Εισαγωγή
Μπήκαμε στην φάση της «επιστροφής». Η κυβέρνηση αποφάσισε την επαναλειτουργία των τομέων της οικονομίας και του εποικοδομήματος του συστήματος που υπηρετεί και με δικιά της απόφαση είχαν «κλείσει» εξ αιτίας της πανδημίας. Διεθνώς το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα αποφάσισε να «επιστρέψει». Έχει προφανή ανάγκη να «ανακτήσει» όλες τις λειτουργίες του με τις οποίες πραγματώνει σε κέρδος την υπεραξία που ληστεύει στην παραγωγή (η οποία δεν σταμάτησε), αλλά και αυτές του εποικοδομήματος με τις οποίες πραγματώνει, αναβαθμίζει, θεσμοθετεί την άσκηση της κυριαρχίας του.
Η μερική και προσωρινή άρση τους έγινε με βάση τα δικά του συμφέροντα, τις δικές του ανάγκες. Ταυτόχρονα ήταν μια ομολογία των αδιεξόδων του, των αντιδραστικών του χαρακτηριστικών και οπωσδήποτε μια παραπάνω αιτία ταραχής του.
Η επιστροφή γίνεται πάλι στη βάση των δικών του όρων και επιδιώξεων. Με προφανές και ομολογημένο ότι δεν έχει αντιμετωπιστεί ο κίνδυνος της πανδημίας, δεν έχουν εξασφαλιστεί οι όροι για τη ζωή και την υγεία του λαού και της νεολαίας. Αυτοί οι όροι ούτε στο προηγούμενο διάστημα, ούτε τώρα, ούτε στη συνέχεια, δεν ιεραρχούνται από το σύστημα και τις δυνάμεις του ως σημαντικοί. Τα θύματα, οι νοσούντες, η υγεία του λαού καταγράφονται ως παράπλευρες απώλειες που δεν πρέπει να προκαλέσουν «παρενέργειες» (πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές) στη βασική μάχη. Στη μάχη για την αδιατάρακτη λειτουργία του συστήματος. Αυτή είναι η πραγματική μάχη που δίνει το σύστημα διεθνώς και στη χώρα μας. Με το βλέμμα –αλλά και την πράξη του ήδη- στραμμένο στην ανάγκη του να αγριέψει πολύ περισσότερο την αντιλαϊκή-αντεργατική πολιτική του. Είναι χαρακτηριστικό των όρων που το σύστημα ορίζει την επιστροφή ότι πχ στέλνει εκατοντάδες χιλιάδες μαθητές και δεκάδες χιλιάδες εκπαιδευτικούς στα σχολεία χωρίς κανένα μέτρο προστασίας και προφύλαξης, αλλά ταυτόχρονα συνεχίζει να απαγορεύει τις δημόσιες συγκεντρώσεις άνω των δέκα ατόμων!
Συνεπώς η «επιστροφή» του συστήματος σε όλες τις λειτουργίες του δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί από το λαό και τη νεολαία σαν κάτι «ουδέτερο» και «αντικειμενικό». Αλλά να αντιμετωπιστεί ως αυτή που είναι. Ως ζήτημα ταξικό και πολιτικό. Δηλαδή ως ένα ζήτημα μαζικής πάλης. Αυτής που απαιτείται για να υπερασπιστεί ο λαός και η νεολαία την υγεία του και τη ζωή του κόντρα στον τυχοδιωκτισμό της «νέας κανονικότητας». Αυτής που είναι αναγκαία για να αντισταθεί ο λαός και η νεολαία στη συντριβή δικαιωμάτων και κατακτήσεων που φέρνει αυτή η «νέα κανονικότητα».
Γιατί -και ποια- εκπαίδευση «επιστρέφει» εσπευσμένα;
Οι κυβερνητικές αποφάσεις για την επαναλειτουργία της εκπαίδευσης συνολικά αλλά και ιδιαίτερα για το ολιγοήμερο και εν πολλοίς εικονικό «άνοιγμα των σχολείων» προκαλούν ερωτήματα για τη σκοπιμότητα τους και δικαιολογημένη ανησυχία. Για ποιο λόγο εκατοντάδες χιλιάδες μαθητές (και τα εκατομμύρια των ανθρώπων των λαϊκών οικογενειών τους) «πρέπει» να εκτεθούν σε προφανείς και μεγάλους υγειονομικούς κινδύνους για να γίνουν 9 μέρες «μάθημα» στα Γυμνάσια και στις δύο πρώτες τάξεις των Λυκείων; Γιατί παραμένει ακόμα ανοιχτό το ενδεχόμενο να επιστρέψουν τον Ιούνιο(!) στα σχολεία οι μαθητές των δημοτικών(!); Με ποιους υγειονομικούς και ταξικούς- εξεταστικούς όρους οδηγούνται οι μαθητές της Γ’ Λυκείου στις πανελλαδικές εξετάσεις; Γιατί αποφασίζονται όλα αυτά όταν από επίσημες και καθεστωτικές πλευρές είναι καταγεγραμμένο ότι δεν πληρούνται στοιχειώδεις υγειονομικοί όροι για την πραγματοποίηση τους; Όταν τα βασικά δεδομένα που ορίζουν αυτούς τους όρους (κτιριακές υποδομές, σύνθεση και μέγεθος εκπαιδευτικού προσωπικού, μετακίνηση μαθητών) είναι προφανές ότι δεν μπορούν να αλλάξουν σε λίγες μέρες και η κυβέρνηση και η … ουρά της (ΕΟΔΥ) επιχειρούν να τα συγκαλύψουν με ασκήσεις κυνισμού, υποκρισίας και αντιδραστικής γελοιότητας;
Με την απόφαση της αυτή η κυβέρνηση δεν κάνει «λάθος»!
Πρώτον εκφράζει τη συνολική ανάγκη του συστήματος να δημιουργήσει συνθήκες και εικόνα «αποκατάστασης» των λειτουργιών του και επιστροφής με τους δικούς του όρους και για όλη την περίοδο που βρίσκεται μπροστά μας και στην οποία ο λαός θα πρέπει να μάθει «να ζει με την πανδημία», χωρίς περίθαλψη, χωρίς μέσα προστασίας και τεστ, χωρίς εμβόλιο.
Δεύτερον διακηρύσσει ότι η πανδημία όχι μόνο δεν αποτελεί παράγοντα που μπορεί να οδηγήσει σε ταξική χαλαρότητα, σε αμφισβήτηση των αστικών ιδεολογημάτων για την εκπαίδευση. Αλλά αντίθετα ότι επείγεται όλες οι αντιδραστικές εξελίξεις του τελευταίου διμήνου στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση και στα ΑΕΙ, να επιταχυνθούν και να αποκρυσταλλωθούν σε νόμους, μέτρα και νέες αντιδραστικές, ταξικές, αντιλαϊκές πραγματικότητες σε μια εκπαίδευση που λειτουργεί και διαμορφώνεται σύμφωνα με τα αδιέξοδα και τα συμφέροντα του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης.
Συνεπώς η κυβέρνηση με την απόφαση της για το άνοιγμα των σχολείων αλλά και για την πραγματοποίηση της εξεταστικής στα ΑΕΙ συνεχίζει και εντείνει στη νέα φάση την αντιδραστική πολιτική που άσκησε στη διάρκεια της καραντίνας.
Μια πολιτική που έχει ως βάση της ότι τα δικαιώματα αλλά ακόμα και η υγεία και η ζωή του λαού και της νεολαίας είναι αναλώσιμα!
Μια πολιτική που όπως διακηρύσσει το πολυνομοσχέδιο για την εκπαίδευση που κατατέθηκε εν μέσω καραντίνας και προωθείται άμεσα για ψήφιση στοχεύει να διώξει τους μαθητές από τα σχολεία, να ισοπεδώσει το δικαίωμα της νεολαίας στις δωρεάν σπουδές, να συντρίψει τα εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών, να επιβάλλει συνθήκες ανελευθερίας και ηλεκτρονικού-κρατικού ελέγχου σε σχολεία και σχολές.
Για την προώθηση αυτής της πολιτικής η κυβέρνηση εκβιάζει με τα υλικά δεδομένα που δημιουργεί το ίδιο το σύστημα και η πολιτική του. Η φτώχεια και η ανεργία των εργατικών –λαϊκών οικογενειών, οι εξεταστικοί φραγμοί, η εντατικοποίηση, η αδιοριστία, τα υπέρογκα έξοδα των «δωρεάν» σχολείων και σπουδών, γίνονται εργαλεία εκβιασμού για να φορτωθούν οι λαϊκές οικογένειες, οι μαθητές και οι φοιτητές με περισσότερα βάρη και αδιέξοδα. Τηλεκπαίδευση για να «μην πάει χαμένη» η χρονιά και το εξάμηνο. Εξετάσεις-σφαγείο σε πανελλαδικές και ΑΕΙ για να «μην παρατείνονται» τα προβλήματα. Άνοιγμα των σχολείων με τους μαθητές στοιβαγμένους όπως οι εργάτες στις βιομηχανίες, για να πάει στο μεροκάματο ο γονιός και να «βρει διέξοδο» το παιδί. Παράταση του σχολικού έτους για να «μην απολυθεί» ο αναπληρωτής και να «έχει δουλειά» ο αδιόριστος και ελαστικά-εξοντωτικά εργαζόμενος στην ιδιωτική εκπαίδευση και στα φροντιστήρια…
Αυτός ο «ρεαλισμός» είναι ιδεολογικά, πολιτικά, ταξικά και πρακτικά καταστροφικός για τα συμφέροντα και τα δικαιώματα των εργαζομένων, του λαού και της νεολαίας. Μετά από κάθε κύκλο εφαρμογής του βρίσκονται σε πολύ χειρότερη θέση όλα τα κομμάτια του λαού και της νεολαίας που εκβιάστηκαν να τον ακολουθήσουν. Αυτό που έχουν «σώσει» είναι πολύ λιγότερο από αυτό που είχαν και πολύ πιο ευάλωτο στην επόμενη επίθεση του συστήματος!
Είναι συνεπώς αναγκαίο να σπάσει ο φαύλος κύκλος του ρεαλισμού της υποταγής. Ο φαύλος κύκλος της «λογικής» της κατάτμησης των συμφερόντων των εργαζομένων και της νεολαίας και της αναζήτησης «λύσεων» έξω από την μαζική πάλη ενάντια στις κεντρικές επιλογές του συστήματος. Είναι αναγκαίο γιατί αυτός ο «ρεαλισμός» και αυτή η «λογική» αναπαράγει, πολλαπλασιάζει και οξύνει όλα τα λαϊκά αδιέξοδα. Είναι αναγκαίο να διαμορφωθεί και να συγκροτηθεί ενότητα πάλης και μαζικού αγώνα απέναντι στα κύρια μέτωπα της επίθεσης του συστήματος, ακόμα και όταν δεν θα μπορεί αυτός ο αγώνας να απαντήσει δια μιας όλα τα ζητήματα που τίθενται εξαιτίας της πολύχρονης επίθεσης και της παρατεταμένης υποχώρησης του κινήματος. Γιατί μόνο στη βάση αυτού του αγώνα μπορεί να διαφοροποιηθεί ο αρνητικός συσχετισμός και να διαμορφωθούν πραγματικοί όροι δικαίωσης αιτημάτων και στόχων πάλης για τμήματα νεολαίας και εργαζομένων που μένουν σε πρώτη φάση ανεκπλήρωτα.
Αστικές ανησυχίες και εποικοδομητικές διαμαρτυρίες
Η κυβερνητική γραμμή της επιστροφής (συνολικά και στην εκπαίδευση) διαχειρίζεται ένα σύστημα (καπιταλιστικό) από τη φύση του άναρχο, που το ιδιαίτερο αλλά καθοριστικό του χαρακτηριστικό (ιμπεριαλιστική εξάρτηση από ΗΠΑ-ΕΕ) πολλαπλασιάζει και παροξύνει τις αντιφάσεις του, τις κάθε είδους παλινδρομήσεις του και ετεροκαθορισμούς του.
Σε αυτή τη βάση η κυβερνητική απόφαση για το άνοιγμα των σχολείων και με την κλίμακα του πληθυσμού που αυτή αφορά έχει προκαλέσει ακόμα και αστικές ανησυχίες που έχουν ήδη εκδηλωθεί από ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ κ.α. Η προφανής αιτία των ανησυχιών αυτών αφορά στην ανάγκη οι δυνάμεις της λεγόμενης αντιπολίτευσης να κρατήσουν «αποστάσεις» από το υπαρκτό ενδεχόμενο το άνοιγμα των σχολείων να οδηγήσει σε πολύ μεγάλη αναζωπύρωση αλλά και επέκταση των θυμάτων και των κρουσμάτων της πανδημίας. Η ανησυχία αυτή αποκτά πολιτική νομιμοποίηση για να εκδηλωθεί δημόσια στη βάση των συνεπειών που θα έχει ένα τέτοιο ενδεχόμενο στην οικονομία και κυρίως στη «βαριά βιομηχανία» της στο τουρισμό. Γιατί ακριβώς η βασική επιδίωξη της αστικής τάξης σε αυτή τη συγκυρία αφορά στον μεγαλύτερο δυνατό περιορισμό των συνεπειών της πανδημίας στον τουρισμό που αποτελεί βασικό πυλώνα της αεριτζίδικης και μεταπρατικής οικονομίας της χώρας. Η επιδίωξη αυτή μπορεί να υπονομευτεί έως και πλήρως από την επιχείρηση ανοίγματος των σχολείων στη δοσμένη συγκυρία. Εξάλλου και η ίδια η κυβέρνηση προσπαθεί να μετριάσει τον κίνδυνο αυτής της επιχείρησης επιτρέποντας και ενθαρρύνοντας τις απουσίες των μαθητών, και κρατώντας –τουλάχιστον μέσα στο Μάιο-κλειστά τα σχολεία της Πρωτοβάθμιας ενώ βέβαια την ίδια ώρα πιέζει αφόρητα για υλοποίηση της «σύγχρονης» (δηλαδή ζωντανής ) «τηλεκπαίδευσης» ακόμα και στα Νηπιαγωγεία!!
Ενώ λοιπόν η κυβέρνηση όντας ο διαχειριστής του συστήματος οφείλει για τους πολιτικούς λόγους που αναφέρθηκαν παραπάνω να επιμείνει στη γραμμή της εδώ και τώρα λειτουργίας και «ανάκτησης» της εκπαίδευσης με τον πιο αντιδραστικό και ταξικό τρόπο και ρόλο, η αστική αντιπολίτευση στέκεται δίπλα της, κρατώντας αποστάσεις και με το ρόλο να «διασκεδάσει» επ’ ωφελεία της τις ανησυχίες που προκαλούνται.
Δίπλα σε αυτή τη γραμμή της εποικοδομητικής στήριξης βρίσκεται και η γραμμή των δυνάμεων των συνδικαλιστικών ηγεσιών και του συμβιβασμού-ρεφορμισμού (ΚΚΕ). Πρόκειται για μια γραμμή «εποικοδομητικής διαμαρτυρίας» που όχι μόνο δεν τολμά να αντιταχθεί στο άνοιγμα των σχολείων, και στο αντιδραστικό τοπίο που διαμορφώνεται στα ΑΕΙ, αλλά που σε πολλές περιπτώσεις με τις «κριτικές» της ενισχύει τα πιο αντιδραστικά αστικά ιδεολογήματα. Για τη «μόρφωση» και τη «γνώση» που τάχα μπορούν να παρέχουν οι αστικοί εκπαιδευτικοί μηχανισμοί, για την αποδοχή της αξιολόγησης και της επιμόρφωσης, για την υπόκλιση στους ταξικούς διαχωρισμούς και φραγμούς, για την ανάγκη «αναβάθμισης» των «προσόντων και εφοδίων» μαθητών, σπουδαστών και εκπαιδευτικών κλπ και πάντα με ομολογημένη ή ανομολόγητη βάση τη θεώρηση του κράτους ως «αταξικού», ως «πεδίου πάλης» για τους εργάτες , το λαό και τη νεολαία.
Μια «κριτική» που στο κρίσιμο ζήτημα της επίθεσης που άνοιξε το σύστημα και η κυβέρνηση του με αφορμή την πανδημία και μέσα στην πανδημία (τηλεκπαίδευση) σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, κράτησε στάση ανοιχτής στήριξης απαιτώντας «μαχητικά» την πιο ολοκληρωμένη και συνεπή εφαρμογή της. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Γραμματεία των εκπαιδευτικών του ΠΑΜΕ στην ανακοίνωση της μετά την προκλητική κυβερνητική απόφαση για το άνοιγμα των σχολείων που συνοδεύτηκε από την υπουργική απαίτηση για «ζωντανή αναμετάδοση» των μαθημάτων που θα γίνονται στις τάξεις δεν λέει ούτε μια λέξη για την απαίτηση αυτή!
Αυτή η γραμμή και αυτή η «κριτική» όπως είναι φυσικό και αναμενόμενο συνοδεύεται από λογικές και πρακτικές εκφυλισμού της ίδιας της έννοιας της πάλης, του κινήματος, των σωματείων, των συλλόγων. Παραστάσεις ολιγομελών αντιπροσωπειών των ΔΣ (φέροντας έγγραφες βεβαιώσεις των σωματείων μιας και …καθυστερεί η υλοποίηση του Μητρώου πραγματικών δικαιούχων..) δίνουν «αποφασιστικές απαντήσεις» στο πολυνομοσχέδιο. Τα σωματεία των εκπαιδευτικών «αντικαθίστανται» από τους συλλόγους διδασκόντων που χρήζονται «αρμόδιοι» και «υπεύθυνοι» για να κρίνουν –ελέγξουν τους όρους ανοίγματος των σχολείων. Οι φοιτητικοί σύλλογοι εξαφανίζονται και «αντικαθίστανται» και αυτοί από την «πανεπιστημιακή κοινότητα» (!) και τα λεγόμενα «συνδιοικητικά» της όργανα. Στους δήμους και στις γειτονιές «δεν χρειάζονται» οι γονείς (δηλαδή ο εργαζόμενος λαός) να κινητοποιηθεί για τα χτυπήματα που δέχονται τα λαϊκά δικαιώματα στην εκπαίδευση. Προέχει-αν δεν είναι αποκλειστικό- να στηριχθεί ο εκλεγμένος εκπρόσωπος στο Δημοτικό Συμβούλιο.
Ο κοινός πολιτικός τόπος όλων αυτών των δυνάμεων της εποικοδομητικής κριτικής και διαμαρτυρίας είναι να μένουν στη γωνία μαθητές, φοιτητές, γονείς, εκπαιδευτικοί. Να μην αποκτά αγωνιστικά πολιτικά χαρακτηριστικά η ανησυχία τους, η δυσφορία τους, η οργή τους. Να μην μπορεί το τσαλαπάτημα των δικαιωμάτων τους στην εκπαίδευση, στη δουλειά, στις ελευθερίες, να απαντηθεί από τους ίδιους με όρους μαζικής πάλης και κινήματος. Να ζεσταίνεται και να σερβίρεται ξανά και ξανά σε έναν κόσμο, η μουχλιασμένη σούπα ενός «άλλου κράτους» που θα φέρει μια «άλλη εκπαίδευση» των «σύγχρονων αναγκών μας». Αυτήν που περιγράφουν τα συνέδρια της ΟΛΜΕ ή της ΔΟΕ, το «άλλο σχολείο» που αναλύει η ΚΟΜΕΠ και η ΚΝΕ δίπλα στην ανάλυση για την «4η βιομηχανική επανάσταση» στην Ελλάδα της αγροτοδιατροφικής εξάρτησης, το «άλλο πρόγραμμα σπουδών» που έχουν διατυπωμένο τα ΕΑΑΚ, δίπλα και μαζί με το προσφάτως νεκραναστημένο μεταβατικό πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Δηλαδή ο κοινός πολιτικός τόπος όλων αυτών είναι η επίμονη αναζήτηση μιας καλής σοσιαλδημοκρατίας. Και αν ο ΣΥΡΙΖΑ προέκυψε «προδοτικός» στην υπόθεση αυτή υπάρχει πάντα το ιστορικό, ιδεολογικό και πολιτικό alter ego του, το ΚΚΕ, για να καλύψει ένα μέρος τουλάχιστον από το «κενό» και να βρει βοήθειες και από τα θραύσματα του που αποκολλήθηκαν από αυτό αλλά δεν έχασαν κατά πως φαίνεται το DNA του.
Κατεύθυνση και άμεσοι στόχοι πάλης
Με το άρθρο 36 της ΠΝΠ της 1/5/20 που υπέγραψε το μισό υπουργικό συμβούλιο, η κυβέρνηση φρόντισε να λύσει τα χέρια της και να έχει τη δυνατότητα «κατά παράβαση κάθε κείμενης νομοθεσίας» να αποφασίζει για όλα τα ζητήματα (από την διδακτέα ύλη και το ωρολόγιο πρόγραμμα ως τα ζητήματα του χρόνου και του τρόπου όλων των εξετάσεων ) και των τριών βαθμίδων της εκπαίδευσης , όπως το σύστημα και η ίδια η κυβέρνηση θα κρίνουν, τόσο στη διάρκεια του τρέχοντος όσο και στο επόμενο (2020-21) σχολικό έτος!
Αυτή η κυβερνητική πρόνοια αφενός αποκαλύπτει ή πιο σωστά επιβεβαιώνει ότι πάει μακριά η έκτακτη κατάσταση και από την άποψη των υγειονομικών κινδύνων που αντιμετωπίζει ο λαός και η νεολαία. Αφετέρου η κυβερνητική απόφαση αυτή πρέπει να διαβαστεί στην αμιγώς πολιτική διάσταση της όσον αφορά τις στοχεύσεις και επιδιώξεις της κυβέρνησης στην Εκπαίδευση στα πλαίσια της πανδημίας και με τη «βοήθεια» της πανδημίας.
Αυτή η πολιτική διάσταση αποτυπώθηκε επίσημα με την κατάθεση του νομοσχεδίου αλλά όχι μόνο με αυτό. Η κυβέρνηση από τις πρώτες μέρες που έκλεισαν σχολεία και ΑΕΙ εμφανίστηκε «σαν έτοιμη από καιρό» να διαμορφώσει με την πρακτική της –που στηρίζονταν στους γνωστούς εκβιασμούς- αρνητικά δεδομένα και προηγούμενα που αποτελούν βάση για την προώθηση των πιο ταξικών και αντιδραστικών ανατροπών.
Στα ΑΕΙ επέβαλλε μαζικά «την κανονική συνέχιση του εξαμήνου» μέσω τηλεκπαίδευσης! Πρόκειται για μια ιδιαίτερα αρνητική εξέλιξη που ανοίγει τους πιο αντιδραστικούς δρόμους για τη συνέχεια. Αν το ηλεκτρονικό σύγγραμμα ήταν μια αντιδραστική πρόθεση και επιδίωξη η μαζική τηλεκπαίδευση είναι πολύ πιο μεγάλη και συνολική θα λέγαμε αντιδραστική ανατροπή. Διαμορφώνονται συνθήκες για να μετατραπούν σε «άυλα» μια σειρά Πανεπιστήμια και σχολές, χωρίς αίθουσες και κτίρια, χωρίς φυσική παρουσία φοιτητών και σπουδαστών και βέβαια χωρίς δικαιώματα! Ούτε αυτά που αφορούν σε σίτιση- στέγαση -μετακίνηση ούτε αυτά που αφορούν σε διεκδικήσεις στους όρους σπουδών κόντρα στην ξέφρενη εντατικοποίηση και τις αυθαιρεσίες. Συνολικά σε μια τέτοια εξέλιξη αίρεται η σημερινή βάση συγκρότησης των φοιτητικών συλλόγων, των διαδικασιών τους, της πάλης τους!
Μια πρώτη αλλά προφανώς σημαντική μάχη απέναντι και κόντρα σε μια τέτοια εξέλιξη πρέπει να δοθεί ενόψει της εξεταστικής αυτού του εξαμήνου. Να καταγγελθεί πλατιά η πρακτική και οι στόχοι της τηλεκπαίδευσης, να παλευτεί με τον πιο μαζικό και αποφασιστικό τρόπο η άρνηση των φοιτητών να την νομιμοποιήσουν αποδεχόμενοι εξετάσεις με ύλη που «διδάχτηκε» στα πλαίσια της. Σε μια τέτοια βάση και στο βαθμό που αναπτύσσεται μαζικά η πάλη θα μπορούσε να διεκδικηθεί η κατοχύρωση του εξαμήνου και όλων των μαθημάτων χωρίς εξετάσεις για όλους τους φοιτητές. Πρόκειται για αίτημα που πατάει στις προηγούμενες και τωρινές συνθήκες της πανδημίας και σε στα μέτρα που επιβλήθηκαν σε αυτήν που οι φοιτητές /σπουδαστές δεν έχουν κανένα λόγο να δεχτούν να πληρώσουν οι ίδιοι τις συνέπειες τους!
Στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, όπου επίσης επιβλήθηκε και κυρίως επιχειρήθηκε η μαζική νομιμοποίηση της τηλεκπαίδευσης, η οποία εδώ είχε και έχει δύο ταυτόχρονες και παράλληλες όψεις και χρήσεις. Από τη μια την μαζική διαμόρφωση όρων στους μαθητές και τους γονείς τους ότι μπορεί το σχολείο (σε κάποια τμήματα/μαθήματα/ περιοχές) να είναι «ηλεκτρονικό» και ότι σε κάθε περίπτωση είναι «ατομική ευθύνη» η συμμετοχή και η παρακολούθηση του σχολείου. Πρόκειται δηλαδή για μια αντιδραστική διαπαιδαγώγηση που θέλει να πείσει το λαό να αποδεχτεί ότι η οικονομική-μορφωτική βάση της κάθε λαϊκής οικογένειας θα είναι ολοένα και πιο καθοριστική στην τύχη που θα έχουν τα παιδιά της όσον αφορά το δικαίωμα τους στο σχολείο , στις σπουδές. στη δουλειά. Από την άλλη η επιχείρηση τηλεκπαίδευση χρησιμοποιήθηκε ανοιχτά και με όλους τους δυνατούς στη φάση της καραντίνας εκβιασμούς, ενάντια στο σώμα των εκπαιδευτικών. Απαιτώντας τους υποταγή στο ρόλο του «κρατικού υπαλλήλου» ως εντολοδόχου ενάντια στους μαθητές, στο νέο τοπίο της μαζικής απόρριψης, των ποινών και της κατηγοριοποίησης που προωθείται. Απαιτώντας τους μαζί με αυτά την πλήρη «απάρνηση» των εργασιακών δικαιωμάτων που έχουν κατακτήσει, την εμπέδωση της αδιοριστίας και της ελαστικότητας, την είσοδο τους στον κόσμο της αξιολόγησης και του θεσμοθετημένου αλληλοφαγώματος που αυτή εισάγει.
Τη συνέχεια και την ένταση αυτή της κατεύθυνσης διακηρύσσει η κυβέρνηση και η υπουργός της ανακοινώνοντας το άνοιγμα των σχολείων (με ζωντανή αναμετάδοση των μαθημάτων!), πανελλαδικές –σφαγείο για τη Γ΄ Λυκείου ενώ κρατά «ανοιχτό» το ζήτημα της επαναλειτουργίας και της Πρωτοβάθμιας!
Απέναντι σε όλα αυτά είναι αναγκαίο να αναπτυχθεί μαζική αντίσταση και πάλη γονιών, μαθητών, εκπαιδευτικών μόνιμων και αναπληρωτών (που αποτελούν ίσως το πιο ευάλωτο κομμάτι της επίθεσης αυτής με ανύπαρκτο ακόμα και το δικαίωμα της ειδικής άδειας και κάτω από τον άμεσο εκβιασμό της απόλυσης -ανεργίας). Στην πάλη αυτή «ανήκουν» και οι χιλιάδες εργαζόμενοι στην ιδιωτική κάθε μορφής εκπαίδευση και πρέπει μέσα από αυτήν να διεκδικήσουν τα δικαιώματα τους.
Μια πάλη που θα έχει ως βάση και αφετηρία της τη θέση:
Δεν είναι αναλώσιμη η υγεία μας και η ζωή μας, δεν είναι αναλώσιμα τα δικαιώματα μας στην εκπαίδευση και στη δουλειά.
Μια πάλη που θα σταθεί απέναντι στην πολιτική του συστήματος απαιτώντας:
Μια πάλη που θα αναδείξει και θα διεκδικήσει τους εξής στόχους:
