H προετοιμασία του ιμπεριαλιστικού πολέμου και η κατάσταση του κομμουνιστικού κινήματος
Αγαπητοί σύντροφοι,
Πρώτα απ' όλα, θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (μαρξιστικό-λενινιστικό) για τη διοργάνωση αυτής της διεθνούς συνάντησης διαφόρων επαναστατικών οργανώσεων. Πρόκειται για μια πολύ σημαντική πρωτοβουλία, σε καιρούς που το κομμουνιστικό κίνημα και οι διεθνείς του διασυνδέσεις του είναι αρκετά αδύναμα. Είμαστε σίγουροι ότι σήμερα μπορούμε να κάνουμε ένα βήμα μπροστά για το κομμουνιστικό κίνημα και ευελπιστούμε ότι μπορούμε να προωθήσουμε τον αντιμιλιταριστικό αγώνα με κοινή δράση.
«Ποιες αντιθέσεις τραντάζουν τον πλανήτη και παράγουν πολέμους; Ποια η κατεύθυνση ανασυγκρότησης του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος και της πάλης των λαών»; Κατά τη δική μας άποψη, αυτά ακριβώς τα πρωταρχικά ερωτήματα της σημερινής συζήτησης είναι σωστά, γιατί συνδέουν δύο από τα πιο φλέγοντα ζητήματα, δηλαδή τις ιμπεριαλιστικές πολεμικές προετοιμασίες και την έλλειψη ισχυρών, μαχητικών επαναστατικών κομμάτων της εργατικής τάξης στην πλειοψηφία των χωρών του κόσμου.
Από την πλευρά μας, θέλουµε να περιγράψουµε τις προτάσεις μας για να ξεπεράσουµε αυτή την κατάσταση και να µετατρέψουµε τον ιµπεριαλισµό στην εποχή της προλεταριακής επανάστασης.
Οι ιμπεριαλιστές ετοιμάζουν πόλεμο
Ο πόλεμος στην Ουκρανία αποτελεί σημείο καμπής στην εξέλιξη των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Δημιούργησε ένα νέο status quo, ένα σημείο χωρίς επιστροφή. Οι προετοιμασίες για έναν ακόμη μεγάλο ιμπεριαλιστικό πόλεμο διαμοιρασμού έχουν αρχίσει.
Τι συνιστά αυτό το νέο status quo και τι σημαίνει για τα ισχυρά κράτη του ιμπεριαλιστικού παγκόσμιου συστήματος;
Όλα τα ιμπεριαλιστικά κράτη εξοπλίζονται όλο και περισσότερο. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για εκείνα που είχαν την τάση να περιορίζουν ή να παραμελούν την ανάπτυξη των στρατιωτικών τους δυνατοτήτων για μεγάλο χρονικό διάστημα, όπως η Ιαπωνία ή η Γερμανία. Με το πρόγραμμά της «Zeitenwende» (σημείο καμπής) λίγο μετά την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία, η Γερμανία ανέλαβε 100 δισεκατομμύρια ευρώ νέου χρέους, προοριζόμενα για το στρατό της, και σκοπεύει να αυξήσει περαιτέρω τον στρατιωτικό της προϋπολογισμό.
Η προϊούσα στρατιωτικοποίηση αντικατοπτρίζεται επίσης στις συζητήσεις σχετικά με το επίπεδο των ελάχιστων οικονομικών υποχρεώσεων των χωρών του ΝΑΤΟ όσον αφορά τις στρατιωτικές τους δαπάνες. To 2% του ΑΕΠ από στόχος έχει γίνει πλέον ελάχιστο όριο. Στη Γερμανία, για παράδειγμα, το Κόμμα των Πρασίνων κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας καλεί να αυξηθεί το ποσοστό αυτό στο 3,5%, γεγονός που σχεδόν θα διπλασίαζε τον στρατιωτικό προϋπολογισμό.
Εν τω μεταξύ, η εξωτερική πολιτική των ιμπεριαλιστικών κρατών στοχεύει στη βελτίωση της θέσης τους ενόψει ενός τρίτου παγκόσμιου πολέμου. Αποσύρονται από στρατηγικά λιγότερο σημαντικά πεδία επιχειρήσεων και επικεντρώνονται στον πυρήνα της περιοχής ισχύος τους και σε στρατηγικώς σημαντικά σημεία. Για παράδειγμα, οι ΗΠΑ επικεντρώνονται στη διαμάχη με την Κίνα για την Ταϊβάν και τον Ειρηνικό. Η Γερμανία αποσύρεται από δαπανηρές ξένες αποστολές και επικεντρώνεται στην ανάπτυξη των στρατιωτικών της δυνάμεων στην Ευρώπη, για παράδειγμα με μια νέα βάση στη Λιθουανία.
Ως αποτέλεσμα, περιφερειακές καπιταλιστικές δυνάμεις αποκτούν επίσης δυναμική και προσπαθούν να βελτιώσουν τη θέση τους μέσω πολέμων και κατακτήσεων, όπως το Ισραήλ και το Ιράν στο Λίβανο, το Αζερμπαϊτζάν στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ ή η Τουρκία στη Συρία.
Μπορούμε επομένως να δούμε πώς ο ιμπεριαλισμός κινείται προς έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο και μετατρέπει τον κόσμο σε πεδίο μάχης για άλλη μια φορά.
Ισχύει επίσης το ακόλουθο: «Ο ιμπεριαλισμός είναι επιθετικότητα προς τα έξω και αντίδραση προς τα μέσα». Οι πολεμικές προετοιμασίες, που αγκαλιάζουν όλες τις καπιταλιστικές χώρες, σημαίνουν επίσης πιο δύσκολες συνθήκες πάλης για εμάς τους κομμουνιστές. Η εσωτερική στρατιωτικοποίηση, ο περιορισμός των πολιτικών ελευθεριών, οι οικονομικές επιθέσεις στην εργατική τάξη και η ενίσχυση των φασιστικών πολιτικών δυνάμεων αποτελούν μέρος της ανάπτυξης των πολεμικών προετοιμασιών. Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι γι' αυτό στη διαδικασία ανασυγκρότησής μας.
Ταυτόχρονα, οι εξελίξεις που περιγράφηκαν παραπάνω σημαίνουν ότι ο αντιμιλιταρισμός θα είναι κεντρικό, στην πραγματικότητα το κυριότερο πεδίο πάλης για τον πολιτικό αγώνα της εργατικής τάξης την επόμενη περίοδο.
Ο ρόλος του κομμουνιστικού κινήματος
Τι σημαίνουν οι πολεμικές προετοιμασίες για εμάς τους κομμουνιστές; Στο πρόγραμμά της, η οργάνωσή μας αναφέρει τα εξής για την κατάσταση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος: «Διεθνώς, υπάρχει σήμερα μόνο ένας μικρός αριθμός μαρξιστικών-λενινιστικών δυνάμεων που εργάζονται σοβαρά για την κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη μέσω ενός επαναστατικού εμφύλιου πολέμου. Πολλές οργανώσεις έχουν μέχρι στιγμής αποτύχει να ξεπεράσουν το επίπεδο ενός σχετικά στενού κύκλου ή, απογοητευμένες από δεκαετίες αποτυχιών, έχουν πέσει στο τέλμα του ρεφορμισμού και έχουν απορροφηθεί πλήρως στην καθημερινή μικροπολιτική»1.
Το κομμουνιστικό κίνημα βρίσκεται σε μια ιστορική φάση αδυναμίας. Στις περισσότερες χώρες υπάρχει έλλειψη ισχυρών κομμουνιστικών κομμάτων που να μπορούν να κινητοποιήσουν τις μάζες και να τις οδηγήσουν στον αγώνα. Ταυτόχρονα, η σημερινή εποχή θέτει μεγάλα καθήκοντα σε όλο τον κόσμο. Σε τελική ανάλυση, πρόκειται για την αποτελεσματική καταπολέμηση της στρατιωτικοποίησης των χωρών μας στο πλαίσιο της προετοιμασίας μεγάλων ιμπεριαλιστικών πολέμων διαμοιρασμού, και της αυξανόμενης φασιστικοποίησης που συνδέεται με αυτή τη διαδικασία.
Επιπλέον, η κατάσταση του εργατικού/συνδικαλιστικού κινήματος σε πολλές χώρες δεν είναι καλύτερη. Υπήρξαν επανειλημμένες δράσεις εδώ και εκεί ενάντια σε αποστολές όπλων στην Ουκρανία ή στο Ισραήλ.
Υπάρχει επίσης η ελπίδα ότι το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης προς τον παλαιστινιακό λαό έχει παίξει το ρόλο του στην απαξίωση του Ισραήλ και την τρέχουσα εκεχειρία. Ωστόσο, αυτό το κίνημα επανειλημμένα στερήθηκε μια ξεκάθαρη, αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση σύνδεσης με την εργατική τάξη.
Αλλά αυτή η αντίσταση απέχει ακόμα πολύ από το να είναι τόσο ανεπτυγμένη όσο θα έπρεπε. Οι μεγάλοι ταξικοί αγώνες και, πάνω απ' όλα, οι συγκεκριμένες νίκες ενάντια στον πόλεμο εξακολουθούν να λείπουν. Λείπει ένα προλεταριακό αντιπολεμικό κίνημα και μια κομμουνιστική, αντιιμπεριαλιστική αντίσταση.
Στη συνέχεια θέλουμε να εξετάσουμε πώς μπορούμε να οργανώσουμε αυτή την αντίσταση. Αρχικά, θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε κάποιες βασικές θέσεις, ώστε να μπορέσουμε να ασχοληθούμε αργότερα με κάποια τρέχοντα καθήκοντα του κομμουνιστικού κινήματος. Τέλος, θα συζητήσουμε και ζητήματα διεθνούς συνεργασίας μεταξύ των κομμουνιστών.
Η κομμουνιστική στάση σχετικά με τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους
Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, οι κομμουνιστές, με επικεφαλείς τους Ρώσους Μπολσεβίκους και τον μέγα Λένιν, επεξεργάστηκαν τις τακτικές αρχές του κομμουνιστικού κινήματος στον αγώνα κατά του μιλιταρισμού και του ιμπεριαλιστικού πολέμου.
Αγώνας για την ήττα της αστικής «μας» τάξης
Ορίζουμε ως επαναστατικό ντεφαιτισμό την πάλη εκ μέρους του κινήματος σε διάφορες χώρες, με στόχο την ήττα της «δικής του» ιμπεριαλιστικής κυβέρνησης. Αυτή η θέση δέχτηκε επίθεση από τους λουξεμπουργκιστές, μεταξύ άλλων, οι οποίοι δεν νοιάζονταν ιδιαίτερα για τη νίκη ή την ήττα της ιμπεριαλιστικής πατρίδας.
Οι Μπολσεβίκοι, από την άλλη πλευρά, απέδειξαν ότι ακριβώς ο αγώνας για την ήττα της «δικής μας» κυβέρνησης μέσω σαμποτάζ, απεργιών, άρνησης των στρατιωτών, αδελφοποίησης στο μέτωπο κ.λπ. μπορούσε να δημιουργήσει τις καλύτερες συνθήκες για τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης.
Η μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε επαναστατικό εμφύλιο πόλεμο
Δεύτερον, οι Μπολσεβίκοι έθεσαν στον εαυτό τους το καθήκον να μετατρέψουν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο σε εμφύλιο πόλεμο για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Επιτέλεσαν με επιτυχία αυτό το καθήκον.
Είναι επίσης σημαντικό να τονιστεί εδώ ότι οι Μπολσεβίκοι δεν ήταν δημοφιλείς για τις θέσεις τους εκείνη την εποχή. Από τη μια πλευρά, στην αρχή του πολέμου έπρεπε ακόμα να πολεμήσουν ενάντια στην πολεμοκάπηλη συμπεριφορά εντός της τάξης. Από την άλλη, η συντριπτική πλειοψηφία της διεθνούς σοσιαλδημοκρατίας είχε περάσει στο πλευρό του σοσιαλσοβινισμού. Όπως και εμείς σήμερα, βρέθηκαν σε μια κατάσταση ιδεολογικής περικύκλωσης, στην οποία οι κομμουνιστικές θέσεις αρχής τους υπήρξαν αιτία να δεχτούν πολλές επιθέσεις.
Ο Στάλιν έγραψε αναδρομικά σχετικά με αυτή τη διαδικασία τα εξής:
« Η αγκιτάτσια κατά του πολέμου που διεξάγαμε στους εργάτες και τους στρατιώτες στις αρχές του 1917, υπό τον Κερένσκι, οδήγησε αναμφίβολα σε μια τακτική οπισθοδρόμηση, γιατί οι μάζες απέσυραν τους ομιλητές μας από τις εξέδρες, τους χτύπησαν και μερικές φορές τους έσκισαν από άκρο σε άκρο. Αντί οι μάζες να έλθουν κοντά στο Κόμμα, απομακρύνθηκαν από αυτό. Όμως, παρά την τακτική οπισθοδρόμηση, αυτή η αγκιτάτσια έφερε πιο κοντά μια μεγάλη στρατηγική επιτυχία, γιατί οι μάζες σύντομα συνειδητοποίησαν ότι είχαμε δίκιο που κάναμε αγκιτάτσια ενάντια στον πόλεμο, και αργότερα αυτό επιτάχυνε και διευκόλυνε τη μετάβασή τους στο πλευρό του Κόμματος.
Ο αντιμιλιταριστικός αγώνας είναι αγώνας για την οικοδόμηση του κόμματος
Θα ήταν εύκολο να απορρίψει κανείς απλά τις βασικές θέσεις που περιγράφηκαν παραπάνω με βάση την αδυναμία του κομμουνιστικού κινήματος. Αυτό όμως θα οδηγούσε στην απώλεια του βασικού κομμουνιστικού προσανατολισμού στα ζητήματα του πολέμου και στην διολίσθηση στον ρεφορμισμό. Άλλωστε, εμείς οι κομμουνιστές πρέπει να ασχολούμαστε σε κάθε περίπτωση με τη βελτίωση των όρων για τη νίκη της εργατικής τάξης (ήττα της «δικής μας» αστικής τάξης). Επιπλέον, παραμένει αλήθεια ότι μόνο η σοσιαλιστική επανάσταση μπορεί να βάλει ένα διαρκές τέλος στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Αν θέλουμε πραγματικά να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας για επανάσταση και σοσιαλισμό, πρέπει να θέσουμε ως μεγάλο στόχο την οικοδόμηση κομμουνιστικών κομμάτων και ενός αντιιμπεριαλιστικού, αντιπολεμικού κινήματος. Αλλά αυτό μπορεί να συμβεί μόνο στη βάση των κομμουνιστικών αρχών.
Πώς αντιμετωπίζουμε την αντίθεση μεταξύ των φιλοδοξιών του Κομμουνιστικού Κινήματος και της πραγματικότητας;
Παρ' όλα αυτά, δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι η κατάσταση του κινήματός εγείρει σημαντικά ζητήματα. Από την μια, και πάνω απ' όλα, μας θέτει το καθήκον να επιδιώξουμε ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο για την οικοδόμηση του κομμουνιστικού κινήματος. Από την άλλη, μας θέτει το καθήκον να οικοδομήσουμε αποτελεσματική αντίσταση ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τις προετοιμασίες για πόλεμο σήμερα.
Κατά την άποψή μας, και τα δύο καθήκοντα είναι διαλεκτικά συνδεδεμένα και μπορούν να πραγματοποιηθούν μόνο μαζί.
Η οικοδόμηση κόμματος ως βασικό ζήτημα
Το βασικό ζήτημα εδώ είναι η δομή των κομμουνιστικών κομμάτων, τα οποία δεν υπάρχουν στις περισσότερες χώρες του κόσμου σήμερα, ιδιαίτερα στην Ευρώπη. Για εμάς, ένα κομμουνιστικό κόμμα ορίζεται πάνω απ' όλα από τα εξής χαρακτηριστικά:
- Είναι ένα κόμμα στελεχών με έναν πυρήνα επαγγελματιών επαναστατών.
- Η βάση του είναι ένα κομμουνιστικό πρόγραμμα που βασίζεται στη δημιουργική εφαρμογή της μαρξιστικής-λενινιστικής ιδεολογίας και ανταποκρίνεται στις συνθήκες πάλης στη χώρα του.
- Έχει μια οργανωτική δομή βασισμένη στον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, και ένα δίκτυο μαζικών και περιφερειακών οργανώσεων, για παράδειγμα μια Κομμουνιστική Οργάνωση Νεολαίας, αλλά και πολύ πιο ανοιχτούς τομείς δουλειάς.
- Οργανώνει το πιο προοδευτικό τμήμα της εργατικής τάξης και συνδέεται μέσω αυτού με την υπόλοιπη τάξη, ώστε να την θέτει σε κίνηση σε περιόδους επαναστατικής κρίσης.
- Διαθέτει κομμουνιστική γυναικεία οργάνωση που ηγείται του αγώνα για την απελευθέρωση των γυναικών εντός και εκτός της οργάνωσης.
- Συνδυάζει νόμιμες και παράνομες μορφές πάλης, είναι σε θέση να τις εφαρμόσει και διαθέτει τις απαραίτητες συνωμοτικές οργανωτικές δομές.
- Υιοθετεί ένα στυλ δουλειάς που συνδυάζει τη «ρωσική επαναστατική ορμή» και την «αμερικανική πρακτικότητα», δηλαδή συμμετέχει σε ταξικούς αγώνες και αυθόρμητα κινήματα με μια πρωτοποριακή προσέγγιση και ταυτόχρονα δεν χάνει από τα μάτια της τα συμφέροντα της οικοδόμησης του κόμματος.
Η ύπαρξη ή η ανυπαρξία μιας τέτοιας οργάνωσης καθορίζει επίσης αν η εργατική τάξη μπορεί να αντιταχθεί στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ή αν θα περάσει για άλλη μια φορά από την κρεατομηχανή. Μια οργάνωση χωρίς τις απαραίτητες συνωμοτικές δομές, δεν θα είναι δυνατόν να παραμείνει ενεργή τη στιγμή μιας πιθανής απονομιμοποίησης του κομμουνιστικού κινήματος. Από την άλλη πλευρά, χωρίς σύνδεση με την εργατική τάξη και τις μαζικές οργανώσεις που θα είναι όσο το δυνατόν πιο ανοιχτές, δεν θα είναι δυνατόν να τεθεί η τάξη σε κίνηση. Χωρίς προγραμματική, στρατηγική και τακτική διαύγεια, μια κομμουνιστική ηγεσία δεν θα είναι σε θέση να καθορίσει μια πορεία από εδώ προς την επανάσταση. Χωρίς μια οργάνωση βασισμένη στον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό και σε επαναστατικά στελέχη, δεν θα είναι δυνατόν να αναληφθούν τέτοια καθήκοντα.
Οικοδομώντας το Κόμμα στον αγώνα ενάντια στον πόλεμο και τη στρατιωτικοποίηση
Το μοντέλο των «δύο φάσεων οικοδόμησης του κόμματος» είναι γνωστό από την ανάλυση της ιστορίας του κόμματος των Μπολσεβίκων. Ο Στάλιν όρισε αυτές τις φάσεις ως εξής:
«α) Να κερδηθεί η πρωτοπορία του προλεταριάτου στο πλευρό του κομμουνισμού (δηλαδή, ανάδειξη στελεχών, δημιουργία Κομμουνιστικού Κόμματος, επεξεργασία του προγράμματος, των αρχών της τακτικής). Η προπαγάνδα ως η κύρια μορφή δράσης.
β) Να κερδίσουμε τις πλατιές μάζες των εργατών και των εργαζομένων γενικώς στο πλευρό της πρωτοπορίας (να φέρουμε τις μάζες σε θέσεις μάχης). Κύρια μορφή δραστηριότητας - πρακτική δράση των μαζών ως προοίμιο των αποφασιστικών μαχών»3.
Πολλοί σύντροφοι κάνουν το λάθος να χρησιμοποιούν αυτή τη σωστή εκτίμηση ως δικαιολογία για την ίδρυση μιας οργάνωσης που είναι αφοσιωμένη μόνο στην προπαγάνδα, τη δημιουργία κειμένων, την κριτική των ρεβιζιονιστικών απόψεων, την ιδεολογική κατάρτιση κ.λπ. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτή η φάση αφορά την ανάδειξη στελεχών του κόμματος, κυρίως μέσω της προπαγάνδας.
Στην πραγματικότητα, ωστόσο, η περιγραφόμενη φάση αφορά κυρίως την ανάδειξη στελεχών του κόμματος, στη βάση κυρίως της πειθούς μέσω της προπαγάνδας. Αλλά αυτό λαμβάνει χώρα σε σχέση και μέσα στην ταξική πάλη. Ούτε το Κόμμα ούτε τα στελέχη μπορούν να αναδειχθούν χωρίς την εμπειρία της πάλης. Η σχηματική διάκριση μεταξύ της ανάδειξης στελεχών και της ανάπτυξης ενός προγράμματος από τη μια πλευρά και της καθοδήγησης των ταξικών αγώνων από την άλλη, δεν είναι μόνο αντιδιαλεκτική, αλλά δεν μπορεί και να οδηγήσει στην οικοδόμηση μιας αξιόμαχης οργάνωσης. Οι Μπολσεβίκοι συμμετείχαν επίσης σε ένοπλες απεργίες ή ηγήθηκαν αυτών στην πρώτη φάση της οικοδόμησης του κόμματος, στην οποία η προπαγάνδα ήταν η βασική μορφή της δουλειάς τους.
Κατά συνέπεια, πρέπει και εμείς να συνδέσουμε τον αγώνα ενάντια στις προετοιμασίες του πολέμου με τον αγώνα για την οικοδόμηση κομμουνιστικών κομμάτων. Αφενός, γιατί αυτό μας επιτρέπει να μεγαλώσουμε ως οργανώσεις και να αναπτυχθούμε περαιτέρω. Αφετέρου, επειδή έτσι μπορούμε να υπερασπιστούμε και να διευρύνουμε το δικό μας πεδίο δράσης στον αγώνα ενάντια στον στρατιωτικό επανεξοπλισμό.
Τα καθήκοντά μας στον αντιμιλιταριστικό αγώνα
Εκτός από την οικοδόμηση της δικής μας οργάνωσης μέσα από ταξική πάλη, θέλουμε να δώσουμε έμφαση στα ακόλουθα καθήκοντα στον αγώνα κατά του μιλιταρισμού:
Ανάπτυξη διεθνούς συνεργασίας
Ο αγώνας ενάντια στις διεθνείς πολεμικές προετοιμασίες μπορεί να είναι επιτυχής μόνο ως κοινή προσπάθεια επαναστατών, κομμουνιστών και αντιμιλιταριστών σε όλο τον κόσμο. Γι' αυτό θέλουμε να χαιρετίσουμε για άλλη μια φορά την πρωτοβουλία του ΚΚΕ (μ-λ), που οργάνωσε αυτή την διημερίδα.
Συνεχίζουμε να χρειαζόμαστε μορφές διεθνούς διαλόγου, οι οποίες θα πρέπει πάνω απ' όλα να υπηρετούν την ανάπτυξη της επαναστατικής δράσης και ενός προλεταριακού αντιπολεμικού κινήματος.
Ταυτόχρονα, χρειαζόμαστε επίσης κοινές ημέρες δράσης και συντονισμένες δραστηριότητες σε συγκεκριμένες περιστάσεις ή ενάντια σε συγκεκριμένους φορείς της ιμπεριαλιστικής πολεμικής προσπάθειας. Συγκεκριμένα, θέλουμε να προτείνουμε την ανάπτυξη κοινών δράσεων τους επόμενους μήνες στο πλαίσιο της εκστρατείας «Αντισταθείτε στο ΝΑΤΟ!» ενάντια στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στη Χάγη τον Ιούνιο.
Επιπλέον, θα θέλαμε να δημιουργήσουμε περαιτέρω επαφές με όλες τις παρούσες οργανώσεις, να αποκτήσουμε νέους συμμάχους και να οργανώσουμε περαιτέρω συνέδρια στα οποία θα μπορέσουμε να καθορίσουμε κοινές προτεραιότητες για τον κομμουνιστικό αντιμιλιταρισμό μας.
Ζήτω ο προλεταριακός διεθνισμός!
Ας αναπτύξουμε την κομμουνιστική αντίσταση ενάντια στο μιλιταρισμό!
