Ενάντια στους άδικους πολέμους, την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα και κάθε είδους αντίδραση, να οδηγήσουμε την πάλη για την επανάσταση και τον κομμουνισμό στην νίκη!

Οι λαοί σε κάθε γωνιά του πλανήτη, συνεχίζουν να ζουν στη δίνη της εκμετάλλευσης, της πείνας και της σφαγής. Το καπιταλιστικό – ιμπεριαλιστικό σύστημα δεν υπόσχεται τίποτα άλλο παρά μόνο σκληρότερες συνθήκες ζωής, αβέβαιο μέλλον και ακόμη περισσότερα δάκρυα και αίμα. Το βάθεμα των αντιθέσεων ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές και η επιτάχυνση της σύγκρουσης που δημιουργούν, φέρνει στους λαούς περισσότερα βάρη και βάρβαρες συνθήκες εκμετάλλευσης και την επαναφορά ατελείωτων περιφερειακών πολέμων.

Οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και οι συγκρούσεις είναι στη φύση αυτού του συστήματος. Η ουσία αυτού του ανταγωνισμού βασίζεται στην ηγεμονία των αγορών, στη λεηλασία των παγκόσμιων πόρων και στο ποιος θα πραγματοποιήσει τη βαρύτερη εκμετάλλευση των λαών παγκόσμια. Επομένως, όσο υπάρχει ιμπεριαλισμός, ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός και οι σοβαρές συνέπειές του στον κόσμο θα συνεχίσουν να υπάρχουν.

Οι συνέπειες του ιμπεριαλισμού σε ολόκληρη την ιστορία του άφησαν βάρβαρες σφαγές ενάντια στην ανθρωπότητα. Ο ανταγωνισμός και οι καταστροφές που προκαλεί παγκόσμια είναι στην φύση του. Ακόμη και όταν φαίνεται ότι υπάρχει μια βραχυπρόθεσμη χαλάρωση σε περιόδους που επανασχεδιάζονται οι παγκόσμιες αγορές, οι ιμπεριαλιστές σ’ αυτό το διάστημα προετοιμάζουν τις υποδομές και οργανώνουν τον αγώνα για την νέα μοιρασιά και ηγεμονία του κόσμου.

Σήμερα, βλέπουμε ότι ο αγώνας για την ηγεμονία γίνεται όλο και πιο σκληρός. Ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της πανδημίας και μετά, βλέπουμε ότι ο ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός οξύνεται, και επιχειρείται να μεταφερθεί στο στάδιο της προετοιμασίας περιφερειακών πολέμων.

Η συμμαχία των δυτικών ιμπεριαλιστών με επικεφαλής τις ΗΠΑ συνεχίζει την πολεμοκάπηλη και επεκτατική πολιτική του ΝΑΤΟ και προσπαθεί να περικυκλώσει τους ανταγωνιστές, τον ρώσικο ιμπεριαλισμό και τον κινεζικό σοσιαλιμπεριαλισμό, σε ένα τόξο που θα εκτείνεται από την Σκανδιναβία μέχρι την θάλασσα της Νότιας  Κίνας. Οι προσπάθειες ένταξης στο ΝΑΤΟ μιας σειράς χωρών όπως η Φινλανδία, η οποία εδώ και πολλά χρόνια παρουσιάζεται ως ουδέτερη, μέχρι την Ουκρανία, η οποία θα μπορούσε να θεωρηθεί η πύλη της Ρωσίας προς την Δύση, είναι αποτέλεσμα αυτών των πολιτικών. Από την άλλη πλευρά γίνονται συμφωνίες του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού με χώρες όπως η Ταϊβάν, που έχουν ιστορικές διαφωνίες με τον κινέζικο σοσιαλιμπεριαλισμό. Με στρατιωτικές συμφωνίες όπως η AUKUS γίνεται μακροπρόθεσμος σχεδιασμός για τον περιορισμό της στρατιωτικής παρουσίας της Κίνας στην περιοχή του Ινδο - Ειρηνικού, ενώ επιδιώκεται κλιμάκωση της στρατιωτικής έντασης στην περιοχή.

Το διάστημα της πανδημίας και μετά, ήταν μια περίοδος στην οποία συσσωρεύτηκαν οι κίνδυνοι της δομικής κρίσης του ιμπεριαλισμού και εκδηλώθηκαν παράλληλα με τις ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις κατά τόπους. Σήμερα καθώς η κρίση του ιμπεριαλιστικού καπιταλιστικού συστήματος φαίνεται να συνεχίζεται, οι κίνδυνοι κατά τόπους επιταχύνονται. Ο εμφανής έλεγχος του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στο δολάριο που είναι το διεθνές αποθεματικό νόμισμα, του δίνει την δυνατότητα να ασκεί νομισματικές πολιτικές που θα του επιτρέπουν αξιοποιήσει το πλεονέκτημα στον διεθνή ανταγωνισμό. Με πρόσχημα την καταπολέμηση του πληθωρισμού από το 2022, με την κλιμάκωση της ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης, η FED (Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ) αποφάσισε να αυξήσει τα επιτόκια. Έτσι, οι δυνατότητες διεθνούς δανεισμού και χρηματοδότησης περιορίστηκαν, τα τοπικά νομίσματα πολλών χωρών υποτιμήθηκαν, οι κρίσεις χρέους πυροδοτήθηκαν σε αυτές τις χώρες, καθώς αφενός ο δανεισμός αυξήθηκε και αφετέρου μείωσε τις δυνατότητες δανεισμού. Με τα υψηλά επιτόκια μειώθηκαν οι κινήσεις κεφαλαίων, με αποτέλεσμα η παγκόσμια οικονομία να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο ύφεσης και συρρίκνωσης.

Ο ρωσικός ιμπεριαλισμός, ο οποίος καθόρισε τη θέση του στην ιμπεριαλιστική σύγκρουση με την εισβολή στην Ουκρανία ως απάντηση στον επεκτατισμό του ΝΑΤΟ και τις πολεμοκάπηλες πολιτικές, πυροδότησε ενεργειακές κρίσεις που θα επηρεάσουν ιδιαίτερα τις ευρωπαϊκές χώρες και επισιτιστικές κρίσεις που οι επιπτώσεις τους θα γίνουν έντονα αισθητές στις αφρικανικές χώρες.

Με την αύξηση των στρατιωτικών δραστηριοτήτων στην περιοχή Ασίας-Ειρηνικού, η Κίνα συνέχισε τις περικοπές εφοδιασμού που ξεκίνησαν κατά τη διάρκεια της πανδημίας και δημιουργήθηκαν ρήξεις στην αλυσίδα εφοδιασμού και μια ευρεία κρίση. Αν και αυτές οι κρίσεις δεν έχουν φτάσει ακόμη στο αποκορύφωμά τους, η πόρτα σε νέες κρίσεις έχει ανοίξει. Η συρρίκνωση της νομισματικής πολιτικής που ακολούθησε η FED συσσώρευσε κινδύνους στον χρηματοπιστωτικό τομέα και μειώθηκαν οι επενδύσεις σε τομείς όπως η τεχνολογία και τα κρυπτονομίσματα, οι οποίοι θεωρούνται ριψοκίνδυνοι επενδυτικοί τομείς.

Οι επενδυτές συγκέντρωσαν τις επενδύσεις τους σε ασφαλή λιμάνια όπως ο χρυσός και ορισμένες τράπεζες που συμμετείχαν σε επενδύσεις στον τομέα της τεχνολογίας και χορήγησαν δάνεια, έφτασαν στο σημείο της χρεοκοπίας, ενώ άλλες υπέστησαν μεγάλες απώλειες. Έτσι, προέκυψε ο κίνδυνος μιας μεγάλης κλίμακας οικονομικής κρίσης, που αφορούσε κυρίως τις ΗΠΑ, την Βρετανία και τις ευρωπαϊκές χώρες. Οι συσσωρευμένοι κίνδυνοι κρίσης οδήγησαν σε μια διαδικασία κατά την οποία η FED σταμάτησε να αυξάνει τα επιτόκια προκειμένου να μειώσει αυτούς τους κινδύνους και σηματοδότησε ακόμη και την επιστροφή στην ευρεία νομισματική πολιτική.

Επιπλέον, ο κινέζικος σοσιαλιμπεριαλισμός, από τους μεγαλύτερους παραγωγούς αγαθών στον κόσμο, με την πολιτική του «Zero Covid», πραγματοποίησε περικοπές εφοδιασμού που είχαν σοβαρές επιπτώσεις. Η Κίνα, η οποία αποτελεί το σημαντικότερο μέρος του παγκόσμιου θαλάσσιου εμπορίου, περιόρισε σημαντικούς τομείς της εφοδιαστικής αλυσίδας, όπως η παραγωγή εμπορευματοκιβωτίων, δημιουργώντας έτσι μια ευρεία κρίση σε τομείς όπως η παραγωγή αγαθών και η διακίνηση. Ο κινεζικός σοσιαλιμπεριαλισμός, ο οποίος  βασίζει την οικονομική του πολιτική στη συνεχή ανάπτυξη και διατηρεί το ισοζύγιο της εγχώριας ιδιωτικής κατανάλωσης και των εξαγωγών, συνεχίζοντας αυτή την πολιτική σταθερά για σχεδόν 40 χρόνια, έχει χάσει την υψηλή αναπτυξιακή δυναμική του λόγω των επιπτώσεων της πανδημίας και των ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων.

Ενώ η περίοδος μετά την πανδημία έδειξε ότι δεν ήταν πλέον δυνατό να επιτευχθεί ξανά υψηλή δυναμική ανάπτυξης, προέκυψαν σοβαρές κρίσεις στην εγχώρια κατανάλωση, ιδίως στον τομέα των ακινήτων, με αποτέλεσμα η μείωση των εξαγωγών να μην μπορεί να εξισορροπηθεί με την εγχώρια κατανάλωση. Αυτή η κατάσταση δεν βιώνεται μόνο στην Κίνα. Αυτή η εικόνα είναι σημαντική όσον αφορά την κατανόηση της έκτασης της οικονομικής ύφεσης και των κινδύνων σε όλο τον κόσμο.

Ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ που επηρεάζει αρνητικά τις οικονομικές προοπτικές των ανταγωνιστών ιμπεριαλιστών και μειώνει την επιρροή τους στο παγκόσμιο εμπόριο, από την άλλη διασφαλίζει ότι οι εξαρτημένες χώρες ευθυγραμμίζονται σύμφωνα με τις δικές τους πολιτικές. Ταυτόχρονα, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός που κλιμακώνει αυτή την ένταση, αναγκάζει όχι μόνο τις ημι-φεουδαρχικές, ημι-αποικιακές χώρες που εξαρτώνται από αυτόν, αλλά και άλλους δυτικούς ιμπεριαλιστές που συμμαχούν με αυτόν, να αναλάβουν πιο ενεργό ρόλο στην ιμπεριαλιστική σύγκρουση. Έτσι, μετατρέπει τα εξαρτημένα κράτη σε προκεχωρημένα φυλάκια, ενισχύει τον ιμπεριαλιστικό αποκλεισμό και διευρύνει τις συμμαχίες του.

Καθώς οι ευκαιρίες δανεισμού και χρηματοδότησης μειώνονται, οι εξαρτημένες χώρες των οποίων οι οικονομίες βασίζονται στις ξένες επενδύσεις, ανταγωνίζονται μεταξύ τους για να παραδώσουν περισσότερους δικούς τους πόρους στον ιμπεριαλισμό και προσπαθούν να υπερασπιστούν τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα με μεγαλύτερη αφοσίωση. Ο οικονομικός πόλεμος λοιπόν δεν αφορά μόνο την αποδυνάμωση των ανταγωνιστών ιμπεριαλιστών, αλλά και το βάθεμα της εξάρτησης των εξαρτημένων χωρών αποδυναμώνοντας τες και προετοιμάζοντας τες για λεηλασία.

Ενώ οι κίνδυνοι σοβαρών κρίσεων εξακολουθούν να συσσωρεύονται, η κατάσταση αυτή δείχνει ότι η ακρίβεια, ο πληθωρισμός, η μείωση της αγοραστικής δύναμης, η ανεργία, οι χειρότερες συνθήκες διαβίωσης και τα μεγαλύτερα βάρη για τους λαούς συσσωρεύονται παγκοσμίως. Ταυτόχρονα σε οποιονδήποτε τομέα και αν συμβεί μια καταστροφή, ανοίγει τον δρόμο σε ένα φαινόμενο ντόμινο σε όλους τους τομείς επειδή η παγκόσμια οικονομία είναι αλληλένδετη. Προκειμένου να μειωθεί η επίδραση του φαινομένου ντόμινο, οι ιμπεριαλιστές διεξάγουν οικονομικό πόλεμο μεταξύ τους και προσπαθούν να εφαρμόσουν αμοιβαίες κυρώσεις και εμπάργκο στο όνομα του οικονομικού διαχωρισμού.

Σε απάντηση στις προσπάθειες των ιμπεριαλιστών των ΗΠΑ και της ΕΕ υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, υπάρχουν προσπάθειες από τους Ρώσους και Κινέζους ιμπεριαλιστές να εμπορεύονται με τοπικά νομίσματα, αλλά αυτές οι προσπάθειες απέχουν πολύ από τη δημιουργία ενός οικονομικού διαχωρισμού. Ωστόσο, οι προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση συνεχίζονται. Οι οικονομικές προοπτικές σε παγκόσμια κλίμακα εξακολουθούν να είναι αρνητικές παράλληλα με την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Κάθε βήμα και ανταγωνιστική κίνηση που θα κάνουν οι ιμπεριαλιστές σε αυτόν τον τομέα βρίσκεται σε ένα σημείο που τροφοδοτεί τους κινδύνους σοβαρότερων κρίσεων. Επιπλέον, το στάδιο που έφτασε η ιμπεριαλιστική σύγκρουση καθιστά αναγκαία, παρά τους κινδύνους, τη λήψη μέτρων για την όξυνση των αντιθέσεων.

Σε ένα περιβάλλον έντασης και σε μια διαδικασία όξυνσης των αντιθέσεων, οι πολιτικές διαχείρισης των κυρίαρχων τάξεων οικοδομούνται ανάλογα. Τα τελευταία χρόνια, έχει φανεί ότι οι μερίδες μέσα στο σύστημα, οι οποίες έχουν εκφράσει τα πιο λαϊκιστικά αντιδραστικά συνθήματα και έχουν δημιουργήσει τα πιο σοβινιστικά προγράμματα σε όλο τον κόσμο, έχουν έρθει στην εξουσία ή έχουν επιρροή μέσα στο λαό. Σχεδόν σε κάθε χώρα, οι άνεμοι της «άκρας δεξιάς» πνέουν και οι κυβερνήσεις σχηματίζονται σε συνεργασία και υπό την ηγεσία των πιο αντιδραστικών μερίδων. Ο κύριος λόγος για αυτό είναι η ένταση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι σοβαρές κρίσεις που προκαλούνται από τις βαθύτερες αντιθέσεις. Με στόχο της ένταση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης του λαού συγκροτεί και εγκαθιδρύει κυβερνήσεις που μπορούν να εφαρμόσουν αντιδραστικές πολιτικές.

Ταυτόχρονα, το σύστημα, το οποίο χρειάζεται τα μέσα καταστολής για να καταστείλει βίαια την αναπτυσσόμενη οργή του λαού και να εμποδίσει την ανάπτυξη της οργανωμένης πάλης του, βλέπει αυτήν την διαμόρφωση ως αναγκαιότητα για τον εαυτό του. Παραδείγματα αυτού του κατευθυνόμενου μετασχηματισμού μπορούν να παρατηρηθούν στην Ευρώπη. Σχεδόν σε κάθε χώρα, οι εξουσίες της αστυνομίας αυξάνονται στο όνομα της ασφάλειας, δημιουργούνται περιοριστικοί νόμοι ενάντια στα μαζικά κινήματα και εφαρμόζονται καταστροφικές πολιτικές ενάντια στις δράσεις και τις απεργίες της εργατικής τάξης.

Προσπαθούν να πάρουν πίσω τα δικαιώματα που κατακτήθηκαν μέσα από δεκαετίες αγώνων και οι συνθήκες εργασίας των εργαζομένων και των εργατών επιδεινώνονται. Προκειμένου να επισκιαστεί αυτή η κατάσταση και να αφαιρεθεί από την ατζέντα, πυροδοτείται ο σοβινισμός και προσπαθούν να διαδοθούν εχθρικές στάσεις απέναντι στους μετανάστες. Έτσι, εξασφαλίζεται ο διαχωρισμός μεταναστών και προσφύγων από την πάλη των ντόπιων εργαζομένων, αποτρέπεται η ανάπτυξη του κοινού αγώνα των μεταναστών και των ντόπιων εργαζομένων και ο λαός εμπλέκεται σε σοβινιστικές πολιτικές.

Ο λαός απομακρύνεται από τα πραγματικά του συμφέροντα και στερείται τους αγώνες του για αυτά Το ιμπεριαλιστικό-καπιταλιστικό σύστημα, που είναι η πραγματική πηγή των προβλημάτων, παραπλανά τους λαούς και τους  στρέφει ενάντια στους μετανάστες και τους ανθρώπους διαφορετικών ταυτοτήτων. Με αυτόν τον τρόπο, προσπαθεί να μετατρέψει τους πάντες σε εχθρούς με όλους τους άλλους και να διατηρήσει την ύπαρξη του ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού συστήματος, που είναι ο μόνος και πραγματικός εχθρός του λαού.

Ενώ η καταστροφή που προκαλείται από τις ιμπεριαλιστικές διαμάχες συνεχίζεται στη Μέση Ανατολή, οι επιθέσεις συνεχίζονται με την άδεια και την κατεύθυνση των ιμπεριαλιστών, ιδιαίτερα ενάντια στην έντονη και εμπνευσμένη αντίσταση των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων όπως η Παλαιστίνη. Το σιωνιστικό Ισραήλ, το οποίο κατέχει την κύρια θέση στην προστασία των συμφερόντων του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην περιοχή, συνεχίζει τις πολιτικές κατοχής και σφαγής για την ανάπτυξη αυτών των συμφερόντων. Η σύγκρουση με το Ιράν, μια άλλη περιφερειακή αντιδραστική δύναμη, φτάνει σε στρατιωτικές διαστάσεις κατά τόπους και πραγματοποιούνται αμοιβαίες πυραυλικές επιθέσεις.

Στο πεδίο της Συρίας, οι ισορροπίες άλλαξαν σε σύντομο χρονικό διάστημα, η ύπαρξη του ρωσικού ιμπεριαλισμού στην περιοχή είναι υπό αμφισβήτηση και για το Ιράν παρατηρήθηκε μια μεγαλύτερη υποχώρηση. Αν και φαίνεται ότι έχει ξεκινήσει μια νέα διαδικασία και ένας νέος σχεδιασμός, είναι απαραίτητο να δούμε ότι το κύριο πράγμα είναι ότι οι αντιθέσεις πήγαν ένα βήμα μπροστά και οξύνθηκαν. Αυτό το βήμα χρησιμεύει ιδιαίτερα στην περικύκλωση του Ιράν σε μεγαλύτερη κλίμακα στην περιοχή αλλά και στον αφοπλισμό των ενόπλων ομάδων αντίστασης στην περιοχή κατά κάποιο τρόπο.

Βλέπουμε τα πιο ξεκάθαρα παραδείγματα αυτού, στους αγώνες του κουρδικού έθνους στο Τουρκικό Κουρδιστάν ενάντια κύρια στην Τουρκία και στα άλλα αντιδραστικά κράτη, στην Παλαιστίνη ενάντια στο Σιωνιστικό Ισραήλ, τη Συρία, το Ιράν, το Ιράκ και στη συνεχιζόμενη αντίσταση ενάντια στις απειλές και τις απόπειρες εισβολής του Ισραήλ στον Λίβανο. Οι ιμπεριαλιστές προσπαθούν να τερματίσουν ή να περιορίσουν αυτές τις αντιστάσεις και να τις αφοπλίσουν. Ωστόσο, από την άλλη πλευρά, η ιστορική και εμπνευσμένη αντίσταση συνεχίζεται, ειδικά στην Παλαιστίνη, η οποία αποτελεί επίκεντρο αντίστασης ενάντια στις πολιτικές κατοχής. Τα κράτη που υπηρετούν τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών εξαρτώνται ακόμη περισσότερο από τους ιμπεριαλιστές, που τα εμπλέκουν όλο και περισσότερο στις συγκρούσεις για τις αγορές στην περιοχή.

Η Τουρκία και η Ελλάδα είναι τα σημαντικότερα παραδείγματα αυτής της διαδικασίας. Τα δύο αντιδραστικά κράτη εντείνουν την καταπίεση και την εκμετάλλευση του ίδιου του λαού τους για να λεηλατήσουν οι ιμπεριαλιστές τις πηγές τους κάτω από ευνοϊκότερες συνθήκες, και ανταγωνίζονται μεταξύ τους για τα μερίδια - ψίχουλα που θα πάρουν από τους ιμπεριαλιστές δυνάστες τους. Το 2020 ήταν μια από τις περιόδους που κορυφώθηκε αυτός ο ανταγωνισμός, αλλά η διαδικασία άρχισε να εκτονώνεται για λίγο με την καθοδήγηση των ιμπεριαλιστών. 

Μετά την εισβολή του ρωσικού ιμπεριαλισμού στην Ουκρανία, φάνηκε ότι ο ανταγωνισμός μεταξύ των δύο αντιδραστικών κρατών θα προχωρούσε πιο ομαλά για λίγο, για να μπορέσουν να αναλάβουν σημαντικούς ρόλους για τους δυτικούς ιμπεριαλιστές στη Μαύρη Θάλασσα, το Αιγαίο και τη Μεσόγειο. Και τα δύο αντιδραστικά κράτη γεμίζουν τη γη τους με τις στρατιωτικές βάσεις των ιμπεριαλιστών, ιδιαίτερα των ΗΠΑ, και προσπαθούν να παίξουν ρόλο ως προκεχωρημένο φυλάκιο του ιμπεριαλισμού στην περιοχή. Με αυτόν τον τρόπο, προσπαθεί να κάνει εχθρούς τους λαούς των δυο χωρών μεταξύ τους, τροφοδοτεί το σοβινισμό και τους αναγκάζει να ακολουθήσουν αντιδραστικές πολιτικές.

Εδώ πρώτα απ ' όλα, είναι απαραίτητο να επιστήσουμε την προσοχή στις αντιθέσεις μέσα από τις οποίες προχωρά η κοινωνική ζωή και μέσα από ποια δυναμική πρέπει να προχωρήσει η ταξική πάλη. Στην βάση της τρέχουσας κατάστασης στον κόσμο και την μεγέθυνση των αντιθέσεων, πρέπει να δούμε ότι η βασική αντίθεση είναι μεταξύ της αστικής τάξης και του προλεταριάτου.  Αυτή είναι η αντίθεση είναι που θα συνεχιστεί από την αρχή μέχρι το τέλος της επαναστατικής διαδικασίας και που θα καθορίσει σαν βάση όλες τις άλλες αντιθέσεις. Οι κύριες αντιθέσεις που προκαλούνται από αυτή τη βασική αντίθεση και η  αντίθεση που ξεχωρίζει ανάμεσα σε αυτές είναι ο πρώτος στόχος της επανάστασής μας και η αντίθεση πάνω στην οποία θα αναπτυχθεί. Σήμερα, βλέπουμε ότι υπάρχουν μεγάλες αντιθέσεις ως δομικό στοιχείο του ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού συστήματος σε παγκόσμια κλίμακα. Αν και οι αντιπαραθέσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστών εξελίσσονται  και κλιμακώνονται, ο κύριος στόχος των ιμπεριαλιστών σήμερα είναι να θέσουν τους λαούς του κόσμου κάτω από βαρύτερη εκμετάλλευση, λεηλασία και καταπίεση. Η τρέχουσα πολιτική του ιμπεριαλισμού συνεχίζει να βαθαίνει την εξάρτηση  στις εξαρτημένες χώρες, για να κάνει ευνοϊκότερους τους όρους για την ιμπεριαλιστική λεηλασία, εξαθλιώνοντας ακόμη περισσότερο τους φτωχούς λαούς και πραγματοποιώντας περισσότερες σφαγές μέσω περιφερειακών-τοπικών πολέμων για να συνεχιστεί ο ανταγωνισμός για τις αγορές. Οι παγκόσμιοι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι, από την άλλη πλευρά, όπως επεσήμανε ο σύντροφος Στάλιν, φέρνουν μαζί τους μια διαδικασία στην οποία όλες αυτές οι αντιθέσεις μπαίνουν στην ίδια ζυγαριά. Ωστόσο, δεν είμαστε ακόμα σε μια τέτοια διαδικασία.

Ο κόσμος διέρχεται μια περίοδο κατά την οποία επιβάλλονται πιο δύσκολες συνθήκες διαβίωσης στους λαούς και γίνονται βήματα μεγαλύτερης καταπίεσής τους τους. Το μέλλον γίνεται πιο αβέβαιο και απειλείται κάτω από τη σκιά του ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού συστήματος. Η εντεινόμενη σύγκρουση για τις αγορές συσσωρεύει πλέον κινδύνους πολέμου και σφαγής σε περισσότερες περιοχές. Είναι επίσης γεγονός ότι οι ιμπεριαλιστές είναι πιο κοντά σε έναν παγκόσμιο πόλμο από όσο χθες. Υπάρχει επίσης ανησυχία προς αυτή την κατεύθυνση μεταξύ της παγκόσμιας κοινής γνώμης, αλλά φαίνεται ότι δεν έχουν ακόμη επιτευχθεί οι όροι για έναν παγκόσμιο πόλεμο. Αυτή τη περίοδο, οι ιμπεριαλιστές προσπαθούν και προετοιμάζουν τα βήματα που θα ανοίξουν το δρόμο σε περιφερειακούς πολέμους, προσπαθούν όμως να το κάνουν με σχολαστικότητα που δεν θα επιτρέψει μια ευρεία σύγκρουση.

Οι επεκτατικές και προκλητικές πολεμικές κινήσεις του ΝΑΤΟ εξαπλώνονται με την πάροδο του χρόνου, και οι αντίπαλες δυνάμεις συνεχίζουν τις κινήσεις τους τοπικά αποτρέποντας κατά κάποιο τρόπο πόλεμο μεγάλης κλίμακας. Ωστόσο, η συνεχιζόμενη εισβολή στην Ουκρανία, η στρατιωτική πολιορκία και η ένταση που προσπαθεί να δημιουργηθεί μέσω των σκανδιναβικών χωρών, η ένταση στα Βαλκάνια, η προετοιμασία ενός περιφερειακού πολέμου στη Μέση Ανατολή, η συνεχιζόμενη πρόκληση γύρω από την Ταϊβάν ενδέχεται να οδηγήσουν σε άλλες φάσεις την αντιπαράθεση. Αυτές είναι εξελίξεις θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα σκαλοπάτι για έναν ιμπεριαλιστικό παγκόσμιο πόλεμο και να φέρουν τον κόσμο ένα βήμα πιο κοντά σε αυτή την καταστροφή. Ωστόσο, είναι πρόωρο να καθοριστεί ότι βρισκόμαστε ήδη σε μια τέτοια διαδικασία.

 Για τους λόγους αυτούς, η κυρίαρχη τάση στον κόσμο εξακολουθεί να είναι η τάση της επανάστασης. Βέβαια, οι αντιθέσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστών οξύνονται και μεγεθύνονται. Ωστόσο, αυτή η ένταση δεν βρίσκεται ακόμη σε ένα στάδιο που θα οδηγήσει σε έναν παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Βρισκόμαστε σε μια διαδικασία στην οποία οι ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, που αρχίζουν να γίνονται εμφανείς σήμερα, ετοιμάζονται ακόμη για να μεταφέρουν την σύγκρουση για τις αγορές σε περιφερειακούς πολέμους και οι αμοιβαίες οικονομικές και πολιτικές σχέσεις δεν μπορούν να διαχωριστούν εντελώς, δηλαδή είναι πολύ νωρίς ακόμη για να αξιολογηθεί ένας πόλεμος. Ειδικότερα, φαίνεται ότι η σύγκρουση έχει μεταφερθεί στην πόρτα του ρωσικού ιμπεριαλισμού, και με τον ίδιο τρόπο, υπάρχουν προσπάθειες να διεξαχθεί ένας πιο μεγάλης κλίμακας οικονομικός πόλεμος ενάντια στον κινεζικό σοσιαλιμπεριαλισμό και να παρασυρθεί σε μια μεγάλης κλίμακας σύγκρουση. Ωστόσο, φαίνεται ότι ο κύριος προσανατολισμός είναι να μετακινηθούν οι κατακερματισμένες και απομονωμένες συγκρούσεις για τις αγορές στο στάδιο των περιφερειακών πολέμων. Σ’ αυτό το πλαίσιο, υπάρχουν ήδη εν εξελίξει πρωτοβουλίες σε περιοχές όπως η Μέση Ανατολή, η Ανατολική Ευρώπη, τα Βαλκάνια και ο Καύκασος, και είναι πιθανό ότι θα κλιμακωθούν περαιτέρω. Όλα αυτά θα οδηγήσουν σε μια πιο ριψοκίνδυνη εφαρμογή ληστρικών πολιτικών του ιμπεριαλισμού. Από αυτή την άποψη, είναι δυνατόν να δούμε την οργή των λαών απέναντι στον ιμπεριαλισμό να μεγαλώνει και η αντίθεση μεταξύ του ιμπεριαλισμού και των λαών του κόσμου να βαθαίνει. Για αυτό, υπάρχουν σοβαρές δυνατότητες για την ανάπτυξη του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα. Ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας είναι ένας σημαντικός τομέας για την τροφοδότηση της πάλης για την επανάσταση και τον κομμουνισμό, για να ταρακουνήσει και να καταστρέψει τον ιμπεριαλισμό. Από αυτή την άποψη, η υποστήριξη των εθνικών κινημάτων που θα πλήξουν τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα είναι σε θέση να συμβάλλει στην ανάπτυξη αντιιμπεριαλιστικού αγώνα.

Με αυτά τα δεδομένα, πρέπει να δούμε ποιοι κίνδυνοι υπάρχουν αν λανθασμένα πιστεύουμε ότι η κύρια τάση παγκοσμίως είναι ο πόλεμος. Πρώτον, αυτή η κατάσταση δείχνει τις λανθασμένες πολιτικές μας αναγνώσεις και το πρόβλημα της μεθόδου. Το πρόβλημα της μεθόδου είναι ευρύ, πρέπει να σταθμιστεί και να εκτεθεί το ιδεολογικοπολιτικό υπόβαθρο. Δεύτερον, ο προσδιορισμός της πολεμικής τάσης, που δεν υπάρχει σήμερα, εμποδίζει τα κομμουνιστικά κόμματα να διαμορφωθούν σύμφωνα με τις συγκεκριμένες συνθήκες και τα αναγκάζει να πάρουν μορφή που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, συμπεριλαμβανομένης της δομής του κόμματος, του στρατηγικού και τακτικού προσανατολισμού και των πολιτικών συμμαχίας στο σύνολό του. Τρίτον, αυτή η κατάσταση φέρνει μαζί της μια ισχυρή απειλή οπορτουνισμού. Διότι μόλις προσδιοριστεί η πολεμική τάση, το Κομμουνιστικό Κόμμα καθορίζει ολόκληρη τη δομή του σύμφωνα με αυτή την κατάσταση, οι συμμαχίες και τα καθήκοντά του αλλάζουν. Σε περιόδους που  ξεσπούν συγκρούσεις μεταξύ ιμπεριαλιστών και επιχειρείται πόλεμος, διατάσσει την πολιτική του για να αποτρέψει αυτήν την κατάσταση. Όσο αφορά στην πολιτική συμμαχιών, οι τάξεις με τις οποίες το Κομμουνιστικό Κόμμα θα σχηματίσει συμμαχίες διαφοροποιούνται και διευρύνονται.  Αυτό, με τη σειρά του, απομακρύνει από τα καθήκοντα της επανάστασης, καθώς δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα του κόσμου, που δεν βρίσκεται ακόμη σε τέτοιο στάδιο, και εδώ ριζώνει ο οπορτουνισμός. Ένα ΚΚ αποδέχεται την πραγματικότητα ότι ένας τέτοιος κίνδυνος και απειλή υπάρχει πάντα και καθορίζει τον πολιτικό του προσανατολισμό ανάλογα με τις κύριες αντιθέσεις.

Οι περίοδοι κατά τις οποίες η επαναστατική τάση είναι το κύριο δεν σχετίζονται με το στάδιο στο οποίο βρίσκεται η υποκειμενική δύναμη ενός κομμουνιστικού κόμματος. Η τάση της επανάστασης σχετίζεται με τις κύριες αντιθέσεις και την κυρίαρχη αντίθεση μεταξύ αυτών των αντιθέσεων. Αν και ο ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός βαθαίνει σήμερα, φαίνεται ότι δεν βρισκόμαστε σε μια περίοδο που ένας παγκόσμιος ιμπεριαλιστικός πόλεμος έχει ξεκινήσει ή θα ξεκινήσει ανά πάσα στιγμή. Ο κόσμος προχωρά προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά μια τέτοια πραγματικότητα δεν υπάρχει ακόμα. Με άλλα λόγια, οι προσδιορισμοί που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και η διαμόρφωση σύμφωνα με αυτούς, οδηγεί στην παραίτηση από τα καθήκοντα της επανάστασης, στην αναβολή των επειγόντων καθηκόντων  του αγώνα του προλεταριάτου και της εκπαίδευσης των μαζών για την επανάσταση, στην αναβολή των καθηκόντων κινητοποίησης για την επανάσταση και στην πορεία του οπορτουνισμού.

Όπως έχουμε δηλώσει, η αντίληψή μας αυτή δεν απορρίπτει αυτή τη φάση, στην οποία ο ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός είναι αρκετά σοβαρός, αλλά συμπεριλαμβάνει και την άποψη ότι δεν είναι σωστό ότι στο στάδιο που βρισκόμαστε υπάρχει πολεμική τάση. Αν και τα παγκόσμια κομμουνιστικά κινήματα βρίσκονται σε μια σοβαρή ήττα και έχουν μια αδύναμη υποκειμενική δύναμη, είμαστε ακόμα στη διαδικασία όπου το επαναστατικό ρεύμα είναι η κύρια τάση, δεδομένης της κατεύθυνσης που ακολουθούν οι τρέχουσες αντιθέσεις. Παρ ' όλα αυτά, είναι επίσης σαφές ότι η είσοδος των ιμπεριαλιστών σε μια τέτοια διαδικασία είναι προάγγελος μεγάλης καταστροφής για τον κόσμο.

Είναι διεθνιστικό καθήκον μας να ενισχύσουμε τα υπάρχοντα κομμουνιστικά κόμματα σε αυτή τη διαδικασία, να υποστηρίξουμε την ανάπτυξη των κομμουνιστικών και επαναστατικών κομμάτων σε όλο τον κόσμο και να αναπτύξουμε τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα με αυτόν τον τρόπο. Ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας πρέπει επίσης να υποστηρίξει κινήματα που θα συντρίψουν τον ιμπεριαλισμό, θα τον καθυστερήσουν και θα τροφοδοτήσουν την επανάσταση με αυτόν τον τρόπο. Ειδικότερα, τα εθνικά κινήματα πρέπει να θεωρηθούν ως κινήματα που σπάνε την αλυσίδα της εξάρτησης από τον ιμπεριαλισμό, στέκονται ενάντια στην ιμπεριαλιστική λεηλασία και πλήττουν τα συμφέροντά του. Ωστόσο, η δημιουργία ενός εχθρικού φαινομένου, η προβολή ενός τμήματος των ιμπεριαλιστών και η ανακήρυξή τους ως "κύριου εχθρού" φάνηκε τα τελευταία χρόνια ότι είναι προβληματική και δεν υπηρετεί την επανάσταση και είναι εμφανής στο θέμα της υποστήριξης των εθνικών κινημάτων. Αν και ο προσδιορισμός σε αυτή τη κατεύθυνση τακτικά είναι εφαρμόσιμος, ειδικά σε καταστάσεις όπου υπάρχει πολεμικό ρεύμα, οι αντιλήψεις που κάνουν αυτόν τον προσδιορισμό σήμερα στερούνται μιας συνεπούς αντιιμπεριαλιστικής γραμμής. Βέβαια, υπάρχει μια ανισόμετρη ανάπτυξη μεταξύ των ιμπεριαλιστών, και είναι πιθανό σε ορισμένες περιπτώσεις κάποιες ιμπεριαλιστικές χώρες ή συμμαχίες να γίνουν κυρίαρχες. Για σήμερα, η θέση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού υπερτερεί αυτής των άλλων ιμπεριαλιστών, αλλά αυτή η κατάσταση δεν αρκεί για να "συγχωρεί τις αμαρτίες" άλλων ιμπεριαλιστών. Οι αντιθέσεις δεν έχουν μόνο μια πτυχή. Για παράδειγμα, επεκτατικές και προκλητικές πολιτικές εφαρμόζονται από το ΝΑΤΟ υπό την ηγεσία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και ο ρωσικός ιμπεριαλισμός μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτό με εισβολή και στρατιωτικές απειλές. Ακόμη και στο βαθμό που υπάρχουν αντικειμενικές διαφορές, ο ιμπεριαλισμός συνολικά είναι που κάνει μαύρο το μέλλον των λαών. Με άλλα λόγια, δεν είναι δυνατόν να χωρίσουμε τους ιμπεριαλιστές εδώ και να καθορίσουμε ποιος είναι περισσότερο ή λιγότερο επιβλαβής. Είναι αδύνατο να διαμορφωθεί μια συνεπής αντιιμπεριαλιστική γραμμή χωρίς να προσδιοριστεί η απόσταση από τέτοιες θεωρίες όπως η θεωρία των τριών κόσμων που διαστρεβλώνουν τον στόχο της επανάστασης.

Ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας και τα καθήκοντά μας

Όταν μιλάμε για συνεπή πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό, μιλάμε για το καθήκον της ανάπτυξης και της νίκης της πάλης για την εξουσία ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τους υπηρέτες και του συμμάχους του. Η νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης τόσο στις ιμπεριαλιστικές-καπιταλιστικές χώρες όσο και της Λαϊκής Δημοκρατικής Επανάστασης στις ημι-αποικιακές και ημι-φεουδαρχικές χώρες είναι το στρατηγικό καθήκον της συνεπούς αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Το ιμπεριαλιστικό-καπιταλιστικό σύστημα είναι ο κύριος υπεύθυνος για όλα τα προβλήματα που θέτει η ταξική πάλη σήμερα. Επομένως, έχουμε καθήκον ενάντια στον ιμπεριαλισμό πέρα από τους προσδιορισμούς. Αυτό είναι το ζήτημα "να αλλάξουμε τον πραγματικό κόσμο", όπως το όρισε ο Μαρξ, ο αθάνατος δάσκαλος του διεθνούς προλεταριάτου.

Το καθήκον μας είναι να δημιουργήσουμε αμυντικούς και επιθετικούς μηχανισμούς εξοπλίζοντας τις μάζες με την επιστημονική ιδεολογία του προλεταριάτου, τον Μαρξισμό-Λενινισμό-Μαοϊσμό, που ο ιμπεριαλισμός προσπαθεί με ιδεολογικές επιθέσεις να τις κάνει να υποταχτούν. Στόχος μας είναι να καταλάβουμε την εξουσία με στρατηγικές και τακτικές κινήσεις που θα οργανώσουν και θα κινητοποιήσουν το προλεταριάτο και τους καταπιεσμένους λαούς στρεφόμενοι στα κύρια σημεία του συστήματος. Ο σύντροφος Λένιν ορίζει τον ιμπεριαλισμό ως "τα μονοπώλια που γεννιούνται από τον καπιταλισμό, είναι ο καπιταλισμός που ήδη πεθαίνει και αποτελεί την αρχή της μετάβασης στον σοσιαλισμό". Πώς θα πεθάνει λοιπόν ο καπιταλισμός, πώς θα περάσει στον σοσιαλισμό. Αυθόρμητα; Η απάντησή μας παραπέμπει στην αποστολή της πρωτοπορίας και της ηγεσίας του κομμουνιστικού κινήματος

Η ανεξαρτησία, η ελευθερία και η ειρήνη δεν μπορούν να είναι δυνατές χωρίς να τεθεί τέρμα στην κυριαρχία των αντιδραστικών τάξεων, χωρίς να συντριβούν τα κράτη αυτής της αντίδρασης και να αντικατασταθούν με την εξουσία του λαού υπό την ηγεσία του προλεταριάτου. Εδώ μπαίνει το καθήκον της πρωτοπορίας και της καθοδήγησης του Κομμουνιστικού Κινήματος. Πρώτα απ' όλα, μια αναγκαιότητα της συνεπούς αντιιμπεριαλιστικής πάλης είναι η ικανότητα οργάνωσης και κινητοποίησης του προλεταριάτου, της κύριας δύναμης της επανάστασης και των συμμαχικών του τάξεων ενάντια στον ιμπεριαλισμό.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δεν μπορεί να οριστεί ως πραγματικός και συνεπής αντιιμπεριαλισμός η πάλη ενάντια στη μορφή ή το αποτέλεσμα που εμφανίζεται σε αυτό ή εκείνο το μέρος, παρόλο που έχει νόημα,  χωρίς να διεξάγουμε έναν συνολικό αγώνα ενάντια στις συνέπειες του ιμπεριαλισμού που είναι το ανώτερο στάδιο του καπιταλισμού και η αιτία που δημιουργεί άμεσα αυτά τα αποτελέσματα.

Γιατί το τονίζουμε αυτό;

Το διεθνές προλεταριάτο και οι καταπιεσμένοι λαοί του κόσμου δεν είναι μόνο παγιδευμένοι από τους ιμπεριαλιστές, αλλά ταυτόχρονα και από τα αντι ΜΛΜ ρεύματα με τις συμβιβαστικές γραμμές, με τις φιλελεύθερες θέσεις που δεν στοχεύουν στην επανάσταση, αλλά χρησιμεύουν για να θολώσουν την αυθόρμητα αναπτυσσόμενη αντιιμπεριαλιστική συνείδηση των μαζών, να τις σύρουν στον πασιφισμό και να τις αποσπάσουν από τη μαχητική-επαναστατική γραμμή.

Η εποχή μας είναι «η εποχή του ιμπεριαλισμού και των προλεταριακών επαναστάσεων». Ενώ ο ιμπεριαλισμός επιτίθεται με βάναυση βαρβαρότητα στο όνομα της εκμετάλλευσης και του κέρδους, κραυγάζει ότι «οι ιδεολογίες είναι νεκρές, ο σοσιαλισμός έχει ηττηθεί». Οπορτουνιστές και ρεβιζιονιστές συμμετέχουν σ' αυτή τη χορωδία με τη φιλολαϊκή τους εμφάνιση και αγνοούν τα βαθιά ριζωμένα προβλήματα που δημιουργεί ο ιμπεριαλισμός. Επισκιάζουν την πραγματική χειραφέτηση του λαού δίνοντας έμφαση στη λύση δευτερευόντων προβλημάτων και διαλαλούν τις προτάσσεις τους για «νέες» εκδοχές  «ειρηνικής συνύπαρξης» με τους ταξικούς μας εχθρούς.

Αυτή η προσέγγιση, που υπηρετεί την αναπαραγωγή και τη βιωσιμότητα του ιμπεριαλισμού, συμπίπτει με την ταξική ασυνέπεια του ρεβιζιονισμού και του οπορτουνισμού. Σε αυτή την περίπτωση, το καθήκον μας είναι να ανατρέψουμε την καταστροφή που δημιουργείται στη συνείδηση των μαζών. Αυτή η ιδεολογική τύφλωση, μαζί με το ιστορικό παρελθόν του οπορτουνισμού και του ρεβιζιονισμού,  εξοπλισμένη ιδιαίτερα με τις πλάνες ”της νέας παγκόσμιας τάξης και της παγκοσμιοποίησης”, εμποδίζει τον συνεπή αγώνα του λαού ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Η ιδεολογική πάλη με τις σύγχρονες ρεβιζιονιστικές, οπορτουνιστικές αντιλήψεις που οδηγούν τις μάζες στη στήριξη μιας άλλης ιμπεριαλιστικής δύναμης για να επωφεληθούν από τις αντιθέσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστών, με αναλύσεις  αντι MLM που αποσυνδέουν τον ιμπεριαλισμό από την ολότητά του,  είναι επίσης μεταξύ των καθηκόντων της συνεπούς αντιιμπεριαλιστικής πάλης.

Όταν μιλάμε για τη συνεπή αντιιμπεριαλιστική γραμμή ενάντια στην επιθετικότητα του ιμπεριαλιστικού συστήματος, δεν λέμε ότι ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας ενσωματώνεται μόνο στο κομμουνιστικό κίνημα και ότι είναι χαρακτηριστικό του προλεταριακού κινήματος. Κάτω από την ηγεμονία της μονοπωλιακής αστικής τάξης, όλες οι άλλες τάξεις καταπιέζονται σε διαφορετικό βαθμό, και ως εκ τούτου αυτές οι τάξεις έχουν επίσης συμφέροντα στην αντιιμπεριαλιστική πάλη. Οι κομμουνιστές δεν μπορούν να κάνουν τα στραβά μάτια σε αυτά τα συμφέροντα. Πρέπει να επιστήσουμε την προσοχή στο γεγονός ότι αυτό είναι ένα αντικειμενικό φαινόμενο. Δεδομένου ότι το ιμπεριαλιστικό σύστημα συνεχίζει να υπάρχει αρπάζοντας από τα χέρια τους αυτό που έχουν, η αντίθεσή τους στον ιμπεριαλισμό είναι αναπόφευκτη. Αυτή η αντίθεση γεννά έναν αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Οι τάξεις και τα στρώματα έξω από το προλεταριάτο δεν έχουν την ιδεολογία και το χαρακτήρα για μια πάλη μέχρι τέλους για να στέψουν αυτόν τον αγώνα με μια νίκη . Η προλεταριακή ιδεολογία, από την άλλη πλευρά, έχει μια προοπτική που ενσωματώνει μια συνεπή γραμμή στον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό, που θα τον καταστρέψει από τις ρίζες του και θα τον εξαλείψει από το να είναι πρόβλημα. Με αυτή τη προοπτική, είναι καθήκον του προλεταριακού κινήματος να διευρύνει το μέτωπο στον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και να μετατρέψει το ασυνεπές συνεπές. Αυτό σημαίνει επίσης την ενίσχυση του μετώπου με τους συμμάχους. Από το γυναικείο ζήτημα, το περιβαλλοντικό ζήτημα, το αίτημα για δημοκρατία, μέχρι τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία, πρέπει να συνάψουμε συμμαχίες με τις ευρύτερες ομάδες που από τη φύση τους τοποθετούνται ή έχουν λόγους να τοποθετηθούν στον αντι-ιμπεριαλιστικό αγώνα, και να εργαστούμε για να καταστήσουμε συνεπή τον ασυνεπή αντι-ιμπεριαλιστικό αγώνα, να τοποθετηθούμε, να εκπληρώσουμε το καθήκον της ηγεσίας μας.

Από αυτή την άποψη, θα ήταν σκόπιμο να τονιστεί ο αντιιμπεριαλιστικός χαρακτήρας των αγώνων εθνικής ανεξαρτησίας. Ο αποικισμός ή η ημι-αποικιοποίηση είναι η αναπόφευκτη τάση του ιμπεριαλισμού. Η περίοδος  που διανύουμε είναι μια περίοδος στην οποία αυτό έχει αποδειχθεί ή αποδεικνύεται έντονα για άλλη μια φορά.

Το Δικαίωμα στην Αυτοδιάθεση των Εθνών, όπως είναι γνωστό, περιλαμβάνει την υπεράσπιση από τους κομμουνιστές του δικαιώματος των καταπιεσμένων εθνών να ιδρύουν τα δικά τους κράτη σε όλες τις χώρες. Οι κομμουνιστές δεν υποστηρίζουν άνευ όρων την ίδρυση ενός κράτους από οποιοδήποτε καταπιεσμένο έθνος Αλλά υποστηρίζουν απολύτως το δικαίωμά τους να ιδρύσουν κράτος.

Η υπεράσπιση του δικαιώματος κάθε καταπιεσμένου έθνους να ιδρύσει το κράτος του είναι σαφές ότι βρίσκεται μέσα στα όρια της δημοκρατίας και είναι απαραίτητη για ένα δημοκρατικό κίνημα. Ο ιμπεριαλισμός παραβίασε αυτό το δικαίωμα και δεν σταμάτησε να το παραβιάζει ποτέ. Επειδή σε σημαντικό βαθμό το εθνικό κράτος απορρίπτει τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού. Ο ιμπεριαλισμός δημιουργεί εξαρτημένα έθνη και εξαρτημένα κράτη, όταν έχει την δυνατότητα να εξυπηρετήσει τα δικά του συμφέροντα σ’ αυτού του είδους τα κράτη. Αυτό δίνει στον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία έναν αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα. Συνεπώς πρέπει να δούμε τον αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα αυτού του κινήματος και να το θεωρήσουμε ως σύμμαχο, ανεξάρτητα από την ηγεσία του και τη συμβιβαστική γραμμή του, με μια προοπτική που θα διοχετεύει το "δημοκρατικό του περιεχόμενο" στον επαναστατικό αγώνα με την καθοδήγηση μας και την ηγεσία μας.

Το γεγονός ότι η αντιιμπεριαλιστική αντίληψη και οι αντιιμπεριαλιστικοί αγώνες τάξεων και τμημάτων εκτός του προλεταριάτου και η οργή και η αντίστασή τους ενάντια στον ιμπεριαλισμό είναι περιορισμένες και περιέχουν αντιφάσεις δεν αποτελούν εμπόδιο στις σχέσεις που έχουμε δημιουργήσει και θα δημιουργήσουμε μαζί τους. Εμείς έχουμε την ευθύνη σε αυτή την κατάσταση για να εκπληρώσουμε την αποστολή της ηγεσίας για να ξεπεράσουμε αυτές τις ασυνέπειες.

Είναι επίσης απαραίτητο να ληφθεί υπόψη το δημοκρατικό περιεχόμενο του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα στην εποχή μας. Οι αρχές και οι αξίες της Δημοκρατίας σε παγκόσμια κλίμακα έχουν σαπίσει ακόμη περισσότερο στα χέρια της μονοπωλιακής αστικής τάξης με την εξέλιξη του καπιταλισμού σε ιμπεριαλισμό. Όταν ο αγώνας για τη δημοκρατία συνδυάζεται με έναν αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα συνολικοποιείται. Αυτό σημαίνει ότι η προλεταριακή δημοκρατία, οι αρχές και η πολιτική της γραμμή, με τον συνεπή αντιιμπεριαλιστικό της χαρακτήρα, θα ολοκληρωθεί περισσότερο με τους καταπιεσμένους λαούς. Η σχέση μεταξύ δημοκρατίας και Επανάστασης μας προσφέρει την ευκαιρία να συνεργαστούμε με ένα πολύ ευρύ τμήμα για την επανάσταση. Η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συσχέτιση με κάθε είδους δημοκρατικά αιτήματα, ο συνδυασμός των δίκαιων αιτημάτων των μαζών με το δικαίωμα του λαού να μιλάει και να δρα, είναι ένα αναντικατάστατο καθήκον για τους  κομμουνιστές.

Με αυτή την έννοια, ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας είναι επίσης ένα από τα καθήκοντά μας για την εκπλήρωση αυτών των στόχων. Ο αντιιμπεριαλισμός έχει επίσης αντικαπιταλιστικό, αντιφασιστικό, αντιφεουδαρχικό χαρακτήρα. Ένα ιστορικό καθήκον του προλεταριάτου θα είναι επίσης να ηγηθεί ασυνεπών αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων με διάφορες μορφές οργάνωσης, μέσα πάλης και με την πολιτική του γραμμή, να μετατρέψει την αναποφασιστικότητα σε αποφασιστικότητα, την ασυνέπεια σε συνέπεια. Σε αυτόν τον άξονα, η εργατική τάξη έχει καθήκον να δημιουργήσει μια πολιτική γραμμή που θα κάνει τους συμμάχους της, που αισθάνονται οργή και αντίδραση ενάντια στον ιμπεριαλισμό για ταξικούς, κοινωνικούς και οικονομικούς λόγους, συνεπείς και αποφασισμένους.

Η αντιιμπεριαλιστική ένωση, οι σπόροι της οποίας φυτεύτηκαν με την ηγεσία της Διεθνούς Κομμουνιστικής Ένωσης με μια τέτοια πολιτική γραμμή, έχει έναν χαρακτήρα που εξυπηρετεί ακριβώς αυτόν τον σκοπό. Η Αντιιμπεριαλιστική Ένωση (AIL) εμφανίστηκε και δήλωσε «την γενική αντίθεση σε αυτό που υπάρχει, όχι ως παράπονο για αυτό που υπάρχει, αλλά ως ένα από τα σημαντικά θέματα της πράξης αλλαγής του”. Έχει αναλάβει την αποστολή της ενίσχυσης αυτής της ενότητας, της μαζικοποίησής της και της συνέχισης του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα σε μια συνεπή γραμμή στην υπηρεσία της Προλεταριακής Παγκόσμιας Επανάστασης.

Κάθε οργάνωση είναι προϊόν μιας ανάγκης. Η Λίγκα  (AIL) εμφανίστηκε σήμερα κυρίως με την ευθύνη του συντονισμού της ουσιαστικά ανοργάνωτης αντιιμπεριαλιστικής πάλης σε ένα κέντρο με  διεθνή χαρακτήρα αναλαμβάνοντας το καθήκον να δημιουργήσει μια πολιτική γραμμή που κάνει τους συμμάχους της εργατικής τάξης, οι οποίοι είναι οργισμένοι και αντιδρούν ενάντια στον ιμπεριαλισμό για ταξικούς, κοινωνικούς και οικονομικούς λόγους, συνεπείς και αποφασισμένους.

Επιβάλλεται και είναι σημαντική η «διαμόρφωση ενός παγκόσμιου αντιιμπεριαλιστικού μετώπου που θα ενώσει τις πλατιές λαϊκές μάζες κάτω από την ηγεσία του προλεταριάτου ενάντια στον ιμπεριαλισμό και όλες τις μορφές αντίδρασης, θα υποστηρίξει σθεναρά τους λαϊκούς πολέμους και τους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες και θα υπηρετήσει τους αγώνες των λαών όλου του κόσμου».

Παρόλο που είναι αδύναμος και ανίσχυρος σήμερα, ένας νέος αντιιμπεριαλιστικός σχηματισμός βρίσκεται στο στάδιο της οικοδόμησης. Αντί να μπουν σε νέες αναζητήσεις, είναι καθήκον όλων των κομμουνιστικών, επαναστατικών, δημοκρατικών και πατριωτικών δυνάμεων να υποστηρίξουν και να ενισχύσουν την υπάρχουσα αντιιμπεριαλιστική Λίγκα και να εξελίξουν ον αγώνα της.

Η ανατροπή αυτού του συστήματος, που σέρνει τον κόσμο στον αφανισμό και καταδικάζει τους λαούς σε σκληρές συνθήκες διαβίωσης, στέκεται μπροστά μας ως επιτακτικό καθήκον. Για το λόγο αυτό, η ανάπτυξη των επαναστατικών αγώνων σε κάθε γωνιά του κόσμου έχει μεγάλη σημασία. Το γεγονός ότι οι επιθέσεις του ιμπεριαλισμού αυξάνονται, ενισχύει τη βάση για την ανάπτυξη της αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Ως μέρος αυτού του αγώνα, ενστερνιζόμαστε το καθήκον μας να υψώσουμε τη σημαία της επανάστασης στις χώρες μας, προσπαθούμε επίσης να αναπτύξουμε τους διεθνείς δεσμούς και την αλληλεγγύη μας με τις αντιστάσεις ενάντια στο ιμπεριαλιστικό-καπιταλιστικό σύστημα σε κάθε γωνιά του κόσμου. Είναι σαφές ότι αυτή η προσπάθεια πρέπει να ενταθεί και να ενισχυθεί περαιτέρω. Αγωνιζόμαστε με την επίγνωση και τη συνείδηση ότι η ενίσχυση της αλληλεγγύης στα έθνη και τους λαούς που αντιστέκονται ενάντια στην καταστροφή και τις σφαγές που προκαλεί ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός σε όλο τον κόσμο είναι ένα από καθήκοντα του σήμερα.