Ευχαριστούμε τους σ. του ΚΚΕ(μ-λ) για την πρόσκλησή τους προς το Μ-Λ ΚΚΕ να εκθέσει την άποψή του στο θέμα της σημερινής εκδήλωσης.
Σύντροφοι, συναγωνιστές και φίλοι,
Μια σκοτεινή ατμόσφαιρα τυλίγει τους λαούς του κόσμου. Ο πλανήτης μας, μέρα με τη μέρα, μετατρέπεται σε θέατρο πολέμων και ωμών ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων. Σε θέατρο μιας όλο και εκτραχυνόμενης στρατιωτικής, οικονομικής και πολιτικής διαπάλης των μεγάλων καπιταλιστικών δυνάμεων για την ανακατανομή των σφαιρών επιρροής τους.
Η αλλαγή συσχετισμού δύναμης ανάμεσα στις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, τα τελευταία χρόνια, έχει πυροδοτήσει μια αδυσώπητη σύγκρουση, που κλιμακώνεται παγκόσμια, σε όλους τους τομείς. Οι ΗΠΑ αντικρίζουν την Κίνα σαν το μεγάλο «στρατηγικό ανταγωνιστή» και τη Ρωσία σαν «άμεση απειλή» της παγκόσμιας κυριαρχίας τους. Για να διατηρήσουν την ηγεμονία τους στη διεθνή σκηνή εντείνουν την πολιτική του πολέμου και της επίθεσης. Αυτό, ακριβώς, εκφράζει η αποικιοκρατικού τύπου επιθετική ρητορική του Τραμπ.
Από τη Νότια Σινική Θάλασσα και την Ταϊβάν έως τη Μέση Ανατολή και την Ουκρανία έχουν ανάψει ή απειλούν να ανάψουν φλόγες πολέμου, ενώ ασταμάτητη είναι η απροκάλυπτη ιμπεριαλιστική ανάμιξη στις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις μιας σειράς χωρών.
Ένα επικίνδυνο κλίμα κλιμάκωσης των πολεμικών εξοπλισμών και στρατιωτικοποίησης της οικονομίας αναπτύσσεται. Ο γ.γ. του ΝΑΤΟ κάλεσε τα κράτη μέλη του να κάνουν «στροφή σε νοοτροπία πόλεμου» και να αυξήσουν περισσότερο τις στρατιωτικές δαπάνες τους. Το ίδιο και η ΕΕ, με την έκθεση Ντράγκι, επιτάσσει να δοθούν εκατοντάδες δισεκατομμύρια στις ευρωπαϊκές βιομηχανίες όπλων για να αυξήσουν την παραγωγή τους.
Η εισβολή του ρώσικου ιμπεριαλισμού, η επέμβαση των δυτικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και το καθεστώς-υποχείριό τους στο Κίεβο έχουν βυθίσει, τρία χρόνια τώρα, την Ουκρανία στην καταστροφή, με το λαό της να αιματοκυλιέται στο βωμό του ανταγωνισμού τους. Μια μεγάλη εστία πολέμου έχει ανοίξει στο κέντρο της Ευρώπης με βαριές συνέπειες στην οικονομία και την κοινωνική ζωή των χωρών της.
Το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ διαπράττει, από τον Οκτώβριο του 2023, κτηνώδη γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού που μάχεται ηρωικά για την απελευθέρωσή του και την απόκτηση κράτους. Έχει, επιπλέον, εξαπολύσει ένα γενικευμένο πόλεμο, επιδιώκοντας να προωθήσει το κατακτητικό σχέδιο της «Νέας Μέσης Ανατολής» που παρουσίασε, προκλητικά, ο Νετανιάχου στον ΟΗΕ. Έχοντας απροκάλυπτη ιμπεριαλιστική στήριξη, προχώρησε σε στρατιωτικές επιθέσεις στο Λίβανο, την Υεμένη και τη Συρία, με τις ΗΠΑ, τη Βρετανία και την ΕΕ να συγκεντρώνουν ναυτικές και αεροπορικές δυνάμεις στην Ανατολική Μεσόγειο και την Ερυθρά Θάλασσα και να εξαπολύουν πολεμικές επιδρομές.
Στο σκηνικό πολέμου που δημιούργησαν οι πόλεμοι στην Ουκρανία και την Παλαιστίνη προστέθηκε, στο τέλος του 2024, και η ανατροπή της κυβέρνησης Άσαντ στη Συρία. Μια ανατροπή που επεδίωκαν οι δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις από το 2011 με στρατιωτικές επεμβάσεις, υποκίνηση και οργάνωση εμφύλιου πολέμου, οικονομικό αποκλεισμό. Την κατάφεραν στις νέες διεθνείς και περιφερειακές συνθήκες που διαμορφώθηκαν. Με την ανατροπή του Άσαντ άνοιξαν το δρόμο να ελέγξουν και αυτή τη χώρα, πλευροκοπούν το Ιράν, διευρύνουν την επέμβασή τους στις εξελίξεις της Μέσης Ανατολής και ταυτόχρονα δημιουργούν νέα πίεση προς τη Ρωσία, για να τη χρησιμοποιήσουν σαν διαπραγματευτικό χαρτί στο μέτωπο της Ουκρανίας.
Η κατεστραμμένη Συρία έχει γίνει τώρα και λεία του Ισραήλ και της Τουρκίας, που εκμεταλλεύονται την ευκαιρία για να προωθήσουν τα επεκτατικά σχέδιά τους. Το Ισραήλ, καταστρέφοντας τη στρατιωτική δύναμη και τις υποδομές της Συρίας, προχώρησε στην κατάκτηση νέων συριακών εδαφών στο Νότο, επιπλέον εκείνων που κατείχε στα υψίπεδα του Γκολάν. Η Τουρκία, από τα βόρεια, διευρύνει και αυτή το συριακό έδαφος που κατείχε και ονόμαζε «ζώνη ασφαλείας». Η Συρία, μετά την ανατροπή του Άσαντ, βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο διαμελισμού και μετατροπής της σε μια ζώνη χάους στη Μέση Ανατολή.
Όλες οι παραπάνω εξελίξεις έχουν άμεση επίδραση στην εσωτερική ζωή της χώρας μας και στα κρίσιμα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, ιδιαίτερα αυτά που έχουν να κάνουν με τα ελληνοτουρκικά προβλήματα και το Κυπριακό.
Η κυβέρνηση της ΝΔ, κινούμενη στις συντεταγμένες που της ορίζουν τα συμφέροντα της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και το δόγμα υποτέλειας του «ανήκομεν εις την Δύση», ευθυγραμμίζεται με τις δυτικές ιμπεριαλιστικές επιταγές. Αποστέλλει οπλισμό στο Ζελένσκι, έχει κάνει την Ελλάδα διάδρομο-ορμητήριο των αμερικανοΝΑΤΟικών στρατευμάτων εναντίον της Ρωσίας και, κατά συνέπεια, στόχο του ρώσικου ιμπεριαλισμού. Στηρίζει το σιωνιστικό κράτος του Νετανιάχου στη γενοκτονία που διαπράττει, συμμετέχει στις αμερικανοβρετανικές και ευρωπαϊκές στρατιωτικές επιχειρήσεις ενάντια στους λαούς της Μέσης Ανατολής και έχει τοποθετήσει την Ελλάδα σε θέση εχθρού του Παλαιστινιακού λαού, σε αντίθεση με τα φιλοπαλαιστινιακά αισθήματα του ελληνικού λαού. Επικρότησε την πτώση του Άσαντ στη Συρία και την άνοδο των τζιχαντιστών στην εξουσία, συνδράμοντας σε ανατροπές στη Μέση Ανατολή που θα είναι δυσοίωνες και για την Ελλάδα. Έχει μετατρέψει τη χώρα μας σε αντιμεταναστευτικό προφυλάκιο της ΕΕ, σε χώρα απώθησης και πνιγμών προσφύγων και μεταναστών. Φορτώνει τον ελληνικό λαό με τις βαριές οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες των πολέμων και της αγοράς μεγάλων εξοπλισμών.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη σέρνει την Ελλάδα σε μια επικίνδυνη πορεία, πολύ επώδυνη για το λαό της, αλλά και πολύ ανησυχητική για τα εθνικά θέματα. Οι εξελίξεις διαμορφώνουν ένα πιο δυσμενές περιβάλλον για τα ελληνοτουρκικά προβλήματα και το Κυπριακό. Η Τουρκία δυναμώνει τις πιέσεις της σε αυτά τα ζητήματα. Έχοντας αναδειχθεί, στη διαδρομή των προηγούμενων χρόνων, σε ισχυρή περιφερειακή δύναμη με ερείσματα και επιρροή από το Αζερμπαϊτζάν και τα Βαλκάνια έως τη Μέση Ανατολή και την Αφρική, ελισσόμενη μεταξύ των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, αναπτύσσει με ορμή το επεκτατικό της σχέδιο για τη «Γαλάζια Πατρίδα» και «τα σύνορα της καρδιάς» του Ερντογάν που επαναλαμβάνει διαρκώς. Θέτοντας, έτσι, ουσιαστικά, ζήτημα αλλαγής των συνόρων Ελλάδας – Τουρκίας που έχει καθορίσει η Συνθήκη της Λοζάνης εδώ και έναν αιώνα. Ξεδιπλώνει όλη την γκάμα των διεκδικήσεών της σε βάρος ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Από εκείνα που αφορούν την έκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης, της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ έως την κυριαρχία σε δεκάδες ελληνικά νησιά και βραχονησίδες. Και δεν τα θέτει μόνο πιεστικά στο διπλωματικό τραπέζι των ελληνοτουρκικών συζητήσεων αλλά και προβαίνει σε πρακτικά βήματα προώθησής τους με διαρκείς παραβιάσεις ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, με τη χρήση στρατιωτικής δύναμης και τη δημιουργία τετελεσμένων, όπως το τουρκολιβυκό μνημόνιο.
Την ίδια τακτική ωμής παραβίασης κυριαρχικών δικαιωμάτων με την άσκηση στρατιωτικής απειλής προωθεί και στην Κύπρο. Έχει φτάσει στο σημείο, σήμερα, να διεκδικεί ανοικτά ως «λύση» του Κυπριακού την οριστική διχοτόμηση του νησιού, καταπατώντας ταυτόχρονα τα θαλάσσια κυριαρχικά δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Η Τουρκία, με στρατιωτικές δυνάμεις που ελέγχει μέσα στη Συρία, συνέβαλε καίρια στην ανατροπή του Άσαντ και, τώρα, επιχειρεί να πραγματοποιήσει μια συμφωνία «θαλάσσιας δικαιοδοσίας» με τη διοίκηση των τζιχαντιστών, σε βάρος των θαλάσσιων κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κύπρου και της Ελλάδας.
Απέναντι σε αυτή την επεκτατική πολιτική, η κυβέρνηση Μητσοτάκη απαντά με την πολιτική των «ήρεμων νερών». Μια πολιτική που οδηγεί την Ελλάδα να συμπεριφέρεται σαν παθητικός θεατής και σχολιαστής των τούρκικων προκλήσεων ενώ παρασκηνιακά, στα πλαίσια του ελληνοτουρκικού διαλόγου, συζητά υποχωρήσεις στα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα και προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, εναποθέτοντας τη «διευθέτηση» της ελληνοτουρκικής κρίσης στους αμερικανονατοϊκούς και ευρωπαίους συμμάχους της. Πρόκειται για μια επικίνδυνη πολιτική που οδηγεί τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα κατευθείαν στο δρόμο του ενδοτισμού, εγκλωβίζοντας την τύχη των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας στα εκάστοτε ιμπεριαλιστικά συμφέροντα των ΗΠΑ, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.
Έχει μεγάλη σημασία να δούμε ότι, σήμερα, η ελληνοτουρκική αντιπαράθεση εξελίσσεται σε συνθήκες μεγαλύτερης έντασης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, με την αστική τάξη μιας ισχυροποιημένης Τουρκίας να προβάλλει πιο επιθετικά την επεκτατική πολιτική της και με την ελληνική αστική τάξη να υποχωρεί μπροστά στην ένταση της τούρκικης πίεσης, να μετατρέπει την Ελλάδα σε υποχείριο της ιμπεριαλιστικής πολιτικής των ΗΠΑ, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, σε στρατόπεδο και ορμητήριό τους, και σε πειθήνιο αγοραστή δαπανηρών εξοπλισμών, που πληρώνει πανάκριβα ο ελληνικός λαός και καταχρεώνουν την ήδη χρεοκοπημένη χώρα μας.
Η κυβερνητική πολιτική των υποχωρήσεων, του κατευνασμού και της εναπόθεσης της επίλυσης των ελληνοτουρκικών προβλημάτων στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις συμπληρώνεται με τυχοδιωκτικές «πρωτοβουλίες» για την «αντιρρόπηση» των τουρκικών πιέσεων, όπως είναι η «στρατηγική συμμαχία» με τα κράτη του αμερικάνικου τόξου στη Μεσόγειο, το Ισραήλ και την Αίγυπτο, που κάνουν την Ελλάδα στενό συνεταίρο του δήμιου του Παλαιστινιακού λαού Νετανιάχου και του στρατιωτικού δικτάτορα της Αιγύπτου Σίσι και την εμπλέκουν στους φιλοπόλεμους σχεδιασμούς των ΗΠΑ και Ισραήλ στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή.
Η πολιτική της υποτέλειας, του εθνικισμού και της εναπόθεσης της επίλυσης των ελληνοτουρκικών προβλημάτων στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις εφαρμόζεται δεκαετίες από τις ελληνικές κυβερνήσεις. Έχει οδηγήσει σε αδιέξοδο και θα εξακολουθήσει να οδηγεί σε νέα επικίνδυνα αδιέξοδα και εντάσεις στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, γιατί η ιμπεριαλιστική πολιτική, είτε με τη μορφή της επιδιαιτησίας είτε των «ίσων αποστάσεων», έχει σαν στόχο την υπόθαλψη των αντιθέσεων των δύο χωρών -με μόνο όριο την αποφυγή ενός ρήγματος στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ-, έτσι ώστε να διατηρείται ο ιμπεριαλιστικός έλεγχος.
Η πολιτική των κυρίαρχων τάξεων σε Τουρκία και Ελλάδα διέπεται από το πνεύμα του εθνικισμού, την ιδεολογία που αποσκοπεί να διεγείρει το μίσος του ενός λαού ενάντια στον άλλο και να καλλιεργήσει την αντίληψη της κυριαρχίας του ενός κράτους πάνω στο άλλο. Η ένοπλη εισβολή τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο το 1974 και η συνέχιση μέχρι σήμερα της τουρκικής κατοχής πάνω στο 40% του νησιού δείχνει έως πού μπορεί να οδηγήσει η εθνικιστική και σοβινιστική υστερία.
Μπροστά σε αυτή τη διαρκώς επιδεινούμενη για τους λαούς παγκόσμια κατάσταση, το δυνάμωμα του αντιπολεμικού-αντιμπεριαλιστικού κινήματος προβάλλει ως μεγάλη και επείγουσα ανάγκη:
Για την υπεράσπιση της ειρήνης.
Για την απόκρουση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, για τη στήριξη των απελευθερωτικών αγώνων, όπως του ηρωικού αγώνα του Παλαιστινιακού λαού.
Για την ενίσχυση των αγώνων ενάντια στην ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση και καταπίεση, αλλά και ενάντια στην πολιτική της εξάρτησης και υποταγής.
Το αντιπολεμικό-αντιιμπεριαλιστικο κίνημα, για να αναπτυχθεί, πρέπει να στηριχθεί σε σωστές απαντήσεις και σωστά αιτήματα για τα επίκαιρα, φλέγοντα ζητήματα των πολέμων και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, των απειλών για τα κυριαρχικά δικαιώματα, της πάλης για εθνική ανεξαρτησία, της αλληλεγγύης στα θύματα της ιμπεριαλιστικής επίθεσης.
Πρέπει να αντιμετωπίσει τον πόλεμο στην Ουκρανία ως προϊόν των επεμβάσεων του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, των ευρωπαϊκών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και του ρώσικου ιμπεριαλισμού και να κινητοποιηθεί ενάντιά τους, θέτοντας ως στόχο να φύγουν όλες οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις από την Ουκρανία, να ανατραπεί η ουκρανική κυβέρνηση-μαριονέτα των ιμπεριαλιστών της Δύσης, να τσακιστούν οι φασιστικές δυνάμεις στην Ουκρανία και να στηριχθεί η πάλη του ουκρανικού λαού για την εθνική ανεξαρτησία, την εδαφική κυριαρχία και ακεραιότητα της χώρας του.
Πρέπει να σταθεί στο πλευρό του αδούλωτου Παλαιστινιακού λαού στον ανειρήνευτο αγώνα του ενάντια στους σιωνιστές κατακτητές για να σταματήσει η γενοκτονία του και για να αποκτήσει πατρίδα και ελευθερία.
Πρέπει να καταγγείλει τις εξελίξεις στη Συρία ως αποτέλεσμα μιας πολύχρονης ιμπεριαλιστικής επέμβασης και των επεκτατικών βλέψεων του Ισραήλ και της Τουρκίας που βυθίζει το συριακό λαό και ευρύτερα τη Μέση Ανατολή σε μια νέα καταστροφική δίνη.
Πρέπει να ενισχύσει τη συμπαράσταση στα μεγάλα θύματα των ιμπεριαλιστικών πολέμων και επεμβάσεων, να δυναμώσει την αλληλεγγύη του στους πρόσφυγες και τους μετανάστες.
Το αντιπολεμικό-αντιιμπεριαλιστικό κίνημα της χώρας μας πρέπει να δυναμώσει την πάλη του ενάντια στην εμπλοκή της Ελλάδας στον πόλεμο στην Ουκρανία, ενάντια στα αμερικανοΝΑΤΟϊκά επιθετικά σχέδια στη Μέση Ανατολή και τη στήριξη της κυβέρνησης ΝΔ στη σιωνιστική κτηνωδία.
Πρέπει να παλέψει για τη δίκαιη επίλυση των ελληνοτουρκικών προβλημάτων και του Κυπριακού, για κοινό αγώνα των λαών Ελλάδας, Κύπρου και Τουρκίας ενάντια στις παρεμβάσεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, ενάντια στις πολιτικές της εθνικής υποτέλειας και του εθνικισμού, καταδικάζοντας κάθε παραβίαση, κάθε απειλή σε βάρος κυριαρχικών δικαιωμάτων, κάθε αλλαγή συνόρων. Να υπερασπίσει την εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας σε περίπτωση επίθεσης από την Τουρκία και να αντιταχθεί σε κάθε τυχοδιωκτική επίθεση που μπορεί να εκδηλωθεί από την Ελλάδα ενάντια στην Τουρκία. Να υποστηρίξει την αποχώρηση όλων των κατοχικών στρατευμάτων και των ξένων βάσεων από την Κύπρο. Να παλέψει για την αποτροπή κάθε διχοτομικής λύσης, για μια Κύπρο ενιαία και ανεξάρτητη.
Ο αγώνας του αντιπολεμικού-αντιιμπεριαλιστικού κινήματος της χώρας μας πρέπει να έχει στη σημαία του τα αιτήματα για την έξοδο της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, για το διώξιμο των αμερικάνικων βάσεων. Είναι συνυφασμένος με την πάλη για εθνική ανεξαρτησία. Γιατί στη χώρα μας δεν μπορεί να μιλάμε για πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο, χωρίς να θέτουμε και να παλεύουμε ενάντια στην πολιτική της εξάρτησης και της υποτέλειας.
