Η ωμή βαρβαρότητα των ιμπεριαλιστών απέναντι στους πρόσφυγες δεν αποκαλύπτεται μόνο με τους φράχτες που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε να νοιαστούν για τα εκατομμύρια των ξεριζωμένων αυτοί που χρόνια τώρα δε διστάζουν συστηματικά να καταστρέφουν τη μια χώρα πίσω από την άλλη, απλώνοντας το θάνατο και τη δυστυχία σε πρωτόγνωρα, μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, επίπεδα;
Η πρόσφατη σύνοδος κορυφής Ε.Ε. – Τουρκίας, που θα ολοκληρωθεί υποτίθεται στις 17 Μάρτη, ουσιαστικά επιδιώκει, με τη χρήση και των φραχτών στο ευρωπαϊκό έδαφος, να καταστήσει την Ελλάδα και την Τουρκία κυματοθραύστη των προσφυγικών ρευμάτων αξιοποιώντας τα κύματα του Αιγαίου, τις λάσπες της Ειδομένης, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που αποδέχεται πλέον και η κυβέρνηση Τσίπρα, τις επαναπροωθήσεις και τη συνολικότερη συνεργασία Ε.Ε.- Τουρκίας.
Σ’ αυτή τη βάση, μεταξύ Ε.Ε.- Τουρκίας στήνεται ένα ολόκληρο ανατολίτικο παζάρι και για άλλη μια φορά στις πλάτες των πολύπαθων θυμάτων του ιμπεριαλιστικού πολέμου συγκρούονται κρίσιμα γεωπολιτικά συμφέροντα. Σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο συγκρουόμενων συμφερόντων ΗΠΑ- Ε.Ε.- Ρωσίας εγκαταστάθηκε και μπαίνει σε δράση ο νατοϊκός στόλος στο Αιγαίο. Από το προηγούμενο φύλλο της Π.Σ. αναφερθήκαμε στη φανερή ένταξη του Αιγαίου στους πολεμικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ στη Συρία.
Χωρίς να υποτιμούμε τους κινδύνους που γεννά το γκριζάρισμα των θαλάσσιων συνόρων της χώρας μας με την Τουρκία, κάτι που είναι μόνιμη επιδίωξη των ΗΠΑ- ΝΑΤΟ και επιβάλλεται ντε φάκτο με την εγκατάσταση του νατοϊκού στόλου, τονίσαμε τους άμεσους και απρόβλεπτους έκτασης κινδύνους από την άμεση εμπλοκή του ελλαδικού χώρου στην πολεμική σύγκρουση που έχει επίκεντρο τη Συρία, αλλά έχει όλες τις προϋποθέσεις να διευρυνθεί. Και σ’ αυτό θα επιμείνουμε σχολιάζοντας και τις τελευταίες εξελίξεις.
Σ’ ότι αφορά καταρχήν τις αποκαλύψεις της Καθημερινής της Κυριακής 6 Μάρτη, για το απόρρητο έγγραφο 17 σημείων που κατέθεσε η Τουρκία στη στρατιωτική επιτροπή του ΝΑΤΟ στις 15 Φλεβάρη, όταν καταρτιζόταν το επιχειρησιακό σχέδιο της νατοϊκής δύναμης SNMG2 στο Αιγαίο, θα λέγαμε σιγά την αποκάλυψη… Το ότι η Τουρκία απαιτεί αποστρατιωτικοποιημένα Δωδεκάνησα και άρα απαιτεί το μη ελλιμενισμό των νατοϊκών πλοίων δεν είναι κάτι καινούριο. Ούτε είναι έκπληξη το ότι ζητάει τα 16 μικρά νησιά στα οποία χρόνια αμφισβητεί την ελληνική κυριότητα, να ονομαστούν με αριθμούς στο πλαίσιο των νατοϊκών επιχειρήσεων, με δεδομένο ότι η Τουρκία τα ονομάζει με δικό της όνομα, προκειμένου να τα διεκδικεί. Στο ίδιο πλαίσιο και στη βάση πάγιων διεκδικήσεών της στο Αιγαίο, η Τουρκία ζητά από το ΝΑΤΟ να μην αναφέρεται στον εναέριο χώρο Αιγαίου, αλλά στον «εναέριο χώρο ΝΑΤΟ». Σημαντικό είναι όμως πως για πρώτη φορά το πολιτικό προσωπικό με όρους «οικουμενικής» ομοψυχίας αποδέχεται το γκριζάρισμα μέσω του νατοϊκού στόλου στο Αιγαίο, στη βάση του εκβιασμού του προσφυγικού αλλά και της αξιολόγησης.
Έτσι, στο συμβούλιο κορυφής της Παρασκευής 4 Μάρτη, ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ- ΠΑΣΟΚ- ΝΔ- ΠΟΤΑΜΙ συμφώνησαν να αποδεχτούν την ένταξη της Ελλάδας στον πόλεμο παρά την ντε φάκτο υποχώρηση σε επίπεδο κυριαρχίας. Υποχώρηση που είναι δοσμένο ότι προκύπτει καθημερινά στο όνομα ότι «μπροστά στη διάσωση δεν έχει νόημα αν το νησί είναι δικό μου ή δικό σου», όπως χαριεντίζοντας είπε στον Κοτζιά ο Τούρκος ομόλογός του, για να εισπράξει χλιαρή απάντηση τάχα γιατί ο Κοτζιάς μπερδεύτηκε στη μετάφραση. Ακόμη πιο ανησυχητικό είναι πως οι χαριεντισμοί συνεχίστηκαν με τον Τσίπρα να δηλώνει στη Σμύρνη με ελαφρότητα πως το casus belli είναι κατάλοιπο της δεκαετίας του 60 και τον Μάρδα να δηλώνει την επόμενη μέρα πως αυτή είναι η διπλωματία, διαφορετικά πόλεμος.
Αυτή είναι η διπλωματία της υπηρέτησης των απαιτήσεων των ιμπεριαλιστών. Αυτό αποκαλύπτεται καθημερινά και αυτή η διπλωματία παρότι φτάνει να εκχωρεί κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας στο όνομα του ρεαλισμού και της ειρήνης, ωστόσο ταυτόχρονα, και θα το εξηγήσουμε, είναι μια πολιτική που βάζει τη χώρα στον πόλεμο των ιμπεριαλιστών σε μια περίοδο που τα αδιέξοδα της παγκόσμιας κρίσης ενδέχεται να επιταχύνουν και να οξύνουν επικίνδυνα τις συγκρούσεις τους. Οι εξελίξεις μέρα με τη μέρα αποκαλύπτουν πως η ανακωχή στη Συρία στο μόνο που στοχεύει είναι στο να ανασκουμπωθούν οι βασικοί παίχτες (ΗΠΑ- Ρωσία) και να κάτσει κάθε κατεργάρης στον πάγκο του σ’ ότι αφορά ιμπεριαλιστές δεύτερης σειράς και περιφερειακές δυνάμεις.
ΗΠΑ- ΡΩΣΙΑ με τα βομβαρδιστικά τους, τα patriot, τα S300, S400 και τους στόλους τους, έχουν γίνει κυρίαρχοι στη σύγκρουση της Συρίας, όμως δε συνεργάζονται, όπως λένε κάποιοι, αλλά είναι οι βασικοί αντίπαλοι μιας σύγκρουσης που ξεκινά από την Ουκρανία και έχει παγκόσμια διάσταση και στρατηγικό χαρακτήρα. Βεβαίως οι ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις εμπεριέχουν και τη συνεργασία και την ανακωχή, ακόμη και το πάγωμα για ένα διάστημα κάποιων μετώπων. Όμως η κύρια πλευρά στη σχέση τους και πιο συγκεκριμένα στη σχέση ΗΠΑ- Ρωσίας, είναι ο ανταγωνισμός που στις μέρες μας αγγίζει τα όρια γενικευμένης αναμέτρησης και όχι τυχαία συχνά γίνεται λόγος και για πυρηνικά.
Στην επιχείρηση SNMG2 του νατοϊκού στόλου στο Αιγαίο ηγείται Γερμανός διοικητής, συμμετέχουν μια σειρά νατοϊκές χώρες, μεταξύ των οποίων Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία κλπ., και για να μη ξεχνιόμαστε, συντονίζουν και ελέγχουν οι ΗΠΑ από το νατοϊκό στρατηγείο της Νάπολης με κρίσιμο και το ρόλο της βάσης της Σούδας.
Ο ερχομός της Νούλαντ στην Ελλάδα τονίζει τον κρίσιμο γεωπολιτικά ρόλο της επιχείρησης, αλλά και των συνολικότερων εξελίξεων στην περιοχή. Τα πλοία ανεφοδιασμού της ρώσικης πολεμικής μηχανής στη Συρία και ευρύτερα στη Μεσόγειο αναγκαστικά διαπλέουν το Αιγαίο. Η εγκατάσταση επομένως του νατοϊκού στόλου με συμμετοχή δεκάδων πλοίων δε γίνεται για την «ανθρωπιστική» μάλιστα διαχείριση του προσφυγικού κόντρα στους δουλεμπόρους με τα φουσκωτά. Αυτή η εγκατάσταση γίνεται παράλληλα με το στήσιμο και δεύτερης βάσης των ΗΠΑ στις κουρδικές περιοχές της βόρειας Συρίας και του βόρειου Ιράκ.
Οι ΗΠΑ με ή χωρίς το ΝΑΤΟ εγκαθίστανται μεθοδικά και αποφασιστικά σε μια περιοχή που μετά το βάλτωμα στο Ιράκ επί του εδάφους, με βάση και τις στρατιωτικές επιτυχίες Ρωσίας- Άσαντ- Χεζμπολάχ– Ιράν, έχουν χάσει έδαφος. Αξιοποιούν όσο μπορούν το ΝΑΤΟ και γενικότερα το γεωπολιτικό τους βάρος στην περιοχή γνωρίζοντας ότι τα ρίσκα μιας χερσαίας επέμβασης είναι τεράστια. Ανάλογα ρίσκα έχει ήδη πάρει με την επέμβαση της η Ρωσία, η οποία για την ώρα αποδείχνει ωμά την αποφασιστικότητά της.
Με βάση όλα αυτά, εμείς δεν είμαστε απ’ αυτούς που θα συμπεράνουμε πως η κατάσταση οδεύει προς ειρήνευση. Ακόμη και αν ξεκινήσουν αυτή τη φορά οι διαπραγματεύσεις στη Γενεύη, οι πολιτικοστρατιωτικοί συσχετισμοί σε έδαφος-ξηρά και θάλασσα της ευρύτερης περιοχής θα καθορίσουν την εξέλιξή τους. Σ’ αυτή τη βάση, η στρατιωτική αναμέτρηση στην περιοχή συνεχίζεται καθημερινά και η πολιτική είναι η συνέχιση του πολέμου με άλλα μέσα…
Αυτή η αντιστροφή της γνωστής ρήσης του Κλαούζεβιτς περιγράφει αυτό που συμβαίνει σ’ αυτή τη φάση στην περιοχή και έτσι πρέπει να αντιληφθούμε την εγκατάσταση του νατοϊκού στόλου στο Αιγαίο, την υπερδραστηριότητα της βάσης της Σούδας, την επίσκεψη Νούλαντ και βεβαίως την κυνική και απάνθρωπη διαχείριση του προσφυγικού δράματος από τους ιμπεριαλιστές αλλά και την αστική τάξη της χώρας μας και τις άλλες της περιοχής. Αστικές τάξεις αντιδραστικές και τυχοδιωκτικές που άγονται και φέρονται με βάση τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς επιδιώκοντας ρόλο στα συντρίμμια της περιοχής και αξιοποιώντας τη δυσχερή θέση των λαϊκών δυνάμεων.
Να ενισχύσουμε τη φιλία των λαών των δύο πλευρών του Αιγαίου μέσα από κοινούς αγώνες. Μόνο έτσι θα κάνουμε αδύνατο τον πόλεμο στέλνοντας τον εθνικισμό των μωροφιλόδοξων και εξαρτημένων από τον ιμπεριαλισμό αστικών τάξεων στα σκουπίδια της ιστορίας. Να κινηθούμε σε μια τέτοια κατεύθυνση αποφασιστικά παρά τους αρνητικούς συσχετισμούς. Η φιλία και η αλληλεγγύη οικοδομείται στη βάση των κοινών αγώνων ενάντια στον πόλεμο, το φασισμό και τον ιμπεριαλισμό, καθώς και τα ντόπια στηρίγματά του ιμπεριαλισμού που είναι οι εκμεταλλεύτριες τάξεις σε Ελλάδα – Κύπρο- Τουρκία.
Οι κοινοί αγώνες των λαών σε μια τέτοια κατεύθυνση επενδύονται και αλληλοτροφοδοτούνται με το συνολικότερο αγώνα των λαών για κοινωνική απελευθέρωση. Οι λαοί Ελλάδας- Κύπρου- Τουρκίας μπορούν και οφείλουν μέσα από την πάλη τους να διαμορφώσουν τη μαγιά για τη συγκρότηση του μετώπου πάλης των λαών στην ευρύτερη περιοχή. Σ’ αυτή την κατεύθυνση, στη συγκυρία, οι λαοί στις δύο όχθες του Αιγαίου πρέπει να συνεχίσουν να εκφράζουν την αμέριστη αλληλεγγύη τους στους πρόσφυγες των γύρω κατεστραμμένων χωρών και να απαιτήσουν να φύγει ο νατοϊκός στόλος, οι βάσεις και να πάψει κάθε λογής συμμετοχή των χωρών τους στο βρώμικο πόλεμο που συντηρούν συστηματικά οι ιμπεριαλιστές.
