Χαιρετίζουμε την αντιιμπεριαλιστική αντιπολεμική διεθνιστική συνάντηση που διοργανώνει το ΚΚΕ (μ-λ). Είναι μια ακόμα αναγκαία πρωτοβουλία αγώνα απέναντι στον ζoφερό παρόν και μέλλον που ετοιμάζουν οι δυνάστες της εργατικής τάξης και των λαών.
Αντιιμπεριαλιστική, γιατί παρά τις τόσες σύγχρονες παραλλαγές της θεωρίας του “υπεριμπεριαλισμού”, η ίδια η ζωή δείχνει πως ποτέ δεν ξεφύγαμε από την εποχή των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και της –βαμμένης με το αίμα των λαών- πάλης για το μοίρασμα και το ξαναμοίρασμα των αγορών και των σφαιρών επιρροής. Η ειρήνη τους όπως η περιβόητη PAX AMERICANA στη δεκαετία του 1990, ήταν “ειρήνη” με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών της Μέσης Ανατολής, “ειρήνη” που άνοιξε το δρόμο για νέες ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις. Αντιιμπεριαλιστική γιατί όπως αποδεικνύει η εγχώρια πραγματικότητα και ιστορία, η σύγκρουση με το καθεστώς της ευρωατλαντικής ιμπεριαλιστικής εξάρτησης είναι συστατικό στοιχείο μιας ουσιωδώς επαναστατικής ταξικής στρατηγικής.
Αντιπολεμική, γιατί ο γόρδιος δεσμός των ιμπεριαλιστικών και των αστικών -διακρατικών ανταγωνισμών “λύνεται” νομοτελειακά με το σπαθί του πολέμου, ακριβώς γιατί ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής της ληστρικής εκμετάλλευσης με άλλα μέσα. Η στρατιωτικοποίηση των οικονομιών, η ξέφρενη κούρσα εξοπλισμών, η πολεμική προπαρασκευή των κρατών με την κατασταλτική τους οχύρωση ενάντια στον «εσωτερικό εχθρό» και τη μιλιταριστική οχύρωση ενάντια στον «εξωτερικό εχθρό» αποτελούν τα ορατά σημάδια πως τα σύννεφα ενός παγκόσμιου σφαγείου για τους λαούς ολοένα και πυκνώνουν.
Και διεθνιστική γιατί μόνο η πάλη των λαών μπορεί να στήσει ανάχωμα στον πόλεμο που ετοιμάζει το -ανήμπορο να βγει από τη δομική του κρίση - καπιταλιστικό – ιμπεριαλιστικό σύστημα, σε μια εποχή που «έχει συσσωρευτεί τόσο μπαρούτι που τα όπλα θα αρχίσουν να εκπυρσοκροτούν από μόνα τους».
Σ' αυτή τη βάση, είναι κεντρικό το ερώτημα του χαρακτήρα του πολέμου που
ξεδιπλώνεται, καθώς από την απάντηση χαράσσονται οι στρατηγικές αγώνα.
Θα πολεμήσουμε κάτω από ξένες σημαίες ή θα πάρουμε θέση μάχης για την υπεράσπιση των εργατικών κατακτήσεων και τη διεύρυνση τους, θέση μάχης για τη ζωή που αξίζει στους παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου, θέση μάχης με άλλα λόγια για την κοινωνική επανάσταση;
Κατά τη γνώμη μας η παγκόσμια σύγκρουση που παίρνει παράλληλες και αλληλοεπικαλυπτόμενες “θερμές” ή “ψυχρές” μορφές είναι
μεταξύ δυο ιμπεριαλιστικών στρατοπέδων: του εδραιωμένου και κυρίαρχου
δυτικού ιμπεριαλιστικού μπλοκ, με επικεφαλής τις ΗΠΑ (με την ακροδεξιά υπεραντιδραστική κυβέρνηση σήμερα Τραμπ), και του αναδυόμενου ρωσοκινέζικου (χωρίς, φυσικά, να παραβλέπουμε πως αυτά τα μπλοκ δεν είναι απόλυτα συμπαγή, καθώς προκύπτουν εσωτερικές αντιθέσεις και ρήγματα, ως αποτέλεσμα της σοβούσας κρίσης και της έντασης των ανταγωνισμών). Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι το πιο θερμό μέτωπο αυτής της διιμπεριαλιστικής σύγκρουσης, και αν μη τι άλλο η πρόσφατη εκκίνηση των διαπραγματεύσεων μεταξύ ΗΠΑ Ρωσίας για την τερματισμό της είναι η απόλυτη επιβεβαίωση για το χαρακτήρα του πολέμου αυτού, οποίο ιδεολογικό ένδυμα κι αν του φοράν οι αντιμαχόμενες πλευρές.
Μέσα στη δίνη της ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης στην Ουκρανία και της αμερικανοσιωνιστικής εκστρατείας στην Παλαιστίνη και την Μέση Ανατολή (και βέβαια των αντιστάσεων αλλά και των ανταγωνισμών που αυτή γεννά), η απόλυτη ευθυγράμμιση του ελληνικού κράτους με τις βουλές ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ, υπαγορευμένη έτσι αλλιώς διαχρονικά από τα αλλεπάλληλα νήματα της οικονομικής και στρατιωτικής εξάρτησης του, αποσκοπεί στην ενίσχυση της θέσης του ελληνικού καπιταλισμού στα Βαλκάνια, στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή -έναντι και του τουρκικού, και επίσης νατοϊκού, ανταγωνιστή του -, όπως οι συνεχιζόμενες συμφωνίες του εφοπλιστικού, πετρελαιοβιομηχανικού, κατασκευαστικού και ενεργειακού κεφαλαίου με αμερικανικά, ευρωπαϊκά και ισραηλινά μονοπώλια μαρτυρούν. Μια –επιχειρούμενη- ενίσχυση που εντείνει το καθεστώς της ταξικής υποτίμησης και της κρατικής τρομοκρατίας στο εσωτερικό, και φέρνει την Ελλάδα απέναντι στους γειτονικούς λαούς, και που όπως όλοι ιστορικά οι αστικοί μεγαλοϊδεατισμοί ανοίγουν δρόμους πολέμου και κοινωνικής καταστροφής.
Μπροστά σε αυτή τη συνθήκη, η ανάγκη ανασύνταξης ενός μαχητικού αντινατοϊκού αντιιμπεριαλιστικού αντιπολεμικού κινήματος είναι επιτακτική. Ο αγώνας για την άμεση απεμπλοκή της Ελλάδας από τα πολεμικά μέτωπα και την έξοδο από τη νατοϊκή λυκοσυμμαχία .δεν αφορά κάποιο μακρινό επέκεινα αλλά αποτελεί ζωτικό ταξικό διακύβευμα, και ταυτόχρονα προϋπόθεση για την αποσταθεροποίηση και την ανατροπή της αστικής εξουσίας συνολικά.
Σε κάθε περίπτωση και παρά τους δυσμενείς διεθνείς συσχετισμούς, ακλόνητη πεποίθηση μας είναι ότι την υπογραφή στις παγκόσμιες εξελίξεις θα τη βάλουν οι λαοί. Ο λαοί που αντιστέκονται ενάντια σε στρατιωτικές επεμβάσεις, κατοχές και αυταρχικά καθεστώτα από τη Μέση Ανατολή και την Αφρική ως την Ασία και τη Ν. Αμερική, οι εργατικές τάξεις στις καπιταλιστικές μητροπόλεις που αγωνίζονται ενάντια στον αδυσώπητο ταξικό πόλεμο του κεφαλαίου, που σκοτώνει μαζικά στα εργασιακά κάτεργα, στα τρένα, στα διαλυμένα νοσοκομεία, στα σύνορα.
Και βεβαία την υπογραφή στις παγκόσμιες εξελίξεις βάζει ήδη ο παλαιστινιακός λαός και η αντίσταση του, αποδεικνύοντας πως καμιά δύναμη πυρός, κανένα όπλο μαζικής καταστροφής, καμιά εθνοκάθαρση δεν μπορεί να νικήσει λαούς ενωμένους και αποφασισμένους, λαούς επαναστατημένους. Και είναι αυτή ακριβώς η αδυναμία του Ισραήλ και των ΗΠΑ να συντρίψουν την παλαιστινιακή-όπως και την λιβανέζικη και την υεμενίτικη-αντίσταση που δημιουργεί συνολικό πολιτικό αδιέξοδο για τη Δύση. Σε αυτό ακριβώς το φόντο τα διεθνιστικά, αντιιμπεριαλιστικά, αντικαπιταλιστικά και αντιπολεμικά κινήματα σε όλο τον κόσμο μπορούν να αποτελέσουν ισχυρό μοχλό που θα επιτείνει τα αδιέξοδα του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Αναπτυσσόμενος παράλληλα με την κλιμάκωση της αντίστασης στην Παλαιστίνη και τη Μέση Ανατολή, ο αγώνας για την επιστροφή του πολέμου στα μετόπισθεν των καπιταλιστικών μητροπόλεων μέσα από διαδηλώσεις, καταλήψεις, σαμποτάζ, αντάρτικες ενέργειες, συγκρούσεις, μπορεί να διαμορφώσει τους όρους μιας παγκόσμιας κοινωνικής έκρηξης, μιας διεθνούς Ιντιφάντα όλων των εκμεταλλευόμενων και καταπιεζόμενων εργατικών τάξεων και λαών. Αυτή ακριβώς είναι η ιστορική πρόκληση του καιρού μας!
Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστ(ρι)ών)
