Τοποθέτηση στη Διεθνή Αντιιμπεριαλιστική και Αντιπολεμική Συνάντηση
Η σημερινή κατάσταση επιβεβαιώνει ότι ο ιμπεριαλισμός είναι το υψηλότερο και τελευταίο στάδιο του καπιταλισμού. Είναι ο μονοπωλιακός, παρασιτικός, ετοιμοθάνατος και παρακμάζων καπιταλισμός πέρα από τον οποίο μόνο ο σοσιαλισμός είναι εφικτός.
Η οικονομική κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού που ξεκίνησε το 2008 δεν έχει ξεπεραστεί παρά τις μικρές και μερικές ανακάμψεις. Αντίθετα, συνεχίζει να αποκαλύπτει την προχωρημένη κατάσταση αποσύνθεσης του ιμπεριαλισμού, καθώς έχει επιδεινώσει την παγκόσμια κοινωνική κρίση με απολύσεις, ανεργία, καλπάζοντα πληθωρισμό, μεταναστευτική, υγειονομική, και περιβαλλοντική κρίση... οξύνοντας στο έπακρο όλες τις αντιθέσεις του ετοιμοθάνατου συστήματος: ανάμεσα στην εργατική τάξη και την αστική τάξη σε παγκόσμιο επίπεδο· ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές και τις καταπιεσμένες χώρες· ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές χώρες και ανάμεσα στα ίδια τα μονοπώλια· και ακόμη, όσο ποτέ άλλοτε, ανάμεσα στον ιμπεριαλισμό και τη φύση.
Μια ιδιαίτερη καμπή στη μακρά αγωνία του ιμπεριαλισμού που έχει προκαλέσει την παγκόσμια εξέγερση του προλεταριάτου και των λαών του κόσμου που ξεσηκώνονται με γενικές απεργίες, μαζικές πολιτικές απεργίες και κινητοποιήσεις ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση και καταπίεση· με πολέμους αντίστασης στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα εναντίον των λαών και με επίμονους λαϊκούς πολέμους που καθοδηγούνται από κομμουνιστές σε διάφορες χώρες. Είναι μια νέα άνοδος της επανάστασης, εμφανής ήδη από το 2019, που δεν έχει κορυφωθεί ακόμη παρά τα προσωρινά ξεσπάσματα.
Σε μια τέτοια κατάσταση, ευθύνη των εκπροσώπων της εργατικής τάξης είναι να αγωνιστούν ώστε να κατευθυνθεί το κίνημα στην προοπτική του θριάμβου της Παγκόσμιας Προλεταριακής Επανάστασης. Και αυτό που κάνουμε σήμερα εδώ, με πρωτοβουλία των Ελλήνων συντρόφων, αντιστοιχεί στην ανάγκη να αποσαφηνιστεί η κατάσταση και να καθοριστεί η σωστή πορεία και το τι πρέπει να κάνει το επαναστατικό προλεταριάτο.
Το Αντιιμπεριαλιστικό Επαναστατικό Κίνημα και η Προλεταριακή Επανάσταση
Για τους κομμουνιστές είναι σαφές ότι η Σοσιαλιστική Επανάσταση του Προλεταριάτου και το Επαναστατικό Αντιιμπεριαλιστικό Κίνημα είναι τα δύο μεγάλα ρεύματα ενός ενιαίου παγκόσμιου μετώπου της προλεταριακής επανάστασης ενάντια στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό μέτωπο. Δύο μεγάλα ρεύματα που στοχεύουν και συγκλίνουν, χωρίς να συγχωνεύονται, ενάντια στον ίδιο παγκόσμιο εχθρό της προλεταριακής επανάστασης: τον ιμπεριαλισμό.
Η ανάγκη για αμοιβαία διεθνιστική υποστήριξη μεταξύ της εργατικής επανάστασης στις ιμπεριαλιστικές χώρες και του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος στις καταπιεσμένες χώρες· η ανάγκη για μια συμμαχία στις καταπιεσμένες χώρες μεταξύ του προλεταριάτου και άλλων τάξεων που καταπιέζονται από τον ιμπεριαλισμό· η καπιταλιστική ανάπτυξη των καταπιεσμένων χωρών, ειδικά εκείνων όπου, εξελίσσεται η μετατροπή τους σε κυρίαρχες χώρες, φέρνει πιο κοντά τη σοσιαλιστική επανάσταση με το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα.
Όλα αυτά είναι αντικειμενικές συνθήκες που ενισχύουν την τάση για προσέγγιση μεταξύ των δύο μεγάλων ρευμάτων της Παγκόσμιας Προλεταριακής Επανάστασης.
Η ύπαρξη του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής στις καταπιεσμένες χώρες δεν είναι «ξένη», ούτε «εισαγόμενη τεχνητά από τον ιμπεριαλισμό» ή «μη ταξική». Στις χώρες αυτές δεν εξάγεται ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, αλλά το κεφάλαιο, το οποίο δρα και επηρεάζει σε κάθε λεπτομέρεια την καπιταλιστική ανάπτυξη, με αφετηρία το οικονομικό προτσές της παλιάς φεουδαρχικής κοινωνίας. Οι αδυναμίες του καπιταλισμού στις καταπιεσμένες χώρες προκύπτουν από τα εγγενή χαρακτηριστικά της ημιαποικιακής εξάρτησης και της λειτουργίας της στην παγκόσμια οικονομία, που συνάδουν με τα βασικά χαρακτηριστικά του καπιταλισμού: την παραγωγή αγαθών υπό ένα καθεστώς όπου το συσσωρευμένο κεφάλαιο αγοράζει και εκμεταλλεύεται τη μισθωτή εργασία των ελεύθερων εργατών.
Η πλήρης κυριαρχία του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής επί των άλλων τρόπων παραγωγής στον κοινωνικό οικονομικό σχηματισμό των καταπιεσμένων χωρών, είναι ένα πραγματικό φαινόμενο της τελευταίας και τρέχουσας περιόδου στην ετοιμοθάνατη φάση του καπιταλισμού, που επιταχύνθηκε και αναδείχθηκε από την οικονομική κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού.
Επομένως, το εθνικό πρόβλημα σήμερα μπορεί να λυθεί μόνο με την προϋπόθεση της ανατροπής της αστικής τάξης. Αυτή είναι η εποχή του νέου αντιιμπεριαλιστικού επαναστατικού κινήματος, ως μέρος της Παγκόσμιας Προλεταριακής Επανάστασης, που στις καταπιεσμένες φεουδαρχικές και ημιφεουδαρχικές χώρες, απαντάται σε σύνδεση και σχέση με την αντιφεουδαρχική επανάσταση, δηλαδή ως μέρος της Νέας Δημοκρατικής Επανάστασης υπό την ηγεσία του προλεταριάτου· ενώ στις καταπιεσμένες καπιταλιστικές χώρες επιλύεται σε σύνδεση και σχέση με την αντικαπιταλιστική επανάσταση του προλεταριάτου, ως μέρους της Σοσιαλιστικής Επανάστασης.
Το να προσπαθήσουμε να λύσουμε τα εθνικά ζητήματα στο ιμπεριαλιστικό στάδιο του καπιταλισμού, χωριστά και χωρίς να εκμηδενίσουμε την εξουσία του κεφαλαίου, το να προσπαθήσουμε να τα λύσουμε πριν από τον θρίαμβο της Νέας Δημοκρατικής Επανάστασης στις καταπιεσμένες φεουδαρχικές και ημιφεουδαρχικές χώρες ή πριν από τον θρίαμβο της Σοσιαλιστικής Επανάστασης στις καταπιεσμένες καπιταλιστικές χώρες, είναι μια μικροαστική δημοκρατική πολιτική που έχει σχεδιαστεί για να πολεμήσει τον ιμπεριαλισμό χωρίς να ξεπεράσει τα όρια του καπιταλισμού.
Η εμπειρία στον 20ό αιώνα μας δείχνει πως αστικές φατρίες και αστοί που κατέλαβαν την εξουσία σε ορισμένες χώρες της Ασίας και της Αφρικής κάτω από αντιιμπεριαλιστικά δημοκρατικά λάβαρα στη συνέχεια μεταμορφώθηκαν σε δυνάστες στην υπηρεσία του ιμπεριαλισμού. Επίσης, η εμπειρία των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων στη Λατινική Αμερική που καθοδηγούνται από τη μικροαστική τάξη και από αστικά και μικροαστικά τμήματα που κυβερνούν σήμερα σε ορισμένες χώρες, δείχνει ότι ο αντιιμπεριαλιστικός λόγος τους και ο αγώνας τους ενάντια στον ιμπεριαλισμό είναι, στην πραγματικότητα, δέσμευση συνέχισης της καταπίεσης και εκμετάλλευσης του λαού.
Η απομόνωση της πάλης ενάντια στον ιμπεριαλισμό από αυτή των εργατών ενάντια στο κεφάλαιο είναι ωμός εθνικισμός, που θολώνει τη σκέψη του προλεταριάτου, παραβιάζει την ταξική του ανεξαρτησία και ευνοεί την ιδεολογική και πολιτική κυριαρχία της αστικής τάξης. Ένας τέτοιος διαχωρισμός σημαίνει κουκούλωμα, άμβλυνση και συγκάλυψη των βαθιών αντιφάσεων του ιμπεριαλιστικού σταδίου του καπιταλισμού, αντιφάσεις που κάνουν την επανάσταση αναπόφευκτη.
Το προλεταριάτο είναι η μόνη κοινωνική δύναμη ικανή να ηγηθεί της συντριβής του καπιταλισμού όχι μόνο επειδή τα αντικειμενικά του συμφέροντα συμπίπτουν πλήρως με την ανάπτυξη του πολιτισμού και είναι η μόνη τάξη που αντικειμενικά και ανταγωνιστικά αντιτίθεται στον καπιταλισμό, αλλά και επειδή αποτελεί σήμερα την απόλυτη πλειοψηφία στην παγκόσμια κοινωνία.
Σε αυτή τη βάση οι κομμουνιστές και οι επαναστάτες μπορούν τώρα να προχωρήσουν στην οικοδόμηση του παγκόσμιου Επαναστατικού Αντιιμπεριαλιστικού και Αντιπολεμικού Μετώπου σε όλες τις χώρες.
Ο αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και για την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού
Ο Λένιν δήλωσε ότι ο ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός: «ανέπτυξε τις παραγωγικές δυνάμεις σε τέτοιο βαθμό που η ανθρωπότητα δεν έχει άλλο δρόμο από το να προχωρήσει στον σοσιαλισμό ή αλλιώς να υποφέρει για χρόνια, ακόμη και δεκαετίες, την ένοπλη αντιπαράθεση των «μεγάλων» δυνάμεων για την τεχνητή συντήρησή του μέσα από αποικίες, μονοπώλια, προνόμια και κάθε είδους εθνική καταπίεση».
Ιμπεριαλισμός σημαίνει επιθετικοί πόλεμοι κατά των λαών και ένοπλες διαμάχες μεταξύ ιμπεριαλιστικών χωρών για την κατάληψη πηγών πρώτων υλών, αγορών, περιοχών επιρροής και εργατικού δυναμικού. Οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι που έχει υποστεί η ανθρωπότητα υπακούουν σε αυτή τη λογική του κεφαλαίου που σε περιόδους κρίσης, όπως η σημερινή, δεν βρίσκει άλλη διέξοδο από τον αγώνα των εξοπλισμών για να συνεχίσει να συσσωρεύει κέρδη και οδηγεί στην προετοιμασία μιας νέας αντιπαράθεσης για μια νέα διαίρεση του κόσμου.
Ως εκ τούτου, όσον αφορά τη σχέση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων σήμερα, με την αντίθεση μεταξύ του προλεταριάτου και της παγκόσμιας αστικής τάξης, η οποία εκδηλώνεται στο κοινωνικό έδαφος της θεμελιώδους αντίθεσης μεταξύ του κοινωνικού χαρακτήρα της παραγωγής και του ιδιωτικού χαρακτήρα της οικειοποίησης των αποτελεσμάτων της, η οποία εντάθηκε από την παγκόσμια οικονομική κρίση του καπιταλισμού ήδη από το 2008, μπορούμε να πούμε το εξής: Αυτή η θεμελιώδης αντίθεση τείνει να υπερκεραστεί από την ενδοϊμπεριαλιστική και ενδομονοπωλιακή αντίθεση και τις προετοιμασίες για πόλεμο με σκοπό ένα νέο μοίρασμα του κόσμου.
Από αυτή την άποψη, η χρονιά ξεκίνησε εν μέσω αυξανόμενων εντάσεων, και ενώ η προσοχή είναι πλέον στραμμένη στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή, όπου ο παλαιστινιακός λαός αντιστέκεται ηρωικά στη γενοκτονία του από το Ισραήλ, όλα δείχνουν ότι η σύγκρουση θα συνεχίσει να κλιμακώνεται και σε άλλες περιοχές της γης για την ενίσχυση της επιρροής των ιμπεριαλιστών με επικεφαλής τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους εταίρους τους στο ΝΑΤΟ, από τη μια πλευρά, και τη Ρωσία και την Κίνα μαζί με τους συμμάχους τους, από την άλλη.
Η σύγκρουση για την Ουκρανία συνεχίζεται, τώρα με νέες κινήσεις σε γειτονικές χώρες και πίεση από τις Ηνωμένες Πολιτείες να εμπλέξουν περαιτέρω τους Ευρωπαίους συμμάχους τους στην αντιπαράθεση, απαντώντας στην ανοιχτή συνεργασία της Βόρειας Κορέας με τη Ρωσία με 10.000 μαχητές στον πόλεμο.
Στη Μέση Ανατολή, οι εντάσεις θα συνεχιστούν όχι μόνο γύρω από την Παλαιστίνη και τις γειτονικές χώρες, αλλά και για το ποιος εδραιώνει την ισχύ τους στο Ιράν και το Ιράκ, χώρες παγιδευμένες στη διαμάχη μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ρωσίας, μετά την απώλεια της Συρίας για τους Ρώσους.
Η περιοχή Σαχέλ της Αφρικής έχει καταστραφεί από αντιδραστικούς πολέμους εδώ και χρόνια για τους φυσικούς της πόρους, με αυξανόμενη κάθε φορά παρέμβαση μεγάλων μονοπωλίων και ιμπεριαλιστικών εταιρειών, προκαλώντας εκατοντάδες χιλιάδες άμαχους θύματα, εκατομμύρια εκτοπισθέντες με τη βία και ανθρωπιστική κρίση, ειδικά στη Μπουρκίνα Φάσο, στο Μάλι και στο Νίγηρα.
Στη Νοτιοανατολική Ασία, εκτός από τις συνεχιζόμενες εντάσεις μεταξύ της Βόρειας Κορέας και της Νότιας Κορέας, που η καθεμία είναι σύμμαχος της Ρωσίας–Κίνας, και Ηνωμένων Πολιτειών–Ιαπωνίας, αντίστοιχα, έχει κλιμακωθεί η ένταση γύρω από την Ταϊβάν ενόψει της δηλωμένης πρόθεσης της Κίνας να ανακτήσει τον έλεγχό της, της Ταιβάν που οι Ηνωμένες Πολιτείες κράτησαν υπό την προστασία τους μετά τον θρίαμβο της επανάστασης στην Κίνα το 1949.
Στη Λατινική Αμερική, ο αυξανόμενος καυγάς για την ανάκτηση της λεγόμενης «πίσω αυλής» του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ από αυτές, μπροστά στην οικονομική, πολιτική και στρατιωτική επίθεση των Ρώσων και Κινέζων ιμπεριαλιστών, είναι επί του παρόντος συγκεντρωμένος κυρίως γύρω από τη Βενεζουέλα, όπου οι ΗΠΑ δεν μπόρεσαν να ανατρέψουν το καθεστώς που στηρίζουν τμήματα της βολιβιάνικης αστικής τάξης που καθιέρωσαν οι Τσάβες και Μαδούρο, το οποίο έχει την υποστήριξη της Ρωσίας και της Κίνας.
Ενόψει της πιθανής απώλειας της Ουκρανίας και της αστάθειας στη Μέση Ανατολή, η Βενεζουέλα διαδραματίζει κρίσιμο ρόλο έχοντας τα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου στον κόσμο. Αυτός είναι ο λόγος που η Ρωσία και η Κίνα έχουν κατακτήσει κυρίαρχες θέσεις στη Βενεζουέλα, καθώς και κύριος στόχος που πρέπει να ανακτήσουν οι Ηνωμένες Πολιτείες, γεγονός που ανοίγει την πιθανότητα ενός νέου πολεμικού μετώπου στην ενδοϊμπεριαλιστική διαμάχη.
Όλα αυτά τα γεγονότα αποδεικνύουν ότι η θεωρία της «μοναδικής ηγεμονικής υπερδύναμης» ήταν λαθεμένη, επιβεβαιώνοντας τη λενινιστική θεωρία της ανισόμετρης ανάπτυξης του ιμπεριαλισμού. Τα γεγονότα αυτά εκθέτουν τη θεωρία και την υπεράσπιση ενός «πολυπολικού κόσμου» ως κάλυμμα δικαιολόγησης της επιθετικότητας των Ρώσων και Κινέζων ιμπεριαλιστών και των προετοιμασιών για έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο για ένα νέο μοίρασμα του κόσμου. Και διδάσκουν στο προλεταριάτο και στους λαούς του κόσμου την ανάγκη να διασώσουν τον μαρξιστικό-λενινιστικό-μαοϊκό προσανατολισμό της αντίθεσης στις προετοιμασίες για έναν αντιδραστικό πόλεμο, της αποτροπής του πολέμου με την προλεταριακή επανάσταση ή σε περίπτωση που αυτός ξεσπάσει, της μετατροπής του σε επαναστατικό εμφύλιο πόλεμο ενάντια στην αστική τάξη στις διάφορες χώρες.
Συμπερασματικά: η ακραία όξυνση των αντιθέσεων του ιμπεριαλισμού, συνδυαζόμενη με την παγκόσμια εξέγερση του προλεταριάτου και των λαών του κόσμου, απαιτούν την ενότητά τους για να θάψουν τον ετοιμοθάνατο καπιταλισμό με την Παγκόσμια Προλεταριακή Επανάσταση.
Η παρούσα κατάσταση είναι μια ιδιαίτερη συνθήκη που απαιτεί την ενότητα των τμημάτων του επαναστατικού προλεταριάτου σε μια νέα Κομμουνιστική Διεθνή, τη μόνη ικανή δύναμη να ενώσει σε έναν ενιαίο χείμαρρο τον επαναστατικό αγώνα του προλεταριάτου και των λαών του κόσμου με στόχο την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού.
Ως εκ τούτου, ο αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο μπορεί να είναι χρήσιμος μόνο εάν προσανατολίζεται προς αυτή την κατεύθυνση.
Ο ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός βρίσκεται σε κρίση, ζήτω ο σοσιαλισμός και ο κομμουνισμός!
Ή η επανάσταση θα σταματήσει τον πόλεμο ή ο πόλεμος θα φέρει την επανάσταση!
Προλετάριοι και λαοί του κόσμου, ενωθείτε ενάντια στον ιμπεριαλισμό!
Εμπρός για τη νέα Κομμουνιστική Διεθνή!
Κομμουνιστική Εργατική Ένωση (Μαρξιστική-Λενινιστική-Μαοϊκή)
Κολομβία, Ιανουάριος 2025
