Το ΚΚΕ(μ-λ) καταγγέλλει την ομοβροντία συνδικαλιστικών και πολιτικών διώξεων που έχει ξεσπάσει σε πολλούς χώρους του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα.
Δεκάδες εργαζόμενοι, σε επιχειρήσεις, στην εκπαίδευση, στα νοσοκομεία και αλλού, έρχονται αντιμέτωποι με πλήθος πειθαρχικών και ποινικών διώξεων για συμμετοχή σε διαδηλώσεις και σε απεργίες, αλλά ακόμα και για δημόσια διατύπωση άποψης μη αρεστής σε εργοδοσίες, σε προϊστάμενες αρχές και στην κυβέρνηση.
Εμπνευστές της πρωτοφανούς αντι-συνδικαλιστικής υστερίας, είναι τα κέντρα εξουσίας του συστήματος της εξάρτησης, της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης και η κυβέρνηση που τα εκπροσωπεί. Εργοδοσίες και Διοικήσεις εκμεταλλεύονται το αντιδραστικό και φασίζον θεσμικό πλαίσιο που έχει ψηφιστεί τα προηγούμενα χρόνια για να βγάλουν στην παρανομία κάθε προοπτική αγώνα. Οι νόμοι Γεωργιάδη, Χατζηδάκη, Αχτσιόγλου, Χρυσοχοΐδη, ο νέος Ποινικός Κώδικας, αλλά και πλήθος Υπουργικών Αποφάσεων και Εγκυκλίων έχουν υφάνει ένα πλαίσιο, όπου, ουσιαστικά, κάθε διαδήλωση, απεργία, διαμαρτυρία είναι εκτός νόμου.
Οι απεργίες και οι διαδηλώσεις, για να είναι νόμιμες, έχουν να αντιμετωπίσουν ένα απίστευτο πλέγμα εμποδίων, ενώ μετά την κήρυξή τους βγαίνουν παράνομες, με fast track δικαστικές διαδικασίες. Οι «φωνασκίες» (δηλαδή τα συνθήματα!) σε νοσοκομεία και εκπαίδευση αποτελούν ποινικό αδίκημα και οι εργαζόμενοι, είναι παράνομο να απεργούν ενάντια σε ψηφισμένο νόμο. Τα πανό και τα συνθήματα αντιμετωπίζονται ως «τεκμήριο εγκλήματος». Πάνω σε αυτό το πλαίσιο έχουν πατήσει οι απολύσεις και οι διώξεις συνδικαλιστών εργατών και εργαζομένων, οι δεκάδες διώξεις εκπαιδευτικών, οι διώξεις φοιτητών.
Η κατάσταση αυτή αποκαλύπτει τα πραγματικά χαρακτηριστικά της λεγόμενης αστικής δημοκρατίας. Μιας «δημοκρατίας» που απαιτεί «σεβασμό στο Σύνταγμα» και στην «εκλεγμένη κυβέρνηση» και την ίδια στιγμή παρακάμπτει όποτε θέλει το άρθρο 16 και αναιρεί στοιχειώδεις ελευθερίες και δημοκρατικά πολιτικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα. Αυτή η κατεύθυνση του συστήματος έχει ένα όνομα: φασιστικοποίηση της δημόσιας και πολιτικής ζωής.
Είμαστε σε μια νέα εποχή. Που η κρίση και η βαρβαρότητα του συστήματος χάνει κάθε φύλο συκής, απαιτεί την πλήρη υποδούλωση και την πλήρη μετατροπή των σωματείων σε γλάστρες, που, ως «κοινωνικοί εταίροι» θα αποτελούν το διακοσμητικό ντεκόρ της ταξικής υποταγής της εργατικής τάξης και των εργαζομένων. Και που δεν θα διανοούνται καν να οργανώσουν έναν αγώνα κόντρα στον εφιάλτη.
Η αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης και του κινήματος, που ήδη μετράει κάποιες δεκαετίες, συντελέστηκε κάτω από την ήττα του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος και τη συνακόλουθη κυριαρχία της σοσιαλδημοκρατίας και του ρεφορμισμού. Οι όροι αυτοί δεν έχουν, βέβαια, ανατραπεί.
Όμως, κάθε μέρα, θα συναντάμε όλο και περισσότερο τους αγώνες από το μέλλον. Τους αγώνες που διεκδικούν την εκ νέου συγκρότηση της εργατικής τάξης και του λαϊκού κινήματος.
Αυτή η νέα συγκρότηση είναι αναγκασμένη να γίνει με τα υλικά της ταξικής αντιπαράθεσης και όχι της ταξικής συνεργασίας-υποταγής, να συντελεστεί με την ποιότητα της κόντρας στην αστική νομιμότητα, η οποία, στη φάση που είμαστε, βγάζει εκτός νόμου κάθε αγώνα.
Η πάλη για την ανατροπή του συνόλου των συνδικαλιστικών διώξεων έρχεται ως μια σοβαρή αναγκαιότητα παράλληλη με τους στόχους ανατροπής όλου του αντιδραστικού αντι-συνδικαλιστικού θεσμικού πλαισίου.
Απρίλης 2024
