Πολλές προσπάθειες γίνονται να ερμηνευθεί το «φαινόμενο», η «έκρηξη», η αύξηση της αποχής. Απ” όλους δεξιά και αριστερά! Επιστρατεύονται, με τον ίδιο τρόπο που επιστρατεύτηκαν πριν τις εκλογές στην προσπάθεια αποτροπής της, πολιτικοί αναλυτές, ψυχολόγοι, εκλογολόγοι και κάθε λογής …λόγοι για να μας εξηγήσουν γιατί ο ελληνικός λαός γύρισε την πλάτη του στις ευρωεκλογές. Άλλοι λένε ότι πρόκειται για δυσαρεστημένους νεοδημοκράτες που έστειλαν το μήνυμά τους στη κυβέρνηση και που είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμοι να επιστρέψουν, την ίδια στιγμή που σκίζουν τα ιμάτιά τους ότι οι «ψηφοφόροι» δεν είναι ιδιοκτησία των κομμάτων. Άλλοι μιλούν για την άγνοια ιδίως των νέων στα σχετικά με την Ε.Ε.. Άλλοι πάλι …. τέλος πάντων ακούμε ένα σωρό σοβαρές ή σοβαροφανείς αηδίες απ” όπου σχεδόν απ” όλους λείπει η δυσαρέσκια του λαού απέναντι στην επίθεση του συστήματος. Ασφαλιστικό, εργασιακές σχέσεις, ανεργία, εκπαίδευση, καταστολή, δημοκρατικά δικαιώματα, εξάρτηση δεν έχουν χώρο σε αυτές τις αναλύσεις. Είτε χώρια είτε συνολικά το καθένα. Το ότι ο λαός με τα χίλια ζόρια τα βγάζει πέρα και το μέλλον που του επιφυλλάσουν είναι ακόμη χειρότερο δεν έχει καμιά σημασία. Από τα αριστερά ειδικά βλέπουμε μεν μια κατόπιν εορτής ψιλοαναγνώριση της διάστασης της δυσαρέσκειας, που οδήγησε στην αποχή, απέναντι στην Ε.Ε. και την κυβερνητική πολιτική, με μπόλικη όμως προσπάθεια να υποβαθμιστεί σε απολίτικη, παθητική στάση, που το μόνο που έχει ως αποτέλεσμα (η μη συμμετοχή στις ευρωεκλογές!) την απογοήτευση και την αποστράτευση των μαζών!!! Λες και αν οι μάζες συμμετείχαν μαζικά και η μόνη αποχή ήταν των …νεκρών εγγεγραμένων από την άλλη μέρα των ευρωεκλογών θα είχαμε έκρηξη αγώνων για να μη πούμε επαναστατική κατάσταση! Κατά τα άλλα υπάρχει ικανοποίηση γιατί άντεξαν στη στασιμότητά τους, γιατί αυτοί τα λέγανε και τα κάνανε καλά και ως εκ τούτου θα συνεχίσουν στον ίδιο δρόμο. Υπάρχει και η άλλη διάσταση από μερίδα της ρεφορμιστικής Αριστεράς που επειδή δεν κατάφερε να βγάλει δύο και τρεις ευρωβουλευτές (κάποια στιγμή ονειρεύτηκαν και …τέσσερις) τα βάζουν με το κόσμο που δεν πήγε να ψηφίσει, με τους άλλους αριστερούς, χωρίς να τους κατονομάζουν βέβαια, που καλούσαν σε αποχή με αποτέλεσμα αυτοί να χάσουν τις έδρες τους! Τώρα από που βγαίνει το συμπέρασμα ότι όσοι απείχαν θα ψήφιζαν ΣΥΡΙΖΑ δεν μας το εξηγούν. Μη μας διαφεύγει και η άποψη, όπως καταγράφηκε στο tvxs: «…το γεγονός ότι η αριστερά δεν κατάφερε να πείσει και να προσελκύσει, εν μέσω της οικονομικής κρίσης, οφείλεται, στο ότι «δεν την αφορά» αλλά και στο ότι ένα από τα απότοκα του καπιταλισμού είναι ότι οδηγεί στην αποξένωση των ανθρώπων αλλά και «παράγει μαλάκες»» του Γιώργου Ρούση, εδώ ότι καταλάβατε καταλάβατε άλλο σχόλιο δεν χωρεί! Καλά γίναν όλα σύντροφοι λοιπόν, κρατήθηκαν δυνάμεις, το ότι δεν αυξήθηκαν τα ψήφια φταίει η αποχή, ο κόσμος, το ΚΚΕ(μ-λ), η Κόντρα, η Π.Ε. για την Ανασύνταξη του ΚΚΕ, ο Στάλιν, ο Μάο, η αναρχία και το κακό μας συναπάντημα. Δεν φταίει π.χ. το ότι ο Δεκέμβρης μετατράπηκε σε εκλογικά καλέσματα, το «κάτω η κυβέρνηση» με τα απαραίτητα κάθε λογής συμπληρώματά του έδινε και έπαιρνε, δεν φταίει το ότι ο «κόσμος κουράστηκε» να αγωνίζεται οπότε τώρα ας τον ξεκουράσουμε καλώντας τον να μας ψηφίσει. Δεν φταίει ότι εν όψει εκλογών ξεχάστηκαν οι όποιες τεράστιες διαφορές και είχαμε μεγάλα ενωτικά εγχειρήματα που κατά τα άλλα δεν μπορούσαν να οργανώσουν μια αξιοπρεπή συγκέντρωση για το Παλαιστινιακό, όπου καλούσαν σε διαφορετικές γωνιές και πεζοδρόμια της Πανεπιστημίου, που στις πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις ο καθένας ακολουθούσε το …δρόμο του. Δεν φταίει ότι στις …»προτάσεις διεξόδου» είτε λείπει η αγωνιστική κατεύθυνση είτε το ότι δύσκολα ξεχωρίζει η ρεφορμιστική από την επαναστατική Αριστερά. «Αυτές οι εξελίξεις δεν μπορούν να συγκαλυφθούν από τη φιλολογία για τα υψηλά ποσοστά αποχής. Είναι μύθος ότι όσοι δεν πήγαν να ψηφίσουν περιμένουν τις «κατάλληλες πρωτοβουλίες» του Καραμανλή για να επιστρέψουν στις κάλπες των ψηφοφόρων της ΝΔ. Είτε πρόκειται για ατομικές εκφράσεις αγανάκτησης και αηδίας, είτε για πολιτικές επιλογές απαξίωσης της Ευρωκάλπης, τα ποσοστά της αποχής μόνο με λαθροχειρίες μπορούν να θεωρηθούν ως «σταθεροποιητικές εφεδρείες» για το πολιτικό σύστημα. Μπορούν εύκολα να κερδηθούν στην κινηματική δράση και στην Αριστερά, αρκεί οι ηγεσίες της να βρουν καλύτερα επιχειρήματα από το να κάνουν κηρύγματα «δημοκρατικής υπευθυνότητας» ή μαθήματα στη νεολαία για το αν φιλάει με τα μάτια κλειστά ή ανοιχτά. Οι μορφές διαμαρτυρίας, σωστές ή λαθεμένες, που επιλέγει ένας κόσμος είναι πάντα συνάρτηση των πολιτικών επιλογών που διαθέτει όχι μόνο της δικής του πολιτικής συνειδητοποίησης. Αν οι χειρισμοί των ηγεσιών της επίσημης Αριστεράς ανακόπτουν το ρεύμα της ριζοσπαστικοποίησης προς τα αριστερά, τότε ανοίγουν οι δυνατότητες για άλλες επιλογές όπως η αποχή (που πριμοδοτήθηκε από πολλές πλευρές) ή η ψήφος διαμαρτυρίας στους Οικολόγους- Πράσινους.» Αυτά λέει η ανακοίνωση του ΣΕΚ, θετική γενικά ως προς το πως κρίνει την αποχή, κάνοντας όμως τελικά τη σύνδεση της ριζοσπαστικοποίησης με τη συμμετοχή στις εκλογές και υπονοώντας ότι το σύστημα πριμοδότησε την αποχή (εκτός και δεν καταλάβαμε καλά), μήπως η κριτική δεν αφορά μόνο την επίσημη αριστερά αλλά και την …ανεπίσημη;
