Όσο κι αν οι δίαυλοι επικοινωνίας Ελλάδας-Τουρκίας παραμένουν ανοιχτοί, με το Μητσοτάκη να βλέπει σύγκλιση του Ανώτατου Συμβουλίου Συνεργασίας στην Άγκυρα μέσα στο α΄ τρίμηνο του 2026, οι κινήσεις αμφοτέρων των πλευρών δηλώνουν το αντίθετο. Τόσο η προσπάθεια της ελληνικής κυβέρνησης να αποκλείσει την τουρκική πλευρά από το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο όσο και η υπενθύμιση της γείτονος ότι έχει δικαιοδοσία στην ίδια περιοχή διατηρούν το κλίμα έντασης. Εκατέρωθεν πρόσφατες δηλώσεις βρίσκονται στην ίδια τροχιά. Ας τις δούμε.
Η εξαγγελία του επονομαζόμενου νέου ελληνικού αμυντικού δόγματος («Ασπίδα του Αχιλλέα») από τον έλληνα υπουργό Άμυνας έγινε πιο συγκεκριμένη από τις δηλώσεις του έλληνα αρχηγού ΓΕΕΘΑ. Ο Ν. Δένδιας προανήγγειλε περισσότερο εξοπλισμό των νησιών του Αιγαίου, με σύγχρονα και «μοντέρνα» οπλικά συστήματα που εστιάζουν εξίσου στην αποτροπή αλλά και σε χτυπήματα σε βάθος.
Το γεγονός αυτό εξόργισε την τουρκική ηγεσία και οδήγησε σε μπαράζ προειδοποιήσεων, κατηγορώντας την Αθήνα ακόμη και για παραβίαση της Συνθήκης της Λοζάνης. Ο εκπρόσωπος του κυβερνώντος κόμματος ΑΚΡ, Ο. Τσελίκ, επιτέθηκε ευθέως στον έλληνα υπουργό Άμυνας με εκφράσεις του τύπου «είναι τρολ σε θέση υπουργού»! Την ίδια στιγμή, επιχείρησε να δείξει ότι υφίσταται διάσταση απόψεων μεταξύ Μητσοτάκη και Δένδια, αφού ο πρώτος εμφανίζεται να προκρίνει δημόσια τη διπλωματία και όχι τις πολεμικές ιαχές.
Παράλληλα, επισήμανε ότι η εγκατάσταση πυραύλων στα νησιά του Αιγαίου θα αυξήσει την ένταση σε αυτό αλλά και στην Ανατολική Μεσόγειο, ενώ εμφανίστηκε ως «προστάτης» των Τουρκοκυπρίων, καταγγέλλοντας την Κυπριακή Δημοκρατία ως «αποθήκη όπλων» λόγω του συνεχούς εξοπλισμού της με νατοϊκά οπλικά συστήματα. Στις δηλώσεις αυτές φαίνεται ότι έπαιξε ρόλο και η υπογραφή συμφωνίας οριοθέτησης ΑΟΖ μεταξύ των κυβερνήσεων Λευκωσίας και Τρίπολης (Λίβανος). Ακόμη μία κίνηση που επιδιώκει να αφήσει απέξω την Τουρκία από τους ενεργειακούς πόρους της περιοχής και όχι μόνο. Ευθέως η τουρκική ηγεσία στρέφεται κατά του ελληνικού και κυπριακού θαλάσσιου χωροταξικού σχεδιασμού, κατηγορώντας Αθήνα και Λευκωσία ότι παραβιάζουν τη δικαιοδοσία της Τουρκίας και των Τουρκοκυπρίων. Μετά από όλα αυτά, τάχθηκε υπέρ του...διαλόγου.
Με τη σειρά του ο ΑΓΕΕΘΑ, στρατηγός Δ. Χούπης, εξειδίκευσε τη «φιλοσοφία» του νέου δόγματος. Μίλησε για τη συμβολή των νέων τεχνολογιών στις πολεμικές συγκρούσεις (drones/anti-drones) καθώς και για τη σπουδαιότητα που παίζει η ταχύτητα διάδοσης της πληροφορίας στη γρήγορη ανταπόκριση των ανώτατων στελεχών του στρατού. Όλα αυτά, όπως είπε, είναι συμπεράσματα από (ποιον άλλον;) τον πόλεμο στην Ουκρανία, επιβεβαιώνοντας την εκτίμησή μας ότι αυτός αποτελεί «εργαστήριο» πρώτα και κύρια για τους συγκρουόμενους - με άμεσο ή έμμεσο τρόπο - ιμπεριαλιστές αλλά και για τις εξαρτημένες χώρες και τις άρχουσες τάξεις τους.
Αίσθηση προκάλεσε, τουλάχιστον σε μας, η αναφορά του ότι «για την μία και μοναδική φορά που θα χρειαστεί, το αποτέλεσμα πρέπει να είναι νικηφόρο (για την ελληνική πλευρά)». Η τοποθέτησή του, μάλιστα, στη δυνατότητα των νέων οπλικών συστημάτων για πλήγματα σε βάθος σε στρατηγικές υποδομές και εγκαταστάσεις του αντιπάλου ξεσήκωσε θύελλα τουρκικών αντιδράσεων. Λες και δεν βρίσκονται στην ίδια τροχιά οι τούρκοι ιθύνοντες ή δεν διαθέτουν ανάλογα όπλα. Κάτι τέτοιο, ωστόσο, αναφορικά με τη διάρκεια των πολεμικών συγκρούσεων καθόλου δεν επαληθεύεται από τα πεδία των μαχών, όπου «η μία και μοναδική φορά» διαρκεί χρόνια, όπως μας δείχνουν τα γεγονότα τόσο στον άδικο πόλεμο στην Ουκρανία όσο και στη γενοκτονία του Ισραήλ στην Παλαιστίνη - για να μείνουμε μόνο στα επίκαιρα. Ο ελληνοτουρκικός και πολεμικός ανταγωνισμός μόνο… μονόπρακτο δεν (θα) είναι!
Τα πολεμικά κηρύγματα, όπως βλέπουμε, καλά κρατούν κι από τις δύο πλευρές του Αιγαίου. Οι διπλωματικές κινήσεις - μια νέα εκδοχή τής πάλαι ποτέ «διατεταγμένης φιλίας» από τις ΗΠΑ - εναλλάσσονται με πολεμικές απειλές. Τι το διαφορετικό, ωστόσο, από πλευράς επιθετικότητας έχουν η «γαλάζια πατρίδα» και το «casus belli» της τουρκικής πλευράς από τα «χτυπήματα σε βάθος» και τον «(αποκλειστικά ελληνικό) ενεργειακό κόμβο» στην περιοχή από ελληνικής; Ένας πραγματικός αγώνας δρόμου διεξάγεται και κλιμακώνεται, εδώ και δεκαετίες, ανάμεσα στις δύο αντιδραστικές κοινωνικοοικονομικές ελίτ για το ποιος θα αποτελέσει «το άλογο» πάνω στο οποίο μπορούν να ποντάρουν οι αμερικάνοι κυρίως αλλά και οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές. Τόσο οικονομικά όσο και στρατιωτικά-γεωπολιτικά-ενεργειακά.
Επί παραδείγματι και αναφορικά με αυτούς τους τελευταίους, ο φερόμενος αποκλεισμός της Άγκυρας από το ευρωπαϊκό εξοπλιστικό πρόγραμμα SAFE των 150 δισ. ήδη έχει παρακαμφθεί με τη συμμετοχή της στο κυρίως πρόγραμμα του ReArm των 650 δισ. Κανένα πεδίο αμοιβαίας διμερούς συνεργασίας δεν προκύπτει, επομένως, εκτός από εκείνα που έχουν άμεση σχέση με τις στρατηγικές επιδιώξεις των αμερικάνων κι ευρωπαίων ιμπεριαλιστών.
Η «κουλτούρα (αυτο)θυσίας για την πατρίδα», που μεταφράζεται από τους πολιτικούς εκπροσώπους της ντόπιας ολιγαρχίας του πλούτου σε φέρετρα καλυμμένα με την ελληνική σημαία, στην εικόνα των οποίων πρέπει να αρχίσουν να συνηθίζουν οι λαϊκές μάζες, δεν αφορά μόνο τον σχεδιαζόμενο από τους ιμπεριαλιστές νέο μεγάλο πόλεμο. Συμπεριλαμβάνει, οπωσδήποτε, το ενδεχόμενο μιας ελληνοτουρκικής πολεμικής αντιπαράθεσης για τα συμφέροντα της εγχώριας πλουτοκρατίας, για το πλασάρισμά της στους πολεμικούς βηματισμούς των μεγάλων προστατών της, για ένα κοκαλάκι απ’ τη λεία. Είναι ενθαρρυντικό για το λαό μας ότι διαπιστώνεται από τα κέντρα του συστήματος η έλλειψή της!
