Θεωρούμε ανοησία την άποψη που λέει ότι κάποια κέντρα των ισχυρών του πλανήτη μισούν τη χώρα μας και αυτό είναι η αιτία για τα δεινά του λαού μας.
Οι ιμπεριαλιστές τα τελευταία χρόνια έβαλαν στο στόχαστρo της καταστροφικής δράσης τους μια σειρά χώρες, με τον κατάλογο να μην έχει τελειωμό. Όμως ούτε στην Ουκρανία, ούτε στις Βαλκανικές χώρες, ούτε στη Λιβύη, τη Συρία ή το Ιράκ, ούτε σε καμιά άλλη περίπτωση, η αιτία ήταν το ιδιαίτερο μίσος σε βάρος αυτών των χωρών. Οι ιδιοκτήτες του πλανήτη που απλώνουν κάθε μέρα τη βαρβαρότητα και την καταστροφή αντιμετωπίζουν όντως με ταξικό μίσος το δικαίωμα του κάθε λαού να ζει έστω κάπως ανθρώπινα και δεν έχουν κάτι ειδικά με το λαό μας. Πιο ειδικά, αν θέλουμε να εξηγήσουμε τη βαρβαρότητα του νέου μνημονίου που θέλουν να επιβάλλουν, με πολιτικό όχημα τα λαομίσητα συντρίμμια του παλιού πολιτικού προσωπικού, τον αναξιόπιστο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα και όση δόση φασιστικοποίησης χρειαστεί, θα πρέπει να δούμε την εξέλιξη των αντιθέσεων των ιμπεριαλιστών στην Ευρώπη, τη συστηματική επέμβαση των ΗΠΑ και την εξέλιξη του παγκόσμιου ανταγωνισμού. Θα λέγαμε μάλιστα πως στην περίπτωση του ελληνικού ζητήματος που εξελίσσεται αυτό τον καιρό με δραματικό τρόπο, ισχύει κυριολεκτικά, πως όταν τσακώνονται τα βουβάλια την πληρώνει το χορτάρι.
Η Ε.Ε. και το ευρώ ως γεωπολιτικό όχημα για τη Γερμανία
Μιλώντας για τα βουβάλια θα τονίσουμε πως ο γερμανικός ιμπεριαλισμός είναι ιδιαίτερα ισχυρός οικονομικά, μιας και αξιοποιεί μια σειρά ατού που κατέχει από παλιά και άλλα που απέκτησε σχετικά πρόσφατα, όπως την ενοποίηση αλλά και την αντεργατική επίθεση που ξεκίνησε συντεταγμένα πολύ πριν τους υπόλοιπους της Ε.Ε.
Η Γερμανία γνωρίζοντας τη σημασία του πράγματος παλεύει, μάταια θα λέγαμε όσο της λείπουν τα ανάλογα σιδερικά αλλά επίμονα παρόλα αυτά, για την κυριαρχία στην Ευρώπη. Η γεωγραφική της θέση και η πολιτική της ιστορία την τοποθετεί ανάμεσα σε ΗΠΑ- Ρωσία και αυτό επιδρά μεταπολεμικά στην κάθε φορά πολιτική της συμπεριφορά και ουσιαστικά την καθορίζει. Είναι επίσης ξεκάθαρο για την άποψή μας πως η οικονομική της ισχύ θα ήταν ανάλογη της Ιαπωνίας από γεωπολιτική άποψη αν ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες δεν αξιοποιούσε την Ε.Ε. και ιδιαίτερα το ευρώ όχι μόνο για την παραπέρα οικονομική της επέκταση αλλά πολύ περισσότερο ως γεωπολιτικό όχημα τόσο για την προσπάθεια κυριαρχίας της στην Ευρώπη όσο και για τον παγκόσμιο ρόλο της. Και η συγκεκριμένη Ε.Ε. και το ευρώ οικοδομήθηκαν κυρίαρχα στη βάση του λεγόμενου γαλλογερμανικού άξονα. Όμως, όπως ήδη αποδείχνουν οι εξελίξεις, η επιδίωξη της γερμανικής κηδεμονίας στην Ευρώπη, όπως είναι φυσικό, συναντά την αντίδραση της Γαλλίας. Πόσο μάλλον όταν η Γερμανία αξιοποιεί την υπεροχή της στο κοινό ευρωπαϊκό οικοδόμημα όχι μόνο για να στριμώξει την ίδια τη Γαλλία στα δημοσιονομικά, αλλά και για να κοντράρει ή να συνομιλήσει ηγεμονικά με τις ΗΠΑ για λογαριασμό όλης της Ευρώπης.
Σε σχέση με την αντίδραση της Γαλλίας του Ολάντ με αφορμή το ελληνικό ζήτημα, έχουν ήδη γραφτεί πολλά μιας και οι εξελίξεις είναι εξόχως αποκαλυπτικές. Οι δηλώσεις, οι ανοικτές συγκρούσεις αλλά και το αποτέλεσμα της ολονύκτιας δραματικής συνεδρίασης στις 12 του Ιούλη των ηγετών της ευρωζώνης με τις απανωτές ιδιαίτερες συνόδους Μέρκελ, Ολάντ και Τσίπρα απέδειξαν τόσο την άγρια σύγκρουση των βουβαλιών όσο και το γεγονός πως η ελληνική πλευρά όχι μόνο δεν έχει φόντα να διαπραγματευτεί, μα ήταν εκεί για να υπογράψει ότι τελικά της έδιναν.
Αν το 2012 τα σχέδια για GREXIT αποκαλύφθηκαν 2-3 χρόνια μετά από τα wiki leaks, αυτή τη φορά τέθηκαν ανοικτά δημόσια και χωρίς περιστροφές. Και αυτό παρά το σοβαρό κόστος από ένα GREXIT, πρώτα – πρώτα για την ίδια τη Γερμανία και την ηγεμονία της στην ευρωζώνη, και φυσικά στην ίδια την ευρωζώνη έτσι όπως το ξέρουμε.
Όμως τελικά το πρόβλημα συνεχίζει να υπάρχει…
Λύθηκε το «ελληνικό» πρόβλημα;
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, ο Λιου των ΗΠΑ συναντιέται με τον Ντράγκι, το Σόιμπλε και τον Σαπέν, μιας και ούτε καν το επιτακτικό πρόβλημα της άμεσης βραχυπρόθεσμης χρηματοδότησης δεν έχει λυθεί μέχρι αυτή τη στιγμή. Ταυτόχρονα, είναι κοινός τόπος για τον διεθνή τύπο και για τον κοινό νου πως η υποτιθέμενη συμφωνία, δηλαδή το άγριο μνημόνιο, ακόμη κι αν εφαρμοστεί, κάθε άλλο παρά απαντά στον υποτιθέμενο στόχο της.
Η σύγκρουση Γαλλίας- Γερμανίας κατά πολλούς όχι μόνο ισχυροποίησε τη Γαλλία αλλά την έκανε πολιτικά κυρίαρχη με βάση τις συμμαχίες στην ευρωζώνη. Κατά την άποψή μας, έχουμε να δούμε πολλά ακόμη και στην ευρωζώνη και ευρύτερα, αλλά ανεξάρτητα από τις εξελίξεις δύσκολα η Γαλλία θα υποταχτεί ξανά στη Γερμανία με τον τρόπο που σύρονταν τα τελευταία χρόνια. Κάτι που δεν ήταν θέμα διαχείρισης των Μερκοζί ή Μερκολάντ όπως λέγονταν, ούτε νέων ή παλιών ανέμων που κατά τον Τσίπρα θρέφονται ξανά, αλλά κάτι πολύ πιο σύνθετο. Ο γαλλικός ιμπεριαλισμός στριμώχνεται από τους Γερμανούς από το δημοσιονομικό σύμφωνο, γι’ αυτό αγάπησε ξαφνικά σφόδρα την Ελλάδα και τον Τσίπρα και έδωσε την κόντρα του. Όμως τα ίδια τα χρόνια της «υποταγής» στη Μέρκελ, ο «νέος άνεμος» του Ολάντ ηγήθηκε στην ιμπεριαλιστική επέμβαση της Λιβύης, διεξάγει τον ένα πόλεμο μετά τον άλλο στην Αφρική, χώνεται όσο μπορεί στη νοτιοανατολική Μεσόγειο, ενώ την ίδια ώρα που υπογράφει κυρώσεις για τη Ρωσία, η TOTAL κάνει επενδύσεις των 15 δις στη Βόρεια Θάλασσα με την GAΖPROM για να συμμετέχει στην τροφοδότηση της Ευρώπης με LNG. Κοντολογίς στη φάση που παγκόσμια και με επίκεντρο την Ευρώπη ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός παροξύνεται, η Γαλλία διαθέτει μιας τάξης σιδερικά που της δίνουν τη γεωπολιτική βαρύτητα και τα φόντα να μην υποτάσσεται στη Γερμανία και να παρεμβαίνει αποφασιστικά και στα της ευρωζώνης όταν αυτή το επιλέξει. Έτσι, σ’ αυτή τη φάση, επέλεξε μ’ αφορμή την Ελλάδα πως δεν της αρκούν τα δύο χρόνια παράταση που της έδωσε η Μέρκελ για τα δημοσιονομικά της, αλλά απαιτεί την ευχέρεια που θέλει η ίδια για να διαχειριστεί τα του ιμπεριαλιστικού οίκου της.
Βρήκε λοιπόν την ευκαιρία με αφορμή την Ελλάδα να πλήξει τη σιδερένια δημοσιονομική πειθαρχία της Γερμανίας και ουσιαστικά απομόνωσε τη Γερμανία σε μια πύρρειο νίκη με μόνους συμμάχους τη Φιλανδία, την Ολλανδία και τις Βαλτικές. Στην επόμενη φάση, την ίδια ώρα που η Γερμανία θα έχει ν’ αντιμετωπίσει τις πολλαπλές πιέσεις των ΗΠΑ σε μια σειρά κρίσιμα ζητήματα, ο Ολάντ θα μπορεί ξανά να υπερασπίζεται στο εσωτερικό του την «ευρωπαϊκή ιδέα» και ταυτόχρονα η Γαλλία θα ηγείται στην ευρωζώνη μιας συμμαχίας με τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου, αλλά και το Βέλγιο, την Ιρλανδία και το Λουξεμβούργο.
Και όλα αυτά την ίδια ώρα που όλοι ομολογούν πως το νέο μνημόνιο για την Ελλάδα θα σημαίνει εξόντωση για τη χώρα και το λαό της. Τόσο πολύ μας έσωσαν για άλλη μια φορά οι υπερατλαντικές επεμβάσεις προς συνετισμό των Γερμανών και η αναθέρμανση του Ελλάς- Γαλλία- συμμαχία! Τελικά το πρόβλημα των ιμπεριαλιστών ελάχιστα είναι το «ελληνικό».
Τα επίδικα του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού στην Ευρώπη και ο ρόλος των ΗΠΑ
Παραλείποντας την αναφορά σε μια σειρά άλλες αντιθέσεις και προβλήματα στην ευρωζώνη που έχουν συσσωρευτεί με τη λειτουργία του ευρώ, το οποίο δεν είναι νόμισμα ενός κράτους, και που επιδεινώθηκαν μετά το ξέσπασμα της κρίσης του 2008 π.χ. βοράς- νότος, κοινωνικές οξύνσεις, πολιτικά προβλήματα, επαναφορά στον εθνικοκεντρισμό κ.λπ., και χωρίς να υποτιμούμε τη σημασία τους, χάριν οικονομίας θα αναφερθούμε στα κεντρικά επίδικα του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού που σίγουρα επιδρούν καθοριστικά στις εξελίξεις. Και αυτό γιατί έχουμε την άποψη πως η κόντρα ΗΠΑ- Γερμανίας που εκδηλώθηκε έντονα και στο ελληνικό ζήτημα σε σημείο που έφτασε τον Δραγασάκη να πει τα δικά του «ευχαριστώ» στους Αμερικάνους, δεν αφορά μονάχα το αδιαμφισβήτητα σημαντικό γεωπολιτικά οικόπεδο που λέγεται Ελλάδα.
Σίγουρα θέλουν τη σταθερότητα στην Ελλάδα, γι’ αυτό ο Λιου ξαναθέτει, βλέποντας τα ζόρια της κυβέρνησης μετά τη συμφωνία, τόσο το ζήτημα της βραχυπρόθεσμης χρηματοδότησης όσο και το ζήτημα του χρέους, μήπως μπορέσει ο τσαλακωμένος πλέον Τσίπρας να πουλήσει κάπως τη συμφωνία- έκτρωμα…
Άλλωστε ο καταιγισμός επισκέψεων μιας σειράς στελεχών των ΗΠΑ αλλά και της Γερμανίας στα Βαλκάνια αποκαλύπτει πως η περιοχή μπαίνει ξανά στο μάτι του ιμπεριαλιστικού κυκλώνα, αν υποθέσουμε ότι βγήκε ποτέ.
Συγκεκριμένα η επίσκεψη της Μέρκελ, της γνωστής Νούλαντ των ΗΠΑ, του Στόλντεμπεργκ του ΝΑΤΟ και μιας σειράς άλλων παραγόντων των ευρωατλαντικών θεσμών αποκαλύπτει έντονη κινητικότητα, την ίδια ώρα που με κέντρο το ουκρανικό στην Ευρώπη αντιπαρατάσσονται στρατά, άρματα και ακόμη και στρατηγικά πυρηνικά όπλα. Βέβαια, υπήρξε πρόσφατα τηλέφωνο Πούτιν – Ομπάμα και υπήρξε και η ιστορική ίσως συμφωνία με ότι αναδιατάξεις φέρνει με το Ιράν. Όμως η αντιπαράθεση ΗΠΑ- Ρωσίας με επίκεντρο την Ευρώπη αγγίζει ολοένα και περισσότερο το στρατηγικό ζήτημα. Το κρίσιμο ζήτημα της Ουκρανίας, η οποία άλλωστε βυθίζεται στην καταστροφή και τίποτα δεν έχει λήξει, παραμένει ορθάνοιχτο. Με επίκεντρο το ουκρανικό και ανεξάρτητα πως θα εξελιχθεί, οι ΗΠΑ σέρνουν τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές σε μια σειρά ζητήματα. Στο ενεργειακό με άμεση επέμβαση στο κρίσιμο ζήτημα του εφοδιασμού της Ευρώπης με φυσικό αέριο, στο εμπορικό με κυρώσεις από τη μια και την Τ.Τ.Ι.Ρ. (διατλαντική ζώνη ελεύθερου εμπορίου) από την άλλη, στο ζήτημα της τρομοκρατίας και των επιλογών τους στο αραβομουσουλμανικό και καθώς φαίνεται και στην ένταξη των «δυτικών» Βαλκανίων στους ευρωατλαντικούς θεσμούς. Το ατού των ΗΠΑ με την πολεμική όξυνση στην καρδιά της Ευρώπης είναι πως συσπειρώνουν το ΝΑΤΟ, στο οποίο ηγεμονεύουν αδιαμφισβήτητα, και στη βάση αυτή αποκτούν τη δυνατότητα να επεμβαίνουν π.χ. στο ελληνικό ζήτημα με τρόπο που σε καμιά περίπτωση δε μπορούν να επέμβουν οι Γερμανοί στο Πουέρτο Ρίκο.
Ο Σόιμπλε αναγνωρίζει τη γνωμάτευση του ΔΝΤ για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους που επιδεινώνεται κάθε μέρα σύμφωνα και με νέες του γνωματεύσεις. Όμως, όπως λέει κατηγορηματικά, οι συνθήκες της ευρωζώνης δεν επιτρέπουν κούρεμα. Οι ιμπεριαλιστές στο πλαίσιο των αντιθέσεων τους έχουν στη συγκυρία μια σειρά επίδικα που συχνά συμπλέκονται και σε κάθε περίπτωση τους οδηγούν άλλοτε σε συμβιβασμούς και πολύ συχνά σε άγριες και επικίνδυνες έως καταστροφικές για τους λαούς κόντρες.
Οι ΗΠΑ θέλουν να κοντύνουν τη Γερμανία αλλά και τη Γαλλία, θέλουν να υπάρχει αλλά με όρια το ευρώ, θέλουν την Ε.Ε. αλλά στο πλαίσιο των ευρωατλαντικών θεσμών που ελέγχουν. Σ’ αυτό το πλαίσιο παίρνουν κάθε φορά τις πρωτοβουλίες τους και αυτό το πλαίσιο κυριαρχίας τους θέλουν κάθε φορά να αναπαράγουν. Θέλουν νομισματική κυριαρχία, θέλουν ζώνες «ελεύθερες» δηλαδή έλεγχο του εμπορίου, θέλουν κυρίαρχο λόγο στα ζητήματα του χρέους και της παγκόσμιας οικονομίας, θέλουν έλεγχο της ενέργειας κ.λπ. Μέσα σ’ αυτές τις επιδιώξεις τους σήμερα δείχνουν έντονο ενδιαφέρον, και σύμφωνα με το Δραγασάκη τους αξίζει ευχαριστώ, γιατί συμβάλλουν στη «σωτηρία» της χώρας μας.
Με σταθερή την πεποίθηση ότι στο τέλος θα νικήσουν οι λαοί, δε θα νοιαστούμε για το ποιο από τα βουβάλια του ιμπεριαλισμού κερδίζει και ποιο χάνει, την ίδια ώρα που από κοινού δρομολογούν την κατακρεούργηση του λαού μας. Σίγουρα κατά μια έννοια είναι όλοι τους οι σημερινοί νικητές σε βάρος των λαών. Όμως οι νίκες τους και στο ελληνικό ζήτημα και συνολικότερα, όσο περνά ο καιρός, γίνονται και πιο πύρρειες. Όσο για την περίπτωση του λαού μας, ήδη το Bloomberg φοβάται επανάληψη της κοινωνικής αναταραχής του 2010-2012. Εμείς, με εμπιστοσύνη στο λαό, πρέπει να συμβάλλουμε ώστε το 2008 της νεολαίας και το 2010- 2012 του λαού να είναι μόνο σκηνές από ταινία προσεχώς των νέων σελίδων που καλείται να γράψει ο λαός μας μπροστά στη νέα βαρβαρότητα.
