Είναι γεγονός ότι η ένταση της κρίσης του συστήματος τα έχει θέσει όλα σε μια άλλη βάση. Πολλές πολιτικές απόψεις και συμπεριφορές ξεγυμνώνονται στο καμίνι της έντασης του ταξικού πολέμου που έχει κηρύξει το κεφάλαιο. Το σύστημα διακηρύσσει με κάθε τρόπο στους πάντες να επιλέξουν στρατόπεδο και όποιος κάνει -έστω και προσχηματικά- ότι πατάει σε δύο βάρκες βρίσκεται με ταχύτητα στο κενό.
Για χρόνια διάφοροι προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι:
• Η εποχή της ταξικής πάλης έχει περάσει.
• Την αλλαγή της κοινωνίας θα τη φέρουν τα «καλά» εκλογικά αποτελέσματα.
• Τα λαϊκά δικαιώματα τα προασπίζονται άξιοι εκπρόσωποι-διαμεσολαβητές στους οποίους έχουμε αναθέσει «εργολαβία» τη δουλειά.
Το εντυπωσιακό είναι ότι, ακόμα και σήμερα που όλα αυτά έχουν καταρρεύσει εκκωφαντικά μαζί με όλες τις πολιτικές λογικές φτιασιδώματος του καπιταλισμού, οι ίδιοι συνεχίζουν να προσπαθούν να πείσουν για τις ίδιες αυταπάτες! Υπάρχουν και τάσεις που, την ίδια ώρα που ορκίζονται στην «άμεση δημοκρατία», θεωρούν ότι θα πρέπει να γίνουν εκλογές για να βελτιωθούν λίγο οι (κοινοβουλευτικοί) συσχετισμοί!
Οι διαδικασίες πάντα αντιστοιχούν σε πολιτικές απόψεις. Και οι πολιτικές απόψεις αντιστοιχούν (ή φιλοδοξούν να αντιστοιχίσουν) σε ταξικά συμφέροντα. Όσοι πολιτικοί χώροι προώθησαν και στήριξαν τόσα χρόνια τη λογική «οι εκπρόσωποι δρουν, οι μάζες χειροκροτούν και ψηφίζουν» ήταν αυτοί που αποτέλεσαν τα τέκνα της ήττας του κινήματος, που έπαψαν να πιστεύουν στην κίνηση των μαζών και στην παραγωγή της Ιστορίας από αυτές.
Ήταν αυτοί που φιλοδόξησαν να γίνουν εργατική αρισ-τοκρατία και που για αυτό το λόγο έτρεχαν να συνδιοική-σουν με το κράτος. Ήταν αυτοί που «μπούκωσαν» από τις χρηματοδοτήσεις του αστικού κράτους. Ήταν αυτοί που αφυδάτωσαν τη ζωντάνια και τη μαχητικότητα των σωματείων. Ήταν αυτοί που καταπάτησαν τη δημοκρατία στα συνδικάτα, ακριβώς για να διαμεσολαβούν χωρίς ενοχλήσεις.
Με τον ίδιο τρόπο που το σύστημα επικαλείται τα προβλήματα της δημόσιας υγείας για να τη διαλύσει, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο διάφοροι (άλλοι με καλές και άλλοι με κακές προθέσεις όπως κάποια «εναλλακτικά» αστικά Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης) αντιπαρατίθενται στην (όντως χρεοκοπημένη) λογική της ανάθεσης για να αμφισβητήσουν την αναγκαιότητα και δυνατότητα του λαού να οργανωθεί αποτελεσματικά απέναντι στο πάνοπλο αστικό κράτος.
Αν κάποιος πιστεύει ότι ο καπιταλισμός φτιασιδώνεται με πειστικά επιχειρήματα, εντάξει, θα πάμε πάσο… Η αλήθεια είναι, όμως, ότι ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που βασίζεται στην κυριαρχία-επιβολή μιας μικρής μειοψηφίας της κοινωνίας πάνω στη συντριπτική πλειοψηφία του λαού και του προλεταριάτου. Ένα σύστημα που ζει πάνω στην αντίφαση που παράγει το γεγονός ότι αυτή η μειοψηφία καρπώνεται τον πλούτο που παράγει η πλειοψηφία.
Ένα τέτοιο σύστημα δεν βασίζεται στα επιχειρήματα. Βασίζεται (και ακόμα περισσότερο στις μέρες μας, που μια σειρά μεσαία στρώματα ρίχνονται στο χάος) στη βίαιη επιβολή, στην τρομοκρατία, στο φόβο, στην καταστολή. Γι’ αυτό διαθέτει υψηλής ποιότητας οργάνωση και μια πλειάδα μηχανισμών ταξικής κυριαρχίας. Μια αστυνομία που δεν πρόκειται να είναι δημοκρατική, μια δικαιοσύνη που δεν πρόκειται να είναι αντικειμενική, νόμους που δεν πρόκειται να είναι αταξικοί…
Αν το σύστημα αυτό νιώσει ότι κινδυνεύει, θα χρησιμοποιήσει τα πάντα χωρίς κανένα δισταγμό. Τι φαντάζονται μερικοί; Ότι οι αστοί, κάτω από τη λαϊκή αγανάκτηση, θα ζητήσουν συγνώμη, θα παραδώσουν μετανιωμένοι τα κλειδιά της κοινωνίας και θα πάνε ήσυχα-ήσυχα να φυ-τεύουν λαχανικά στο χωριό τους;
Γίνεται μια ολόκληρη κουβέντα για την άμεση δημοκρα-τία. Σε αυτό το στόχο (αίτημα;) συναντιέται ένα ετερόκλητο πλήθος απόψεων (και αυτό, βέβαια, δεν είναι κακό από μόνο του) που ξεκινάει από τη γενικευμένη αντιιεραρχική-αντιεξουσιαστική λογική και φτάνει μέχρι συστημικές απόψεις που διεκδικούν μια πολιτειακή μεταρρύθμιση, ένα σύστημα δημοψηφισμάτων ίσως που -και με τη βοήθεια της τεχνολογίας- θα βάζει τους «πολίτες» στη λήψη των αποφάσεων. Σχετικά με αυτό το τελευταίο δεν έχουμε να πούμε πολλά, παρά μόνο ότι καλό είναι οι φορείς της άποψης αυτής να προσέχουν περισσότερο να μη γίνουν άλλοθι μιας κάλπικης «δημοκρατικοποίησης» της δικτατορίας της αστικής τάξης στην οποία ζούμε…
Σε όλους όμως τους θιασώτες της άμεσης δημοκρατίας έχουμε να απευθύνουμε τα ερωτήματα:
• Είναι ή όχι ο αντίπαλος οργανωμένος;
• Αυτή του την οργάνωση θα τη χρησιμοποιήσει ή όχι κάθε στιγμή που αμφισβητείται (ακόμα και μερικά) η κυριαρχία του;
• Όταν ο αντίπαλος επιτεθεί, πώς θα απαντήσουμε; Με συνελεύσεις των δύο χιλιάδων τις οποίες θα μας επιτρέψει, περιμένοντας δημοκρατικά να αποφασίσουμε;
• Και τελικά: Μπορεί στην ίδια κοινωνία να συνυπάρχει ειρηνικά και αρμονικά δυαδική εξουσία; Θα υπάρχουν τάξεις και επιβολή της μιας πάνω στην άλλη και, ταυτόχρονα, οι από κάτω θα αποφασίζουν αμεσοδημοκρατικά για τη ζωή τους;
• Και κάτι τελευταίο: Πώς συμβαδίζουν οι όρκοι για την άμεση δημοκρατία με την αμφισβήτηση της (…απλής) δημοκρατίας, όπως εκφράστηκε στην πλατεία Συντάγματος με την προσπάθεια απαγόρευσης διακίνησης πολιτικού (ναι, και κομματικού!) υλικού;
Το σύστημα αυτό δεν φτιασιδώνεται, δεν εξανθρωπίζεται, δεν πείθεται από επιχειρήματα. Ναι, δεν είναι ακόμα η ώρα (ακριβώς γιατί οι δομές λαϊκής οργάνωσης είναι ακόμα πολύ πίσω), αλλά το σύστημα αυτό ανατρέπεται βίαια – επαναστατικά. Ποτέ στην ιστορία της πάλης των λαών δεν υπήρξε αποτελεσματικός αγώνας χωρίς οργάνωση σε διάφορα επίπεδα.
Προφανώς, αρκετοί δεν έχουν ακούσει τίποτα (ή άλλοι δεν θέλουν να ακούσουν) για ρωσική και κινέζικη επανάσταση, για Βιετνάμ, Κούβα, Ελλάδα, Ινδονησία, Λατινική Αμερική και τόσα μέρη που ο οργανωμένος λαός έδωσε εκατομμύρια θυμάτων και τσάκισε (ή έφτασε πολύ κοντά στο να τσακίσει) την αστική εξουσία, κάνοντας βήματα που οι θεωρητικοί θιασώτες της άμεσης δημοκρατίας ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα δε θα μπορούσαν (ίσως και δεν θα ήθελαν) να φανταστούν. Θα ήταν διασκεδαστικό να πηγαίναμε να πείσουμε τους Έλληνες παρτιζάνους, τους Βιετκόγκ ή τους Ρώσους, Κινέζους και Ινδούς προλετάριους και αγρότες ότι ο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΔΣΕ, η 30χρονη ένοπλη πάλη, η Οκτωβριανή Επανάσταση, η Μεγάλη Πορεία, το ναξαλίτικο αντάρτικο (σε Ελλάδα, Βιετνάμ, Ρωσία, Κίνα, Ινδία αντίστοιχα) ήταν ή θα μπορούσαν να είναι απλώς… αυθόρμητες κινήσεις με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες.
Αν έκανε κάποιος τον κόπο να ασχοληθεί λιγάκι με τις δεκάδες επαναστάσεις στον πλανήτη που έκαναν οι «ξυπόλητοι» (και όπου οι κομμουνιστές έπαιξαν βασικό ρόλο), θα έμενε άναυδος με το τι παρήγαγε ο αγωνιζόμενος λαός. Με τη συντροφικότητα του λαού του Βιετνάμ, τη δημιουργικότητα των αντρών και γυναικών του ΔΣΕ (για να μείνουμε στη χώρα μας) και τη δημιουργία άλλων προτύπων στις σχέσεις, στη διασκέδαση και στη συντροφικότητα στις απελευθερωμένες περιοχές της Ελλάδας το ’46-’49.
Υπάρχει, βεβαίως, η πραγματική και ουσιαστική συζήτηση για τα καπελώματα και τα ξεπουλήματα των ηγεσιών, για τις Βάρκιζες, για την κατάληξη της Σοβιετικής Ένωσης και όλων των επαναστάσεων. Όλα αυτά αποτελούν πραγματικούς κινδύνους οποιασδήποτε μορφής οργάνωσης (οι «αντιιεραρχικές» μορφές έχει αποδειχτεί ότι είναι οι πιο βαθιά και πραξικοπηματικά ιεραρχικές). Και όταν αναφέρονται με αυτήν την ελαφρότητα, απλώς χρησιμοποιούν την καθεστωτική αντίληψη της «ατομικότητας» για να στερήσουν από το λαό και την εργατική τάξη τη δυνατότητα να οργανωθεί στο αναγκαίο επίπεδο προκειμένου να απελευθερωθεί. Και αποτελούν ηθικιστική και ιδεαλιστική προσέγγιση, όταν μάλιστα γίνονται σε μια κοινωνία που στηρίζει την κυριαρχία της σε αυταπάτες «ελευθεριών επιλογής» και αποθέωσης του ατόμου.
Σε κάθε περίπτωση, το κομμουνιστικό κίνημα και η λογική της οργανωμένης δράσης οφείλουν να «απολογηθούν» για πράγματα που δεν μπόρεσαν να λύσουν επαρκώς. Ωστό-σο, έκαναν πράγματα! Την ίδια στιγμή που οι θιασώτες της αμεσοδημοκρατίας οφείλουν να «απολογηθούν» γιατί δεν μπόρεσαν να συμβάλουν ουσιαστικά στην υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης, της χειραφέτησης της εργατικής τάξης και των εργαζομένων (βρίσκονται δηλαδή δύο ιστορικά βήματα πίσω από το κομμουνιστικό κί-νημα).
Άλλωστε, ο κίνδυνος γραφειοκρατικοποίησης της επανάστασης και δημιουργίας μιας νέας αστικής τάξης οδήγησε τους Κινέζους κομμουνιστές να στηρίξουν τη Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση που, με κεντρικό σύνθημα «Βομβαρδίστε τα επιτελεία» και με στόχο να μπουν οι μάζες στο τιμόνι της πολιτικής, κίνησε εκατοντάδες εκατομμυρίων προλετάριων και ταρακούνησε συθέμελα αυτήν ακριβώς την «κομματική αυθεντία»
Στην κοινωνία υπάρχουν τάξεις. Τα κόμματα, τα σωματεία, οι παρατάξεις αποτελούν έκφραση των τάξεων. Και γι’ αυτό δε θα καταργηθούν. Γιατί η φυσική κίνηση μιας τάξης είναι να προσπαθεί να γίνει πιο ισχυρή για να αντιμετωπίσει την αντίπαλη τάξη. Και πιο ισχυρός γίνεται κάποιος όταν συσπειρώνεται, συζητά, αντιπαρατίθεται οργανώνεται.
