Τραμπουκισμοί στο όνομα των φοιτητικών συλλόγων
Διαχρονική πληγή στο κίνημα με πολλούς πρωταγωνιστές
Οι τραμπουκισμοί και οι ξυλοδαρμοί οπαδικού τύπου στο όνομα των φοιτητικών συλλόγων αποτελούν διαχρονική πληγή του κινήματος. Ένα σίριαλ με αμέτρητα επεισόδια, όπου μόνο οι πρωταγωνιστές του εναλλάσσονται. Μετά την κατάπτυστη έφοδο των ροπαλοφόρων της ΑΡΑΣ με τα περιβραχιόνια των φοιτητικών συλλόγων στο μπράτσο, που σημάδεψε τον φετινό εορτασμό του Πολυτεχνείου, ταξιδεύοντας πίσω στο χρόνο μπορεί κανείς να θυμηθεί αμέτρητα στιγμιότυπα καπηλείας των φοιτητικών συλλόγων από δυνάμεις που δυστυχώς αναφέρονται στο κίνημα.
Ποιος μπορεί να ξεχάσει τα περσινά άγρια επεισόδια που οδήγησαν σε 8 τραυματισμούς -με ξύλα και με κράνη να κατεβαίνουν πάνω σε κεφάλια και από τις δύο πλευρές- μεταξύ μπλοκ με την υπογραφή των φοιτητικών συλλόγων της ΚΝΕ και της ΑΡΑΣ στην αρχή της μεγάλης πανεκπαιδευτικής διαδήλωσης στην Αθήνα, στις 8 Φλεβάρη του 2024, ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια; Επεισόδια που αμαύρωσαν τη μεγάλη κινητοποίηση της νεολαίας με μοναδικό επίδικο το ποιος θα είναι μπροστά και θα φανεί στις κάμερες των ΜΜΕ.
Ποιος μπορεί να ξεχάσει την 6η Δεκέμβρη του 2022, όταν μεταξύ ΑΡΑΣ και ΑΡΙΣ στην πρωινή διαδήλωση για την επέτειο της δολοφονίας του Α. Γρηγορόπουλου στα Προπύλαια, στο όνομα των φοιτητικών συλλόγων ένιωσαν την άνεση να ανταλλάξουν γροθιές για το μοίρασμα της πρώτης αλυσίδας;
Ποιος δεν θυμάται τον Απρίλιο του 2021 τη βεντέτα μεταξύ αναρχικών ομάδων από τη μία και σχημάτων των ΕΑΑΚ από την άλλη, που κυνηγιούνταν για μέρες και συγκρούονταν σε διάφορες σχολές της Αθήνας (Μαθηματικό, ΕΜΠ, ΠΑΠΕΙ), με γηπεδικούς και απολίτικους όρους, δήθεν για την επιτυχή έκβαση της πάλης ενάντια στον νόμο Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη και μάλιστα τη στιγμή που ήταν επιτακτική ανάγκη να μαζικοποιηθούν οι γενικές συνελεύσεις και η πάλη των φοιτητών ενάντια στον νόμο;
Ποιος μπορεί να ξεχάσει τους ξυλοδαρμούς μεταξύ της ΑΡΙΣ και του ΝΑΡ τον Οκτώβρη του 2020 -που κατά τ’ άλλα συμμετείχαν τότε από κοινού στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στα ΕΑΑΚ- οι οποίοι ξεκίνησαν από τη Θεσσαλονίκη σε Αρχιτεκτονική και Φιλολογία και συνεχίστηκαν με την μορφή «αντιποίνων» στο Γεωπονικό της Αθήνας; Τους τραμπουκισμούς με την αιγίδα των φοιτητικών συλλόγων ακόμη και σε διαδηλώσεις όπως της 9ης Ιούλη του ίδιου έτους, ημέρα ψήφισης του χουντικής έμπνευσης νομοσχεδίου για τις διαδηλώσεις ή της 28ης Σεπτέμβρη για την επίσκεψη του τότε ΥΠΕΞ των ΗΠΑ Μάικ Πομπέο, με επίδικο το ποιος θα πρωτοκαθήσει στην κεφαλή της πορείας ή της αλυσίδας;
Η λίστα ανάλογων περιστατικών είναι ατελείωτη και χάνεται πίσω στις δεκαετίες, από τις αρχές του 2000 όταν η ΑΡΑΣ ναύλωνε λεωφορεία για να πάει στην Πάτρα να ρίξει ξύλο στους πρώην συντρόφους της ΑΡΑΝ και ακόμη πιο πίσω όταν στα τέλη της δεκαετίας του ‘70 η πρώτη διδάξασα, η ΚΝΕ, επέβαλε την… τάξη εισβάλλοντας με πλήρως εξοπλισμένες δυνάμεις («ΚΝΑΤ») στο Χημείο στην Αθήνα για να σπάσει τις φοιτητικές καταλήψεις ενάντια στον νόμο 815. Οι ρεβιζιονιστικές πολιτικές αντιλήψεις περί «προστασίας» του κινήματος από «προβοκάτορες», που αποτέλεσαν τη μήτρα των κατάπτυστων αυτών πρακτικών, υιοθετήθηκαν και από πολλά μετέπειτα κομμάτια της ρεφορμιστικής αριστεράς. Έτσι, είναι θλιβερό το πώς τόσα χρόνια τώρα μέλη παρατάξεων που έχουν αναφορά στην αριστερά ή και τον κομμουνισμό διαπαιδαγωγούνται σαν κοινοί τραμπούκοι της νύχτας και συνδεσμίτες οπαδοί και επιδίδονται σε δολοφονικές επιθέσεις που από καθαρή τύχη δεν έχουν κοστίσει ως τώρα τη ζωή κάποιου νέου ανθρώπου.
Πέρα από το γεγονός ότι καμία από τις τραμπούκικες αντιπαραθέσεις δεν τίθεται ποτέ στους συλλόγους και τις γενικές τους συνελεύσεις, παρότι γίνεται στο όνομά τους, κανείς από όλους τους πρωταγωνιστές δεν έχει απολογηθεί ή δεν έχει κάνει έστω μια στοιχειώδη αυτοκριτική για τη στάση του αυτή στο κίνημα. Πρόκειται για πολιτικές δυνάμεις που μπορεί να διαφέρουν σε διάφορα σημεία, αλλά συγκλίνουν στο εξής ένα: στην αποδοχή του καπιταλιστικού μονόδρομου, στο να ξοδεύεται ένα αγωνιστικό δυναμικό και να εκτονώνεται σε αδιέξοδους δρόμους η νεανική αμφισβήτηση. Η συνηθέστερη μέθοδος καπηλείας των φοιτητικών συλλόγων είναι η απονέκρωση των γενικών συνελεύσεων και η κατάχρηση των διοικητικών συμβουλίων, έτσι που αθέατα να συγκαλούνται συχνά-πυκνά και να επικυρώνουν την όλη γραμμή και τον σχεδιασμό της εκάστοτε δύναμης που ηγεμονεύει σε αυτά, χωρίς να καλούνται οι φοιτητές να συζητήσουν για τα φλέγοντα ζητήματα, που σήμερα είναι οι επικείμενες διαγραφές και τα πειθαρχικά μέτρα της κυβέρνησης.
Οι χουλιγκανίστικες πρακτικές και οι δολοφονικές επιθέσεις στη λογική της «βεντέτας» είναι ξένες και ανταγωνιστικές προς το κίνημα, την αριστερά και τις αξίες της. Βρίσκονται στον αντίποδα της συντροφικότητας, της συναγωνιστικής αλληλεγγύης, της υγιούς πολιτικής αντιπαράθεσης και του πολιτικού διαλόγου. Κουβαλούν μέχρι και φασίζοντα χαρακτηριστικά, που δεν απέχουν πολύ από τις αστικές διόδους στρεβλής συλλογικοποίησης της νεολαίας, μέσω του οπαδισμού και των συμμορίτικων ραντεβού με ρόπαλα και μαχαίρια. Όταν τα πολιτικά κενά είναι μεγάλα, αυτό που «δένει» αυτές τις δυνάμεις και τις ντοπάρει είναι η εμφύσηση λογικών οπαδισμού στα μέλη τους. Τέτοιες πρακτικές καμία σχέση δεν έχουν με τους φοιτητικούς συλλόγους και το φοιτητικό κίνημα. Ίσα ίσα απομακρύνουν τον κόσμο από τις συλλογικές διαδικασίες. Είναι αντανάκλαση της ανημποριάς αυτών των δυνάμεων να αντιπαρατεθούν πολιτικά. Και βέβαια, αποτελούν βούτυρο στο ψωμί του συστήματος, που νιώθει όλο και πιο άνετα να προωθεί ανοιχτά τη διάλυση του φοιτητικού συνδικαλισμού και το χτύπημα των δημοκρατικών ελευθεριών, όπως άλλωστε θα επιχειρήσει εκ νέου και την κατάργηση του τριήμερου εορτασμού του Πολυτεχνείου.
