Με πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ, συνδικάτα και συνδικαλιστές από την Ελλάδα και άλλες χώρες της ευρύτερης περιοχής (Τουρκία, Σερβία, Συρία, Κύπρος, Παλαιστίνη, Ιταλία, Αυστρία) υπέγραψαν κοινή διακήρυξη για τη φετινή Πρωτομαγιά ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Για ποιόν ακριβώς ιμπεριαλιστικό πόλεμο μιλάνε οι συνδικαλιστές των άλλων χωρών, δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε με ακρίβεια. Ούτε είναι αυτό το θέμα μας. Το θέμα μας είναι η αντιπαράθεση γύρω από το κρίσιμο ζήτημα του ιμπεριαλισμού, του χαρακτήρα του πολέμου και του καπιταλισμού στη χώρα μας και αλλού. Ζητήματα που όσο δεν λύνονται οδηγούν στην αδυναμία αντίστασης, διεκδίκησης και χάραξης μιας προοπτικής προς όφελος του λαού και της εργατικής τάξης.
Για όσους διατηρούν μια στοιχειώδη ικανότητα κατανόησης κειμένου είναι φανερό ότι στην «αντιπολεμική διακήρυξη» περιγράφεται ένας «ιμπεριαλιστικός» πόλεμος χωρίς… ιμπεριαλιστές, ένας πόλεμος μεταξύ ισχυρών ή λιγότερο ισχυρών καπιταλιστών. Πλησιάζοντας, αν όχι ακουμπώντας κανονικά τροτσκιστικές έως αναρχικές αντιλήψεις. Σύμφωνα λοιπόν με τη «διακήρυξη των συνδικάτων», στον πόλεμο που εξελίσσεται σε μια σειρά από χώρες και περιοχές συμμετέχουν δραστήρια οι απανταχού εκμεταλλευτές, εργοδότες, αστοί και οι κυβερνήσεις τους (προφανώς και των χωρών που υπογράφουν την διακήρυξη), και όπου εμπλέκονται ισχυρές δυνάμεις, όπως ΗΠΑ-ΕΕ-Ρωσία προς όφελος των μονοπωλιακών ομίλων τους. «Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε!», θεωρούν ότι είναι η απάντηση. Και μόλις αυτό γίνει αντιληπτό θα ασχολούμαστε πλέον ο καθένας με τον «εσωτερικό ταξικό πόλεμο».
Ας προχωρήσουμε όμως σε πιο δύσκολα ερωτήματα. Αποφεύγοντας τον πειρασμό να απαντήσουμε με ένα «είναι ο ιμπεριαλισμός, ηλίθιε!», που είναι οπωσδήποτε λιγότερο «απλό», ρωτάμε: Θα συνυπέγραφαν άραγε οι διάφορες «ιμπεριαλιστικές» ΜΚΟ μια διακήρυξη που εξηγεί στους πρόσφυγες ότι για τη σφαγή και την προσφυγιά τους φταίει ο Άσαντ; Θα είχαν σοβαρή αντίρρηση οι «δημοκράτες» του ΝΑΤΟ και της ΕΕ να παραδεχτούν ότι, εν τέλει, ο «εκμεταλλευτής» Μιλόσεβιτς ήταν που επιτέθηκε στο ΝΑΤΟ και όχι το αντίστροφο; Τι γνώμη να έχουν άραγε οι συνδικαλιστές από τη Συρία ή τη Σερβία; Και το κράτος του Ισραήλ; Θα είχε πρόβλημα να στιγματιστούν επιτέλους και οι «επιχειρηματικοί όμιλοι» της Παλαιστίνης που θέλουν και δικό τους κράτος; Πώς γίνεται εργατικά σωματεία να συμφωνούν με όλα αυτά; Το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ βέβαια απάντησαν σε αυτές τις «οπορτουνιστικές και συκοφαντικές ερωτήσεις» με μια πρωτομαγιάτικη πορεία στην Αμερικανική πρεσβεία. Ήταν πράγματι μια… ενδοϊμπεριαλιστική απάντηση της «ιμπεριαλιστικής Ελλάδας»!
Μπροστά στο ευρώ των… καπιταλιστών, την ΕΕ των… επιχειρηματικών ομίλων και τα μνημόνια των… εκμεταλλευτών, δεν μπορείς βέβαια να μιλάς για ανεξαρτησία, για εξαρτημένες αστικές τάξεις, για υποτέλεια κυβερνήσεων, για «αδύναμους κρίκους» στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Κι επειδή όλα αυτά είναι υπαρκτά ζητήματα που έδωσαν τις «επαναστάσεις του 20ου αιώνα», αρχίζουν τα βρώμικα χτυπήματα και οι καθαρές ανοησίες. Η εξάρτηση και η ανεξαρτησία της χώρας διαστρεβλώνεται είτε ως «αθώωση» της αστικής τάξης είτε –πιο χοντρά- ως επιθυμία συνεργασίας μαζί της είτε – και εδώ αρχίζει η βρωμιά- ως αντιδραστική άποψη των εθνικιστών που… έκαναν την επανάσταση στην Κίνα, αντιστάθηκαν στον ιμπεριαλισμό στο Βιετνάμ, στην Κορέα και πολέμησαν τον ναζισμό και τους μοναρχοφασίστες στην Ελλάδα με το «εθνικιστικό» ΚΚΕ-ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και τον «πατριώτη-σοβινιστή» Ζαχαριάδη.
Έτσι, ο Τσίπρας σχεδόν πιέζει τον Σόιμπλε να εφαρμόσει μνημόνια στην Ελλάδα, για λογαριασμό των ελληνικών επιχειρηματικών ομίλων. Κι αφού είναι «ίδια τα αφεντικά», τον πόλεμο τον έκανε παλαιότερα «ο Μπους και ο Μητσοτάκης» (σύνθημα του τροτσκισμού), τον κάνει τώρα «ο Τραμπ και ο Τσίπρας»!
Οι πολιτικές και οικονομικές προσαρτήσεις, η υποδούλωση λαών και χωρών από μια χούφτα ιμπεριαλιστικών κρατών που κυνηγούν την ηγεμονία, την εξασθένιση του αντιπάλου και την ολοκληρωτική επικράτηση που γεννά παγκόσμιους πολέμους, είναι τα κύρια χαρακτηριστικά του ιμπεριαλισμού. Όπως και η δέσμευση των εξαρτημένων αστικών τάξεων να δουλεύουν για τον ιμπεριαλισμό αν θέλουν κομμάτι από την πίτα. Όχι επειδή το λέει ο Λένιν, αλλά επειδή συντελείται μπρος τα μάτια μας.
Στα μάτια βέβαια των απανταχού ρεφορμιστών και όσων βαδίζουν με κρατική βοήθεια και ανοχή, κοινοβουλευτική χορηγία και ταξική συνεργασία, στο σοσιαλισμό έχουμε το «όλοι και όλα είναι ίδια», εκτός τόπου (εθνικές ιδιαιτερότητες) και χρόνου (εποχή παγκοσμιοποίησης-ολοκληρωτικού καπιταλισμού-υπεριμπεριαλισμού), περιμένοντας τις «καθαρές επαναστάσεις», ανάλογα με το γούστο του καθένα. Γι’ αυτό διαστρεβλώνουν το σύνθημα «δεν μπαίνουμε κάτω από την ξένη, εχθρική για μας, σημαία της πλουτοκρατίας των χωρών μας» από προτροπή διατήρησης της αυτονομίας, της πρωτοβουλίας, της πρωτοπορίας στα χέρια της εργατικής τάξης και του λαού σε άλλοθι για να μη μπαίνουν κάτω από οποιαδήποτε σημαία του αγώνα. Όμως, οι ευφάνταστοι όροι, όπως «ανισότιμη αλληλεξάρτηση», μεγάλος, μεσαίος, μικρός και μικροσκοπικός «ιμπεριαλισμός» δεν τους γλυτώνουν από την πραγματικότητα. Το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση των λαών είναι ο αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλισμό και για ανεξαρτησία. Πατρίδα είναι εκεί που παράγει, ζει και πεθαίνει ο λαός.
Δεν είναι βέβαια μόνο οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ που υποκύπτουν στον βολικό Τεταρτοδιεθνισμό. Συνιστώσες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οργανώσεις του τροτσκισμού ενθουσιάζονται πραγματικά με την «στροφή» του ΚΚΕ. Δεν φτάνει όμως, λένε! Εκτός του ότι διακρίνουν… στο μικροσκόπιό τους ακόμη δείγματα «σταλινισμού» στο ΚΚΕ, πρέπει οι «γενικά σωστές προτάσεις του ΚΚΕ» να συνδυαστούν, ιδιαίτερα σήμερα με 1,5 εκατ άνεργους και τον ελληνικό καπιταλισμό σε βαθιά κρίση (τέτοια κατανόηση!), με την εθνικοποίηση των επιχειρήσεων (όλων; μόνο αυτές που κλείνουν; Θα σας γελάσουμε) και να λειτουργήσουν κάτω από εργατικό έλεγχο. Για να δοθούν αυξήσεις στους μισθούς (με κατώτερο μισθό τα 749; 751; 752.50 €;) και επίδομα ανεργίας τα 599; 600€; και κατώτερη σύνταξη στα 600€; 700; (μπερδεύονται ακόμη), χρειάζεται σκληρή φορολογία στο κεφάλαιο. Και βεβαίως, για να μην φυγαδευτούν τα κεφάλαια στο εξωτερικό, εθνικοποίηση των τραπεζών και διαγραφή του (επονείδιστου; παράνομου; όλου; το συζητάμε) χρέους και έξοδο από την ΕΕ, το ευρώ ή και τα δύο μαζί και με κάποιο νόμισμα. Άβυσσος η ψυχή του κομιστή του «μεταβατικού προγράμματος». Θέλει όμως ο κομιστής στα σίγουρα να αποκτήσουμε αντικαπιταλιστική συνείδηση διαβάζοντας το πρόγραμμά του. Το ίδιο θέλει το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ. Μένει να βρούμε και έναν μητροπολίτη που θα τελέσει το μυστήριο, ώστε να οδηγηθούμε στον σοσιαλισμό.
