Μόνο ο Κομμουνισμός μπορεί να φέρει την ειρήνη στον ρημαγμένο από τον πόλεμο κόσμο μας!
Επαναστατικοί χαιρετισμοί.
Μεταφέρουμε τους κόκκινους χαιρετισμούς μας στους συντρόφους του ΚΚΕ(μ-λ) που οργάνωσαν την Αντιιμπεριαλιστική Αντιπολεμική Διεθνιστική Συνάντηση. Μεταφέρουμε τους κόκκινους χαιρετισμούς μας στους συντρόφους από την Τουρκία, την Παλαιστίνη, τη Βραζιλία, την Κολομβία, τη Δανία, τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ιταλία, τη Μάλτα, καθώς και από όλες τις άλλες χώρες, που παίρνουν μέρος στη Συνάντηση και την καθιστούν επιτυχημένη.
H απειλή ενός Τρίτου Παγκόσμιου Πολέμου ξεπροβάλει σε μεγάλο βαθμό στον κόσμο. Παντού στον πλανήτη αναπτύσσονται πολιτικές κρίσεις. Αυτό συμβαίνει κυρίως για δύο λόγους – από την μια πλευρά λόγω της οικονομικής κρίσης του ιμπεριαλισμού, και από την άλλη διότι οι μάζες ξεσπούν σε επαναστατική πάλη ενάντια στους καταπιεστές τους. Η αντίθεση μεταξύ του ιμπεριαλισμού και των καταπιεσμένων εθνών του κόσμου έχει λάβει κυρίαρχη θέση στη διεθνή συγκυρία.
«Τη στιγμή που ένας κλάδος της εθνικής βιομηχανίας έχει κατακτήσει πλήρως την εσωτερική αγορά εκείνη τη στιγμή η εξαγωγή γίνεται αναγκαία γι' αυτόν. Στις συνθήκες του καπιταλισμού, μια βιομηχανία ή επεκτείνεται ή μαραίνεται. Ένας κλάδος δεν μπορεί να μείνει στάσιμος, σταμάτημα της εξάπλωσης σημαίνει έναρξη της καταστροφής. Η πρόοδος της μηχανικής και χημικής εφεύρεσης, μέσω της συνεχούς αντικατάστασης της ανθρώπινης εργασίας και της όλο και ταχύτερης αύξησης της συγκέντρωσης του κεφαλαίου, δημιουργεί σε κάθε στάσιμη βιομηχανία μια πληθώρα τόσο εργατών όσο και κεφαλαίου, μια πληθώρα που δε βρίσκει διέξοδο πουθενά, γιατί η ίδια διαδικασία γίνεται σ΄ όλες τις άλλες βιομηχανίες»
Μάρξ, Για το ζήτημα του ελεύθερου εμπορίου
Ο Λένιν βάθυνε την κατανόηση μας για τον ιμπεριαλισμό με το έργο του «Ιμπεριαλισμός, το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού», όπου και έφτασε στη διαπίστωση πως «…ο ιμπεριαλισμός είναι το μονοπωλιακό στάδιο του καπιταλισμού». H άνοδος της μονοπωλιακής συσσώρευσης κεφαλαίου οδήγησε στο ξεπέρασμα της εποχής του ελεύθερο ανταγωνισμού, δημιουργώντας μια σφαίρα τεράστιων ποσοτήτων υπερκέρδους στα χέρια σχετικά λίγων επιχειρήσεων, οι οποίες και κυριάρχησαν στην οικονομία. Απαριθμώντας τα πέντε χαρακτηριστικά της ιμπεριαλιστικής φάσης του καπιταλισμού, ο Λένιν υπογράμμισε πως η συγκέντρωση και η συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, τόσο σε εθνικό επίπεδο όσο και παγκοσμίως, είναι το πρωταρχικό χαρακτηριστικό του ιμπεριαλισμού. Το δεύτερο χαρακτηριστικό είναι η συγχώνευση βιομηχανικού και τραπεζικού κεφαλαίου, με αποτέλεσμα την ανάδειξη του χρηματιστικού κεφαλαίου και της χρηματιστικής ολιγαρχίας. Το τρίτο χαρακτηριστικό είναι η εξαγωγή κεφαλαίου, σε διάκριση με την εξαγωγή εμπορευμάτων, η οποία και σηματοδοτεί την μετατόπιση του κεφαλαίου σε ένα παγκόσμιο πεδίο δράσης. Το τέταρτο χαρακτηριστικό, το οποίο συνοψίζει τα προηγούμενα τρία, είναι το μοίρασμα του κόσμου μεταξύ ενός σχετικά μικρού αριθμού διεθνών καπιταλιστικών μονοπωλίων. Το πέμπτο χαρακτηριστικό είναι «η ολοκλήρωση του εδαφικού διαμοιρασμού της Γης μεταξύ των μεγάλων καπιταλιστικών δυνάμεων».
Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος έλαβε χώρα μεταξύ δύο στρατοπέδων: της Γερμανίας, της Αυστροουγγαρίας και της Τουρκίας, οι οποίες ονομάστηκαν «Κεντρικές Δυνάμεις», και της Γαλλίας, της Μεγάλης Βρετανίας, της Ρωσίας, της Ιταλίας και της Ιαπωνίας, που ονομάστηκαν «Αντάντ». Η Ρωσία και οι περισσότερες χώρες της Ευρώπης, οι ΗΠΑ, η Μέση Ανατολή και άλλες περιοχές ενεπλάκησαν στον πόλεμο. Δεδομένου πως πολλές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις αποδυναμώθηκαν ως αποτέλεσμα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, σε όλο τον κόσμο εκδηλώθηκε έντονη επαναστατική κρίση. Η κρίση αυτή αξιοποιήθηκε αποτελεσματικά μόνο από το κόμμα των Μπολσεβίκων υπό την ηγεσία του συντρόφου Λένιν στη Ρωσία, οι οποίοι και κατέκτησαν την εξουσία. Λίγους μήνες μετά από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, στις 28 Ιουνίου του 1918 υπογράφηκε η Συνθήκη των Βερσαλλιών, η οποία κήρυξε τυπικά και μόνον το τέλος του πολέμου. Στην πραγματικότητα, ήταν μια αμφιλεγόμενη συμφωνία μεταξύ των αντίπαλων στρατοπέδων. Η συμφωνία κατέστησε την Γερμανία την κύρια αιτία του πολέμου και της επέβαλε ως κύρωση την υποχρέωση να αποδώσει ένα μεγάλο ποσό αποζημίωσης.
Αξιοποιώντας την κατάσταση αυτή, ο Χίτλερ ύψωσε το λάβαρο του εθνικισμού και του σοβινισμού ώστε να ξανακάνει τη Γερμανία μια δυνατή ιμπεριαλιστική δύναμη εντός μικρού χρονικού διαστήματος μετά τον πόλεμο. Η Βρετανία και η Γαλλία δυνάμωσαν και γίνανε σύμμαχοι του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ. Παγκόσμιος Πόλεμος ξέσπασε για δεύτερη φορά. Αυτή τη φορά ο πόλεμος ήταν μεταξύ των δυνάμεων του Άξονα – δηλαδή της Γερμανίας, της Ιταλίας και της Ιαπωνίας, και των Συμμαχικών Δυνάμεων – δηλαδή της Γαλλίας, της Γερμανίας και των ΗΠΑ. Εντωμεταξύ η Γερμανία, η Ιταλία και η Ιαπωνία έγιναν φασιστικά καθεστώτα.
Η Τρίτη Διεθνής και το ΚΚΣΕ υπό την ηγεσία του μεγάλου μαρξιστή δασκάλου, συντρόφου Στάλιν, ανέλαβε το καθήκον να οδηγήσει στην ολοκληρωτική ήττα του φασισμού, επιστρατεύοντας την κατάλληλη στρατηγική και τακτική. Συμμάχησαν με φιλικές δυνάμεις, υιοθέτησαν τη γραμμή του Ενιαίου Μετώπου, προστάτευσαν την προλεταριακή βάση και νίκησαν τον φασισμό. Ο Κόκκινος Στρατός απελευθέρωσε της χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Εκτός από της ΗΠΑ, οι υπόλοιπες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις αποδυναμώθηκαν σοβαρά.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας (ΚΚΚ) υπό την ηγεσία του συντρόφου Μάο αξιοποίησε με σωστό τρόπο τις συνθήκες κρίσης και κατέλαβε την κρατική εξουσία το 1949. Εγκαθιδρύθηκε το Σοσιαλιστικό Στρατόπεδο. Στο έδαφος της ανισόμετρης ανάπτυξης και δια μέσου άνισων συμφωνιών, μετά τον πόλεμο η Αμερική απέκτησε σταδιακά την ηγεμονία και έγινε υπερδύναμη.
Ύστερα από τον θάνατο του συντρόφου Στάλιν το 1953, η Ρωσία έγινε καπιταλιστική, και σταδιακά ιμπεριαλιστική χώρα. Απέκτησε ισχύ ικανή, ώστε να ανταγωνίζεται με τις ΗΠΑ. Οι χώρες του κόσμου μοιράστηκαν μεταξύ αυτών των δύο υπερδυνάμεων. Άρχισε ο Ψυχρός Πόλεμος. Ενώ η Ρωσία διεξήγαγε επιθετικό πόλεμο στην Ανατολική Ευρώπη και στο Αφγανιστάν, οι ΗΠΑ έπρατταν το ίδιο στην Λατινική Αμερική και στο Βιετνάμ. Όταν, μετά από λίγα χρόνια, σταμάτησε ο Ψυχρός Πόλεμος, άρχισε και η παρακμή του ιμπεριαλισμού. Η Ρωσία έχασε τον ρόλο της υπερδύναμης. Από το 1970 άρχισαν να διαφαίνονται οι στρατηγικές αδυναμίες των ΗΠΑ, οι οποίες, από την αρχή της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα, έχασαν επίσης τον ρόλο της υπερδύναμης.
Το 1978, μετά τον θάνατο του συντρόφου Μάο, άρχισε η καπιταλιστική παλινόρθωση στην Κίνα. Ύστερα από την ήττα όλων των σοσιαλιστικών χωρών, από την δεκαετία του 1970 οι επαναστατικές δυνάμεις βίωσαν σοβαρή οπισθοδρόμηση. Οι ιμπεριαλιστές, παρότι εξοπλισμένοι μέχρι τα δόντια, βάλτωναν εν μέσω κρίσης σε όλα τα επίπεδα. Αλλά από την άλλη πλευρά, οι υποκειμενικοί παράγοντες των επαναστάσεων ήταν πολύ αδύναμοι προκειμένου να αξιοποιήσουν την κατάσταση, ώστε να εξαπολύσουν επίθεση ενάντια στον ιμπεριαλισμό.
Η σοβαρή κρίση στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, σοβούσα από το 1970, ώθησε το διεθνές κεφάλαιο στην αναδιάρθρωση της παγκόσμιας οικονομίας και στην αναζήτηση μη παραγωγικών, κερδοσκοπικών πεδίων επένδυσης κεφαλαίων. Η ανάγκη ελεύθερης κίνησης του ιμπεριαλιστικού, βραχυχρόνια κερδοσκοπικού κεφαλαίου, απ’ άκρη σ’ άκρη του πλανήτη προς αναζήτηση της μέγιστης κερδοφορίας στο μικρότερο χρονικό διάστημα · και η ανάγκη εξασφάλισης της είσπραξης των χρεών των καταπιεσμένων χωρών προς τις πολυεθνικές τράπεζες και τις ιμπεριαλιστικές κυβερνήσεις, απαιτούσαν την δημιουργία ενός κόσμου χωρίς σύνορα, στον οποίο θα ευνοούνταν η ελεύθερη ροή κεφαλαίων, αγαθών, εμπορευμάτων, υπηρεσιών και εργασίας σε όλες τις χώρες, χωρίς να τίθεται κανένας περιορισμός προς τούτο από χώρες τις Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής. Προς αυτό τον σκοπό, προωθήθηκαν δομικές μεταρρυθμίσεις στο όνομα της παγκοσμιοποίησης, οι οποίες άρχισαν να επιβάλλονται από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 στις χώρες της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής, και σε πολλές ακόμη χώρες από τη δεκαετία του 1990.
Ο Ρωσικός Ιμπεριαλισμός ξεπέρασε τις οικονομικές του αδυναμίες, αύξησε την ήδη υπάρχουσα στρατιωτική ισχύ του και άρχισε να ανταγωνίζεται με τις ΗΠΑ για το ξαναμοίρασμα του κόσμου ως μια ισχυρή δύναμη. Στη διαδικασία αυτή, εξάγει πετρέλαιο, φυσικό αέριο και σιτάρι σε δυτικοευρωπαϊκές χώρες, συμπεριλαμβανομένων και χωρών της Ανατολικής Ευρώπης, και θα μπορούσε να τις διατηρήσει εμπορικούς εταίρους του. Τα δεδομένα αυτά επηρέασαν το οικονομικό και γεωστρατηγικό ενδιαφέρον των ΗΠΑ για την Ευρώπη. Την ίδια στιγμή η Κίνα αναδείχθηκε ως μια σοσιαλ-ιμπεριαλιστική χώρα και έγινε ανταγωνιστής των ΗΠΑ σε όλα τα επίπεδα. Υπό αυτές τις συνθήκες, οι ΗΠΑ ήδη από το τέλος του 2020, σταμάτησαν να διακηρύττουν τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» συνεκτιμώντας την οικονομική, στρατιωτική και γεωπολιτική του σημασία, και αποφάσισαν να ανταγωνιστούν, και αν κρίνουν απαραίτητο, να κάνουν πόλεμο με την Κίνα και τη Ρωσία.
Σήμερα υπάρχουν τρείς περιοχές όπου η κρίση έχει ήδη ξεκινήσει λόγω των ιμπεριαλιστικών επιχειρήσεων ξαναμοιράσματος του κόσμου:
Ας μιλήσουμε τώρα για την Ινδία. Η Ινδία έχει συνάψει στρατιωτική συμμαχία με την Αμερική, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Ισραήλ. Διατηρεί επίσης καλές εμπορικές και πολιτικές σχέσεις με το ρώσο-κινεζικό λόμπι. Από το Μπαστάρ μέχρι το Κασμίρ, από το Μανιπούρ μέχρι το Σαμπάλ - ολόκληρη η χώρα καίγεται σήμερα από τις φλόγες του φασισμού. Ειδικά στο Μπαστάρ, από τον περασμένο χρόνο, οι περιοχές των ιθαγενών της Κεντρικής και Ανατολικής Ινδίας γίνονται μάρτυρες μιας άνευ προηγουμένου γενοκτονικής επίθεσης στο όνομα της επιχείρησης Kagaar. Εδώ και περισσότερες από δύο δεκαετίες, το ινδικό κράτος βρίσκεται σε πόλεμο, όχι με κάποιες εξωτερικές δυνάμεις, αλλά με τον ίδιο του το λαό . Σήμερα, σύμφωνα με τις άρχουσες τάξεις, αυτός ο πόλεμος έχει φτάσει στο «τελικό και αποφασιστικό του στάδιο». Στην Ινδία υπάρχει τεράστια συγκέντρωση ξένου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, σε σύμπραξη με τους κομπραδόρους συμμάχους του, σε διάφορους τομείς, κυρίως στον τομέα της εξόρυξης. Η τοποθέτηση του 100% των άμεσων ξένων επενδύσεων στον τομέα της εξόρυξης και οι αλλαγές που έγιναν στη μεταλλευτική και τη δασική νομοθεσία με την αποδυνάμωση των συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων των Adivasi, επέτειναν τη διαδικασία συγκέντρωσης κεφαλαίων στον τομέα της εξόρυξης. Η λεηλασία των φυσικών πόρων αποτελεί προϋπόθεση για την πραγματοποίηση υπερκερδών για τις πολυεθνικές εταιρείες, ώστε να ξεπεράσουν την οικονομική τους κρίση.
Ενώ από την εποχή της αποικιοκρατίας και ακόμη και μετά τη «Μεταβίβαση της Εξουσίας» το 1947, η Ινδία ήταν ένα βίαιο και ανελέητο κράτος που κατέστειλε κάθε διαφωνία, υπέβαλε τους δημοκράτες και τα προοδευτικά σκεπτόμενα άτομα σε διάφορες μορφές καταστολής και σκότωνε εν ψυχρό επαναστάτες, αυτές οι ιδιότητες έχουν ενισχυθεί κατά πολύ μετά την ανάληψη της εξουσίας από το Κόμμα Μπαρατίγια Τζανάτα το 2014. Οι φασίστες της Χιντούτβα θα γιορτάσουν την ολοκλήρωση της 10ετούς διακυβέρνησης της Ινδίας και επίσης την εκατονταετή επέτειο από την ίδρυση του Ράστριγια Σουαγιαμσεβάκ Σανγκ. Είναι σίγουρο ότι σκοπεύουν να επιδοθούν σε έναν τρελό χορό χάους, τρόμου, εθνικισμού και καταστολής κάθε αντιπολίτευσης.
Ο Ajit Doval, σύμβουλος εθνικής ασφάλειας, διαβεβαίωσε με υπερηφάνεια ότι το νέο «πολεμικό μέτωπο» είναι η κοινωνία των πολιτών. Ο Amit Shah, υπουργός Εσωτερικών, συναντήθηκε με ηγέτες ασφαλείας και αυτοδιοικητικούς σε όλη την επικράτεια και ανακοίνωσε πως σύντομα θα επέλθει ο θάνατος του μαοϊσμού. Κατά τραγική ειρωνεία, αυτός ο στόχος μετατοπίζεται διαρκώς. Κάποτε είχε δηλωθεί ότι ο θάνατος μου μαοϊσμού θα επερχόταν το 2022 κατά τη διάρκεια της εποχής της υπόθεσης Bhima Koregaon, αλλά ο στόχος έχει τεθεί για το 2026. Η σύλληψη των GN Saibaba και Hem Mishra, η υπόθεση συνωμοσίας Bhima Koregaon και διάφορες επιδρομές στο Κατίσγκαρ, το Μπιχάρ, το Τζαρκάντ, τη Δυτική Βεγγάλη, το Δελχί, το Ούταρ Πραντές, την Κεράλα, τη Μαχαράστρα και άλλες πολιτείες σε εθνικό επίπεδο αποτελούν παραδείγματα του σχεδίου δράσης Surajkund της κεντρικής κυβέρνησης, το οποίο αποσκοπεί στο να σταματήσει τους «ναξαλίτες που κρατούν στυλό» και όπλα, στο όνομα της ήττας του μαοϊσμού. Ποιοι είναι αυτοί οι «ναξαλίτες που κρατούν στυλό»; Φοιτητές, καθηγητές, διανοούμενοι, συνδικαλιστές, οργανωτές αγροτών, δημοσιογράφοι, ακτιβιστές για τα πολιτικά δικαιώματα, άτομα εν γένει από όλα τα επαγγέλματα, που θα μπορούσαν να προκαλέσουν προβλήματα για το βραχμανικό καθεστώς Hindutva. Αυτοί δεν περιορίζονται μόνο στα άτομα που πραγματικά υποστηρίζουν την επαναστατική πολιτική του Ναξαλμπάρι. Ακόμα και ο Rahul Gandhi, αρχηγός της αντιπολίτευσης στη Βουλή του Λαού, δεν γλίτωσε από το να τον αποκαλέσουν «συμπαθών» του Μαοϊσμό και «ναξαλίτη της πόλης» σε ανοιχτή κοινοβουλευτική συνεδρίαση.
Επιβεβαιώνοντας την εκτίμηση του συντρόφου Λένιν για την επανάσταση σε στάδια, τα εντεινόμενα εθνικοαπελευθερωτικά, δημοκρατικά και επαναστατικά κινήματα στις καθυστερημένες χώρες, οι αγώνες της εργατικής τάξης στις καπιταλιστικές-ιμπεριαλιστικές χώρες και τα κινήματα προστασίας του περιβάλλοντος σε όλο τον κόσμο τα τελευταία τρία χρόνια, μπορεί να μετατραπούν σε ένα νέο κύμα επαναστάσεων στον κόσμο. Οι αγώνες και οι επαναστάσεις των λαών μπορεί να σταματήσουν τον κίνδυνο ενός Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου. Ή αλλιώς, αν οι λαϊκοί αγώνες και το κύμα των επαναστάσεων δεν αποκτήσουν την ισχύ να αποτρέψουν αυτόν τον κίνδυνο, ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος μπορεί να ξεκινήσει, και εξ αυτού να προκύψουν επαναστάσεις. Ωστόσο, όπως είπε ο σύντροφος Μάο τη δεκαετία του 1970, «ο Παγκόσμιος Πόλεμος μπορεί να έρθει και εξ αυτού να προκύψουν επαναστάσεις, αλλά και η έξαρση της επανάστασης μπορεί να περιορίσει τον Παγκόσμιο Πόλεμο. Η επανάσταση είναι η κύρια τάση στη σημερινή εποχή». Αυτή η κατάσταση έχει εμφανιστεί σήμερα για άλλη μια φορά.
Η ειρήνη είναι προσωρινή και ο πόλεμος είναι φυσικός στο πλαίσιο του ιμπεριαλισμού. Μόνο η ήττα όλων των ιμπεριαλιστών μπορεί να καταστήσει την ειρήνη μόνιμη. Το τέρας του ιμπεριαλισμού, ακόμη και με τη συγκέντρωση όλων των δυνάμεών του, είναι αδύνατο να ελέγξει το αυξανόμενο κύμα των λαϊκών αγώνων σε όλο τον κόσμο. Οι μάζες εκδηλώνουν την οργή τους ενάντια στους επιθετικούς πολέμους και τους εκφοβισμούς του ιμπεριαλισμού, ιδιαίτερα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Ενάντια στην ιμπεριαλιστική καταπίεση των εθνών και των λαών, ενάντια στην ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση και τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, και ενάντια στα φασιστικά μέτρα και την καταστολή. Το καθήκον του διεθνούς κομμουνιστικού φοιτητικού-νεολαιίστικου κινήματος είναι να αγωνιστεί ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους για την ειρήνη, ενώ παράλληλα θα πολεμά τους ιμπεριαλιστές και τους υπηρέτες τους με δίκαιους επαναστατικούς εμφύλιους πολέμους. Είτε θα αφανιστούμε από τον ιμπεριαλισμό, είτε θα βαδίσουμε προς τον κομμουνισμό.
Mε επαναστατικούς χαιρετισμούς,
Επαναστατικό Φοιτητικό Μέτωπο
