Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Από το βήμα της σημερινής Διεθνούς Συνάντησης απευθύνουμε θερμό διεθνιστικό συντροφικό και αγωνιστικό χαιρετισμό προς όλους τους συντρόφους που βρίσκονται σήμερα εδώ, και στέλνουμε τους θερμότερους χαιρετισμούς μας σε όλες τις οργανώσεις της κομμουνιστικής αριστεράς παγκοσμίως.
Αντικείμενο της σημερινής συζήτησης είναι η κατάσταση του αντιπολεμικού κινήματος, τόσο στην χώρα μας, όσο και διεθνώς. Οι δύο αυτές ενότητες συζήτησης δεν είναι πλήρως αυτόνομες – και ούτε θα μπορούσαν να είναι. Το ελληνικό αντιπολεμικό κίνημα είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το διεθνές, καθώς αποτελεί τμήμα του. Για να μπορέσουμε να ανατρέξουμε στην κατάσταση του αντιπολεμικού κινήματος, λοιπόν, χρειάζεται να κάνουμε μία σύντομη αναφορά στην κατάσταση του κομμουνιστικού κινήματος σήμερα, αφού η έννοια του αντιπολεμικού κινήματος μπορεί να αποκτήσει σημαντική αξία μόνο όταν συνδεθεί με την έννοια του ταξικά προσανατολισμένου αντι-ιμπεριαλιστικού κινήματος. Με βάση αυτή την παραδοχή, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε την δυσμενή κατάσταση στην οποία βρίσκεται το κίνημα τις τελευταίες δεκαετίες. Η ρεβιζιονιστική – ρεφορμιστική στροφή του ΚΚΣΕ το 1956, οι εξελίξεις στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, εξαιρούμενης της Αλβανίας – ήδη από το 1956, αλλά με το ολοκληρωτικό χτύπημα την περίοδο 1989-1991, στην Κίνα τουλάχιστον από την δεκαετία του 1970 και έπειτα, οδήγησαν σε μία ομολογουμένως τραγική κατάσταση στην σημερινή περίοδο. Μαζικές οργανώσεις, όπως στην περίπτωση της χώρας μας το ιστορικό ΚΚΕ, οδηγήθηκαν βίαια στην άρνηση των επαναστατικών στόχων της ανατροπής της καπιταλιστικής εξουσίας, της εγκαθίδρυσης της δικτατορίας του προλεταριάτου και μετακινήθηκαν προς δεξιότερες θέσεις, πιο ανώδυνες πολιτικά για το σύστημα.
Οι εξελίξεις αυτές, όπως είναι φυσικό, είχαν τεράστιες επιπτώσεις στην εποχή τους αλλά και στο σήμερα. Ακριβώς αυτές οι μεταστροφές στην πολιτική θεωρία και την πολιτική πρακτική δεν μπορούσαν να αφήσουν τους Μαρξιστές – Λενινιστές να κάθονται άπραγοι και να περιμένουν παθητικά κάποια αλλαγή από τις κομματικές ηγεσίες ή τα κομματικά γραφειοκρατικά στρώματα που είχαν δημιουργηθεί ακόμα και σε Κομμουνιστικά Κόμματα που δεν βρίσκονταν στην καθοδήγηση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Αυτή η ανάγκη δράσης, ήδη από το 1956, ήταν που γέννησε και την ανάγκη επαναπροσδιορισμού της πολιτικής κατεύθυνσης των Μαρξιστών – Λενινιστών, γεγονός που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο οδήγησε ή συνέβαλε στον κατακερματισμό της Κομμουνιστικής Αριστεράς.
Στο σήμερα, το κομμουνιστικό κίνημα, το αντι-ιμπεριαλιστικό κίνημα, το αντι-πολεμικό κίνημα βρίσκονται και αυτά αντιμέτωπα με αυτές τις προκλήσεις. Συχνές αδυναμίες στον συντονισμό δράσης, λανθασμένες πολιτικές κατευθύνσεις, απουσία οργανωμένης εργατικής πρωτοπορίας έστω και στο επίπεδο της οργάνωσης της αντίστασης κατά της βάρβαρης αντιλαϊκής επίθεσης, συνθέτουν το κύριο πρόβλημα του αντιπολεμικού κινήματος της εποχής μας. Αρκεί να δούμε την στάση ορισμένων συντρόφων και συναγωνιστών στο ζήτημα του πολέμου Ρωσίας – Ουκρανίας. Κατά την δική μας ανάλυση είναι ένας πόλεμος μεταξύ μίας ιμπεριαλιστικής χώρας, της Ρωσίας, κατά της Ουκρανίας, μίας χώρας με έντονες οικονομικές εξαρτήσεις από ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ. Σύμφωνα, όμως, με κάποιους συντρόφους και συναγωνιστές, αλλά και σύμφωνα με κάποιες άλλες δυνάμεις που επικαλούνται διάφορες «Επαναστατικές Διαδικασίες» αλλά συμμαχούν με αντιδραστικά και αστικά στοιχεία στο διεθνές επίπεδο, η Ρωσία είναι μια αμυνόμενη, λίγο εξαρτημένη, αντι-ιμπεριαλιστική δύναμη, και η Ουκρανία – στις αναλύσεις αυτές – παρουσιάζεται σαν ένα Τέταρτο Ράιχ. Κατ’ εμάς αυτή η ανάλυση είναι εσφαλμένη. Αφενός, η Ρωσία συνιστά χώρα με σημαντική κεφαλαιακή συσσώρευση η οποία παράγεται κυρίως από τον λεγόμενο δευτερογενή τομέα παραγωγής (βιομηχανία). Πλάι σε αυτόν τον τομέα διαπιστώνεται σημαντική επιχειρηματική δραστηριοποίηση στον τομέα της εξαγωγής φυσικών πόρων (φυσικό αέριο κ.α.) από εταιρείες με φυσική και φορολογική έδρα την Ρωσική Ομοσπονδία. Φυσικά, δεν αρκεί μόνο η κεφαλαιακή συσσώρευση για να χαρακτηριστεί η σύγχρονη Ρωσία ως μία ιμπεριαλιστική χώρα. Υπάρχουν κι άλλα ζητήματα: το κρισιμότερο όλων, κατά την γνώμη μας, είναι η ύπαρξη μίας επιθετικότατης εξαγωγής κεφαλαίου, η οποία και οδηγεί ακόμη και σε στρατιωτικές επεμβάσεις σε άλλες χώρες. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι είναι τουλάχιστον εμφανής η εμπλοκή της Ρωσίας στις εξελίξεις στην Συρία, όπου ακούγεται ότι υπάρχουν διάφορες συμφωνίες μεταξύ του ρωσικού κράτους και του νέου καθεστώτος της Δαμασκού για το καθεστώς των ναυτικών βάσεων και για άλλα ζητήματα.
Φυσικά, εφόσον τέθηκε το ζήτημα της μέσης ανατολής, δεν μπορεί να μην τεθεί καθόλου το θέμα Ισραήλ και Παλαιστίνης. Ως οργάνωση, από την πρώτη μας συνδιάσκεψη τον Δεκέμβρη του 2023 είπαμε ρητά πως η λύση δεν βρίσκεται στον Σιωνισμό, αλλά ενάντια στον εθνικισμό κάθε είδους και απόχρωσης. Η λύση βρίσκεται σε ενιαίο κράτος από την θάλασσα ως τον ποταμό, κράτος που θα εγγυάται τα δικαιώματα όλων των πολιτών του, ανεξαρτήτως θρησκευτικών πεποιθήσεων ή εθνοτικών καταβολών του κάθε πολίτη του. Από τους απολογητές της Ισραηλινής και Αμερικανικής επιθετικότητας ακούσαμε τα πάντα: ότι το Ισραήλ ταλαιπωρείται γιατί προσπαθεί να είναι η μόνη «δυτική δημοκρατία» μέσα στην Μέση Ανατολή, ότι το Ισραήλ είναι κάποιου είδους «παράδεισος επί της γης» για τις γυναίκες, τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα και ένα σωρό άλλες ανοησίες που στόχευαν στο συναίσθημα, αγνοώντας τα γεγονότα. Τα γεγονότα κατέρριπταν αυτά τα αφηγήματα πανηγυρικά: το Ισραήλ ξεκίνησε αυτόν τον πόλεμο, όχι στις 7 του Οχτώβρη του 2023, αλλά πολύ νωρίτερα, όταν είχαμε μια οργανωμένη γενοκτονία κατά του Παλαιστινιακού λαού. Σε ό,τι αφορά τα κοινωνικά δικαιώματα γυναικών και ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων, οφείλουμε να πούμε την αλήθεια: πάρα πολλές νομικές διατάξεις του Ισραήλ δεν είναι υπέρ των γυναικείων δικαιωμάτων, με τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα να εντοπίζονται στο οικογενειακό δίκαιο. Σε ό,τι αφορά τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα, το νομοθετικό πλαίσιο του Ισραήλ – δεχόμενο ως μόνο νόμο περί γάμου τα θρησκευτικά κείμενα – δεν έχει καμία απολύτως πρόβλεψη για γάμους μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών. Νομικά δε, μόλις το 2004 το Ισραήλ αναγνώρισε το δικαίωμα των ομόφυλων ζευγαριών στην τεκνοθεσία, εφόσον όμως έχουν παντρευτεί στο εξωτερικό. Κι όμως, παρά τα παραπάνω γεγονότα, ορισμένες δυνάμεις εξακολουθούν να ψάχνουν ιδεολογικές και άλλοτε μαρξίζουσες οπτικές υπέρ του Ισραήλ και της κυβέρνησης Νετανιάχου.
Συντρόφισσες και σύντροφοι, όλα αυτά τα ζητήματα αν και φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους είναι άμεσα συνδεδεμένα. Ακόμα και το γυναικείο ζήτημα, το ΛΟΑΤΚΙ+ ζήτημα, όλα ακουμπούν και στο αντιπολεμικό κίνημα καταδεικνύοντας την ανάγκη για ένα ριζοσπαστικά νέο μέτωπο και πλαίσιο πάλης. Αυτό το πλαίσιο δεν μπορεί να είναι άλλο από την συγκρότηση διεθνούς λαϊκού μετώπου κατά των ιμπεριαλιστικών πολέμων, κατά της υπονόμευσης της αξίας της ανθρώπινης ζωής με πρώτο αίτημα την προάσπιση των πλατιών λαϊκών δικαιωμάτων, και με στόχευση στην οικοδόμηση μίας άλλης κοινωνίας, της κοινωνίας του Σοσιαλισμού και του Κομμουνισμού.
Η προσταγή του Μανιφέστου του Κομμουνιστικού Κόμματος «προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε» αποκτά μία νέα ιστορική αναγκαιότητα αν αναλογιστεί κανείς ότι βρισκόμαστε στα πρόθυρα ενός νέου παγκοσμίου πολέμου, όπου τα όπλα που θα χρησιμοποιηθούν θα είναι χιλιάδες φορές πιο καταστροφικά απ’ ό,τι έχουμε ως τώρα γνωρίσει. Αυτός ο επικείμενος παγκόσμιος πόλεμος μπορεί να αποτραπεί μόνο μέσα από την επανάσταση των εργαζόμενων λαών και όχι μέσα από την επιλογή του ενός ή του άλλου ιμπεριαλιστή. Απαιτείται αντίθετα μία ανατροπή του καπιταλισμού, με την κομμουνιστική πρωτοπορία μπροστά, με τους εργαζόμενους λαούς να δίνουν την τελική απάντηση. Έτσι δικαιώνεται και το κάλεσμα του πρώτου στίχου της ελληνικής απόδοσης της Διεθνούς: «εμπρός της γης οι κολασμένοι!»
