Ποιες αντιφάσεις συγκλονίζουν τον πλανήτη και παράγουν πολέμους; Ποια είναι η κατεύθυνση για την ανασυγκρότηση του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος και της πάλης των λαών;
Αγαπητοί σύντροφοι,
Κατ' αρχάς, θα θέλαμε να συγχαρούμε αυτή τη συνάντηση με διεθνιστική πνοή και να επιβεβαιώσουμε ότι πιστεύουμε πως τα θέματα που παρουσιάζονται σε αυτό το πάνελ είναι καίρια, φλέγοντα ζητήματα για το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, τα οποία πρέπει να αντιμετωπιστούν με επιμέλεια και σημαντική έρευνα.
Επομένως, σύντροφοι, σας παρουσιάζουμε την τοποθέτηση μας με την ελπίδα να συμβάλλουμε στο ιδεολογικό δυνάμωμα του κινήματος, στο δυνάμωμα της διεθνούς συζήτησης καθώς και των αγώνων πάνω στα επίδικα ζητήματα.
Σε όλο τον κόσμο, υπάρχει μια αυξανόμενη τάση πολέμου και στρατιωτικοποίησης μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών διευρύνεται ακόμη περισσότερο, με την κρίση να έχει ήδη πλησιάσει ουσιαστικά πολλές καταπιεσμένες χώρες. Κάθε ήπειρος φλέγεται από τους δικούς της ιμπεριαλιστικούς πολέμους επίθεσης και εντάσεων. Ο ανταγωνισμός μεταξύ ενός σχετικά αδύναμου ρωσικού ιμπεριαλισμού και ενός γρήγορα παρακμάζοντος αμερικανικού ιμπεριαλισμού οξύνεται όλο και περισσότερο, ενώ νέοι παίκτες αναδύονται στην αρένα, όπως η Κίνα. Το πρόσφατο πολεμοκάπηλο χάος που αποκαλύφθηκε στη Συρία μας έδωσε μια πολύ σαφή εικόνα των σημερινών ενδοϊμπεριαλιστικών συγκρούσεων.
Ας αναφερθούμε στο παράδειγμα της Συρίας. Θα αποδώσουμε στους λεγόμενους «αντάρτες» κατά τους ορισμούς του αστικού Τύπου, δηλαδή σε αυτό μου αναφέρεται ως HTS το σωστό τους όνομα. Από εδώ και στο εξής θα αναφερόμαστε στο HTS (Hay'at Tahrir al-Sham) και σε άλλους τζιχαντιστές γκάνγκστερ, ως αυτό που πραγματικά είναι, δηλαδή ως φασίστες και μισθοφόρους. Σε σχέση λοιπόν με τη Συρία σημειώνουμε τα εξής:
Πρώτον, το συριακό κράτος μέχρι προσφάτως κυβερνιόταν από το μπααθικό καθεστώς, έναν πρώην βασικό σύμμαχο του ρωσικού ιμπεριαλισμού, που έπαιζε και ρόλο «εκπροσώπου» για διάφορα ένοπλα κινήματα, επίσης επηρεασμένα σε μεγάλο βαθμό από τον ρωσικό ιμπεριαλισμό. Δεύτερον, η Συρία αποτελούσε καταφύγιο για διάφορες ένοπλες ομάδες, συμπεριλαμβανομένης της Χεζμπολάχ και της Χαμάς, δηλαδή για δύο πράκτορες του Ιράν, που διαμορφώθηκαν από την οικονομική κυριαρχία που είχε το Ιράν πάνω τους. Αυτό, μεταξύ άλλων, και η επιθυμία του ιμπεριαλισμού των Γιάνκηδων να διατηρήσουν την επιρροή τους στη Μέση Ανατολή, ήταν το πρωταρχικό κίνητρο πίσω από τις ισραηλινο-ιρανικές εντάσεις και τις αεροπορικές επιδρομές που έχυσαν το αίμα μαζών και έσπειραν τον τρόμο στη Μέση Ανατολή.
Η σαφής ήττα του ρωσικού ιμπεριαλισμού και η νίκη του τουρκικού επεκτατισμού στην περιοχή είναι μια ξεκάθαρη ένδειξη των αποφασιστικών, οξυνόμενων αντιθέσεων μεταξύ του παρακμάζοντος αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και του σοβαρά αποδυναμωμένου ρωσικού ιμπεριαλισμού που επενδύει αδιέξοδα τις δυνάμεις του στον μιλιταρισμό και τον πόλεμο. Η οικονομική σύνθεση της περιοχής του Λεβάντε αποτελείται κυρίως από κυβερνήσεις κομπραδόρων. Η εμπλοκή της Ρωσίας στη Συρία είχε σε μεγάλο βαθμό τη μορφή πωλήσεων όπλων, στρατιωτικής βοήθειας και στρατηγικής υποστήριξης του καθεστώτος του Μπασάρ αλ Άσαντ. Ρωσικές εταιρείες, ιδίως στον τομέα της ενέργειας, είχαν συμβάσεις για την εξερεύνηση και την ανάπτυξη των πόρων πετρελαίου και φυσικού αερίου της Συρίας, αλλά οι επενδύσεις αυτές ήταν γενικά υπό τον έλεγχο του συριακού κράτους και σε κοινοπραξίες με τη Ρωσία. Υπό αυτή την έννοια, η Συρία ήταν μια κυβέρνηση κομπραδόρων και μεσαζόντων. Σήμερα παραμένει έτσι, απλώς υπό «νέα διοίκηση». Οι πόροι μοιράζονται από τους διψασμένους Τούρκους επεκτατιστές με επικεφαλής τον δειλό χασάπη Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Αυτή η ήττα του ρωσικού ιμπεριαλισμού στην περιοχή επηρέασε τις στρατιωτικές δυνατότητες και τα καταφύγια των οργανώσεων που συμμετέχουν στον εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο στην Παλαιστίνη, οδηγώντας σε μια ανάπηρη ηγεσία της Χαμάς και στο πλησιάσμα των ισραηλινο-αμερικανικών δυνάμεων σε περιοχές του Λιβάνου που βρίσκονταν υπό τον έλεγχο της Χεζμπολάχ. Αυτό οδήγησε επίσης, κατά κάποιο τρόπο, σε μια αναστροφή της στρατηγικής τους, προς μια αμυντική προσέγγιση για πρώτη φορά μετά την πλημμύρα Αλ-Ακσα της 7ης Οκτωβρίου, με τη σύναψη της συμφωνίας «κατάπαυσης του πυρός» της Ντόχα. Ούτε μια μέρα μετά την ανακοίνωση της συμφωνίας κατάπαυσης του πυρός στις 16 Ιανουαρίου του τρέχοντος έτους, 71 Παλαιστίνιοι είχαν ήδη χάσει τη ζωή τους από αεροπορικές επιδρομές και επιθέσεις εκφοβισμού στα χέρια του γενοκτόνου καθεστώτος του ισραηλινού απαρτχάιντ.
Αυτό δεν σημαίνει ότι ο ρωσικός ιμπεριαλισμός ή το μπααθικό καθεστώς είχαν οποιαδήποτε θετική επίδραση στο παρελθόν. Αντίθετα, δείχνει πώς ο ιμπεριαλισμός, ανεξάρτητα από τη μορφή του, σαμποτάρει τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα με τρόπους που αποδεικνύονται επιζήμιοι για τα κινήματα αυτά, ενώ είναι και ουσιαστικά θανατηφόροι. Ο συριακός κρατικός μηχανισμός παρέμεινε άθικτος μετά την κατάληψη του HTS, και αρκετά τμήματα του στρατού, ακόμη και αυτά που ήταν πιστά στον Asaad, παρέδωσαν πρόθυμα και με ελάχιστη αντίσταση την εξουσία στους τζιχαντιστές. Υπό αυτή την έννοια, ο Asaad αποδείχθηκε πως ήταν προδότης του λαού του, παραδίδοντάς τον στον εχθρό, ενώ οι καλύτεροι φίλοι του, η Ρωσία και το Ιράν, τον εγκατέλειψαν σχεδόν εξ ολοκλήρου κατά τη διάρκεια της μάχης. Οι συριακές μάζες εξακολουθούν τώρα να είναι εγκλωβισμένες σε έναν αμυντικό πόλεμο ενάντια στην αντιδραστική επίθεση του υποστηριζόμενου από την Τουρκία τζιχαντιστικού καθεστώτος στη Συρία, έναν πόλεμο που περιλαμβάνει ιδιαίτερα επιθέσεις στην κοινότητα της χριστιανικής μειονότητας και τις καταπιεσμένες εθνότητες, όπως αυτές του Κουρδιστάν στη Ροζάβα.
Η κατάσταση στο Κουρδιστάν της Ροζάβα δείχνει επίσης πώς οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις στον ιμπεριαλιστικό επιθετικό πόλεμο επηρεάζουν αρνητικά τα επαναστατικά κινήματα. Η περιοχή του Ευφράτη που ελέγχεται από τους Κούρδους εξαρτά σε μεγάλο βαθμό την υπόσταση της από την αμερικανική στρατιωτική παρουσία σε αυτή. Τώρα, μετά την ήττα του μπααθικού καθεστώτος και το σαφές μειονέκτημα της ύπαρξης αμερικανικών μονάδων εντός ελεγχόμενων από την Τουρκία, δηλαδή από ένα μέλος κράτος του ΝΑΤΟ, ζωνών επιρροής, φαίνεται ότι σχεδιάζεται η απόσυρση των αμερικανικών στρατιωτικών μονάδων από την περιοχή του Ευφράτη, προκειμένου να επιτραπεί κατ’ αυτόν τον τρόπο η επίθεση των Τούρκων φασιστών και των τζιχαντιστών φίλων τους στο Κομπάνι . Το PYD, αναγκάζεται να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τους τζιχαντιστές, για να συζητήσει «ειρηνικές λύσεις», ενώ το σημερινό καθεστώς στη Συρία καταδικάζει επίσης τον κουρδικό λαό. Για άλλη μια φορά, τους αρνούνται το δικαίωμα της ύπαρξης, τόσο στην πράξη όσο και στα λόγια.
Στην Ουκρανία, η επίθεση συνεχίζει να αυξάνεται χωρίς ορατό τέλος. Ο φασισμός και ο μιλιταρισμός οργιάζουν τόσο στην Ουκρανία όσο και στη Ρωσία. Οι μάζες επιστρατεύονται σε έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο, αδελφός εναντίον αδελφού, ενώ η δημοκρατία έχει, πρακτικά, πάψει να υπάρχει σε αυτά τα αστυνομοκρατούμενα κράτη.
Υπάρχει επίσης, κατά κάποιο τρόπο, μια ποιοτική αλλαγή στο εσωτερικό των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Πέρα από την προφανή ύπαρξη των στρατιωτικοποιημένων και υψηλής επιτήρησης κοινωνιών, όπως στη Ρωσία και την Κίνα, μπορεί κανείς να παρατηρήσει πως στις ΗΠΑ, μετά την άνοδο του Τραμπ στην εξουσία, εξελίσσεται μια σοβαρή αντιπαράθεση στο εσωτερικό του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, ως προς τους όρους διανομής της οικονομικής και πολιτικής «πίτας», η οποία μοιράζεται κατά ολοένα και πιο συγκεντρωτικό τρόπο. Ο Τράμπ έχει συγκεντρώσει πλέον την εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική εξουσία στα χέρια του, δίνοντας περισσότερη εξουσία στην ολιγαρχία, διευκολύνοντας την περαιτέρω ενίσχυση των πιο αντιδραστικών τάσεων στο πλαίσιο του ήδη αντιδραστικού ιμπεριαλισμού των Γιάνκηδων.
Ποια είναι η κατεύθυνση της ανασυγκρότησης του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος και της πάλης των λαών;
Ιστορικά, το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα (ΔΚΚ) έχει επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό από τις πολιτικές της Σοβιετικής Ένωσης. Το 1956, η επίσημη αποκήρυξη της μαρξιστικής-λενινιστικής ιδεολογίας και η αποδόμηση του σοσιαλισμού σε αυτό που θεωρούνταν το προπύργιο της παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης οδήγησε το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα στη διαίρεση και τον κατακερματισμό των δυνάμεων, τον οπορτουνισμό και τον λικβινταρισμό. Σε πιο πρόσφατες περιόδους, οι προσωρινές ήττες αρκετών αντάρτικων κινημάτων που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης, οδήγησαν σε διχόνοια και περαιτέρω κατακερματισμό το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Τέτοια παραδείγματα είναι η κατάρρευση της κεντρικής επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος του Περού το 1999 και η προδοσία του Πρατσάντα στο Νεπάλ, καθώς και η επακόλουθη στρατιωτική καταστολή του τουρκικού κομμουνιστικού κινήματος Kaypakkaya. Λέμε ότι οι οργανώσεις αυτές βρίσκονταν στην «πρώτη γραμμή» της παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης για έναν συγκεκριμένο λόγο. Τα μαοϊκά αυτά κόμματα, αφενός αποστασιοποιήθηκαν από τον κοινοβουλευτικό κρετινισμό και τον ρεφορμισμό και αφετέρου αποστασιοποιήθηκαν από τους ένοπλους ρεβιζιονιστές αποστάτες, ενοποίησαν την κομμουνιστική ηγεσία και έδειξαν ικανότητα να ξεκινήσουν πόλεμο για την κατάκτηση της εξουσίας με στόχο την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού μέσα από τη κίνηση των μαζών, εκφραζόμενη σε επίπεδο κόμματος και του αντίστοιχου κινήματος.
Η πάλη για την γραμμή του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος παραμένει ανοικτό ζήτημα και επομένως, απαραίτητη προϋπόθεση για να χαράξουμε σωστή γραμμή στο σήμερα είναι η εξέταση της πρόσφατης ιστορίας.
Επιπλέον, πέρα από τις οπισθοδρομήσεις της εμπροσθοφυλακής του κομμουνιστικού κινήματος, το εργατικό κίνημα σε άλλα μέρη της Ευρώπης, ιδιαίτερα στα καταπιεσμένα έθνη, μαστίζεται από τον κοινοβουλευτικό «κεντρισμό» και τη σοσιαλδημοκρατία. Με αυτή την έννοια, η Ευρώπη εξακολουθεί να έχει πρόβλημα με τη σοσιαλδημοκρατία, αλλά είναι λάθος να θεωρούμε την ταξική συνείδηση και την επιρροή του εργατικού κινήματος ίδια σε κάθε χώρα μιας ολόκληρης ηπείρου. Στο Διεθνές Κομμουνιστικό και Εργατικό κίνημα υπάρχει μια σοβαρή ανισορροπία που δομήθηκε μέσα από την ιστορία, τις διαφορετικές υλικές και αντικειμενικές συνθήκες – για παράδειγμα από την ύπαρξη σε κάποιες χώρες προλεταριακού κόμματος, την ενίσχυση της ιδεολογίας του με επαναστατικό τρόπο από τα διδάγματα του στο Μαρξισμόυ-Λενινισμόυ-Μαοϊσμόυ, την χάραξη γραμμής που υπηρετεί τον λαό και ακολουθεί τη διαλεκτική επιστήμη του Μαρξισμού τόσο στα λόγια όσο και στην πράξη.
Προφανώς, μια τέτοια αντικειμενική συνθήκη που αναφέραμε προηγουμένως απουσιάζει ξεκάθαρα από την Ευρώπη. Πολλά κομμουνιστικά κόμματα εξακολουθούν να ανασυντίθενται ή να συγκροτούνται για πρώτη φορά, ενώ ορισμένες οργανώσεις έχουν ακόμη δρόμο ώστε να δημιουργήσουν σημαντικές μαζικές βάσεις. Εν πάση περιπτώσει, το κομμουνιστικό κίνημα βρίσκεται σε φάση άμυνας και δεν είναι σε θέση να αναλάβει την ηγεσία αυθόρμητων αγώνων. Πρέπει να κατανοήσει τις δυσκολίες και τις αντιφάσεις που δημιουργεί ο ίδιος ο καπιταλισμός, να τις χρησιμοποιήσει προς όφελός του για να εκπαιδεύσει τον λαό, και παράλληλα να σφυρηλατήσει με κομμουνιστικό φρόνημα και χαρακτήρα τα λαϊκά κινήματα, ωθώντας στην συνειδητοποίηση πως μόνη διέξοδος από την κρίση είναι η σοσιαλιστική επανάσταση.
Η ανισορροπία στα πλαίσια του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος οδήγησε στην ιστορική ηγεμονία του χρουστσοφικου ρεβιζιονισμού στα νησιά μας. Ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας με επικεφαλής το Εργατικό Κόμμα Μάλτας (ΕΚΜ) υιοθέτησε μια «εκλεκτική» έννοια του «σοσιαλισμού». Από τη μια πλευρά, το κόμμα διακήρυττε τον ειρηνικό δρόμο προς τον σοσιαλισμό, σε αντιπαράθεση με την γραμμή που ακολουθήθηκε από την κινεζική ή τη ρωσική επανάσταση, με την έννοια ότι το πέρασμα στον σοσιαλισμό θα γίνει «βήμα-βήμα, με διαδοχικές μεταρρυθμίσεις και ενόσω ο λαός εκπαιδεύεται μέσα από τη διαδικασία αυτή»... Η θέση αυτή υιοθετήθηκε στη μεταπολεμική περίοδο, μετά την ένοπλη εξέγερση του 1958, τέθηκε δε σε εφαρμογή μόλις 4 χρόνια μετά την αποπομπή του ΝΑΤΟ και την εκλογική ανάδειξη για 2η φορά διαδοχικά μιας κυβέρνησης των Εργατικών, γεγονότα που ώθησαν την εθνικιστική συμμαχία των γκάνγκστερ σε προσωρινή ήττα. Ταυτόχρονα βεβαίως, εμφανιζόταν σοβαρή αντίφαση μεταξύ της ανίκανης ηγεσίας των σοσιαλδημοκρατών και της μαχητικής εργατικής τάξης. Από τη μια πλευρά, στην κοινωνική βάση του προλεταριάτου, δηλαδή στα ναυπηγεία και τα εργοστάσια, είχαν δημιουργηθεί εργατικές επιτροπές και δημοκρατικά όργανα πολιτικής εξουσίας. Από την άλλη πλευρά, κάθε φορά που το Εργατικό Κόμμα Μάλτας κατακτούσε εκλογικές νίκες, η ηγεσία των Επιτροπών ανέστειλε τον αγώνα του προλεταριάτου για εξουσία και τον περιόριζε στα πλαίσια της καπιταλιστικής γραφειοκρατίας. Με δικά τους λόγια:
«Για λόγους που όλοι γνωρίζουν, οι επιτροπές εργασίας χάνουν την επαφή με τους μαχητικούς εργάτες των λιμανιών. Σε μια εποχή που τα λιμάνια παρέμεναν υπό καπιταλιστική ηγεσία, οι εργάτες επέδειξαν αποφασιστική μαχητικότητα. Τώρα είναι στα χέρια των εργατών. Υπάρχει σοβαρή απάθεια ανάμεσα στους εργάτες. Εγκυμονεί σοβαρός κίνδυνος η διαδικασία να έχει μόλις ξεκινήσει και να πεθάνει στις αποβάθρες».
-L-Għaqda, 28 ta' April, 1978. Εορτασμός της 20ής επετείου της εξέγερσης του 1958.
Με την κληρονομιά του επαναστάτη ηγέτη μας Manwel Dimech, του ηγέτη της Σοσιαλιστικής Ένωσης της Μάλτας Henry Ahrar, πολλών αγωνιστών που πέρασαν στην αιωνιότητα ως μάρτυρες κατά την επανάσταση του 1919, καθώς και την υποδειγματική στάση των αγωνιστών του 1958 έχουμε σήμερα επαρκές υλικό ώστε να ανατρέξουμε και να εμπνευστούμε από τις μάχες ενάντια στον ιστορικό αναθεωρητισμό και τους αποστάτες, που έχουν βυθίσει το δημοκρατικό και επαναστατικό κίνημα σε μια άβυσσο ρεβιζιονισμού και προδοσίας. Ο αγώνας στη Μάλτα σήμερα πρέπει να στοχεύει στην ανοικοδόμηση κομμουνιστικών πυρήνων στην καρδιά της εργατικής τάξης, όμως εν τέλει στους φοιτητές πέφτει το καθήκον να σηκώσουν πρώτοι το λάβαρο και να αναγνωρίσουν τον Μαρξισμό-Λενινισμό-Μαοϊσμό. Η οργάνωση μας δεν έχει ανταγωνισμό ως προς αυτό, καθώς όλοι οι άλλοι έχουν παρακμάσει ιδεολογικά, σε τέτοιο βαθμό που τόσο το φοιτητικό κίνημα όσο και άλλες αριστερές ομάδες απαρνήθηκαν πλήρως την αναφορά στον κομμουνισμό και τον μαρξισμό.
Κατά κάποιον τρόπο, ωστόσο, όπως δηλώνει ο Μάο Τσετούνγκ, το να βλέπεις την πραγματικότητα μόνο υπό ένα συγκεκριμένο πρίσμα είναι μονόπλευρο και αντιεπιστημονικό. Υπό αυτή την έννοια, πρέπει επίσης να εκτιμήσουμε τις θετικές εξελίξεις που βλέπουμε σήμερα.
«... το προλεταριάτο των καπιταλιστικών χωρών απελευθερώνεται σταθερά από τη σοσιαλιμπεριαλιστική επιρροή των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων και έχει διακηρύξει την υποστήριξή του στο απελευθερωτικό κίνημα στις αποικίες και τις ημιαποικίες».
-Σημείωμα στο Peking Review, #36, 6 Σεπτεμβρίου 1968, σ. 12.
Υπάρχει μια αυξανόμενη τάση της εργατικής τάξης στην Ευρώπη να απορρίπτει τη σοσιαλδημοκρατική φάρσα και να απογοητεύεται όλο και περισσότερο από αυτήν, γεγονός που αποτελεί μια πολύ θετική εξέλιξη. Συν τοις άλλοις, πρέπει επίσης να σημειώσουμε ότι υπάρχει ένα αυξανόμενο φοιτητικό κίνημα αλληλεγγύης. Πιστεύουμε ότι αυτή τη στιγμή, η οικοδόμηση ενός κομμουνιστικού κινήματος πρέπει να προέλθει από το φοιτητικό κίνημα σε μέρη όπου δεν υπάρχει κομμουνιστικό κόμμα ως τέτοιο. Η ενίσχυση και ανάπτυξη του κινήματος αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη στην Ευρώπη και στον κόσμο σημαίνει ενίσχυση του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα, συγκέντρωση των λαών προς την επαναστατική συνειδητοποίηση. Αυτό είναι κατά κάποιο τρόπο μια ομοιότητα με τον πόλεμο του Βιετνάμ, και οι συνθήκες για οργάνωση είναι ευνοϊκές.
Υπάρχουν επίσης ισχυρές αντιθέσεις που οξύνονται μεταξύ καταπιεστών και καταπιεσμένων εθνών. Στην Ευρώπη, η ύπαρξη τέτοιων αντιθέσεων καθιστά την κατάσταση πολύ ώριμη για οργάνωση. Στη Μεσόγειο, τα καταπιεσμένα έθνη της Κορσικής, της Σαρδηνίας, της Καταλονίας και της Κύπρου αποτελούν κλειδιά που μπορούν να φανούν χρήσιμα για την οργάνωση ενός επαναστατικού κινήματος.
Βλέπουμε ένα επαναστατικό κίνημα σε άνοδο στα καταπιεσμένα έθνη, ιδιαίτερα με τον αγώνα του ινδικού λαού, την ενίσχυση του φοιτητικού κινήματος και των πορειών για την Παλαιστίνη, τον αγώνα για τη γη της Λίγκας των Φτωχών Αγροτών στη Βραζιλία και την Ευρώπη, και τη δημιουργία της Αντιιμπεριαλιστικής Λίγκας, η οποία δημιούργησε μια πλατφόρμα για όλους τους γνήσιους προοδευτικούς και επαναστάτες να ανταλλάσσουν ιδέες. Η Αντιιμπεριαλιστική Λίγκα, προϊόν αυτού του αγώνα, αναγνωρίζει επίσης τη σημασία του φοιτητικού κινήματος και έχει αναπτύξει ρήτρες για τις φοιτητικές οργανώσεις. Από αυτή την άποψη χαιρετίζουμε την Αντιιμπεριαλιστική Λίγκα που δίνει ηγεσία και κατεύθυνση στα αντιιμπεριαλιστικά αισθήματα των λαών και τα ενοποιεί κάτω από μια σωστή ιδεολογική κατεύθυνση - μακριά από τον κατακερματισμό των ρεβιζιονιστικών ιδεολογιών.
Η κατανόηση του γεγονότος ότι ο σοσιαλισμός γεννιέται από τον ίδιο τον καπιταλισμό και ότι το σύστημα δημιουργεί την επανάσταση με τις δικές του αντιφάσεις ξεκαθαρίζει επίσης το τοπίο από την λανθασμένη άποψη, πως εμείς μπορούμε μόνον να αναμένουμε μεμονωμένους ηρωικούς λαούς να πρωτοστατήσουν και να αλλάξουν την κατάσταση.
Η επανάσταση μπορεί να γίνει μόνο από τους λαούς, και το ίδιο το σύστημα μας λέει πότε αρχίζει η επανάσταση. Το καθήκον των κομμουνιστών είναι να ενωθούν κάτω από τον μαοϊσμό και κάτω από τη σωστή κατεύθυνση, που μπορεί να βρεθεί μόνο στην πράξη και τον αυθορμητισμό της ταξικής πάλης. Αυτό θα τους επιτρέψει τότε τη δυνατότητα να αναλάβουν την ηγεσία όταν το απαιτεί η ώρα, ενώ ταυτόχρονα θα ενισχυθούν στην πράξη.
Ο κομμουνιστής ηγέτης Ιμπραΐμ Καϊπάκκαγια δηλώνει:
«Η αντικατάσταση του όρου «επαναστατική κατάσταση» με τον όρο «επαναστατικό κίνημα» κατά τη γνώμη μου μας οδηγεί σε ένα σοβαρό λάθος στις σημερινές συνθήκες. Τι είναι η «επαναστατική κατάσταση»; 1) Οι κυρίαρχες τάξεις αδυνατούν να κυβερνήσουν όπως στο παρελθόν. 2) Οι λαϊκές μάζες δεν μπορούν πλέον να ζήσουν όπως στο παρελθόν και βλέπουν την αλλαγή ως επιτακτική ανάγκη. 3) Μια μαζική έξαρση της ανεξάρτητης δράσης των μαζών.»
- Ibrahim Kaypakkaya, Επιλεγμένα έργα, σελίδα 58.
Επομένως, δεν μπορούμε να ανακηρύξουμε ένα επαναστατικό κίνημα αν η κατάσταση δεν είναι επαναστατική. Ωστόσο, μπορούμε να αποσαφηνίσουμε τον επαναστατικό χαρακτήρα του κόμματος αν το κόμμα ενεργεί σύμφωνα με την εξυπηρέτηση του λαού σε πείσμα όλων. Αν το κόμμα ακολουθεί τον μαοϊσμό, τη μαζική γραμμή, και οδηγεί τον λαό προς τον σοσιαλισμό, τότε είναι επαναστατικό κόμμα. Αν κατανοήσουμε την κατάσταση, μπορούμε να κατανοήσουμε τις προτεραιότητές μας. Το πιο σημαντικό είναι ότι οι κομμουνιστές πρέπει να αποτελούν παράδειγμα. Ακόμα και αν η κατάσταση δεν είναι επαναστατική, ένας κομμουνιστής πρέπει να είναι σταθερός και να διαμορφώνεται από την επαναστατική ιδεολογία και να είναι η σπίθα που ανάβει μια πυρκαγιά. Στην πραγματικότητα, δεν έχουμε καμία δικαιολογία. Είμαστε καταδικασμένοι να νικήσουμε.
Θα θέλαμε να κλείσουμε αυτή την επιστολή με ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους συντρόφους που είναι παρόντες, καθώς και στους οικοδεσπότες και διοργανωτές αυτής της συνάντησης, χωρίς τους οποίους αυτή δεν θα ήταν δυνατή, και έναν χαιρετισμό στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (Μαρξιστικό-Λενινιστικό) για την ανάπτυξη μιας τέτοιας εκδήλωσης, και φυσικά στους Τούρκους συντρόφους μας της PARTIZAN για την ανάπτυξη της πεποίθησής μας για την εξυπηρέτηση του λαού και την εναντίωση στην αδικία, όπου κι αν βρίσκεται.
Εμείς, οι φοιτητές από τη Μάλτα, ανυπομονούμε να δούμε ένα ισχυρότερο αντιπολεμικό κίνημα στη Μεσόγειο και σε ολόκληρο τον κόσμο.
Ζήτω η Αντιιμπεριαλιστική Λίγκα!
Ζήτω ο αγώνας του ελληνικού λαού ενάντια στον ιμπεριαλισμό.
Διαδώστε την επαναστατική ιδεολογία του μαρξισμού-λενινισμού-μαοϊσμού στη Μεσόγειο!
Ζήτω η διεθνιστική αλληλεγγύη!
