Η σκοτεινή εποχή που έχουμε εισέλθει έχει στο επίκεντρο την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Σημείο τομής με την προηγούμενη φάση (και γέννημά της ταυτόχρονα) η εξελισσόμενη σύγκρουση Δύσης-Ρωσίας στην Ουκρανία. Ο ανταγωνισμός των ιμπεριαλιστών, με επίδικο την ανακατανομή ισχύος και τελικά το ξαναμοίρασμα του κόσμου, στρατιωτικοποιείται και οδηγεί ήδη σε σοβαρά πολεμικά μέτωπα. Προσώρας δεν καταλήγει στη συνολική αναμέτρηση. Τα δεδομένα όμως που παράγει συσσωρεύουν διαρκώς όρους για να την καταστήσουν αναπόφευκτη. Τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζουν οι ιμπεριαλιστές, τελικά τα απαντάνε με φυγή «μπρος τα εμπρός», με τον εγγενή τυχοδιωκτισμό τους, τσαλαπατώντας τις κόκκινες γραμμές που είχαν ως χτες. Κι έτσι επιβάλλουν στους αντιπάλους τους να πραγματοποιήσουν τα δικά τους άλματα. Τείνει να επιβεβαιωθεί και σε αυτό το ζήτημα η ρήση του Μαρξ για τον μαθητευόμενο μάγο που ξύπνησε δυνάμεις που δεν μπορεί πια να ελέγξει. Σήμερα η κατάσταση χαρακτηρίζεται από τη μεταβατικότητά της, με δεδομένη τη σχετική υποχώρηση των ΗΠΑ, την επαναφορά της Ρωσίας, την ενίσχυση των αξιώσεων της Κίνας, την παλινδρόμηση των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, την είσοδο και άλλων στην παγκόσμια σκακιέρα που διεκδικούν επαναδιαπραγμάτευση ρόλου. Με το φούντωμα των πολεμικών εστιών, το ξύπνημα των αλυτρωτισμών, τις ανακατατάξεις να είναι στην ημερήσια διάταξη.
Είναι όλα αυτά αποτελέσματα της κυριαρχίας του καπιταλιστικού τρόπου παράγωγης, που δεν του φτάνει η ληστεία του κόπου της εργατικής τάξης, αλλά για να ολοκληρώσει τον κύκλο της διευρυνόμενης αναπαραγωγής πρέπει να διασφαλίσει και τις αγορές, το πεδίο εκείνο που πραγματώνεται η κλεμμένη υπεραξία σε νέο κεφάλαιο. Στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο, αυτό το χαρακτηριστικό του καπιταλισμού σπρώχνει στο μοίρασμα και το ξαναμοίρασμα του κόσμου. Στις μέρες μας ο ανταγωνισμός αγκαλιάζει όλον τον πλανήτη και διαπλέκεται με την ολόπλευρη κρίση του συστήματος που τροφοδοτείται και τροφοδοτεί ακόμα παραπέρα την όξυνση.
Σε αυτή τη νέα σκοτεινή εποχή, η Ελλάδα υπόκειται στο σφίξιμο των λουριών της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, με ενισχυμένη τη γεωπολιτική διάσταση. Οι απαιτήσεις των αφεντικών της χώρας πολλαπλασιάζονται, νέοι ρόλοι και αποστολές ζητιούνται. Αναγκαιότητα να αντιστοιχηθεί η χώρα στα νέα δεδομένα που διαμορφώνει η ιμπεριαλιστική σύγκρουση. Η θέση της, με αυξημένη βαρύτητα διότι εφάπτεται με τη συνοριογραμμή κρίσιμων ενεργών μετώπων (Βαλκάνια, Μέση Ανατολή, Βόρεια Αφρική), δυναμώνει τις πιέσεις για ευθυγράμμιση.
Η αστική τάξη, η άρχουσα τάξη της χώρας, στέκεται μπροστά σε όλα αυτά συμφωνά με τα χαρακτηριστικά της και την ιστορία της. Μεταπρατική και ξενόδουλη ως το κόκκαλο, διαχρονικά στηρίζει την οικονομία της και το έρμα της με βάση την πρόσδεσή της σε ξένες πλάτες. Αποδέχεται τον ρόλο του μεντεσέ ιμπεριαλιστικών συμφερόντων. Γι’ αυτό τρέχει να αρπάξει όποια σημαία ευκαιρίας της πετάξουν οι πάτρωνές της. Στη νέα φάση, η βάρκα της διπλής εξάρτησης κλίνει προς τη μεριά των ΗΠΑ, που διατηρώντας την πρωτοβουλία στην ευρύτερη περιοχή ορίζουν και το πλαίσιο κίνησης για την άρχουσα τάξη. Στοχεύει έτσι στην ενίσχυση της κυριαρχίας της στον λαό, στην αναζήτηση ρόλων σε μια περιοχή που βρίσκεται σε διαρκή αναταραχή και υπόκειται σε σοβαρές μεταβολές. Ακόμα και αν κάνει υποχωρήσεις, όχι μονάχα από ιστορικές της φαντασιώσεις, αλλά και από πράγματα που λογάριαζε ως κατοχυρωμένα δικά της. Δεν υπάρχουν δυνάμεις στο εσωτερικό της διατεθειμένες ή ικανές να αναστρέψουν αυτήν την πορεία.
Το πολιτικό προσωπικό της χώρας, τα βασικά αστικά πολιτικά κόμματα και οι παραφυάδες τους ομονοούν στα παραπάνω. Υπάρχει «εθνική γραμμή». Οι όποιες αντιρρήσεις και γκρίνιες έρχονται στην επιφάνεια δεν μπορούν ούτε θέλουν να αμφισβητήσουν το πλαίσιο εξάρτησης στο οποίο κινείται η άρχουσα τάξη. Το περισσότερο που αποσκοπούν, αν δεν σταματούν οι φιλοδοξίες τους στην εσωτερική κατανάλωση, είναι μια νέα διαπραγμάτευση με τους ιμπεριαλιστές για το μίγμα της εξάρτησης και όχι αλλαγή πορείας.
Το βάθεμα της εξάρτησης φέρνει την αναβάθμιση της εμπλοκής της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς πολεμικούς σχεδιασμούς, όπως καταγράφεται με πληθώρα εξελίξεων και στο κείμενο των Θέσεων. Ιδιαίτερη βαρύτητα έχουν οι νέες συμφωνίες για τις αμερικάνικες βάσεις, διότι ορίζουν πλέον όλη την επικράτεια σαν μόνιμο στρατιωτικό προγεφύρωμα των ΗΠΑ και όχι μόνο τη Σούδα. Έχουν ανοίξει ήδη το δρόμο για μόνιμες στρατιωτικές εγκαταστάσεις των ΗΠΑ σε πολλά σημεία σε όλη τη χώρα, από τον Έβρο ως την Κρήτη. Επίσης το καινούργιο είναι ότι διαμορφώνονται οι όροι η Ελλάδα να αναλάβει ρόλο όχι μόνο ορμητηρίου, αλλά και ενεργή συμμετοχή στις ιμπεριαλιστικές εξορμήσεις σε πολεμικά μέτωπα. Η αδιάκοπη κούρσα εξοπλισμών της τελευταίας εξαετίας (με αφετηρία την επίσκεψη Τσίπρα σε Τραμπ), η Ελληνογαλλική αμυντική συμφωνία, και η αποστολή πλοίου στην Ερυθρά Θάλασσα είναι τομές σε σχέση με μια προηγούμενη περίοδο και προοικονομούν ακόμα χειρότερα. Τα παραπάνω συνοδεύονται με δημόσιες τοποθετήσεις που πέρα από μνημεία υποτέλειας αποτυπώνουν όλο και πιο καθαρά πόσα είναι διατεθειμένα να προσφέρει η άρχουσα τάξη στους πάτρωνές της
Τα συμφέροντα της εργατικής τάξης είναι αντιδιαμετρικά αντίθετα με εκείνα της ντόπιας κεφαλαιοκρατίας και των προστατών της. Η εργατική τάξη της χώρας πληρώνει φυσικά ακριβά τις συνέπειες της εξάρτησης, τη ληστεία και την καταστροφή που αυτή η σχέση πραγμάτων επιβάλλει στον τόπο. Πέρα από τις συνέπειες, αξίζει να τονιστεί ότι στον αγώνα της ενάντια στον εργασιακό μεσαίωνα, για ζωή με δικαιώματα, αντιμετωπίζει όχι μόνο την αστική τάξη και τους μηχανισμούς της, αλλά και τους ιμπεριαλιστές που διεκδικούν να ‘χουν τον τελευταίο λόγο για το τι συμβαίνει σε αυτό το «οικόπεδο» που θεωρούν ιδιοκτησία τους. Το διαπιστώσαμε πολλές φορές τα τελευταία χρόνια, από τα Μνημόνια μέχρι τις αντιμεταρρυθμίσεις στα πανεπιστήμια. Το δυνάμωμα λοιπόν της αντιιμπεριαλιστικής πάλης δεν αφορά μονάχα τους κινδύνους να συρθούν τα νιάτα του λαού θυσία στα σφαγεία, αλλά αποτελεί προϋπόθεση για το προχώρημα συνολικά των μετώπων πάλης. Για να απαντηθούν μια σειρά αντιδραστικά ιδεολογήματα που παραλύουν την πάλη, είτε ακόμα χειρότερα εμποτίζουν την αποστοίχιση των μαζών με φασιστικό δηλητήριο. Σε μια πορεία συγκρότησης, είναι το πεδίο που η εργατική τάξη δύναται να σφυρηλατήσει δεσμούς με αλλά στρώματα για να προχωρήσει την επαναστατική ανατροπή στη χώρα. Επίσης, αυτό είναι το έδαφος για το κίνημα στη χώρα μας ώστε να καλλιεργήσει σχέσεις αλληλεγγύης με τους γειτονικούς λαούς. Η πλούσια ιστορία της ταξικής πάλης στη χώρα μας μπορεί να μας φανερώσει πολλά και σε αυτό το κομμάτι.
Η αποσυγκρότηση του αντιιμπεριαλιστικού-αντιπολεμικού κινήματος στη χώρα είναι συνέπεια της συνολικότερης διάλυσης των μετώπων πάλης του λαού. Είναι και αυτό ίδιον των αρνητικών συσχετισμών που αντιμετωπίζει η λαϊκή πάλη. Η εκ νέου θεμελίωσή του όσο και αν πιέζουν οι εξελίξεις (και τρομάζουν ταυτόχρονα) δεν θα έρθει από τη μια μέρα στην άλλη. Θέλει γερό ξεχέρσωμα από μια σειρά αντιλήψεις που έχουν βρικολακιάσει και λειτουργούν σαν τροχοπέδη στο προχώρημά του. Είναι δοσμένο ότι στο κλίμα «εθνικής συναίνεσης» εντάσσεται όλο και περισσότερο η κυρίαρχη αριστερά και ακολουθούν οι δορυφόροι. Είναι βασικό συστατικό της δεξιάς της πορείας τα τελευταία χρόνια. Η υποτίμηση της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, η αναζήτηση του «καλού» ιμπεριαλιστή, η αναπαραγωγή κάθε λογής αστικών αφηγημάτων δεν είναι, στην κύρια πλευρά τους, ούτε λάθος ανάγνωση της πραγματικότητας, ούτε σύγχυση. Είναι πρώτα πρώτα κατάθεση διαπιστευτηρίων στην άρχουσα τάξη, δήλωση υπεύθυνης (για το σύστημα) αριστερής αντιπολίτευσης. Είναι δήλωση αναχώρησης από την αντιιμπεριαλιστική πάλη. Που επιχειρείται να καλυφθεί με τη φασαρία ακτιβιστικών στην ουσία τους ενεργειών για να βγει η υποχρέωση
Κρίσιμος κρίκος για να ξεδιπλωθεί η αντιιμπεριαλιστική πάλη αναδεικνύεται σε αυτή τη φάση ο αγώνας ενάντια στην εμπλοκή της χώρας στους πολεμικούς σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστών. Αυτός ο στόχος πάλης (με την κάθε φορά εξειδίκευσή του) μπορεί να αποκαλύψει εχθρούς και φίλους, να συσπειρώσει ευρύτερες δυνάμεις, να δημιουργήσει κινηματικά γεγονότα πανελλαδικά, να ενισχύσει συνολικά την αμφισβήτηση. Μπορεί να γειωθεί με τους χώρους σπουδών και δουλειάς, να τροφοδοτήσει διεργασίες στη βάση ώστε να τροποποιηθεί ο αρνητικός συσχετισμός εντός του κινήματος. Στην πάλη ενάντια στην εμπλοκή μπορεί να αποκτήσει μάχιμο περιεχόμενο η αλληλεγγύη στους λαούς που δοκιμάζονται με τον πιο βάρβαρο τρόπο από την ιμπεριαλιστική θηριωδία . Οι στρατηγικοί στόχοι, τα οράματα (και στο ζήτημα της αντιιμπεριαλιστικής πάλης) επιδιώκουν να ορίσουν την κατεύθυνση της πάλης, να αναδείξουν την προοπτική της. Δεν υποκαθιστούν τους άμεσους στόχους που κατεβάζουν στο στίβο της πολιτικής πάλης τον κόσμο, αλλά αντίθετα μπαίνουν για να τους ενισχύσουν
Η ενίσχυση της συζήτησης για τη φορά των εξελίξεων και τη γείωσή τους στη χώρα, το άνοιγμα της βεντάλιας αντιπαράθεσης με τις λανθασμένες αντιλήψεις που ταλαιπωρούν το κίνημα (και) στο αντιιμπεριαλιστικό, η τροφοδότηση των μετωπικών σχημάτων και η επιμονή στις πρωτοβουλίες κοινής δράσης-συντονισμού υπηρετούν τη συνέχιση της προσπάθειάς μας σε αυτό το αναγκαίο μέτωπο.
