Διεθνής συγκυρία
Ο ιμπεριαλισμός ως συστατικό στοιχείο του καπιταλισμού και όχι ως επιμέρους γνώρισμα του, συμπυκνώνει ως ιστορικό στάδιο όλες τις αντιθέσεις που παράγει η ανταγωνιστική/επεκτατική φύση του κεφαλαίου. Και αυτός ο ανηλεής ανταγωνισμός , ο οποίος συγκροτεί μονοπώλια και πολιτικοστρατιωτικούς μηχανισμούς (κράτη) περιφρούρησης τους, σε διεθνές επίπεδο, αποτυπώνεται στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας και τη δυνατότητα «μιας χούφτας χωρών» (Λένιν) να καρπώνεται δια της οικονομικής, πολιτικής και στρατιωτικής οδού το μεγαλύτερο μερίδιο από τον παγκόσμιο παραγόμενο πλούτο. Βρισκόμαστε σε μια συγκυρία όπου, η παγκόσμια ισορροπία δυνάμεων διαταράσσεται και μετασχηματίζεται στην κατεύθυνση της πολύ-πολικότητας με την ταυτόχρονη και επακόλουθη κατάρρευση της, μέχρι πρότινος, παντοκρατορίας του Δυτικού Ιμπεριαλισμού.
Η εν εξελίξει εδαφικοποιημένη σύγκρουση Ν.Α.Τ.Ο. – Ρωσίας στην Ουκρανική επικράτεια, η οποία αποκρυστάλλωσε με έμπρακτους όρους την υποβόσκουσα «ιστορική» διαμάχη Δύσης – Ανατολής, δημιούργησε ρήγμα και απελευθέρωσε συσσωρευμένες εντάσεις σε διεθνές επίπεδο. Μία σύγκρουση που αποτέλεσε την αιχμή του σχεδιασμού του δυτικού ιμπεριαλισμού και εξελίχθηκε μέσω της καταστρατήγησης των συμφωνιών για την επέκταση του ΝΑΤΟ «προς Ανατολάς» ως κομβικό μέρος της πίεσης και της περικύκλωσης του, παραδοσιακά και προοπτικά, ανατολικού εχθρού. Μια σύγκρουση που έδειξε για ακόμη μια φορά ξεκάθαρα ότι ο ιμπεριαλισμός δεν διστάζει να θυσιάσει ολόκληρους λαούς για την απρόσκοπτη επέκταση του, κονιορτοποιώντας τους στους μύλους της πολεμικής του μηχανής.
Με την προσοχή του Δυτικού στρατοπέδου στραμμένη στο μέτωπο της Ουκρανίας και με την αναγνωρισμένη δυσκολία του, παρόλη τη συστράτευση και τη συγκέντρωση του συνόλου των δυτικών δυνάμεων, να επιτύχει κάποιου είδους στρατηγικής νίκης δημιουργείται ο κενός χώρος, η δυναμική και η προοπτική της εμφάνισης νέων μετώπων για τον Δυτικό Ιμπεριαλισμό όπως παρατηρούμε στην Μέση Ανατολή (Παλαιστίνη-Ιράν-Λίβανος-Υεμένη-Συρία), στην Αφρική (Ζώνη του Σάχελ κτλ), στην Άπω Ανατολή (Κίνα-Ταιβάν κτλ) παίρνοντας πια και διαστάσεις οικονομικού/εμπορικού πολέμου με την διεύρυνση των BRICS και της διαδικασίας αποδολλαριοποίησης όπως και με την πρακτική των εμπορικών δασμών/κυρώσεων. Μέτωπα τα οποία εντάσσονται στο ευρύτερο μωσαϊκό αναδιάταξης των πόλων δύναμης και εξουσίας αλλά παράγουν σε κάποιες από αυτές τις περιπτώσεις, παραδείγματα λαϊκής και εθνικοαπελευθερωτικής πάλης στην κατεύθυνση της αποτίναξης του ιμπεριαλιστικού/αποικιοκρατικού ζυγού. Παραδείγματα τα οποία κρίνονται ως ελπιδοφόρα για την εξέλιξη της διεθνούς λαϊκής/ταξικής πάλης. Ένα τέτοιο, ηχηρό, παράδειγμα αποτελεί η νέα φάση αντίστασης του παλαιστινιακού λαού στην 80χρονη αποικιοκρατική κατοχή από τον τοποτηρητή του δυτικού ιμπεριαλισμού, το σιωνιστικό κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ. Ένας λαός ο οποίος έχει υποστεί για δεκαετίες κάθε μορφή δολοφονικής βίας στοιβαγμένος σε μια στενή λωρίδα γης, πλήρως αποκλεισμένος από τις ισραηλινές στρατιωτικές δυνάμεις και επί της ουσίας έγκλειστος στην μεγαλύτερη ανοιχτή φυλακή στον κόσμο, πληρώνοντας κάθε μέρα το τίμημα της πεισματικής άρνησης του να υποταχθεί στον καταπιεστή του, να παραιτηθεί από το αυτονόητο και κεκτημένο δικαίωμα του για αυτοδιάθεση. Για Γη και Ελευθερία.
Η αντεπίθεση και η αντίσταση του παλαιστινιακού λαού τοποθετημένη στο πλαίσιο της παγκόσμιας ανακατάταξης των συσχετισμών των κυρίαρχων μπλοκ δύναμης κατάφερε κάτι πρωτόγνωρο. Να σηματοδοτήσει την κατάρρευση του απυρόβλητου της φαινομενικής παντοδυναμίας της σιωνιστικής πολεμικής μηχανής, μεταφέροντας τη σύγκρουση στα λογιζόμενα ως ισραηλινά εδάφη αμφισβητώντας ευθέως και έμπρακτα τη συνθήκη κατοχής τους. Σηματοδότηση η οποία κατάφερε να παράξει την εικόνα ενός λαού ο οποίος παρά τις αδιανόητες συνθήκες που αντιμετωπίζει, μπορεί να οργανώνεται και να επιτίθεται χτυπώντας δυνατά τον δυνάστη του, σαμποτάροντας την αμερικανοκίνητη εξομάλυνση των σχέσεων των Αραβικών κρατών με το Ισραήλ, δηλώνοντας εμφατικά ότι δε μπορεί να αγνοηθεί στην επιχειρούμενη εξεύρεση λύσης για την υπόθεση του. Εικόνα αντίστασης η οποία δημιούργησε αλυσιδωτές αντιδράσεις και ρίγη ανησυχίας στο κυρίαρχο δυτικό μπλοκ καθώς αποτελεί παράδειγμα νίκης για τους αγώνες που ξεπηδούν ενάντια στην αποικιοκρατική και ιμπεριαλιστική κατοχή, για τους αγώνες αυτοδιάθεσης, για τους ταξικούς αγώνες των λαών του κόσμου. Ένα παράδειγμα το οποίο έπρεπε να χτυπηθεί σκληρά και με κάθε μέσο οδηγώντας στην πλήρη συστράτευση των δυτικών κρατών στην στήριξη της σιωνιστικής απάντησης, δίνοντας το πράσινο φως για να εξαπολυθεί η αγριότητα η οποία ακολούθησε εναντίον του παλαιστινιακού λαού.
Αυτή η γενική πολεμική συνθήκη εξελίσσεται σε μια περίοδο μακράς και αδιέξοδης οικονομικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος με την μέθοδο της αύξησης/μείωσης των επιτοκίων να οδηγεί σε κύκλους αυξομείωσης του πληθωρισμού, του δημόσιου χρέους, της κατανάλωσης, της δυναμικής της οικονομικής ανάπτυξης κ.α., και να μην μεταφράζεται σε κάποια οριστική λύση οδηγώντας στην στροφή της στρατικοποίησης της βιομηχανίας, του πολιτικού πλαισίου, του πολιτικού λόγου, της ίδιας της κοινωνίας μέσω της αύξησης του εθνικισμού και της πατριδοκαπηλείας με ορίζοντα την ύστατη διέξοδο αναπαραγωγής του Κεφαλαίου, τον κύκλο καταστροφής/δημιουργίας παραγωγικών μέσων-δυνάμεων/πεδίων κερδοφορίας, τον πόλεμο. Με τις συνθήκες να προσομοιάζουν με τις παρυφές του Α’ και του Β’ Παγκόσμιου πολέμου, οι λαοί της Ε.Ε. είναι εγκλωβισμένοι στη διελκυστίνδα της σύγκρουσης Ν.Α.Τ.Ο. – Ρωσίας με τις οικονομικές επιπτώσεις στην οικονομία και τις παραγωγικές δυνατότητες των χωρών-μελών της από την διατάραξη/διακοπή των εμπορικών/εφοδιαστικών αλυσίδων, την αποβιομηχανοποίηση, του δημοσιονομικού βάρους της χρηματοδότησης της σύγκρουσης αλλά και των επιβεβλημένων κυρώσεων να εντείνουν αφόρητα την ήδη υφέρπουσα πίεση στο οικονομικό κλίμα του εσωτερικού τους, δυσχεραίνοντας το επίπεδο διαβίωσης των λαών τους αυξάνοντας ταυτόχρονα τις ταξικές ανισότητες και εντάσεις.
Οι λαοί της Ε.Ε. δυσκολεύονται να στρατευτούν σε μια άνευ όρων στήριξη στο μέτωπο της Ουκρανίας ειδικά όταν αυτό σημαίνει την περαιτέρω οικονομική τους καθίζηση και την αγνόηση δικών τους διεκδικήσεων προς όφελος της συνέχισής της χρηματοδότησης του (π.χ. πολύμηνος αγώνας των αγροτών στη Γαλλία, ντόμινο κλεισίματος βιομηχανικών μονάδων στην Κεντρική Ευρώπη, αύξηση του πληθωρισμού και του κόστους ζωής κ.α.). Εντάσεις οι οποίες θα αυξηθούν λόγω της προδιαγεγραμμένης πλέον στρατικοποίησης της παραγωγής και της μετατροπής της οικονομίας σε πολεμική. Αυτό το κλίμα , στην ευρύτερη πολεμική κίνηση έρχεται, επικίνδυνα, να καρπωθεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ελλείψει μιας στιβαρής «Αριστερής» πολιτικής παρουσίας και πρότασης λόγω της χρόνιας «κινηματικής» υποχώρησης και του συγχρωτισμού με σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις, η, «σοβαρή» πια πολιτικά, ακροδεξιά με ένα πλαίσιο αμφισβήτησης της επιτυχίας της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας και της ταυτόχρονης πρότασης της στροφής στην εθνική παραγωγική/οικονομική ανασυγκρότηση σχηματοποιώντας φαινομενικά τους όρους απόρριψης του ευρωπαϊκού ολοκληρωτισμού και της κονιορτοποίησης των εθνικών πολιτικών μέσω της πρόταξης μιας νέας ημιαυτόνομης εθνικής αφήγησης η οποία παρουσιάζεται σαν μονόδρομος εκπλήρωσης των εθνικών/λαϊκών αναγκών.
Τάση η οποία κινείται στα πρότυπα των Η.Π.Α. και την οποία παρακολουθούμε με διαφορετικά ποιοτικά χαρακτηριστικά σε μια σειρά ευρωπαϊκών χωρών όπως η Γαλλία, η Γερμανία, η Ιταλία, η Ουγγαρία κ.α, αλλά και στις Η.Π.Α. με τις πρόσφατες προεδρικές εκλογές και την τελική νίκη Τραμπ, να διεκδικεί ή να κατέχει τα ηνία της πολιτικής εξουσίας και διαχείρισης έχοντας μετριάσει τον λόγο, την τακτική και τη δράση της σε πιο μετριοπαθή επίπεδα, εστιάζοντας στην ψευδεπίγραφη κάλυψη των λαϊκών αναγκών και επιτυγχάνοντας την διείσδυση και την επακόλουθη στήριξη μεγάλης μερίδας της εργατικής τάξης. Τάση σύμφωνα με την οποία εξελίσσεται και το πολιτικό γίγνεσθαι στην Ελλάδα. Εγχώρια συγκυρία Με την ελλάδα εξαρτημένη από τη γέννηση της και πλέον προσδεδεμένη και άρρηκτα ευθυγραμμισμένη με τις επιταγές της Ε.Ε. για την διαιώνιση των προνομίων και του συμφέροντος της αστικής της τάξης, το εγχώριο πεδίο δε θα μπορούσε να ειδωθεί ξέχωρα από το διεθνές, αναγνωρίζοντας τη διαλεκτική σύνδεση αλλά και προσπαθώντας να εντοπίσουμε τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. Η πολεμοκάπηλη κυβέρνηση της Ν.Δ. ήρθε για να μείνει και δύσκολα μπορεί να «κουνηθεί» ελλείψει μιας δικής μας πρότασης ή μιας συστημικής, εναλλακτικής. Ο σοσιαλδημοκρατικός πόλος έχοντας επιτελέσει το ρόλο του για τη διάσωση του καπιταλιστικού συστήματος τα προηγούμενα μνημονιακά χρόνια ισοπεδώνοντας τις όποιες λαϊκές προσδοκίες, καταβαραθρώθηκε.
Παρατηρούμε την προσπάθεια ανασυγκρότησής του με ασθμαίνοντες ρυθμούς, έχοντας όμως ενσωματώσει επί της ουσίας την νεοφιλελεύθερη ατζέντα και με τη Ν.Δ. να έχει εγκολπώσει κομμάτι προοδευτικού δικαιωματισμού (π.χ. γάμος ομόφυλων) δε μπορεί να προσφέρει κάποια πειστική εναλλακτική στην κοινωνία. Αναγνωρίζουμε παρ’ όλα αυτά ότι η δόμηση και η ύπαρξη αυτού του πόλου αποτελεί μέρος των μακροπρόθεσμων σχεδιασμών της αστικής τάξης για μια εναλλακτική δίοδο απορρόφησης κοινωνικών και ταξικών κραδασμών και απρόσκοπτης συνέχισης της ατζέντας της υπό τον μανδύα μιας ψευδεπίγραφης κοινωνικής πολιτικής. Τέτοιο ρόλο από άλλη μεριά παίζει και η ακροδεξιά, που στον ελλαδικό χώρο όμως με τους κατακερματισμένους σχηματισμούς και χωρίς κάποια προσωπικότητα που θα μπορεί να ηγεμονεύσει, δεν παρουσιάζει χαρακτηριστικά που αναγνωρίζουμε πανευρωπαϊκά. Παρότι δεν εκφράζεται σε επίπεδο δρόμου, όπως επί Χ.Α. κλπ. διαφαίνεται μια άνοδος με διαφορετικά ποιοτικά χαρακτηριστικά, μιας ακροδεξιάς πιο «κοινωνικοποιήσιμης», «εκλεπτυσμένης» και «κόσμιας» που θα επιτελέσει το βρώμικο ρόλο της όταν χρειαστεί και η οποία δε θα πρέπει να μας αφήνει αδιάφορους γενικά αλλά και πιο συγκεκριμένα και άμεσα στα πεδία που βρισκόμαστε και παρεμβαίνουμε και εμείς (ταξικές διεκδικήσεις, πλειστηριασμοί, ακρίβεια, μέτωπα των πυρκαγιών κλπ).
Η νεοφιλελεύθερη ατζέντα παγιώνεται από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, που λειτουργεί με όρους καθεστώτος. Η χώρα μετατρέπεται σε απέραντη νατοϊκή βάση και έχει ενεργή συμμετοχή στα δύο κύρια πολεμικά μέτωπα (Ουκρανία, Μέση Ανατολή) δίνοντας παράλληλα το 3,2% του ΑΕΠ σε αμυντικές δαπάνες, ενώ δίνει τα ελάχιστα για κοινωνικές παροχές. Αναντιστοιχία δαπανών που προσπαθεί να δικαιολογήσει αναπαράγοντας ένα επίπλαστο αφήγημα, για εσωτερική κατανάλωση του συντηρητικού της ακροατηρίου, περί εθνικής ανάτασης και αναβάθμισης της Ελλάδας στους κόλπους του ΝΑΤΟ απέναντι στην επιθετικότητα της Τουρκίας και την διασφάλιση της χώρας μπροστά στις διαπραγματεύσεις για την ΑΟΖ και την οικονομική εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών του Αιγαίου. Αφήγημα που παραβλέπει σκόπιμα την πραγματική ισχυροποίηση της γεωπολιτικής θέσης της Τουρκίας στην ευρύτερη περιοχή μέσω του ρόλου του «ενδιάμεσου παίκτη» μεταξύ των δύο αντιμαχόμενων μπλοκ. Ισχυροποίηση που της επιτρέπει να προωθεί τα συμφέροντα της παίζοντας κομβικό ρόλο σε σειρά ενεργών μετώπων (Συρία, Λιβύη, Ουκρανία, Παλαιστίνη, Λίβανος) είτε ως άμεσα εμπλεκόμενη είτε ως εγγυήτρια δύναμη είτε ως χρηματοδότης είτε ως διαπραγματευτής. Μια πολεμική κατάσταση η οποία εξελίσσεται ταυτόχρονα και στις δύο χώρες συντηρώντας ένα κλίμα αντιπαλότητας των λαών συσκοτίζοντας τον πραγματικό λόγο αναπαραγωγής της, την προώθηση των συμφερόντων της εκατέρωθεν αστικής τάξης.
Εγχώρια, η Παιδεία, η Υγεία και όλες οι δημόσιες δομές και αγαθά καταρρέουν και παραδίδονται στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Η εργασία δέχεται τα τελικά χτυπήματα σε όποια κεκτημένα είχαν απομείνει έστω στα χαρτιά (8ωρο-5μερο), σε αντίθεση με άλλες χώρες τις Ε.Ε. επιβεβαιώνοντας έτσι τον περιφερειακό και εξαρτημένο της ρόλο. Ο πληθωρισμός εκτινάσσεται, η ακρίβεια καλπάζει, ενώ οι μισθοί παραμένουν στον πάτο. Οι οικονομικές αντιθέσεις οξύνονται ακόμα περισσότερο. Η οικονομία είναι στραμμένη μόνο στη βιομηχανία του τουρισμού και στη φούσκα της οικοδομής παρουσιάζοντας επίπλαστους δείκτες ανάπτυξης, οι οποίοι δε μεταφράζονται σε παραγωγικό επίπεδο αλλά δίνουν τη δυνατότητα δημιουργίας- συντήρησης-διεύρυνσης μιας μικρομεσαίας τάξης, η οποία πρόσκαιρα απολαμβάνει αφελώς τα προνομία της διαταξικής κινητικότητας. Όλο αυτό αποτελεί μια φούσκα, η οποία αργά ή γρήγορα θα σκάσει, ενώ παράλληλα το στεγαστικό ζήτημα κα το ζήτημα επιβίωσης για την τάξη μας γιγαντώνεται. Παρά την ολομέτωπη επίθεση, οι αντιστάσεις οπισθοχωρούν. Βρισκόμαστε στο πιο δυσμενές κινηματικό περιβάλλον των τελευταίων ετών.
Η αποδοχή της ήττας, η απογοήτευση, η αποπολιτικοποίηση και η αποστράτευση κυριαρχούν. Βασικά χαρακτηριστικά των κινηματικών δυνάμεων, σήμερα, αποτελούν η αδυναμία χάραξης μιας επαναστατικής πρότασης που να μπορεί να πείσει και να εμπνεύσει, η αδυναμία να παράγει αυτόνομες κινήσεις και να εξασφαλίζει έστω μικρές νίκες που να ενισχύουν την αυτοπεποίθηση, η στροφή στην εσωστρέφεια και την περιχαράκωση ως διέξοδοι αυτοαναπαραγωγής. Καίριας σημασίας είναι η έλλειψη ενός ταξικού/αντικαπιταλιστικού/αντιιμπεριαλιστικού μετώπου που να μπορεί να φέρει εις πέρας τα παραπάνω. Έτσι τα κινήματα αποσπώνται από τον λαό, την εργατική τάξη, τους νέους. Αποκλείοντας έτσι τη δημιουργία έστω μικρών αναχωμάτων που μπορούν να υπάρξουν στην κυρίαρχη προώθηση της ιδιώτευσης, του φιλοτομαρισμού και της ατομικής λύσης. Παράλληλα, επικρατεί ο κατακερματισμός των συλλογικών ταξικών ταυτοτήτων πλάι - πλάι με τη λοιδορία και το χτύπημα των σωματείων και του ταξικού συνδικαλισμού από την κυρίαρχη πολιτική – διασπώντας και θέτοντας στο στόχαστρο το ταξικό υποκείμενο και την ταξική προοπτική. Η ιστορική περίοδος που ζούμε θα είναι γεμάτη από αυτοτελείς προλεταριακές και λαϊκές εξεγέρσεις, στις οποίες η στήριξη μας οφείλει να είναι δεδομένη. Οφείλει, όμως, ταυτόχρονα να δένεται διαλεκτικά με την ταξική πάλη που διεξάγεται στον τόπο μας.
Η Ελλάδα έχει επιλέξει καιρό τώρα τις στρατιωτικές και πολεμικές της συνεργασίες με μία σειρά διακρατικών συμφωνιών (Πρέσπες 2018), “αμυντικών” συμφώνων (με Γαλλία και ΗΠΑ), αγορών πολεμικού εξοπλισμού, παραχωρήσεων υποδομών, λιμανιών και στρατοπέδων, συμμετοχών σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Μία πολιτική που εκφράζεται με τις διαρκείς «μεταρρυθμίσεις» στα μετόπισθεν. Τις ιδιωτικοποιήσεις, την εκτίναξη των τιμών στα είδη πρώτης ανάγκης και την αύξηση του κόστους ζωής, τους παγωμένους μισθούς και συντάξεις και την εντατικοποίηση της εργασίας, τη διάλυση του δημόσιου χαρακτήρα της Παιδείας, της Υγείας και μίας σειράς υπηρεσιών και υποδομών, την όξυνση και την στρατιωτικοποίηση της καταστολής, το κυνήγι και τη διαρκή βαρβαρότητα απέναντι στους μετανάστες και τις μετανάστριες στα σύνορα και στους δρόμους, τα πλημμελή μέτρα προστασίας της ζωής και της υγείας των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς. Ο αγώνας μας επομένως για την απεμπλοκή της χώρας από όλα τα ενεργά πολεμικά μέτωπα, για την ακύρωση των οικονομικών και πολεμικών συμφωνιών με το Ισραήλ, με τις ΗΠΑ και τη Γαλλία, για να εκδιωχθούν όλες οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ που έχουν κατακλύσει την ελληνική επικράτεια, εκτός από το ότι εμπερικλείει και το διεθνιστικό προλεταριακό καθήκον, υπερασπίζεται τα υλικά και ταξικά μας συμφέροντα. Έτσι όσο στεκόμαστε στο πλευρό των λαών της Παλαιστίνης , της Υεμένης της Αφρικής και όλων αυτών που μάχονται ενάντια στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα, άλλο τόσο επιτακτικό είναι να παλεύουμε για την ταξική οργάνωση και τον ταξικό αγώνα ενάντια στον ταξικό εχθρό μέσα στην ίδια μας την χώρα. Γιατί η σελίδα της ιστορίας που μιλάει για την απελευθέρωση των λαών δεν εκκινείται από τις νέες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στην περιοχή, τις νέες συνθήκες φτώχειας και εκμετάλλευσης, τους νέους ιμπεριαλιστικούς πολέμους στην πλάτη των λαών, που αυτή εγκυμονεί, αλλά από την πάλη εναντίον τους.
Διαρκής Αγώνας για την ταξική απελευθέρωση
