ΟΙ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΑΛΛΑΓΕΣ, Η ΕΚΤΙΝΑΞΗ ΤΩΝ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΩΝ ΚΑΙ Η ΦΡΙΚΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
- Η παγκόσμια δομική κρίση του 2008-09 ανέδειξε την υποχώρηση του αμερικανικού καπιταλισμού και των χωρών της «Δύσης» και μια μεγάλη αλλαγή των οικονομικών συσχετισμών στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα. Οικονομικά έχει ήδη δημιουργηθεί ένας πολυπολικός κόσμος και η αρχιτεκτονική του διεθνούς συστήματος μετασχηματίζεται βίαια: αναπροσαρμογή της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής (AUKUS, σκλήρυνση ΝΑΤΟ, ρυμούλκηση Ευρώπης), αναδυόμενος επεκτατισμός Κίνας (σε Αφρική, Ασία) και ρωσοκινεζικού άξονα, δημιουργία κι επέκταση των BRICS, αμφισβήτηση του δολαρίου προοπτικά, ανακατατάξεις στις αναπτυσσόμενες χώρες (π.χ. εξώθηση γαλλικού στρατού από παλιές αφρικανικές αποικίες), πραξικοπήματα που έχουν τη βοήθεια των ΗΠΑ και γενικά στήριξη της ακροδεξιάς τύπου Μπολσονάρου & Μιλέϊ για την υποχώρηση της «ροζ παλίρροιας» σε Λατινική Αμερική, νέος κύκλος μεγάλων κινητοποιήσεων. Είναι εμφανές πλέον ότι οξύνεται ο ανταγωνισμός μεταξύ ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού και ρωσοκινεζικού άξονα, αναδεικνύοντας πολλά «θερμά» μέτωπα διεθνώς και κάνοντας το ενδεχόμενο του πολέμου να δείχνει ολοένα και πιο κοντινό.
- Ο πόλεμος στην Ουκρανία αποτελεί ένα ιστορικό ορόσημο και απότοκο των παραπάνω. Εγκαινίασε μια νέα περίοδο όπου το ενδεχόμενο πολυμερών πολεμικών αντιπαραθέσεων τίθεται στο προσκήνιο και ο πυρηνικός όλεθρος μετατρέπεται από αποτρεπτική δυνατότητα σε υπαρκτή πιθανότητα. Πλευρά αυτών των αντιθέσεων εκφράζεται στις οξύτατες αντιπαραθέσεις της Μέσης Ανατολής, στο έδαφος του άλυτου παλαιστινιακού ζητήματος, που εκρήγνυται κάτω από την βάρβαρη ισραηλινή κατοχή σε συνεργασία με τον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό. Για αυτό, απαιτείται ένα αντιπολεμικό κίνημα στη χώρα μας και διεθνώς, ανεξάρτητο από όλες τις μεγάλες δυνάμεις, τα κράτη και τις αστικές τάξεις, που θα αγωνίζεται ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και τους εθνικισμούς της εποχής μας. Που θα αγωνίζεται πρωτίστως για την ήττα του αμερικανονατοϊκού ιμπεριαλισμού από τους λαούς στο βαθμό που παρεμβαίνουμε σε μία ΝΑΤΟϊκή χώρα. Για το διεθνή πυρηνικό αφοπλισμό, για έναν αμοιβαίο συμβιβασμό και μια δίκαιη ειρήνη, σε μια πλήρως ανεξάρτητη, ουδέτερη και αντιφασιστική Ουκρανία. Για την άμεση απεμπλοκή της Ελλάδας από κάθε πόλεμο, την έξοδο της χώρας από τις αντιρωσικές κυρώσεις, τον αντιδραστικό άξονα Ισραήλ-Αιγύπτου-Κύπρου υπό τη σκέπη των ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και τις συμφωνίες για ξένες βάσεις. Για την αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό λαό, την καταδίκη και απομόνωση του Ισραήλ, την άμεση αποχώρησή του από τη Γάζα και την άρση του αποκλεισμού της. Στεκόμαστε στο πλευρό της παλαιστινιακής αντίστασης στον αγώνα της για ανεξάρτητο κράτος, ελευθερία, δικαιοσύνη. Χωρίς ισραηλινή και ευρωατλαντική κηδεμονία και καθεστώτα διακρίσεων-απαρτχάϊντ, χωρίς εποικισμούς και καταπάτηση των θεμελιωδών ανθρώπινων και δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.
- Η έντονη πρόσδεση του ελληνικού κεφαλαίου στον άξονα ΗΠΑ – Ισραήλ – Αιγύπτου - Κύπρου, η διεκδίκηση ηγεμονικού ρόλου στα Βαλκάνια και ο οξυμμένος, ανισότιμος, αλλά διπλά αντιδραστικός, ελληνοτουρκικός ανταγωνισμός συνιστούν ισάριθμους κινδύνους για τους λαούς. Απαιτείται αγώνας για φιλία και ειρήνη με όλους τους λαούς. Με αμοιβαίο σεβασμό της κυριαρχίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων, στη βάση των θετικών κεκτημένων του Διεθνούς Δικαίου που αποτυπώθηκαν σε έναν καλύτερο διεθνή συσχετισμό δυνάμεων παλιότερα. Είμαστε αλληλέγγυιοι/ες στον αγώνα για μια Κύπρο ενωμένη σε ένα ελεύθερο, ενιαίο, δημοκρατικό ανεξάρτητο κράτος, χωρίς τουρκική κατοχή, ξένες βάσεις και εγγυήτριες δυνάμεις, με σχέσεις φιλίας και συνεργασίας μεταξύ ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων και ισοτιμίας των μειονοτήτων.
- Σήμερα, μπαίνουμε σε μια «σκοτεινή περίοδο» με μία εξαιρετικά αντιδραστική στροφή στις διεθνείς εξελίξεις, την οποία πυροδότησε και η εκλογή του Ντ. Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ. Η στροφή αυτή έχει τα βαθύτερα αίτιά της στα δομικά οικονομικά αδιέξοδα του σύγχρονου καπιταλισμού και πρώτα από όλα στη μητρόπολή του, που εκτινάσσουν τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Ο εμπορικός πόλεμος των ΗΠΑ αποτελεί εκδήλωση αδυναμίας τους στην παραγωγικότητα και την κερδοφορία της οικονομίας – άρα και στο δολάριο - που επιχειρείται να ισοσκελιστεί με την υπεροπλία του στρατού της. Η στροφή αυτή δεν απομακρύνει, αλλά φέρνει πιο κοντά την «παγκοσμιοποίηση» των περιφερειακών στρατιωτικών αναμετρήσεων και των πολέμων δι’ αντιπροσώπων, καθώς και τον τεράστιο κίνδυνο της χρήσης πυρηνικών όπλων. Σοβαρές ενδείξεις είναι η νέα ανάφλεξη του πολέμου στη Συρία, η εξελισσόμενη αναταραχή τύπου Μαϊντάν στη Γεωργία, οι αναβαθμισμένες άμεσες αμερικανικές απειλές κατά του Ιράν. Μέσω του πολέμου δασμών που κηρύττει ο Τραμπ οξύνονται οι αντιθέσεις τόσο στο συμμαχικό στρατόπεδο (βλ. σχετική πίεση σε Καναδά όπως και στην πρώτη θητεία του) όσο και με τις BRICS και ιδιαίτερα την Κίνα. Στο πλαίσιο αυτό, πρέπει να αναμένονται νέες αναφλέξεις στην Άπω Ανατολή. Χρειάζεται να τονιστεί, επίσης, η νέα ένταση στον στραγγαλισμό της Κούβας, της Βενεζουέλας και κάθε δημοκρατικής τάσης στη Λατ.Αμερική, ενώ δεν θα μείνει ήσυχη η Αφρική και κυρίως η ζώνη του Σαχέλ.
- Ούτε ο πόλεμος στην Ουκρανία θα οδηγηθεί σε μια δίκαιη ειρήνη, όσο τη διαχειρίζονται οι ίδιες δυνάμεις που οδήγησαν στον πόλεμο και όχι οι λαοί. Αυτές οι δυνάμεις είναι ικανές να οργανώσουν κάθε είδους προβοκάτσια για να επιβάλουν τους στόχους τους, όπως η χρήση των πυραύλων ATACMS, ενώ η Ρωσία ως απάντηση δοκιμάζει νέα υπερ-όπλα και αναβαθμίζει το πυρηνικό της δόγμα. Διαφαίνεται, όμως, μία πρόθεση της προεδρίας Τραμπ να κλείσει το μέτωπο της Ουκρανίας με κάποιο συμβιβασμό, αναγνωρίζοντας την δυσμενή πραγματικότητα για τις ουκρανικές δυνάμεις στο πεδίο των μαχών. Ούτε άμεσα ούτε εύκολα θα γίνει αυτό και σίγουρα δεν θα αποσοβήσει οριστικά τις εστίες εντάσεων στην περιοχή. Υποδηλώνει κυρίως τη βούληση των ΗΠΑ να στραφούν εκ νέου στο κύριο μέτωπο της Ανατολής προετοιμάζοντας τη σύγκρουση με την Κίνα, αναγνωρίζοντας ότι τόσο ο πόλεμος όσο και οι κυρώσεις τελικά δεν αποδυνάμωσαν τη Ρωσία όσο υπολογιζόταν αρχικά και το οικονομικό και πολιτικό κόστος τους είναι υπέρμετρο πλέον.
- Κομβικής σημασίας είναι οι αντιδραστικές εξελίξεις στη Συρία. Μετά από μια ολόκληρη δεκαετία εμφυλίου πολέμου, κυρώσεων, καθώς και ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και ανταγωνισμών, χρειάστηκαν 11 δραματικές μέρες ώστε να πέσει η κυβέρνηση του Άσαντ και να περάσει η Συρία στα χέρια μιας συμμαχίας αντιδραστικών ισλαμιστικών ομάδων, που πριν λίγο ήταν τρομοκράτες για τις ΗΠΑ και την ΕΕ, ενώ τώρα βαφτίζονται «αντάρτες», «επαναστάτες» και «μετριοπαθείς ισλαμιστές». Οι ομάδες αυτές εκπαιδεύτηκαν, χρηματοδοτήθηκαν, καθοδηγήθηκαν και συνεχίζουν να καθοδηγούνται από αμερικανικές και νατοϊκές δυνάμεις, με κομβικό το ρόλο της Τουρκίας. Η νίκη αυτών των ομάδων δεν έχει καμία σχέση με τη δημοκρατία, τις εργατικές ανάγκες τα λαϊκά και γυναικεία δικαιώματα, την εθνική αυτοδιάθεση, την ανεξιθρησκία, την ισότητα, την ειρήνη και την πρόοδο στη Συρία, αλλά πρόκειται για μια αντιδραστική εξέλιξη για τη Μέση Ανατολή συνολικά. Η πτώση του Άσαντ δεν γίνεται από προοδευτική σκοπιά, γιατί αυτοί που έρχονται θα ενταφιάσουν και τα τελευταία υπολείμματα κοσμικού κράτους και αστικών δικαιωμάτων που επέβαλε το λαϊκό και αριστερό κίνημα της Συρίας και είχαν απομείνει σε αυτή την πολύπαθη χώρα. Πέρα από τον τρόπο με τον οποίο επαναπροσεγγίζεται ο χάρτης των διεθνών ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων στην περιοχή, οι 11 μέρες που χρειάστηκε να πέσει ένα καθεστώς που άντεξε μια σκληρή 12ετία εμφυλίου πολέμου και ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, μας δείχνουν ότι όταν χάνεται η λαϊκή στήριξη, καμία δύναμη δεν μπορεί να βασιστεί σε ξένους σωτήρες. Η νίκη των ακραίων τζιχαντιστών στη Συρία αποτελεί αντιδραστική εξέλιξη, επιπλέον, γιατί η γενοκτονική, ακροδεξιά κυβέρνηση του Ισραήλ ενισχύεται και αφήνεται ανενόχλητη «να τελειώσει τη δουλειά» στην Παλαιστίνη. Και αυτό γιατί έσπασε στη μέση ο λεγόμενος «Άξονας της Αντίστασης», πάνω στον οποίο στηριζόταν από ανάγκη ο αγώνας του παλαιστινιακού λαού. Η ζοφερή αυτή άμεση προοπτική δεν δικαιώνει τους πανηγυρισμούς για την πτώση του Άσαντ από ορισμένες προοδευτικές και αριστερές δυνάμεις που υποστηρίζουν τον αγώνα του παλαιστινιακού λαού, ακόμη και από δυνάμεις εντός του. Αντίθετα, επιβάλλει να κατανοήσουμε ότι αυτή τη στιγμή απαιτείται η πιο μεγάλη προσπάθεια για τη σωτηρία των Παλαιστινίων από τη γενοκτονία, το διωγμό και την υποδούλωση που επιδιώκει ην ακροδεξιά κυβέρνηση Νετανιάχου. Επίσης, η εξέλιξη των πραγμάτων έχει οδηγήσει σε μια περιφερειακή αναβάθμιση του τουρκικού καπιταλισμού στην περιοχή. Η δυναμική των πραγμάτων οδηγεί στην άμεση «συνάντηση» της Τουρκίας με το Ισραήλ στο έδαφος της Συρίας που είναι πολύ πιθανό να προκαλέσει μεγάλες εντάσεις στο μέλλον. Ενώ ταυτόχρονα ωθεί τις νεο-οθωμανικές βλέψεις του τουρκικού κεφαλαίου για την περιοχή και ακόμη παραπέρα. Η διευθέτηση αυτών των αντιθέσεων στη Μέση Ανατολή, την Ανατολική Μεσόγειο και στο Αιγαίο θα γίνεται όλο και πιο δύσκολη στα πλαίσια του ΝΑΤΟ. Η αμερικανονατοϊκή προπαγάνδα μιλάει για μια «συμπεριληπτική διακυβέρνηση» της Συρίας και τις ίδιες υποσχέσεις δίνουν οι νέοι κλειδοκράτορες της Δαμασκού. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, όμως, ότι οι αντίστοιχες «ανατροπές» σε Γιουγκοσλαβία, Λιβύη και Ιράκ οδήγησαν σε τυπική ή ουσιαστική διάλυση αυτών των χωρών ως ενιαίων οντοτήτων και τον κατακερματισμό τους προς όφελος των δυτικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Αποτελεί ερώτημα το πώς θα διαχειριστούν οι κυβερνώντες ισλαμιστές τις σχέσεις μεταξύ των διαφόρων θρησκευτικών σεχτών, τις σχέσεις μεταξύ των ανταγωνιζόμενων πατρώνων τους, όπως η Τουρκία, το Ισραήλ και η Σαουδική Αραβία. Κυρίως, το μεγάλο ερώτημα είναι πως θα διαχειριστούν τις σχέσεις τους με τους Κούρδους οι οποίοι ήδη βρίσκονται αντιμέτωποι με μεγάλες επιθέσεις από τους Τούρκους και τους συμμάχους τους στην περιοχή. Η επιλογή συμμαχίας της κουρδικής Αριστεράς με τις ΗΠΑ, την πιο αντιδραστική και οπορτουνιστική δύναμη του πλανήτη, αποτελεί καταστροφική επιλογή για τα δικαιώματα του κουρδικού λαού και κινδυνεύει να πληρωθεί στο άμεσο μέλλον με πολύ αίμα. Η Ρωσία και το Ιράν, σε διαφορετικό βαθμό, υποχωρούν σε αυτό το σκάκι των αντιθέσεων της περιοχής. Τα δυο αυτά κράτη, υπηρετώντας τα δικά τους συμφέροντα, στήριξαν τον Άσαντ κατά την εγχώρια σύγκρουση οικονομικά και στρατιωτικά καθ’ όλη την προηγούμενη δεκαετία. Το εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα, η Αριστερά των Νατοϊκών χωρών δεν πρέπει όμως ποτέ να ξεχνάει, πρώτα και κύρια, τα εγκλήματα του δικού της στρατοπέδου. Το ΝΑΤΟ, οι Αμερικάνοι και το Ισραήλ βομβάρδισαν κατ’ επανάληψη τη Συρία, την κατέστρεψαν οικονομικά με τις κυρώσεις (το ΑΕΠ της έχει υποδεκαπλασιαστεί από το 2011), έκλεψαν τα πετρέλαιά της και την ώθησαν να γίνει μία «ναρκοοικονομία» της περιοχής τα τελευταία χρόνια. Χρηματοδότησαν και στήριξαν την μαύρη διεθνή του Τζιχαντισμού και του ISIS. Αυτό το καθήκον, όμως, δεν πρέπει να μας κάνει να χάσουμε από την οπτική μας το δεύτερο μάθημα των εξελίξεων στην Συρία: Οι λαοί οφείλουν και πρέπει να αξιοποιούν τις αντιθέσεις ανάμεσα στα καπιταλιστικά και ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα, αλλά πάντα πρέπει να στηρίζονται στις δικές τους δυνάμεις. Ο εχθρός του εχθρού μας δεν είναι απαραίτητα φίλος. Η απελευθέρωση των λαών θα είναι έργο των ίδιων ή δεν θα υπάρξει.
- Οι εξελίξεις φέρνουν ακόμα πιο έντονα στο προσκήνιο την παγκόσμια «πολεμική προετοιμασία» που βρίσκεται σε εξέλιξη. Τις μέρες που άλλαζε το σκηνικό στη Συρία ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, Μαρκ Ρούτε, κάλεσε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες να κάνουν άμεσα πολεμικές προετοιμασίες αυξάνοντας τους στρατιωτικούς προϋπολογισμούς. Είναι σαφές ότι η όξυνση των ενδοαστικών και ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων θα φέρει ακόμα μεγαλύτερες απειλές και κινδύνους για τους λαούς. Οι λαοί, το εργατικό – λαϊκό κίνημα και η Αριστερά οφείλουν να εντείνουν τις δικές τους ενωτικές κινήσεις για να μπει φρένο στις παγκόσμιες απειλές για την ειρήνη. Με μαζικό αντιπολεμικό κίνημα ενάντια στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και τις κυβερνήσεις τους. Με έμπρακτη αλληλεγγύη στους πληττόμενους και αγωνιζόμενους λαούς. Ενάντια σε κάθε εμπλοκή και κάθε συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις. Με τον κόσμο της εκμεταλλευόμενης εργασίας, για την ειρήνη, ενάντια στον πόλεμο και τον καπιταλισμό, για την ήττα του αμερικανονατοϊκού ιμπεριαλισμού από την ανεξάρτητη δράση των λαών. Λαϊκές αντιπολεμικές διαθέσεις υπάρχουν. Όμως αυτές, μέχρι στιγμής, δεν τις εκπροσωπεί επαρκώς η Αριστερά, αλλά τις εκμεταλλεύονται ακόμα και ακροδεξιά ρεύματα. Από αυτή τη σκοπιά, χρειάζεται να χτυπήσουμε καμπανάκι κινδύνου για την μεγάλη υστέρηση στην ανάπτυξη ενός μαζικού αντιπολεμικού κινήματος, ειδικά στη χώρα μας. Οπωσδήποτε, τα παραπάνω σχετίζονται με τη συνεχιζόμενη αδυναμία αντιστροφής της ήττας, ειδικά στη χώρα μας, παρά ορισμένα σημαντικά αντίρροπα σημάδια. Απαιτείται όμως να κατανοήσουμε ότι η ανάπτυξη ενός σύγχρονου, αντιιμπεριαλιστικού αντιπολεμικού κινήματος αποτελεί δρόμο και ίσως, προϋπόθεση για την αντιστροφή της ήττας και για μια νέα ανοδική πορεία του εργατικού, λαϊκού κινήματος και της μαχόμενης, αντικαπιταλιστικής και κομμουνιστικής Αριστεράς. Χρειάζονται πρωτοβουλίες με δίπτυχο το σύνθημα, «με τον κόσμο της εκμεταλλευόμενης εργασίας για την ειρήνη ενάντια στον πόλεμο και τον καπιταλισμό – ήττα του αμερικανονατοϊκού ιμπεριαλισμού από την ανεξάρτητη δράση των λαών». Επιμένουμε ότι ο μαζικός αντιπολεμικός αγώνας απαιτεί την ανεξαρτησία του κινήματος και της Αριστεράς από τα εμπλεκόμενα αστικά στρατόπεδα, χωρίς αυτό να σημαίνει γενικά και αφηρημένα ίσες αποστάσεις από τις εμπόλεμες πλευρές, αφού η χώρα μας αποτελεί, ουσιαστικά, εμπόλεμο μέρος στο πλευρό του ευρωνατοϊκού στρατοπέδου. Προτείνουμε τον ενωτικό αγώνα για ένα ανεξάρτητο, αντινατοϊκό και αντικυβερνητικό αντιπολεμικό κίνημα με τους εξής βασικούς άξονες: Πρώτο, άμεσο σταμάτημα όλων των πολεμικών αναμετρήσεων και επιστροφή στις διπλωματικές διαπραγματεύσεις. Δεύτερο, ουδέτερη, αποστρατιωτικοποιημένη, αποπυρηνικοποιημένη Ουκρανία και αντίστοιχα, ζώνη χωρών στην Ευρώπη, ανάμεσα στη Ρωσία και το ΝΑΤΟ. Τρίτο, έναρξη μιας διεθνούς διαδικασίας πλήρους καταστροφής και απαγόρευσης όλων των πυρηνικών όπλων. Τέταρτο, άμεση μείωση των πολεμικών εξοπλισμών και αύξηση των κοινωνικών δαπανών. Πέμπτο, άμεση απεμπλοκή της Ελλάδας από τον πόλεμο στην Ουκρανία και τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας. Έκτο, διακοπή διπλωματικών και οικονομικών σχέσεων με το Ισραήλ και αναγνώριση του κράτους της Παλαιστίνης. Έβδομο, φιλία και συνεργασία των λαών της Ελλάδας, της Τουρκίας, της Κύπρου και των Βαλκανίων ενάντια στους αστικούς ανταγωνισμούς και την αμερικανονατοϊκή επικυριαρχία στην περιοχή μας. Όγδοο, κλείσιμο όλων των ξένων βάσεων, απειθαρχία, ρήξη και έξοδος από το ΝΑΤΟ για μια ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική ειρήνης και φιλίας. Με αυτούς τους άξονες, καλούμε όλες τις δυνάμεις και τον κόσμο της μαχόμενης Αριστεράς να συμβάλουμε από κοινού στη συγκρότηση του αντιπολεμικού κινήματος ανεξάρτητα από τις άλλες διαφορές μας.
