Πολλές φορές έχει εξαγγελθεί, ιδιαίτερα από το 2000 και μετά, αυτή η ώρα. Είτε ως επιθυμία είτε ως σχέδιο -εκλογικό κατά κανόνα- και πάντως όχι μέσα στα φλεγόμενα πεδία της πάλης, που δεν ήταν λίγα όλα αυτά τα χρόνια. Για την ακρίβεια, η όποια Αριστερά καλούσε τον κόσμο που βρισκόταν μέσα σε αυτά τα πεδία (π.χ. αντιπολεμικό 2003, αγώνας ενάντια στην κατάργηση του άρθρου 16, Δεκέμβρης 2008, ξεσηκωμός 2010-12 κ.λπ.) να «σηκώσει» το κεφάλι για να δει την «Αριστερά που ερχόταν» από τις κάλπες που «έπρεπε» να στηθούν!
Παράλληλα όλα αυτά τα χρόνια υπήρξαν πολλές σπίθες που δεν έγιναν φλόγες αγώνα, απεργίες που απομονώθηκαν από τις προηγούμενες και τις επόμενες, απεργίες πρωτόγνωρες (Χαλυβουργία) στις οποίες δεν φάνηκε η Αριστερά να θεωρεί ότι «είναι η ώρα της», απεργίες που κηρύχτηκαν, υπερψηφίστηκαν αλλά «απαγορεύτηκε» να γίνουν (από την Αριστερά και αυτό) γιατί έλειπαν οι «όροι και οι προϋποθέσεις». Και βέβαια υπήρξαν πάμπολλες επιθέσεις του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού στο λαό και στη νεολαία, κυρίως από τον Ιούνη -ή πιο σωστά από το Φλεβάρη- του 2012 μέχρι σήμερα στις οποίες απλώς δεν δόθηκε καμιά μάχη, καμιά μαζική αντίσταση, καθώς προφανώς η επικρατούσα Αριστερά θεωρούσε ότι δεν είναι «η ώρα της».
Παρ’ όλα αυτά –ή εξαιτίας όλων αυτών- φαίνεται πως το (εκλογικό) σχέδιο του «ερχομού της Αριστεράς» τώρα δικαιώνεται! Γιατί τρία χρόνια μετά την παύση του κινήματος, τρία χρόνια στη διάρκεια των οποίων κορυφώθηκαν οι διεργασίες απορρόφησης, προσκόλλησης και συμπλήρωσης της «Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ» από άλλες εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις και ομάδες, τρία χρόνια στη διάρκεια των οποίων το ΚΚΕ εγκατέλειψε ακόμα και τα συμβολικά γιγαντοκαμώματα και τις εικονικές του καταλήψεις και απεργίες, τρία χρόνια στη διάρκεια των οποίων αναρχικοί και αντιεξουσιαστές οργανώθηκαν στις δομές φιλανθρωπίας του ΣΥΡΙΖΑ και πείστηκαν πως η δικιά του εξουσία δεν (θα) είναι… εξουσιαστική, η «Αριστερά νίκησε»!
Έγινε κυβέρνηση (έστω κατά τα 149/162, μιας και τα υπόλοιπα 13/162 ανήκουν σε ένα σκληρό δεξιό εθνικιστικό κόμμα) και ήδη πριν καλά καλά ορκιστούν οι υπουργοί της εξαγγέλλεται βροχή φιλολαϊκών μέτρων. Να λοιπόν που είχαν δίκιο οι οπαδοί του κοινοβουλευτικού δρόμου, να γιατί πρέπει να πετάξουμε από τις βιβλιοθήκες μας τα συμπεράσματα του Μαρξ για την Κομμούνα, το «Κράτος και Επανάσταση» του Λένιν και όλα τα ανάλογα! Και να τα αντικαταστήσουμε με τη «θεωρία» για το «σοσιαλισμό του 21ου αιώνα», με τους προβληματισμούς για το αν είναι «μονόπρακτο ή πολύπρακτο» η επανάσταση και για το πώς η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ «ανοίγει δρόμους» ή, αν προτιμάμε κάτι πιο κλασικό (μίτρα όλων αυτών των θεωρούμενων ως καινοφανών θεωρήσεων), με τις αποφάσεις του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΣΕ για το ειρηνικό πέρασμα. Για τους λιγότερο «σκληρούς» υπάρχει και η παρακαταθήκη της «σοσιαλιστικής διεθνούς» που είχαν συγκροτήσει οι Μπλερ, Κλίντον και σία, σίγουρα και εκεί θα υπάρχουν χρήσιμα για τη στήριξη της κατεύθυνσης αυτής ντοκουμέντα!
Μια άλλη, λιγότερο βιαστική εκδοχή για τη στάση των επαναστατικών κομμουνιστικών δυνάμεων, αλλά νομίζουμε και για όλο το λαό, θα ήταν να κοιτάξουμε γύρω μας την κοινωνική, ταξική, πολιτική πραγματικότητα και το πώς αυτή θα εξελίσσεται! Γιατί βέβαια το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης συνεχίζει να υπάρχει και αυτό δεν το λέμε εμείς αλλά το βεβαίωσε ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ σε όλους τους προεκλογικούς τόνους και σήμερα ως κυβέρνηση πια βεβαιώνει για τη συνέχειά του. Και υπάρχει όχι «εν κενώ» ή σε μια σχετικά ήπια περίοδο, αλλά μέσα στο πλαίσιο της παγκόσμιας κρίσης και της επίθεσης του ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού συστήματος, με τους «δανειστές» το ίδιο και περισσότερο αδηφάγους έναντι της χώρας και του λαού μας, με το κεφάλαιο να έχει ήδη επιβάλει βαριά δεσμά στους εργάτες.
Τίποτε από αυτά δεν έχει αλλάξει με την εκλογή των 149 βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ και η «γέφυρα» που αναζητά ο νέος υπουργός Οικονομικών Βαρουφάκης για μια «νέα σχέση» με ΕΕ-ΔΝΤ δεν είναι παρά η αναπαραγωγή των δεσμών εξάρτησης και εκμετάλλευσης. Ας πάμε λοιπόν στο πιο πολύτιμο από όλα που μας δίδαξαν οι «βιβλιοθήκες» μας, στη συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης.
Το σμπαραλιασμένο αστικό πολιτικό σύστημα οδηγήθηκε θέλοντας και μη, κάτω από το βάρος των αδιεξόδων του, στη σημερινή κυβερνητική πολιτική λύση, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί με κάθε τρόπο να βρει και να οικοδομήσει συνολικότερες απαντήσεις. Σε αυτή την πορεία, το πρώτο που χρειάζεται είναι μια σχετική σταθερότητα της λύσης που σήμερα έχει. Η κυβέρνηση λοιπόν ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ πρέπει και χρειάζεται να διαφοροποιηθεί από τους προκατόχους της, να επιχειρήσει μια δική της περπατησιά μέσα στο πλαίσιο του «ανήκουμε στη Δύση». Μια περπατησιά που, αν μη τι άλλο, δεν θα διαψεύδει από την πρώτη στιγμή τις όποιες προσδοκίες ανακούφισης καλλιέργησε στο λαό για την εκλογή της.
Ταυτόχρονα η κυβέρνηση αναζητά και θα αναζητά -όπως π.χ. με το ζήτημα της εκλογής προέδρου της δημοκρατίας- αναφορά και στήριξη στα πραγματικά κέντρα εξουσίας, αλλά και την «κατανόησή» τους για την ανάγκη ανακουφίσεων για το λαό. Το πώς και πόσο γρήγορα θα στραπατσαριστεί αυτή «η άλλη περπατησιά» μέσα στο πλαίσιο αγριότητας που έχει διαμορφωθεί γύρω και μέσα στη χώρα εξαρτάται από παράγοντες που δεν ελέγχει και δεν καθορίζει η σημερινή κυβερνητική πλειοψηφία.
Είναι βέβαιο, με δεδομένους τους πραγματικούς συσχετισμούς, πως μέρα τη μέρα η καλλιεργούμενη ευφορία θα περιορίζεται και θα δίνει τη θέση της στην πίεση και τα μεγάλα προβλήματα διαβίωσης και επιβίωσης που αντιμετωπίζει ο λαός και από τα οποία δεν πρόκειται να απαλλαγεί. Για παράδειγμα, ποιο σωματείο και ποιος εργατικός αγώνας θα κάνει πράξη τη σύμβαση των 751 ευρώ αν αυτή γίνει πράγματι κυβερνητική απόφαση; Τι δουλειά θα βρουν οι «αιώνιοι φοιτητές» που δεν διαγράφονται αλλά που θα πάρουν –αν πάρουν- πτυχίο σε μια χώρα όπου το ποσοστό ανεργίας στη νεολαία πλησιάζει το 60%;
Ακόμα και παραβλέποντας λοιπόν το υπαρκτό ενδεχόμενο απότομων οξύνσεων λόγω της κρίσης και της πολεμικής ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας στη χώρα και στην περιοχή, δεν μπορούμε να υπεκφύγουμε από το πραγματικό πρόβλημα, από το πραγματικό ζητούμενο. Την οργάνωση των δυνάμεων του λαού και της νεολαίας σε δύναμη αντίστασης και διεκδίκησης ενάντια στους ξένους και ντόπιους δυνάστες. Τη συγκρότηση μαχητικού αντιιμπεριαλιστικού αντικαπιταλιστικού κινήματος που θα κοιτάει τον εχθρό στα μάτια και θα παλεύει για τα δικαιώματά του και για την προοπτική της ανεξαρτησίας και του σοσιαλισμού.
Χωρίς αυτό το κίνημα, χωρίς τη συγκρότηση της ίδιας της εργατικής τάξης σε τάξη για τον εαυτό της, χωρίς το λαό μαχόμενο, δεν υπάρχει ούτε η Αριστερά ούτε η ώρα της! Αυτό το γνωρίζουν βέβαια και στο κυβερνητικό επιτελείο και «πάνω» από αυτό. Και με τις συμβολικές κινήσεις –όπως τα κάγκελα που βγήκαν από το προαύλιο της Βουλής- επιχειρούν να ξορκίσουν το ενδεχόμενο να βρει ο λαός τη δικιά του περπατησιά. Να τον κρατήσουν στη γωνία ως «αχρείαστο» στις εξελίξεις που καθορίζουν τη ζωή του και το μέλλον του. Παίζουν άραγε τα διεθνή γραφεία στοιχημάτων το πόσο γρήγορα θα χρειαστεί τα κάγκελα να ξαναμπούν;
