Σύντροφοι, είναι χαρά μας να συμμετέχουμε σε αυτή τη διεθνή συνάντηση και ευχαριστούμε θερμά τους συντρόφους του ΚΚΕ(μ-λ) για την πρόσκληση.
Σήμερα ο κόσμος βλέπει μια επέκταση όλο και περισσότερων πολέμων και συγκρούσεων σε πολλές χώρες. Σε δύο μέτωπα, την Ουκρανία και την Παλαιστίνη και τη λεγόμενη Μέση Ανατολή, η προσοχή του ιμπεριαλισμού είναι ιδιαίτερα συγκεντρωμένη λόγω των στρατηγικών επιπτώσεων που θα έχει η έκβαση των δύο συγκρούσεων.
Στην Ουκρανία υπάρχει ένας ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός μεταξύ του ιμπεριαλισμού των Γιάνκηδων και ορισμένων ευρωπαϊκών χωρών (Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Πολωνία) από τη μια πλευρά και του ρωσικού ιμπεριαλισμού (που υποστηρίζεται οικονομικά από τον κινεζικό ιμπεριαλισμό) από την άλλη. Το ουκρανικό κράτος και το καθεστώς Ζελένσκι λειτούργησαν ως πυροκροτητής για το ξέσπασμα της σύγκρουσης, επομένως δεν είναι μια «καταπιεσμένη χώρα» αλλά αναπόσπαστο κομμάτι του δυτικού πόλου, συνεπώς δεν εκπροσωπεί τα συμφέροντα του ουκρανικού προλεταριάτου.
Η περιοχή της Μέσης Ανατολής και ειδικότερα η Παλαιστίνη, ο Λίβανος, η Συρία, η Υεμένη, το Κουρδιστάν και το Ιράκ βρίσκονται σήμερα «στο μάτι του κυκλώνα», όπου ο ιμπεριαλισμός των Γιάνκηδων και των δυτικών υποστηρίζει ενεργά το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ κυρίως ενάντια στον παλαιστινιακό λαό και ενάντια σε όλους τους λαούς αυτής της γεωγραφικής περιοχής.
Υπάρχουν αμέτρητα πολεμικά σενάρια που λαμβάνουν γεωστρατηγική διάσταση, αλλά στην πραγματικότητα υποθάλπονται από τον ιμπεριαλισμό, για να αναφέρουμε μόνο μερικά: οι πόλεμοι στο Σουδάν, το Κονγκό, το Μάλι, το Τσαντ, τη Σομαλία κ.λπ.
Η άνοδος του κινεζικού ιμπεριαλισμού σε ανταγωνισμό με τον αμερικάνικο, ενδεχομένως εμπεριέχει εντός της την άμεση σύγκρουση μεταξύ της πρώτης και της δεύτερης ιμπεριαλιστικής δύναμης στον κόσμο σήμερα και επομένως το ξέσπασμα ενός καταστροφικού πολέμου στην Ταϊβάν που θα μπορούσε να οδηγήσει στον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Αυτή η σύντομη έκθεση αποτελεί μια απλή φωτογραφία της τρέχουσας κατάστασης των πραγμάτων. Το κεντρικό σημείο, ωστόσο, είναι πλέον η πλήρης κατανόηση της προέλευσης και της φύσης αυτών των πολέμων και τελικά η κατανόηση του τρόπου με τον οποίο οι κομμουνιστές τοποθετούνται μπροστά σε μια τέτοια συγκεκριμένη πραγματικότητα.
Όπως γνωρίζουμε, όσο υπάρχει ο καπιταλισμός/ιμπεριαλισμός, ο πόλεμος είναι αναπόφευκτος, είναι ένα εγγενές και αναγκαίο προϊόν του ίδιου του συστήματος παραγωγής, όπως εξηγεί ο Λένιν, αφού ανέπτυξε την ανάλυση του Μαρξ για το καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής, αναλύοντας καλά το ιμπεριαλιστικό σύστημα.
Επομένως, πρέπει να ξεκινήσουμε από αυτή την αναλυτική βάση.
Ζούμε ακόμη στην ιμπεριαλιστική φάση, ακόμη και αν θα ήμασταν προφανώς δογματικοί αν πιστεύαμε ότι το ιμπεριαλιστικό σύστημα σήμερα είναι το ίδιο με αυτό που ανέλυσε πριν από έναν αιώνα ο Λένιν ή πριν από 60 χρόνια ο Μάο. Ο ίδιος ο Μαρξ μας διδάσκει ότι το καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς να επαναστατικοποιείται συνεχώς, από το οποίο συμπεραίνουμε ότι η τακτική και η στρατηγική του προλεταριάτου και των λαών του κόσμου πρέπει να το λαμβάνει υπόψη της. Όπως είπε ο Μάο, είναι απαραίτητο να γίνει μια συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης.
Το να επαναφέρουμε τις ίδιες φόρμουλες που επέτρεψαν τη νίκη στη Ρωσία και την Κίνα θα ήταν καθαρός δογματισμός, αφού το πλαίσιο έχει αλλάξει, επιπλέον ο Λένιν μας είχε ήδη προειδοποιήσει γι' αυτό μετά τον Οκτώβρη στον «Αριστερισμό, παιδική αρρώστια του κομμουνισμού».
Σχετικά με τις αντιφάσεις
Όλες οι επαναστατικές εμπειρίες πρέπει να αναλύονται με μια ισορροπία στην οποία πρέπει να εξαχθούν συμπεράσματα τόσο από τις ιδιαίτερες όσο και από τις γενικές πτυχές, οι τελευταίες πρέπει να συστηματοποιηθούν στην επαναστατική ιδεολογία του προλεταριάτου, τον μαρξισμό, σήμερα μαρξισμό-λενινισμό-μαοϊσμό.
Ο Μαρξ ορίζει τον καπιταλισμό ως μια αντίφαση σε εξέλιξη, σε συνεχή αλλαγή, σήμερα στον κόσμο υπάρχουν τρεις κύριες αντιθέσεις: η αντίθεση κεφαλαίου και μισθωτής εργασίας, οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις (δηλαδή τα συμφέροντα διαφορετικών ιμπεριαλιστικών κρατών και ιμπεριαλιστικών αστικών τάξεων που είναι αντίθετα μεταξύ τους και κυμαίνονται μεταξύ φάσεων συμβιβασμού και ανοιχτής σύγκρουσης), η αντίθεση ιμπεριαλισμού και καταπιεσμένων λαών σε ημιαποικιακές χώρες, που είναι τυπικά ανεξάρτητες και σε αποικίες όπως η Παλαιστίνη, το Κουρδιστάν, το Κανάκι, η Γροιλανδία και άλλες.
Μέχρι το 1976 υπήρχε επίσης η αντίθεση μεταξύ των καπιταλιστικών χωρών και των σοσιαλιστικών χωρών, η οποία θα επανεμφανιστεί όταν δούμε τις επόμενες νικηφόρες σοσιαλιστικές και νεοδημοκρατικές επαναστάσεις.
Αυτές οι τρεις αντιθέσεις αναπτύσσονται ταυτόχρονα στον κόσμο, με τη μία από αυτές να γίνεται η κύρια σε ορισμένες φάσεις και τις άλλες δευτερεύουσες και το αντίστροφο. Επιπλέον, κάθε χώρα έχει τη δική της κύρια αντίθεση που καθορίζει την επαναστατική στρατηγική που θα αναπτύξει.
Έτσι, για να μείνουμε στο θέμα της συνάντησής μας, θα λέγαμε ότι και οι τρεις αντιθέσεις συγκλονίζουν τον κόσμο και παράγουν πόλεμο.
Πιστεύουμε ότι σήμερα η κύρια αντίθεση στον κόσμο είναι αυτή μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας. Στην πραγματικότητα, βρισκόμαστε μπροστά σε μια άνευ προηγουμένου συγκέντρωση του κεφαλαίου και ταυτόχρονα στην επέκταση της μεταποιητικής παραγωγής σε όλο και περισσότερες χώρες, ξεκινώντας από τη νέα ιμπεριαλιστική χώρα: την Κίνα, με 1 δισεκατομμύριο και 430 εκατομμύρια ανθρώπους, αλλά και σε πολλές καταπιεσμένες χώρες όπως το Μπαγκλαντές, η Τουρκία, η Ινδία, το Πακιστάν, το Ιράν, η Νιγηρία, η Βραζιλία, το Μεξικό κ.ά., το παγκόσμιο καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα με τη γενική οργάνωση του διεθνούς καταμερισμού της εργασίας, έρχεται να αποσπάσει πρωτοφανή επίπεδα υπεραξίας σε πολλές χώρες του κόσμου.
Στην παρούσα φάση, το ιμπεριαλιστικό σύστημα δεν κυριαρχεί στις ημιαποικιακές χώρες απλώς με τη λεηλασία των πρώτων υλών τους ή με την εισαγωγή φτηνού εργατικού δυναμικού στις πρώην "μητρικές χώρες", αλλά εκμεταλλεύεται επίσης απευθείας το εργατικό αυτό δυναμικό επιτόπου, με τη δημιουργία μονάδων παραγωγής στις καταπιεσμένες χώρες υπό τις εντολές εταιρειών από ιμπεριαλιστικές χώρες.
Στις ιμπεριαλιστικές και καπιταλιστικές χώρες, η κύρια αντίθεση είναι αυτή της μισθωτής εργασίας και του κεφαλαίου, ενώ στις ημιαποικιακές και ημιφεουδαρχικές χώρες η κύρια αντίθεση είναι αυτή του ιμπεριαλισμού και των καταπιεσμένων λαών.
Σε πολλές καταπιεσμένες χώρες, ο κομπραδόρικος καπιταλισμός έχει "βιομηχανοποιηθεί", παρά το γεγονός ότι παραμένει πάντα της ίδιας φύσης, δεδομένου ότι πρόκειται για έναν "εξαρτημένο" βιομηχανικό τομέα, υπάρχει μια αύξηση της εργατικής τάξης και των προλετάριων των πόλεων σε αυτές τις χώρες, η οποία από τη μια πλευρά συμβάλλει στην αύξηση της εργατικής τάξης παγκοσμίως και από την άλλη, σε αυτές τις χώρες, η βασική και η κύρια αντίθεση συσχετίζονται μεταξύ τους.
Σχετικά με το συγκεκριμένο ζήτημα του πολέμου
Ο Μάο λέει ότι υπάρχουν δίκαιοι και άδικοι πόλεμοι: οι πρώτοι είναι επαναστατικοί, ενώ οι δεύτεροι είναι αντιδραστικοί. Οι πρώτοι είναι επαναστάσεις και αγώνες εθνικής απελευθέρωσης ενώ οι δεύτεροι είναι αυτοί της επιθετικότητας και της ληστείας εναντίον των λαών του κόσμου και που κάνουν τους προλετάριους να σφαγιάζονται μεταξύ τους εναντίον άλλων προλετάριων.
Οι κομμουνιστές μπορούν και πρέπει να συμμετέχουν ενεργά μέσα σε αυτή την αντίθεση.
Όπως μας διδάσκει η ένδοξη εμπειρία της Οκτωβριανής Επανάστασης με επικεφαλής το κόμμα του Λένιν, το ζήτημα δεν είναι να είμαστε "ενάντια στον πόλεμο" αλλά ακριβώς πώς να ενεργούμε, πώς να αντιμετωπίζουμε τα σχέδια του ιμπεριαλισμού ή αν ξεσπάσει πόλεμος, πώς να μένουμε μέσα σε αυτόν, πώς ακριβώς να μένουμε μέσα σε αυτή την αντίθεση για να προωθήσουμε το σχέδιο της Επανάστασης.
Μπροστά στο ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία και μετά την έναρξη της επιχείρησης Πλημμύρα του Αλ Άκσα από την Παλαιστινιακή Αντίσταση, η στάση και η δράση πολλών λεγόμενων κομμουνιστικών οργανώσεων και κομμάτων ήταν, θα λέγαμε, διαφωτιστική και δημιούργησε μια καμπή.
Στην Ιταλία, για παράδειγμα, η έλλειψη κατανόησης του ενδοϊμπεριαλιστικού χαρακτήρα του ουκρανικού πολέμου έφερε κάποιες ομάδες και κόμματα στο ίδιο έδαφος με αυτό της ιμπεριαλιστικής ιταλικής αστικής τάξης (η οποία έστειλε και συνεχίζει να στέλνει χρήματα και όπλα στην κυβέρνηση Ζελένσκι) αναλαμβάνοντας τη θέση της «υποστήριξης της Ουκρανίας ενάντια στον ρωσικό ιμπεριαλισμό». Έπειτα υπάρχουν και οι θέσεις που υποστηρίζουν ανοιχτά τον ρωσικό ιμπεριαλισμό προσδιορίζοντας τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και το ΝΑΤΟ όχι μόνο ως «κύριο εχθρό» αλλά ως τον μοναδικό εχθρό. Αυτοί οι λεγόμενοι κομμουνιστές βρίσκονται στην πραγματικότητα στην υπηρεσία των άλλων ιμπεριαλισμών, του ρωσικού και του κινεζικού.
Οι κομμουνιστές είναι ενάντια στον ιμπεριαλισμό και, έχοντας κάνει δική τους την ανάλυση του Λένιν, την οποία αργότερα ανέπτυξε ο Μάο, κατανοούν ότι στην πραγματικότητα ο ιμπεριαλισμός δεν ήταν ποτέ μονοπολικός ή «μια αυτοκρατορία», όπως ισχυρίστηκε ο Toni Negri, εξ ου και η ύπαρξη ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων.
Στον πόλεμο στην Ουκρανία η αντίφαση δεν είναι επομένως μεταξύ του ιμπεριαλισμού και του καταπιεσμένου λαού. Οι Ουκρανοί προλετάριοι και οι εργατικές τάξεις καθώς και οι ρωσικές πρέπει να στρέψουν τα όπλα τους ενάντια στις κυβερνήσεις τους και να αδελφοποιηθούν εφαρμόζοντας τον επαναστατικό ντεφαιτισμό.
Μια συμβολή που μπορούν να κάνουν οι κομμουνιστές ενάντια σε αυτόν τον πόλεμο στη χώρα τους και στην περίπτωσή μας στην Ιταλία, είναι να πολεμήσουν τη δική τους κυβέρνηση που ενεργεί ως συνεργάτης στο πεδίο του δυτικού ιμπεριαλισμού εναντίον του ρωσικού, να εμποδίσουν τα σχέδια της ιμπεριαλιστικής ιταλικής αστικής τάξης να στείλει όπλα και χρήματα. Σε αυτό το πλαίσιο οι πιο προωθημένες ενέργειες ήταν αυτές των λιμενεργατών του Λιβόρνο και της Γένοβας που μπλόκαραν κάποια πλοία που κατευθύνονταν στην Ουκρανία καθώς και σε κάποιες περιπτώσεις μπλόκαραν πλοία με όπλα που κατευθύνονταν στο Ισραήλ.
Μετά την 7η Οκτωβρίου, ορισμένα κομμουνιστικά κόμματα και οργανώσεις, ιδιαίτερα στις ιμπεριαλιστικές χώρες, έχασαν από τα μάτια τους την αποφασιστική αντίθεση του ζητήματος, δηλαδή μεταξύ ιμπεριαλισμού και καταπιεσμένων λαών. Δεν έχουν λάβει υπόψη τους ότι στην Παλαιστίνη ισχύει ένα αποικιοκρατικό σύστημα. Το λενινιστικό μάθημα και αυτό της Τρίτης Διεθνούς για τη συμμαχία μεταξύ του προλεταριακού κινήματος και των καταπιεσμένων λαών έχουν ξεχαστεί.
Στην Παλαιστίνη, σε αντίθεση με την Ουκρανία, η αντίθεση είναι μεταξύ ενός ολόκληρου λαού (όπως λέει ο Μάο, εκτός από μια χούφτα προδότες στους οποίους μπορούμε να δώσουμε το όνομα Αμπάς και Εθνική Παλαιστινιακή Αρχή) και του αποικιακού κράτους.
Με αυτή την έννοια, η υποστήριξη που πρέπει να δώσουν οι κομμουνιστές στις παρατάξεις της Αντίστασης που αγωνίζονται για την εθνική απελευθέρωση πρέπει να είναι άνευ όρων. Αντίθετα, είδαμε κάποιον να κάνει διακρίσεις στις κινητοποιήσεις, ειδικά προς τη Χαμάς, λόγω του μη μαρξιστικού ή «αριστερού» πολιτικο-ιδεολογικού της υπόβαθρου. Αυτές οι διακρίσεις απουσιάζουν από τις αραβικές μάζες στη Δύση.
Το σύνθημά μας είναι: «σταματήστε τη σιωνιστική γενοκτονία, νίκη της Παλαιστινιακής Αντίστασης, για ένα Παλαιστινιακό Κράτος από το ποτάμι μέχρι τη θάλασσα». Και πάλι, η κύρια πολιτική μας δράση στρέφεται κατά της κυβέρνησης Μελόνι και του ιμπεριαλιστικού ιταλικού κράτους που στηρίζει τον Σιωνισμό στην Ιταλία και στον κόσμο. Αυτό πρέπει να καταγγελθεί και να εμποδιστεί στο καθημερινό μας έργο της αγωνιστικής δράσης και της προπαγάνδας.
Εμείς οι κομμουνιστές πρέπει επομένως να υποστηρίξουμε όλους τους δίκαιους πολέμους, δηλαδή τους αγώνες εθνικής απελευθέρωσης, όπως ο παλαιστινιακός και ο κουρδικός και τους επαναστατικούς πολέμους, όπως οι συνεχιζόμενοι Λαϊκοί Πόλεμοι στην Ινδία και τις Φιλιππίνες που καθοδηγούνται αντίστοιχα από το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ινδίας (Μαοϊκό) και το Κομμουνιστικό Κόμμα των Φιλιππίνων.
Σήμερα είναι σημαντικό να στηρίξουμε τους Λαϊκούς Πολέμους γιατί αντιπροσωπεύουν τους πιο προχωρημένους αγώνες των κομμουνιστών, με στόχο την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας, και λαμβάνουν χώρα σε ένα πλαίσιο στο οποίο το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα είναι χωρισμένο σε πολλά ρεύματα, όπου δεν υπάρχει καμία σοσιαλιστική χώρα που να λειτουργεί ως κόκκινη βάση για την Παγκόσμια Προλεταριακή Επανάσταση, και οι ίδιοι οι Λαϊκοί Πόλεμοι και οι ένοπλοι αγώνες που καθοδηγούνται από τα μαρξιστικά-λενινιστικά-μαοϊκά κομμουνιστικά κόμματα στην Ινδία, τις Φιλιππίνες, την Τουρκία και το Βόρειο Κουρδιστάν βρίσκονται στη φάση της στρατηγικής άμυνας.
Τέλος, στις ιμπεριαλιστικές και καπιταλιστικές χώρες αγωνιζόμαστε ακόμη να βγούμε από τη φάση της παλινδρόμησης που ξεκίνησε τη δεκαετία του 1980.
Για την ανάγκη του κομμουνιστικού κινήματος σήμερα και ιδιαίτερα στις ιμπεριαλιστικές χώρες
Όπως λέει ο Αντόνιο Γκράμσι: «όταν όλα είναι ή φαίνονται χαμένα, πρέπει να επιστρέψουμε ήρεμα στη δουλειά, ξεκινώντας από την αρχή».
Αυτή η αρχή είναι στην πραγματικότητα μια «νέα αρχή», δεν ξεκινάμε από το μηδέν, αλλά πρέπει να δώσουμε μεγάλη αξία στις θετικές και αρνητικές πτυχές ολόκληρης της εμπειρίας του προλεταριάτου και των λαών ξεκινώντας από τις νίκες (Κομμούνα του Παρισιού, Οκτωβριανή Επανάσταση, Κινεζική Επανάσταση).
Πιστεύουμε ότι σήμερα για τους κομμουνιστές το πρώτο βήμα είναι η ίδρυση επαναστατικών Κομμουνιστικών Κομμάτων νέου τύπου, δηλαδή με μια διαδικασία οικοδόμησης που λαμβάνει χώρα μέσα στη φωτιά της ταξικής πάλης και σε στενή σύνδεση με τις μάζες, γιατί μόνο μέσα στην ταξική πάλη σφυρηλατούνται τα κομματικά στελέχη. Οι μάζες παράγουν τις πρωτοπορίες των αγώνων που μπορούν να γίνουν εν δυνάμει κομμουνιστικά στελέχη και επιπλέον η διαδικασία είναι διαλεκτική, όπως λέει ο Μάο, «από τις μάζες στις μάζες». Η εμπειρία των μαζών στην ταξική πάλη είναι ένα αντικειμενικό και συνεχές γεγονός, εναπόκειται στις κομμουνιστικές πρωτοπορίες να πάνε πρώτα στο «σχολείο από τις μάζες» και στη συνέχεια να επεξεργαστούν αυτή την εμπειρία σε ανώτερα και θεωρητικά επίπεδα για να την επιστρέψουν στις μάζες ως ένα αήττητο όπλο για την καταπολέμηση του ιμπεριαλιστικού συστήματος.
Στις ιμπεριαλιστικές χώρες η διαδικασία αυτή λαμβάνει χώρα σε ένα πλαίσιο αντιδραστικοποίησης του δημοκρατικού-αστικού κράτους στο δρόμο προς ένα «σύγχρονο φασισμό».
Η συνεχιζόμενη διαδικασία προς τον σύγχρονο φασισμό δεν είναι μια απλή και συνηθισμένη αντιδραστικοποίηση, αλλά αποτελεί τον τρόπο με τον οποίο η μεγαλοαστική τάξη του 21ου αιώνα επιδιώκει να εγκαθιδρύσει ένα καθεστώς, φασιστικό στην ουσία του, αλλά με σύγχρονο πρόσωπο που τυπικά διατηρεί μια βιτρίνα αστικής δημοκρατίας.
Στην παρούσα φάση, λοιπόν, οι κυβερνήσεις των ιμπεριαλιστικών χωρών, ενσωματώνουν στο κράτος την άρχουσα τάξη και τα επίσημα συνδικάτα που γίνονται ένας επιχειρησιακός και μερικές φορές ένοπλος βραχίονας τόσο για να διοχετεύσουν τις εργατικές πρωτοπορίες σε συνδικαλιστικές στρατηγικές, με στόχο την διαπραγμάτευση προς τα κάτω, όσο και για να πνίξουν τον εργατικό πρωταγωνιστικό ρόλο ακόμα και με τη βία όταν εκδηλώνεται έξω από τις ράγες του επίσημου συνδικαλισμού.
Κατά τον ίδιο τρόπο, ο ρεφορμισμός δεν είναι πλέον απλώς μια υποστήριξη της μεγαλοαστικής τάξης, όπως στην εποχή της Δεύτερης και Τρίτης Διεθνούς, αλλά έχει γίνει άμεσος εκπρόσωπος της ίδιας της μεγαλοαστικής τάξης. Δεν έχει μάλιστα πλέον μεταρρυθμιστικό στόχο, αλλά συγκλίνει με τη δεξιά στην αντιδραστικοποίηση των αντεργατικών και αντιλαϊκών πολιτικών, αναπτύσσοντας «μεταρρυθμίσεις» και πολιτικές που επηρεάζουν και επιδεινώνουν τις συνθήκες ζωής και εργασίας των λαϊκών μαζών, επιτιθέμενος άμεσα στα δικαιώματα που έχει κατακτήσει η εργατική τάξη. Αυτό περνάει μέσα από την αύξηση της ανεργίας, που συνοδεύεται από πιο εντατική εκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού και τη χρήση ενός εφεδρικού στρατού που αποτελείται όλο και περισσότερο από πιο εκβιάσιμους μετανάστες εργάτες, επιθέσεις στο δικαίωμα στην υγεία, στις κοινωνικές υπηρεσίες και στην αύξηση του κόστους ζωής.
Μπροστά σε όλα αυτά, οι λαϊκές μάζες διεξάγουν λίγο-πολύ αυθόρμητα τη μαζική πάλη πρωτίστως ως υπαρξιακή και αμυντική μάχη, γι' αυτό και στις ιμπεριαλιστικές χώρες αναπτύσσονται επιτροπές ανέργων που αγωνίζονται για δουλειά, κινήματα για το δικαίωμα στη στέγαση και ενάντια στο κόστος ζωής· η εργατική τάξη, ακόμη και χωρίς ταξικό συνδικάτο, προχωρά σε απεργίες μπροστά στα σχέδια ανασυγκρότησης των εταιρειών, όπως συνέβη πρόσφατα στη Γερμανία, στις ΗΠΑ, αλλά και στην Ιταλία στον όμιλο Stellantis, για να αντιμετωπίσει την επίθεση στο κράτος· για περίπου ένα χρόνο, οι εργαζόμενοι ξεσηκώθηκαν στη Γαλλία πέρυσι· τέλος οι προλεταριακές γειτονιές ξεσηκώνονται ως απάντηση στην καταστολή, όπως συμβαίνει περιοδικά στα γαλλικά προάστια ή πιο πρόσφατα στο Μιλάνο.
Τα νέου τύπου κομμουνιστικά κόμματα που πρέπει να οικοδομηθούν, καθοδηγούμενα από τον Μαρξισμό-Λενινισμό-Μαοϊσμό, είναι πρωτίστως πρωτοπόρα κόμματα της εργατικής τάξης, και μπορούν να αναλάβουν αυτή τη διαδικασία οικοδόμησης μόνο αν οργανώσουν και καθοδηγήσουν αυτούς τους προλεταριακούς και λαϊκούς αγώνες, αληθινό φυτώριο για την αναγκαία κοινωνική εξέγερση που θα καταπολεμήσει τις κυβερνήσεις του πολέμου και του σύγχρονου ναζιστικού φασισμού, όπως η κυβέρνηση Μελόνι και όχι η κυβέρνηση Τραμπ ή Όρμπαν.
Το κόμμα μας σε αυτή τη μακρά και βασανιστική διαδικασία διεξάγει αυτή την πρακτική στην Ιταλία, ξεκινώντας από τους κύριους χώρους βιομηχανικής παραγωγής, όπως στα χαλυβουργεία της Ilva στον Τάραντο (το τρίτο μεγαλύτερο εργοστάσιο χάλυβα στην Ευρώπη), και στο Dalmine κοντά στο Μιλάνο, και στον όμιλο Stellantis (πρώην Fiat), στη Νότια Ιταλία. Ασχολούμαστε επίσης με επισφαλείς εργαζόμενους και ανέργους. Κυρίως στις γραμμές της εργατικής τάξης διεξάγουμε μια δραστηριότητα επαναστατικής αγωνιστικής δράσης και προπαγάνδας, και ειδικότερα τους τελευταίους μήνες έχουμε καταγγείλει το ρόλο της φασιστικής κυβέρνησης Μελόνι γενικά και στον ενδοϊμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία, στη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού, στην υποστήριξη του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και στο νεοαποικιακό και ιμπεριαλιστικό ρόλο στην Αφρική σε χώρες όπως η Τυνησία και η Αλγερία.
Πιστεύουμε ότι η ενότητα των κομμουνιστών σε όλη την Ευρώπη μπορεί να οικοδομηθεί πάνω σε αυτές τις στέρεες στρατηγικές βάσεις που συνδέονται με συγκεκριμένη και υλική επαναστατική πρακτική, η οποία δεν έχει καμία σχέση με κόμματα που καθοδηγούνται από τον ρεβιζιονισμό, τον οικονομισμό και τον δεξιό οπορτουνισμό, ούτε με σεχταριστικές και αυτοαναφορικές ομάδες που ανταγωνίζονται στον κόσμο των ιδεών να είναι «υπερ-μαοϊκοί» ή «κυρίως μαοϊκοί», ενώ στην πραγματικότητα της ταξικής πάλης είναι αποκομμένοι από την εργατική τάξη.
Ζήτω ο προλεταριακός διεθνισμός!
Ας ξεκινήσουν οι Λαϊκοί Πόλεμοι!
Εμπρός για την ανασυγκρότηση κομμουνιστικών κομμάτων νέου τύπου μέσα στη φωτιά της ταξικής πάλης και σε στενή σύνδεση με τις μάζες!
Ζήτω ο Μαρξισμός-Λενινισμός-Μαοϊσμός!
