υποχώρηση. Έτσι, η «καύσιμη ύλη», που λένε και οι Θέσεις, συνεχώς πολλαπλασιάζεται.
Αυτό το αδιέξοδο προσπαθούν να αντιμετωπίσουν οι λεγόμενες ειρηνευτικές πρωτοβουλίες Τραμπ -ανεπιτυχώς μέχρι τώρα- με στόχο, όχι βέβαια την πολιτικοοικονομική συνεργασία με τη Ρωσία, αλλά τη συγκρότηση όρων γεωστρατηγικής υπεροχής απέναντί της και απέναντι στον άλλο βασικό ανταγωνιστή, την Κίνα. Ωστόσο, ο πόλεμος στην Ουκρανία ούτε μπορεί να παγώσει, ούτε μπορεί να παρακαμφθεί. Η ανθρωπότητα δεν υπάρχει περίπτωση να γυρίσει «στα παλιά».
«Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος στη Μέση Ανατολή» (θέση 5)
Μ’ αυτό το πρίσμα πρέπει να βλέπουμε και τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, όπου αναφέρεται το σημείο 5 των Θέσεων. Εδώ, βέβαια, από πρώτη ματιά ερχόμαστε αντιμέτωποι με το παράδοξο ενός άλλου «ιμπεριαλιστικού πολέμου»! Σε ποιον πόλεμο αναφέρεται; Στη γενοκτονία που διαπράττουν οι κατοχικές δυνάμεις του Ισραήλ στη Γάζα; Στην «ανταλλαγή χτυπημάτων μεταξύ Ισραήλ και Ιράν-Υεμένης, στην ισραηλινή εισβολή στον Λίβανο... και στην ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ στη Συρία» που προκάλεσαν οι ανταγωνισμοί του «κεφαλαίου που κρύβονται πίσω από τη στάση των άλλων αστικών τάξεων της περιοχής (Αιγύπτου, Σαουδικής Αραβίας, Εμιράτων, Κατάρ κ.ο.κ)»; Όλοι μαζί, λοιπόν, εμπλέκονται σ’ αυτόν στον «ιμπεριαλιστικό πόλεμο της Μέσης Ανατολής». Το θεώρημα της «ιμπεριαλιστικής πυραμίδας» απογειώνεται!
Όλες οι αντιθέσεις και οι επιδιώξεις περιφερειακών και άλλων δυνάμεων της περιοχής (κάποιες αναφέρονται σκόρπια και στρεβλά στις Θέσεις), μορφοποιούνται και εξελίσσονται στο πλαίσιο του οξυμένου ανταγωνισμού των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και με τους «εκβιασμούς» που δημιουργεί η κεντρική αναμέτρηση που διεξάγεται στην Ουκρανία. Κυρίως στη βάση των επιδιώξεων του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, ο οποίος πατάει αρκετά γερά (σε σχέση με τους άλλους) στην περιοχή. Οι ΗΠΑ επιδιώκουν τη στρατηγική αναβάθμισή τους στη Μέση Ανατολή, θέλουν να τη «σφραγίσουν» από την επιρροή των άλλων ιμπεριαλιστών, κυρίως της Ρωσίας και της Κίνας, και να στρατεύσουν όλες τις Αραβικές και Μουσουλμανικές χώρες στις δικές τους στρατηγικές επιλογές, σε ένα κοινό μέτωπο με το σιωνιστικό Ισραήλ. Μια πολύ δύσκολη εξίσωση, με τον Παλαιστινιακό λαό και την ένοπλη αντίστασή του να υψώνεται ως το πιο βασικό εμπόδιο. Γι’ αυτό προσπαθούν να τον αφοπλίσουν, να τον διαλύσουν και να τον υποτάξουν.
Έτσι, λοιπόν, ο δίκαιος εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας του Παλαιστινιακού λαού για ελεύθερη και ανεξάρτητη πατρίδα από τον Ιορδάνη ως τη Μεσόγειο έχει σαφή αντιιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά και στέκεται στην πρώτη γραμμή της αντιιμπεριαλιστικής πάλης των λαών όλου του κόσμου. Δεν μπορεί να συμβιβαστεί με το κράτος-τρομοκράτη και δεν χωράει στους όποιους διακανονισμούς των ιμπεριαλιστικών κρατών.
Οι Θέσεις απέχουν πολύ από το να θέτουν έτσι το ζήτημα και στέκονται μάλλον αμήχανα απέναντί του. Αισθάνονται την ανάγκη να διαχωριστούν από τη Χαμάς και τον «αστικό χαρακτήρα της» και να προβάλλουν την «αποφασιστική μάχη στην ιδεολογική αντιπαράθεση» που έδωσε το Κόμμα, αφού η επίδοσή του σε επίπεδο κινήματος είναι εξαιρετικά περιορισμένη. Αναδεικνύουν το κοινοβουλευτικό του έργο για την «υλοποίηση της ομόφωνης απόφασης της Βουλής για την αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους» και περιορίζουν την αλληλεγγύη του, αλλά και την προοπτική της παλαιστινιακής αντίστασης, στην υλοποίηση των αποφάσεων του ΟΗΕ (κράτος στα σύνορα του ’67). Μ’ αυτή τη στάση η καταγγελία για τη «στρατηγική της αστικής τάξης της χώρας» (τρομάρα της!) να συνεργάζεται πλήρως με το Ισραήλ, είναι κενή περιεχομένου. Αφού «τα σύνορα του ’67» υποδηλώνουν αποδοχή και σεβασμό στη «διεθνή (ιμπεριαλιστική) νομιμότητα», αποδοχή του κράτους-τρομοκράτη και σεβασμό της σχέσης της άρχουσας τάξης με το Ισραήλ και τελικά με τις ΗΠΑ.
«Η πορεία της ΕΕ και της Ευρωζώνης» (θέση 3)
Με μια υφέρπουσα αμηχανία και έκδηλη αντιφατικότητα αναφέρονται επίσης οι Θέσεις και στην ΕΕ (σημείο 3). Η προγραμματική θέση του ΚΚΕ (19ο Συνέδριο) «για τη συγκρότηση της ΕΕ ως διακριτής ιμπεριαλιστικής συμμαχίας που καθορίζεται από τις κοινές στοχεύσεις του κεφαλαίου», της προσέδιδε ενότητα και ισχύ στον διεθνή χώρο. Το 21ο Συνέδριο, μάλιστα, διαπίστωνε ότι «η ΕΕ αντιμετωπίζει την υδρόγειο ως “στρατηγικό περιβάλλον της”, με βάση την Παγκόσμια Στρατηγική που έχει εκπονήσει» (2ο κείμενο, θέση 12). Τώρα η ΚΕ είναι αναγκασμένη να αναγνωρίσει μια κατάσταση «οικονομικής στασιμότητας» και «υποχώρησης της ανταγωνιστικότητας».
Παρόλα αυτά, συνεχίζει να τη θεωρεί σαν μια «ολότητα» και μάλιστα «ισότιμων κρατών» (Γαλλία, Γερμανία, Ουγγαρία, Σλοβακία, Πολωνία κ.λπ., όλοι μπαίνουν «σε μια σειρά»), διακρίνοντας βέβαια και υπαρκτές (αλλά ισότιμες) αντιθέσεις εξ αιτίας «αντικειμενικών εσωτερικών» λόγων (δημοσιονομικό, μετανάστευση, πράσινη μετάβαση κ.λπ.).
Μια ολότητα που δραστηριοποιείται «αυτοτελώς» και ενιαία, αλλά «μέσα σε ένα κλίμα εσωτερικών αντιθέσεων», «για τις ανάγκες και τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων στον διεθνή καπιταλιστικό ανταγωνισμό, για την αναβάθμιση της θέσης της στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα» και «για την αποκαλούμενη Στρατηγική Αυτονομία»!! (θέση 7). Ολότητα αλλά και αντιθέσεις, αναβάθμιση αλλά και υποχώρηση!! Μια συνεχής αντιφατικότητα, ως συνέπεια της προσπάθειας να συμβιβαστεί η πραγματικότητα με τα (αντιθετικά ως προς αυτήν) θεωρητικά κατασκευάσματα του ΚΚΕ.
Η ΕΕ, όμως, δεν είναι μια «ολότητα ισότιμων κρατών», είναι μια ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία δομημένη στη βάση των επιδιώξεων των βασικών ιμπεριαλιστικών της δυνάμεων (Γερμανία, Γαλλία) για διασφάλιση του ιμπεριαλιστικού τους ρόλου (και πάντα σε βάρος των εξαρτημένων χωρών-μελών της), αλλά και πάνω στις αγεφύρωτες αντιθέσεις που αυτές οι δυνάμεις έχουν μεταξύ τους. Γι’ αυτό παρουσίαζε εξ αρχής δομικά προβλήματα και αντιφάσεις, που ο πόλεμος στην Ουκρανία όχι μόνο τα πολλαπλασίασε, αλλά πέταξε την ΕΕ βίαια ανάμεσα στις αμερικανορωσικές συμπληγάδες, αυξάνοντας τον κίνδυνο έως και σύνθλιψής της. Αυτό είναι το γεωστρατηγικό αδιέξοδο της ΕΕ και των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων γενικά της Ευρώπης (Μ. Βρετανία, Γερμανία, Γαλλία), εδώ βρίσκεται και η μεγάλη αγωνία τους (η κάθε μια για λογαριασμό της) για τους όρους με τους οποίους θα σταθούν απέναντι στον προετοιμαζόμενο όλεθρο ενός Γ΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Όπως και στην αρχή αναφέραμε, συνολικά οι Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για τις διεθνείς εξελίξεις χαρακτηρίζονται από μια δημοσιογραφικού τύπου παράθεση οικονομικών κυρίως στοιχείων, γεμάτη ασάφειες και αντιφατικότητες. Δεν θέτουν τα πραγματικά δεδομένα και επίδικα, τόσο όσον αφορά την κρίση, όσο και σε σχέση με τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Σπέρνουν σύγχυση για τις πραγματικές αντιθέσεις στη βάση των οποίων κινούνται σήμερα τα πράγματα στον πλανήτη και για τις δυνάμεις που είναι οι φορείς αυτών των αντιθέσεων. Αρνούνται να βγάλουν συγκεκριμένη πολιτική εκτίμηση για τον προσανατολισμό των εξελίξεων και για το τι αντιμετωπίζουν και τι πρόκειται να αντιμετωπίσουν οι λαοί. Και φυσικά, στη βάση όλων αυτών, δεν αναδεικνύουν συγκεκριμένα καθήκοντα για το λαϊκό κίνημα.
Όλα αυτά δεν είναι τυχαία. Είναι συνέπεια του ιδεολογικού θεωρήματος που υποστηρίζει το ΚΚΕ για την «ιμπεριαλιστική πυραμίδα», για την άρνηση του ιμπεριαλισμού σαν το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού μέσω της αναγόρευσης όλων των χωρών σε ιμπεριαλιστικές. Είναι μια προσέγγιση που οδηγεί στην υποβάθμιση του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού και του ασυμβίβαστου των αντιθέσεων ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, και που αποδέχεται έτσι τη δυνατότητα διαιώνισης του συστήματος μέσα από «ελεγχόμενη καταστροφή κεφαλαίου» για το ξεπέρασμα των κρίσεών του. Το υπόβαθρο αυτού του κατασκευάσματος είναι η γραμμή του συμβιβασμού και της υποταγής στον ιμπεριαλισμό, η αποδοχή της παντοδυναμίας του, η άρνηση της αντιιμπεριαλιστικής πάλης και γενικότερα της πάλης ενάντια στο καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα, η άρνηση της επαναστατικής ανατροπής του.
