ΝΑ ΟΙΚΟΔΟΜΉΣΟΥΜΕ ΜΙΑ ΠΡΑΚΤΙΚΉ ΟΡΓΑΝΩΜΈΝΟΥ ΑΓΏΝΑ ΣΕ ΜΙΑ ΣΥΝΕΠΉ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΉ ΓΡΑΜΜΉ ΕΝΆΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΉ ΕΠΙΘΕΤΙΚΌΤΗΤΑ!

ΚΆΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΉΣ ΕΠΙΤΡΟΠΉΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΉΣ ΛΊΓΚΑΣ ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΈΣ ΔΥΝΆΜΕΙΣ ΌΛΟΥ ΤΟΥ ΚΌΣΜΟΥ!

Χαιρετίζουμε αυτή τη πολύ σημαντική συνάντηση που διοργανώθηκε  από το  Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (μαρξιστικό-λενινιστικό) και όλους τους συμμετέχοντες με όλο μας τον ενθουσιασμό και την ακλόνητη πεποίθησή μας για τη δημιουργία ενός πιο βιώσιμου κόσμου.

Πρώτον, σε αυτή τη συνάντηση, χαιρετίζουμε για άλλη μια φορά την τεράστια αντίσταση του παλαιστινιακού λαού. Η ιστορία της Παλαιστίνης είναι γεμάτη από τις επεμβάσεις  των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στην περιοχή και τον αγώνα του λαού της  για την εθνική ανεξαρτησία και τη γη τους. Σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας, η Παλαιστίνη βρισκόταν υπό την κυριαρχία διαφορετικών αυτοκρατοριών, αλλά η αντίσταση και η αποφασιστικότητα του λαού δεν αποδυναμώθηκε ποτέ. Αυτό το ιστορικό πλαίσιο μας βοηθά να κατανοήσουμε τον κρίσιμο ρόλο του παλαιστινιακού λαού στον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα. Η παλαιστινιακή αντίσταση χαρακτηρίζεται από διάφορα βασικά στοιχεία, όπως ενότητα και αλληλεγγύη μεταξύ του λαού, αγώνα για εθνική απελευθέρωση και αποφασιστική αντίσταση κατά του ιμπεριαλισμού. Αυτά τα χαρακτηριστικά περιλαμβάνουν διάφορα στοιχεία όπως η εκπαίδευση, η οργάνωση και ο ένοπλος αγώνας. Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτός ο αποφασιστικός αγώνας ενάντια στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα έχει συγκεντρώσει σημαντική διεθνή υποστήριξη. Η αντίσταση του παλαιστινιακού λαού συνέβαλε σημαντικά στον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα. Πρώτον, το παλαιστινιακό ζήτημα διατηρήθηκε στη διεθνή ατζέντα. Δεύτερον, δημιουργήθηκε μια ισχυρή φωνή ενάντια στις ιμπεριαλιστικές πολιτικές. Επιπλέον, ο παλαιστινιακός αγώνας για εθνική ανεξαρτησία αποτελεί σημαντικό παράδειγμα στον παγκόσμιο αγώνα κατά του ιμπεριαλισμού και επιτρέπει τη δημιουργία ενός παγκόσμιου δικτύου αλληλεγγύης και αντίστασης.

Πιστεύουμε ότι αυτή η συνάντηση θα συμβάλει στην οικοδόμηση μιας πρακτικής του αγώνα που οργανώνεται με μια συνεπή αντιιμπεριαλιστική γραμμή ενάντια στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα. Καθώς η επιρροή και η επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού αυξάνεται στον σημερινό κόσμο, η σημασία μιας τέτοιας δουλειάς γίνεται όλο και πιο φανερή. Για το λόγο αυτό, γίνεται πιο κρίσιμο για τους λαούς να δράσουν από κοινού ενάντια σε αυτή την κατάσταση και να προβάλουν τις αντιδράσεις τους.

Ο κόσμος συγκλονίζεται από τις πολλαπλές κρίσεις του ιμπεριαλιστικού συστήματος. Οι οικονομικές ελλείψεις, η εκτεταμένη εξαθλίωση, οι στρατιωτικές κατοχές, οι πόλεμοι, η οικολογική καταστροφή, η πολιτική καταστολή και ο κοινωνικός εκφυλισμός βαθαίνουν μέρα με τη μέρα ως αναπόφευκτες συνέπειες του ιμπεριαλιστικού συστήματος. Το βάρος των παγκόσμιων κρίσεων είναι ιδιαίτερα καταστροφικό για τους λαούς των ημιαποικιακών χωρών, σπρώχνοντάς τους στην πείνα, τη φτώχεια, τη μετανάστευση και τον πόλεμο. Σήμερα, οι λαοί του κόσμου πληρώνουν το τίμημα των ιμπεριαλιστικών πολιτικών με πολέμους, πείνα, εξαθλίωση, ανεργία, μεταναστευτικές κρίσεις και φασιστική καταπίεση.

Η δυναμική της κρίσης του ιμπεριαλισμού βαθαίνει όχι μόνο μέσω των μηχανισμών οικονομικής εκμετάλλευσης, αλλά και μέσω άμεσων και έμμεσων πολεμικών πολιτικών. Η κούρσα των εξοπλισμών επιταχύνεται, ο ανταγωνισμός μεταξύ των ιμπεριαλιστικών ενώσεων, οι πόλεμοι δι' αντιπροσώπων, τα στρατιωτικά-πολιτικά πραξικοπήματα και οι καταλήψεις χρησιμοποιούνται για να μετατοπιστεί όλο το βάρος του ιμπεριαλιστικού συστήματος στο διεθνές προλεταριάτο και τους καταπιεσμένους λαούς.

Σήμερα, οι λαοί σε όλο τον κόσμο, από την Παλαιστίνη μέχρι το Κουρδιστάν, τη Λατινική Αμερική, από την Ασία μέχρι την Αφρική, αντιστέκονται ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τις συνεργαζόμενες με αυτόν αντιδραστικές κυβερνήσεις. Ωστόσο, η διαρκής νίκη αυτών των αγώνων εξαρτάται από την ικανότητά μας να ενωθούμε γύρω από μια σωστή αντιιμπεριαλιστική γραμμή. Η αποδιοργάνωση και η ιδεολογική ασυνέπεια των υφιστάμενων αντιιμπεριαλιστικών δομών έχει γίνει ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια στην διεξαγωγή ενός αποτελεσματικού αγώνα ενάντια στην ιμπεριαλιστική κυριαρχία. Πρέπει να οργανωθούμε γύρω από μια συνεπή αντιιμπεριαλιστική γραμμή. Η κλίμακα της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας και εκμετάλλευσης απαιτεί μια πολύ πιο αποτελεσματική και οργανωμένη γραμμή αγώνα.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, δηλώνουμε ότι η καθιέρωση μιας σωστής και συνεπούς γραμμής αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και η οργάνωση του αγώνα είναι πλέον επείγον καθήκον! Εμείς, τέσσερις αντιιμπεριαλιστικές οργανώσεις από την Τουρκία, τη Βραζιλία, το Μεξικό και τον Ισημερινό, ενωνόμαστε κάτω από την ομπρέλα της «Αντιιμπεριαλιστικής Λίγκας» και καλούμε τους λαούς του κόσμου να αγωνιστούν από κοινού ενάντια στον ιμπεριαλισμό!

Οι ιμπεριαλιστικοί επιθετικοί πόλεμοι και η πολεμική οικονομία ως αναγκαία συνέπεια των δομικών κρίσεων του ιμπεριαλιστικού συστήματος

Όλα αυτά τα γεγονότα δεν είναι συμπτώσεις ή προτιμήσεις κάποιου- αντίθετα, είναι το άμεσο αποτέλεσμα των δομικών κρίσεων του ιμπεριαλιστικού συστήματος. Η βάση της σχεδόν συνεχούς παραγωγής οικονομικών, πολιτικών και διοικητικών κρίσεων του ιμπεριαλιστικού συστήματος βρίσκεται στις αντιφάσεις του καπιταλισμού και στα δομικά προβλήματα που προκύπτουν από τη φύση του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Για να ξεπεραστεί η κρίση της υπερπαραγωγής και να διατηρηθεί η συσσώρευση κεφαλαίου, είναι προφανές ότι ο μονοπωλιακός ιμπεριαλισμός πρέπει να παράγει περισσότερο πόλεμο, περισσότερη καταπίεση και περισσότερη εκμετάλλευση. Η βάση του ιμπεριαλιστικού συστήματος είναι η συνεχής επέκταση του κεφαλαίου και η αναζήτηση του κέρδους. Λόγω της τάσης μείωσης των ποσοστών κέρδους, οι ιμπεριαλιστές είναι αναγκασμένοι να αναζητούν νέες αγορές, χαμηλού κόστους εργατικό δυναμικό και φυσικούς πόρους και να εκμεταλλεύονται περαιτέρω περιοχές. Είναι προφανές ότι τα ιμπεριαλιστικά κράτη είναι αναγκασμένα να εγκαθιδρύουν νέες περιοχές εκμετάλλευσης, να ξεπερνούν τις οικονομικές κρίσεις μέσω πολέμων, να εξοντώνουν ή να εμποδίζουν τους αντιπάλους τους ή να δημιουργούν προσωρινές λύσεις μέσω της χρηματοπιστωτικής κερδοσκοπίας. Ενώ αυτά τα μέτρα μπορεί να αποφέρουν παροδικές επιτυχίες σε συγκεκριμένες περιόδους, δεν σημαίνουν τίποτα πέρα από την προετοιμασία του εδάφους για επόμενες κρίσεις μακροπρόθεσμα. Για το λόγο αυτό, τα ιμπεριαλιστικά κράτη αναγκάζονται συνεχώς να δημιουργούν νέες περιοχές εκμετάλλευσης, να ξεπερνούν οικονομικές κρίσεις μέσω πολέμων, να καταστρέφουν ή να ανατρέπουν τους αντιπάλους τους ή να δημιουργούν προσωρινές λύσεις μέσω χρηματοπιστωτικών κερδοσκοπικών συναλλαγών. Αλλά ακόμη και αν αυτές οι λύσεις φέρνουν βραχυπρόθεσμες επιτυχίες σε ορισμένες περιόδους, δεν σημαίνουν τίποτα άλλο παρά να προετοιμάζουν το έδαφος για πιο σοβαρές κρίσεις μακροπρόθεσμα. Σε κάποιο σημείο, το σύστημα πάντα μπλοκάρεται. Όπως επεσήμανε ο Λένιν, ο ιμπεριαλισμός, ως το υψηλότερο στάδιο του καπιταλισμού, έχει γίνει σάπιος και παρασιτικός.

 Οι κρίσεις του ιμπεριαλιστικού συστήματος δεν περιορίζονται στην οικονομική κατάρρευση, την ανεργία και την κοινωνική ανισότητα. Όταν οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής οδηγούν σε κρίσεις, οι μεγάλες καπιταλιστικές ομάδες και τα ιμπεριαλιστικά κράτη προκαλούν πολέμους, αυξάνουν τους εξοπλισμούς και επεκτείνουν το στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα για να ξεπεράσουν αυτές τις κρίσεις. Η πολεμική οικονομία χρησιμοποιείται ως μηχανισμός για την τόνωση της παραγωγής και την προσωρινή μείωση της ανεργίας σε περιόδους κρίσης. Οι καπιταλιστικές κρίσεις επισπεύδουν τα ιμπεριαλιστικά κράτη να εμπλακούν σε πολεμικές επιχειρήσεις για να ξαναμοιράσουν τις αγορές και τους φυσικούς πόρους. Εξαιτίας αυτής της πραγματικότητας το ιμπεριαλιστικό σύστημα επιμένει στην ύπαρξή του, παγιδευμένο σε ένα κυκλικό μοτίβο κρίσης, πολέμου και εκμετάλλευσης, με κάθε επόμενο στάδιο να αποδεικνύεται πιο καταστροφικό από το προηγούμενο.

Ένα από τα μέσα που ο ιμπεριαλισμός χρησιμοποιεί συχνότερα για να ξεπεράσει τις κρίσεις είναι η αύξηση της παραγωγής του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος και η δημιουργία αγορών για την εξαγωγή στρατιωτικού υλικού. Προκειμένου να αυξηθούν οι εξαγωγές όπλων, οι κυβερνήσεις εφαρμόζουν πολιτικές μιλιταρισμού και πολέμου. Εν ολίγοις, η συνεργασία των μεγάλων εξοπλιστικών εταιρειών, των κυβερνήσεων και της στρατιωτικής γραφειοκρατίας έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός συστήματος που ενθαρρύνει τους πολέμους. Οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Κίνα και οι χώρες της ΕΕ είναι οι μεγαλύτεροι εξαγωγείς όπλων. Σε περιόδους κρίσης, έχει παρατηρηθεί ότι πολλά κράτη παρέχουν στήριξη στην εξοπλιστική βιομηχανία αυξάνοντας τις στρατιωτικές δαπάνες. Οι μεγάλοι κατασκευαστές όπλων, όπως η Lockheed Martin, η Boeing και η Raytheon, έχουν αναγνωριστεί ως βασικοί παράγοντες ανάπτυξης της βιομηχανίας όπλων και πιο επιθετικής συμπεριφοράς στην εξωτερική πολιτική μέσω δραστηριοτήτων άσκησης πίεσης που επηρεάζουν άμεσα τις πολεμικές πολιτικές. Οι επεμβάσεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στη Μέση Ανατολή, την Ασία και την Ανατολική Ευρώπη αποτελούν βασικό παράγοντα αυτού του φαινομένου. Κατά συνέπεια, η ανάπτυξη της βιομηχανίας όπλων οδηγεί στο να γίνουν οι πόλεμοι οικονομική αναγκαιότητα.

Μια ενδελεχής ανάλυση των σημερινών μορφών ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας και ανταγωνισμού είναι επιβεβλημένη. Σήμερα, ο ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός εκδηλώνεται όχι μόνο με εμπορικούς πολέμους αλλά και με πολέμους δι' αντιπροσώπων. Προκειμένου να διασφαλίσει τα δικά του συμφέροντα, ο ιμπεριαλισμός ενθαρρύνει τον ανταγωνισμό μεταξύ των λαών, προκαλώντας έτσι περιφερειακή αστάθεια και βαθαίνοντας τις σχέσεις εξάρτησης. Ο συνεχιζόμενος αγώνας για ηγεμονία μεταξύ των διαφόρων ιμπεριαλιστικών συμμαχιών, συμπεριλαμβανομένου του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ, της ΕΕ, της Κίνας και της Ρωσίας, έχει ως αποτέλεσμα έναν αέναο κύκλο πολέμου και καταπίεσης για τους λαούς.

Προκειμένου να αποτρέψουν τις λαϊκές αντιδράσεις στις σοβαρές συνέπειες των καπιταλιστικών κρίσεων, τα κράτη είναι γνωστό ότι αυξάνουν τους εθνικιστικούς και μιλιταριστικούς λόγους και στρέφουν την προσοχή της κοινής γνώμης στις εξωτερικές απειλές. Σκληραίνουν τις πολιτικές ασφαλείας τους με σκοπό την καταστολή των ανερχόμενων κοινωνικών κινημάτων και της εργατικής αντίστασης. Η εξέταση της ιστορίας του ιμπεριαλισμού θα καταδείξει ότι οι μεγάλες οικονομικές κρίσεις ακολουθούνται από μεγάλους πολέμους. Παραδείγματα αυτού του κυκλικού μοτίβου είναι η Μεγάλη Ύφεση του 1929, την οποία ακολούθησε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, οι περιφερειακές συγκρούσεις που αυξήθηκαν μετά την παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008 και ο συνεχιζόμενος πόλεμος στην Ουκρανία.

Οι ιμπεριαλιστικές κρίσεις εμβαθύνουν όχι μόνο τις πολεμικές πολιτικές των επιμέρους κρατών αλλά και τον ανταγωνισμό μεταξύ των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών. Ειδικά μετά την κρίση του 2008, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ προσπάθησαν να διατηρήσουν την οικονομική και πολιτική τους υπεροχή αυξάνοντας τη στρατιωτική τους παρουσία σε όλο τον κόσμο. Αν και η εισβολή του ρωσικού ιμπεριαλισμού στην Ουκρανία και η συνεχιζόμενη πολεμική διαδικασία έχουν τη δική τους εσωτερική δυναμική, πρέπει να πούμε ότι η προσανατολισμένη στρατηγική των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ για τον «'περιορισμό του ρωσικού ιμπεριαλισμού» αποτελεί σημαντικό υπόβαθρο για την πρόκληση αυτού του πολέμου. Σε αυτή τη διαδικασία, η πολιτική επέκτασης του ΝΑΤΟ κλιμάκωσε τις εντάσεις στην Ανατολική Ευρώπη και συνέβαλε στην ανάπτυξη της βιομηχανίας όπλων. Με την αμερικανική «στρατηγική Ινδο-Ειρηνικού», οι εντάσεις μεταξύ των ΗΠΑ και της Κίνας στην περιοχή της Ασίας-Ειρηνικού επιταχύνονται. Οι ΗΠΑ αύξησαν τον μιλιταρισμό στην περιοχή για να αποτρέψουν την οικονομική και στρατιωτική ανάπτυξη της Κίνας. Η Ρωσία και η Κίνα, από την άλλη πλευρά, απαντούν στην επιθετικότητα των ΗΠΑ και την επέκταση του ΝΑΤΟ με στρατιωτικές ενισχύσεις. Η κούρσα των εξοπλισμών που επιταχύνθηκε τα τελευταία χρόνια με τον πόλεμο στην Ουκρανία, η νέα πολιτική επέκτασης του ΝΑΤΟ, οι εντάσεις μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας στην περιοχή του Ειρηνικού και οι συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή είναι τα τελευταία παραδείγματα της πολεμικής ατζέντας που επιβάλλουν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις στους λαούς του κόσμου.

Αναπόφευκτες συνέπειες του ιμπεριαλιστικού συστήματος

Οι οικονομικές και πολιτικές κρίσεις που προκαλούνται από το ιμπεριαλιστικό σύστημα βαθαίνουν αναπόφευκτα τις κοινωνικές κρίσεις. Οι κοινωνικές κρίσεις δεν είναι μόνο το αποτέλεσμα αυτού του συστήματος, αλλά και η δυναμική που κάνει τις κρίσεις πιο χρόνιες.

Η εγγενής φύση του καπιταλισμού είναι τέτοια που παράγει μια διαρκή αύξηση της ανισότητας στην κατανομή του πλούτου και του εισοδήματος. Καθώς το κεφάλαιο συγκεντρώνεται, η αξία της εργασίας υποτιμάται συνεχώς. Ως αποτέλεσμα των καπιταλιστικών πολιτικών, οι δημόσιες υπηρεσίες ιδιωτικοποιούνται και το κοινωνικό κράτος εκκαθαρίζεται. Ως αποτέλεσμα των οικονομικών κρίσεων, η ανεργία αυξάνεται και η επισφαλής απασχόληση γίνεται ευρέως διαδεδομένη. Ενώ οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι, οι εργαζόμενες τάξεις αναγκάζονται να ζουν μέσα στην πείνα και τη δυστυχία. Η κατάσταση αυτή δημιουργεί μια κοινωνική κρίση που προκαλεί κοινωνικές συγκρούσεις. Καθώς όλο και περισσότεροι άνθρωποι αδυνατούν να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες, οι κοινωνικές εκρήξεις γίνονται αναπόφευκτες.

Ο καπιταλισμός στηρίζεται στην ιδέα ότι οι ανθρώπινες σχέσεις οικοδομούνται στον ατομικό ανταγωνισμό και όχι στη συλλογική αλληλεγγύη. Η ενθάρρυνση του ατομικισμού, της αποξένωσης και της απομόνωσης αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό του καπιταλισμού. Η διαδικασία της εξατομίκευσης αποδυναμώνει την ταξική αλληλεγγύη και τον συλλογικό αγώνα των εργαζομένων. Οι παραδοσιακές δομές αλληλεγγύης, όπως η οικογένεια, η γειτονιά, τα συνδικάτα και οι ενώσεις, παρατηρείται ότι διαλύονται. Αποτέλεσμα αυτής της αποξένωσης είναι η αύξηση των ψυχολογικών προβλημάτων, της κατάθλιψης και της απελπισίας, που με τη σειρά τους οδηγούν στην εμβάθυνση των κοινωνικών κρίσεων.

Η οικολογική κρίση είναι άμεση συνέπεια του ιμπεριαλιστικού συστήματος. Η λεηλασία της φύσης για χάρη της συσσώρευσης του κεφαλαίου, χαρακτηριστικό του ιμπεριαλισμού, παρασύρει το παγκόσμιο οικοσύστημα σε μια μη αναστρέψιμη κατάρρευση. Η κλιματική κρίση, τα προβλήματα επισιτιστικής ασφάλειας και η περιβαλλοντική καταστροφή είναι όλα προβλήματα συνυφασμένα με την απληστία για κέρδος που χαρακτηρίζει τον ιμπεριαλιστικό καπιταλισμό.

Οι πολιτικές εκμετάλλευσης και οι πόλεμοι του ιμπεριαλιστικού συστήματος προκαλούν τα παγκόσμια μεταναστευτικά κινήματα και τις προσφυγικές κρίσεις. Το ιμπεριαλιστικό σύστημα εκμετάλλευσης οδηγεί σε μαζική φτώχεια σε περιοχές όπως η Νότια Ασία, η Αφρική και η Λατινική Αμερική, αναγκάζοντας τους ανθρώπους να μεταναστεύουν για να επιβιώσουν. Η κυριαρχία των ιμπεριαλιστών σε όλες τις ημι-φεουδαρχικές, ημιαποικιακές και καθυστερημένες χώρες και οι αγροτικές πολιτικές που εφαρμόζονται οδηγούν σε μαζικές μετακινήσεις αγροτών σε όλο τον κόσμο. Η γεωργική γη λεηλατείται συνεχώς από τα μεγάλα γεωργικά μονοπώλια και τους μεγαλοϊδιοκτήτες και η γεωργική γη συγκεντρώνεται στα χέρια λίγων διεθνών γεωργικών μονοπωλίων και μεγαλοϊδιοκτητών. Το αγροτικό πρόβλημα, το πρόβλημα της ανθρώπινης γης, έχει αυξηθεί πάρα πολύ. Οι μεγαλύτεροι γεωργικοί εκμεταλλευτές του κόσμου, το 1%, καλλιεργούν πάνω από το 70% της παγκόσμιας γεωργικής γης. Οι φτωχοί αγρότες, οι μικροϊδιοκτήτες γης και οι ακτήμονες αγρότες, που αποτελούν σχεδόν το ήμισυ του παγκόσμιου πληθυσμού, κατέχουν το 30% της παγκόσμιας γεωργικής γης και παράγουν τουλάχιστον το 70% των τροφίμων που καταναλώνονται παγκοσμίως. Οι αγροτικές πολιτικές που έχουν επιβληθεί από τους ιμπεριαλιστές έχουν επιδεινώσει την κατάσταση των φτωχών και ακτημόνων αγροτών, ιδιαίτερα μέσω της αυξημένης εκμετάλλευσης και της δήμευσης της γης. Οι μάζες των αγροτών, των οποίων η φτώχεια έχει αυξηθεί, που παλεύουν με την πείνα και που έχουν εκδιωχθεί από τη γη τους, αναγκάζονται να ζουν σε φτωχικές καλύβες στις πόλεις. Ιδιαίτερα στις ημιφεουδαρχικές, ημιαποικιακές χώρες, η κυριαρχία των ιμπεριαλιστών και οι εφαρμοζόμενες αγροτικές πολιτικές οδηγούν σε μαζικό εκτοπισμό των αγροτών σε όλο τον κόσμο. Τα αυξανόμενα κύματα μετανάστευσης στις αγροτικές περιοχές είναι το αποτέλεσμα της ημιφεουδαρχίας και της ημιαποικιοκρατίας που προκαλούνται από την ιμπεριαλιστική κυριαρχία.

Οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι και οι πόλεμοι δι' αντιπροσώπων μετατρέπουν εκατομμύρια ανθρώπους σε πρόσφυγες (Συρία, Αφγανιστάν, Ουκρανία, Σουδάν, Υεμένη κ.λπ.). Η εισροή προσφύγων είναι καταλύτης για την κλιμάκωση της ξενοφοβίας και του ρατσισμού στις ιμπεριαλιστικές χώρες, δημιουργώντας έτσι πρόσφορο έδαφος για την άνοδο της ακροδεξιάς. Οι διαδικασίες αυτές γεννούν βαθιές κοινωνικές κρίσεις, όχι μόνο για όσους αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν, αλλά και μέσα στις κοινωνίες υποδοχής. Οι συνέπειες αυτών των κρίσεων είναι πολλαπλές, συμπεριλαμβανομένης της κλιμάκωσης του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, της διάσπασης της εργατικής τάξης και της εντατικοποίησης της εκμετάλλευσης.

Το ιμπεριαλιστικό σύστημα χρησιμοποιεί τον πολιτισμικό εκφυλισμό ως μηχανισμό υπέρβασης των κρίσεων Η εξάπλωση της καταναλωτικής κουλτούρας ενθαρρύνει τα άτομα να επιδίδονται σε υπερβολικές δαπάνες. Η αξιοποίηση των μέσων μαζικής ενημέρωσης και η χειραγώγηση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης αποσκοπεί στην απόσπαση της προσοχής των λαών από τα πραγματικά προβλήματα. Η ιεράρχηση της λαϊκής κουλτούρας, των ταμπλόιντ και της ψυχαγωγίας χαμηλού επιπέδου υπερισχύει της τέχνης, της επιστήμης και της φιλοσοφίας. Αυτή η πολιτιστική παρακμή εμποδίζει την ανάπτυξη συνείδησης της αδικίας του συστήματος στις μάζες. Τα άτομα ηρεμούν και χειραγωγούνται με τρόπο που τους αποκλείει από το να αμφισβητήσουν το σύστημα.

Το ιμπεριαλιστικό σύστημα χαρακτηρίζεται από μια συνεχή κλιμάκωση του μιλιταρισμού και την εφαρμογή πολιτικών εσωτερικής ασφάλειας, οι οποίες χρησιμοποιούνται για τη διαχείριση κρίσεων. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την ευρεία υιοθέτηση πρακτικών αστυνομικού κράτους, μαζικής παρακολούθησης και περιορισμών στην ελευθερία της έκφρασης. Η επικράτηση των εμφυλίων πολέμων, της τρομοκρατίας και της αύξησης των ποσοστών εγκληματικότητας συμβάλλει σε ένα διάχυτο αίσθημα κοινωνικής ανασφάλειας, το οποίο επιδεινώνεται περαιτέρω από την κούρσα των εξοπλισμών και την ανάπτυξη της πολεμικής βιομηχανίας. Αυτή η ατμόσφαιρα διαρκούς απειλής οδηγεί στον αυταρχισμό, επιτρέποντας στα κράτη να διαχειρίζονται τις κρίσεις με κατασταλτικά μέσα. Καθώς οι συνθήκες διαβίωσης των ανθρώπων επιδεινώνονται, το σύστημα προσπαθεί να το εξισορροπήσει με μιλιταρισμό και κατασταλτικούς μηχανισμούς.

Το ιμπεριαλιστικό σύστημα δεν έχει την ικανότητα να επιλύει τις κρίσεις που δημιουργεί. Αντίθετα, κάθε προτεινόμενη λύση δημιουργεί μια νέα κοινωνική κρίση. Οι οικονομικές κρίσεις αυξάνουν την κοινωνική ανισότητα, οι πολιτικές κρίσεις βαθαίνουν την κοινωνική πόλωση, οι μιλιταριστικές πολιτικές εξαπλώνουν τη βία και την ανασφάλεια και ο πολιτιστικός εκφυλισμός εμποδίζει τους λαούς να αποκτήσουν μεγαλύτερη συνείδηση.

Ποια είναι τα καθήκοντά μας;

Ο τρόπος με τον οποίο διαιωνίζεται το ιμπεριαλιστικό σύστημα είναι μέσω του πολέμου, της εκμετάλλευσης και των κρίσεων. Στη σημερινή εποχή, ενώ οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και οι συνεργάτες τους επιβάλλουν πόλεμο και φτώχεια στους λαούς του κόσμου, ιμπεριαλιστικές δυνάμεις όπως η Κίνα και η Ρωσία εγκαθιδρύουν νέους πόλους στον παγκόσμιο ανταγωνισμό για να επεκτείνουν τα δικά τους συμφέροντα. Καθώς ο αγώνας για κυριαρχία εντείνεται μεταξύ των ιμπεριαλιστών στην Αφρική, τη Λατινική Αμερική και την Ασία, οι εργατικές τάξεις και οι εξαθλιωμένοι λαοί είναι αυτοί που σηκώνουν το κύριο βάρος των συνεπειών. Ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας μπορεί να διεξαχθεί μόνο σε μια γραμμή που βασίζεται στην ταξική συνείδηση του προλεταριάτου. Κάθε αγώνας που περιορίζεται στα αιτήματα της απελευθέρωσης και της εθνικής κυριαρχίας και αγνοεί την ταξική προοπτική, αργά ή γρήγορα θα πέσει κάτω από τον έλεγχο του ιμπεριαλισμού ή της συνεργατικής αστικής τάξης. Επομένως, ένας πραγματικός αντιιμπεριαλιστικός αγώνας πρέπει να είναι ενωμένος με την ανεξάρτητη πολιτική γραμμή του προλεταριάτου.

Τον τελευταίο καιρό, παρατηρούνται φαινόμενα αυθόρμητων ενεργειών από καταπιεσμένους λαούς σε πολλές περιοχές του κόσμου. Ωστόσο, παράλληλα με αυτό, αναδύονται και κινήματα αντίστασης, όπως στην Παλαιστίνη, που μπορούν να προκαλέσουν σημαντική αναστάτωση στο σύστημα στα πιο κρίσιμα σημεία του. Η κατάσταση αυτή αποκαλύπτει ότι η αντίσταση στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα μπορεί να επιτευχθεί όχι μόνο μέσω αμυντικών δράσεων αλλά και μέσω επαναστατικού αγώνα που στοχεύει στην ανατροπή της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας.

Οι καταπιεσμένοι λαοί του κόσμου αντιστέκονται ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Από την Παλαιστίνη μέχρι το Κουρδιστάν, από τη Λατινική Αμερική μέχρι την Αφρική της Ασίας, οι καταπιεσμένοι λαοί εξεγείρονται ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, τα νεοφιλελεύθερα οικονομικά προγράμματα, τους πολέμους και την καταπίεση. Ωστόσο, η επιτυχία αυτών των αντιστάσεων εξαρτάται από την ενότητά μας σε μια σωστή αντιιμπεριαλιστική γραμμή. Η αδυναμία και οι ιδεολογικές αντιφάσεις των υφιστάμενων αντιιμπεριαλιστικών οργανώσεων καθιστούν τον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό αναποτελεσματικό.

Σήμερα, που η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα και εκμετάλλευση φέρνουν τους λαούς του κόσμου αντιμέτωπους με μεγαλύτερα ερείπια και εξαθλίωση, είναι αναπόφευκτη ανάγκη ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας να προχωρήσει με μια ισχυρότερη, οργανωμένη και συνεπή γραμμή:

1) Είναι επιτακτική ανάγκη να επιτευχθεί ιδεολογική σαφήνεια σχετικά με τη φύση του ιμπεριαλισμού και τον αγώνα κατά του ιμπεριαλισμού και να υιοθετηθεί ένα συνεπές αντιιμπεριαλιστικό πρόγραμμα. Προϋπόθεση για μια συνεπή αντιιμπεριαλιστική συνείδηση και οργάνωση είναι η κατοχή μιας ξεκάθαρης άποψης για τη φύση του ιμπεριαλισμού στην παρούσα εποχή. Για να διεξαχθεί ένας αποτελεσματικός και πραγματικός αγώνας ενάντια σε όλες τις συνέπειες του ιμπεριαλιστικού συστήματος, είναι απαραίτητο να υπάρχει προλεταριακή ταξική συνείδηση. Όλες οι οργανώσεις που συμμετέχουν στον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα, παραμερίζοντας τις ιδεολογικές ασάφειες, πρέπει να αναπτύξουν μια ολοκληρωμένη στρατηγική ενάντια στις οικονομικές, στρατιωτικές και ιδεολογικές όψεις του ιμπεριαλισμού.

Στον σημερινό κόσμο, ένας σημαντικός αριθμός «αντιιμπεριαλιστικών» κύκλων φαίνεται να επιδεικνύει απουσία τόσο σαφήνειας όσο και συνέπειας στην αντίθεσή τους στον ιμπεριαλισμό. Ορισμένα κινήματα επικρίνουν τον «δυτικό» ιμπεριαλισμό, ενώ αγνοούν τις πολιτικές άλλων μεγάλων δυνάμεων, όπως η Ρωσία ή η Κίνα. Ομοίως, ορισμένα κινήματα αντιτίθενται αποκλειστικά στον ιμπεριαλισμό ενός συγκεκριμένου έθνους, ενώ αγνοούν το γεγονός ότι ο ιμπεριαλισμός είναι ένα δομικό πρόβλημα. Ένας γνήσιος αντιιμπεριαλιστικός αγώνας πρέπει να περιλαμβάνει την αντίθεση σε όλες τις μορφές ιμπεριαλιστικής και αντιδραστικής επιθετικότητας. Ο ιμπεριαλισμός είναι μια δυναμική κρίσης του μονοπωλιακού ιμπεριαλιστικού συστήματος, όχι μόνο μιας χώρας, και ο αγώνας εναντίον του πρέπει να διεξάγεται από μια συνολική αντικαπιταλιστική προοπτική. Η υποστήριξη της μιας πλευράς της ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης ή η υποστήριξη της επιθετικότητας άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων με το πρόσχημα της εναντίωσης στην αμερικανοκεντρική ιμπεριαλιστική επιθετικότητα δεν αποτελεί πραγματική αντιιμπεριαλιστική στάση. Πρέπει να διαμορφώσουμε μια ανεξάρτητη αντιιμπεριαλιστική γραμμή που δεν υποστηρίζει καμία από τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες. Δεν πρέπει να εξαπατηθούμε από τα λεγόμενα «δημοκρατικά» ψέματα των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, ούτε από τις «εναλλακτικές» αξιώσεις ιμπεριαλιστικών δρώντων όπως η Ρωσία και η Κίνα.