Λείπει ο Μάρτης από την Σαρακοστή; Όχι βέβαια! Πως θα μπορούσε λοιπόν να λείψει η γριά αλεπού, ο εγγλέζικος ιμπεριαλισμός, από το μεγάλο ραντεβού για το ξαναμοίρασμα της Μέσης Ανατολής; Το οποίο, με αφετηρία τη Συρία και το γειτονικό Ιράκ, δείχνει να έχει μπει μπροστά, βάζοντας στην κρεατομηχανή εκατομμύρια ανθρώπους και ολόκληρους λαούς, άγνωστο για πόσο καιρό. Έτσι, ύστερα από μια δεκάωρη επεισοδιακή συνεδρίαση της αγγλικής βουλής, ο Κάμερον πέτυχε να πάρει την έγκριση για τη συμμετοχή της βασιλικής πολεμικής αεροπορίας στις επιχειρήσεις στη Συρία ενάντια στο λεγόμενο Ισλαμικό Κράτος, τα μεσάνυχτα της Τετάρτης 2 Δεκεμβρίου. Στην ψηφοφορία, 66 βουλευτές του Εργατικού Κόμματος υποστήριξαν την πρόταση Κάμερον και έτσι άλλαξε η αρνητική απόφαση του 2013, παρά τις μαζικές αντιδράσεις του αντιπολεμικού κινήματος. Μια ώρα μετά, πολεμικά αεροπλάνα απογειώθηκαν από την αγγλική βάση στην Κύπρο και έριξαν βόμβες στην ανατολική Συρία, σε περιοχή με πετρελαιοπηγές. Μερικά εικοσιτετράωρα πριν, το γερμανικό υπουργικό συμβούλιο είχε αποφασίσει τη συμμετοχή και της Γερμανίας με 1.200 στρατιώτες, πολλά αναγνωριστικά αεροσκάφη και μία φρεγάτα για «υποστηρικτικές δραστηριότητες και όχι για βομβαρδισμούς», όπως αναφέρει το κείμενο της εντολής που συντάχθηκε στο Βερολίνο. Σύμφωνα με αυτό, η επιχείρηση θα είναι διάρκειας ενός χρόνου και θα κοστίσει 134 δις ευρώ (!), αν και ο υπουργός Εξωτερικών Φρανκ Βάλτερ Σταϊνμάιερ προειδοποίησε πως η αναμέτρηση στην περιοχή δεν θα είναι μικρής χρονικής διάρκειας ενώ άλλος Γερμανός αξιωματούχος προφήτευε έναν πόλεμο, τουλάχιστον δεκαετίας! Την Παρασκευή 4 του Δεκέμβρη αναμένονταν η επικύρωση της απόφασης από το γερμανικό ομοσπονδιακό κοινοβούλιο. Έτσι θα συμπληρώνονταν το πολεμικό «τρίο» των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων, των οποίων οι κυβερνήσεις, τα κοινοβούλιά τους με ένα ευρύ φάσμα πολιτικών δυνάμεων από την δεξιά μέχρι τη δήθεν αριστερά (στη Γαλλία και το λεγόμενο ΚΚ) σε κλίμα υποκινούμενης υστερίας και μεγαλειώδους κυνισμού αποφασίζουν να ξανά-κηρύξουν τον διαρκή πόλεμο στην Μέση Ανατολή.
Από τούτες τις στήλες αρκετές φορές το έχουμε γράψει, σε βαθμό μονοτονίας. Ο υποκινούμενος από τους ιμπεριαλιστές και τα τοπικά αντιδραστικά καθεστώτα συριακός εμφύλιος έχει μετατραπεί σε μια διεθνή αναμέτρηση. Πραγματικό επίδικο δεν είναι ούτε απλά η ήττα του λεγόμενου Ισλαμικού Κράτους, ούτε καν η τύχη του συριακού καθεστώτος και του Άσαντ. Πίσω από αυτά, και με πρόσχημα αυτά, διεξάγεται μια λυσσαλέα αναμέτρηση για τον έλεγχο όλης της Μέσης Ανατολής και της Μεσοποταμίας, για την ανακατανομή ρόλων και ισχύος με πραγματικούς πρωταγωνιστές τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Στην αναμέτρηση αυτή συμμετέχουν και επιδιώκουν να αποκομίσουν κέρδη και αναβαθμισμένο ρόλο τοπικές δυνάμεις με περιφερειακές φιλοδοξίες όπως η Τουρκία, η Σαουδαραβία, το Ιράν και φυσικά το σιωνιστικό κράτος. Και είναι τέτοιος ο συνωστισμός επιθετικών δυνάμεων που καταγράφεται και τόσο περίπλοκες οι αντιθέσεις που έχουν αναζωπυρωθεί που μοναχά ένας αφελής θα πίστευε πως μπορεί να υπάρξει μια λύση ειρήνευσης σύντομα. Ίσα-ίσα. Όλα τα δεδομένα και οι πρωτοβουλίες δείχνουν πως βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα υποτροπή της συριακής κρίσης η οποία, άμεσα συνδεόμενη με την κατάσταση στο Ιράκ, πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν μια ευρύτερη σύγκρουση για τον έλεγχο όλης της περιοχής που εκτείνεται από τις ακτές της Μεσογείου μέχρι τον Περσικό κόλπο.
Τέσσερα και πλέον χρόνια μετά την έναρξή της, η συριακή σύγκρουση θα μπορούσε να «σέρνονταν» για ακόμη αρκετό καιρό δίχως τελική έκβαση, να ήταν ένας πόλεμος φθοράς διά αντιπροσώπων αν δεν επέλεγε η Ρωσία να επέμβει άμεσα αλλάζοντας όλα σχεδόν τα δεδομένα. Σε αυτό έχει δίκιο ο Σύρος πρόεδρος, στην προχθεσινή συνέντευξη που έδωσε στο τσέχικο κρατικό κανάλι, μόνο που αυτή η αλλαγή,δείχνει να ξεχνά πως μπορεί να φέρει (υπό προϋποθέσεις) πιο κοντά και το δικό του τέλος. Οι ρώσικες αεροπορικές επιδρομές επιτάχυναν εξελίξεις στο έδαφος, κυρίως όμως κινητοποίησαν όλους τους παράγοντες που σχετίζονται και ενδιαφέρονται για την τύχη της Συρίας. Και διά αυτής, όλης της ευρύτερης περιοχής. Οι δύο γύροι διπλωματικών συνομιλιών στην Βιέννη που κατέληξαν στο γνωστό γενικόλογο χρονοδιάγραμμα πολιτικής μετάβασης δεν άφηναν περιθώρια για αισιοδοξία. Όλοι ξέρουν πως, με τα σημερινά δεδομένα και τον παρόντα συσχετισμό στη Συρία, καμιά βιώσιμη πολιτική λύση δεν μπορεί να προχωρήσει, ακόμη και αν υποθέταμε πως όλοι οι εξωτερικοί παράγοντες ομονοούσαν ξαφνικά. Η ανθρωποσφαγή στο Παρίσι και οι αντιδράσεις που προκάλεσε καθώς επίσης και η κατάρριψη του ρωσικού βομβαρδιστικού από τους Τούρκους έδειξαν πως το συριακό δράμα θα έχει και άλλες πράξεις. Η Γαλλία, ενισχύοντας τη στρατιωτική παρουσία της, ξεκίνησε διπλωματική εκστρατεία για τη δημιουργία ενός πολεμικού συνασπισμού για διευρυμένη επέμβαση, ενεργοποιώντας τις ρήτρες αλληλεγγύης μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Μόσχα άρπαξε την ευκαιρία να εγκαταστήσει προηγμένα αντιαεροπορικά συστήματα και πολλαπλασίασε τους βομβαρδισμούς στα αστικά και οικονομικά κέντρα που ελέγχουν οι δυνάμεις του λεγόμενου Χαλιφάτου. Οι ΗΠΑ ενισχύουν πιο τολμηρά την παρουσία τους, με αποστολή ειδικών δυνάμεων και εκπαιδευτών και όχι μόνο στις κουρδικές περιοχές. Ταυτόχρονα, η Ουάσιγκτον όλο και και πιο ανοικτά συντάσσεται με την Τουρκία στην αντιπαράθεσή της με την Ρωσία, αποδεικνύοντας πως η τούρκικη πολεμική πρωτοβουλία δεν ήταν εντελώς ανεξέλεγκτη και ορφανή. Τέλος, το Ισραήλ ανοικτά παραδέχτηκε πως διεξάγει στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Συρία χτυπώντας δυνάμεις της λιβανέζικης Χεζμπολάχ, ενώ πυκνώνουν οι ανεπίσημες διαρροές πως είναι έτοιμο να προσαρτήσει και επίσημα τα υψώματα του Γκολάν. Σε αυτόν λοιπόν τον επικίνδυνο κυκεώνα αντιθέσεων και ανταγωνιστικών συμφερόντων προστίθενται πλέον η Γερμανία και η Αγγλία και ένας θεός ξέρει ποιος ακόμη θα σπεύσει –ρίχνοντας βόμβες και σκορπώντας το θάνατο για να βάλουν υποψηφιότητα στη μοιρασιά.
Όπως έχει ξαναγραφτεί, ασφαλείς προβλέψεις σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν γίνουν. Ειδικά για αυτήν την περίπλοκη αναμέτρηση που έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και εμπλέκει πολλούς διαφορετικούς παράγοντες. Το μόνο σίγουρο είναι ο χαρακτήρας και η φορά των εξελίξεων. Με απόντες τους λαούς και τα κινήματα τους, ιμπεριαλιστές και αντιδραστικοί παίζουν σχεδόν σε άδειο γήπεδο. Σχεδιάζουν και επανασχεδιάζουν την περιοχή, σπέρνοντας συνεχώς θάνατο και καταστροφή στην πολύπαθη Συρία και σε όλη τη Μέση Ανατολή. Από εδώ και πέρα, ακόμη και το πιο εφιαλτικό σενάριο δεν μπορεί να αποκλειστεί!
Δ.Π.
